Chłopak z sąsiedztwa

1. Poznajcie Tony’ego

Wiecie, wszystkim wydaje się, że bycie popularnym, to taka prosta sprawa. Rodzisz się pod szczęśliwą gwiazdą, w odpowiednim miejscu, w bogatym domu, idealnie przystojny, pewny siebie, pewnie dodatkowo od razu z olśniewającym uśmiechem na ustach. I wszystko przychodzi ci łatwo, wszystko spada ci z nieba… Kobiety cię pragną, mężczyźni chcą być na twoim miejscu… Cudowne życie, dane nielicznym wybrańcom.

Naprawdę, to wszystko jedna, wielka bzdura.

Wciskają wam lipę.

Poważnie.

Obarczam za to winą te wszystkie głupie filmy dla nastolatek, które zawsze robią z nas czarne charaktery. Całkiem serio, nie wymyślili chyba jeszcze takiego, w którym „popularny” nie byłby tym złym. Albo nie potrzebował magicznej metamorfozy, żeby stać się chociaż znośnym.

Jasne, zdarzają się wśród nas palanty, ale wcale nie jest ich więcej, niż wśród tych niepopularnych! Na nas po prostu więcej osób patrzy. Więcej osób o nas mówi.

Powiem wam, jak to jest tak naprawdę. Bycie popularnym to ciężka harówka.

— Tony! — usłyszałem łomotanie w drzwi łazienki i poirytowany głos własnej rodzicielki. — Jeśli zaraz nie wyjdziesz…

Tak, nam też zdarza się dzielić z kimś łazienkę. Ja na przykład w mieszkaniu mam tylko jedną i nawet nie ma w niej wanny. Są za to kolorowe żele pod prysznic mojej siostry, Amy. Takie z księżniczkami. Zaprosilibyście dziewczynę do TAKIEJ łazienki?!

— Tony!

Ostatni raz spojrzałem w lustro, marszcząc w palcach skórę na brzuchu. Znowu przytyłem. To pewnie ta pizza z zeszłego tygodnia.

— Tony, miałeś mnie zawieść do szkoły, pamiętasz? — teraz, do nerwowego głosu mamy, dołączył jeszcze piskliwy głosik mojej siostry. Warknąłem tylko coś pod nosem i opuściłem białą koszulę przepisowego, szkolnego mundurka. Faktycznie, wydawała się jakaś przyciasna, albo zaczynałem popadać w paranoję. Jeszcze raz przeczesałem palcami modnie skrócone po bokach włosy, skrzywiłem się na widok siedmiu piegów zdobiących mój nos…

Nie było tak źle.

Jeszcze szybka kontrola zapachu z ust…

Dobra, można wychodzić.

— Jasne, że pamiętam– oznajmiłem, otwierając drzwi, i niemal natychmiast do mojej nogi przykleiła się mała, rudowłosa istotka. Pisnęła z uciechy, kiedy podniosłem ją do góry i posadziłem sobie na ramionach.

— Tylko jedź bezpiecznie — przestrzegła mnie jeszcze matka, odruchowo poprawiając klapy granatowej marynarki na mojej piersi. — To naprawdę w porządku? — zerknęła na Amy. — Nie spóźnisz się do szkoły? Chciałabym ją odwieźć, ale…

— W porządku mamo –urwałem szybko, nie pozwalając jej się rozkręcić. Gdybym dał jej mówić, monolog nie miałby końca i faktycznie byśmy się spóźnili. Oboje.

— Ale…

— Naprawdę, wszystko jest OK — powtórzyłem, całując ją krótko w policzek i szybko zbierając się w stronę wyjścia. Musiałem przykucnąć w drzwiach, żeby mała nie uderzyła głową w futrynę, bo wciąż siedziała mi na barkach, udając teraz najwyraźniej, że jestem rumakiem.

— Szybciej Tony! — zawołała.

— Jedźcie prosto do szkoły i nie…

Nie dowiedziałem się czego mam „nie”, bo drzwi windy otworzyły się w odpowiednim momencie i zdążyliśmy tylko pomachać jej na do widzenia, zanim ponownie się za nami zamknęły.

Od razu lepiej. Tylko Amy nadal wydawała jakieś dziwne, klaszczące dźwięki językiem, chyba mające imitować odgłos końskich kopyt.

Mój dzień zaczyna się koło godziny czwartej nad ranem od przebrania się w dres i godzinnego biegania po parku. Kondycji nie da się kupić, wiecie? Nie każdy też rodzi się szczupły. Ja na przykład kiedyś byłem pyzą. Rudą, piegowatą pyzą z aparatem na zębach. Poważnie.

Spaliłem wszystkie zdjęcia z tego okresu, żeby nie został po tym ślad, ale niewykluczone, że któraś z cioteczek jeszcze chowa jedno lub dwa w albumie. I sprzeda je kiedyś prasie. Jak już będę sławny, oczywiście.

Po bieganiu prysznic (obowiązkowo) i włosy. Nie wierzcie w cuda — nikt nie budzi się z idealną fryzurą z samego rana.

Ja na pewno się nie budzę.

Kretyński mundurek też trzeba nosić z odpowiednią nonszalancją. Odpowiednio rozpięty, odpowiednio niedbale… Bez koszuli w spodniach, jak to czynili niektórzy, sami prosząc się o kpiny. Niestety, w liceum Edisona nie można chodzić w kurtach drużyny, jeśli danego dnia nie ma żadnego meczu. To też bujda wyssana z palca przez tych niezorientowanych twórców głupich romansideł. A szkoda, w kurtce dużo bardziej mi do twarzy.

Kiedy już wyglądam nienagannie dochodzi godzina siódma, więc zabieram się do przygotowania śniadania (tak, umiem zrobić śniadanie). Taka jest umowa, skoro matka zajmuje się obiadem i kolacją. Poza tym, Amy bywa z rana marudna i nie chce jeść niczego, czego nie przygotował jej wspaniały starszy brat.

I co?

Widzieliście takie rzeczy w tych swoich głupich filmach?!

W dodatku wożę na tylnym siedzeniu różowy, dziecięcy fotelik, gdybym musiał podwieźć młodą do szkoły.

To akurat dobrze działa na laski.

Rozumiecie.

Jestem taki opiekuńczy. I odpowiedzialny.

Ale stanowczo przeszkadza, kiedy próbujesz z taką dziewczyną poczarować coś w jakimś ustronnym miejscu. Mało romantyczny dodatek.

Po szkole, w poniedziałki, środy i piątki mam treningi koszykówki. We wtorki, czwartki i soboty (w soboty nie ma szkoły oczywiście) dorabiam w sklepie sportowym.

Markowe ciuchy też nie kupią się same.

Za randkę przecież nie zapłaci dziewczyna.

Nie mamy problemów z forsą, matka całkiem nieźle zarabia. Ojciec też pomaga — płaci za tą absurdalnie drogą szkołę i w ogóle… Ale nie mamy milionów na koncie, nie jeździmy na wakacje na Majorkę, nie mam też osobistego lokaja. A kieszonkowe wystarcza najwyżej na kino od czasu do czasu.

— Siema Trent!

— Cześć Tony…

Bycie „popularnym"zaczyna się już na szkolnym parkingu. Mam swoje miejsce, niepisane oczywiście, ale wątpię żeby ktoś ośmielił się je zająć. O ile chciał odjechać po zajęciach własnym samochodem.

Bez kół to trudne.

A z dodatkowymi ozdobami wypisanymi sprayem zwyczajnie wstyd.

Dlatego mam swoje miejsce, tuż obok innych chłopaków z drużyny, którzy zazwyczaj zbierają się tam żeby pogadać zanim nie wygna ich pierwszy dzwonek. Czasem dołączają dziewczyny, cheerleaderki i inne, te co ładniejsze.

Trzeba wiedzieć z kim się przywitać.

Do której się uśmiechnąć.

Chociaż ja uśmiecham się w zasadzie do wszystkich, na skutek czego wzdychają do mnie też kujonice i brzydule. Nie żebym kiedykolwiek się z taką umówił, to nie byłoby dobrze widziane. One wiedzą o tym prawdopodobnie tak samo dobrze jak ja…

Ale co mi szkodzi?

Jestem ich bohaterem, rycerzem w srebrnej zbroi, tym który z nich nie szydzi.

— Rudy! — kiedyś to byłaby dla mnie obelga, ale odkąd moje włosy ściemniały i nabrały kasztanowego koloru, nie przejmuję się tym już tak bardzo. Albo przynajmniej staram się, żeby inni tak myśleli, chociaż mam poważne podejrzenia, że Adam doskonale wie jak to na mnie działa, mimo moich starań.

Taaak. Adam to idealny kandydat na szkolnego palanta. Takiego, któremu przydałaby się metamorfoza. W jego spojrzeniu jest coś takiego… Człowiek momentalnie czuje się gorszy. I to jeszcze zanim zdąży otworzyć te swoje idealnie wykrojone usta.

Gdyby dobrał się do ciotuniowych zdjęć…

Bilbord pod szkołą, to byłoby za mało.

Zapytacie mnie zapewne, dlaczego wciąż się z nim trzymam, skoro jest takim palantem. Odpowiedź jest prosta — chcesz być popularny, zadajesz się z popularnymi. I, o ile sam nie jesteś królem, nie masz szczególnego wyboru.

No i urządza świetne imprezy przy basenie, kiedy rodzice znikną z horyzontu.

Przyjechałem dość późno, więc załapałem się tylko na chwilę rozmowy o sobotnim meczu i późniejszym spędzie na plaży, oraz na kilka komentarzy odnośnie krótkich dziewczęcych spódnic… Wiecie. Standard. Jednym uchem słuchałem tego, drugim wyłapywałem komentarze cheerleaderek odnośnie tego kto schudł, kto przytył, kto przyszedł w butach niepasujących do torebki. Standardowe sprawy szkolnej gwiazdy sportu.

Zazwyczaj obok mnie stał mój najlepszy kumpel, Eddy, ale dziś akurat nigdzie go nie widziałem. To nawet całkiem logiczne, na dziś stara Perks, nauczycielka matematyki, zapowiedziała sprawdzian. Eddy nie znosił matematyki, a matka już po ostatniej jedynce zapowiedziała mu, że przy kolejnej załatwi mu korepetytora i skończą się wolne soboty. Pewnie wolał coś zasymulować i przygotować się na poprawę.

Ha, ha.

Jakby to naprawdę zmieniało cokolwiek.

Tak czy inaczej, kiedy zabrzmiał pierwszy dzwonek, chcąc nie chcąc powlokłem się za Adamem który chodził ze mną na matmę, po raz kolejny wysłuchując jego przechwałek o jakiejś lasce którą wyrwał w trakcie lata. Na Hawajach. A jakże. Podobno była instruktorką windsurfingu, była dwa lata starsza i miała genialny tyłek.

Podobno.

— Patrz jak leziesz! — w trakcie historii Adama trochę odpłynąłem, na ziemię sprowadził mnie dopiero jego rozeźlony głos. — Głupi mięczak. Zobacz co zrobiłeś z moją koszulą!

Faktycznie, resztka kawy w papierowym kubku ze Starbucksa w którym Adam zatrzymywał się co rano w ramach protestu przeciw braku kawy w szkolnych automatach, rozbryznęła się malowniczo na podłodze. Kilka kropel dosięgło też idealnie białej koszuli szkolnego mundurka. Siłą powstrzymałem cichy chichot.

Dobrze mu tak.

Odruchowo podniosłem wzrok żeby zobaczyć który nieszczęśnik tak bardzo poprawił mi humor z rana… I prawie od razu go odwróciłem. Parker. Preston Parker, Kujon Parker, Ta Ciota Parker… Różnie go nazywali.

Pewnie się zdziwicie, czemu ja, Tony Trent, uciekam wzrokiem przed jakimś cherlawym kujonem w za dużych okularach i koszulą (a jakże!) włożoną w spodnie?

TRZY LATA WCZEŚNIEJ:

Kiedy pierwszy raz przekroczyłem próg światłej placówki jaką jest Liceum im. Edisona w Holly Head, nie byłem jeszcze królem. Byłem (choć pewnie ciężko wam w to uwierzyć) nikim. Moja matka postanowiła przeprowadzić się tu z zakurzonego Waszyngtonu niedługo po rozwodzie, tuż przed początkiem pierwszej klasy, co miało swoje dobre i złe strony. Dobre były takie, że tutaj nikt nie pamiętał Rudego Trenta, niskiego, z aparacikiem na zębach i nadwagą. Złe? NIKT NIE PAMIĘTAŁ TONY’EGO TRENTA. Co przekładało się na to, że Tony Trent nie znał tu nikogo.

Większość dzieciaków, które zaczynały pierwszą klasę, znała się już z równie absurdalnie drogiej podstawówki znajdującej się kilka ulic dalej. Hierarchia była ustalona, paczki stworzone. A ja jeszcze wtedy byłem zbyt nieśmiały, żeby podejść do kogokolwiek.

Ba!

Nawet zapytanie kogoś o drogę do właściwej klasy było dla mnie problemem.

Poważnie. Naprawdę nie umiałem się odezwać.

Ponieważ teoretycznie wszyscy tu byli nowi, oszczędzona została mi wątpliwa przyjemność wyciągnięcia mojej osoby na środek sali i żenującego przesłuchania na oczach całej klasy.

Skąd się przeniosłeś?

Podoba ci się Holly Head?

A szkoła?

A koledzy?

Żenada.

Tak czy inaczej, stanąłem przed trudnym wyborem jakim było znalezienie odpowiedniego miejsca w sali. Tudzież JAKIEGOKOLWIEK miejsca, bo większość najwyraźniej była już poumawiana co do partnerów z ławki. Stałem tak, niezdecydowany, odbijając się od jednej osoby do drugiej i słysząc „zajęte”.

Wtedy pojawił się Parker.

— Tu jest wolne miejsce — usłyszałem po swojej lewej i zauważyłem jak chudy chłopaczek spycha z krzesła obok siebie wypchaną po brzegi torbę, żebym mógł usiąść. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że wypchana po brzegi torba to jego standardowy kumpel z ławki.

Tak, wiem, to ładnie z jego strony.

Tak, właśnie tak zaczynają się te wszystkie piękne, filmowe, licealne przyjaźnie.

I wtedy naprawdę przyjąłem to z wdzięcznością. Tak samo jak jego miły uśmiech spod czarnych kędziorów spadających na grube szkła okularów.

I nasza piękna przyjaźń trwała… Od pierwszej lekcji, przez lunch na stołówce, aż do W-F’u, którym kończył się dzień. Preston był małomówny, ale oprowadził mnie po szkole, pomógł trafić na wszystkie zajęcia i nawet czytaliśmy razem przyniesiony przez niego komiks o Batmanie przez pół godziny wychowawczej.

Było naprawdę w porządku.

Dopóki nie podzieliliśmy się na drużyny i nie zaczęliśmy grać w koszykówkę.

Widzicie, odkąd tak strasznie urosłem w ostatniej klasie podstawówki, okazało się że mam smykałkę do kosza. Zawsze to lubiłem, a wzrost sprawił, że stałem się w tym naprawdę niezły.

Między facetami tak już jest.

Sport nas łączy.

Jeśli jesteśmy w nim dobrzy oczywiście.

Wystarczyło kilka dobrych wsadów, kilka sprawnych podań, żeby chłopaki z klasy spojrzeli na mnie inaczej. Kapitanem mojej drużyny był Eddy, który już wtedy miał ambicje, żeby dostać się do drużyny.

Wszyscy znali i lubili Eddy’ego.

A Eddy polubił mnie.

Polubił mnie na tyle, żeby następnego dnia przy lunchu zaprosić mnie do swojego stolika i przedstawić wszystkim swoim kumplom. To nie tak, że nie chciałem zabrać Prestona ze sobą. Chciałem, naprawdę. Ale on do nich nie pasował.

Jeśli chce się być popularnym, trzeba wiedzieć z kim się zadawać.

Wiem, że brzmię jak palant. Ale wtedy naprawdę miałem dość bycia nikim.

Na początku jeszcze witaliśmy się na korytarzu, siedzieliśmy czasem w jednej ławce… Ale to nie było zbyt dobrze widziane przez moich nowych kumpli. Preston zawsze był i będzie klasowym dziwakiem, w śmiesznych okularach i koszulce z superbohaterem pod koszulą szkolnego mundurka. Wszyscy śmiali się z Prestona. Więc któregoś dnia po prostu przestałem odpowiadać na jego powitania.

Do tej pory pamiętam rozczarowanie na jego twarzy kiedy pierwszy raz go zignorowałem.

No dobra, może jestem trochę palantem.

Czasem.

Ale zrozumcie — nie można być jednocześnie kumplem takiego Prestona i zadawać się z popularnymi dzieciakami.

Teraz rozumiecie, dlaczego wolę go unikać?

Nie żeby on nie unikał mnie.

Od tamtej pory nie odezwał się do mnie ani razu.

— Daj spokój West — złapałem Adama za ramię, starając się delikatnie odciągną ćgo od Parkera. Czerwona twarz mojego kumpla nie wróżyła szczególnie dobrze. — Jeśli się spóźnimy, Perks posadzi nas w pierwszej ławce.

— Zapłacisz mi za to cioto — West w końcu opuścił pięść, wyszarpnął się z mojego uścisku i ruszył do sali, a ja starałem się nie wnikać, czy będzie chciał odpłaty w zębach, czy wystarczy kupon do pralni.

Zerknąłem jeszcze przez ramię na czarnowłosego, którego rzeczy ucierpiały od kawy znacznie bardziej niż tych kilka ciemnych kropel na koszuli Adama. Kiedy tylko odeszliśmy ukląkł i wyciągnął z bocznej kieszeni torby jakiś gruby zeszyt, najwyraźniej żeby sprawdzić, czy nie doznał żadnego uszczerbku.

Chyba wyczuł, że na niego patrzę, bo po chwili podniósł wzrok i nasze spojrzenia spotkały się pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna.

Preston Parker, ten miły chłopak który czytał ze mną Batmana pod ławką, teraz patrzył na mnie z wściekłością. Prosto na mnie, nie na plecy Westa.

Trochę jakby chciał powiedzieć „Spadaj Trent, nie potrzebuję twojego wstawiennictwa.”

A trochę z pogardą.

Bardzo szybko odwróciłem się, żeby dogonić Westa.

2. Za jakie grzechy?

Jak on w ogóle śmiał?

Jak ktokolwiek może patrzeć na mnie w ten sposób?

Zazdrość? Rozumiem. Nie byłby pierwszy.

Ale pogarda?

Nikt nie patrzy na Tony’ego Trenta z pogardą. Nie od kiedy… A już na pewno nie powinien tego robić taki, taki… Taki kujon w okularach, taki nikt, takie pośmiewisko w koszulce dla pięciolatka.

— Jesteś palantem Trent — wyburczałem pod nosem, dźgając leżącą przede mną żabę, jakby to ona była wszystkiemu winna. — Naprawdę jesteś palantem.

Eddy nie pojawił się na kolejnych lekcjach, więc na biologii, tak samo jak na reszcie zajęć, siedziałem sam. Miałem szczerą nadzieję, że wróci jutro. Nie lubię kwitnąć w ławce samotnie, nie ma się do kogo odezwać. Jeszcze trochę i zacząłbym z nudów notować to co mówił nauczyciel! Gdyby był obok, na pewno odciągnąłby mnie od tych głupich myśli, z nim zawsze było mi jakoś raźniej.

Mój wzrok niemal bezwiednie powędrował do Parkera, który siedział kilka rzędów dalej, jak gdyby nigdy nic notując każde słowo nauczyciela. Przez resztę dnia nawet na mnie nie zerknął, zresztą… Czemu miałby? Ja też zazwyczaj na niego nie patrzę. Na co dzień całkiem łatwo jest przegapić fakt, że Parker istnieje, jeśli sam nie wepchnie ci się pod nogi jak mu się to dzisiaj udało.

Dawno też nie myślałem o tych pierwszych dniach w szkole.

Jakby to było, gdybym nie załapał się do drużyny? Przyjaźnilibyśmy się? Siedziałbym teraz obok niego i zachowywał się jak on?

Nie… Niemożliwe.

Nawet kiedy byłem nikim nie przykładałem się do nauki. Za dużo zachodu.

Czy to możliwe, żeby nadal miał mi za złe tą głupotę sprzed trzech lat?

Nie…

To był tylko jeden dzień!

Jasne, zachowałem się później jak ostatni dupek.

Ale minęła kupa czasu.

Na pewno chodzi o coś zupełnie innego albo w ogóle mi się wydawało.

O co mogło chodzić?

Wgapiałem się w jego plecy, zupełnie jakby od tego miał się odwrócić i mi wytłumaczyć. Zupełnie jakbym nie miał się czym przejmować, naprawdę…

— Panie Trent, czy pan mnie w ogóle słucha? — w moje rozmyślania wdarł się głos nauczyciela, w dodatku napływający z bardzo bliska. Wyprostowałem się gwałtownie i zorientowałem, że pan Foster stoi obok mojej ławki, spod uniesionej brwi obserwując masakrę jaką urządziłem swojej żabie. Najwyraźniej trzeba było odłożyć skalpel zanim zacząłem myśleć o Parkerze, bo na pierwszym dźgnięciu się nie skończyło.

— Jasne panie F. — uśmiechnąłem się rozbrajająco i wyciągnąłem trochę pewniej na krześle. Naprawdę lubiłem tego gościa, zdecydowanie najbardziej ze wszystkich nauczycieli. Był młody, wyluzowany i całkiem przystojny, przynajmniej jeśli wierzyć dziewczynom. Sam przecież nie zwróciłbym na coś takiego uwagi.

To byłoby dziwne, nie?

W każdym razie, Foster jeszcze kilka lat temu, zanim skończył studia, sam chodził do naszego liceum. To był jego drugi rok pracy w szkole i jako jedynemu spośród naszego wspaniałego grona pedagogicznego jeszcze mu się chciało. Wiecznie opowiadał, że możemy przyjść i z nim pogadać w razie czego, tego typu brednie. Nie żebym kiedykolwiek miał zamiar ZWIERZAĆ SIĘ nauczycielowi, ale… To było miłe. Gdyby wszyscy nauczyciele byli tacy, kto wie? Może moja średnia wyglądałaby lepiej? I matka nie załamywałaby rąk nad moim losem po każdej wywiadówce?

Przecież i tak zamierzałem zdobyć stypendium sportowe. To, że w innym wypadku nie dostanę się na żadne studia, było raczej jasne…

Preston pewnie nie miał tego problemu.

Zaraz… wróć.

Co?

Nieobecność Eddy’ego naprawdę źle na mnie działa.

— Tak? — Foster prychnął, rozbawiony, pod nosem i spojrzał na mnie z powątpiewaniem. — Co w takim razie odpowiesz?

Myślałem gorączkowo, czując na sobie palące spojrzenia całej klasy. Myślenie dodatkowo utrudniał fakt, że jedna połowa mózgu skupiała się na powtarzaniu „nie czerwień się, nie czerwień się Trent, sportowcy się nie czerwienią, nie…” — przekleństwo rudego.

— E… — podrapałem się w tył głowy, zerkając z nadzieją na tablicę, ale wyjątkowo była zupełnie pusta. — Układ krążenia?

Klasa zgodnie ryknęła śmiechem, nawet przez twarz biologa przemknęło coś na kształt rozbawienia, upewniając mnie w przekonaniu, że jeszcze raz mi się upiekło.

— Niezła próba Trent– zauważył kpiąco. — Wiesz że kurtka kapitana nie zwalnia cię z obowiązku uważania na lekcjach? Stypendium sportowe w niczym ci nie pomoże, jeśli zawalisz biologię.

Ta… Jakby ktoś taki jak Foster mógł kogokolwiek uwalić.

— Pytałem, kto będzie twoim partnerem przy pisaniu referatu. Referat, kojarzysz? Na zaliczenie semestru.

Klasa znowu się zaśmiała i podłapałem kilka dziewczęcych spojrzeń. Mówiły wyraźnie, że sprzedałyby własną matkę, nie wspominając o koleżance z ławki, gdybym tylko zechciał im partnerować. Cóż… Sława…

— Z Eddy’m –odpowiedziałem mimo tego, że niektóre z nich były całkiem, całkiem. — Znaczy z Edwardem Litsnerem, profesorze. Nie ma go dzisiaj, ale na pewno przyjdzie na następne zajęcia.

Foster spojrzał na mnie uważnie, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym powiódł wzrokiem po sali.

— Zrobimy inaczej…

Czy tylko mi się wydawało, czy jego uśmiech nagle stał się złośliwy?

— Skoro pan Litsner nie pofatygował się na zajęcia, chociaż wiedział, że dziś będziemy rozdzielać tematy prac semestralnych, przygotuje referat sam. Damy szansę na współpracę komuś kto raczył się pojawić, a nie ma partnera… — czułem, dosłownie czułem jak cała krew odpływa mi z twarzy, kiedy jego wzrok spoczął na siedzącym z przodu Prestonie. Prestonie, który wyglądał na tak samo szczęśliwego jak ja. Prestonie który patrzył nauczycielowi prosto w oczy i kręcił lekko głową, jakby to mogło powstrzymać jego kolejne słowa.

— Panie Parker, pan nie ma partnera, prawda? Dołączy pan do pana Trenta.

Powiedział to.

Naprawdę to powiedział.

Nie mogłem uwierzyć, że mi to zrobił.

Naprawdę kiedykolwiek powiedziałem, że go lubię?

— Ale Eddy…

— Panie profesorze, ja naprawdę… — zaczęliśmy protest w tym samym momencie i umilkliśmy jak na komendę. Preston pierwszy wrócił do negocjacji. — Naprawdę nie ma takiej potrzeby. Mogę to napisać sam. Zawsze…

— No właśnie! — podchwyciłem. — Par… Preston zawsze sam pisze referaty. A ja i Eddy…

— Koniec tematu –Foster przerwał mi w pół słowa i nie miałem już wątpliwości. Uśmiech który rozciągał jego wargi z całą pewnością był złośliwy i mógłbym przysiąc, że cała ta sytuacja bardzo go bawi. — Podjąłem już decyzję. Trent jest specjalistą od działania w grupie, Parker wie, że biologia to nie tylko układ krążenia — teraz już drwił ze mnie prosto w twarz. — Nie mogę się doczekać efektów, panowie.

— Panie profesorze… — spróbowałem jeszcze raz, ale uniósł dłoń, dając mi tym samym znak, że nie ma zamiaru tego słuchać.

— Powinieneś być mi wdzięczny Trent — poklepał mnie przyjaźnie po ramieniu i ruszył w stronę swojego biurka. — Dam sobie obciąć rękę, że ty i Litsner nie macie nawet jednej notatki do spółki…

Foster wrócił do rozdawania tematów, a ja po raz kolejny tego dnia spojrzałem przez całą salę na Parkera. Różnica była taka, że teraz i on mi się przyglądał. I nie wyglądało na to żeby był tym wszystkim choć odrobinę bardziej ucieszony niż ja.

Za co?

No pytam się: za jakie grzechy?

— Żartujesz? — Eddy spojrzał na mnie zaskoczony i aż podniósł się z kanapy na której zalegał cały dzień, oglądając najwyraźniej jakieś głupie seriale. — Naprawdę kazał ci robić referat z tym frajerem?

Siedzieliśmy właśnie w salonie jego rodziców, których na szczęście nie było w domu, żeby zobaczyć, że otworzyliśmy sobie po piwie. Niby przywiozłem Eddy’emu lekcje, ale obaj wiedzieliśmy, że ani ja nie mam nic zanotowane, ani on nie ma zamiaru niczego przepisywać.

— Chciałbym — odpowiedziałem cierpiętniczym tonem i zsunąłem się niżej na fotelu. — W dodatku zrobił to specjalnie, mówię ci. Żebyś widział jak się cieszył…

— E tam, nie masz się co martwić — mój najlepszy kumpel spojrzał na mnie z mieszaniną współczucia i rozbawienia, upijając kilka łyków piwa. — Parker tak bardzo drży o swoją średnią, że na bank odwali za ciebie całą robotę. Mogło być gorzej. Mógł cię zmusić, żebyś napisał całość sam — jęknął. — Przecież ja nie mam pojęcia czym jest… — zerknął na kartkę z zapisanym tematem pracy i tylko jęknął jeszcze głośniej.

Nie, żebym ja w tym wypadku miał być jakoś szczególnie pomocny.

Po prostu.

Razem raźniej.

— Przykro mi stary. Naprawdę próbowałem go przekonać.

— Daj spokój — Eddy machnął ręką. — Wiem przecież jaki jest Foster, kiedy już sobie coś wbije do głowy. To pewnie jego misja na ten rok, wiesz, pomaganie samotnym frajerom. Pamiętasz jak w zeszłym wziął się za recykling?

Zarechotaliśmy obaj i stuknęliśmy się butelkami.

Mówiłem?

Z Eddy’m zawsze jest raźniej.

Tej nocy zasypianie nie wychodziło mi szczególnie dobrze, choć zazwyczaj nie mam z tym problemu. Przewracałem się tylko z boku na bok, myśląc o tym głupim referacie. Miałem nadzieję, że Eddy miał rację i Preston po prostu weźmie większość roboty na siebie. Może wystarczy, jak trochę pogrzebię w internecie i podeślę mu materiały?

Nie miałem pojęcia, dlaczego raptem tak bardzo się tym przejmuję. W sumie nie stało się nic strasznego. To nie było duże świństwo. W dodatku wydarzyło się dawno temu. Poza tym… Nigdy mu nie dokuczałem, ani nic. Nie śmiałem się kiedy chłopaki stroili sobie z niego żarty.

Nigdy też nie powiedziałem im, żeby przestali… Ale zaraz?

Dlaczego JA mam go bronić?

I dlaczego raptem jest mi z tego powodu głupio?

Tak czy inaczej, nie byłem w stanie skupić się na niczym innym. Cały czas miałem przed oczami to jego rozeźlone spojrzenie. I tamto, wtedy. Takie rozczarowane.

Zupełnie bez sensu.

Na skutek swoich nocnych rozważań przegapiłem pierwszy budzik i zaspałem. Niedobrze. Musiałem trzymać formę, zwłaszcza teraz, kiedy na każdy mecz mógł przyjechać selekcjoner z jakiegoś uniwersytetu… Ale tym razem bieganie załatwiłem pobieżnie, tyle musiało wystarczyć. Amy też musiała się zadowolić kanapkami na śniadanie.

— Obiecałeś mi naleśniki — zauważyła marudnie, ale chyba wyczuła, że coś jest ze mną nie w porządku, bo na tym temat się skończył. — Co się stało, Tony? — zapytała, przyklejając się do mojej ręki, w czasie kiedy nasza rodzicielka szykowała się do wyjścia w łazience. — Jesteś smutny.

— Ja… — chciałem jej skłamać, nie będę przecież zwierzał się młodszej o ponad 10 lat siostrze. Ale Amy patrzyła na mnie tak poważnie i w takim skupieniu, że nie mogłem się na to zdobyć. — Zrobiłem komuś przykrość — stwierdziłem w końcu oględnie. — I nie wiem co teraz.

Mała popatrzyła przez chwilę na mnie, jakby się nad czymś zastanawiała.

— Mógłbyś przeprosić — przekręciła rudą główkę na bok. — Mama mówi, że tak trzeba, jeśli zrobi się komuś przykrość.

Jasne…

Przeprosić.

Na przeprosiny to był czas jakieś trzy lata temu.

Wiecie, poza tym, że trzeba wiedzieć z kim się zadawać i jak wyglądać, powinno się też wiedzieć, z kim się spotykać. Ja chwilowo spotykam się z Jen Summer.

Jen jest naprawdę w porządku. Poznaliśmy się lepiej w wakacje, na obozie niedaleko Holly Head. Ja pojechałem tam, żeby dorobić, ona udziela się społecznie. Rozumiecie, uniwersytety lubią takie rzeczy. Nie jest cheerleaderką ani nie należy do żadnej z żeńskich drużyn sportowych, jak wszystkie moje wcześniejsze dziewczyny, ale jest naprawdę śliczna i dobrze sobie radzi towarzysko. W zeszłym roku była w samorządzie uczniowskim, wiedziałem, że w tym chciałaby zostać przewodniczącą. Ciągle tylko o tym gadała.

— Wiem, że… jestem dopiero… w trzeciej klasie — poważnie, ciągle. Nawet kiedy obściskiwaliśmy się przy jej szafce, między pocałunkami udało jej się wcisnąć to zdanie. — Ale nie zaszkodzi… spróbować. Nawet jeśli… się nie dostanę… — poddałem się i odsunąłem od niej trochę. Tej dziewczynie naprawdę nic nie było w stanie zamknąć ust. — To zawsze całkiem niezłe doświadczenie na przyszły rok, prawda? Przynajmniej będę miała już pierwszą debatę za sobą.

— Jasne Jen — przyznałem jej rację, jakby faktycznie to miało dla niej jakiekolwiek znaczenie. Kiedy odkleiliśmy się od jej szafki wyjęła potrzebne książki, cały czas trajkocząc o pomyśle na swoją kampanię. Co gorsza — pytała mnie o zdanie. Jakbym faktycznie wiedział, czy granatowe plakaty będą bardziej widoczne od butelkowozielonych.

— Hej, Trent! — drgnąłem, w pierwszej chwili nie wiedząc za bardzo kto mnie woła, ale odruchowo odwróciłem się w stronę głosu. — Możemy pogadać?

To w końcu zamknęło mojej dziewczynie usta. Stała na środku korytarza, z zaskoczeniem patrząc na Parkera, który zmierzał w naszą stronę z dość… Zaciętą miną.

Zastanawiałem się, czy jej lewa brew może powędrować jeszcze wyżej.

I czy gapi się na to cała szkoła, czy tylko połowa.

— Zgubiłeś się? — brew wprawdzie już się nie uniosła, ale za to zmarszczyła się widowiskowo. Parker już otwierał usta, najwyraźniej żeby odpowiedzieć, na szczęście udało mi się go wyprzedzić.

— W porządku Jenny, robimy razem projekt na biologię. Pójdziesz do klasy sama?

— Projekt? Z nim? A co z Eddy’m? — spojrzała na mnie z powątpiewaniem, ale na szczęście dała sobie spokój z dalszym drążeniem tematu. Wspięła się tylko na palce, żeby jeszcze raz mnie pocałować, zanim spojrzała na czarnowłosego jak na robaka i ruszyła w swoją stronę.

W ogóle nie mogłem się skupić, widząc kątem oka jak trampek Prestona uderza niecierpliwie o posadzkę. Kiedy podniosłem na niego wzrok, minę miał raczej zdegustowaną.

— Możemy pogadać? — powtórzył, poprawiając okulary które zsunęły mu się na czubek nosa. — Skoro już przestałeś obśliniać tę swoją pannę?

— Jen. Jasne — ja, dla odmiany, podrapałem się w tył głowy, nie bardzo wiedząc co więcej mógłbym powiedzieć. — To… Co tam Pres?

— Preston — poprawił mnie i spojrzał na mnie z politowaniem. — Nic. Referat. Mamy oddać konspekt na poniedziałek. Tego też nie słyszałeś?

— Em… No jasne. Konspekt. Przecież wiem.

Z każdą chwilą czułem się coraz bardziej jak idiota.

— Dziś po lekcjach może być? Bibliotekę zamykają o 18.00 — naprawdę miałem dość tego jak na mnie patrzył.

— Dziś nie mogę.Trening.

— W porządku — skrzywił się trochę. — Jutro?

— Jutro? — zapytałem głupio, jakbym nie wiedział, że po „dziś” zazwyczaj jakieś „jutro” następuje. — Jutro też nie bardzo…

Jakoś nie miałem ochoty przyznawać się, że jutro po lekcjach muszę się stawić w pracy. Wystarczyło że on, jako jeden z niewielu, zapewne pamiętał jeszcze czasy przed moją świetnością.

— Umówmy się na inny dzień, co?

Chyba nie spodobała mu się moja odpowiedź. Zacisnął usta w sposób, w jaki robiła to moja matka, kiedy wyjątkowo jej podpadłem.

— Słuchaj Trent –wycedził, podchodząc jeszcze krok bliżej. — Wiem, że masz to gdzieś, ale naprawdę zależy mi na tej ocenie. I jeśli wydaje ci się, że odwalę całą robotę za ciebie, to grubo się mylisz — jego szare oczy naprawdę ładnie wyglądały kiedy się złościł. Może ludzie częściej by to zauważali, gdyby zbliżał się do kogokolwiek bardziej niż na kilka metrów i gdyby nie chował ich za tymi grubymi szkłami. Uśmiechnąłem się do siebie lekko na tą myśl, ale to nie spodobało mu się jeszcze bardziej. — Słuchaj, w dupie mam to, że jesteś…

— Jutro wieczorem? — rzuciłem szybko, bo zaczął już lekko podnosić głos, a wokół nas nadal była masa ludzi. Nie mogłem sobie pozwolić na to, żeby Parker krzyczał na mnie publicznie. — Może być u mnie.

Jakoś tak odruchowo ułożyłem mu rękę na ramieniu, bo zbliżał się coraz bardziej, po części żeby go za trzymać, po części żeby go uspokoić. To drugie chyba mi się udało, bo zamarł nagle, patrząc na mnie jakoś tak dziwnie.

— Może być — wymamrotał po dłuższej chwili, wycofując się o krok i strącając moją rękę z ramienia. Przez chwilę staliśmy tak i żaden z nas nie bardzo wiedział co zrobić dalej.

— Daj mi swój numer –zaproponowałem w końcu, a jego oczy rozszerzyły się z zaskoczenia. — Wyślę ci adres SMS-em jak już będę wolny — dodałem, widząc że nie bardzo wie o co mi chodzi.

Nadal patrzył na mnie dziwnie, kiedy wyjmowałem telefon z tylnej kieszeni spodni i wbijałem rząd cyfr, po czym wycofał się pospiesznie, w zupełnie inną stronę niż powinien, zważywszy na to że zaraz zaczynaliśmy matematykę. Było już po pierwszym dzwonku, więc po korytarzu kręcili się już tylko pojedynczy maruderzy.

— Hej, Pres!

Naprawdę nie wiem co mi strzeliło do głowy. On chyba też nie, bo zerknął na mnie przez ramię, wciąż z tym dziwnym wyrazem twarzy.

— Przepraszam — wyrzuciłem z siebie razem z resztką powietrza, dużo ciszej niż kiedy go wołałem, ale chyba mnie usłyszał.

Patrzył na mnie przez chwilę, ale w końcu prychnął tylko pogardliwie i ruszył przed siebie.

Brawo Anthony.

Jesteś skończonym kretynem.

3. Popołudnia w domu Trent'ów

Preston obracał się na krześle stojącym przy moim biurku i rozglądał po pokoju, chyba nie czując się do końca komfortowo. Nie mogłem go winić, mi też wyjątkowo ciążyła panująca w pomieszczeniu cisza.

Było już dość późno, ale zadzwoniłem do niego od razu po pracy, proponując nawet, że po niego podjadę, skoro i tak wracałem do domu. Praktycznie mnie wyśmiał. Wysłałem mu więc adres i zjawił się jakieś kilka minut po mnie, najwyraźniej nie miał szczególnie daleko. Nie zdążyłem nawet zebrać z podłogi rzeczy Amy, na które spojrzał jakby w życiu nie widział zabawki. Potem zerknął na mnie podejrzliwie, jakby myślał, że to ja bawię się lalkami Barbie.

— Masz… dzieciaka? Czy coś? — zapytał w końcu niepewnie, a ja parsknąłem śmiechem.

— Jasne — odpowiedziałem niezrażony, wyciągając się na łóżku. — Nie wiedziałeś? Strzeliłem sobie jednego jeszcze w podstawówce… Matka go nie chce, więc zamieszkał ze mną.

Przez chwilę wpatrywał się we mnie z osłupieniem, ale chyba w końcu dotarło do niego, że żartuję.

— Bardzo śmieszne — prychnął niezbyt przyjemnie, chociaż na jego twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu. Punkt dla Trenta.

— To mojej siostry. Amy. Ma sześć lat, teraz jest z mamą na basenie — zacząłem tłumaczyć, chociaż nie podejrzewałem, żeby interesowało go to w najmniejszym choćby stopniu. Chciałem po prostu w jakiś sposób zagłuszyć tą koszmarną ciszę która zapadła zaraz po tym jak się przywitaliśmy.

— Aha.

…

I właśnie tyle wyszło z moich starań.

A Preston wrócił do kontemplowania pucharów i medali dumnie wyeksponowanych na niewielkiej półce nad biurkiem.

Dziwnie było widzieć go poza szkołą. Ciężko mi było nawet wyobrazić sobie, że ma jakieś życie poza nią, tak się na niej skupiał. Chyba wydawało mi się, że rozpływał się zaraz po ostatnich zajęciach, żeby zmaterializować się tuż przed pierwszą lekcją. Chociaż było całkiem ciepło, miał na sobie wielką szarą bluzę z kapturem, której rękawy cały czas nerwowo naciągał na nadgarstki, jakbyśmy siedzieli w chłodni. Serio, ten facet miał jakiś problem. W życiu nie widziałem żeby miał na sobie coś na krótki rękaw, nawet na WF’ie nosił długą bluzkę, chociaż nauczyciel zazwyczaj dawał nam niezły wycisk.

Na plażę chodził pewnie w stroju płetwonurka.

Ha, ha…

Spod bluzy w nijakim kolorze, wyzierał (a jakże) t-shirt z superbohaterem. Poważnie, ktoś powinien mu powiedzieć, że noszenie takich rzeczy po podstawówce to straszny obciach. Ale czego można się spodziewać po kujonie w okularach ze szkłami jak denka od słoików?

Jego fryzura też pozostawiała wiele do życzenia, o ile w tym wypadku można w ogóle mówić o jakiejkolwiek fryzurze. Włosy miał stanowczo za długie, w dodatku mocno kręcone, przez co tworzyły dosłownie czarną aureolę wokół jego głowy. Tym razem postanowił chyba jakoś je poskromić, bo zebrał wszystkie w dziwną kitę, sterczącą z tyłu jak antenka.

Jakby się nad tym zastanowić, mógłbym trochę dla niego zrobić. Wiecie, żeby wyglądał jak człowiek. Nie był taki zły. Gdyby poświęcił choć chwilę dziennie na spojrzenie w lustro, ubrał się w coś co nie przypomina worka i zmienił okulary na kontakty, mógłby wyglądać całkiem znośnie.

Nie jak ja znośnie.

Ale, wiecie… Normalnie.

Może nawet mógłbym mu znaleźć jakąś dziewczynę?

— Możesz przestać się we mnie wgapiać? — zapytał w końcu zirytowany, a ja zorientowałem się, że od dłuższej chwili nic nie robię, tylko na niego patrzę. Chyba zrobiło mu się głupio, że wygląda jak wygląda, bo jego policzki zrobiły się jakby czerwieńsze.

Albo było mu zwyczajnie gorąco w tym paskudnym worze.

— Nie jest ci za ciepło? — zapytałem ostrożnie, ale odpowiedziało mi tylko prychnięcie. — W porządku… Chcesz piwo? Soku? Herbaty?

— Daj spokój Trent — i znów to politowanie w jego spojrzeniu. — Możesz przestać udawać, że się lubimy? Chciałbym zrobić ten konspekt i wyjść.

— Mogę — zgodziłem się, dźwigając z łóżka z przewrotnym uśmiechem. — Ale moglibyśmy też spróbować naprawdę się polubić. Chociaż trochę.

— Jasne — jakakolwiek inicjatywa z mojej strony znów została stłamszona w zarodku. — I teraz, tak nagle przyszło ci to do głowy? Wcześniej jakoś nie miałeś ochoty…

— Przecież przeprosiłem, Pres.

— Preston — poprawił mnie ze złością. — Przeprosiłeś i co? Myślisz, że mi na tym zależy? Myślisz, że chciałbym się zadawać z tobą i tą twoją bandą troglodytów? — wysyczał pogardliwie przez zęby. — Zejdź na ziemię Trent. Cały świat nie kręci się wokół ciebie.

Bezczelny…

Tym razem i ja się wkurzyłem.

Wyszedłem z inicjatywą, starałem się być miły, jakoś pogodzić, jakoś przebrnąć ten semestr który będziemy musieli spędzić w swoim towarzystwie… Ale niezależnie od tego co bym zrobił, napotykałem na ścianę z jego oślego uporu.

— Uznałem po prostu, że skoro spędzimy razem trochę czasu, dobrze by było nie warczeć na siebie przy każdym otwarciu ust — wywarczałem, zdając sobie nagle sprawę z tego, że stoję. Nawet nie wiedziałem kiedy się podniosłem. — Ale skoro dla ciebie warczenie jest w porządku, to dobrze.

— I świetnie! — Parker też wstał, patrząc na mnie wyzywająco. Efekt psuł nieco fakt, że był ode mnie o dobrą głowę niższy.

— Świetnie! — potwierdziłem, czując jak w pokoju raptem robi się naprawdę gorąco.

Staliśmy tak naprzeciw siebie, mierząc się pełnymi wściekłości spojrzeniami i chyba żaden z nas nie miał zamiaru ustąpić pola pierwszy.

Głupi… Bezczelny…

Zero chęci współpracy. Zero.

Nie wiem jakby się to skończyło, gdyby nie dźwięk klucza przekręcającego się w zamku.

— Tony! — usłyszałem rozradowany głosik mojej siostry, która wołała mnie już od progu. — Tony! Trener — wymówiła to słowo z namaszczeniem, dumna z tego, że jak ja ma trenera — kazał mi zanurzyć całkiem głowę! I wcale się nie bałam! Wcale… — jej radosny bieg w stronę starszego brata przerwał intruz, stojący na środku mojego pokoju.

Intruz który drgnął gwałtownie i z którego w jednej chwili zeszło powietrze.

— To naprawdę super — jeszcze przez chwilę obserwowałem jak Preston opada na fotel, ale zaraz zwróciłem się do swojej nagle onieśmielonej siostrzyczki. — Amy — złapałem ją za rączkę, żeby poczuła się trochę pewniej. — To Preston, mój… kolega. Ze szkoły. Prestonie, przedstawiam ci moją siostrę, Amy.

Miałem szczerą nadzieję, że chociaż przy niej da sobie na chwilę spokój z tą całą vendettą i zachowa się jak człowiek. Najwyraźniej nie miałem się o co martwić. Spojrzenie Parkera zmiękło trochę i z pełną powagą podał małej dłoń.

— Bardzo miło mi panią poznać, pani Trent — zapewnił uprzejmie, na co miałem ochotę parsknąć śmiechem. Amy była w siódmym niebie. Zachichotała z całą kokieterią na jaką stać było jej sześcioletnią osobę, po czym podała mu dłoń.

— Nie jestem panią! — zawołała radośnie. — Jestem Amy.

— Amy? Nie przeszkadzaj… — do pokoju postanowiła również zajrzeć moja matka, najwyraźniej chcąc uwolnić mnie na chwilę od rudego szatana i również zatrzymała się w progu. — Och.

Chyba spodziewała się zastać w środku Eddy’ego który był u nas stałym gościem.

— Dzień dobry — Parker poderwał się do góry jak grzeczny chłopiec i policzki trochę mu poczerwieniały. — Ja tylko…

— To Preston mamo — jak wielkiej satysfakcji nie sprawiałoby mi jego zmieszanie, postanowiłem przyjść mu z pomocą. — Piszemy razem projekt na biologię.

— Projekt? — zapytała zaskoczona, jakbym nigdy w życiu nie pisał żadnego projektu na żadne zajęcia.

No dobra…

Było w tym trochę racji.

Troszeczkę.

— Bardzo miło mi cię poznać Preston — mama szybko odzyskała rezon i wzięła protestującą Amy na ręce. — Nie przeszkadzajcie sobie w takim razie chłopcy, na pewno macie dużo pracy.

— Ale ja chcę zostać z Prestonem… — zamarudziła jeszcze młoda, na co parsknąłem w końcu krótkim śmiechem.

No tak.

Mały, rudy zdrajca.

— Pomożesz mi przygotować kolację, dobrze? Preston na pewno zostanie, żeby z nami zjeść.

— Zostaniesz, prawda? — zdrajca spojrzał na czarnowłosego z nadzieją, a ja patrzyłem rozbawiony jak jego twarz staje się coraz bardziej czerwona.

— Ja… — zerknął na mnie niepewnie, jakby się spodziewał, że zaprotestuję i każę mu się wynosić jak tylko skończymy. Nie zamierzałem mu niczego ułatwiać, ale nie umiałem też zetrzeć z twarzy rozbawionego uśmiechu. — Myślę, że będę mógł chwilę zostać — poddał się w końcu, do wtóru radosnego, pełnego zwycięstwa okrzyku mojej siostry, który słychać było nawet kiedy mama wyniosła ją już z mojego pokoju.

Chyba go to rozbawiło, bo jego usta rozciągnęły się w uśmiechu, który zupełnie odmienił jego twarz.

— Dzięki — wymruczałem przystawiając sobie drugie krzesło do biurka, żebyśmy w końcu mogli zabrać się do tego konspektu, a napięcie które jeszcze przed chwilą szalało między nami, zniknęło w magiczny sposób. — Za moją siostrę — dodałem, widząc że nie bardzo wie o co chodzi. — Potrafi być bardzo… atencyjna.

— Skąd znasz takie Trudne słowa Trent? — prychnął, ale już bez złości, czy złośliwości. Jak na Parkera zabrzmiało to wyjątkowo przyjaźnie.

— Spadaj — odpowiedziałem w podobnym tonie, sadowiąc się obok niego na krześle.

Wymieniliśmy się spojrzeniami, obaj nadal z uśmiechem błąkającym się po wargach. Może trochę zbyt długimi spojrzeniami?

— Konspekt — rzucił w końcu Preston, odwracając się w stronę monitora.

— Konspekt — potwierdziłem pospiesznie.