Sybilla

„może i jestem
zamkniętym życia rozdziałem

lecz serce wciąż tętni

opowieścią niedokończoną”

Monika Ponicka-Kuczek

Purpurowa

/wypowiedziałam wojnę miłości

strącając błękitne niebo/

podpaliłam świat kreśląc na nowo

symfonię destrukcji i legiony zniszczenia

topiąc kupidyna w emocjonalnym głodzie

przywłaszczyłam broń

i przetestowałam celność

zamykam oczy wyczekując krzyku

lecz tylko księżyc zaskowyczał

snując melancholijną pieśń

wyrwane serce

spoczęło na ołtarzu ofiarnym

składając ostatnią obietnicę

...nigdy więcej łez…

Ametystowa

/otworzyłaś serce pełna jaskrawego lęku/

czasem, gdy zamykasz kryształowe od łez oczy

widzisz ametystowe mgławice samotności

poruszasz się po niebiańskim równiku

sięgając dna atłasowego kosmosu

zamknięta w skostniałe ramy nadziei

pozostajesz miarą rozczarowań i wykresem oczekiwań

ze zmienną niewiadomą

wyznaczyłaś nową trajektorię dla tęsknoty

bo miłość głucha jest na gorliwe modlitwy

Bluźniercza

/rzuć kamieniem wątpliwości

i na wieczność bądź przeklęta /

panteon bogów powstał z nieśmiertelnych trumien

wystukując szponami rytm wiary

rozsmakowani we krwi i nakarmieni modlitwami

wrosły — pasożytując na duszy

blaszane oczy nie dostrzegają schyłku panowania

samotni na nasze podobieństwo

zostali skazani na zagładę

Mroczna

raz...dwa...trzy

i to jest ten moment

gdy serce zaczyna rytmiczniej bić

a dłonie mocniej zaciskają się na szyi

jestem najpiękniejszym wyśnionym koszmarem

pełzam po świadomości niczym beznogi smok

możesz mnie unicestwić na wszelkie znane sposoby

lecz zawsze odnajdę gwiaździstą ścieżkę

nim powrócę w przejrzysty mrok

masz mnie w zasięgu ciepłego ciała

więc rozmaż czerwień szminki i pożądania

Tytanowa

/w procesorowej głowie rozbrzmiewa

„jestem tylko zepsutą maszyną ”/

jesteś konstruktorem tytanowych dusz

więc zajrzyj do metalowego wnętrza

wymontuj zepsute mechanizmy

zdmuchnij kosmiczny kurz

wyczyść i naoliw każdy trybik

uszlachetnij niewinnością platynowe serce

przyodziewając w autentyczne emocje

dopełnij całość tętniącymi przewodami

i odświeżoną tożsamością

tchnij życie w zepsutą maszynę

niech martwe ciało transformuje

Droga

/wędruję niczym bezdomny wampir

niosąc sztandar samotności/

wędruję przez pustynie emocji

z palącymi polami myśli

kreśląc ocean nieśmiertelności

widzę kres świadomości

mijam przydrożnych bogów

ziejących bezgraniczną nienawiścią

upijam się upodloną miłością

rozkoszując się smakiem goryczy

jestem w drodze

z dynamitem w słowach

z bronią zamiast serca

Pergaminowa

/jeśli moje serce by żyło

na pewno byłoby złamane/

ciało pokryte bliznami życia

stygnie w drewnianej skrzyni

nie poczuje nigdy więcej bólu

zimne usta zamilkły na wieki

nie mając już nic więcej do powiedzenia

plany na przyszłość legły w gruzach

domek z kart rozpadł się

ruchome piaski marzeń uleciały

niosąc pożogę dla duszy

„twoje zdrowie, szczęście moje”

skryłam się w cieniu

całując cię co noc na pożegnanie

Porcelanowa

/dryfuję

namaszczona przez anioła samotności/

gloria i chwała upadły