W labiryncie poezji

Niewinnie…

ulegasz

powoli

a ja

niczym wąż

wślizguję się

w żyły

niewinnie…

czy aby na pewno?

pozwalasz

dalej

prowokując

myśli

niewinnie…

czy aby na pewno?

Jak...

jak

zebrać myśli

skoro

rozsypały się

piaskiem

po podłodze

wiatr wpadając

przez okno

rozdmuchał je

we wszystkie strony

to nierealne

potrzeba czasu

a jego

coraz mniej

jak

zebrać łzy

perłami

rozsypane

spadające na

płaską powierzchnię

podłogi

niczym Saharę

wsiąkające

niczym w gąbkę

to niemożliwe

możliwa jest

wiara

że odmieni się

koło fortuny

i modlitwa

do Najwyższego

samo życie

Bliskość…

uwielbiam

bliskość

skóry

ledwo

wyczuwalny

puls

serce

ciepło

energię

dotknij

mocniej

chcę

zatracić się

głębiej

Zmysły…

zmysły

ukształtowały

duszę

zamieniając ciało

w dotyk

wystarczy iskra

wybuchnie euforią

lubieżność

nie nosi bielizny

nie liczy lat

bywa zbrodnicza

odbierając rozum

piorun sycylijski

uderza bólem

obsesyjnych czynów

zatrać się w wilgoci

Zasmakuj...

zasmakuj

w grzechu

wilgoci

badaj językiem

nieznane

wyspy rozkoszy

słodycz

niczym czereśnia

kusi kształtem

skosztuj

spijaj nektar

zatracając się

w smaku

by potem…

Ulegniesz…

zatrzymam oddech