Niezapominajka,

„Niezapominajka” Magdaleny Kałwak to książka, która boli – ale jest to ból konieczny, oczyszczający i ważny. Autorka z niezwykłą wrażliwością oraz brutalną szczerością opowiada o traumie z dzieciństwa, kiedy była wykorzystywana seksualnie przez nauczyciela – człowieka, który miał wzbudzać zaufanie i inspirować, a stał się oprawcą. Już od pierwszych stron czuć, że to historia pisana potrzebą wyrwania milczenia z korzeniami, rozprawienia się z przeszłością i odzyskania godności, którą ktoś próbował jej odebrać. Kałwak nie epatuje sensacją – epatuje prawdą, a to czyni tę książkę tym bardziej przejmującą. Atutem „Niezapominajki” jest delikatność przeplatająca się z bezlitosnym realizmem. Autorka nie koloryzuje, nie łagodzi uderzeń – ale jednocześnie potrafi pokazać w tym mroku iskry nadziei, wsparcia i poszukiwania światła. Jej styl jest poetycki, poruszający i dojrzały, a każde zdanie wydaje się być wynikiem walki o odwagę. Czytelnik czuje jej strach, zagubienie i ból, ale jednocześnie obserwuje proces powolnego odzyskiwania kontroli nad własną narracją, nad życiem, które przez lata było zdeterminowane przez traumę. To lektura trudna, lecz niesamowicie potrzebna. „Niezapominajka” to książka, która zostaje z czytelnikiem na długo – w postaci refleksji, współczucia, a także gniewu wobec systemu, który powinien chronić, a często zawodzi. To również opowieść o sile – sile przetrwania, narracji, która potrafi uleczyć, oraz głosie, który odważył się zabrzmieć mimo lat milczenia. Magdalena Kałwak stworzyła świadectwo, którego nie da się zapomnieć i które przypomina, jak ważne jest wierzyć osobom skrzywdzonym oraz tworzyć świat, w którym już nikt nie będzie musiał przechodzić przez podobne piekło. To książka, którą powinno się czytać – nie dla przyjemności, lecz dla zrozumienia, empatii i pamięci.

Poruszająca opowieść o traumie z dzieciństwa i o długiej drodze do wyzdrowienia. Autorka opisuje swoje przeżycia językiem niezwykle emocjonalnym, chwilami bardzo dobitnym, sprawiającym, że czytelnikowi łatwo jest wczuć się w jej przeżycia. Jest to ròwnież opowieść o sile i odwadze by głośno mòwić o swojej krzywdzie, ale jest też o miłości. Bardzo gorąco polecam!!!

Na początek chciałabym wyrazić ogromny szacunek dla autorki – za odwagę i gotowość podzielenia się tak trudną historią, aby przynieść ukojenie sobie, a także pomóc innym. „Niezapominajka” to wyjątkowo poruszająca książka, która podejmuje temat traumy wynikającej z doświadczeń przemocy seksualnej – temat trudny i często przemilczany. Magdalena szczerze i z uwzględnieniem wszystkich emocji opowiada o swoim dzieciństwie, naznaczonym bólem i samotnością, a także o walce z konsekwencjami tych przeżyć – zarówno cierpieniem fizycznym, jak i psychicznym – w dorosłym życiu. Książka jest jednocześnie głosem nadziei dla osób z podobnymi doświadczeniami oraz ich bliskich. To także próba wsparcia i edukacji dla tych, którzy zmagają się z trudną przeszłością lub pragną lepiej zrozumieć ten temat. Ta historia zapada głęboko w pamięć, ponieważ jest prawdziwa. Otwiera oczy, uwrażliwia na świat i przypomina, jak ważne jest, by być uważnym i nie przechodzić obojętnie wobec krzywdy drugiego człowieka. Magdaleno, dziękuję za tę książkę!

Mocne

Do wyjątkowo szczerej i bez owijania w bawełnę książki, debiutującej i odważnej autorki - Magdaleny Kałwak - wracam niejednokrotnie, gdy dopada mnie smutek. I to właśnie słowa Magdaleny pokazują mi, że warto zawalczyć o siebie i nie poddawać się tak, jak to robi autorka. Pojawiające się w tej publikacji wiersze okraszone są pięknymi zdjęciami, a opowiadanie biblioterapeutyczne dla dorosłych czytelników wspaniale dopełnia obraz namalowany właśnie do niego. Czytając tę pozycję warto posłuchać muzyki, która została specjalnie skomponowana do przeżytych przez Magdalenę Kałwak doświadczeń. O tych traumatycznych wydarzeniach z dzieciństwa pisze uczciwie i otwarcie, na co niejednej osoby nie byłoby stać. I nie opowiada o swej traumie w piękny sposób, bo tego nie da się tak opowiedzieć! Bo autorkę tej prawdziwej historii spotkała niewyobrażalna krzywda! Krzywda, z którą była sam na sam przez wiele długich lat. Dzieli się swym koszmarnym dzieciństwem z czytelnikami, aby uwrażliwić ich na krzywdę dzieci, ale także pokazując, że po takiej tragedii można żyć. Zabiera czytelników do swojego świata nie po to żeby jej współczuli, ale po to żeby ostrzec ich i zwrócić uwagę, jak wielki jest to problem, gdy skrzywdzone dzieci, nie otrzymają na czas pomocy. Niezwykle ważnym elementem tej historii jest wywiad z Panią psycholog, która w rozmowie z autorką, wyjaśnia zwykłemu człowiekowi zawiłości zespołu stresu pourazowego i pokazuje sposoby na pokonanie traumy. Tę książkę należy przeczytać i polecać ją innym czytelnikom.