O książce
To nie jest zbiór wierszy.
To zbiór zaklęć.
Zoya Staszewska bierze to, co miało zostać przemilczane — lęki, wstyd, epizody choroby, szorstkie relacje, miłość, która boli — i przepuszcza przez ogień słów.
W tej poezji milczenie nie ma władzy. Każdy wers to akt przemiany: z bólu w prawdę, z ciszy w głos, z traumy w światło. To tomik dla tych, którzy wiedzą, jak wygląda burza. Dla tych, którzy szepczą do siebie w ciemności. Dla alchemików codzienności, którzy z popiołów budują siebie na nowo.
