Szepty mrocznych cieni

Czytałam poraz pierwszy tego autora, jestem zachwycona teścia książki, pomysłem na fabułę, połączenia kryminału, thrilleru z elementami horroru. Postacie powieści wyraziste, intrygujące, pomysł poprowadzenia fabuły genialny, świetnie umiejscowione elementy historyczne gotyckie oraz starodawnej Arkony, świetne opisy miejsc akcji, wyspy niemieckie i Pomorze polskie, dynamika wydarzeń na najwyższym poziomie. Jest to moje tegoroczne odkrycie literackie. Z całego serca polecam tę książkę, rewelacyjna! 5/5

„Szepty mrocznych cieni” to gotycki kryminał pełen tajemnicy, rytualnych mordów oraz mroku. Wyspa Rugia, która jest miejscem akcji, często kojarzona jest ze świętym miejscem kultu Słowian - Arkoną. Po przeczytaniu tej powieści będzie się kojarzyć z starogermańskimi mordami czy Księga Cieni. Główną bohaterką jest Katarzyna, młoda Polka która na niemieckich ziemiach odkryła związek z kamiennymi kręgami w Odrach w Polsce. Jako córka badawczyni sama czuła, że pragnie odkrywać tajemnice pogańskich wierzeń. Nie wiedziała tylko, że jej życie zostanie poświęcone w rytuale przejścia. Jej odarte i pozbawione wnętrzności ciało przypadkowo zostaje odkryte przez rybaka. Po tym makabrycznym odkryciu niemiecka policja rozpoczyna współpracę z polskim wymiarem sprawiedliwości. Sophia razem z Markiem nie widzą w jaką kabałę wejdą i co będą musieli poświęcić by odkryć prawdę. Autor stopniowo buduje napięcie w swojej powieści. Do wątku kryminalnego ze smakiem wplata wątki obyczajowe, w których bardziej możemy poznać Sophie i Marka. Dzięki temu odkrywamy towarzyszące im emocje, ich lęki i słabości. „Szepty mrocznych cieni” to również fantastyczny świat pogańskich wierzeń. Mroczne kulty, rytualne składanie ofiar. W tym wypadku mamy starogermańską wiarę jak i również słowiańska, które mocno ze sobą są powiązane. Baranowicz ponownie postawił też na opisowość w książce. O ile w „Jeziorze Szeptuny” było baśniowo, o tyle w „Szeptach” postawił na surowość miejsc. Miejscem akcji nie tylko jest Rugia, ale i Kromlau z majestatycznym Diabelskim Mostem na czele, to daleka wyspa Sylt czy pomorskie kręgi kamienne w Odrach. O wszystkim Autor pisał tak, że ja jako czytelnik mocno skupiłam się na poszukiwaniu tych miejsc i czytaniu ciekawostek o nich. Dzięki tej opisowości czułam się jak bohaterka powieści. Czułam, że jestem obecna przy Sophii i Marku i razem z nimi próbuje dostać odpowiedzi na postawione pytania. Reasumując, Autor stworzył na prawdę ciekawą powieść na pograniczu grozy i kryminału. W tej książce nie było jednoznacznych odpowiedzi czemu dowodzi finał. W życiu nie spodziewałam się, że dojdzie do takiego obrotu sprawy. Ponadto wspomniał również o bohaterce ze swojego debiutu. Bardzo się ucieszyłam, bo Szeptuna mocno zapadła mi w pamięci. Jedynym minusem dla mnie było brak głębszych retrospekcji mówiących o rytualnych mordach. Ofiara Kasi była mocno opisana, co nie powiem było bardzo intrygujące i dało mi nadzieję, że będzie tutaj ostro i mega brutalnie. Dobrze jednak się złożyło że tak nie było, bo ta książka w głównej mierze to refleksja nad naszym człowieczeństwem.

Na tle surowego, ale pięknego krajobrazu wysp Rugii i Syltu, autor buduje fascynującą atmosferę, pełną mroku i nieuchwytnej grozy. Mistrzowskie opisy przyrody, zdominowane przez dziką, niemal pierwotną scenerię, nadają historii niezwykłej głębi i kontrastują z mrocznymi wątkami, które oplatają fabułę. Natura odgrywa tu nie tylko rolę tła, ale staje się niemal jednym z bohaterów powieści, odzwierciedlając emocje i wewnętrzne konflikty postaci. Autor książki w mistrzowski sposób splata różne wątki fabularne, przy czym delikatne nawiązania do pierwszej książki dodają smaku dla tych, którzy mieli okazję ją przeczytać. Choć akcja toczy się szybko, a napięcie rośnie z każdą stroną, to opowieść ma głęboki, refleksyjny charakter. Tematy metafizyczne i psychologiczne wątki sprawiają, że książka wymaga od czytelnika nie tylko emocjonalnego zaangażowania, ale też chwili zastanowienia. Wielowymiarowość opowieści to jej największy atut. Historia Katarzyny, odkrywającej pradawne rytuały, nie kończy się na klasycznym wątku thrillera, jest tragiczna. To także podróż w głąb ludzkiej psychiki, analiza lęków i niepewności, które czają się w cieniu codziennych decyzji. Baranowicz świetnie i umiejętnie manipuluje naszymi emocjami, sprawiając, że nie możemy oderwać się od lektury, ale też zmusza nas do zastanowienia nad tym, co tak naprawdę skrywamy w sobie. "Szepty mrocznych cieni" to książka, która wciąga, intryguje i pozostawia trwałe wrażenie. Dla miłośników literatury, która łączy mrok, przyrodę i psychologiczną głębię, jest to pozycja obowiązkowa. Przeczytałam z wielką przyjemnością 5/5

„Szepty mrocznych cieni” Arkadiusza Baranowicza, to podróż w głąb mroku i wielu tajemnic. Autor przenosi nas na tajemniczą wyspę Rugię, gdzie czas jakby stanął w miejscu, a mroczne legendy przeplatają się z rzeczywistością. Katarzyna, główna bohaterka, odkrywając ślady pradawnego rytuału, uruchamia lawinę wydarzeń, które wciągają czytelnika w wir niepokojących zagadek. Baranowicz mistrzowsko buduje atmosferę grozy, wykorzystując mroczny krajobraz wyspy i intrygujące postacie. Każda strona to nowe odkrycie, które zbliża nas do rozwiązania tajemnicy, jednocześnie wzbudzając jeszcze większą ciekawość. Autor umiejętnie manipuluje naszymi emocjami, prowadząc nas przez labirynt wątpliwości i niepewności. Powieść to nie tylko trzymający w napięciu thriller, ale także głęboka analiza ludzkiej psychiki. Autor zmusza nas do konfrontacji z własnymi lękami i demonami, które często skrywamy głęboko w sobie. Książkę wyróżnia gęsta mroczna atmosfera, która nie pozwala oderwać się od lektury, wielka zagadka, która intryguje od pierwszej do ostatniej strony. Nie można zapomnieć o głębokiej analizie psychiki ludzkiej, gdzie fikcja miesza się z faktami, tworząc tym oryginalną i intrygującą opowieść, która ma miejsce wśród klifów tajemniczej wyspy. Baranowicz mistrzowsko buduje atmosferę grozy, która ściska serce niczym macki ośmiornicy. Każda kartka to kolejne zagłębianie się w mrok, z którego wyłaniają się cienie przeszłości, by rzucić się na bohaterów. Szczególnie mrożące wrażenie wywarły na mnie opisy nocnych wędrówek Katarzyny po tajemniczych zakamarkach wyspy. Legendy wyspy Rugii są niczym żywy organizm, który przenika każdą scenę. Autor umiejętnie łączy je z teraźniejszością, tworząc intrygującą mieszankę faktów i fikcji. Zakończenie powieści pozostawia czytelnika z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony wszystkie wątki zostają zamknięte, z drugiej jednak pojawia się pytanie, czy tajemnice wyspy zostały naprawdę odkryte. Książka ta, to pozycja obowiązkowa dla miłośników thrillerów psychologicznych i powieści gotyckich. Jeśli lubisz zagłębiać się w mroczne tajemnice i odkrywać sekrety ludzkiej duszy, to ta książka z pewnością Cię nie zawiedzie. "Szepty mrocznych cieni" to powieść, która pozostawia trwałe wrażenie. To książka, która skłania do refleksji nad naturą człowieka i siłą tajemnicy. Jeśli szukasz lektury, która poruszy Twoją wyobraźnię i sprawi, że na długo zapamiętasz jej bohaterów, to koniecznie sięgnij po tę książkę.