Szepty mrocznych cieni

Nie oceniłam, więc uzupełniam 5/5 i polecam !!!!

Jako miłośniczka thrillerów zazwyczaj sięgam po nazwiska dobrze znane – zagraniczne, sprawdzone, głośne. Tym razem trafiłam na coś zupełnie innego, z polecenia – "Szepty mrocznych cieni" Arkadiusza Baranowicza. Przyznam szczerze: nie znałam autora, nie miałam oczekiwań… i właśnie dlatego to odkrycie smakuje jeszcze lepiej. Ale do rzeczy... Książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Jest mroczna, klimatyczna i zaskakująco dojrzała jak na mniej znane nazwisko. Autor umiejętnie buduje napięcie – nic nie dzieje się za szybko, ale cały czas czujesz, że coś czai się tuż za rogiem. Tytułowe „szepty” to nie tylko chwytliwy motyw – to atmosfera, która sączy się przez całą powieść. Delikatnie, ale niepokojąco. Postacie są prawdziwe, nieprzesadzone, a zagadka? Intrygująca i do samego końca trzymająca w napięciu. Co ważne – czuć, że autor zna gatunek i wie, jak zagrać na emocjach czytelnika. Jest trochę grozy, trochę psychologii, a wszystko podane z literackim wyczuciem. Zatraciłam się na dobre w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nie spodziewałam się, że to powiem, ale… wow. Polak potrafi! Jeśli lubicie thrillery z klimatem, tajemnicą i lekką nutą niepokoju – koniecznie sięgnijcie po tę pozycję. Dla mnie – jedno z większych zaskoczeń tego roku. Rewelka!

Są książki, które wciągają akcją, i są takie, które otulają czytelnika mgłą atmosfery, powoli zatapiając go w swoim świecie. „Szepty mrocznych cieni” zdecydowanie należą do tej drugiej kategorii. To powieść, która nie goni na oślep za zwrotami akcji – ona snuje się, cicho, jak szept wśród drzew. I to właśnie w tej ciszy kryje się jej siła. Arkadiusz Baranowicz zabiera nas na Rugię – wyspę surową, odizolowaną, pełną tajemnic, w której czas wydaje się płynąć inaczej. Główna bohaterka, Katarzyna, odkrywa coś, co miało pozostać zakopane – nie tylko dosłownie, ale i symbolicznie. Pradawny rytuał, który wraca jak wyrzut sumienia, uruchamia lawinę zdarzeń, których logika nie poddaje się prostym wyjaśnieniom. Baranowicz pisze z dużą wrażliwością – wyczuwa napięcia między ludźmi, cienie, które noszą w sobie, i to, jak przeszłość potrafi sączyć się do teraźniejszości. Zachwyca opisami – Rugia staje się tu nie tylko tłem, ale niemal żywym bohaterem. Surowa, chłodna, piękna i nieprzewidywalna. Natura kontrastuje z brutalnością odkrywanych tajemnic, a to zestawienie robi piorunujące wrażenie. Warto zwrócić uwagę na bardzo ciekawie poprowadzone relacje – zwłaszcza te między prokuratorem a trzema kobietami, pełne napięcia, niedopowiedzeń, a przy tym dalekie od schematów. To nie jest relacja „dla fabuły” – to coś więcej, coś, co rezonuje i buduje psychologiczną głębię tej opowieści. „Szepty mrocznych cieni” to książka, która nie daje łatwych emocji, ale zostawia ślad – gdzieś w środku, tam, gdzie chowamy własne lęki. To historia o tym, że przeszłość zawsze znajdzie sposób, by się upomnieć. Piękna, niepokojąca, dojrzała. Polecam z pełnym przekonaniem. I liczę na więcej – bo Baranowicz to nazwisko, którego warto trzymać na półkach.

Czytałam poraz pierwszy tego autora, jestem zachwycona teścia książki, pomysłem na fabułę, połączenia kryminału, thrilleru z elementami horroru. Postacie powieści wyraziste, intrygujące, pomysł poprowadzenia fabuły genialny, świetnie umiejscowione elementy historyczne gotyckie oraz starodawnej Arkony, świetne opisy miejsc akcji, wyspy niemieckie i Pomorze polskie, dynamika wydarzeń na najwyższym poziomie. Jest to moje tegoroczne odkrycie literackie. Z całego serca polecam tę książkę, rewelacyjna! 5/5

„Szepty mrocznych cieni” to gotycki kryminał pełen tajemnicy, rytualnych mordów oraz mroku. Wyspa Rugia, która jest miejscem akcji, często kojarzona jest ze świętym miejscem kultu Słowian - Arkoną. Po przeczytaniu tej powieści będzie się kojarzyć z starogermańskimi mordami czy Księga Cieni. Główną bohaterką jest Katarzyna, młoda Polka która na niemieckich ziemiach odkryła związek z kamiennymi kręgami w Odrach w Polsce. Jako córka badawczyni sama czuła, że pragnie odkrywać tajemnice pogańskich wierzeń. Nie wiedziała tylko, że jej życie zostanie poświęcone w rytuale przejścia. Jej odarte i pozbawione wnętrzności ciało przypadkowo zostaje odkryte przez rybaka. Po tym makabrycznym odkryciu niemiecka policja rozpoczyna współpracę z polskim wymiarem sprawiedliwości. Sophia razem z Markiem nie widzą w jaką kabałę wejdą i co będą musieli poświęcić by odkryć prawdę. Autor stopniowo buduje napięcie w swojej powieści. Do wątku kryminalnego ze smakiem wplata wątki obyczajowe, w których bardziej możemy poznać Sophie i Marka. Dzięki temu odkrywamy towarzyszące im emocje, ich lęki i słabości. „Szepty mrocznych cieni” to również fantastyczny świat pogańskich wierzeń. Mroczne kulty, rytualne składanie ofiar. W tym wypadku mamy starogermańską wiarę jak i również słowiańska, które mocno ze sobą są powiązane. Baranowicz ponownie postawił też na opisowość w książce. O ile w „Jeziorze Szeptuny” było baśniowo, o tyle w „Szeptach” postawił na surowość miejsc. Miejscem akcji nie tylko jest Rugia, ale i Kromlau z majestatycznym Diabelskim Mostem na czele, to daleka wyspa Sylt czy pomorskie kręgi kamienne w Odrach. O wszystkim Autor pisał tak, że ja jako czytelnik mocno skupiłam się na poszukiwaniu tych miejsc i czytaniu ciekawostek o nich. Dzięki tej opisowości czułam się jak bohaterka powieści. Czułam, że jestem obecna przy Sophii i Marku i razem z nimi próbuje dostać odpowiedzi na postawione pytania. Reasumując, Autor stworzył na prawdę ciekawą powieść na pograniczu grozy i kryminału. W tej książce nie było jednoznacznych odpowiedzi czemu dowodzi finał. W życiu nie spodziewałam się, że dojdzie do takiego obrotu sprawy. Ponadto wspomniał również o bohaterce ze swojego debiutu. Bardzo się ucieszyłam, bo Szeptuna mocno zapadła mi w pamięci. Jedynym minusem dla mnie było brak głębszych retrospekcji mówiących o rytualnych mordach. Ofiara Kasi była mocno opisana, co nie powiem było bardzo intrygujące i dało mi nadzieję, że będzie tutaj ostro i mega brutalnie. Dobrze jednak się złożyło że tak nie było, bo ta książka w głównej mierze to refleksja nad naszym człowieczeństwem.