Równoległa linia czasu: Strange Blood

Mogłoby się wydawać, że wampiry są już przereklamowane i niemodne. Sama kiedyś sięgałam po wiele historii z nimi. W tym horrory i romanse, ukazujące te postacie w dawnych czasach, jak i we współczesności. Z wielu tych książek nic nie wyniosłam, były do siebie na tyle podobne, że szybko o nich zapominałam. Przede wszystkim zabrakło mi w nich klimatu. Tylko w pojedynczych pozycjach autorzy potrafili ukazać wampira jako istotę naprawdę wyjątkową. Wcielenie się w postać, która żyje wieki, ma w sobie nadal coś ludzkiego, ale jednocześnie mrocznego i mistycznego. Nie sądziłam, że tak pięknie uda się to opisać debiutantce, jaką jest blogerka Lutana. W powieści poznamy dwie strony. Właściwie to nawet trzy: świat wampirów, łowców i ludzi. W tym ostatnim detektywa, który próbuje rozwiązać zagadkę przechodzącą ludzkie pojęcie. Historia niby przedstawia odwieczną walkę Dobra i Zła, jednocześnie jednak ukazuje, że nic nie jest czarne i białe. Pięknie opisany świat wampirów ich relacje, hierarchia, podejście do życia, elementy magii, której się poddają. Autorka czerpała wiedzę z różnych źródeł, tworząc niezwykły świat, w który chce się zagłębiać. Nim ocenię całość fabuły, muszę się zapoznać z kolejnymi częściami, bo tutaj wiele rzeczy nie zostało rozwiązanych. Na razie dostaliśmy piękny świat przedstawiony, sporo trzymającej w napięciu akcji, trochę romantycznych scen i dużo zaciekawienia tym, co będzie dalej. Wszystko opisane pięknym językiem. Tym bardziej biorąc pod uwagę, że jest to debiut, jestem pod wrażeniem. Historia sprawiła, że na nowo pokochałam świat wampirów.

Tematyka, o której traktuje książka "Strange Blood. Równoległa linia czasu" nie jest moją ulubioną i tym większe było moje zaskoczenie, że jak zaczęłam ją czytać, to trudno było mi się od niej oderwać. Historia jest napisana w taki sposób, że czytelnik chce czytać kolejne rozdziały i poznawać bohaterów, ich losy i perypetie. Można powiedzieć, że jest to taki kryminał science fiction z elementami romansu, który czyta się jednym tchem, co według mnie jest najlepszą recenzją tej książki. Bo przecież nawet najciekawsza historia, ale napisana w nudny sposób powoduje, że odkładamy książkę na półkę po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów, bo po prostu nas męczy. Polecam więc tę pozycję każdemu, nawet jeżeli wampiry, to nie Wasi ulubieni bohaterowie ;), no i z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy :)

deeepbreath 10 października 2021 o 19:18 Bardzo ciekawie się czyta Twoją powieść – rzeczywiście, nie brakuje w niej ani emocji, ani ciekawych spostrzeżeń, czy też przebiegłych gier i spisków, które być może się wyjaśnią się w tomie 2-gim, chyba, że… planujesz tomów więcej :) Przyznaję, że świat wampirów jest dla mnie raczej nieznany – choć może nie tak do końca, bo bardzo spodobał mi się kiedyś film „Co robimy w ukryciu” (teraz jest chyba nawet taki serial) ale on był utrzymany w tonie raczej komediowym, trochę więc innym, niż Twoja książka. Tak czy owak bardzo fajnie „splotłaś” światy wampirów, ludzi i pogromców – każdy z bohaterów ma wyrazistą osobowość, swoje tajemnice i… swoje plany :) Gratulacje, Lutano Lu Borówko :)