poezja o niepoezji

POEZJA

poezja o niepoezji

poezja czy niepoezja?

garść liter dla słowa egzystencji

słów kilka by tworzyć wers

i wersów wiele do strofy potrzeba

i strofa, i druga, i ostatnia…

dla niepoezji?

spod pióra poety czy niepoety?

stosy białek dla genu

stosy genów dla cechy

i cech dziesiątki dla ciała

szarych komórek miliony miliardów

i ciało jedno dla liter garści

i oczu dwoje dla tysięcy widoków

i uszu dwoje dla miliona odgłosów

i nóg, i rąk

i dłoń dla poezji

czy niepoezji?

poezja — niepoezja

skrawek historii dla człowieka

człowieka — nieczłowieka?

*** (Poznaję Ciebie ciągle)

Poznaję Ciebie ciągle

Spojrzenie oczu Twoich

Smakuję usta Twoje

I rozmazany tusz

Z Twoich rzęs

Rozszarpię Twoje kieliszki

I rzucę piasek w ramiona

A poniewierać uśmiechów a białe obrusy nie ośmielę się

Żeby rzędy poduszek nie mokły od nocnych wyznań

Opatrzę Twoje dłonie

Wplecione między kolce

Bo chcę mieć więcej Ciebie

Niż ciągle oddawać

I nieustatkowanie

Ukryję się pod powiekami

Bez strachu na jutrzejsze

I odrzucam zamówienie

Gdy tamte wargi już pękają

Zostawię Twoje kciuki

Bez okien wyschniętych

A wczoraj jeszcze przyjdzie

Lecz w uszy Twoje

I parasole

Zawieszeni

Uchowam Cię pod kwiatami

Nad piekłem, nosem w drewno

Złożę bukiet białych tulipanów znaczonych krwią

I cicho zapłaczę nad próchnem z Ciebie

Nad bezcielesną cielesnością

Nad bezduszną duszą

Nad bezwładem rąk i nóg

I kończyn

I ust

Zakopię Cię nieco niżej

Metry pod ziemią

Niebem w zmysły Twoje

W bezmyślne myśli

W bez słów słowa

W bez spojrzeń oczy

I uszy

I usta

Gdy wrócisz

Przywitam Cię ciepło

Czy przyjdę do Twoich ramion

Do bezsennych snów

Do bez łez policzków

Do martwych zegarów

I mnie

I Ciebie

W czerń odziana

(na podstawie „Dressed in Black” — Sia Furler, Greg Kurstin, Grant Michaels)

Ty jesteś

W czerń odziana

Zza drzewa cicho łkasz

Choć się jeszcze zobaczymy

Przyjdę do Ciebie wieczorem

Gdy zapłaczesz za mną

Ogrzeję Cię swoim chłodem

Martwymi dłońmi

Dotknę Cię raz jeszcze czule

Obtulę zszarzałym kocem

Wycałuję Twoje wargi

Wargami swoimi zdechły

Ty jesteś w czerwień dotknięta

I jeszcze chwil parę zostanę

Przy Tobie i Ciebie pragnąc

Ciebie we śnie przypilnuję

Ciebie zimną

W czerń odzianą

Chwycę za policzki blade

Zabiorę Cię

W czerń odzianą

Ze mną do ciał zimnych ziemi

I zostaniesz

W czerń odzianą

W czerwień tkniętą

Zawsze wszędzie

Moją czernią

Oddaj

Oddaj co Twoje

i

moje też oddaj

Oddaj słowa

myśli

nadzieje

i serce oddaj

Oddaj co niegdyś zdobyte

i oddaj pragnione

i co nieTwoje oddaj

oddechy

dotyki

szepty

Oddaj duszę

i

siebie też oddaj

Oddaj życie

i

oddaj mnie…

*** (Nie było dane)

Bo może nie było Ci dane wiedzieć

nie było Ci dane znać

nie było Ci dane pomóc

nie było Ci dane, by móc

nie było Ci dane być

a jednak

Może nie było mi dane Cię poznać

nie było mi dane Ci powiedzieć

nie było mi dane płakać

a jednak

Może nie było nam dane ufać

nie było nam dane trwać

nie było nam dane być

istnieć

a jednak?

Peron

Już idę do Ciebie, przyjdę

Nim odjedzie pociąg

Do Berlina?

Do Paryża?

Do Los Angeles?

Do Warszawy?

Byle z dala od wspomnień

I każdy dasz mi dowód

Na życie w lepszym świecie

Na odchodne

Podaruję Ci kwiatów łąki

I kilka pocałunków.

Spakuję do walizki trochę wspólnych zdjęć i dwanaście uśmiechów na każdy miesiąc

I wyślę znów za rok

Na kolejny

Chociaż lepiej będzie jeśli pozbędę się ich dzisiaj

Być może Pocztą Polską dojdą na czas

Gdy skradniesz już ostatni

Chodź ze mną po raz ostatni szukać dowodów naszego istnienia

Niedługo zetną drzew

I cóż nam z tego?

JA + TY

Kiedyś będę. Obiecuję.

Chodź jeszcze raz ubrać choinkę

Zaczekam na Ciebie do kolejnych świąt

Żeby podać ci żakiet

Pójdź ze mną raz jeszcze do restauracji

Zamówię stolik przy oknie

A nocą…

Pójdziemy lepić bałwana

Wziąłem nawet marchewkę na jego nos

I kamyki na guziki

Odprowadzę Cię aż do mieszkania

W którym zaśniesz między kartonami

(Berlin? Paryż? LA? Warszawa?)

I raz jeszcze zaprosisz mnie do środka

Usiądziemy przy herbacie

A choć sen mnie nuży, nie mogę Cię zostawić z bagażami

I wrócę do domu

By pozbierać myśli

I raz jeszcze spotkać Cię na peronie

Czekającą na pociąg.

Syzyf i jego pani

Na wzgórzach, pagórkach syzyfowych

Ona, pani jedyna głazy stacza

Gdy co krok już brak tchu

I duszność ponad duszności

Serca dzwon umilkł

I jej nie oddaje czci

A kiedy skała upadnie na chleb powszedni

Tętnicą popłynie rzeka winnych groni

Z jej rąk sypie się piasek, znaczona

Cykadami świerszczy rozbrzmiewa

I jeszcze raz, kiedy zabraknie tchu

Powiedz, o pani, czy mnie w ramiona swoje zbawisz…

*** (każda ciepła dłoń)

nieświadomość — półpoczytalności — błogosławieństwem

nieumiarkowanie w kochaniu i nienawiści

tysiące śladów dotyku twojego

niewinność krzywdą ust twoich

płuc pełnych granatu niebios/jesteś?

przez cię poznaję świat na nowo

mam oczu twoich bezpowrotne czeluści

brąz-zieleń-błękit?

chyba nie dajesz mi podjąć decyzji-

— chyba nie dajesz mi wyboru-

— chyba nie dajesz mi uciec-

— chyba nie dajesz mi całunku-

— nie-chcę-cię-jeszcze-tracić-

jutrzenka? zmierzch? pragnę piekła?

każda

ciepła

dłoń

której nie będziesz pamiętać

Na estradzie przykucnęła Julia

na podstawie powieści „Pod kopułą” Stephena Kinga

Oto jest czas, który czasem nie jest

I oto, które miejscem nie jest miejsce

Mam zaszczyt przedstawić — skrzywdzoną, nagą —

pannę Shumway

Widzicie Państwo jej rude włosy?

Pozostaną takie do końca

(Spędzi swoje ostatnie lata z niejakim

Dale’em Barbara; Barbie, dla przyjaciół)

Na estradzie przykucnęła

Przerażona dziewczynka:

To Julia! To ona!

Och, cóż za wstyd!

Nie wróci, proszę Państwa, do domu

Nie pozwoli się zobaczyć w czymś takim,

(Bielizna z Puchatkiem,

och, dlaczego)

póki widno

(Chyba że wcześniej zlituje się nad nią Kayla Bevins)

Tak, drodzy Państwo

Wciąż jest tą małą dziewczynką;

Już nigdy nie urośnie

(Prędzej zginie niczym mrówka

pod szkłem powiększającym)

Tak,

to Julia — złodziejka wspomnień

(Jest żołnierzem w Falludży

mordującym niewinnego człowieka;

nie czuje radości)

Widzicie Państwo?

Jęczy, coś bełkota:

póki jest w pudełku

Błaga i prosi

o litość skórzanych głów

Kradnie ich umysł,

ciała są tylko projekcjami umysłu

(…)

Czujecie Państwo ten zapach?

To niebo! Brawo!

Uratowała siebie i tych, co przetrwali

(Ogień z piekieł nie zdążył ich pochłonąć)

Mała dziewczynka (?) chwyta rękę

Dale’a Barbary;

Pójdź w nim do domu, będzie wyglądał jak sukienka

La Poesie

Przyznam szczerze,

że pańskie crème brûlée dech mi w piersiach zaparło

Chociaż może to wzdęcia,

cholerna wena i tu mnie dopada

Więc z chęcią wezmę coś lekkiego

Croissanty z masłem na kolację

Deskę serów, ślimaki;

żabie udka czy cokolwiek —

cokolwiek — innego

s’il vous plaît?

Kiedy zapisuję serwetki pogięte

(Crêpes też niczego sobie)

Merci beaucoup pour vos vin rouge —

Ale makaron po proszę al dente

erotyki nieerotyczne (1)

ja tu jeszcze wrócę

przyrzekam wypieścić twoje imię

owinę je w celofan

schowam na później

zobowiązuję się znaleźć twoje miejsce

do którego tak ci tęskno

potem tylko jeden dotyk przy szufladzie

twoich marzeń

jeszcze obcałuję każdy cal twojej duszy

wessę się w twoje serce

wypiłem twoje wino

pożarłem twoje miasto

ukradłem szpetotę twoich łez

odwinę twoje imię

rozmrożę je

upiekę

znajdę jeszcze twoją słabość

odwilż powód krew się sypie

wino piwo wódka szmpan

jestem ornamentem

alleluja! alleluja!

kiedyś na mnie spojrzysz

Zaśpiewaj mi piosenkę

Zaśpiewaj mi piosenkę —

tę, której już nie znasz i której jeszcze nie pamiętasz

Zaśpiewaj mi,

kotku,

o tym co dręczy Cię nocami

Zaśpiewaj mi,

proszę,

swoje niespokojne sny

a ja otulę je ciepłym kocem

Zaśpiewaj mi:

wszystkie Twoje niespełnione poranki

a ja uzupełnię je jak tylko chcesz

Zaśpiewaj mi,

jakby nie goniły Cię ciche słowa nienawiści

a ja odpędzę je — jeśli zapragniesz

Zaśpiewaj mi,

zaśpiewaj,

wszystkie Twoje te amo, I love you, każde kocham cię

a ja po prostu posłucham

Zaśpiewaj mi,

jeśli nawet mnie nie znasz

a ja wiem, jak do Ciebie mówić

Zaśpiewaj mi,

kochanie,

wszystkie swoje idee

a ja — dla Ciebie — uczynię je realnymi

Zaśpiewaj mi choć raz

choć zwrotkę

choć wers

Zaśpiewaj mi, bo wiesz,

chcę to usłyszeć

a Ty — za moim przyzwoleniem — zamydlisz mi oczy…

(…)

Zaśpiewaj mi piosenkę: