Bezpłatny fragment - stegosaurus i inne

Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: Napełnijcie stągwie wodą! I napełnili je aż po brzegi.

Jana 2,1 — 7

Stągwie napełnione nadzieją —

W podziękowaniu dla Zespołu Domowej Opieki Paliatywnej

w Bielsku-Białej

Cztery łapy, pies kudłaty

Za oknem mokry śnieg z nieba,

wiatr zetrze z policzków łezkę;

w taką pogodę jest ona

jak zwykle, dziewczyna z pieskiem.

Kto wyprowadza, wiadomo.

Piesek kudłaty lubi śnieg,

łapy są cztery, cześć — ścianie.

Kto lubi oczy niebieskie?

Codziennie swój list wysyła

spod bloku, dziesięć jest pięter,

a z każdym dniem rośnie siła

przyjaźni zwierzęciu wiernej.

Chybocze się jej postura,

jakby dźwigała dwie s t ą g w i e;

nieważna zamieć lub upał,

zręczny kundelek w dal ciągnie.

Do kogo dziś się uśmiechnie

promyczek wątłej nadziei?

*** (Między drogą Donikąd)

Między drogą Donikąd

a uliczką Niczyje

mieszka z tatą, gdy chłodek

mały skrzat Włóczykijek.

Pewnie znasz go z doliny,

którą chadzał Muminek,

ale nie wiesz być może,

że miał w swojej opinii

WŁASNY domek przy piecu;

mówiąc skromniej — zapiecek.

Tam nie zmiata pajęczyn,

nawet muchę zawlecze.

W świat co ranek wyrusza,

ale stary Włóczykij

mówi: ja nie doczekam.

Zatem kolejnej zimy

trwają w książce o trollach

za okładką gdzieś z tyłu.

Za górami się schował,

zszedł doliny labirynt,

gdzie niewygórowanie

jak w tych bajkach dla dzieci

— Włóczykijek z plecakiem,

a w nim stosik rupieci.

Skrzaty — zwykle wesołe,

żwawe, nigdy cherlawe,

mogą spać wszak na liściu,

a nad ranem iść dalej.

Lubią z ludzi żartować,

niewidoczne w brzezinie,

że nam z brzozą, nie maślak —

lepiej pachnie kominek.

Przy kominku, niezmiennie

czeka wiosny Muminek,

grzebie łapką kot w żwirku.

Włóczykije — lubimy.

Wyszły sobie…

Dwa bałwanki

Wyszły sobie dwa bałwanki;

pierwszy — z marchewkowej pianki

— nosek, oczka — dwa goździki,

a ten drugi wyszedł z krzykiem:

— Do bałwana ja nic nie mam,

ot, dla wprawy się rozgrzewam,

stale ćwiczę górne partie;

bywa tak, gdy kaszkiet — garnkiem.

— Trochę mało, zbita piana,

jak to wsadzić w garnek z rana?

Zerwał goździk — spojrzał — rozkwitł

z wiosną w uśmiech na rabatach.

Nie ma lekko…

Nie ma lekko nasz bałwanek.

Pośród rannych przepychanek

rondel wypadł za patelnią.

Trafił śnieżką w samo sedno:

— I co, bracie? M a s z  d z i ś  c h w i l ę ? —

Lepki sobie z sypkim typem,

by pogadał, chociaż smugi

miał od deszczu i ten drugi;

W końcu strącił sopel z noska:

— Już mi cieplej. (Ciekawostka).