Na „Szeptymę” przyszło nam trochę poczekać, choć autorka „Seksty” nie przewidywała drugiej części powieści, to w końcu spięła się, napisała, no i jest! Choć powieść nie grzeszy objętością, to zawartością jak najbardziej tak ;) . Tak jak w pierwszej części powieści na pierwszy plan wysuwał się Michał-Omen i „tęczowa wróżka” Jagoda, tak w drugiej wiodącą postacią jest siostra Omena Wiktoria. Dziewczyna ta próbuje rozpaczliwie odnaleźć samą siebie, zmaga się z traumą rodzinną, przez co ucieka w różnego rodzaju używki. W książce możemy śledzić jej niesłychane przygody i relacje, także te nienajlepsze z matką, jej przeżycia, rozterki i życiowe dylematy. Miotają ją sprzeczne uczucia, próbuje sobie poradzić z tragedią, tym, co się wydarzyło…
Siostra Omena nie wie co ma zrobić ze swoim życiem, szuka swojego miejsca na ziemi. Ma duszę poetki, co pozwala jej przelać na papier trudne do opanowania emocje, skrywane w głębi serca uczucie. Niestety obiekt jej westchnień i fantazji należy już do kogoś innego. Wydarza się jednak coś, co wszystko zmienia, gdyż los szykuje dla niej niespodziankę…
„Szeptyma” to nie tylko Wiktoria, choć na dobrą sprawę wszystko się kręci wokół niej. W powieści przewija się też kilka innych ciekawych osób, głównie członków starej i nowej Seksty – ale nie tylko, która z czasem zmienia się w Szeptymę. Autorka świetnie przedstawiła ich wzajemne relacje, problemy dojrzewania, w jaki sposób funkcjonują w dorosłym życiu. Codzienną walkę z ograniczeniami różnego rodzaju, radzenie sobie z fobiami i niepełnosprawnością, walkę o młodzieńcze ideały i o własne szczęście. Poza Wiktorią, której przez cały czas mocno kibicowałam w książce najbardziej ujęła mnie para: Karol i Dominika. Polubiłam też Jakuba, te jego jąkanie się było po prostu urocze :) , a Jagodę i Łukasza darzę niezmiennie sympatią.
Przyjaźń bohaterów powieści ewoluuje, zostaje wystawiona na próbę. Jak sobie z tym wszystkim poradzą? Czy uda im się ocalić ideały, w które kiedyś wierzyli? Magię? Czy o dziecko, które w każdym z nas drzemie warto dbać? Czy miłość jest ważniejsza od przyjaźni? Czy poświęcanie się dla innych oznacza rezygnację z własnego ja? To musicie już ocenić sami, kiedy sięgniecie po tę bardzo na czasie publikację Roksany Ciężkiej.
Książka nie jest ładnym, słodkim obrazkiem, peanem na cześć dzisiejszej młodzieży, która nie jest ani grzeczna, ani też święta. To raczej jazda bez trzymanki. Przedstawia prawdziwe życie, choć to przecież literacka fikcja. Są w niej też bardzo śmiałe sceny erotyczne, a od seksu aż kipi ;). Bywa też bluźniercza i łamie tabu. Bohaterzy nie używają kwiecistego języka, przeciwnie „stawiają kawę na ławę”, dając upust targających nimi emocjom. Zmagają się jak potrafią z własnym losem=życiem, z wyzwaniami, uczuciami, a… nawet z duchami.
Momentami daje się wyraźnie słyszeć szepty, kotłujące się w ich głowach. Zmory przeszłości zdają się wyzierać z kątów i nawiedzać żywych. Przez drugą część powieści przewija się duch tego, kogo wszyscy dobrze znali. Unosi się niewidzialna kurtyna, za którą podąża nasza uwaga, dajemy się wciągnąć w ten ich świat jak w inny wymiar, który jest zaledwie o krok. Duchy kontaktują się z żywymi. Nie straszą, a raczej czuwają, mówią do swoich bliskich, przyjaciół… Jakby chciały naprawić to, co schrzaniły tu na ziemi. Te światy przenikają się, wpływają wzajemnie na siebie.
Podobnie jak w pierwszej części powieści niebagatelną rolę odgrywa muzyka. Nawet ich tytuły nawiązują do interwałów w muzyce, są na okładkach. Muza jest tu wszechobecna, często też teksty piosenek goszczą na ustach Wiktorii i Jagody. Prawdą jest, że poprzez odpowiednią muzykę możemy wiele wyrazić, dosięgnąć gwiazd… Wystarczy się do niej dostroić i dać się ponieść fali, nie bacząc gdzie nas poniesie. Słuchajmy polskich piosenek, zwłaszcza tych, które mają do przekazania coś istotnego. Słowo pisane, słowo śpiewane mają moc, jak i melodia. Tu wszystko ze sobą współgra.
„Seksta” była dla mnie swoistym odkryciem, natomiast „Septyma” dodała powieści jeszcze więcej ognia i pikanterii. Aż kipi od gorących emocji, uczuć, a napięcie rośnie…
Aż nie wierzę, że to już koniec, czuję niedosyt, że za krótko, że powieść mogłaby jeszcze trwać. I trwać… Bo chciałabym poznać dalsze losy bohaterów, których bardzo polubiłam. Może Roksana kiedyś dopisze trzecią część, bo przecież prawdziwa magia nigdy się nie kończy. Nawet kiedy jesteśmy dorośli. Niech ta magia nadal trwa i działa też na Was! :)
Gorąco Wam polecam obie powieści R.A. Ciężkiej.
