Bezpłatny fragment - Kurs Strzelectwa

Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 o ochronie osób i mienia

Art. 1. Ustawa określa:

obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie; zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony; zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony; nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia; zasady ochrony transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

kierownik jednostki — osobę lub organ przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, uprawnionych, zgodnie z przepisami prawa, statutem, umową, do zarządzania nią; za kierownika jednostki uważa się również likwidatora lub syndyka; obszar podlegający obowiązkowej ochronie obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany;

ochrona osób działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej;

ochrona mienia działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony; pracownik ochrony osobę wpisaną na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, i wykonującą zadania ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, lub osobę wykonującą zadania ochrony, w zakresie niewymagającym wpisu na te listy, na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających broń na podstawie świadectwa broni, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania, montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

Art. 4. 1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i urządzeń jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez: 1) Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Sprawiedliwości, ministra właściwego do spraw zagranicznych, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego a także przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego wykonywanego przez te jednostki. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad funkcjonowania innych uzbrojonych służb i formacji ochronnych, tworzonych na podstawie odrębnych ustaw. Ustawy nie stosuje się do Straży Marszałkowskiej podległej Marszałkowi Sejmu. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty podlegające obowiązkowej ochronie Art. 5. 1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, należą: w zakresie obronności państwa w szczególności: zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji, zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt wojskowy, magazyny rezerw strategicznych, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o rezerwach strategicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1846); w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności: zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o strategicznym znaczeniu dla państwa, porty morskie i lotnicze, banki i przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące wartości pieniężne w znacznych ilościach; w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności: zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków, zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające, wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub wybuchowej, rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, środowiska albo spowodować poważne straty materialne; w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności: zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej, obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe, muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są dobra kultury narodowej, archiwa państwowe; obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi ujęte w jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2, sporządzają: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Umieszczenie w wykazie określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej. Wykazy, o których mowa w ust. 3, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych przesyłają do właściwych terytorialnie wojewodów oraz bieżąco aktualizują. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa. Ewidencja ma charakter poufny. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji, o której mowa w ust. 5, znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż określone w ust. 3. Art. 6. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, na wniosek Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub kierowników urzędów centralnych, może wprowadzić dla jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych wnioskującemu organowi albo przez niego nadzorowanych regulaminy ogólnych warunków i trybu wykonywania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, uwzględniając konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa chronionych wartości pieniężnych. Art. 7. 1. Kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami umieszczonymi w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, albo upoważniona przez niego osoba są obowiązani uzgadniać plan ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji, a w zakresie zagrożeń o charakterze terrorystycznym, z właściwym terytorialnie dyrektorem delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, w terminie najpóźniej 3 dni przed planowaną datą rozpoczęcia transportu podlegającego obowiązkowej ochronie, jest obowiązany uzgadniać z komendantem wojewódzkim Policji, właściwym terytorialnie ze względu na miejsce rozpoczęcia transportu, plan ochrony tego transportu. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio. Plan ochrony powinien: uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki; zawierać analizę stanu potencjalnych zagrożeń, w tym zagrożeń o charakterze terrorystycznym, i aktualnego stanu bezpieczeństwa jednostki podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki; zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym: stan etatowy, rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia, sposób zabezpieczenia broni i amunicji; zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych; zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących przepisach prawa. Odmowa uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze decyzji administracyjnej. Wewnętrzne służby ochrony Art. 8. Wewnętrzne służby ochrony w szczególności: zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów; zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych obszarów i obiektów; konwojują mienie jednostki; wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki. Wewnętrzne służby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi w zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji, o której mowa w art. 15. Art. 9. Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi. Art.9a.1. Kierownik jednostki wystawia legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej pracownikowi wpisanemu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub legitymację kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego pracownikowi wpisanemu na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, którzy wchodzą w skład podległej mu wewnętrznej służby ochrony. Legitymacje, o których mowa w ust. 1, zawierają: indywidualny numer zgodny z ewidencją legitymacji, o której mowa w ust. 3; aktualne zdjęcie pracownika; imię i nazwisko pracownika; nazwę, adres i numer telefonu jednostki, w której wewnętrzna służba ochrony sprawuje ochronę; pouczenie o ustawowych uprawnieniach przysługujących jej posiadaczowi; datę i miejsce wydania oraz imię, nazwisko i podpis kierownika jednostki. Legitymacje, o których mowa w ust. 1, mogą zawierać pieczęć kierownika jednostki. Kierownik jednostki prowadzi ewidencję legitymacji, o których mowa w ust. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: wzory legitymacji, o których mowa w ust. 1,tryb i warunki ich wydawania, wymiany lub zwrotu, sposób prowadzenia ewidencji legitymacji, o której mowa w ust. 3 mając na względzie jednolitość stosowanych legitymacji, dokumentacji oraz procedur związanych z ich wydawaniem, wymianą lub zwrotem, a także możliwość odczytania przez osobę zainteresowaną danych zawartych w tych legitymacjach. Art. 10.1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji może, w drodze decyzji administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony w jednostce, w skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, na wniosek kierowników tych jednostek, uzasadniony ważnym interesem gospodarczym lub publicznym. Wniosek powinien zawierać informacje, o których mowa w art. 7 ust. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wewnętrznych służb ochrony, działających na terenach jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej. Art. 11. 1. Zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony, o którym mowa w art. 10 ust. 1, nie może być wydane, jeżeli: plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 7 ust. 2; jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z przepisów wydanych na podstawie ustawy. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na działalność wewnętrznej służby ochrony, jeżeli: kierownik jednostki złoży taki wniosek; nie utworzono wewnętrznej służby ochrony w okresie 3 miesięcy od dnia wydania zezwolenia; nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli rażących uchybień lub nieprawidłowości w organizacji wewnętrznej służby ochrony; działalność wewnętrznej służby ochrony prowadzona jest niezgodnie z planem ochrony; ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane. Od decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje odwołanie do Komendanta Głównego Policji. Art. 12. Wewnętrzne służby ochrony w zakresie ochrony osób i mienia współpracują z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi).Art. 13. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych służb ochrony: szczegółowe zasady oraz tryb ich tworzenia; strukturę organizacyjną, zakres działania i sposób prowadzenia dokumentacji ochronnej; uzbrojenie i wyposażenie; umundurowanie i odznaki służbowe oraz sposób tworzenia dla nich nazw. Art. 14. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych służb ochrony działających na terenach podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych: warunki i tryb ich tworzenia; strukturę organizacyjną i zakres działania; uzbrojenie i wyposażenie; warunki zatrudnienia pracowników; umundurowanie i odznaki służbowe. Zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz kontrola tej działalności Art. 15. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli nie dotyczy obszarów, obiektów i urządzeń określonych w art. 5 ust. 5. Art. 16. 1. Organem koncesyjnym, właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany, ograniczenia zakresu działalności gospodarczej lub formy usług oraz cofania koncesji na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia jest minister właściwy do spraw wewnętrznych. Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny zasięga opinii komendanta wojewódzkiego Policji, właściwego ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania przedsiębiorcy, a przed wydaniem decyzji, o których mowa w ust. 1, innych niż udzielenie koncesji, organ koncesyjny może zasięgnąć opinii tego komendanta. Art. 17. 1. Koncesję wydaje się na wniosek: przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on wpisany na listę pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, jeżeli na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego jest wpisana co najmniej jedna osoba będąca wspólnikiem spółki jawnej lub komandytowej, członkiem organu zarządzającego, prokurentem lub pełnomocnikiem ustanowionym przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji, a pozostałe osoby uprawnione do reprezentacji przedsiębiorcy nie były karane za przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe. Do wniosku dołącza się dokumenty w formie oryginału, poświadczonej kopii lub poświadczonego tłumaczenia. Wniosek o udzielenie koncesji powinien zawierać: firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu lub adresu zamieszkania; numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP); określenie zakresu i form wykonywanej działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja; datę rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją adresy miejsc wykonywania działalności gospodarczej objętej wnioskiem, w tym przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 i 3; dane przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurentów oraz pełnomocnika ustanowionego w celu kierowania działalnością określoną w koncesji, zawierające: a) imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer pesel, o ile został nadany, serię i numer paszportu albo innego dokumentu stwierdzającego tożsamość oraz adresy zamieszkania tych osób na pobyt stały i czasowy, f) informację o wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; informacje o posiadanych koncesjach, zezwoleniach lub wpisach do rejestru działalności regulowanej. Do wniosku o udzielenie koncesji należy dołączyć następujące dokumenty: zaświadczenie o wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; oświadczenie o niekaralności przedsiębiorcy oraz osób, o których mowa w art. 17 ust. 3 pkt 6, obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) — stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywateli państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi; poświadczone tłumaczenie zaświadczenia o niekaralności przedsiębiorców oraz osób innych niż wymienione w pkt 2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 5 pkt 2, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku składanego do organu koncesyjnego przez przedsiębiorcę ubiegającego się o udzielenie lub zmianę koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 3 oraz informacji o dokumentach wymaganych przy złożeniu wniosku o udzielenie koncesji, mając na względzie ułatwienie przedsiębiorcom czynności związanych ze złożeniem wniosku oraz zapewnienie sprawności postępowania. Art. 17a. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji: gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków wykonywania działalności objętej koncesją; ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli; przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3, lub przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą uprawnioną do reprezentowania innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do kierowania działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie decyzji cofającej koncesję temu przedsiębiorcy; przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności regulowanej z powodu złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym; gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość. Art. 17b.Przedsiębiorca przekazujący podczas postępowania o udzielenie koncesji informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji może zgłosić wniosek, aby informacjom tym była nadana klauzula poufności. Informacjom nadaje się klauzulę poufności, pod warunkiem że przedsiębiorca: przekazując informacje, uzasadni swoje żądanie; z przekazanych informacji sporządzi streszczenie, które może zostać udostępnione innym uczestnikom postępowania. Informacje, którym nadano klauzulę poufności, nie mogą być udostępniane innym uczestnikom postępowania bez zgody przedsiębiorcy przekazującego informacje. Art. 17c. 1. Przedsiębiorca, który zamierza podjąć działalność gospodarczą wymagającą uzyskania koncesji, może ubiegać się o przyrzeczenie udzielenia koncesji, zwane dalej „promesą”. W promesie uzależnia się udzielenie koncesji od spełnienia warunków wykonywania działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji. W postępowaniu o udzielenie promesy stosuje się przepisy dotyczące udzielenia koncesji. W promesie ustala się okres jej ważności, z tym że nie może on być krótszy niż 6 miesięcy. W okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie, chyba że: 1) uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy; wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków określonych w promesie; wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 17a pkt 1 i 2. W przypadku śmierci przedsiębiorcy, w okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie właścicielowi przedsiębiorstwa w spadku w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629) albo, jeżeli przedsiębiorca był wspólnikiem spółki cywilnej, innemu wspólnikowi tej spółki, jeżeli osoba ta przedłoży pisemną zgodę właścicieli przedsiębiorstwa w spadku na udzielenie jej tej koncesji, chyba że: uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy inne niż dane osoby, która złożyła wniosek o udzielenie promesy; właściciel przedsiębiorstwa w spadku albo wspólnik spółki cywilnej, który złożył wniosek o udzielenie koncesji, nie spełnił warunków określonych w promesie; właściciel przedsiębiorstwa w spadku albo wspólnik spółki cywilnej, który złożył wniosek o udzielenie koncesji, nie spełnił warunków wykonywania działalności objętej koncesją; jest to uzasadnione zagrożeniem obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli. Art. 17d. Za udzielenie koncesji lub jej zmianę oraz za udzielenie promesy pobiera się opłatę skarbową. Art. 18. 1. Koncesja zawiera: firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo adresu zamieszkania; numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP); imiona i nazwiska wspólników lub członków zarządu, prokurentów oraz pełnomocników w razie ich ustanowienia, ze wskazaniem osób wpisanych na listę pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; określenie zakresu działalności gospodarczej i formy usług; wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej; określenie czasu jej ważności; określenie obszaru wykonywania działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia oraz datę jej rozpoczęcia. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 16. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 1a, 2 i 4, w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Art. 19. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia jest obowiązany: powiadomić organ koncesyjny o podjęciu, zawieszeniu i trwałym zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej; 2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą: pracowników ochrony, w tym umowy o pracę i umowy cywilnoprawne, organizacji i wykonywania ochrony przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne, w zakresie dobowego wykorzystania stanu osobowego pracowników ochrony, ich wyposażenia i uzbrojenia oraz użytych środków transportu wraz ze szczegółowym opisem wykonywanej ochrony; zachowywać formę pisemną umów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej oraz przechowywać zawarte umowy i dotyczącą ich dokumentację; przedstawić dokumentację, o której mowa w pkt 2 i 3, na żądanie organu uprawnionego do kontroli; spełniać w sposób nieprzerwany warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2, jeżeli koncesję uzyskał przedsiębiorca inny niż osoba fizyczna; sprawować nadzór nad wykonywaniem zadań ochrony przez pracowników ochrony; weryfikować karalność pracowników ochrony, a w przypadku przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, dodatkowo osób, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2. W ramach dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, przedsiębiorca prowadzi wykaz pracowników ochrony, który zawiera: imię i nazwisko pracownika ochrony; datę i miejsce urodzenia; adres zamieszkania lub pobytu czasowego; numer PESEL, a w przypadku jego nienadania osobie posiadającej obywatelstwo innego państwa, serię i numer paszportu lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość; datę wpisu na listy, o których mowa w art. 28 ust. 1, oraz określenie organu, który dokonał wpisu; numer legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni; datę zawarcia z pracownikiem ochrony umowy oraz datę jej rozwiązania; daty szkoleń i kursów, o których mowa w art. 26 ust. 7 pkt 3–7 i art. 38b ust. 1; daty weryfikacji karalności pracowników ochrony. Dokumentację, o której mowa w ust. 1 pkt 2 i przechowuje się przez okres 5 lat od dnia zakończenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, a w przypadku dokumentacji dotyczącej realizacji umowy od dnia wygaśnięcia umowy. Dane, o których mowa w ust. 2 pkt 5, 6 i 8, zamieszcza się w wykazie pracowników ochrony, w odniesieniu do pracowników ochrony, których one dotyczą. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, formę i sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b i pkt 3, oraz wykazu, o którym mowa w ust. 2, sposób dokonywania poprawek i zakres danych, jakie powinna zawierać dokumentacja, mając na uwadze konieczność zapewnienia właściwej rejestracji zawieranych umów, oraz właściwego zabezpieczenia danych zawartych w rejestrze przed ich utratą, nieuprawnioną zmianą, nieuprawnionym dostępem lub usunięciem. Art. 20. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia: oznacza pracowników ochrony w sposób jednolity, umożliwiający ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego; zapewnia noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadku, o którym mowa w art. 40 ust. 1; wystawia pracownikowi ochrony legitymację pracownika ochrony fizycznej, legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej lub legitymację kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego przed dopuszczeniem go do wykonywania zadań związanych z ochroną osób i mienia. Legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej oraz kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego wystawia się wyłącznie pracownikowi ochrony, który jest wpisany na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego. Legitymacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zawierają: indywidualny numer, zgodny z prowadzoną przez przedsiębiorcę ewidencją legitymacji, o której mowa w ust. 4; aktualne zdjęcie pracownika ochrony; imię i nazwisko pracownika ochrony; oznaczenie przedsiębiorcy wydającego dokument, firmę przedsiębiorcy, siedzibę i adres, numer telefonu oraz numer koncesji; pouczenie o ustawowych uprawnieniach przysługujących jej posiadaczowi; datę oraz miejsce wydania, imię i nazwisko oraz podpis wystawiającego legitymację. Legitymacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, mogą zawierać pieczęć podmiotu wystawiającego. Przedsiębiorca prowadzi ewidencję legitymacji, o których mowa w ust. 1 pkt 3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: wzory legitymacji, o których mowa w ust. 1 pkt 3, tryb i warunki ich wydawania, wymiany lub zwrotu, sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 4 mając na względzie jednolitość stosowanych legitymacji, dokumentacji oraz procedur związanych z ich wydawaniem, wymianą lub zwrotem, a także możliwość odczytania przez osobę zainteresowaną danych zawartych w tych legitymacjach. Art. 21. 1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny posiadać oznaczenia różniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających pod szczególną ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie odrębnych przepisów. Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny w sposób widoczny różnić się od identyfikatorów i odznak funkcjonariuszy i pracowników służb publicznych. Pracownik ochrony nie może zakrywać twarzy w celu uniemożliwienia lub istotnego utrudnienia jego identyfikacji. Art. 21a.1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia jest obowiązany do spełnienia obowiązku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ochroną osób i mienia. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną, biorąc w szczególności pod uwagę specyfikę wykonywanej działalności oraz zakres realizowanych zadań. Art.22.1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli: wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją; przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją mimo wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją. Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca: w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją; rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa; nie zawarł umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 21a ust. 1. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na: zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli albo zagrożenie bezpieczeństwa porządku publicznego; niepoinformowanie przez przedsiębiorcę organu koncesyjnego o zmianie danych określonych w koncesji, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, 1a, 2 i 4, w terminie wyznaczonym w art. 18 ust. 3; ogłoszenie upadłości lub likwidacji przedsiębiorcy; dopuszczenie do wykonywania zadań kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej lub kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego osoby niewpisanej na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; wydanie decyzji o stwierdzeniu niedopuszczalności wykonywania praw z udziałów albo akcji przedsiębiorcy, na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o kontroli niektórych inwestycji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1857).Art. 22a.1.Przedsiębiorca ubiegający się o zawarcie umowy na prowadzenie działalności w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych jest obowiązany: przedstawić informację o dotychczasowej działalności, w tym dokumenty finansowe za ostatnie 3 lata oraz za rok, w którym ubiega się on o wykonywanie działalności w zakresie kontroli bezpieczeństwa; prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia co najmniej przez okres 5 lat; przedstawić informację o liczbie zatrudnionych kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub pracowników zabezpieczenia technicznego; przedstawić informację o liczbie zatrudnionych pracowników spełniających wymagania określone w przepisach z zakresu ochrony lotnictwa cywilnego dla osób wykonujących zadania w zakresie kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym; przedstawić informację o planowanych szkoleniach osób, które będą wykonywać zadania w zakresie kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym, oraz przewidywanym terminie ich zakończenia; przedstawić dokumenty potwierdzające posiadanie uprawnień do prowadzenia kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym co najmniej przez 10% liczby pracowników niezbędnych dla prawidłowego wykonywania tej kontroli; wskazać deklarowany termin, w którym zostaną zatrudnieni pracownicy spełniający wymagania dotyczące osób dokonujących kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym w liczbie niezbędnej do wykonywania zadań przedstawić zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz urzędu skarbowego o niezaleganiu z należnościami z tytułu zobowiązań publicznoprawnych; przedstawić oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, o posiadaniu środków finansowych albo zdolności kredytowej w wysokości niezbędnej do realizacji zadań w zakresie kosztów przygotowania pracowników do realizacji zadań; przedstawić oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, że nie toczy się postępowanie w sprawie o cofnięcie koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; udokumentować możliwość spełnienia warunków organizacyjnych niezbędnych dla zapewnienia prawidłowego, niezakłóconego wykonywania kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym w zakresie liczby pracowników ochrony posiadających odpowiednie poświadczenia bezpieczeństwa oraz kwalifikacje, którzy mają wykonywać te zadania; przedstawić oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, o zdolności do samodzielnego wykonywania kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym; zawrzeć umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 13, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną, z uwzględnieniem specyfiki prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych. Art.22b. Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych jest obowiązany wykonywać tę działalność samodzielnie, bez możliwości powierzania wykonywania czynności z zakresu ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych innym podmiotom. Art. 23.1.Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego Policji do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia wymagającej koncesji. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji może powierzać przeprowadzenie kontroli komendantom wojewódzkim Policji. Art.23a.1.Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego Straży Granicznej do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia dotyczących prawidłowości dokonywania kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanej w portach lotniczych. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej może powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży Granicznej. Art.23b.1. Organ koncesyjny do przeprowadzenia kontroli działalności gospodarczej wykonywanej przez przedsiębiorcę w zakresie usług ochrony osób i mienia może powołać na czas trwania kontroli zespół kontrolny, w skład którego mogą wejść przedstawiciele ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Obrony Narodowej, Komendanta Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży Granicznej lub Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Na wniosek organu koncesyjnego Minister Obrony Narodowej, Komendant Główny Policji, Komendant Główny Straży Granicznej lub Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego delegują do prac w zespole kontrolnym funkcjonariuszy, żołnierzy lub pracowników podległych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Organ koncesyjny, powołując zespół kontrolny, wyznacza jego kierownika, który kieruje przebiegiem czynności kontrolnych oraz sporządza protokół pokontrolny. Czynności kontrolne są wykonywane na podstawie upoważnienia wydanego przez organ koncesyjny i legitymacji służbowej. Art. 23c. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie, o którym mowa w art. 3, podlega kontroli organu koncesyjnego w zakresie: zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją; przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej; stwarzania zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego; ochrony bezpieczeństwa lub dóbr osobistych innych osób. Osoby upoważnione przez organ koncesyjny do dokonywania kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia są uprawnione do: wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest wykonywana działalność gospodarcza objęta koncesją, w dniach i w godzinach, w których ta działalność jest wykonywana lub powinna być wykonywana, w tym swobodnego wstępu na teren chronionych obszarów i obiektów, a także innych miejsc, w których jest prowadzona ochrona w ramach wykonywanej działalności gospodarczej; żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych nośników informacji oraz udostępnienia danych i przedmiotów mających związek z przedmiotem kontroli; legitymowania pracowników ochrony w celu ustalenia lub potwierdzenia ich tożsamości. Protokół kontroli zawiera w szczególności: oznaczenie przedsiębiorcy i jego adres; imię i nazwisko kontrolującego lub kontrolujących; datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych; określenie zakresu kontroli; opis stwierdzonego w wyniku kontroli stanu faktycznego, w tym stwierdzonych nieprawidłowości. Art.23d. Organ koncesyjny, w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w wykonywanej działalności gospodarczej objętej koncesją, może wezwać przedsiębiorcę do ich usunięcia, w wyznaczonym terminie. Art. 24. W sprawach udzielenia koncesji, odmowy udzielenia koncesji, zmiany koncesji, cofania koncesji, ograniczenia zakresu koncesji oraz kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia nie stosuje się przepisu art. 32 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629 i 1633). Art. 24a. Organ koncesyjny może zwracać się do sądów, prokuratury, Policji, Straży Granicznej oraz organów administracji publicznej o przekazanie informacji, materiałów i danych będących w ich posiadaniu, istotnych dla prowadzonego postępowania administracyjnego lub postępowania wyjaśniającego zmierzającego do ustalenia, czy działalność gospodarcza wykonywana w zakresie usług ochrony osób i mienia przez przedsiębiorcę, w sprawie którego prowadzone jest postępowanie, rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa albo czy działalność tego przedsiębiorcy nie stanowi zagrożenia obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli. Art. 24b. Organ koncesyjny, w przypadku posiadania informacji o możliwych nieprawidłowościach w wykonywanej działalności gospodarczej objętej koncesją, może wezwać przedsiębiorcę do złożenia pisemnych wyjaśnień oraz przekazania dokumentów celem zweryfikowania posiadanych informacji oraz ustalenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją. Wymagania kwalifikacyjne pracowników ochrony Art. 25. Zadania ochrony osób i mienia realizowane przez wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesję w zakresie usług ochrony osób i mienia, wykonują pracownicy ochrony. Art. 26. 1. Wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej uprawnia do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez: pracowników ochrony wykonujących czynności w ramach specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych; pracowników ochrony wchodzących w skład zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne; pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną osób; osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej nieposiadających wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej; pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych: w art. 36 ust. 1 pkt 4, w art. 36 ust. 1 pkt 5 po dopuszczeniu do posiadania broni w trybie przepisów ustawy o broni i amunicji; pracowników ochrony wykonujących zadania na obszarach, w obiektach i urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie. Osoba wpisana na listę pracowników ochrony fizycznej jest uprawniona do: opracowywania planu ochrony w zakresie określonym w art. 3 pkt 1; organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej. Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się osobę, która: posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; ukończyła 21 lat; ukończyła co najmniej gimnazjum lub ośmioletnią szkołę podstawową; ma pełną zdolność do czynności prawnych; nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne i nie toczy się przeciwko niej postępowanie karne o takie przestępstwo; posiada nienaganną opinię wydaną przez właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania komendanta powiatowego (rejonowego, miejskiego) Policji, sporządzoną na podstawie aktualnie posiadanych przez Policję informacji albo w przypadku obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywatela polskiego zamieszkałego na terenie tych państw przez organ odpowiedniego szczebla i kompetencji tych państw, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną orzeczeniami lekarskim i psychologicznym, których ważność nie upłynęła; posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się również osobę, której uznano kwalifikacje do wykonywania zawodu pracownika ochrony fizycznej na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 65 oraz z 2018 r. poz. 650 i 1669). Opinię, o której mowa w ust. 3 pkt 6, wydaje się nie rzadziej niż co 3 lata, w formie postanowienia, na które służy zażalenie, a w przypadku opinii dotyczącej obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) — strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywatela polskiego zamieszkałego na terenie tych państw, w formie przyjętej w tym państwie. Spełnienie wymogów określonych w ust. 3 pkt 4 i 5 pracownik ochrony potwierdza własnym oświadczeniem złożonym pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Spełnienie wymogu określonego w ust. 3 pkt 8 potwierdzają: dyplomy potwierdzające kwalifikacje zawodowe w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia lub świadectwa potwierdzające kwalifikacje w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia;] dyplom zawodowy albo dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe, w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia, albo świadectwo potwierdzające kwalifikację w zawodzie albo certyfikat kwalifikacji zawodowej, w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia; dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej; świadectwo szkolenia zawodowego zakończonego złożeniem egzaminu na pierwszy stopień podoficerski, chorążego lub oficerski Służby Więziennej wraz ze świadectwem szkolenia specjalistycznego w zakresie specjalizacji ochronnej w Służbie Więziennej; technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, prowadzonych przez publiczne i niepubliczne placówki i ośrodki zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 117 ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe; świadectwa ukończenia szkoleń lub kursów potwierdzających przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia prowadzonych przez uczelnie. Dyplomy uczelni kształcących w zakresie prawa, administracji publicznej, bezpieczeństwa narodowego lub bezpieczeństwa wewnętrznego potwierdzają specjalistyczne przygotowanie teoretyczne w zakresie znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia, wymagania w zakresie kursów i szkoleń, o których mowa w ust. 7 pkt 6 i 7, w tym szczegółową tematykę i formę przeprowadzonych Na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego wpisuje się również osobę, której uznano kwalifikacje do wykonywania zawodu pracownika zabezpieczenia technicznego na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Osoba wpisana na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego jest uprawniona do: opracowywania planu ochrony w zakresie określonym w art. 3 pkt 2; organizowania i kierowania zespołami pracowników zabezpieczenia technicznego. Art. 28. 1. Listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej i kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego prowadzi Komendant Główny Policji w systemie teleinformatycznym. Wprowadzania danych podlegających wpisowi dokonują komendanci wojewódzcy Policji właściwi ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której wpisywane dane dotyczą. Listy, o których mowa w ust. 1, zawierają następujące dane: numer porządkowy wpisu; imię (imiona) i nazwisko, imię ojca i matki, datę i miejsce urodzenia, adres zamieszkania oraz numer PESEL, jeżeli osoba której wpis dotyczy go posiada; informację o pełnieniu funkcji członka organu zarządzającego, prokurenta lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością koncesjonowaną, lub prowadzeniu koncesjonowanej działalności gospodarczej jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, ze wskazaniem pełnionej funkcji oraz numeru koncesji przedsiębiorcy jeżeli taki posiada. Art. 29. 1. Właściwy komendant wojewódzki Policji dokonuje wpisu na listy, o których mowa w art. 28 ust. 1, lub dokonuje zmiany danych objętych wpisem na pisemny wniosek osoby, której wpisywane dane dotyczą. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się: dokument potwierdzający posiadane wykształcenie; oświadczenie wnioskodawcy: o posiadaniu pełnej zdolności do czynności prawnych, o niekaralności za przestępstwa umyślne oraz nietoczeniu się przeciwko wnioskodawcy postępowania karnego o takie przestępstwa; zaświadczenie lub świadectwo potwierdzające przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia w przypadku osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej; zaświadczenie potwierdzające odbycie kursu pracownika zabezpieczenia technicznego lub zaświadczenie o przyuczeniu do zawodu w przypadku osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; orzeczenia, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 7 albo art. 27 ust. 2 pkt 3; decyzję pozytywną o uznaniu kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony fizycznej albo w zawodzie pracownika zabezpieczenia technicznego jeżeli taka decyzja była wydana. Właściwy komendant wojewódzki Policji wydaje osobie, której wpisywane dane dotyczą, zaświadczenie o dokonaniu wpisu na listę. Opłatę za wydanie zaświadczenia ponosi wnioskodawca według stawek określonych w ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1044, 1293, 1592, 1669 i 1716). Odmowa wpisu na listę następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w przypadku gdy: pracownik ochrony fizycznej nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 26ust.3; pracownik zabezpieczenia technicznego nie spełnia wymogów określonych w art.27ust.2. Pracownika ochrony skreśla się z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, w przypadku gdy: pracownik ochrony fizycznej został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa umyślnego lub wszczęto w stosunku do niego postępowanie karne o takie przestępstwo; nie spełnia warunków określonych w art. 26 ust. 3 pkt 1 i 4–8, w art. 30 albo w art. 38b; wykonując zadania pracownika ochrony fizycznej dopuścił się czynu zabronionego określonego w art. 70 §2 lub art. 87 §1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2018 r. poz. 618 i 911). Pracownika ochrony skreśla się z listy kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, w przypadku gdy: pracownik zabezpieczenia technicznego został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa umyślnego lub wszczęto w stosunku do niego postępowanie karne o takie przestępstwo; nie spełnia wymogów określonych w art. 26 ust. 3 pkt 1 i 4–6, art. 27 ust. 2 pkt 3 lub w art. 30; wykonując zadania pracownika zabezpieczenia technicznego dopuścił się czynu zabronionego określonego w art. 70 §2 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń. Skreślenie z listy następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji. Decyzja administracyjna, o której mowa w ust. 8, podlega natychmiastowemu wykonaniu. O skreśleniu z listy osób pełniących funkcje określone w art. 28 ust. 2 pkt 3 właściwy komendant wojewódzki Policji zawiadamia niezwłocznie organ koncesyjny. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, wzór wniosku o wpis na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego oraz wzór zaświadczenia o wpisie na te listy, z uwzględnieniem danych, o których mowa w art. 28 ust. 2.Art. 30. Kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej oraz kwalifikowany pracownik zabezpieczenia technicznego jest obowiązany do zawiadamiania właściwego komendanta wojewódzkiego Policji o zmianie danych objętych wpisem w terminie 14 dni od dnia jej powstania. Art. 31. Pracownikiem ochrony, co do którego nie jest wymagany wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, może być osoba pełnoletnia, nieskazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne. Art. 32. Badania lekarskie i psychologiczne osób wpisanych na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej przeprowadza się co 3 lata lub w okresach krótszych niż 3 lata: jeżeli w orzeczeniu lekarskim lub psychologicznym wskazano krótszy termin następnego badania niż 3 lata; po okresie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą trwającą dłużej niż 6 miesięcy; na wniosek pracodawcy lub właściwego komendanta wojewódzkiego Policji — w razie uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności fizycznej lub psychicznej do wykonywania zadań. Art.33.1. Badania lekarskie i psychologiczne osoby ubiegającej się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadającej taki wpis przeprowadza się na wniosek tej osoby, z zastrzeżeniem przypadków, o których mowa w art. 32 pkt 3 i art. 33a ust. 3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, osoba ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadająca taki wpis jest obowiązana dołączyć oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, że nie jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511, 1000, 1076 i 1925) lub nie posiada orzeczenia o inwalidztwie lub niezdolności do pracy wydanego przez właściwy organ rentowy albo dokumenty potwierdzające orzeczony stopień niepełnosprawności, inwalidztwa lub niezdolności do pracy. W przypadkach, o których mowa w art. 32 pkt 3 i art. 33a ust. 3, osoba poddająca się badaniu jest obowiązana złożyć lekarzowi i psychologowi przeprowadzającemu badanie oświadczenie albo dokumenty, o których mowa w ust. 2. Do przeprowadzania badań lekarskich osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadających taki wpis oraz wydawania orzeczeń lekarskich, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 7, uprawniony jest lekarz upoważniony, o którym mowa w art. 15b ust. 1 ustawy o broni i amunicji, który posiada uprawnienie do wykonywania badań, o których mowa w art. 229 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. — Kodeks pracy. Do kontroli wykonywania i dokumentowania badań lekarskich oraz wydawanych orzeczeń lekarskich stosuje się przepisy art. 15i oraz art. 15j ustawy o broni i amunicji. Art. 33a. 1. Do przeprowadzania badań psychologicznych osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadających taki wpis oraz wydawania orzeczeń psychologicznych, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 7, jest uprawniony psycholog upoważniony, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Do kontroli wykonywania i dokumentowania badań psychologicznych oraz wydawanych orzeczeń psychologicznych stosuje się przepisy art. 15i oraz art. 15j ustawy o broni i amunicji. Opłaty za badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, oraz za badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taki wpis, a także wydane na ich podstawie orzeczenia, ponosi osoba poddana badaniu, a w odniesieniu do pracowników, pracodawca zatrudniający tę osobę. Badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba, ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, oraz badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taki wpis, w stosunku do pracowników przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, a orzeczenie lekarskie wydane na podstawie badań lekarskich, w obu przypadkach, traktuje się jako orzeczenie, o którym mowa w art. 229 §4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: szczegółowy zakres oraz tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wpis lub posiadająca wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, jednostki o wyższym poziomie referencyjnym, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1, maksymalne stawki opłat za badania lekarskie i psychologiczne, wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 2, oraz druków orzeczeń uwzględniając potrzebę zapewnienia, aby wyniki badań odzwierciedlały stan zdrowia osób poddających się badaniu, potencjał wykonawczy jednostki referencyjnej, w szczególności liczbę i kwalifikacje personelu medycznego, wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną oraz możliwości diagnostyczno-terapeutyczne w określonej dziedzinie medycyny, oraz aby stawki opłat, o których mowa w pkt 2, odpowiadały kosztom przeprowadzonych badań. Art. 34. 1. Od orzeczenia lekarskiego i psychologicznego przysługuje odwołanie wnoszone na piśmie. Odwołanie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje osobie ubiegającej się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadającej taki wpis, pracodawcy oraz komendantowi wojewódzkiemu Policji, o którym mowa w art. 29 ust. 1. Odwołanie wraz z jego uzasadnieniem wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia, za pośrednictwem lekarza lub psychologa, który wydał orzeczenie, do jednego z podmiotów odwoławczych, którymi są: wojewódzkie ośrodki medycyny pracy, a w przypadku gdy odwołanie dotyczy orzeczenia lekarskiego wydanego w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy — jednostka o wyższym poziomie referencyjnym; jednostki służby medycyny pracy podmiotów leczniczych utworzonych i wyznaczonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych; podmioty lecznicze utworzone i wyznaczone przez Ministra Obrony Narodowej. Lekarz lub psycholog, za którego pośrednictwem jest wnoszone odwołanie przekazuje je wraz z dokumentacją badań oraz oświadczeniem lub dokumentacją, o których mowa w art. 33 ust. 2, do podmiotu odwoławczego w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania. Badanie w trybie odwołania przeprowadza się w terminie 30 dni od dnia otrzymania odwołania. Orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwołania jest ostateczne. Środki ochrony fizycznej osób i mienia oraz prawa i obowiązki pracownika ochrony Art. 36. 1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia ma prawo do: ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości; wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu albo stwierdzenia zakłócania porządku; ujęcia w granicach obszarów lub obiektów chronionych lub poza ich granicami osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji; użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d, pkt 2 lit. a, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1834): w granicach chronionych obiektów i obszarów w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 2, 5, 8, 10 i 13 tej ustawy, poza granicami obiektów i obszarów chronionych w przypadku, o którym mowa w art. 11 pkt 9 tej ustawy; użycia lub wykorzystania broni palnej: w granicach chronionych obiektów i obszarów w przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i pkt 2 oraz art. 47 pkt 3, 6 i 7 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, z wyłączeniem przypadków przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do zamachów, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c tej ustawy, poza granicami obiektów i obszarów chronionych w przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. e oraz art. 47 pkt 3 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. Wewnętrzna służba ochrony lub przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia prowadzą ewidencję notatek użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej przez pracowników ochrony. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb działań, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3. Art. 38a. 1. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony osób i mienia jest obowiązany: posiadać przy sobie legitymację, o której mowa w art. 9a ust. 1 lub art. 20 ust. 1 pkt 3, oraz okazywać ją na żądanie osoby, której czynności dotyczą w taki sposób aby zainteresowany miał możliwość odczytać i zanotować imię i nazwisko pracownika ochrony, numer legitymacji, dane podmiotu wystawiającego oraz zapoznać się z treścią pouczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 2 pkt 5 lub art. 20 ust. 3 pkt 5; wykonywać polecenia osób działających w imieniu instytucji państwowych lub samorządowych wydane na podstawie przepisów prawa. Pracownik ochrony jest zwolniony z obowiązku okazywania legitymacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w przypadku gdy osoba, wobec której wykonuje czynności, swoim zachowaniem w sposób oczywisty zagraża życiu lub zdrowiu pracownika ochrony lub innych osób albo dobrom powierzonym ochronie. Art. 38b. 1. Kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej ma obowiązek co 5 lat przejść kurs doskonalący umiejętności, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 8, oraz przedstawić właściwemu komendantowi wojewódzkiemu Policji, zaświadczenie o odbyciu tego kursu. Z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniona osoba pełniąca funkcję członka organu zarządzającego, prokurenta lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością określoną w koncesji lub prowadząca koncesjonowaną działalność gospodarczą jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, jeżeli osobiście nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1. Kurs doskonalący, o którym mowa w ust. 1, prowadzą podmioty wskazane w art. 26 ust. 7 pkt 4, 6 i 7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową tematykę, formę oraz czas trwania kursu, o którym mowa w ust. 1, w wymiarze nieprzekraczającym 50 godzin, mając na względzie zapewnienie właściwego poziomu wyszkolenia pracowników ochrony fizycznej. Art. 38c. Osoba, która jest wpisana na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego i pełni funkcję członka organu zarządzającego, prokurenta lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością określoną w koncesji lub prowadzi koncesjonowaną działalność gospodarczą jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, jeżeli osobiście nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1 lub 2, jest zwolniona z obowiązku określonego w art. 26 ust. 3 pkt 7 lub art. 27 ust. 2 pkt 3, jeżeli dysponuje orzeczeniem lekarskim uzyskanym w trybie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 556 oraz z 2018 r. poz. 138, 398, 650 i 1629). Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zasady uzbrojenia specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych i warunki przechowywania oraz ewidencjonowania broni i amunicji. Art. 40. 1. Pracownik ochrony nosi, z zastrzeżeniem art. 41, przydzieloną broń palną tylko wtedy, gdy występuje w umundurowaniu lub ubiorze używanym przez specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik ochrony wykonuje zadanie ochrony osób w miejscu publicznym. Art. 41. Pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni palnej, jeżeli wykonuje bezpośrednio zadania w zakresie utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego podczas trwania masowych imprez publicznych. Art. 42. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych. Nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi oraz kontrola stanu ochrony obszarów, obiektów i urządzeń przez nie chronionych Art.43.1. Komendant Główny Policji sprawuje nadzór nad działalnością specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych, z zastrzeżeniem art. 44 i 44a, w zakresie: zasad i sposobów realizacji zadań ochrony osób i mienia; sposobów użycia przez pracowników tych formacji środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej; posiadania przez pracowników ochrony niezbędnych kwalifikacji. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na: kontroli organizacji i zasad działania, uzbrojenia, wyposażenia oraz współpracy z innymi formacjami i służbami; kontroli zgodności aktualnego stanu ochrony jednostki z planem ochrony; wstępie na teren obszarów i obiektów, a także innych miejsc, w których jest prowadzona ochrona, oraz żądaniu wyjaśnień i udostępniania bądź wglądu w dokumentację ochronną; wstępie na teren siedziby przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie ochrony osób i mienia, w takich dniach i godzinach, w jakich jest prowadzona lub powinna być prowadzona działalność; wydawaniu pisemnych zaleceń mających na celu usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości i dostosowanie działalności specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej do przepisów prawa. Naruszenia przepisów prawa i nieprawidłowości stwierdzone w ramach sprawowanego nadzoru, o którym mowa w ust. 1, w terminie określonym w zaleceniu, usuwa: kierownik jednostki, w skład której wchodzą obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie; osoba działająca w imieniu lub interesie przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, posiadającego świadectwo broni; kierownik jednostki, w której utworzono wewnętrzną służbę ochrony. Art. 44. 1. Minister Obrony Narodowej, w zakresie określonym w art. 43, sprawuje nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi działającymi na terenach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1. Kontrolę ochrony terenów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne może przeprowadzać Żandarmeria Wojskowa. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ochrony terenów podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych, chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne. Art. 44a. 1. Komendant Główny Straży Granicznej, na zasadach określonych w art. 43 oraz w przepisach dotyczących ochrony lotnictwa cywilnego, sprawuje nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie wykonywania zadań związanych z kontrolą bezpieczeństwa przeprowadzaną w portach lotniczych. Przepis art. 46 stosuje się odpowiednio. W zakresie, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej może powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży Granicznej. Przepisy art. 43, 44 i 44a nie naruszają uprawnień właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych w zakresie sprawowania przez nich nadzoru nad działalnością wewnętrznych służb ochrony oraz pracowników przedsiębiorców świadczących usługi ochrony osób i mienia w podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostkach organizacyjnych. Art. 46. 1. Funkcjonariuszowi Policji przysługuje prawo do wykonywania czynności, o których mowa w art. 43 ust. 2, po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego upoważnienia. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady wydawania upoważnień do kontroli oraz tryb wykonywania czynności, o których mowa w art. 43 ust. 2. Art. 47. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady współpracy specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi). Art. 48. Kto wbrew obowiązkowi nie zapewnia fizycznej lub technicznej ochrony obszaru, obiektu, urządzeń lub transportu, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Art. 49. Kto prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia bez wymaganej koncesji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Art. 50. Pracownik ochrony, który przy wykonywaniu zadań przekroczył upoważnienia lub nie dopełnił obowiązku, naruszając w ten sposób dobro osobiste człowieka, podlega karze pozbawienia wolności do lat 5. Art. 50a. Kto, wbrew obowiązkowi określonemu w art. 43 ust. 3, nie usuwa, w terminie określonym w zaleceniu, stwierdzonych w ramach sprawowanego nadzoru Komendanta Głównego Policji naruszeń przepisów prawa lub nieprawidłowości, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Art. 50b. Kto osobie upoważnionej do przeprowadzania kontroli działalności gospodarczej wykonywanej w zakresie usług ochrony osób i mienia udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2. Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe Art. 55. 1. Zgody na powołanie Straży Przemysłowych (Portowych, Bankowych) oraz Straży Pocztowych tracą moc z dniem 31 grudnia 2000 r. Koncesje na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia, po spełnieniu przez przedsiębiorcę warunków określonych w ustawie, podlegają wymianie w terminie do dnia 31 grudnia 2000 r.; w pozostałych przypadkach tracą moc. Przedsiębiorcy ubiegający się o wymianę koncesji, o których mowa w ust. 2, obowiązani są złożyć organowi właściwemu do udzielenia koncesji wniosek o wymianę koncesji w terminie do dnia 30 września 2000 r. Art. 56. Wnioski o wydanie zgody na powołanie albo rozwiązanie Straży Przemysłowych (Portowych, Bankowych) oraz Straży Pocztowych lub o wydanie koncesji na świadczenie usług ochrony osób i mienia, złożone, lecz nierozpatrzone do dnia wejścia w życie ustawy, podlegają rozpatrzeniu w trybie i na zasadach określonych w niniejszej ustawie. Ustawa z dnia 20 marca 2009 o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 9 czerwca 2022 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1461) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2171), z uwzględnieniem zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 17 grudnia 2021 r. o ochotniczych strażach pożarnych (Dz. U. poz. 2490) oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 8 czerwca 2022 r. Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o ochotniczych strażach pożarnych (Dz. U. poz. 2490), który stanowi: „Art. 57. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2022 r., z wyjątkiem art. 44, który wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2022 r.”.

Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999

Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku stanowi kluczowy akt prawny regulujący zasady posiadania, rejestracji, przechowywania i używania broni oraz amunicji na terenie Polski. Dokument ten jest fundamentalny dla wszystkich podmiotów, którym zezwala się na posiadanie broni, w tym dla pracowników ochrony, którzy w ramach swoich obowiązków mogą być zobowiązani do korzystania z broni palnej. Ustawa szczegółowo określa kategorie broni, warunki uzyskania pozwolenia na broń, procedury administracyjne, a także obowiązki i prawa posiadaczy broni.

Zakres i kategorie broni

Ustawa definiuje różne kategorie broni, w tym broń palną krótką, broń palną długą, broń białą, a także amunicję. Określa także szczegółowe kryteria dla poszczególnych typów zezwoleń, takich jak zezwolenie na broń do celów łowieckich, sportowych, kolekcjonerskich czy do ochrony osobistej i mienia.

Warunki uzyskania pozwolenia na broń

Aby uzyskać pozwolenie na posiadanie broni, wnioskodawca musi spełnić szereg wymogów, w tym: Ukończenie 18 roku życia na pozwolenie na broń, a dopuszczenie na broń palną pracownika kwalifikowanego ochrony 21 lat. Brak skazania za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe, Posiadanie pełnej zdolności do czynności prawnych i brak przeciwwskazań zdrowotnych, Ukończenie kursu na posiadanie broni lub udowodnienie, że posiada się wymaganą wiedzę i umiejętności w inny sposób, Udowodnienie istnienia uzasadnionej potrzeby posiadania broni.

Procedury zdawania egzaminu przez pracowników ochrony

Pracownicy ochrony, podobnie jak inni wnioskodawcy, muszą zdać egzamin teoretyczny i praktyczny przed uzyskaniem pozwolenia na broń. Proces ten jest zorganizowany i nadzorowany przez właściwą komendę wojewódzką Policji.

Egzamin teoretyczny — Testuje wiedzę z zakresu obowiązujących przepisów prawa dotyczących posiadania, używania, przechowywania i transportu broni oraz amunicji. Sprawdza również znajomość zasad bezpieczeństwa i pierwszej pomocy w przypadku wypadków z użyciem broni.

Egzamin praktyczny — Składa się z części sprawdzającej umiejętność bezpiecznego obchodzenia się z bronią, w tym jej ładowania i rozładowywania, a także strzelania do celu. Egzamin praktyczny odbywa się na strzelnicy i jest przeprowadzany pod nadzorem egzaminatora.

Obowiązki i prawa posiadaczy broni

Posiadacze broni są zobowiązani do przestrzegania przepisów dotyczących przechowywania broni i amunicji w sposób zabezpieczający przed dostępem osób nieuprawnionych. Muszą również regularnie odnawiać pozwolenie na broń oraz poddawać się kontroli ze strony Policji w zakresie przestrzegania przepisów ustawy.

Sankcje za naruszenie przepisów

Ustawa przewiduje szereg sankcji za naruszenie jej przepisów, w tym kary administracyjne, grzywny, a nawet pozbawienie wolności. Sankcje te mają na celu zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa publicznego oraz odpowiedzialnego korzystania z broni i amunicji. Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku stanowi kompleksowy zbiór regulacji prawnych, mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego w kontekście posiadania i używania broni. Dla pracowników ochrony, którzy w ramach swoich obowiązków mogą być zobowiązani do korzystania z broni palnej, znajomość i przestrzeganie przepisów tej ustawy jest absolutnie fundamentalne. Proces uzyskiwania pozwolenia na broń, w tym zdawanie egzaminów teoretycznych i praktycznych, jest kluczowy dla weryfikacji ich kwalifikacji i umiejętności w bezpiecznym posługiwaniu się bronią.

Bezpieczne obchodzenie się z bronią palną przez pracownika kwalifikowanego ochrony

Na podstawie art. 16 ustawy 3 z dnia 21 maja 1999 roku, o broni i amunicji

1.01.2024 dotyczący pracowników ochrony kwalifikowany na dopuszczenie na broń obiektową w zakresie ochrony osób i mienia

W zakresie egzaminowania kwalifikowanego pracownika ochrony zarządza się co następuje rozporządzenie określa tryb przeprowadzenia egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania broni i oraz umiejętności posługiwania się bronią zwanej dalej „egzaminem”. Egzamin organizuje organy właściwie w sprawach wydawania pozwolenia na broń. Egzamin przeprowadza komisja powołana przez organ, o którym mowa w ust. 1, składający się z co najmniej trzech członków. Członkowie komisji są obowiązani posiadać imienne upoważnienie do przeprowadzenia egzaminu. Praktyczna część egzaminu przeprowadza się z udziałem członka komisji posiadającego uprawnienia instruktora strzelań policyjnych lub instruktora wyszkolenia strzeleckiego. Egzamin składa się z części teoretycznej i praktycznej. Zakres przedmiotowy teoretycznej części egzaminu obejmuje sprawozdanie. Znajomości przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 o broni i amunicji oraz przepisów dotyczących kodeksu karnego dotyczących przestępstw związanych z bronią. Cześć egzaminu teoretycznego przeprowadza się w formie testu. Składa się z 20 pytań, którego wyniki wpisuje się na karcie egzaminacyjnej. Warunkiem zdania teoretycznej części egzaminu jest udzielenie na wszystkie pytania odpowiedzi dopuszczalne są dwa błędy, które można popełnić. Cześć praktyczna egzaminu obejmuje sprawdzenie przestrzegania szczegółowych zasad zachowania bezpieczeństwa na strzelnicy. Umiejętność rozkładania i składania, ładowania i rozładowania danej broni. Postepowania z bronią niesprawną w stopniu uniemożliwiający dalsze strzelanie, określenia części broni oraz przeprowadzenia sprawdzianu strzeleckiego z użycia danego rodzaju broni. Praktyczna część egzaminu przeprowadza się na strzelnicy, a wyniki wpisuje się na karcie egzaminacyjnej. Komisja może zadawać zdającemu pytanie dotyczące zagadnień, o których mowa w ust. 1. Cześć praktyczna uważa się za zdaną, gdy zdający wykaże się znajomością zagadnień, o których mowa w ust. 1 oraz uzyska ze sprawdzianu strzeleckiego wyniki przewidziane dla danego rodzaju broni. Dla broni krótkiej odległość na strzelnicy 15 m od tarczy pozycja stojąca czas 5 minut, 6 sztuk amunicji 9x19 oraz uzyskanie 35 punktów, wtedy uznaję pracownika kwalifikowanego za pozytywny wynik na dopuszczenie do posiadania broni obiektowej. W przypadku nie zdania części teoretycznej egzaminu zdającego nie dopuszcza się do części egzaminu praktycznego. Egzamin poprawkowy obejmuje wyłącznie te części egzaminu. Przebieg egzaminu oraz jego wyniki udokumentowane są w protokole, którego częściami są karty egzaminacyjne z teoretycznej i praktycznej cześć egzaminu. Przed rozpoczęciem egzaminu komisja informuje zdającego o możliwości zgłoszenia wniosku o egzamin poprawkowy. Po zakończeniu egzaminu protokół jest podpisywany przez członków komisji oraz przez zdającego. Egzamin teoretyczny pracownika kwalifikowanego nie zdaje ponad 70% brak znajomości przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji na teście jest 20 pytań na które trzeba odpowiedzieć na wszystkie pytanie, dwa błędy są dopuszczalne. Egzamin kosztuje 600 zł, natomiast poprawkowy 300 zł. Na egzaminie części praktycznej z rozkładania i składania zdaje 30 % dużo błędów popełniają pracownicy ochrony brak oddania strzału kontrolnego oraz nie właściwe rozkładanie i składanie broni. W ostatniej fazie egzaminu praktycznego jest strzelnica zdaje zaledwie 3 osoby najczęściej błędy nie uzyskanie 35 punktów wymaganych, żeby zdać egzamin. Bezpieczne korzystanie ze strzelnicy przez pracowników ochrony to kwestia najwyższej wagi. Od przestrzegania zasad bezpieczeństwa zależy nie tylko nasze życie i zdrowie samego strzelca, ale także osób postronnych. Podstawowe zasady bezpieczeństwa, które należy przestrzegać na strzelnicy. Przed rozpoczęciem strzelania należy zapoznać się z instrukcją obsługi broni i strzelnicy. Na strzelnicy należy przebywać w odpowiednim stroju, który nie będzie utrudniał poruszania się i nie będzie stanowił zagrożenia. Należy zawsze mieć przy sobie ochronę oczu i uszu. Przed strzelaniem należy sprawdzić czy broń jest rozładowana. Należ zawsze kierować broń w bezpiecznym kierunku, nie wolno strzelać w kierunku osób lub zwierząt, nie wolno strzelać do przedmiotów, które mogą się przewrócić lub odskoczyć. Po zakończeniu strzelania należy rozładować broń i odłożyć ją w bezpieczne miejsce, oprócz tych ogólnych zasad, należy również przestrzegać, regulaminu danej strzelnicy. Pracownicy ochrony powinni również regularnie szkolić się z zakresu bezpiecznego posługiwania się bronią. Oto kilka dodatkowych wskazówek, które mogą pomóc w bezpiecznym korzystaniu ze strzelnicy. Należy zawsze zachować spokój i opanowanie, należy unikać spożywania alkoholu lub narkotyków przed strzelaniem, należy być świadomy swojego otoczenia i reagować na wszelkie potencjalne zagrożenia. Pamiętając o tych zasadach, można znacznie zmniejszyć ryzyko wypadku na strzelnicy. Jednych z podstawowych czynników decydujących o umiejętności ostrożnego i bezpiecznego posługiwania się bronią jest znajomość jej budowy, znajomość jej działania, znajomość stosowania do niej amunicji. Każdy strzelający musi znać te elementy i umieć zastosować je w praktycznym działaniu, musi także wiedzieć jakie następstwa w mechanizmach używanej przez niego broni powodują jej czynności. Do bezpiecznego posługiwania się bronią, każdy strzelający przed przystąpieniem do strzelania, musi posiąść następującą wiedzę i umiejętności, umieć bezbłędnie wykonać czynności po komendach „ładuj” i „rozładuj broń”, wiedzieć ogólnie jak działają części i zespoły używanej przez niego broni w trakcie ładowania, rozładowania i strzelania, umieć samodzielnie usunąć najprostsze zacięcie, znać warunki strzelania, które są realizowane na danych zajęciach. Broń jest zawsze załadowana i gotowa do strzału. Oznacza to, że każda broń, zawsze i wszędzie traktujemy tak, jakby była załadowana i gotowa do strzału, nawet wtedy, gdy przed chwilą ją sprawdziliśmy i wiemy, że jest rozładowana. Żadnej taryfy ulgowej w tym względzie się nie dopuszcza, nie wolno kierować broni w kierunku istot żywych chyba, że naszym zamiarem jest strzelanie do nich, to znaczy że pod żadnym pozorem, zwłaszcza dla zabawy, nie kierujemy nigdy broni w ludzi ani zwierzęta, dotyczy to także części broni lufy lub zamka. Nie wolno trzymać palca na języku spustowym, chyba że w danej chwili strzelamy. To jest bardzo ważna reguła, którą należy szczególnie dobitnie wbić sobie w podświadomość. Palec wskazującej ręki trzymającej broń ma naturalną tendencję do opierania się na języku spustowym, wynika to zresztą z ergonomicznych cech broni. Palca tego nie wolno nawet wkładać w kabłąka spustowego, najlepiej opierać go z boku broni, w pistolecie na zamku, w rewolwerze na bębenku. Jest to ważne zwłaszcza przy manipulacjach bronią podczas strzelania, chociażby przy zmianie magazynka i naruszenie tej reguły jest najczęściej przyczyną strzałów niezamierzonych. Każdorazowo biorąc broń do ręki, należy sprawdzić, czy jest rozładowana. To znaczy po każdym odłożeniu broni, gdy straciliśmy z nią choćby na chwilę kontakt. Lepiej sprawdzić broń sto tysięcy razy za dużo, niż raz za mało. Nie wolno kierować pistoletu w celu, który nie chcemy strzelać przed strzelaniem zawsze trzeba upewnić się co jest kulochwytem. Tu chodzi o sytuację, gdy strzelamy do tarczy na strzelnicy. Nie wolno pozostawić broni bez osobistego nadzoru niestety nie zawsze jest to oczywiste dla wszystkich użytkowników broni. Wiele osób przeżyło takie momenty „przyniosłem na strzelnicę dwa pistolety, jeden ma w ręku, a gdzie drugi? Jakiś facet w marynarce w kratkę go oglądał!! Pomocy!! Uff, jest w torbie… Pamiętajcie, że odpowiadacie za swoją broń i wszelkie przez nią wywołane, nawet gdy użyje je ktoś inny. Nie wolno manipulować cudzą bronią bez wyraźnego i jednoznacznego pozwolenia właściciela, nie wolno manipulować bronią, której działanie nie jest nam znane, znowu nie jest to oczywiste i zrozumiałe dla innych. Zawsze należy przestrzegać zasady najpierw pomyśl, potem naciśnij. Majstrowanie przy nieznanych mechanizmach może być przyczyną groźnych dla zdrowia nieszczęśliwych wypadków. Na strzelnicy należy bezwzględnie słuchać poleceń prowadzącego strzelanie i nie robić niczego bez jego wyraźnej zgody zwłaszcza nie wolno przekraczać linie ognia. Dotyczy to zwłaszcza z pozoru drobnych rzeczy, na przykład upadł nam magazynek, albo nabój potoczył się za linią ognia, więc my cichutko, żeby nikomu nie przeszkadzać, dwa kroki do przodu… Nie wolno. Będzie przerwa w strzelaniu, to sobie podniesiesz. Przed czyszczeniem broni sprawdź, czy nie jest załadowana, banalna sprawa, ale często się o tym zapomina, zwłaszcza po powrocie ze strzelnicy, kiedy szybko, szybko spieszymy się do innych czynności, a potem przy czyszczeniu nagle niemiłe zaskoczenie w trakcie rozkładania broni sypią się z niej naboje. Sprawdzanie, czyszczenie i ogólnie manipulowanie bronią powinno odbywać się w odosobnieniu broń powinna być skierowana w miejsce, gdzie przypadkowy strzał nikomu i niczemu nie zagrozi. Zawsze sprawdzenie przed czyszczeniem lub ogólną potrzebą manipulowania nią powinno odbywać się w miejscach do tego wyznaczonych. W przypadku braku takich miejsc, należy znaleźć sobie odpowiedni kąt i porę, gdy jesteśmy z bronią sam na sam, gdzie nic nas nie rozprasza i co chwilę nie odrywa do innych czynności. Wylot lufy musi być cały czas skierowany w bezpiecznym kierunku. Zasady bezpiecznego zachowania się na strzelnicy osoby przebywające na strzelnicy obowiązane są ściśle przestrzegać poleceń prowadzącego strzelanie i bezwzględnie je wykonywać. Ze względów bezpieczeństwa, strzelający muszą obchodzić się z bronią z najwyższą ostrożnością. Wyjmowanie broni odbywa się wyłącznie na stanowisku strzeleckim lub treningowym tylko na polecenie prowadzącego strzelanie lub trening strzelecki. Wszelkich czynności związanych z obsługą broni dokonuje się wyłącznie z lufą skierowaną w kierunku kulochwytu, tarcz bądź przedmiotów będących celem na strzelnicy. Strzelanie i celowanie na terenie strzelnicy odbywa się wyłącznie na wyznaczonych stanowiskach strzeleckich, do tarcz lub innych przedmiotów będących celem na strzelnicy. Strzelanie rozpoczyna się po oznakowaniu strzelnicy czerwoną chorągiewką na maszcie w dzień, a w nocy po zapaleniu czerwonej lampy sygnalizacyjnej linie wyjścia oznacza się białą chorągiewką, a linie ognia czerwoną chorągiewką. Zabrania się wchodzenia przed stanowisko strzeleckie bez zgody prowadzącego strzelanie. Broń można ładować tylko na linii ognia z lufą skierowaną do kulochwytu, prostopadle do linii tarcz i tylko po komendzie prowadzącego strzelanie np. ładuj. Przy ładowaniu broni nie można korzystać z pomocy innych osób. W czasie ładowania broni i strzelania przednia część lufy zawsze musi znajdować się za linią otwarcia ognia, przestrzegając jednoczenie przepisów dotyczących postaw strzeleckich. Nie wolno dotykać broni i magazynków, gdy za linię ognia znajduje się jakakolwiek osoba, nikomu nie wolno wychodzić przed stanowiska strzeleckie, jeżeli strzela przynajmniej jedna osoba, wyjść przed stanowiska można dopiero po rozładowaniu, sprawdzeniu i odłożeniu broni na wyraźną komendę prowadzącego strzelanie. Strzelający obowiązany jest przestrzegać przepisów dotyczących postaw strzeleckich. Otwarcie i przerwanie ognia następuje wyłącznie na rozkaz prowadzącego strzelanie, wydany ustnie, umówionymi znakami lub sygnałami. W interesie bezpieczeństwa prowadzący strzelanie może w każdej chwili przerwać strzelanie. Strzelający i funkcyjni na strzelnicy mają obowiązek powiadomić prowadzącego strzelanie o każdej sytuacji, która może być niebezpieczna lub stać się przyczyną wypadku. Komendę przerwij ogień ma prawo i obowiązek wydać każdy, kto stwierdzi że naruszone zostały zasady bezpieczeństwa. Wszystkie komendy wydawane przez prowadzącego strzelanie muszą być natychmiast i bezwarunkowo wykonane. Prowadzący może sprawdzić czy jego komendy są właściwie wykonywane i że czynności wykonywane przez strzelających są właściwe. Zakończenie strzelania zgłasza się prowadzącemu strzelanie. Po zakończeniu strzelania, przed opuszczeniem stanowiska strzeleckiego, broń musi być rozładowana i odpowiednio do typu zabezpieczona. Stanowisko strzeleckie opuszcza się na wyraźną komendę prowadzącego. W przypadku zacięcia lub niewypału, podczas strzelań należy ściśle stosować się do ustaleń prowadzącego strzelanie. Z wyjątkiem linii ognia i miejsca przeznaczonego do treningu bez strzałowego przebywający w obiektach strzelnicy noszą broń zabezpieczoną w kaburze. Na strzelnicy zabrania się spożywania alkoholu lub używania środków odurzających oraz przebywania na terenie strzelnicy osób będących pod ich wpływem. Osobę naruszającą regulamin strzelnicy można usunąć ze strzelnicy. W wypadku stwierdzenia w czasie strzelania naruszenia zasad bezpieczeństwa prowadzący strzelanie przerywa zajęcia, po czym informuje o tym kierownika jednostki organizacyjnej prowadzącej szkolenie oraz właściwą terytorialnie komendę wojewódzką policji. Zachowanie warunków bezpieczeństwa podczas ćwiczeń strzeleckich. Instrukcja określa zasady organizacji i warunki bezpieczeństwa ćwiczeń i strzelań oraz program strzelań dla osób ubiegających się o dopuszczenie na broń obiektową pracownika ochrony fizycznej. Warunkami zapewniającymi właściwe wykonanie strzelań są: wszechstronna znajomość budowy i działania broni oraz utrzymanie jej we właściwym stanie technicyzm, ścisłe przestrzeganie zasad bezpieczeństwa w miejscach ćwiczeń, dobra organizacja zajęć oraz wyposażenie w pomoce niezbędne do przeprowadzenia strzelania. Miejsce treningów bez strzałowych powinno zapewnić warunki do wypracowania prawidłowych nawyków związanych z dobywaniem brani i jej użyciem. Powinno ono być wyposażone w miniatury tarcz-celów, lustro umożliwiające samokontrolę oraz podstawowy zestaw środków do czyszczenia i konserwacji broni. Trening polega na ćwiczeniu, decydujących o celności i skuteczności ognia, poszczególnych czynności i elementów: postaw strzeleckich, zdobywania broni z kabury i przeładowania, składania się do strzału, celowania i ściągania języka spustowego. W doskonaleniu umiejętności strzeleckich pracowników ochrony należy korzystać z wszelkich dostępnych pomocy dydaktycznych, takich jak: amunicja szkolna, ćwiczebna, przybory kontrolne, a także korzystać ze strzelnic sportowych, z broni małokalibrowej lub pneumatycznej oraz trenażerów komputerowych. Pierwsze strzelania ze wszystkich rodzajów broni przeprowadza się przy dobrej widoczności i dogodnych warunkach atmosferycznych oraz podaje się szkolonym celowniki i punkt celowania. Kolejne strzelania można przeprowadzić w dowolnych warunkach atmosferycznych. W końcowym etapie szkolenia można przeprowadzać strzelania w warunkach ograniczonej widoczności i w różnych porach doby. Warunkiem dopuszczenia do następnego etapu szkolenia jest, co najmniej dostateczne opanowanie poprzedniego etapu. Trening z broni palnej krótkiej, pistoletów maszynowych i strzelb gładko lufowych prowadzony jest na czterech poziomach zaawansowania umiejętności i obejmuje strzelanie: do strzelania przygotowawczego dopuszcza się osoby, które wykazały się znajomością budowy i zasad działania broni palnej i posługiwania się nią oraz zachowania warunków bezpieczeństwa podczas ćwiczeń strzeleckich. Do strzelań szkolnych dopuszcza się osoby, które wykonały strzelanie przygotowawcze. Do strzelań dynamicznego i sytuacyjnego dopuszcza się osoby, które w strzelaniach szkolnych uzyskały ocenę, co najmniej dostateczną. Zajęcia praktyczne z nauki strzelania z broni palnej przeprowadza się na placach ćwiczeń, strzelnicach i poligonach zapewniających bezpieczeństwo ćwiczących zgodnie z warunkami technicznymi dla tych miejsc, określonymi w odrębnych przepisach. Warunki techniczne, jakie muszą spełniać strzelnice znajdujące się w pomieszczeniach, powinny odpowiadać warunkom policyjnych strzelnic ćwiczebnych, określonym przez Komendanta Głównego Policji lub inne uprawnione organy. Prowadzący strzelanie odpowiada za bezpieczeństwo i porządek na strzelnicy. Prowadzącym strzelanie może być osoba, która odbyła przeszkolenie w zakresie prowadzenia strzelania oraz udzielania pomocy przedlekarskiej jednostkach organizacyjnych Policji, Wojska Polskiego, Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego lub Ligi Obrony Kraju. Prowadzący strzelanie ma obowiązek opracowania przed zajęciami konspektu uwzględniającego organizację, metodę, przebieg i czas zajęć. Konspekt powinien być zatwierdzony przez kierownika jednostki szkolącej i uzgodniony z właściwą terytorialnie komendą wojewódzką policji. Przed rozpoczęciem strzelania z broni polnej prowadzący strzelanie zobowiązany jest zapewnić łączność radiotelefoniczną lun telefoniczną ze stanowiskiem jednostki organizacyjnej, która zapewni możliwość natychmiastowego przybycia na strzelnicę zespołu medycznego w razie nieszczęśliwego wypadku. Strzelanie przerywa się w razie stwierdzenia braku łączności. W miarę potrzeb i możliwości zaleca się obecność na strzelnicy lekarza lub pielęgniarki. Strzelanie rozpoczyna się po oznakowaniu strzelnicy czerwoną chorągiewką na maszcie w dzień, a w nocy po zapaleniu czerwonej lampy sygnalizacyjnej. Linie wyjścia oznacza się białą chorągiewką, a linie ognia czerwoną chorągiewką. Osoby przebywające na strzelnicy obowiązane są ściśle przestrzegać poleceń prowadzącego strzelanie i bezwzględnie je wykonywać. W przypadku stwierdzenia w czasie strzelania naruszenia zasad bezpieczeństwa prowadzący strzelanie przerywa zajęcia, po czym informuje o tym kierownika jednostki organizacyjnej prowadzącej szkolenie oraz właściwą terytorialnie komendę wojewódzką Policji. Składanie się do strzału, celowanie i strzelanie „na sucho”, tj. trening bez strzałkowy, dozwolone jest tylko w miejscu do tego wyznaczonym. Wyjątkiem linii ognia i miejsca przeznaczonego do treningu bez strzałkowego przebywający w obiektach strzelnicy noszą broń zabezpieczoną w kaburze. Otwarcie i przerwanie ognia następuje na rozkaz prowadzącego strzelanie, wydany ustnie, umówionymi znakami lub sygnałami. Podczas szkolenia strzeleckiego zabrania się, dopuszczania do strzelania osób nienależycie przeszkolonych, niezdolnych psychicznie do prowadzonego strzelania, których zachowanie może mieć wpływ na bezpieczeństwo uczestników zajęć, strzelania z broni technicznie niesprawnej, strzelania niesprawną amunicją lub amunicją, której użycie jest zabronione, strzelania do obiektów i urządzeń będących w obrębie pola tarczowego, a nie będących celem, strzelania do ptaków i innych zwierząt, kierowania broni w stronę osób, ładowania broni amunicją bez polecenia prowadzącego strzelanie, samowolnej zmiany odległości strzelania oraz stosowania sztucznej zasłony przed wiatrem i słońcem, przedłużania czasu strzelania w przypadku strzelania na czas, wydawania większej liczby naboi niż przewiduje rodzaj strzelania. Strzelanie przerywa się na komendę „PRZERWIJ OGIEŃ” w sytuacjach: pojawienia się przed strzelającym, w obrębie kulochwytu i wałów bocznych, ludzi lub zwierząt, podania pocisków poza obrębem kulochwytu i wałów bocznych, rykoszetowania pocisków w kierunku strzelających, otrzymania meldunku z posterunku obserwacyjnego o naruszeniu zasad bezpieczeństwa. W sytuacjach zagrożenia komendę PRZERWIJ OGIEŃ podaje uczestnik strzelania, który stwierdził niebezpieczeństwo. Oddawanie strzałów po komendzie PRZEJWIJ OGIEŃ jest niedopuszczalne. Do obowiązków strzelającego należy: kierowanie broni jedynie w stronę kulochwytu, rozpoczęcie strzelania na komendę prowadzącego, natychmiastowe przerwanie strzelania po komendzie PRZERWIJ OGIEŃ, a także w przypadku pojawienia się przed strzelającym, w obrębie kulochwytu i wałów bocznych, ludzi i zwierząt, zdjęcie palca z języka spustowego, zabezpieczeni broni, opuszczenie broni do postawy „gotów”, oddanie strzału kontrolnego w kierunku kulochwytu po zakończeniu strzelania, bezwzględne wykonywanie poleceń i rozkazów prowadzącego strzelanie. W przypadku zacięcia się broni strzelający sygnalizuje zacięcie przez podniesienie wolnej ręki do góry oraz okrzyk „zacięcie”. Broń trzymana jest w postawie „gotów”, palec zdjęty z języka spustowego. Osobami funkcyjnymi na strzelnicy, prowadzący strzelanie, amunicyjny, dowódca ubezpieczenia, ubezpieczający tarczowy. Przed rozpoczęciem strzelania prowadzący ma obowiązek: pobrania amunicji, sprawdzenia, czy strzelnica jest przygotowana do strzelania zgodnie z warunkami bezpieczeństwa, umieszczenia w miejscach widocznych dla osób postronnych oznakowani na kulochwycie i wałach bocznych, w miarę potrzeby wyznaczenia osób funkcyjnych oraz przeprowadzenia z nimi instruktażu, sprawdzenia, czy tarcze są odpowiednie do danego strzelania, czy zostały właściwie ustawione i zamocowane, czy mechanizm chowania i pokazywania tarcz należycie funkcjonuje, omówienia z uczestnikami strzelania warunków strzelania oraz zasad bezpieczeństwa, podziału uczestników strzelania na grupy szkoleniowe i zmiany. W czasie strzelania prowadzący obowiązany do czuwania nad bezpieczeństwem strzelających oraz innych osób przebywających na strzelnicy, kontrolowania właściwego wykonywania strzelań, przestrzegania ich warunków oraz zgodności zapisywania wyników strzelań. Po zakończeniu strzelania prowadzący ma obowiązek omówienia wyników, sprawdzenia i uporządkowania strzelnicy, rozliczenia się z amunicji. Amunicyjny jest obowiązany do wydania amunicji w punkcie amunicyjnym w ilości przewidzianej danym strzelaniem, dopilnowania zebrania łusek po strzelaniu, wypełnienia listy wyników strzelania, zawarty w załączniku do instrukcji, w pozycjach dotyczących ilości wydanej i zużytej amunicji. Dowódca ubezpieczenia jest obowiązany do znajomości schematu rozmieszczenia posterunków ubezpieczających strzelnicy, osobistego rozprowadzenia ubezpieczających na posterunki, wskazania sektorów obserwacji oraz sposobu porozumiewania się, skontrolowania terenu strzelnicy i usunięcia osób postronnych, zameldowania prowadzącemu strzelanie o wykonaniu czynności i pozostania do jego dyspozycji przez cały czas strzelani, zdjęcia posterunków po zakończeniu strzelania. Do obowiązków tarczowych należy: obsługa tarcz, niezwłoczne wykonywanie rozkazów prowadzącego strzelanie, zmiana pozycji celów w nakazany sposób. Broń palna niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość. Dokładamy drugą rękę do broni chwyt oburącz, mierzymy i oddajemy celny strzał. Ściągamy broń do siebie broń poziomo do podłoża z jednoczesnym instynktownym spojrzeniem w okno wyrzutnika łusek, czy nie mamy zacięcia broni. Jeżeli wystrzelimy zawartość całego magazynka, to zamek pistoletu zostanie w tylnym położeniu, natomiast, gdy oddamy jedne lub dwa strzały i przerwiemy ogień, to nie wiemy czy nie mamy zacięcia broni, dlatego wykonujemy powyższą czynność. Ze strzelby można prowadzić ogień w postawie stojącej, klęczącej, siedzącej i leżącej zarówno z wolnej ręki, jak i z podpórką. Wszystkie czynności związane z przyjęciem postawy i prowadzaniem ognia należy wykonywać szybko, nie przerywając obserwacji celu. Strzelanie polega na wykonaniu następujących czynności: przygotowaniu do strzelania przyjęciu postawy strzeleckiej i załadowaniu broni, oddaniu strzału wycelowaniu i zwolnieniu kurka pociągnięciem za język spustowy, przerwaniu ognia zwolnienie nacisku na spust, zabezpieczenie broni, rozładowanie broni. Podczas walki strzela się ze strzelby samodzielnie bez komend. Do celów ćwiczebnych podaje się komendę do strzelania w różnych postawach strzeleckich, np. leżąc, klęcząc, siedząc, stojąc, ognia. Na tę komendę należy przyjąć nakazaną postawę, odbezpieczyć broń i po załadowaniu, celując oddać strzał. Każdy strzelający, stosując się do niżej podanych zasad, co do przyjęcia postawy strzeleckiej i oddania strzału, powinien w zależności od swoich indywidualnych predyspozycji wyrobić sobie najwłaściwszą i pewną postawę strzelecką, ujmując zawsze jednakowo, pewnie broń i przybierając najwygodniejsze położenie tułowia oraz rąk i nóg. Oto niektóre z trudności, z którymi mogą borykać się pracownicy ochrony w opanowaniu techniki strzelania na strzelnicy najważniejszą cechą między innymi jest dokładność, gdyż strzelanie z broni wymaga dużej dokładności. Pracownicy ochrony muszą nauczyć się celować i trafiać w cel z dużą dokładnością, nawet w stresujących sytuacjach. Skoordynowane ruchy jest także jedną z cech, ponieważ strzelanie z broni wymaga dobrej koordynacji ruchów. Pracownicy ochrony muszą nauczyć poruszać się i strzelać jednocześnie, bez utraty stabilności. Następną cechą jest wytrzymałość, strzelanie z broni może być wyczerpujące, pracownicy ochrony muszą nauczyć się strzelać z broni przez dłuższy czas bez zmęczenia. Strzelanie z broni może być stresujące dlatego pracownicy ochrony muszą mieć silną psychikę i nauczyć się kontrolować swoje emocje i zachować spokój podczas strzelania. Natomiast czynniki, które mogą utrudnić pracownikom ochrony opanowywać techniki strzelania są między innymi jest brak doświadczenia ze strzelaniem, pracownicy ochrony mogą mieć trudności z opanowaniem technik strzelania. Pracownicy ochrony, którzy mają ograniczenia fizyczne takie jak schorzenia układu ruchu mogą mieć trudności z strzelaniem z broni. Osoby które nie radzą sobie ze stresem mogą mieć także trudności z opanowaniem techniki. Aby pomóc pracownikom ochrony w opanowaniu techniki strzelania, szkolenia powinny być przeprowadzone przez doświadczonych instruktorów. Szkolenia powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb pracowników ochrony. Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc pracownikom ochrony w opanowaniu techniki strzelania. Ćwiczenia, najlepszą metodą na opanowanie techniki strzelania są ćwiczenia. Pracownicy ochrony powinni ćwiczyć strzelanie regularnie, aby poprawić swoją dokładność, koordynację ruchów i wytrzymałość. Skupienie podczas strzelania jest bardzo ważne, aby skupić się na celu. Ważne jest opanowanie podczas strzelania osób będącym pracownikiem ochrony i zachowanie spokoju. Najpoważniejszym zagrożeniem na strzelnicy jest niewłaściwe obchodzeni się z bronią. Należy pamiętać, że broń zawsze jest niebezpieczna, nawet gdy jest rozładowana. Innym zagrożeniem na strzelnicy jest wystrzelenie niekontrolowanego pocisku, może to nastąpić w wyniku awarii broni lub nieostrożnego obchodzenia się z nią. Dlatego należy zawsze kierować lufę broni w bezpiecznym kierunku. Pierwszą pomocą w przypadku wypadku na strzelnicy jest natychmiastowe wezwanie pomocy medycznej, przed przybyciem pomocy należy udzielić pierwszej pomocy poszkodowanemu. Jeżeli poszkodowany został postrzelony, należy zatamować krwawienie i ułożyć go w pozycji bezpiecznej. Jeżeli poszkodowany nie oddycha, należy rozpocząć resuscytację krążeniowo — oddechową. Strzelanie to bezpieczna aktywność, jeśli przestrzega się zasad bezpieczeństwa, przed rozpoczęciem strzelania należy zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa.

Art. 26 Wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej uprawnia do wykonywania czynności ochrony osób i mienia, pracownicy ochrony, którzy wykonują czynności w ramach specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych, pracownicy wchodzących w skład zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne, pracownicy ochrony wykonują bezpośrednie czynności z ochroną osobistą, osoby które nadzorują i kontrolują pracowników ochrony fizycznej nieposiadających wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Pracownicy ochrony którzy mają uprawnienia do posiadania broni obiektowej po zdaniu egzaminu w Komendzie Wojewódzkiej Policji zgodnie z ustawą o broni i amunicji. Pracownicy ochrony wykonujący zadania na obszarach, w obiektach i urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie. Osoba wpisana na listę pracowników kwalifikowanych uprawniona jest do opracowania planu ochrony w zakresie ochrony osób i mienia, organizowanie i kierowanie zespołami pracowników ochrony fizycznej. Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony wpisuje się posiada obywatelstwo Polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego porozumienia o wolnym handlu (EFTA) strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Musi spełnić następujące warunki, żeby taki wpis otrzymać, ukończył 21 lat, ukończył szkołę co najmniej gimnazjum lub szkołę podstawową, ma pełną zdolność do czynności prawnych, nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne i nie toczy się przeciwko niej postępowanie karne o takie przestępstwo, posiada nienaganną opinię wydaną przez właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania komendanta powiatowego, rejonowego, miejskiego Policji, sporządzoną na podstawie aktualnie posiadanych przez Policję informacji. Posiada zdolności fizyczną i psychiczną do wykonania zadań stwierdzone orzeczeniami lekarskimi i psychologicznymi, których ważność nie upłynęła, posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem zawodu pracownika ochrony osób i mienia. Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się również osoby, które uznano za kwalifikacje do wykonywania zawodu pracownika ochrony na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2015r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Opinię, o której już wspominałem wydaję się nie rzadziej niż co 3 lata, w formie postanowienia, na które służy zażalenie, a w przypadku opinii dotyczącej obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego porozumienia o wolnym handlu (EFTA). Dyplom zawodowy albo dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe, w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia, albo świadectwo potwierdzające kwalifikacje w zawodzie albo certyfikat kwalifikacji zawodowej, w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia, dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej. Świadectwo szkolenia zawodowego zakończonego złożeniem egzaminu na pierwszy stopień podoficerski, chorąży lub oficerski służby więziennej wraz ze świadectwem szkolenia specjalistycznego w zakresie specjalizacji ochronnej w służbie więziennej. Zaświadczenie o ukończeniu innych kursów potwierdzających przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, prowadzonych przez publiczne i niepubliczne placówki i ośrodki zgodnie z przepisami wydanymi art. 117 ustawy 5 z dnia 14 grudnia 2016r. prawo oświatowe. Dyplomy uczelni kształcące w zakresie prawa, administracji publicznej, bezpieczeństwa narodowego lub bezpieczeństwa wewnętrznego potwierdzające specjalistyczne przygotowania teoretyczne w zakresie znajomości prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określił, w drodze rozporządzenia, wymagania w zakresie kursów i szkoleń, o których mowa w tym szczegółową tematykę i formę przeprowadzenia zajęć, mając na względzie zapewnienie właściwego poziomu wyszkolenia pracowników ochrony fizycznej. Art. 36 Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony ma prawo do ustalenie uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości, wezwaniu osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru, obiektu albo stwierdzenia zakłócenia porządku. Ujęcia w granicach obszarów lub obiektach chronionych lub po za ich granicami osób stwarzające w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji, użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 w punkcie 12 i 13 ustawy z dnia 24 maja 2013r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. W granicach chronionych obszarów i obiektów oraz poza granicami obiektów i obszarów chronionych, użycia lub wykorzystania broni palnej w granicach chronionych obiektów i obszarów w przypadkach o których mowa w art. 45 z ustawy z dnia 24 maja 2013r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, z wyłączeniem przypadków przeciwdziałania czynnościom zmierzających bezpośrednio do zamachów. Poza granicami obiektów i obszarów chronionych, w przypadku o których mowa w art. 45 oraz art. 47 z dnia 24 maja 2013 roku. Art. 38b Kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej ma obowiązek co 5 lat przejść kurs doskonalący umiejętności, o których mowa w art. 26 ust 3 pkt 8 przedstawić właściwemu komendantowi wojewódzkiemu Policji, zaświadczenie o odbyciu tego kursu, z obowiązku o którym mowa jest zwolniona osoba pełniąca funkcję członka zarządzającego do kierowania działalnością, prokurenta, lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością określoną w koncesji lub prowadzący koncesjonowaną działalność gospodarczą jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, jeżeli osobiście nie wykonuje czynności. Kurs doskonalący w którym mowa w ustawie prowadzą przedmioty w skazane w art. 26. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określił, w drodze rozporządzenia, szczegółową tematykę, formę oraz czas trwania kursu, o których mowa w ust. 1 w wymiarze nieprzekraczających 50 godzin, mając na względzie właściwego poziomu wyszkolenia pracowników ochrony fizycznej. Zmiany w przepisach ustawa zawiera przepisy zmieniające inne ustawy. Podsumowując, ustawa o ochronie osób i mienia określa zasady działania pracowników ochrony w całej Polsce. Obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie, tworzenie wewnętrznej służby ochronnej, działalność gospodarcza w zakresie usług ochrony osób i mienia, wymagania kwalifikacyjne i uprawnienia pracowników ochrony, nadzór nad działalnością w zakresie ochrony osób i mienia.

Zasady udzielania pomocy przed lekarskiej, instrukcja zakładania opaski uciskowej oraz instrukcja obsługi AED

Udzielanie pomocy przedlekarskiej przez pracownika ochrony jest kluczowym elementem reagowania w sytuacjach awaryjnych, gdy zdrowie lub życie osób może być zagrożone. Pracownicy ochrony, jako jedni z pierwszych na miejscu zdarzenia, powinni być przygotowani do podjęcia odpowiednich działań przed przybyciem służb ratunkowych. Oto szczegółowa instrukcja krok po kroku:

Zapewnienie bezpieczeństwa

Ocena sytuacji upewnij się, że miejsce zdarzenia jest bezpieczne dla Ciebie, poszkodowanego i otoczenia. Oceń zagrożenia, takie jak ruch pojazdów, ryzyko pożaru czy obecność substancji niebezpiecznych.

Zabezpieczenie miejsca zdarzenia jeśli to możliwe, zabezpiecz obszar, aby zapobiec dalszym wypadkom, używając np. trójkąta ostrzegawczego lub innych środków sygnalizacyjnych.

Ocena stanu poszkodowanego

Sprawdzenie przytomności delikatnie potrząśnij poszkodowanego i zapytaj go o imię lub czy wszystko w porządku, aby ocenić, czy jest przytomny.

Ocena oddychania położenie ręki blisko nosa i ust poszkodowanego pomoże Ci wyczuć oddech. Obserwuj także ruchy klatki piersiowej.

Sprawdzenie krążenia sprawdź, czy masz do czynienia z krwotokiem, a w przypadku braku oddechu — rozpocznij resuscytację krążeniowo-oddechową (RKO).

Wezwanie pomocy

Alarmowanie służb natychmiast wezwij pomoc, dzwoniąc pod numer alarmowy i podając dokładną lokalizację, opis sytuacji oraz informacje o stanie poszkodowanego. Bądź gotów odpowiedzieć na dodatkowe pytania dyspozytora.

Udzielanie pomocy przedlekarskiej

Zatrzymanie krwawienia użyj czystego materiału (bandaża, chusteczki) do wywarcia bezpośredniego nacisku na ranę, aby zatrzymać krwawienie.

Ułożenie poszkodowanego jeśli poszkodowany jest nieprzytomny, ale oddycha, ułóż go w pozycji bezpiecznej (na boku, z głową lekko odchyloną do tyłu), monitorując ciągle jego oddech i krążenie.

Opieka nad poszkodowanym zapewnij poszkodowanemu komfort termiczny i psychiczny. Okryj go, aby zapobiec wychłodzeniu, uspokajaj i informuj o podjętych działaniach i oczekiwanej pomocy.

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) jeśli poszkodowany nie oddycha, rozpocznij RKO zgodnie z aktualnymi wytycznymi (30 uciśnięć klatki piersiowej na 2 wdechy) i kontynuuj do przybycia służb ratunkowych.

Opieka po przybyciu służb ratunkowych

Przekazanie informacji kiedy przybędą służby ratunkowe, przekaż wszystkie zebrane informacje o zdarzeniu, stanie poszkodowanego, udzielonej pomocy oraz ewentualnych świadkach zdarzenia.

Współpraca bądź do dyspozycji służb ratunkowych, jeśli potrzebują Twojej pomocy lub dodatkowych informacji. Jako pracownik ochrony, musisz być przygotowany do szybkiego i skutecznego reagowania w sytuacjach awaryjnych. Regularne szkolenia z pierwszej pomocy są kluczowe, aby utrzymać umiejętności na odpowiednim poziomie i być gotowym do udzielenia niezbędnej pomocy przed przybyciem profesjonalnych służb ratunkowych.

Instrukcja zakładania opaski uciskowej

Zakładanie opaski uciskowej jest procedurą ratunkową stosowaną w sytuacjach, gdy inne metody zatrzymania ciężkiego krwawienia zewnętrznego, takie jak bezpośredni nacisk na ranę, okazują się nieskuteczne. Poniżej przedstawiono instrukcję krok po kroku, jak pracownik ochrony powinien zakładać opaskę uciskową:

Ocena sytuacji i bezpieczeństwo

Upewnij się, że sytuacja jest bezpieczna dla Ciebie i poszkodowanego.

Oceń stan poszkodowanego i zidentyfikuj źródło ciężkiego krwawienia.

Wezwanie pomocy

Niezwłocznie wezwij pomoc medyczną, informując o konieczności użycia opaski uciskowej.

Przygotowanie opaski uciskowej

Jeśli masz dostęp do komercyjnej opaski uciskowej, użyj jej. W sytuacji braku profesjonalnej opaski, możesz użyć improwizowanego materiału, np. bandaża, kawałka czystej tkaniny, ale pamiętaj, że powinien być on wystarczająco szeroki (minimum 5 cm szerokości), aby nie uszkodzić tkanki.

Lokalizacja zakładania opaski

Zlokalizuj miejsce, gdzie opaska ma być założona. Powinno to być jak najbliżej rany, ale powyżej niej, na obszarze miękkim ciała (nie na stawie).

Zakładanie opaski

Owiń opaskę wokół kończyny powyżej rany (2—3 cm powyżej, ale jak najbliżej miejsca krwawienia). Zaciśnij opaskę do momentu zatrzymania krwawienia. Jeśli używasz opaski komercyjnej, postępuj zgodnie z instrukcją producenta. W przypadku improwizowanej opaski, zawiąż ją i zabezpiecz, używając dźwigni (np. długopisu) do dokręcenia i związania końców tkaniny.

Zabezpieczenie i monitorowanie

Po założeniu opaski uciskowej, nie zdejmuj jej ani nie luzuj, chyba że jesteś instruowany przez personel medyczny. Monitoruj stan poszkodowanego i opaskę uciskową do czasu przybycia pomocy medycznej. Zwróć uwagę na zmiany w kolorze, temperaturze i uczucie kończyny poniżej opaski.

Dokumentacja

Oznacz czas założenia opaski (możesz napisać na samej opasce lub na ciele poszkodowanego). Poinformuj personel ratunkowy o czasie założenia opaski i okolicznościach zdarzenia.

Postępowanie po założeniu opaski

Nie pozostawiaj poszkodowanego samego. Zapewnij mu wsparcie i komfort do czasu przybycia służb ratunkowych. Przygotuj się do przekazania szczegółowych informacji o zdarzeniu i działaniach, które zostały podjęte. Zakładanie opaski uciskowej to ostateczność, która może uratować życie w przypadku ciężkiego krwawienia. Wszystkie działania powinny być wykonane z rozwagą i świadomością potencjalnych zagrożeń. Regularne szkolenia z pierwszej pomocy i procedur ratunkowych są kluczowe dla pracowników ochrony, aby mogli efektywnie reagować w sytuacjach kryzysowych.

Instrukcja obsługi AED dla pracownika kwalifikowanego i nie tylko

Automatyczny Defibrylator Zewnętrzny (AED) to urządzenie ratujące życie, które może być używane do reanimacji osoby z nagłym zatrzymaniem krążenia spowodowanym przez migotanie komór serca. Poniżej znajduje się szczegółowa instrukcja obsługi AED przeznaczona dla pracownika kwalifikowanego ochrony.

Ocena sytuacji i zapewnienie bezpieczeństwa

Ocena sytuacji upewnij się, że miejsce, w którym znajduje się poszkodowany, jest bezpieczne dla ciebie, poszkodowanego i innych osób.

Ocena poszkodowanego sprawdź stan świadomości poszkodowanego przez zwrócenie się do niego i delikatne potrząśnięcie za ramiona. Jeśli nie reaguje i nie oddycha normalnie, natychmiast wezwij pomoc, krzycząc o wsparcie lub używając dostępnego systemu alarmowego.

Wezwanie pomocy

Alarmowanie służb ratunkowych poproś osobę postronną o wezwanie pogotowia ratunkowego pod numer alarmowy i poinformowanie ich o podejrzeniu zatrzymania krążenia oraz o rozpoczęciu resuscytacji. Jeśli jesteś sam, wykonaj to samodzielnie jak najszybciej.

Rozpoczęcie RKO (resuscytacji krążeniowo-oddechowej)

Połóż poszkodowanego na plecach na twardym podłożu.

Kompresje klatki piersiowej ułóż złożone dłonie na środku klatki piersiowej poszkodowanego, między sutkami. Ramiona powinny być proste. Wykonuj kompresje o głębokości około 5 cm i tempie około 100—120 na minutę. Jeśli zostałeś przeszkolony w wykonaniu sztucznego oddychania, wykonaj dwa wdechy po każdych 30 kompresjach.

Przygotowanie do użycia AED:

Jak tylko AED jest dostępny, natychmiast przerwij RKO i przygotuj urządzenie do użycia. Włączenie AED Włącz AED, przestrzegając instrukcji głosowych lub wizualnych podawanych przez urządzenie. Przygotowanie klatki piersiowej odsłoń klatkę piersiową poszkodowanego. Jeśli klatka piersiowa jest mokra, osusz ją. Jeśli na klatce piersiowej znajduje się włosie, szybko je ogólnie. aby zapewnić dobre przyleganie elektrod. Umieszczanie elektrod otwórz opakowanie z elektrodami i umieść je na gołej klatce piersiowej poszkodowanego, zgodnie z instrukcjami na elektrodach lub podawanymi przez urządzenie. Jedna elektroda powinna znaleźć się poniżej prawego obojczyka, a druga w okolicy lewego boku klatki piersiowej, pod linią serca.

Analiza rytmu serca i defibrylacja

Analiza rytmu po umieszczeniu elektrod, AED automatycznie przeprowadzi analizę rytmu serca poszkodowanego. W tym czasie nikt nie powinien dotykać poszkodowanego. Decyzja o defibrylacji jeśli urządzenie stwierdzi, że defibrylacja jest konieczna, poinformuje o tym za pomocą komunikatu głosowego lub wizualnego. Upewnij się, że nikt nie dotyka poszkodowanego, i postępuj zgodnie z instrukcjami AED, aby dostarczyć impuls elektryczny. Wykonanie defibrylacji jeśli AED wskaże potrzebę wykonania defibrylacji, upewnij się, że nikt nie dotyka poszkodowanego i naciśnij przycisk defibrylacji, gdy zostaniesz o to poproszony przez urządzenie.

Kontynuacja RKO po defibrylacji

Wznowienie RKO bezpośrednio po defibrylacji, niezależnie od wyniku, wznów kompresje klatki piersiowej, kontynuując cykl 30 uciśnięć na 2 wdechy, chyba że poszkodowany zacznie oddychać normalnie lub na miejscu pojawi się zespół ratunkowy. Monitorowanie i kolejne analizy kontynuuj RKO, aż AED ponownie zażąda przerwania w celu analizy rytmu. Powtarzaj cykl defibrylacji zgodnie z zaleceniami urządzenia, do czasu przybycia służb ratunkowych.

Przekazanie informacji służbom ratunkowym

Informacje dla ratowników gdy na miejsce przybędą służby ratunkowe, przekaż im wszystkie istotne informacje: czas trwania RKO, liczbę wykonanych defibrylacji oraz wszelkie obserwacje dotyczące stanu poszkodowanego. Prawidłowe użycie AED przez pracownika ochrony może znacząco zwiększyć szanse poszkodowanego na przeżycie w przypadku nagłego zatrzymania krążenia. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie sytuacji, wezwanie pomocy, niezwłoczne rozpoczęcie RKO oraz efektywne użycie AED zgodnie z powyższą instrukcją i komunikatami urządzenia. Regularne szkolenia z obsługi AED oraz pierwszej pomocy są niezbędne, aby utrzymać gotowość do działania w sytuacji kryzysowej.

Na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji

(Dz. U. Nr 53, poz. 549) w zakresie egzaminowania kwalifikowanego pracownika ochrony zarządza się, co następuje Rozporządzenie określa:

Tryb przeprowadzania egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią, zwanego dalej „egzaminem”.

Egzamin organizują organy właściwe w sprawach wydawania pozwoleń na broń.

Egzamin przeprowadza komisja powołana przez organ, o którym mowa w ust. 1, składająca się z co najmniej trzech członków.

Członkowie komisji są obowiązani posiadać imienne upoważnienie do przeprowadzenia egzaminu, wydane przez organ, o którym mowa w ust. 1.

Praktyczną część egzaminu przeprowadza się z udziałem członka komisji posiadającego uprawnienia instruktora strzelań policyjnych lub instruktora wyszkolenia strzeleckiego.

Egzamin składa się z części teoretycznej i praktycznej.

Zakres przedmiotowy teoretycznej części egzaminu obejmuje sprawdzenie:

znajomości przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz przepisów wydanych na jej podstawie, znajomości przepisów Kodeksu Karnego dotyczących przestępstw związanych z bronią.

Teoretyczną część egzaminu przeprowadza się w formie testu, składającego się z 20 pytań, którego wyniki wpisuje się na karcie egzaminacyjnej. Warunkiem zdania teoretycznej części egzaminu jest udzielenie przez zdającego prawidłowej odpowiedzi na wszystkie pytania, dopuszczalna liczna błędów dwa.

Część praktyczna egzaminu obejmuje sprawdzenie przestrzegania szczegółowych zasad zachowania bezpieczeństwa na strzelnicy, umiejętności prawidłowego rozkładania i składania, ładowania i rozładowywania danej broni, postępowania z bronią niesprawną w stopniu uniemożliwiającym dalsze strzelanie, określenia części broni oraz przeprowadzenie sprawdzianu strzeleckiego z użycia danego rodzaju broni.

Praktyczną część egzaminu przeprowadza się na strzelnicy, a wyniki wpisuje się na karcie egzaminacyjnej. Komisja może zadawać zdającemu pytania dotyczące zagadnień, o których mowa w ust. 1.

Część praktyczną uważa się za zdaną, gdy zdający wykaże się znajomością zagadnień, o których mowa w ust. 1, oraz uzyska ze sprawdzianu strzeleckiego wyniki przewidziane dla danego rodzaju broni. W przypadku niezdania: części teoretycznej egzaminu zdającego nie dopuszcza się do części praktycznej egzaminu, części praktycznej egzaminu egzamin poprawkowy obejmuje wyłącznie tę część egzaminu.

Przebieg egzaminu oraz jego wyniki dokumentowane są w protokole, którego integralnymi częściami są karty egzaminacyjne z teoretycznej i praktycznej części egzaminu.

Przed rozpoczęciem egzaminu komisja informuje zdającego o możliwości wpisania przez niego do protokołu uwag dotyczących przebiegu egzaminu, w tym o możliwości zgłoszenia wniosku o egzamin poprawkowy.

Po zakończeniu egzaminu protokół jest podpisywany przez członków komisji oraz przez zdającego.

ZAWSZE traktuj każdą broń jak naładowaną, sprawną i gotową do strzału. ZAWSZE kieruj lufę w bezpiecznym kierunku.

NIGDY nie kładź palca na języku spustowym, jeżeli nie chcesz strzelać.

ZAWSZE noś broń zabezpieczoną.

NIGDY nie pozostawiaj broni bez nadzoru.

NIGDY nie przechowuj załadowanej broni.

NIGDY nie łącz broni ze środkami odurzającymi.

NIGDY nie powstrzymuj się przed upominaniem osób nieprzestrzegających zasad bezpieczeństwa w obchodzeniu się z bronią.

ZAWSZE utrzymuj broń w czystości i dobrym stanie technicznym.

ZAWSZE uważaj, czym ładujesz broń.

Trening bez strzałowy przeprowadzaj tylko w bezpiecznym miejscu.

Jakie znasz zasady bezpieczeństwa obowiązujące na strzelnicy

Na strzelnicy zabrania się kierowania załadowanej broni w stronę ludzi, z wyłączeniem sytuacji prowadzenia treningu bez strzałowego, z użyciem amunicji barwiącej i szkolnej. Strzelanie przeprowadzać tylko z broni technicznie sprawnej. Załadowanej broni nie odkładać i nie przekazywać innemu strzelającemu. W razie potrzeby odłożenia lub przekazania broni, należy ją rozładować, sprawdzić i zabezpieczyć. Na linii ognia broń kierować w stronę kulochwytu, tarcz bądź przedmiotów, określonych przez prowadzącego będących celem. Układać palec na języku spustowym wyłącznie w chwili oddawania świadomego strzału do rozpoznanego i określonego warunkami strzelania celu. Stale kontrolować położenie broni w trakcie wykonywania strzelania. W strzelaniu zespołowym wzajemnie kontrolować swoje ustawienie. Dobywać broń wyłącznie na stanowisku strzeleckim lub treningowym, na komendę określoną przez prowadzącego. Wykonywać wszystkie czynności związane ze strzelaniem na wyraźne polecenie prowadzącego.

Kto, w jaki sposób, i w jakich okolicznościach ma obowiązek przerwać strzelanie?

W sytuacji zagrożenia komendę „PRZERWIJ OGIEŃ” podaje uczestnik strzelania, który stwierdził niebezpieczeństwo. Uczestnikami strzelania są wszystkie osoby przebywające na strzelnicy w trakcie zajęć.

Strzelający, który stwierdził zagrożenie, natychmiast przerywa strzelanie

i podaje komendę „PRZERWIJ OGIEŃ” w sytuacjach:

pojawienia się przed strzelającymi ludzi lub zwierząt,

padania pocisków poza obręb kulochwytu,

rykoszetowania pocisków w stronę strzelających,

kontuzji strzelającego,

powstania innego niebezpieczeństwa.

Co należy zrobić po komendzie „PRZERWIJ OGIEŃ”

Po komendzie „PRZERWIJ OGIEŃ” należy:

przerwać strzelanie,

zdjąć palec z języka spustowego, ułożyć go wzdłuż zamka

(szkieletu) broni,

zabezpieczyć broń,

przyjąć postawę bezpieczną określoną przez prowadzącego zajęcia.

Broń palna jest to broń miotająca pociski siłą gazów prochowych, powstających w wyniku spalania ładunku prochowego.

Co to jest kaliber broni palnej?

Kliber broni palnej to średnica wewnętrzna lufy mierzona pomiędzy przeciwległymi polami, podana w calach bądź milimetrach.

pistoletowa — przeznaczona do pistoletów i pistoletów maszynowych;

rewolwerowa — przeznaczona głównie do rewolwerów;

pośrednia — przeznaczona do karabinków, karabinków samopowtarzalnych;

karabinowa — przeznaczona do karabinów, karabinów maszynowych;

sportowa — przeznaczona do strzelań z małokalibrowej broni sportowej kal. 5,6 mm bocznego zapłonu;

specjalna — przeznaczona do strzelań z broni gładko lufowej, rewolwerów oraz pistoletów sygnałowych;

amunicja szkolna — ma kształt i parametry zewnętrzne amunicji bojowej, lecz pozbawiona jest elementów ogniowych (spłonki i ładunku prochowego);

amunicja ćwiczebna (ślepa) — rodzaj amunicji pełnosprawnej, lecz pozbawionej pocisku.

Wymień i wskaż podstawowe elementy naboju.

Budowa naboju:

Głównymi elementami naboju są:

łuska, w skład której wchodzi kryza łuski oraz kanaliki ogniowe,

spłonka,

ładunek prochowy,

pocisk.

Budowa broni krótkiej oraz rozkładanie i składanie na Komendzie Wojewódzkiej Policji:

Jakie znasz rodzaje broni palnej krótkiej, używanej przez kwalifikowanego pracownika ochrony:

9 mm pistolet P-83 „WANAD”,

9 mm pistolet P-99 „WALTHER”,

9 mm pistolet „GLOCK”(17, 19, )

Rewolwery: — 0,38” Special „ASTRA”,

Scharakteryzuj pistolet P-83:

broń samopowtarzalna;

zasada działania broni polega na wykorzystaniu energii

odrzutu swobodnego zamka;

ryglowanie odbywa się masą bezwładności zamka;

mechanizm spustowo-uderzeniowy podwójnego działania — system DA.;

magazynek pudełkowy jednorzędowy o pojemności 8 sztuk;

amunicja 9 x18 mm Makarow;

prędkość początkowa pocisku — 318 m/s.

Rozłóż, złóż i omów budowę pistoletu P-83.

Sposób rozłożenia P-83:

Zabezpieczyć broń;

Wyciągnąć magazynek;

Sprawdzić komorę nabojową;

Odciągnąć zderzak w dół;

Odciągnąć zamek w tylne położenie i unieść;

Ruchem do przodu ściągnąć zamek ze szkieletu;