„Daj mi różę bym mogła patrzeć jak ona więdnie,
Jak płat jeden po drugim spada,
Chcę widzieć, upływ czasu, cierpienie,
Choć raz nie czuć, jak trafia na mnie szpada.
Chcę wierzyć, że świat, zostanie naprawiony,
Chcę wierzyć w ludzi i w uczciwość,
Marzę o tym by świat był odrodzony,
By zapomnieć czym jest ludzka złośliwość.” — Róża, Psychomachia
Psychomachia, to z definicji walka o duszę człowieka przez złe i dobre duszę. Tym właśnie jest ten zbiór wierszy: spisanymi przemyśleniami przytłoczonej i zagubionej osoby, która walczy o wolność, która chcę się uwolnić od swoich 'demonów'. To zbiór skupiający się na psychice, na osobie zmagającej się z poczuciem pustki, ale jednocześnie smutku, na osobie chorującej na depresję i lęki różnego rodzaju. Na osobie, która popada w paranoję, choć jednocześnie zdaję się bardziej świadoma otoczenia niż inni.
Dziękuję, za pozytywną ocenę książki. Nie jest to poziom, który chciałabym osiągnąć, ale zdecydowanie staram się poprawić mój styl pisania, i planuję wydać w przyszłości książki idealne do ostatniego przecinka. Niestety na razie sama robię korekty i nie zawsze wychodzi tak idealnie jakbym chciała. ❤
26 lipca 2021, o 05:08
Paula Ekiert
1
1
10 lutego 2021, o 12:28
autor
Laura Kowalska
Dziękuję, za pozytywną ocenę książki. Pracowałam bardzo długo nad tymi wierszami, i zawsze bardzo miło zerknąć na takie oceny. ❤
26 lipca 2021, o 05:05
Gość
Powiem krótko : zupełnie nie dla mnie
10 lutego 2021, o 01:11
maja
wiersze naprawdę chwytają
trzymaj tak dalej Laura!!!