Bezpłatny fragment - Syndrom oszusta, czym jest i jak sobie z nim poradzić

Alan Coleger

02.12.2021r.

Czym jest syndrom oszusta

Zrzeczenie się odpowiedzialności

Zawarte w książce informacje i porady mają jedynie charakter edukacyjny i informacyjny, nie mogą zastąpić porady lekarza lub terapeuty. Sposoby opisane w książce są przewidziane i mogą być stosowane wyłącznie przez osoby dorosłe. Zawarte w książce porady dotyczą terapii niekonwencjonalnych i mogą być niezgodne ze stanowiskiem medycyny akademickiej. Autor nie jest lekarzem i jego porady nie mogą w żadnym wypadku zastępować konsultacji lekarskiej w tym psychologa, czy psychiatry. W przypadku choroby, a nawet tylko w przypadku ich prawdopodobieństwa, przed przystąpieniem do realizacji porad należy skonsultować się z lekarzem. Wszelkie porady zawarte w książce stosujesz wyłącznie na własną odpowiedzialność.

Wstęp

Szacuje się, że 70 procent ludzi doświadczy w swoim życiu przynajmniej jednego epizodu zespołu oszusta. Mimo jego wszechobecności niewiele osób wie o istnieniu tego zjawiska. Po raz pierwszy ujawniony został w 1978 roku, zespół oszusta nie jest rozpoznawany jako zaburzenie w Podręczniku Diagnostyki i Statystyki Zaburzeń Psychicznych. Więc co to właściwie jest?

Jest to pewnego rodzaju seria doświadczeń.

To zjawisko psychologiczne polega na braku wiary w swoje możliwości pomimo obiektywnych dowodów swoich kompetencji. Dla tych osób ani wykształcenie, doświadczenie zawodowe, piastowane stanowiska, czy przejawy powszechnego uznania nie stanowią podstawy do poczucia pewności siebie. Osoby z syndromem oszusta uważają zazwyczaj, że nie zasłużyły na swój sukces.

Osoby posiadające syndrom oszusta uważają. że odniosły sukces tylko dzięki szczęściu, a nie dzięki swojemu talentowi lub kwalifikacjom, został po raz pierwszy zidentyfikowany w 1978 roku przez psychologów Pauline Rose Clance i Suzanne Imes.

Podczas gdy wchodzenie w nową rolę może wywołać epizod, wykazano, że syndrom oszusta dotyka każdego, od odnoszącego największe sukcesy dyrektora generalnego po świeżo upieczonego studenta. W rzeczywistości rzeczywiste zdolności i osiągnięcia nie mają znaczenia. Zdeterminowane osobowości i osoby na szczycie drabiny są tak samo podatne na syndrom oszusta, w wielu przypadkach nawet częściej niż inne grupy osób. Dotyka on osoby, które w życiu odniosły sukces, czy to zawodowy, czy prywatny, jednak nie wiedzą w pełni jak to się stało, że im się powiodło, zrzucając to na przypadek i zwykłe szczęście nie więżąc w to, że to dzięki sobie i własnej pracy ten sukces odniosły.

Co ciekawe, początkowo przypisywano istnienie tego syndromu tylko osiągającym sukcesy zawodowe kobietom. Dopiero w miarę postępu badań okazało się, że syndrom oszusta dotyczy w takiej samej mierze mężczyzn. Tylko, że się do niego rzadziej przyznają!

Różnica między syndromem oszusta a zwątpieniem w siebie

Nie ma nic złego w sporadycznym zwątpieniu w siebie. Większość ekspertów zgadza się, że kluczem jest częstotliwość odczuwanych emocji. Większość ludzi czuje się w pewnym momencie swojego życia jak oszust, zwłaszcza w sytuacjach onieśmielających, niezależnie od tego, czy są na randce w ciemno, w nowej pracy, czy przemawiają przed dużym tłumem.

Na przykład dorastanie to czas, w którym najczęściej wątpimy w siebie. Ważne pytania, które należy sobie zadać, to, czy nasze zwątpienie w siebie jest odpowiednie rozwojowo? Czy jest to dokuczliwe, uporczywe ciągłe doświadczenie? A może jest to tymczasowe, sytuacyjne doświadczenie?

Jakie są objawy syndromu oszusta?

Wstęp

Skąd wiemy, że mamy syndrom oszusta? Chociaż nie ma oficjalnej diagnozy, oto lista przykładowych oznak wskazujących, że możemy go posiadać.

Zespół oszusta jest często związany z lękiem jako cechą, uogólnionym zespołem lękowym i zespołem lęku społecznego. „Klinicznie nie widuję się wielu ludzi z zespołem oszusta, którzy nie odczuwają lęku. Wszechobecne zwątpienie w siebie charakteryzuje nasze przeszłe, obecne i przyszłe doświadczenia. Doświadczamy uporczywego strachu, że zostaniemy „wykryci” lub uznani za oszusta, pomimo obiektywnych sukcesów. Kiedy osiągamy sukces, przypisujemy to szczęściu, lub opisujemy je jako przypadek. Zamiast szczęścia i dumy możemy poczuć ulgę, a nawet rozpacz. Szukamy potwierdzenia u autorytetów, takich jak szef, lub członek rodziny i pozwalamy im moc decydować, czy odnieśliśmy sukcesy, czy nie. Podstawowe objawy syndromu oszusta przedstawione zostały poniżej.

Niezadowolenie z pracy i wypalenie zawodowe

W niektórych przypadkach dana osoba może nie czuć się wystarczająco zagrożona w swojej pracy, natomiast strach przed porażką lub odkryciem własnych wad powstrzymuje ją przed poszukiwaniem awansu, lub braniem na siebie dodatkowej odpowiedzialności.

Ponieważ dana osoba pracująca nad przezwyciężeniem poczucia nieadekwatności, może również mieć większe ryzyko, że szybciej wystąpi u niej wypalenie zawodowe.

Bardzo często osoby z syndromem oszusta mają tendencję do pozostawania na swoich pozycjach, ponieważ nie wierzą, że mogą wykonywać własną pracę znacznie lepiej niż do tej pory. Osoba może nie doceniać swoich umiejętności, lub nie rozpoznawać, w jaki sposób inne zadania mogą wpływać motywująco na podniesienie własnych kompetencji.

Podejmowanie odpowiedzialności

Osoby z syndromem oszusta mogą skupić się głównie na ograniczonych zadaniach, zamiast podejmować dodatkowe obowiązki, które mogą udowodnić ich umiejętności.

Mogą unikać podejmowania dodatkowych zadań z obawy, że odwrócą uwagę lub na ich pracy ucierpi jakość wykonywanych przez nich zadań oraz zadań wykonywanych przez innych współpracowników.

Unikanie szukania awansu

Niedocenianie umiejętności i zdolności może prowadzić osoby z syndromem oszusta do zaprzeczenia swojej wartości. Mogą unikać ubiegania się o awans lub podwyżkę, ponieważ uważają, że na to nie zasługują.

Wpływ na zdrowie psychiczne

Strach przed byciem niewystarczająco dobrym może w niektórych przypadkach prowadzić do komplikacji zdrowia psychicznego. Osoba może odczuwać:

1. Brak pewności siebie.

2. Depresje.

3. Frustracje.

4. Niepokój.

5. Strach przed byciem oszustem.

6. Wstyd.

Jednak eksperci nie uważają syndromu oszusta za stan zdrowia psychicznego.

Wydajność pracy