Cisza stroi instrumenty

Rzadko spotykam się z książkami, które tak celnie oddają rzeczywistość pracy. Wiersz „Dyrygentka milczenia” był dla mnie jak echo codziennych sytuacji. Nie ma gotowych metod w tych wierszach. Jest coś bardziej ważniejszego-wrażliwość. Polecam ten tomik.To nie poradnik, ale coś, co zostaje w głowie, w sercu na długo.

Nie znam się na teorii wychowania i nie potrafię pisać o poezji – jestem po prostu mamą. Ale kiedy przeczytałam wiersz „Cisza też jest instrumentem”, coś we mnie drgnęło. To było dokładnie to, co czuję, gdy siedzę przy moim Franku i nie trzeba nic mówić – tylko być. Ta książka mnie wzruszyła. Dała mi poczucie, że ktoś rozumie te ciche momenty, których nie da się wyjaśnić. Nie spodziewałam się, że tomik wierszy zostanie ze mną na tak długo.

Tomik „Cisza stroi instrumenty” autorstwa Magdaleny Parekh to interesujące studium nad znaczeniem ciszy w procesach edukacyjnych i emocjonalnych. Autorka, łącząc poetykę z refleksją pedagogiczną, podejmuje temat audiacji oraz subtelnych mechanizmów relacyjnych między dzieckiem a dorosłym. Na szczególną uwagę zasługują utwory „Pedagogika jak stroik” oraz „Edukacja to nie koncert – to wspólna próba”, które mogą stanowić wartościowe źródło refleksji w kontekście zajęć akademickich z pedagogiki wczesnoszkolnej i przedszkolnej. To teksty wielowarstwowe, inspirujące – zarówno do lektury, jak i analizy dydaktycznej.

Czytałem i myślałem o swoim dziecku cały czas. Prosto napisane, ale trafia w serce. Dziękuję.