Bezpłatny fragment - Zjawiska nadprzyrodzone i paranormalne

Zjawiska paranormalne

Zjawiska paranormalne określane są też jako zjawiska parapsychiczne nadprzyrodzone i nadnaturalne albo zgodnie z najnowszą terminologią określane jako anomalne zjawiska mentalne są to umiejętności lub zjawiska, których istnienie nie zostało potwierdzone eksperymentem naukowym i których istnienie wydaje się sprzeczne z panującymi obecnie teoriami naukowymi, lecz ich badaniem zajmują się parapsycholodzy. Przykłady domniemanych zjawisk paranormalnych. A telepatia jest to zdolność przekazywania myśli, uczuć, wrażeń i obrazów zmysłowych na poziomie mentalnym. Jak jasnowidzenie czyli zdolność postrzegania osób, przedmiotów i zdarzeń odległych w czasie i przestrzeni. Dermooptyka zwana także widzeniem skórnym ma być zdolnością rozpoznawania barw i kształtów za pośrednictwem skóry. Ektoplazma jako posiadająca specjalne właściwości substancja rzekomo wydzielona z ciała medium w trakcie transu. Psychokineza to umiejętność oddziaływania na przedmioty bez fizycznego kontaktu z nimi jak zdolność poruszania przedmiotów siłą umysłu. Poltergeist to z kolei złośliwa bezcielesna moc mająca dokonywać zniszczeń wokół określonej osoby lub w określonym miejscu. Lewitacja czyli zdolność do swobodnego unoszenia własnego ciała dzięki sile woli. Pirokineza to zdolność zapalania przedmiotów, osób dzięki sile woli. Krytyka. Zdaniem sceptyków odkrycia, które w jakimś stopniu pasują do teorii paranormalnych, są natychmiast rozgłaszane jako jednoznaczny i stuprocentowo potwierdzony tryumf nauk paranormalnych, podczas gdy przypadki przeciwne, kiedy wykazano próbę oszustwa lub zjawisko wyjaśniono całkowicie racjonalnie, są w środowisku pasjonatów zjawisk paranormalnych pomijane dyskretnym milczeniem lub zbijane innym, nigdzie niepotwierdzonym odkryciem. Część fenomenów „paranormalnych” może mieć też racjonalne wytłumaczenie. Przykładem może być zagadka „Trójkąta Bermudzkiego”, która prawdopodobnie została wyjaśniona w sposób racjonalny. Przyczyną tajemniczych zaginięć są sporadyczne erupcje metanu z podwodnych złóż w tych rejonach. Bąble metanu wydobywające się ze szczelin w dnie oceanu powiększają się w miarę wypływania na powierzchnię do ogromnych rozmiarów. Powstały z wody i pęcherzyków metanu, gdzie płyn ma gęstość znacznie niższą, niż woda, przez co znajdujące się w nim statki tracą wyporność i toną. Fundacja Edukacyjna Jamesa Randiego jako James Randi Educational Foundation ufundowała nagrodę w wysokości 1 miliona dolarów każdemu, kto w wiarygodnym eksperymencie naukowym udowodni istnienie dowolnego zjawiska paranormalnego. Jak dotąd nikt tej nagrody nie odebrał. Definicja i podział zjawisk paranormalnych Grubera. Zjawisko w języku parapsychologii jest to manifestacja paranormalna i wizualne wrażenie paranormalne w formie halucynacji lub pewnego a może materialnego „złudzenia”. Zjawisko psi inaczej to anomalne zjawisko mentalne termin na określenie wszystkich zjawisk paranormalnych. Zjawisko spontaniczne jest to prowokowane i nieoczekiwane zjawisko paranormalne. Specyficznym rodzajem zjawiska spontanicznego jest RSPK od angielskiego recurrent spontaneous psychokinesis to„powracająca psychokineza spontaniczna. RSPK jest fachowym terminem określający zjawiska pojawiania się duchów. Są także zjawiska jak…

Zjawiska nadprzyrodzone

Zjawiska nadprzyrodzone jest to określenie używane wobec zjawisk przypisywanych działaniu sił innych niż prawa natury i niemożliwych do wytłumaczenia w sposób naukowy. Przykłady uznawane przez chrześcijan to: cuda Jezusa, cuda eucharystyczne i opętanie. Wyznawcy innych religii uznają istnienie zjawisk takich jak reinkarnacja Zjawiska nadprzyrodzone a paranormalne. Zdaniem niektórych naukowców są to zjawiska paranormalne nie są transcendentne wobec natury, a jedynie wychodzą poza pewien zakres z powodu dziwności czy anomalii. Potocznie, zjawiska paranormalne kojarzy się bardziej z okultyzmem i ezoteryką, a nadprzyrodzone ze sferą religijną.Cud i cuda eucharystyczne jest to zespół zjawisk związanych z sakramentem Eucharystii, uznawanych przez katolików i prawosławnych za nadprzyrodzone. Dogmat Kościoła katolickiego został spisany podczas soboru laterańskiego IV w roku, 1215,gdzie się stwierdza, iż w czasie Eucharystii chleb i wino zamieniają się w rzeczywiste ciało i krew Jezusa Chrystusa czyli transsubstancjacja. Zdefiniował on filozoficznie wiarę, którą Kościół wyznawał od chwili ostatniej wieczerzy, kiedy Chrystus powiedział: To jest ciało moje to jest moja krew przymierza z Mt 26,26—30; Mk 14,22—25; Łk 22,19—20; 1 Kor 11,23—27. Na całym świecie zdarzyło się około 130 cudów eucharystycznych. Cuda eucharystyczne w Polsce. Za cuda eucharystyczne w Polsce uważa się wydarzenia z Glotowa z roku 1311,czy z Krakowa z roku 1345 i wiele innych.Na przykład w drugiej połowie 2008 roku, w kościele świętego Antoniego w Sokółce doszło do zdarzenia uznawanego przez wiernych za cud eucharystyczny. Kościół oficjalnie nie potwierdził cudu eucharystycznego, a duchowni apelują do wiernych o wstrzemięźliwość w wydawaniu własnych osądów oraz o modlitwę, choć jak zaznaczono, „wydarzenie z Sokółki nie sprzeciwia się wierze Kościoła, a raczej ją potwierdza”. Cuda eucharystyczne na świecie. Cuda eucharystyczne miały miejsce m.in. we Włoszech, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Niemczech, Austrii, Czechach, Belgii, Holandii, i Argentynie, Meksyku, Wenezueli, Indiach. Cud Eucharystyczny z Lanciano. Pierwsze historyczne świadectwa dotyczące cudu eucharystycznego miały miejsce w VIII wieku we włoskim Lanciano. Według tych relacji w klasztorze pod wezwaniem świętego Longina kapłan z zakonu świętego Bazylego odprawiał mszę świętą. Często zdarzało mu się wątpić w przeistoczenie i w momencie, kiedy skończył wypowiadanie słów konsekracji, hostia w jego dłoniach przemieniła się w okrągły fragment ciała, a wino w krew. Ciało pozostało nienaruszone, natomiast krew w kielichu zamieniła się w pięć nierównych bryłek, które po uzyskaniu zezwolenia biskupa, zostały zważone. Z owych pomiarów pozostał zapis, według którego ciężar pojedynczej miał być równy ciężarowi pięciu, ciężar dwóch równy ciężarowi trzech, a ciężar najmniejszej bryłki równy ciężarowi największej. Zjawisko to miało powtórzyć się w roku 1574. Hostię i bryłki krwi pierwotnie umieszczono w relikwiarzu z kości słoniowej, który w roku 1713, został zamieniony na nowy wykonaną ze złota i kryształu monstrancję. Fragment ciała jest umocowany jak hostia w monstrancji, natomiast bryłki krwi znajdują się w rzeźbionym na kształt kielicha krysztale. Relikwie można oglądać w kościele Świętego Franciszka w Lanciano, w otwartym od tyłu tabernakulum, do którego prowadzą specjalnie w tym celu zbudowane schody. W latach 1970 do roku 1971, relikwie przebadał profesor Odoardo Linoli. Badanie wykazało, iż jest to krew człowieka grupy AB, a cząstki ciała to fragment mięśnia sercowego. Obie reprezentują tę samą grupę krwi, co krew znajdująca się na Całunie Turyńskim. Skład krwi odpowiada świeżej krwi ludzkiej. Odkryto również, iż zamoczona w wodzie skrzepła krew na nowo staje się płynną krwią. Badania te dowodzą, że badane relikwie rzeczywiście są pochodzenia ludzkiego. W 1981 i 1991 roku, przeprowadzono kolejne badania naukowe, które potwierdziły wcześniejsze ustalenia. Cud eucharystyczny w Bolsenie i Orvieto w 1263 roku. W 1263 roku, właśnie pielgrzymujący do Rzymu ksiądz Piotr z Pragi zatrzymał się w Bolsenie. W czasie odprawiania mszy hostia w jego rękach zaczęła krwawić. Natychmiast pokazał to przebywającemu w Orvieto papieżowi Urbanowi IV, który ogłosił, iż miał miejsce cud eucharystyczny. Wpłynęło to na ogłoszenie w 1264 roku, nowego święta jako Święta Ciała i Krwi Pańskiej czyli Bożego Ciała. Z XIV wieku, pochodzi najwięcej relacji związanych z cudami eucharystycznymi jak cud w Blanot we Francji w 1331 roku, cud w Amsterdamie w 1345 roku. Cud eucharystyczny w Sienie w 1330 roku. Pewnego dnia 1330 roku, ksiądz ze Sieny wezwany został do ciężko chorego, mieszkającego na przedmieściu człowieka. Po wyjęciu w wielkim pośpiechu hostii z tabernakulum, kapłan nie schował jej w pudełeczku, lecz włożył między stronice brewiarza i podążył do chorego

Gdy po modlitwach nadeszła chwila udzielenia Komunii Świętej, kapłan ze zdumieniem odkrył, że wokół hostii utworzyła się plama krwi. Zachowując całkowitą tajemnicę wrócił z brewiarzem do miasta i z wielką skruchą udał się do świątobliwego zakonnika z zakonu świętego Augustyna, ojca Szymona Fidati. Skruszony kapłan otrzymał przebaczenie za swój grzech i przekazał brewiarz w ręce świętego zakonnika. Po jakimś czasie ojciec Fidati przekazał jedną z zakrwawionych kartek brewiarza, w charakterze relikwii, do klasztoru Augustianów w Perugii. Niestety, zaginęła ona w czasie prześladowań Kościoła w 1866 roku. Druga kartka złożona została w srebrnym naczyniu i przewieziona do rodzinnego miasta ojca Fidati Cascii, przyczyniając się do wielkiej odnowy religijnej wśród kleru i wiernych. Księga miejska z 1387 roku, przechowywana w archiwach miasta a zawiera szczegółowy opis dorocznego święta Corpus Domini Bożego Ciała. Na ten dzień całe miasto, z władzami na czele, zbierało się w kościele, by uczcić świętą relikwię w uroczystej mszy i procesji eucharystycznej. Ponadto miasto zakupywało na tę uroczystość specjalną kilkukilogramową świecę. Po śmierci ojca Fidati, papież Grzegorz XVI zaliczył go w poczet błogosławionych i zatwierdził mszę ku jego czci. Cud ten był również czczony przez papieża Bonifacego IX, który, w dniu 10 stycznia 1401 roku, ogłosił specjalną bullę, zatwierdzającą hołd oddawany cudownej hostii i udzielającą przywileju częściowego odpustu dla wiernych odwiedzających kościół św. Augustyna w dniu Bożego Ciała. Kilka lat później, 7 czerwca 1408 roku, również papież Grzegorz VII zatwierdził cześć oddawaną świętym relikwiom i dodał nowe przywileje odpustowe. Papieże Sykstus IV, Innocenty XIII, Klemens XII i Pius VII, również okazywali wielką cześć tej hostii. W 1962 roku święte relikwie poddano skrupulatnym badaniom. Kartka brewiarza pokryta krwią ma wymiar 52 X 44 milimetry, a średnica krwawej plamy wynosi 40 milimetrów. Kolor krwi określono jako lekko brązowy, lecz badany pod szkłem powiększającym okazuje się on bardziej czerwony; cząstki skrzepniętej krwi były także wyraźnie widoczne. Relikwie zachowały się w niezmienionym stanie do dzisiejszego dnia. Kaplica Heilige Stede w Amsterdamie w 1663, gdzie przechowywano cudowną hostię.Cud eucharystyczny w Amsterdamie w 1345 roku. 15 marca 1345 roku, jakiś umierający mężczyzna w domu przy Kalverstraat w Amsterdamie przyjął konsekrowaną hostię, jednak po pewnym czasie ją zwymiotował. Zgodnie z przepisami kościelnymi tę zwróconą hostię wrzucono do ognia, płonącego w kominku. Następnego dnia okazało się, że hostia nie spłonęła. Przenoszono ją potem dwa razy do Oude Kerk, ale w niewytłumaczalny sposób hostia dwukrotnie pojawiła się znowu w domu tego mężczyzny. Uznano to za cud, a dom przekształcono w sanktuarium kaplicę Heilige Stede, która stała się popularnym celem pielgrzymkowym i miejscem uroczystych procesji. Ale kult ten zakończył się nagle, gdy w 1578 roku, władze miejskie przyjęły kalwinizm, a katolicyzm został zakazany. Po legalizacji katolicyzmu w XIX wieku kult odrodził się i znowu zaczęto w tym miejscu organizować masowe procesje zwane tam Stille Omgang, które do dzisiaj gromadzą tysiące uczestników. Cud eucharystyczny w Maceracie w roku 1356. Otóż w Maceracie, gdzie przechowywany jest puryfikaterz, relikwia cudu. Cud miał miejsce 25 kwietnia 1356 roku, w kościele świętej Katarzyny pod Maceratą. Kapłan wątpiący w realną obecność Chrystusa w konsekrowanej hostii odprawiał mszę św. W momencie gdy wypowiadał słowa rytu przeistoczenia z hostii trysnęła krew, która miała ścieknąć do kielicha i na puryfikaterz. Ksiądz, którego imię i pochodzenie nie są już dzisiaj wiadome, opisał wydarzenie biskupowi Mikołajowi z San Martino.

Purpurat otworzył oficjalny proces sprawdzający prawdziwość cudu. Do naszych czasów zachował się puryfikaterz z przyszytym z boku fragmentem pergaminu z łacińskim napisem: „Hic fuit aspersus sanguis D.N.J.C. de Calice, die XXV mensis aprilis anno Domini 1356”. Relikwia przechowywana jest w katedrze świętego Juliana Szpitalnika w Maceracie. Wystawiana jest na widok publiczny z okazji uroczystości Bożego Ciała. Cud eucharystyczny w Buenos Aires w roku 1996. Monstrancja z tkanką serca Buenos Aires. To wydarzenie miało miejsce 18 sierpnia 1996 roku, w kościele parafialnym Santa María w Buenos Aires. Księdzu Alejandro Pezecie po skończeniu odprawiania mszy św., powiedziano, że na podłodze tego kościoła leży porzucona hostia. Duchowny zgodnie z przepisem liturgicznym, włożył hostię do vasculum małego naczynia z wodą, stojącego zwykle przy tabernakulum, służącego kapłanowi do obmycia palców po udzielaniu Komunii świętej i całość włożył do tabernakulum. Po kilku dniach zauważył, że hostia w tabernakulum zmieniła się w jakąś krwistą substancję, która w ciągu następnych kilku dni jeszcze się powiększyła. W 1999 roku, ówczesny arcybiskup Buenos Aires, kardynał Jorge Mario Bergoglio a obecny papież Franciszek zlecił wykonanie badań naukowych. W dniu 5 października 1999 w obecności przedstawicieli kardynała dr Castanon pobrał próbkę, którą następnie przesłano do naukowców w Nowym Jorku. Celowo nie poinformowano ich, skąd pochodzi doktor Frederick Zugibe, patolog z Rockland County w stanie Nowy Jork stwierdził, że substancja jest prawdziwym ludzkim ciałem i krwią, w której obecne jest DNA. Oświadczył: „badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. Ten mięsień jest odpowiedzialny za skurcze serca. Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że serce żyło w chwili pobierania wycinka. Co więcej, te białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje na fakt że to serce cierpiało jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej” Doktor Frederick Zugibe dodał, że w takich warunkach białe ciałka przestałyby istnieć po kilku minutach. Wtedy wyjawiono mu prawdę, skąd owa próbka pochodzi. Wtedy doktor Zugibe powiedział: „W jaki sposób i dlaczego konsekrowana hostia mogła zmienić swój charakter i stać się ludzkim żyjącym ciałem i krwią, pozostanie dla nauki nierozwiązalną tajemnicą, która całkowicie przerasta jej kompetencje” Cud eucharystyczny w Guadalajarze. Cud wydarzył się 24 lipca 2013 roku, w Meksyku w parafii Matki Boskiej w kolonii Jardines de la Paz, kiedy to ksiądz Jose Dolores Castellanos Gudino zobaczył na konsekrowanej Hostii krew. Świadkami tego wydarzenia było tysiące wiernych katolików. Cud jeszcze nie został potwierdzony, ale jest badany przez naukowców.

Okultyzm

Okultyzm są to teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą naukową. Okultyzm z łaciny to occulere skrywać ale też zespół poglądów i wierzeń o istnieniu niepoddających się naukowym obserwacjom istot, mocy i możliwości ukrytych we wszechświecie i człowieku, wierzenia o wychodzących poza poznanie zdolnościach ludzkich i ich podporządkowaniu, związane z tymi wierzeniami magiczne rytuały, praktyki medytacyjne, a także synonim ezoteryki. Termin okultyzm ma często znaczenie pejoratywne./ Okultyzm to dziedzina pseudonaukowa. Przedmiot badań okultyzmu. W szerszym znaczeniu terminem okultyzm określa się gnozę, magię i mistykę. Okultyzm w znaczeniu systemu wiedzy zajmuje się światem i człowiekiem, przy czym przedmioty badań w tym przypadku podzielone są na dwie triady: makrokosmos jako świat duchowy, świat astralny, świat eteryczno-fizyczny oraz mikrokosmos jako duch, dusza, ciało. Okultyzm w znaczeniu praktyk rytualnych, medytacyjnych i ćwiczeniowych umożliwia poznanie i korzystanie z własnych mocy i mocy istot nadnaturalnych dzięki systematyzacji myśli, uczuć, ćwiczeń wolitywnych i odczuć fizjologicznych. W tym przypadku to człowiek jest narzędziem poznawczym. Okultyzm, zajmujący się niewidocznymi dla zmysłów istotami, różni się w ich badaniu od religii tym, że dąży najpierw do ich poznania czyli gnoza wraz z późniejszym wolitywnym oddziaływaniem na nie magia. Okultyzm a nauka. Niektórzy zwolennicy okultyzmu wskazują, że ma podobną do innych nauk metodologię, opierającą się na obserwacjach i eksperymencie, w wyniku czego powstają hipotezy, teorie i modele świata, nacechowane spirytualizmem, realizmem, holizmem, przedstawiające wielopoziomowe byty, hierarchie istot, w tym ludźmi, którzy mogą się rozwijać w nieskończoność. Punktem styczności religii i okultyzmu są gnostyczne lub mistyczne doświadczenia wewnętrzne. Okultyzm przyczynił się do powstania niektórych nurtów filozoficznych, poprzez astrologię miał wpływ na astronomię, poprzez alchemię na chemię Okultyzm uprawiano w starożytności w tym magowie wschodni, Apoloniusz z Tiany, średniowieczu Albert Wielki, epoce renesansu jak Paracelsus, Heinrich Cornelius Agrippa, Johann Georg Faust) i baroku różokrzyżowcy, w oświeceniu Saint-Germain, Alessandro di Cagliostro, w XIX i XX wieku, Eliphas Lévi, Helena Bławatska, Rudolf Steiner, Aleister Crowley. W XX wieku, po części przedmiot badań okultyzmu został włączony do parapsychologii. Wierzenia okultystyczne są przedmiotem badań naukowych. Badania nad ezoteryką podejmowane przez Polskie Stowarzyszenie Badań nad Zachodnim Ezoteryzmem, mającą siedzibę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Okultyzm a chrześcijaństwo. Dla Kościoła katolickiego, okultyzm jest równoznaczny z satanizmem. Jest to związane ze specyficznym postrzeganiem satanizmu przez Kościół: mianowicie każdy system metafizyczny, posiadający elementy kultyzmu oraz przeciwne stanowisko wobec Kościoła, jest definiowany jako satanistyczny. Moc którą posiadali prorocy i święci płynie od Boga, przeciwnie do magicznej siły nieznanego pochodzenia, która przypisywana jest Szatanowi oraz demonom. Religia chrześcijańska konsekwentnie realizowała swoje stanowisko, a nawet aktywnie próbowała przeciwdziałać wszelkim okultystycznym czyli heretyckim kultom i ideologiom poprzez ustanowienie instytucji Świętej Inkwizycji. Źródła tego stanowiska można upatrywać już w Biblii w Starym Testamencie, gdzie zakazane było uprawianie wszelkich praktyk wróżbiarskich czy czarnoksięskich: „Nie będziecie uprawiać wróżbiarstwa. Nie będziecie uprawiać czarów.”. Nieprzestrzeganie tego zakazu było usankcjonowane najwyższą karą: śmierci. Okultyzm a sztuka. Okultyzm pojawia się w twórczości Williama Blake, Austina Osman Spare, Paula Laffoley, Teofila Ociepki czy Andrzeja Urbanowicza, Władysława Hasiora, Marka Kijewskiego. Okultyzm praktyczny. Z okultyzmem związane jest wiele systemów medytacyjnych i ćwiczeń skierowanych na: Dezintegrację osobową spójności człowieka, dzięki dokonaniu przekształceń w jego sferach (biologicznej, kulturowej, społecznej) oraz przemianom sfer wartości i sensu. W tym rodzaju ćwiczeń okultystycznych człowiek kieruje proces poznawczy na siebie, przechodząc od postawy ekstrawertycznej do introwertycznej, Reintegrację sfer człowieka na wyższym poziomie rozwoju, wprowadzenie jednostkowej antycypacji która w następnym etapie ćwiczeń przekształca się w kolektywną. W tym przypadku człowiek, początkowo o statusie ontycznym, wzbogaca się o duchowość, czego następstwem jest zgłębienie poznania aksjotycznego aspektu świata związanego z wartościami i rozwinięcie możliwości kulturotwórczych. W przypadku tych ćwiczeń poznanie następuje wszerz i w głąb (przejście z postawy introwertycznej do ekstrawertycznej i synteza obu postaw. Okultyzm wyposaża okultystę w narzędzia pracy związane z przeróżnymi systemami magicznymi jak kabała, goecja, medytacyjnymi Yijing, Tarot bądź wykorzystuje do swoich działań psychotronikę.

Ezoteryka

Ezoteryka czy też Ezoteryzm jest to cecha wierzeń zwanych wiedzą tajemną, hermetyczną lub ezoteryczną i przekazywaną jedynie wybranym osobom w przeciwieństwie do dostępnej dla ogółu wiedzy egzoterycznej; w religioznawstwie tendencja do utajniania części wierzeń danej doktryny lub kultu religijnego przed ogółem, w filozofii teorie starożytnych i średniowiecznych szkół filozoficznych, które ówcześnie były przekazywane jedynie wybranym uczniom. Wiele z kwestii przedstawianych współcześnie jako nowe w ezoteryce z zakresu parapsychologii, w rzeczywistości od wieków znane były filozofii, rozważa się więc zaryzykowanie większego otwarcia tej dziedziny na ezoterykę, by przypomnieć, że rzekomo nowe „odkrycia” ezoteryki znajdują swoje odpowiedniki już w ideach starożytnych filozofów. Wokół pojęć „ezoteryzm” i „ezoteryka” narosło współcześnie wiele nieporozumień i bywa, że stosowane są do nazwania rzeczy lub zjawisk nieznanych, niezbadanych, niezrozumiałych. Ezoteryka to słowo ale i idea powstałe w XIX wieku, a po raz pierwszy użyte jako l’ésotérisme w pracy Histoire critique du gnosticisme et de ses influences w roku 1828, Jacques Matter. Tuż po tym Eliphas Levi w latach 1810 do roku 1875, rozpowszechnił użycie słów „ezoteryka” oraz „okultyzm”. Terminy te stały się modne głównie jednak za sprawą Heleny Pietrownej Bławatskiej i innych członków Towarzystwa Teozoficznego, którzy używali ich w ostatniej ćwiartce XIX wieku i na początku XX. Ezoteryka odnosi się do rzeczy tajemnych, zwłaszcza takich, które są lub były trzymane w tajemnicy w obawie przed prześladowaniami i niezrozumieniem przez innych, a także w celu niedopuszczenia do ich złego użycia przez osoby niepowołane. Określenie ezoteryczny pojawiło się w starożytnej Grecji w okresie panowania cesarstwa rzymskiego. Pochodzi od greckiego słowa esôterikos, od esôtero jako „wewnątrz”. Słowo to oznacza wszystko, co jest „wewnętrzne”. Przeciwieństwem dla ezoteryczny jest określenie egzoteryczny, od greckiego eksôterikos, od eksôtero eksô: „na zewnątrz”. Platon od 427 do roku 347, przed naszą erą w swoim dialogu Alcybiades w roku 390, przed nasza era używa wyrażenia ta esô oznaczającego „rzeczy wewnętrzne”, zaś w dialogu Teajtet 360 roku, przed naszą erą, używa ta eksô co oznacza «rzeczy zewnętrzne». Prawdopodobnie pierwsze wystąpienie przymiotnika esôterikos odnaleźć można w pracy Lucjana z Samosaty pod tytułem „The Auction of Lives”, §26 a nazywaną także „The Auction of the Philosophical Schools” która napisana była około roku 166. Pojęcie ezoteryzm pokrywa się głównie z okultyzmem oznaczającym „wiedzę ukrytą”. Jednakże w XX wieku wielu ezoterystów unikało nazywania siebie okultystami z powodu negatywnego zabarwienia jakie słowu temu przypisywano ze względu na przypuszczenia, że okultyzm wiąże się magią lub oddawaniem czci diabłu. Z tego samego powodu wielu chrześcijańskich adwersarzy stosuje względem ezoteryzmu właśnie określenie „okultyzm”. Dużo wspólnego ma ezoteryzm z mistycyzmem, jednak wiele tradycji mistycznych nie próbuje wprowadzać dodatkowej wiedzy duchowej, koncentrując się raczej na skupieniu uwagi, osoby wierzącej czy modlącej się, na obiekcie kultu. Również New Age ma wiele wspólnego z wieloma tradycjami ezoterycznymi. Wielu ezoteryków odrzuca jednak przypinane im często na siłę określenie „New Age”, zwykle ze względu na to, iż odrzucają oni wiele elementów tej filozofii i nie chcą być z nią kojarzeni. Zakres. „Homa” albo Goma to rytuał ognia w ezoterycznej odmianie buddyzmu. Wiele ruchów religijnych na całym świecie twierdzi, iż posiada wyższą, bardziej prawdziwą i lepszą interpretację szerszej religii, której oni są częścią. To, czy mają rację, jest zwykle sprawą dyskusyjną i kontrowersyjną. Ezoteryzm zwykle koncentruje się na osobistym oświeceniu i wewnętrznych praktykach duchowych, zaś religie zorganizowane czy egzoteryzm skupia się na wspólnych praktykach i rytuałach, a także na prawach które rządzą społecznością. Pomimo tego także ezoteryzm zawiera tradycje, instytucje i inne publiczne aspekty. W większości znanych religii rozróżnić można sfery egzoteryczne zewnętrzne i ezoteryczne wewnętrzne. Sfera egzoteryczna to struktury instytucjonalne, pisma kanoniczne, utrwalone dogmaty i rytuały. Mają one wpływ na całą społeczność wiernych. Sferę ezoteryczną tworzy niewielka stosunkowo grupa lub więcej grup osób głębiej i bardziej intensywnie zaangażowanych w życie duchowe. Ludzie ci poszukują nauk i metod prowadzących do głębokich przemian wewnętrznych (a przynajmniej do niezwykłych doświadczeń. Często relacje pomiędzy społecznością egzoteryczną a grupą lub grupami ezoterycznymi są napięte, gdyż ezoteryczny i mistycyzm może łatwo zostać uznany za herezję, zagrażającą egzoterycznej ortodoksji. Przykłady ruchów ezoterycznych w wielkich religiach: gnostycyzm w chrześcijaństwie, sufizm w islamie, tantryzm w hinduizmie. Szkoły ezoteryczne. Nie da się w jednym zdaniu określić, czego nauczają wszystkie grupy czy szkoły ezoteryczne, ponieważ jest ich zbyt dużo, a ich poglądy często nawet sprzeczne. Niektóre z nich przedstawiono poniżej. Gnostycyzm naucza, iż ten świat nie jest naszym prawdziwym domem że gdy przejrzymy przez iluzję i zrozumiemy naszą prawdziwą naturę, będziemy mogli stąd uciec i powrócić do świata duchowego. Hermetyzm, włączając w to także astrologię, opiera się na założeniu, że dusza i kosmos są w jakiś tajemniczy sposób ze sobą powiązane według zasady „jak na górze, tak i na dole”. Masoneria i niektóre formy alchemii używają symbolicznych sposobów, by pomóc praktykantom w ich dążeniu do stania się lepszymi, czego celem jest pogłębianie swoich zalet i zbliżanie się ku boskości. Teozofia i jej odłamy nauczają, iż istnieją „ukryci mistrzowie”, którzy kierują rozwojem duchowym ludzkości. Jeśli chcemy, możemy aktywnie wspomagać ich w tej pracy. Spirytualizm kładzie nacisk na bezpośrednie doświadczenia życia pozagrobowego poprzez kontakty z duchami. Czwarta droga to pogląd, że ludzie normalnie funkcjonują jak automaty, które jednak mogą się przebudzić dzięki specjalnym praktykom, które wytrząsają nas z normalnych, otumaniających umysł nawyków. Psychologia Junga szuka sposobów na zintegrowanie różnych dualności i przeciwności w psyche pacjenta poprzez użycie mitów, snów i wizji. Najważniejszą jednak częścią ezoteryzmu, pomijając te wspomniane powyżej, jest chęć odkrywania nieznanego, która sprawiała, iż wielu ludzi poprzez wieki szukało odpowiedzi na dręczące ich pytania. Tradycje. Wiele grup i szkół naucza tradycji i filozofii ezoterycznych, oto niektóre przykłady: alchemia, astrologia, chrześcijański, anarchizm, thelema, teozofia, wolnomularstwo oraz masoneria. Ezoteryzm w kulturze popularnej.Seria powieści Harry Potter autorstwa J.K. Rowling zawiera wiele odnośników do tradycji ezoterycznej, jak w „kamień filozoficzny” z pierwszej książki z serii. Nowela Paulo Coelho Alchemik zawiera duchową interpretację alchemii nie została ona jednak wymyślona, a jedynie opisana przez Coelho. Umberto Eco pisze książki z wątkami ezoterycznymi, zwłaszcza satyryczną Wahadło Foucaulta. W powieści Dana Browna Kod Leonarda da Vinci występuje starożytne, tajne stowarzyszenie „Zakon Syjonu” Priory of Sion, którego celem jest przechowywanie sekretów dotyczących Jezusa Chrystusa i dynastii Merowingów.

Yin i Yang

Koncepcja Yin i Yang pochodzi z antycznej filozofii chińskiej i metafizyki. Jako autor opisałem te zjawiska w swojej książce pod tytułem Złamać kod Rubikonu, którą polecam zainteresowanym czytelnikom. Tu w tej i w tamtej książce Opisuje się dwie pierwotne i przeciwne, lecz uzupełniające się siły, które odnaleźć można w całym Wszechświecie. Yang dosłownie rozumiane jako „nasłonecznione miejsce, południowe zbocze jak wzgórza, północny brzeg rzeki, światło słoneczne” reprezentowana przez biel i Słońce oznacza siłę, aktywność, radość, ciepło i lato, symbolizuje męski aspekt natury, ekstrawersję oraz liczby nieparzyste; odpowiada jej dzień, niebo oraz dusza hun. Yang symbolizuje ogień, ziemię lub stal. Wszyscy urodzeni w parzystych latach. Yin a dosłownie rozumiane jako „zacienione miejsce, północne zbocze wzgórza, południowy brzeg rzeki, zachmurzenie, zaciemnienie” reprezentowana przez czerń i Księżyc oznacza bierność, uległość, smutek, chłód i zimę, symbolizuje żeński aspekt natury, introwersję oraz liczby parzyste odpowiada jej noc oraz dusza po. Yin symbolizuje woda lub drewno drzewo. Wszyscy urodzeni w nieparzystych latach. Wzajemne oddziaływanie yin i yang jest przyczyną powstawania i zmiany wszystkich rzeczy. Z nich powstaje pięć pierwiastków jak ogień, woda, ziemia, metal i drewno, a z nich wszystkie inne rzeczy. Wśród sił natury da się zauważyć stany yin i yang będące w ciągłym ruchu. Kolorem najbardziej Yang jest czerwień. Kolorem najbardziej Yin jest niebieski. Najważniejszym wykładem nauki o yin i yang jest Księga przemian Yijing. Nauka o yin i yang jest ważną częścią spekulacji kosmologicznych i przyrodniczych taoizmu i neokonfucjanizmu. Podsumowanie podstawowych założeń opiszę w tekście poniżej pogrubioną czcionką dla zwrócenia uwagi na relacje wzajemne tych sił, i tak… Wszystko może być opisane jako obie siły jako yin i yang. 1. Yin i yang nie wykluczają się wzajemnie. Wszystko ma swoje przeciwieństwo, jednak nigdy całkowite, a jedynie względne. Żadna rzecz nie jest nigdy w pełni yin ani całkowicie yang. Każde z nich zawiera w sobie pierwiastek swojego przeciwieństwa. Dla przykładu: zima zmienia się w lato, a „co się wzniosło opaść musi”. 2. Yin i yang są współzależne. Jedno nie może istnieć bez drugiego, tak jak dzień nie może istnieć bez nocy, światło bez ciemności, czy śmierć bez życia. 3. Tak yin jak i yang jest podzielne. Każdy aspekt yin lub yang można dalej podzielić na mniejsze składowe yin i yang. Dla przykładu, temperaturę można określić jako gorącą lub zimną. Jednak gorąco można podzielić jeszcze na ciepło i upał, a zimno na chłód i mróz. W każdym spektrum istnieje mniejsze spektrum; każdy początek jest chwilą w czasie, więc posiada początek i koniec, tak samo jak godzina ma początek i koniec. 4. Yin i yang wchłaniają i jednocześnie podtrzymują się wzajemnie. Yin i yang znajdują się zwykle w stanie równowagi kiedy jedno wzrasta, drugie maleje. Mogą się też jednak nie równoważyć. Wyróżniamy cztery stany braku równowagi: nadmiar yin, nadmiar yang, niedostatek yin i niedostatek yang. Jednakże cały czas wzajemnie się uzupełniają, a w przypadku nadmiaru yin występuje niedostatek yang i vice versa. Brak równowagi jest czynnikiem względnym: nadmiar yang „wymusza” zmniejszenie się yin. 5. Yin i yang mogą przekształcić się w siebie nawzajem. W pewnej konkretnej sytuacji yin może przekształcić się w yang i odwrotnie. Noc zmienia się w dzień, ciepło stygnie, a życie zmienia się w śmierć. Niemniej jednak i ta przemiana jest względna, jako że noc i dzień mogą ze sobą współistnieć w tym samym czasie na Ziemi widzianej z kosmosu. 6. Część yin znajduje się w yang, a część yang znajduje się w yin. Mniejsze koła w każdym z nich służą jako przypomnienie, że zawsze pierwiastek jednego znajduje się w drugim. Tak samo jak zawsze znajdziemy odrobinę światła w ciemności jak na przykład gwiazdy na nocnym niebie, a żadna z tych cech nie jest nigdy skończona. przypomnienie, że ekstremalne skrajności zmieniają się natychmiast w swoje przeciwieństwo, jak również to, iż cechy yin i yang zależą od punktu widzenia obserwatora. Albo dla przykładu najtwardszy kamień najłatwiej można skruszyć. To pokazuje, że bezwzględne rozgraniczenie między jednym a drugim nie jest możliwe. Szkoła yin yang, naturaliści, to starożytna chińska szkoła filozoficzna, istniejąca w Okresie Walczących Królestw. Jej założycielem był Zou Yan. Przedstawiciele szkoły yinyang łączyli kosmogoniczne koncepcje yin i yang oraz pięciu elementów z filozofią polityczną. Według tej teorii cykliczność pięciu chińskich żywiołów związana jest ściśle z cyklicznością władzy. Wszelkie wydarzenia zachodzące w naturze i świecie ludzkim są zdeterminowane przez aktualnie dominujący we wszechświecie żywioł. Cykliczne zmiany dominujących żywiołów są poprzedzone ciągiem naturalnych zjawisk odczytywanych jako przepowiednie i powodują zmianę dynastii panującej. Poglądy szkoły yin yang wywarły wpływ na kształtowanie się klasycznych chińskich koncepcji politycznych i metafizycznych. Po jako filozofia chińska. Bowiem Po jedna z dwóch dusz wyróżnianych w chińskiej metafizyce, w szczególności taoistycznej. Po to dusza ziemska, materialna, odpowiadająca pierwiastkowi yin. Dopóki pozostaje zjednoczona z hun, duszą duchową, człowiek żyje i jest zdrowy. Zakłócenia równowagi między nimi powodują choroby i śmierć. Po jest duszą nierozumną, odpowiedzialną za powstawanie emocji. Po zgonie po trafia do ziemi wraz z ciałem. Zstępni zmarłego powinni o nią należycie dbać, m.in. regularnie składając jej ofiary, a także zgodnie z zasadami fengshui dobierając miejsce i czas pochówku. Według mistrzów fengshui rozkładające się ciało emituje wibracje, które wpływają na życie krewnych zmarłego. Jeżeli zasady pochówku zostały drastycznie naruszone, zmarły zaznał w życiu wielkiej krzywdy albo po śmierci po prostu o nim zapomniano, jego dusza może się przeistoczyć w upiora czyli gui. Wynikiem rozważań jest Qi to chińska siła życia, a w chińskiej tradycji jest tak w wymowie japońskiej i koreańskiej „ki” jako hipotetyczna energia życiowa w filozofii chińskiej, której manifestacją miałyby być zjawiska i procesy natury. W szczególności energia owa miałaby być silnie związana z siłami życiowymi natury i człowieka.Natura qi. Chiński ideogram qi składa się ze znaku reprezentującego gotowany ryż oraz znak oznaczającego parę wodną, co wskazuje na podwójną, materialną i niematerialną, naturę qi. Dosłownie pojęcie to oznacza więc „gaz” lub „eter”, ale także „oddech”. W filozofii chińskiej termin ten używany jest na określenie jednocześnie „życiowego tchnienia” i „kosmicznej energii”. Jest to więc chińska odmiana idei fundamentalnej jedności człowieka i wszechświata. „Qi” oznacza także „intencje”, „emocje”, co obrazuje potoczny zwrot „shengqi” „złościć się”, który oznacza dosł. „rodzić”, albo „wydawać na świat qi”, bowiem zagniewany człowiek nierzadko charakterystycznie dyszy. Aspekt kosmiczny. W ujęciu kosmicznym, qi jest fundamentalną esencją przedmiotów materialnych. Qi przenika cały Wszechświat, stanowiąc podstawę, z której tworzy się materia. Jako że w filozofii chińskiej kluczowym atrybutem natury jest zmienność, czy też przemiana, pustka cyklicznie zamienia się w formę, a forma w pustkę. Idea ta jest zobrazowana w symbolu 太極圖 Taiji tu oznaczającym przemiany yin i yang. Jak pisze neokonfucjanista Zhang Zai. Kiedy qi gęstnieje, staje się widoczna, wtedy pojawiają się kształty pojedynczych rzeczy. Gdy rozprasza się, przestaje być widoczna, jej kształty znikają. Czy kiedy jest zagęszczona można powiedzieć coś innego niż to, że jest przemijająca? A czy kiedy jest rozproszona można pochopnie stwierdzić, że wtedy nie istnieje? Jednak w filozofii chińskiej natura qi była przedmiotem nieustających dociekań i debat.Aspekt jednostkowy. Ta część opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną. Według tradycyjnej chińskiej medycyny, ciało ludzkie posiada wyznaczone szlaki meridiany, którymi krąży w nim qi. Harmonijny, stały i łagodny przepływ qi przez meridiany oznacza zdrowie — rozumiane w medycynie chińskiej szeroko: jako zdrowe ciało, jasność umysłu, bogactwo i powodzenie. Natomiast symptomy choroby pojawiają się wtedy, gdy przepływ energii ustaje co nie znaczy, że ubywa qi, a jedynie, że nie uczestniczy ono w obiegu lub jest zaburzony.Medycyna chińska zna wiele sposobów na przywrócenie harmonijnego przepływu qi, jak zioła, specjalne diety, serie ćwiczeń qigong, usuwające blokady meridianów masaże, czy w końcu korygująca przepływ qi akupunktura. Ze względu na założenie nierozerwalnej więzi człowieka z Wszechświatem filozofia chińska przyjmuje, że qi otoczenia jest jednym z czynników kształtujących zdrowie człowieka. Próbą zrozumienia tego wpływu i kształtowania go tak, by był korzystny jest feng shui sztuka aranżacji przestrzeni tak, by z jednej strony zneutralizować niekorzystne wpływy otaczających człowieka form, a z drugiej by „zaprosić” do tego otoczenia harmonijną qi. Również tradycyjne sztuki walki, takie jak: taijiquan, qigong, kung-fu czy aikido i hapkido dużo uwagi poświęcają kultywowaniu harmonii qi. W systemach tych panuje przekonanie, że właściwą biegłość techniczną i sprawność duchową uzyskuje się właśnie poprzez opanowanie przepływu qi w organizmie ćwiczącego, zaś za tym idzie zdrowie oraz biegłość w walce. Energia życiowa w ujęciu homeopatycznym. Energia życiowa posiada według XIX-wiecznego amerykańskiego homeopaty J.T. Kenta następujące cechy charakterystyczne, jest obecna we wszystkich żywych istotach i pierwiastkach chemicznych, sprawia, że organizm żyje, utrzymuje materię w całości i harmonii, reaguje na zmiany wewnętrzne i zewnętrzne, dążąc do utrzymania wewnętrznej homeostazy oraz, homeostazy z otoczeniem zewnętrznym, koordynuje żywy organizm na poziomie psychosomatycznym, może zamieniać materię w energię i energię w materię, może działać porządkująco to zdrowie lub chaotycznie choroba, jest inteligentna, tzn. w inteligentny sposób reaguje na zmiany, mając na celu przywrócenie i utrzymanie dynamicznego stanu równowagi pomiędzy układem nerwowym, układ hormonalnym i układem immunologicznym, aby przystosować organizm umysł i ciało do nieustannych zmian zachodzących w środowisku wewnętrznym i zewnętrznym

Anomalna kognicja

Anomalna kognicja jest to z angielskiego anomalus cognition czasem w kolejności a kognicja anomalna jest to pojęcie w parapsychologii odnoszące się do podziału rzekomych zjawisk paranormalnych, zastępujące dotychczasowy szczegółowy podział. W skład zjawisk anomalnej kognicji wchodzi, jasnowidzenie, telepatia i prekognicja. Współczesny podział parapsychologii został wytłuszczony, a podległe mu zjawiska napisane są pod nimi: anomalna kognicja. jak jasnowidzenie, telepatia, prekognicja, anomalna perturbacja i psychokineza. Podział badanych zjawisk przez współczesną parapsychologię wynika z wyników najnowszych badań, pokazujących, iż różne pozornie obce sobie zdolności czerpią z siebie wzajemnie. Przykładem może być dowolny eksperyment jasnowidzenia czyli wiedzy o tym, co dzieje się w obecnym czasie, lecz w innym miejscu. We wszystkich eksperymentach parapsychologicznych stosuje się zjawisko biofeedbacku po zakończonym doświadczeniu naukowiec przedstawia obiektowi doświadczeń prawidłowe odpowiedzi. Jak parapsycholodzy niedawno odkryli jest to najistotniejszy element eksperymentów. Osoba poddana testom jasnowidzenia, aby określić jakiekolwiek dane obiektu, który jest celem docelowym doświadczenia, podświadomie używa zdolności prekognicji, by dowiedzieć się, jaka jest prawidłowa odpowiedź, którą potem da naukowiec. Okazało się, że gdy celowo odstąpiono od stosowania biologicznego sprzężenia zwrotnego, osoby uzdolnione parapsychologicznie uzyskiwały o wiele słabsze wyniki, czuły duży dyskomfort i przez nawet kilka tygodni od eksperymentu odczuwali nieuzasadniony niepokój. Na podstawie tego typu eksperymentów, rozmyła się granica pomiędzy poszczególnymi zdolnościami parapsychologicznymi, przez wzajemne nieświadome czerpanie z różnych zjawisk, a jasnowidzenie, telepatia i prekognicja zostały łącznie nazwane kognicją anomalną. W krajach anglojęzycznych pojęcie „anomalna kognicja” jest obecnie wypierane przez zwrot Remote Viewing

Aport czyli pseudonauka

Aport czyli pseudonaukowe zjawisko mające towarzyszyć najczęściej seansom spirytystycznym bądź manifestacjom duchów i poltergeistów. Aport polegać ma na przeniesieniu lub przejściu przedmiotu z jednego miejsca w inne, często pomimo materialnych przeszkód znajdujących się na drodze tego przeniesienia na przykład ścian. Istnieją paranaukowe wyjaśnienia tego zjawiska, jednak są one całkowicie pozbawione podstaw i często mieszają ze sobą pojęcia z różnych działów fizyki, a także fantastyki.

Aura

Aura to wyziew, para, podmuch a z greki to podmuch, wiaterek, bryza, jest to zjawisko polegające na obserwacji niematerialnych kolorów oraz kształtów otaczających ludzi i przedmioty. Według osób deklarujących, że posiadają taką umiejętność, rozmiary i kolory mają świadczyć o odczuwanych emocjach, stanie duchowym, a nawet zdrowiu i witalności badanej osoby. Aura jest utożsamiana przez parapsychologów ze znaną w ikonografii chrześcijańskiej aureolą otaczająca głowy świętych, inni utożsamiają aurę z polem morfogenetycznym.Istnienie takiego zjawiska nie znajduje potwierdzenia naukowego; wyjątek stanowi widzenie pól oraz barw wokół postaci i przedmiotów powstające pod wpływem psychodelików oraz będące objawem synestezji. Za rzekomą metodę rejestracji aury uważana jest fotografia kirlianowska.

Bilokacja

Bilokacja jest to wieloznaczne pojęcie dotyczące w tym zjawisk paranormalnych polegających na możliwości znajdowania się w dwóch miejscach jednocześnie. W mistyce chrześcijańskiej bilokacja zaliczana jest do darów charyzmatycznych o charakterze nadprzyrodzonym. Osoby, które opisane są jako doświadczające bilokacji są w pełni świadome swojego przebywania w dwóch miejscach. Występowanie bilokacji przypisywano hinduistycznym mistrzom duchowym i joginom, świętym katolickim oraz islamskim fakirom. Znane osoby, którym przypisywano zdolność bilokacji. Święci chrześcijańscy. święty Franciszek z Paoli. święty Antoni Padewski. święty ojciec Pio z Pietrelciny. święta siostra Faustyna Maria Kowalska. święta Katarzyna ze Sieny. święty Jan Bosko. święty Wincenty Pallotti trilokacja. Hinduscy mistrzowie duchowi. Śirdi Sai Baba to muzułmański fakir oraz hinduski mistrz duchowy a według swoich wyznawców wielokrotnie pojawiał się w kilku miejscach jednocześnie, aby ratować, ochraniać oraz pomagać innym. Sathya Sai Baba hinduski mistrz duchowy. Jogini. Jak Swami Pranabananda. Śri Jukteśwar Giri. Jasnowidze. Jak Stefan Ossowiecki

Ciało astralne