Bezpłatny fragment - Zawód Ochroniarz Przyszłość Branży Bezpieczeństwa Nowe Perspektywy

Wstęp

Praca w ochronie to zawód, który na pierwszy rzut oka może wydawać się prosty i nieskomplikowany. Jednak kiedy zagłębić się w codzienne obowiązki i wyzwania, przed jakimi stają pracownicy ochrony, łatwo dostrzec, że jest to profesja wymagająca zarówno umiejętności fizycznych, jak i intelektualnych. Celem tego wstępu jest nie tylko przedstawienie znaczenia pracy w ochronie, ale także ukazanie jej w szerszym kontekście jako nieodzowny element funkcjonowania współczesnych społeczeństw, biznesów oraz instytucji. Praca w ochronie to nie tylko fizyczne zabezpieczenie mienia czy osób. To przede wszystkim zapewnienie poczucia bezpieczeństwa jednej z najważniejszych potrzeb człowieka, zaraz obok potrzeby schronienia, pożywienia czy miłości. Bezpieczeństwo stanowi fundament, na którym opiera się normalne funkcjonowanie społeczeństw. W tym kontekście rola pracownika ochrony jest nieoceniona.

Bezpieczeństwo jest jednym z podstawowych filarów funkcjonowania każdego społeczeństwa. Bez niego, niemożliwe byłoby spokojne życie codzienne, rozwój gospodarczy, a nawet swobodna wymiana myśli i idei. Pracownik ochrony, niezależnie od tego, czy działa na poziomie lokalnym, czy w ramach większej struktury organizacyjnej, przyczynia się do utrzymania tego filaru. Jego rola polega na monitorowaniu zagrożeń, prewencji oraz reagowaniu na sytuacje kryzysowe. To on jest pierwszą linią obrony przed zagrożeniami, które mogą pochodzić zarówno z zewnątrz (np. przestępczość, terroryzm), jak i wewnątrz organizacji (np. kradzieże, sabotaż).

Właśnie dzięki jego obecności i działaniom, pracownicy biur, klienci sklepów, czy uczestnicy imprez masowych mogą czuć się bezpiecznie. W ciągu ostatnich dekad branża ochroniarska przeszła znaczną ewolucję. Zawód, który niegdyś kojarzony był głównie z siłą fizyczną, dziś wymaga znacznie więcej. Współczesne firmy ochroniarskie oferują swoim klientom znacznie więcej niż tylko fizyczną ochronę obiektu. Dziś usługi ochrony obejmują także monitoring, zarządzanie ryzykiem, doradztwo w zakresie zabezpieczeń technicznych oraz cyber bezpieczeństwo. Wymaga to od pracowników ochrony nie tylko znajomości nowoczesnych technologii, ale także umiejętności analitycznych oraz zdolności do szybkiego podejmowania decyzji w sytuacjach kryzysowych. Etyka zawodowa odgrywa kluczową rolę w pracy ochroniarza. Pracownicy ochrony często stają w obliczu sytuacji, które wymagają od nich nie tylko umiejętności technicznych, ale także moralnej roztropności. Działając w imieniu firm ochroniarskich, są oni zobowiązani do przestrzegania wysokich standardów etycznych, które obejmują m.in. poszanowanie praw człowieka, unikanie nadużywania władzy oraz działanie w granicach prawa.

Etyka zawodowa w ochronie to także odpowiedzialność za powierzone mienie i osoby. Ochroniarze muszą być świadomi, że ich działania mają bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo innych ludzi. Dlatego tak ważne jest, aby w swojej pracy kierowali się zasadami uczciwości, rzetelności oraz profesjonalizmu. Rola ochroniarza w społeczeństwie jest często niedoceniana, a jednak niezwykle istotna. Współczesny świat, zmagający się z różnorodnymi zagrożeniami od terroryzmu, przez cyberprzestępczość, aż po rosnącą przestępczość uliczną wymaga skutecznych działań prewencyjnych oraz ochronnych. Pracownicy ochrony, zarówno ci, którzy pracują w sektorze prywatnym, jak i publicznym, są integralnym elementem systemu bezpieczeństwa. Ich obecność nie tylko zniechęca potencjalnych sprawców do popełnienia przestępstwa, ale także buduje poczucie bezpieczeństwa w społeczeństwie. Ludzie, wiedząc, że w pobliżu znajduje się ochroniarz, czują się pewniej i bardziej komfortowo. To poczucie bezpieczeństwa jest nieocenione w kontekście codziennego życia, zakupów, korzystania z usług czy uczestnictwa w wydarzeniach masowych. Globalizacja przyniosła wiele korzyści, ale także nowe wyzwania, w tym w obszarze bezpieczeństwa.

Przepływ informacji, ludzi i towarów na niespotykaną wcześniej skalę sprawił, że zagrożenia stały się bardziej złożone i trudniejsze do przewidzenia. Pracownicy ochrony muszą być gotowi na zmierzenie się z nowymi formami przestępczości, takimi jak cyberprzestępczość, terroryzm czy międzynarodowe grupy przestępcze. Dlatego współczesny ochroniarz musi być nie tylko dobrze wyszkolony, ale także elastyczny i gotowy do ciągłego doskonalenia swoich umiejętności. Szkolenia z zakresu nowych technologii, znajomość języków obcych, a także umiejętność pracy w międzynarodowym środowisku stają się coraz bardziej pożądane w tej profesji. Patrząc w przyszłość, można przewidzieć, że rola ochroniarza będzie się dalej rozwijać i profesjonalizować. Nowe technologie, takie jak sztuczna inteligencja, drony, czy systemy biometryczne, będą odgrywać coraz większą rolę w pracy ochroniarza. Nie oznacza to jednak, że ludzki czynnik stanie się mniej ważny. Wręcz przeciwnie technologia będzie wspierać, ale nie zastąpi kluczowej roli, jaką odgrywa człowiek w zapewnianiu bezpieczeństwa. Ostatecznie, praca ochroniarza pozostanie nieodłącznym elementem funkcjonowania nowoczesnego społeczeństwa.

Będzie to zawód wymagający, ale także satysfakcjonujący, dający realną możliwość wpływania na bezpieczeństwo i komfort życia innych ludzi. Praca w ochronie to zawód o ogromnym znaczeniu społecznym i ekonomicznym. To nie tylko fizyczne zabezpieczanie obiektów, ale przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa ludziom, co jest fundamentem normalnego funkcjonowania każdego społeczeństwa. Współczesny ochroniarz to profesjonalista, który musi być dobrze wyszkolony, etyczny i gotowy do stawienia czoła różnorodnym wyzwaniom. W dobie rosnących zagrożeń oraz dynamicznie rozwijających się technologii, rola ta nabiera jeszcze większego znaczenia, co czyni ją nieodzowną w nowoczesnym świecie. W dzisiejszym świecie, gdzie zagrożenia stają się coraz bardziej złożone, a technologia wkracza w każdą sferę naszego życia, ochrona osób i mienia zyskuje nowy wymiar.

Książka „Bezpieczeństwo Nowej Ery Nowoczesne Standardy i Praktyki w Branży Ochrony” to nie tylko przewodnik dla profesjonalistów, ale także refleksja nad tym, jak zmienia się rola ochroniarza w obliczu dynamicznie rozwijających się zagrożeń i technologii. Nowoczesne standardy w branży ochrony nie są jedynie kwestią adaptacji nowych technologii, ale również ewolucji podejścia do samej idei bezpieczeństwa. W przeszłości, ochrona polegała głównie na obecności fizycznej ochroniarze byli obecni, aby odstraszać potencjalnych przestępców swoją obecnością i siłą fizyczną. Dziś jednak, w miarę jak zagrożenia stają się bardziej subtelne i złożone, rola ochroniarza przekształca się z prostej funkcji strażnika w rolę analityka, doradcy i specjalisty od zarządzania ryzykiem. Jednym z najważniejszych elementów współczesnych standardów ochrony jest integracja nowoczesnych technologii. Systemy monitoringu wizyjnego, alarmy, kontrola dostępu to wszystko jest obecnie standardem w większości firm ochroniarskich. Jednak to, co naprawdę zmienia branżę, to rozwój i zastosowanie sztucznej inteligencji (AI) oraz analityki danych. Sztuczna inteligencja pozwala na przewidywanie potencjalnych zagrożeń zanim się one zmaterializują. Na przykład, zaawansowane systemy monitoringu wizyjnego mogą analizować zachowanie ludzi na terenie obiektu i w czasie rzeczywistym identyfikować nietypowe lub podejrzane zachowania.

W praktyce oznacza to, że ochroniarz nie musi jedynie reagować na zagrożenia, ale może im zapobiegać, identyfikując ryzyko na wczesnym etapie. Dodatkowo, integracja technologii takich jak biometryczna kontrola dostępu, systemy rozpoznawania twarzy czy drony do monitoringu obszarów o wysokim ryzyku, znacząco zwiększa możliwości ochrony. Te technologie nie tylko poprawiają skuteczność działań ochroniarskich, ale także zwiększają ich zasięg, umożliwiając monitorowanie rozległych terenów z niespotykaną dotąd precyzją. W dobie cyfryzacji, zagrożenia nie ograniczają się już wyłącznie do fizycznych incydentów. Coraz większym problemem staje się cyberprzestępczość. Współczesne firmy ochroniarskie muszą uwzględniać ten aspekt w swoich strategiach. Ochrona danych, systemów IT oraz przeciwdziałanie atakom hackerskim stały się kluczowymi elementami w planowaniu zabezpieczeń. Wdrażanie zasad cyberbezpieczeństwa obejmuje nie tylko zabezpieczenia techniczne, ale także szkolenie pracowników, którzy często są najsłabszym ogniwem w łańcuchu bezpieczeństwa. Ochroniarze muszą być świadomi zagrożeń związanych z phishingiem, ransomware oraz innymi formami cyberataków.

W praktyce oznacza to, że muszą oni łączyć tradycyjne umiejętności z nowoczesną wiedzą na temat cyberbezpieczeństwa. Z uwagi na rosnącą złożoność zagrożeń, rola szkolenia w branży ochrony stała się nieodzowna. Współczesny pracownik ochrony nie może polegać jedynie na swojej sile fizycznej musi być dobrze wyedukowany i przygotowany do działania w różnorodnych sytuacjach. Szkolenia obejmują teraz nie tylko taktyki obrony, ale także umiejętności interpersonalne, zarządzanie stresem, a nawet negocjacje. Kluczowym elementem nowoczesnego szkolenia jest także ciągłe doskonalenie umiejętności. Zagrożenia ewoluują, a wraz z nimi muszą rozwijać się także kompetencje pracowników ochrony. Firmy inwestują w regularne kursy doszkalające, które obejmują najnowsze trendy w zabezpieczeniach, technologiach oraz przepisach prawnych. Nowoczesne standardy ochrony nie mogą istnieć bez wysokich standardów etycznych. Pracownicy ochrony mają dostęp do poufnych informacji, a ich decyzje mogą mieć bezpośredni wpływ na życie i zdrowie ludzi. Dlatego niezwykle istotne jest, aby działania ochroniarzy były zgodne z zasadami etyki zawodowej. Etyka w branży ochrony obejmuje m.in. poszanowanie praw człowieka, unikanie nadużywania siły oraz transparentność działań.

W dzisiejszym świecie, gdzie społeczeństwa są coraz bardziej świadome swoich praw, od firm ochroniarskich wymaga się nie tylko skuteczności, ale także odpowiedzialności społecznej. To oznacza, że działania ochroniarzy muszą być nie tylko legalne, ale także moralnie akceptowalne. Zarządzanie ryzykiem to kluczowy element nowoczesnych praktyk w branży ochrony. Współczesne firmy ochroniarskie muszą być w stanie nie tylko reagować na zagrożenia, ale także je przewidywać i minimalizować ich skutki. Obejmuje to zarówno analizę ryzyka, jak i opracowywanie strategii prewencyjnych. Analiza ryzyka polega na identyfikacji potencjalnych zagrożeń i ocenianiu ich wpływu na organizację. Na podstawie tej analizy, firmy ochroniarskie opracowują plany działania, które mają na celu minimalizowanie ryzyka. Może to obejmować wzmocnienie zabezpieczeń fizycznych, wdrożenie nowych technologii, a także szkolenie pracowników. W praktyce, zarządzanie ryzykiem oznacza również gotowość do szybkiej i skutecznej reakcji na sytuacje kryzysowe. Pracownicy ochrony muszą być przygotowani na różnorodne scenariusze od awarii technicznych, przez ataki terrorystyczne, po naturalne katastrofy.

W każdym z tych przypadków kluczowe jest szybkie działanie, które minimalizuje skutki zagrożenia i zapewnia bezpieczeństwo ludzi i mienia. Przyszłość branży ochrony wiąże się ściśle z dalszym rozwojem technologii oraz zmieniającym się krajobrazem zagrożeń. Oczekuje się, że technologia będzie odgrywać coraz większą rolę w codziennych działaniach ochroniarskich. Sztuczna inteligencja, automatyzacja, biometryka to tylko niektóre z narzędzi, które będą kształtować przyszłość ochrony. Jednocześnie, ludzie pozostaną kluczowym elementem systemu bezpieczeństwa. Nawet najbardziej zaawansowane technologie nie są w stanie zastąpić intuicji, doświadczenia oraz umiejętności interpersonalnych, które są nieodzowne w pracy ochroniarza.

Dlatego przyszłość branży ochrony to symbioza technologii i ludzkiego czynnika oba te elementy muszą współpracować, aby zapewnić maksymalną skuteczność działań ochroniarskich. W obliczu rosnących zagrożeń, branża ochrony będzie musiała także sprostać nowym wyzwaniom, takim jak zmieniające się regulacje prawne, rosnące oczekiwania społeczne oraz konieczność adaptacji do globalnych trendów. Firmy ochroniarskie, które będą w stanie skutecznie zintegrować nowoczesne technologie z ludzkim czynnikiem, mają szansę stać się liderami w nowej erze bezpieczeństwa.

„Bezpieczeństwo Nowej Ery Nowoczesne Standardy i Praktyki w Branży Ochrony” to temat, który doskonale oddaje współczesne wyzwania stojące przed branżą ochrony. Integracja technologii, rozwój cyberbezpieczeństwa, znaczenie etyki zawodowej oraz zarządzanie ryzykiem to tylko niektóre z kluczowych elementów, które kształtują współczesne standardy ochrony. W obliczu dynamicznie zmieniających się zagrożeń, branża ochroniarska musi nieustannie się rozwijać, aby sprostać oczekiwaniom i zapewnić maksymalne bezpieczeństwo. Przyszłość ochrony to symbioza technologii i ludzkiego czynnika, które razem tworzą nowoczesny system zabezpieczeń na miarę XXI wieku. Bezpieczne posługiwanie się przez pracowników kwalifikowanych ochrony bronią palną, ze względu na specyfikę tego urządzenia, ma szczególny charakter. Moment, w którym bezpieczna sytuacja przeradza się w sytuację śmiertelnie niebezpieczną, jest niejednokrotnie trudny do wychwycenia i mało zauważalny, a bywa zwykle tragiczny w skutkach. Umiejętność prawidłowego i bezpiecznego posługiwania się bronią opiera się w głównej mierze na zrachowaniach nawykowych.

W realiach służby pracowników kwalifikowanych ochrony doświadczenie zdobywa się na intensywnych treningach strzeleckich i właśnie wtedy nabiera się prawidłowych nawyków. Błędem jest natomiast mniemanie, iż trening strzelecki to tylko strzelanie. Proces szkolenia strzeleckiego obejmuje kilka etapów działania, m.in. zapoznanie się z zasadami bezpieczeństwa użytkowania broni palnej, systematyzowanie wiedzy z zakresu budowy i zasad działania podstawowych elementów składowych broni palnej krótkiej, analiza elementów mających decydujący wpływ na celność i skuteczność strzelania, zapoznanie się z podstawowymi elementami techniki i taktyki strzeleckiej i co najważniejsze, każde użycie amunicji powinno być poprzedzone prawidłowo zrealizowanym treningiem bez strzałowym. Powtarzanie czynności przed i w trakcie oddawania strzału powinno być podstawowym elementem realizacji treningu strzeleckiego. Warto zwrócić uwagę, iż ci najlepsi, którzy osiągają świetne wyniki w strzelaniu amunicją ostrą, znaczną ilość czasu przeznaczają na ćwiczenie czynności związanych z dobraniem broni, przeładowaniem, przyjmowaniem postawy strzeleckiej, a także czynności związanych z prawidłową pracą ręki na języku spustowym broni połączoną z obserwacją przyrządów celowniczych.

Podstawy prawne w ochronie osób i mienia 22 sierpnia 1997

Przepisy prawne dotyczące ochrony osób i mienia są kluczowym elementem systemu prawnego, który reguluje zasady funkcjonowania tej ważnej gałęzi usług. Ochrona osób i mienia obejmuje zarówno działania podejmowane przez instytucje państwowe, jak i usługi świadczone przez prywatne firmy ochroniarskie. W Polsce kwestie te są regulowane przez szereg aktów prawnych, które nakładają na podmioty zajmujące się ochroną szereg obowiązków i uprawnień, mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa obywateli oraz ochronę ich mienia.

Jednym z podstawowych aktów prawnych regulujących ochronę osób i mienia w Polsce jest Ustawa o ochronie osób i mienia z dnia 22 sierpnia 1997 roku. Ustawa ta definiuje podstawowe pojęcia związane z ochroną, określa, kto może wykonywać usługi ochroniarskie, jakie warunki muszą spełniać osoby oraz firmy zajmujące się ochroną, a także jakie są ich obowiązki i uprawnienia. Zgodnie z ustawą, działalność ochroniarską mogą prowadzić wyłącznie podmioty, które uzyskały odpowiednią koncesję wydawaną przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji (MSWiA). Przepisy prawne szczegółowo regulują uprawnienia oraz obowiązki pracowników ochrony. Pracownik ochrony, w zależności od rodzaju posiadanych uprawnień, może wykonywać różne czynności obejmują przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa osobom przebywającym na terenie chronionym oraz ochrona mienia znajdującego się w danym obiekcie.

Pracownicy ochrony muszą działać zgodnie z przepisami prawa, co oznacza, że nie mogą oni przekraczać swoich uprawnień, a każde użycie siły musi być uzasadnione i proporcjonalne do zagrożenia. Aby firma mogła legalnie prowadzić działalność w zakresie ochrony osób i mienia, musi uzyskać koncesję. Warunki jej uzyskania są ściśle określone w ustawie. Przede wszystkim podmiot ubiegający się o koncesję musi wykazać, że posiada odpowiednią kadrę pracowników, którzy spełniają wymogi ustawowe, w tym posiadają odpowiednie licencje. Ponadto firma musi być zarejestrowana na terenie Polski i spełniać wszystkie wymagania dotyczące zabezpieczeń technicznych, finansowych i organizacyjnych. Proces uzyskiwania koncesji jest dość rygorystyczny, co ma na celu zapewnienie, że na rynku działają wyłącznie podmioty zdolne do profesjonalnego świadczenia usług ochroniarskich. Przepisy dotyczące ochrony osób i mienia wprowadzają także odpowiedzialność cywilną i karną dla firm ochroniarskich oraz ich pracowników.

W przypadku naruszenia prawa, firma ochroniarska może zostać pociągnięta do odpowiedzialności finansowej, a w skrajnych przypadkach, może stracić koncesję na prowadzenie działalności. Pracownicy ochrony, którzy przekraczają swoje uprawnienia, mogą być pociągnięci do odpowiedzialności karnej. Na przykład, nieuzasadnione użycie siły czy broni palnej może skutkować postawieniem zarzutów karnych i poważnymi konsekwencjami prawnymi. Firmy ochroniarskie oraz ich pracownicy mają obowiązek współpracować z organami ścigania, takimi jak policja czy straż miejska. W przypadku wykrycia przestępstwa na terenie chronionym, pracownicy ochrony są zobowiązani do powiadomienia odpowiednich służb oraz zabezpieczenia miejsca zdarzenia do czasu ich przybycia. W wielu przypadkach współpraca ta jest kluczowa dla skutecznego działania na rzecz bezpieczeństwa publicznego. Przepisy prawne nakładają na firmy ochroniarskie obowiązek zapewnienia, że ich pracownicy posiadają odpowiednie kwalifikacje i regularnie podnoszą swoje kompetencje zawodowe. Szkolenia dla pracowników ochrony obejmują zarówno aspekty teoretyczne, takie jak znajomość przepisów prawa, jak i praktyczne, w tym techniki samoobrony, posługiwanie się bronią czy też umiejętność udzielania pierwszej pomocy. Regularne szkolenia mają na celu zapewnienie, że pracownicy ochrony są dobrze przygotowani do wykonywania swoich obowiązków w sposób zgodny z przepisami prawa oraz z zachowaniem najwyższych standardów bezpieczeństwa.

Działalność firm ochroniarskich jest objęta ścisłym nadzorem ze strony państwa. MSWiA oraz inne organy państwowe mają prawo do przeprowadzania kontroli działalności ochroniarskiej w celu sprawdzenia, czy firma działa zgodnie z przepisami prawa i posiada wszystkie wymagane dokumenty oraz uprawnienia. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, mogą zostać nałożone kary finansowe, a nawet cofnięcie koncesji. Warto zauważyć, że przepisy dotyczące ochrony osób i mienia są regularnie nowelizowane, co ma na celu dostosowanie ich do zmieniających się realiów i zagrożeń. Na przykład, rozwój technologii i związane z nim nowe zagrożenia cybernetyczne sprawiają, że konieczne jest wprowadzanie nowych regulacji dotyczących ochrony danych osobowych i zabezpieczeń technicznych. Z tego powodu firmy ochroniarskie muszą być na bieżąco z aktualnymi przepisami i dostosowywać swoją działalność do nowych wymogów. W kontekście ochrony osób i mienia, coraz większe znaczenie mają przepisy dotyczące ochrony danych osobowych.

Firmy ochroniarskie, które przetwarzają dane osobowe, muszą przestrzegać przepisów RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), które nakładają na nie szereg obowiązków związanych z zabezpieczeniem tych danych. W przypadku naruszenia przepisów RODO, firmy mogą zostać ukarane wysokimi karami finansowymi. Branża ochroniarska w Polsce rozwija się dynamicznie, co wynika z rosnącego zapotrzebowania na usługi ochrony zarówno ze strony firm, jak i osób prywatnych. W przyszłości można spodziewać się dalszego rozwoju technologii, które będą wspierać działalność ochroniarską, takich jak systemy monitoringu wizyjnego oparte na sztucznej inteligencji, drony patrolujące teren, czy też zaawansowane systemy alarmowe. Jednakże wraz z postępem technologicznym, rosną także wymagania prawne, które będą musiały być spełniane przez firmy ochroniarskie.

Ochrona osób i mienia to niezwykle ważna dziedzina, która ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa publicznego i prywatnego. Przepisy prawne regulujące tę działalność są szczegółowe i rygorystyczne, co ma na celu zapewnienie, że usługi ochroniarskie świadczone są na najwyższym poziomie, z zachowaniem wszelkich standardów bezpieczeństwa. Firmy ochroniarskie oraz ich pracownicy mają szereg obowiązków, ale także uprawnień, które umożliwiają im skuteczne działanie na rzecz ochrony osób i mienia. Jednakże, aby branża ochroniarska mogła się rozwijać i skutecznie przeciwdziałać zagrożeniom, konieczne jest nieustanne dostosowywanie przepisów prawnych do zmieniającej się rzeczywistości oraz podnoszenie kwalifikacji pracowników ochrony. Odpowiedzialność zawodowa w ochronie osób i mienia jest kluczowym aspektem, który definiuje granice działań podejmowanych przez pracowników ochrony. Zawód ochroniarza wiąże się z dużą odpowiedzialnością, zarówno w kontekście prawnym, jak i moralnym. Pracownicy ochrony, pełniąc swoje obowiązki, muszą nieustannie balansować pomiędzy koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa a poszanowaniem praw i wolności obywateli. Zgodnie z przepisami, ochroniarz, który nie wywiązuje się z powierzonych mu obowiązków, może być pociągnięty do odpowiedzialności zawodowej.

Ta odpowiedzialność może przybierać różne formy, od kar dyscyplinarnych, przez odpowiedzialność cywilną, aż po sankcje karne w przypadku poważnych naruszeń prawa. W związku z tym, pracownicy ochrony są zobowiązani do znajomości przepisów i regularnego podnoszenia swoich kwalifikacji, aby unikać sytuacji, które mogłyby prowadzić do nadużyć lub błędów w wykonywaniu obowiązków. Etyka zawodowa odgrywa niezwykle ważną rolę w pracy ochroniarza. Jest to zawód, który wymaga nie tylko odpowiednich kwalifikacji i umiejętności, ale także silnego kręgosłupa moralnego. Pracownicy ochrony często muszą podejmować trudne decyzje, które mogą mieć daleko idące konsekwencje dla osób, które ochraniają, jak i dla osób trzecich. Etyczne postępowanie w zawodzie ochroniarza obejmuje m.in. poszanowanie godności osobistej każdej osoby, którą pracownik ochrony spotyka podczas wykonywania swoich obowiązków. Ważnym elementem jest również odpowiedzialność za podejmowane działania, szczególnie w sytuacjach, gdzie konieczne jest użycie środków przymusu bezpośredniego.

Zasady etyki zawodowej wymagają, aby siła była stosowana wyłącznie w sytuacjach absolutnie niezbędnych i zawsze w sposób proporcjonalny do zagrożenia. Ponadto, ochroniarze powinni działać w sposób transparentny i zgodny z prawem, unikając wszelkich form nadużyć. Etyczne postępowanie wymaga również unikania konfliktów interesów, a także zachowania tajemnicy zawodowej, co jest szczególnie istotne w przypadkach, gdy ochroniarze mają dostęp do poufnych informacji dotyczących osób lub firm, które ochraniają. Polskie prawo dotyczące ochrony osób i mienia nie funkcjonuje w izolacji, ale jest częścią szerszego kontekstu międzynarodowego. W związku z integracją Polski z Unią Europejską oraz globalizacją rynku usług ochroniarskich, przepisy krajowe muszą być dostosowane do międzynarodowych norm i standardów. Jednym z kluczowych dokumentów wpływających na polskie prawo jest Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/123/WE dotycząca usług na rynku wewnętrznym, która ustanawia ogólne zasady dla świadczenia usług, w tym usług ochroniarskich, na terenie Unii Europejskiej.

Dyrektywa ta wymaga od państw członkowskich m.in. ujednolicenia standardów dotyczących kwalifikacji zawodowych oraz warunków świadczenia usług ochrony na terenie całej Unii. Ponadto, Polska jest stroną licznych międzynarodowych konwencji i porozumień, które mają wpływ na kształtowanie przepisów dotyczących ochrony osób i mienia. Przykładem może być tutaj Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie przestępczości zorganizowanej oraz Konwencja w sprawie ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, które wpływają na regulacje dotyczące ochrony osób, szczególnie w kontekście praw człowieka i przeciwdziałania przestępczości zorganizowanej. Międzynarodowe normy i standardy mają również wpływ na technologie wykorzystywane w ochronie. Przykładem mogą być tutaj standardy dotyczące systemów monitoringu wizyjnego, które muszą spełniać określone wymogi techniczne oraz prawne, aby mogły być stosowane w Polsce. Standardy te obejmują m.in. wymagania dotyczące jakości obrazu, ochrony danych osobowych oraz bezpieczeństwa systemów informatycznych wykorzystywanych w ochronie. Jednym z największych wyzwań, przed którymi stoi branża ochroniarska, jest szybki rozwój technologiczny oraz zmieniające się zagrożenia, które wymagają ciągłej adaptacji przepisów prawnych.

Nowe technologie, takie jak sztuczna inteligencja, biometryka czy drony, stwarzają nowe możliwości, ale jednocześnie wymagają wprowadzenia nowych regulacji, które zapewnią ich bezpieczne i etyczne wykorzystanie. Na przykład, wprowadzenie dronów do działań ochroniarskich wiąże się z koniecznością uregulowania kwestii dotyczących prywatności oraz bezpieczeństwa. Drony mogą być wykorzystywane do monitorowania dużych obszarów, co znacznie zwiększa efektywność ochrony, ale jednocześnie rodzi pytania o granice ingerencji w prywatność obywateli. Przepisy muszą zatem wyważyć korzyści z wykorzystania nowych technologii z koniecznością ochrony podstawowych praw i wolności.

Patrząc w przyszłość, można spodziewać się, że przepisy dotyczące ochrony osób i mienia będą nadal ewoluować, aby sprostać nowym wyzwaniom. Postęp technologiczny, globalizacja oraz rosnąca liczba zagrożeń związanych z przestępczością zorganizowaną, terroryzmem czy cyberprzestępczością wymuszą na ustawodawcach wprowadzanie kolejnych zmian i nowelizacji. Kluczowe znaczenie będzie miało wprowadzenie regulacji, które pozwolą na efektywne i bezpieczne wykorzystanie nowych technologii, takich jak sztuczna inteligencja, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony praw obywatelskich.

Firmy ochroniarskie będą musiały inwestować w nowoczesne systemy i szkolenia pracowników, aby sprostać rosnącym wymaganiom rynku oraz przepisom prawnym. Ochrona osób i mienia to dziedzina, która wymaga ścisłej regulacji prawnej i wysokich standardów etycznych. Przepisy prawne w tej dziedzinie mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa publicznego i prywatnego, chroniąc jednocześnie prawa i wolności obywateli. W związku z dynamicznie zmieniającymi się warunkami, zarówno technologicznymi, jak i społecznymi, regulacje te muszą być regularnie aktualizowane i dostosowywane do nowych realiów. Przyszłość branży ochroniarskiej będzie w dużej mierze zależeć od umiejętności adaptacji do tych zmian oraz od gotowości do podnoszenia standardów świadczonych usług. Pracownicy ochrony osób i mienia w Polsce podlegają uwarunkowaniom prawnym określonym głównie w

Ustawie o ochronie osób i mienia z dnia 22 sierpnia 1997 r., oraz aktom wykonawczych do niej. Ustawa ta reguluje kwestie związane z działalnością firm ochroniarskich oraz pracowników ochrony. Zgodnie z ustawą o ochronie osób i mienia, pracownikiem ochrony jest osoba, która znajduje się na liście kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub zabezpieczenia technicznego. Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuję się osobę, która: Posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Unii Europejskiego porozumienia o wolnym handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim obszarze gospodarczym. Ukończyła 21 lat. Ukończyła co najmniej szkołę podstawową lub gimnazjum. Ma zdolności do czynności prawnych, nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne i nie toczy się przeciwko niej postępowanie karne o takie przestępstwo.

Osoba ubiegająca się o wpisanie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony musi posiadać nienaganną opinię wydaną przez właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania komendanta Powiatowego lub Miejskiego Policji sporządzoną na podstawie aktualnie posiadanych przez Policję informacji. Posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną aktualnymi orzeczeniami lekarskimi psychologicznym. Badania pracowników kwalifikowanych są przeprowadzane co trzy lata. Kandydat musi ponadto posiadać przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencji oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Kurs specjalistyczny pracownika ochrony trwa 150 godzin. Ubiegający się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej składa:

Wniosek zgodny z wzorem określonym Rozporządzeniem MSW z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie wzoru wniosku o wpis na listę pracowników ochrony kwalifikowanych (Dz. U. z 20133., poz. 1628). Świadectwo ukończenia szkoły. Orzeczenia lekarskie i psychologiczne. Dokument potwierdzający przygotowanie do wykonywania zadań pracownika ochrony (np. zaświadczenie o ukończeniu kursu pracownika ochrony). Złożenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oświadczenia o posiadaniu pełnej zdolności do czynności prawnych. Niekaralność za przestępstwa umyślne oraz nie toczeniu się przeciwko wnioskodawcy postępowania karnego o takie przestępstwo. Ubiegając się o wpis na listę pracowników ochrony składa się dokumenty oryginalne lub odpisy potwierdzone przez notariusza, ewentualnie, będącego pełnomocnikiem wnioskodawcy, adwokata lub radcy prawnego. Wniosek wraz z kompletem wymagający dokumentów należy składać w siedzibie Komendy Wojewódzkiej Policji. Za wydanie zaświadczenia o wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej pobiera się opłatę skarbową w wysokości 17 zł. Dowód potwierdzający uiszczenie opłaty skarbowej należy dołączyć do wniosku.

Art. 26 Wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej uprawnia do wykonywania czynności ochrony osób i mienia. Pracownicy ochrony, którzy wykonują czynności w ramach specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych, pracownicy wchodzących w skład zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne, pracownicy ochrony wykonują bezpośrednie czynności z ochroną osobistą, osoby które nadzorują i kontrolują pracowników ochrony fizycznej nieposiadających wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Pracownicy ochrony uzyskują uprawnienia do posiadania broni obiektowej po zdaniu egzaminu w Komendzie Wojewódzkiej Policji zgodnie z ustawą o broni i amunicji. Pracownicy ochrony wykonują zadania na obszarach, w obiektach i urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie. Osoba wpisana na listę pracowników kwalifikowanych uprawniona jest do opracowania planu ochrony w zakresie ochrony osób i mienia, organizowanie i kierowanie zespołami pracowników ochrony fizycznej. O wpisanie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony może ubiegać się osoba, która posiada obywatelstwo Polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego porozumienia o wolnym handlu (EFTA) strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Przyszły pracownik ochrony musi spełnić następujące warunki, żeby taki wpis otrzymać ukończył 21 lat, ukończył co najmniej gimnazjum lub szkołę podstawową, ma pełną zdolność do czynności prawnych, nie był skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne i nie toczy się przeciwko niemu postępowanie karne o takie przestępstwo, posiada nienaganną opinię wydaną przez właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania komendanta powiatowego, rejonowego, miejskiego Policji, sporządzoną na podstawie aktualnie posiadanych przez Policję informacji. Posiada zdolności fizyczną i psychiczną do wykonania zadań stwierdzone orzeczeniami lekarskimi i psychologicznymi, których ważność nie upłynęła, posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem zawodu pracownika ochrony osób i mienia.

Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się również osoby, które uznano za kwalifikacje do wykonywania zawodu pracownika ochrony na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Opinię, o której już wspominałem wydaje się nie rzadziej niż co 3 lata, w formie postanowienia, od którego można się odwołać, pisząc zażalenie. Do wpisania na listę kwalifikowanych pracowników ochrony uprawnia również dyplom zawodowy albo dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe technika ochrony fizycznej osób i mienia, albo świadectwo potwierdzające kwalifikacje w zawodzie albo certyfikat kwalifikacji w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia, dyplomy lub świadectwa szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej.

Świadectwo szkolenia zawodowego zakończonego złożeniem egzaminu na pierwszy stopień podoficerski, chorążego lub oficera służby więziennej wraz ze świadectwem szkolenia specjalistycznego w zakresie specjalizacji ochronnej w służbie więziennej Zaświadczenie o ukończeniu innych kursów potwierdzających przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, prowadzonych przez publiczne i niepubliczne placówki i ośrodki zgodnie z przepisami art. 117 ustawy.

Dyplomy uczelni kształcące w zakresie prawa, administracji publicznej, bezpieczeństwa narodowego lub bezpieczeństwa wewnętrznego potwierdzające specjalistyczne przygotowania teoretyczne w zakresie znajomości prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określił, w drodze rozporządzenia, wymagania w zakresie kursów i szkoleń, o których mowa w tym szczegółową tematykę i formę przeprowadzenia zajęć, mając na względzie zapewnienie właściwego poziomu wyszkolenia pracowników ochrony fizycznej.

Art. 36 Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony ma prawo do ustalenie uprawnienia do przebywania na obszarach, które zabezpiecza lub w obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości, wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru, obiektu albo stwierdzenia zakłócenia porządku.

Ujęcia w granicach obszarów lub obiektach chronionych lub poza ich granicami osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji, użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 w punkcie 12 i 13 Ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. W granicach chronionych obszarów i obiektów oraz poza granicami obiektów i obszarów chronionych, użycia lub wykorzystania broni palnej w granicach chronionych obiektów i obszarów w przypadkach o których mowa w art. 45 z ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, z wyłączeniem przypadków przeciwdziałania czynnościom zmierzających bezpośrednio do zamachów. Poza granicami obiektów i obszarów chronionych, w przypadku o których mowa w art. 45 oraz art. 47 z dnia 24 maja 2013 roku.

Art. 38b Kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej ma obowiązek co 5 lat przejść kurs doskonalący umiejętności, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt. 8 przedstawić właściwemu komendantowi wojewódzkiemu Policji zaświadczenie o odbyciu tego kursu. Z obowiązku, o którym mowa, jest zwolniona osoba pełniąca funkcję członka zarządzającego do kierowania działalnością, prokurenta, lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością określoną w koncesji lub prowadzący koncesjonowaną działalność gospodarczą jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, jeżeli osobiście nie wykonuje czynności14. Kurs doskonalący w którym mowa w ustawie prowadzą przedmioty wskazane w

art. 26. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określił, w drodze rozporządzenia, szczegółową tematykę, formę oraz czas trwania kursu, o których mowa w ust. 1 w wymiarze nieprzekraczających 50 godzin, mając na względzie właściwy poziom wyszkolenia pracowników ochrony fizycznej. Zmiany w przepisach ustawa zawiera przepisy zmieniające inne ustawy Podsumowując, ustawa o ochronie osób i mienia określa zasady działania pracowników ochrony w całej Polsce. Obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie, tworzenie wewnętrznej służby ochronnej, działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia, wymagania kwalifikacyjne i uprawnienia pracowników ochrony, nadzór nad działalnością w zakresie ochrony osób i mienia. Zgodnie z ustawą o ochronie osób i mienia, pracownikiem ochrony jest osoba, która znajduję się na liście kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub zabezpieczenia technicznego17. Osoba ta jest odpowiedzialna za ochronę w ramach wewnętrznej służby ochrony lub świadczy pracę na rzecz przedsiębiorcy posiadającego koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej dotyczącej usług ochrony osób i mienia. Ustawa wskazuje, że pracownikiem ochrony może być osoba, która nie znajduje się na powyższej liście, a która wykonuje zadania należące do pracownika z kwalifikacjami.

Zarówno pracownicy kwalifikowani i niekwalifikowani mogą wykonywać obowiązki porządkowe. Oznacza to, że podczas wykonywania swoich obowiązków mogą weryfikować uprawnienia osób do przebywania na terenie chronionego obszaru, potwierdzać tożsamość osoby za pomocą jej wylegitymowania, wzywać osobę nieuprawnioną do opuszczenia chronionego obszaru, ujmować osobę, która stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia, zdrowia lub mienia oraz oddać ją w ręce Policji18. Dodatkowo kwalifikowany pracownik ochrony ma prawo do stosowania środków przymusu bezpośredniego w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia. Może to zrobić jedynie w celu ochrony lub odparcia ataku. Użycie środków przymusu bezpośredniego jest możliwe jedynie w przypadkach określonych w ustawie. Do środków przymusu bezpośredniego zaliczamy, broń palną, siłę fizyczną czyli techniki obrony, obezwładniania, i transportu, kajdanki zakładane na ręce, pałkę służbową, gaz pieprzowy i paralizator elektryczny oraz psa służbowego. Pracownik agencji ochrony osób i mienia bez kwalifikacji, jako osoba cywilna, może posiadać własne, legalne środki do samoobrony, np. gaz pieprzowy czy pałkę teleskopową.

Prawo nie zabrania ich posiadania. Jednakże nie są one traktowane jako element środków przymusu bezpośredniego związane z wykonywaną przez niego pracą. Do użycia pełnego zakresu środków przymusu bezpośredniego ma prawo jedynie kwalifikowany pracownik ochrony, który posiada odpowiednie zaświadczenia i certyfikaty z ukończonych kursów oraz szkoleń. Środki przymusu bezpośredniego nie mogą być stosowane prewencyjnie, np. pałka służbowa nie może zostać wykorzystana jako środek do przełamania biernego oporu.

Kwalifikowany pracownik ochrony musi przestrzegać zasady proporcjonalności, czyli stosować taki środek przymusu, który jest adekwatny do zagrożenia. Nie ma prawa stosować środków przymusu bezpośredniego wobec osób biernych, a siłę fizyczną może stosować wtedy, gdy nie może użyć innych, mniej drastycznych środków.. Ponadto pracownik ochrony ma obowiązek udzielić pomocy osobie, wobec której zastosowano środki przymusu bezpośredniego, jeśli jej stan zdrowia tego wymaga. Pracownik ochrony musi mieć dobrą kondycję fizyczną i psychiczną oraz nie może być osobą karaną. Ważnym elementem tej pracy jest również zdolność do szybkiego reagowania na różne sytuacje, a także umiejętności obsługi sprzętu zabezpieczającego.

22 sierpnia ustawa o ochronie osób i mienia

Art. 1. Ustawa określa:

obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie; zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony; zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony; nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia; zasady ochrony transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

kierownik jednostki — osobę lub organ przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, uprawnionych, zgodnie z przepisami prawa, statutem, umową, do zarządzania nią; za kierownika jednostki uważa się również likwidatora lub syndyka; obszar podlegający obowiązkowej ochronie obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany;

ochrona osób działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej;

ochrona mienia działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony; pracownik ochrony osobę wpisaną na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, i wykonującą zadania ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, lub osobę wykonującą zadania ochrony, w zakresie niewymagającym wpisu na te listy, na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających broń na podstawie świadectwa broni, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania, montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

Art. 4. 1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i urządzeń jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez: 1) Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Sprawiedliwości, ministra właściwego do spraw zagranicznych, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego a także przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego wykonywanego przez te jednostki. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad funkcjonowania innych uzbrojonych służb i formacji ochronnych, tworzonych na podstawie odrębnych ustaw. Ustawy nie stosuje się do Straży Marszałkowskiej podległej Marszałkowi Sejmu. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty podlegające obowiązkowej ochronie Art. 5. 1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne.

Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, należą: w zakresie obronności państwa w szczególności: zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji, zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt wojskowy, magazyny rezerw strategicznych, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o rezerwach strategicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1846); w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności: zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o strategicznym znaczeniu dla państwa, porty morskie i lotnicze, banki i przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące wartości pieniężne w znacznych ilościach; w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności: zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków, zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające, wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub wybuchowej, rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, środowiska albo spowodować poważne straty materialne; w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności: zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej, obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe, muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są dobra kultury narodowej, archiwa państwowe; obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi ujęte w jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2, sporządzają:

Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Umieszczenie w wykazie określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej. Wykazy, o których mowa w ust. 3, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych przesyłają do właściwych terytorialnie wojewodów oraz bieżąco aktualizują. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa. Ewidencja ma charakter poufny. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji, o której mowa w ust. 5, znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż określone w ust. 3. Art. 6. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, na wniosek Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub kierowników urzędów centralnych, może wprowadzić dla jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych wnioskującemu organowi albo przez niego nadzorowanych regulaminy ogólnych warunków i trybu wykonywania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii

Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, uwzględniając konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa chronionych wartości pieniężnych.

Art. 7. 1. Kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami umieszczonymi w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, albo upoważniona przez niego osoba są obowiązani uzgadniać plan ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji, a w zakresie zagrożeń o charakterze terrorystycznym, z właściwym terytorialnie dyrektorem delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, w terminie najpóźniej 3 dni przed planowaną datą rozpoczęcia transportu podlegającego obowiązkowej ochronie, jest obowiązany uzgadniać z komendantem wojewódzkim Policji, właściwym terytorialnie ze względu na miejsce rozpoczęcia transportu, plan ochrony tego transportu. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Plan ochrony powinien: uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki; zawierać analizę stanu potencjalnych zagrożeń, w tym zagrożeń o charakterze terrorystycznym, i aktualnego stanu bezpieczeństwa jednostki podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki; zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym: stan etatowy, rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia, sposób zabezpieczenia broni i amunicji; zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych; zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.

Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących przepisach prawa. Odmowa uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze decyzji administracyjnej. Wewnętrzne służby ochrony

Art. 8. Wewnętrzne służby ochrony w szczególności: zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów; zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych obszarów i obiektów; konwojują mienie jednostki; wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki. Wewnętrzne służby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi w zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji, o której mowa w art. 15. Art. 9. Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi. Art.9a.1. Kierownik jednostki wystawia legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej pracownikowi wpisanemu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub legitymację kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego pracownikowi wpisanemu na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, którzy wchodzą w skład podległej mu wewnętrznej służby ochrony.

Legitymacje, o których mowa w ust. 1, zawierają: indywidualny numer zgodny z ewidencją legitymacji, o której mowa w ust. 3; aktualne zdjęcie pracownika; imię i nazwisko pracownika; nazwę, adres i numer telefonu jednostki, w której wewnętrzna służba ochrony sprawuje ochronę; pouczenie o ustawowych uprawnieniach przysługujących jej posiadaczowi; datę i miejsce wydania oraz imię, nazwisko i podpis kierownika jednostki. Legitymacje, o których mowa w ust. 1, mogą zawierać pieczęć kierownika jednostki.

Kierownik jednostki prowadzi ewidencję legitymacji, o których mowa w ust. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: wzory legitymacji, o których mowa w ust. 1,tryb i warunki ich wydawania, wymiany lub zwrotu, sposób prowadzenia ewidencji legitymacji, o której mowa w ust. 3 mając na względzie jednolitość stosowanych legitymacji, dokumentacji oraz procedur związanych z ich wydawaniem, wymianą lub zwrotem, a także możliwość odczytania przez osobę zainteresowaną danych zawartych w tych legitymacjach. Art. 10.1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji może, w drodze decyzji administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony w jednostce, w skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, na wniosek kierowników tych jednostek, uzasadniony ważnym interesem gospodarczym lub publicznym. Wniosek powinien zawierać informacje, o których mowa w art. 7 ust. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wewnętrznych służb ochrony, działających na terenach jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej.

Art. 11. 1. Zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony, o którym mowa w art. 10 ust. 1, nie może być wydane, jeżeli: plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 7 ust. 2; jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z przepisów wydanych na podstawie ustawy. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na działalność wewnętrznej służby ochrony, jeżeli: kierownik jednostki złoży taki wniosek; nie utworzono wewnętrznej służby ochrony w okresie 3 miesięcy od dnia wydania zezwolenia; nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli rażących uchybień lub nieprawidłowości w organizacji wewnętrznej służby ochrony; działalność wewnętrznej służby ochrony prowadzona jest niezgodnie z planem ochrony; ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane. Od decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje odwołanie do Komendanta Głównego Policji.

Art. 12. Wewnętrzne służby ochrony w zakresie ochrony osób i mienia współpracują z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi).Art. 13. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych służb ochrony: szczegółowe zasady oraz tryb ich tworzenia; strukturę organizacyjną, zakres działania i sposób prowadzenia dokumentacji ochronnej; uzbrojenie i wyposażenie; umundurowanie i odznaki służbowe oraz sposób tworzenia dla nich nazw.

Art. 14. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych służb ochrony działających na terenach podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych: warunki i tryb ich tworzenia; strukturę organizacyjną i zakres działania; uzbrojenie i wyposażenie; warunki zatrudnienia pracowników; umundurowanie i odznaki służbowe. Zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz kontrola tej działalności

Art. 15. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli nie dotyczy obszarów, obiektów i urządzeń określonych w art. 5 ust. 5.

Art. 16. 1. Organem koncesyjnym, właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany, ograniczenia zakresu działalności gospodarczej lub formy usług oraz cofania koncesji na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia jest minister właściwy do spraw wewnętrznych. Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny zasięga opinii komendanta wojewódzkiego Policji, właściwego ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania przedsiębiorcy, a przed wydaniem decyzji, o których mowa w ust. 1, innych niż udzielenie koncesji, organ koncesyjny może zasięgnąć opinii tego komendanta.

Art. 17. 1. Koncesję wydaje się na wniosek: przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on wpisany na listę pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, jeżeli na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego jest wpisana co najmniej jedna osoba będąca wspólnikiem spółki jawnej lub komandytowej, członkiem organu zarządzającego, prokurentem lub pełnomocnikiem ustanowionym przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji, a pozostałe osoby uprawnione do reprezentacji przedsiębiorcy nie były karane za przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe. Do wniosku dołącza się dokumenty w formie oryginału, poświadczonej kopii lub poświadczonego tłumaczenia.

Wniosek o udzielenie koncesji powinien zawierać: firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu lub adresu zamieszkania; numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP); określenie zakresu i form wykonywanej działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja; datę rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją adresy miejsc wykonywania działalności gospodarczej objętej wnioskiem, w tym przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 i 3; dane przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurentów oraz pełnomocnika ustanowionego w celu kierowania działalnością określoną w koncesji, zawierające: a) imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer pesel, o ile został nadany, serię i numer paszportu albo innego dokumentu stwierdzającego tożsamość oraz adresy zamieszkania tych osób na pobyt stały i czasowy, f) informację o wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; informacje o posiadanych koncesjach, zezwoleniach lub wpisach do rejestru działalności regulowanej.

Do wniosku o udzielenie koncesji należy dołączyć następujące dokumenty: zaświadczenie o wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; oświadczenie o niekaralności przedsiębiorcy oraz osób, o których mowa w art. 17 ust. 3 pkt 6, obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) — stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywateli państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi; poświadczone tłumaczenie zaświadczenia o niekaralności przedsiębiorców oraz osób innych niż wymienione w pkt 2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 5 pkt 2, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”.

Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku składanego do organu koncesyjnego przez przedsiębiorcę ubiegającego się o udzielenie lub zmianę koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 3 oraz informacji o dokumentach wymaganych przy złożeniu wniosku o udzielenie koncesji, mając na względzie ułatwienie przedsiębiorcom czynności związanych ze złożeniem wniosku oraz zapewnienie sprawności postępowania.

Art. 17a. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji: gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków wykonywania działalności objętej koncesją; ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli; przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3, lub przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą uprawnioną do reprezentowania innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do kierowania działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie decyzji cofającej koncesję temu przedsiębiorcy; przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności regulowanej z powodu złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym; gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość.

Art. 17b.Przedsiębiorca przekazujący podczas postępowania o udzielenie koncesji informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji może zgłosić wniosek, aby informacjom tym była nadana klauzula poufności. Informacjom nadaje się klauzulę poufności, pod warunkiem że przedsiębiorca: przekazując informacje, uzasadni swoje żądanie; z przekazanych informacji sporządzi streszczenie, które może zostać udostępnione innym uczestnikom postępowania. Informacje, którym nadano klauzulę poufności, nie mogą być udostępniane innym uczestnikom postępowania bez zgody przedsiębiorcy przekazującego informacje.

Art. 17c. 1. Przedsiębiorca, który zamierza podjąć działalność gospodarczą wymagającą uzyskania koncesji, może ubiegać się o przyrzeczenie udzielenia koncesji, zwane dalej „promesą”. W promesie uzależnia się udzielenie koncesji od spełnienia warunków wykonywania działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji. W postępowaniu o udzielenie promesy stosuje się przepisy dotyczące udzielenia koncesji.

W promesie ustala się okres jej ważności, z tym że nie może on być krótszy niż 6 miesięcy. W okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie, chyba że: 1) uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy; wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków określonych w promesie; wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 17a pkt 1 i 2. W przypadku śmierci przedsiębiorcy, w okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie właścicielowi przedsiębiorstwa w spadku w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629) albo, jeżeli przedsiębiorca był wspólnikiem spółki cywilnej, innemu wspólnikowi tej spółki, jeżeli osoba ta przedłoży pisemną zgodę właścicieli przedsiębiorstwa w spadku na udzielenie jej tej koncesji, chyba że: uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy inne niż dane osoby, która złożyła wniosek o udzielenie promesy; właściciel przedsiębiorstwa w spadku albo wspólnik spółki cywilnej, który złożył wniosek o udzielenie koncesji, nie spełnił warunków określonych w promesie; właściciel przedsiębiorstwa w spadku albo wspólnik spółki cywilnej, który złożył wniosek o udzielenie koncesji, nie spełnił warunków wykonywania działalności objętej koncesją; jest to uzasadnione zagrożeniem obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli.

Art. 17d. Za udzielenie koncesji lub jej zmianę oraz za udzielenie promesy pobiera się opłatę skarbową. Art. 18. 1. Koncesja zawiera: firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo adresu zamieszkania; numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP); imiona i nazwiska wspólników lub członków zarządu, prokurentów oraz pełnomocników w razie ich ustanowienia, ze wskazaniem osób wpisanych na listę pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; określenie zakresu działalności gospodarczej i formy usług; wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej; określenie czasu jej ważności; określenie obszaru wykonywania działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia oraz datę jej rozpoczęcia.

Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 16. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 1a, 2 i 4, w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Art. 19. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia jest obowiązany: powiadomić organ koncesyjny o podjęciu, zawieszeniu i trwałym zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej; 2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą: pracowników ochrony, w tym umowy o pracę i umowy cywilnoprawne, organizacji i wykonywania ochrony przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne, w zakresie dobowego wykorzystania stanu osobowego pracowników ochrony, ich wyposażenia i uzbrojenia oraz użytych środków transportu wraz ze szczegółowym opisem wykonywanej ochrony; zachowywać formę pisemną umów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej oraz przechowywać zawarte umowy i dotyczącą ich dokumentację; przedstawić dokumentację, o której mowa w pkt 2 i 3, na żądanie organu

uprawnionego do kontroli; spełniać w sposób nieprzerwany warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2, jeżeli koncesję uzyskał przedsiębiorca inny niż osoba fizyczna; sprawować nadzór nad wykonywaniem zadań ochrony przez pracowników ochrony; weryfikować karalność pracowników ochrony, a w przypadku przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, dodatkowo osób, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2. W ramach dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, przedsiębiorca prowadzi wykaz pracowników ochrony, który zawiera: imię i nazwisko pracownika ochrony; datę i miejsce urodzenia; adres zamieszkania lub pobytu czasowego; numer PESEL, a w przypadku jego nienadania osobie posiadającej obywatelstwo innego państwa, serię i numer paszportu lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość; datę wpisu na listy, o których mowa w art. 28 ust. 1, oraz określenie organu, który dokonał wpisu; numer legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni; datę zawarcia z pracownikiem ochrony umowy oraz datę jej rozwiązania; daty szkoleń i kursów, o których mowa w art. 26 ust. 7 pkt 3–7 i art. 38b ust. 1; daty weryfikacji karalności pracowników ochrony.

Dokumentację, o której mowa w ust. 1 pkt 2 i przechowuje się przez okres 5 lat od dnia zakończenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, a w przypadku dokumentacji dotyczącej realizacji umowy od dnia wygaśnięcia umowy. Dane, o których mowa w ust. 2 pkt 5, 6 i 8, zamieszcza się w wykazie pracowników ochrony, w odniesieniu do pracowników ochrony, których one dotyczą. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, formę i sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b i pkt 3, oraz wykazu, o którym mowa w ust. 2, sposób dokonywania poprawek i zakres danych, jakie powinna zawierać dokumentacja, mając na uwadze konieczność zapewnienia właściwej rejestracji zawieranych umów, oraz właściwego zabezpieczenia danych zawartych w rejestrze przed ich utratą, nieuprawnioną zmianą, nieuprawnionym dostępem lub usunięciem. Art. 20. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia: oznacza pracowników ochrony w sposób jednolity, umożliwiający ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego; zapewnia noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadku, o którym mowa w art. 40 ust. 1; wystawia pracownikowi ochrony legitymację pracownika ochrony fizycznej, legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej lub legitymację kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego przed dopuszczeniem go do wykonywania zadań związanych z ochroną osób i mienia.

Legitymację kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej oraz kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego wystawia się wyłącznie pracownikowi ochrony, który jest wpisany na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego. Legitymacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zawierają: indywidualny numer, zgodny z prowadzoną przez przedsiębiorcę ewidencją legitymacji, o której mowa w ust. 4; aktualne zdjęcie pracownika ochrony; imię i nazwisko pracownika ochrony; oznaczenie przedsiębiorcy wydającego dokument, firmę przedsiębiorcy, siedzibę i adres, numer telefonu oraz numer koncesji; pouczenie o ustawowych uprawnieniach przysługujących jej posiadaczowi; datę oraz miejsce wydania, imię i nazwisko oraz podpis wystawiającego legitymację. Legitymacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, mogą zawierać pieczęć podmiotu wystawiającego.

Przedsiębiorca prowadzi ewidencję legitymacji, o których mowa w ust. 1 pkt 3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: wzory legitymacji, o których mowa w ust. 1 pkt 3, tryb i warunki ich wydawania, wymiany lub zwrotu, sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 4 mając na względzie jednolitość stosowanych legitymacji, dokumentacji oraz procedur związanych z ich wydawaniem, wymianą lub zwrotem, a także możliwość odczytania przez osobę zainteresowaną danych zawartych w tych legitymacjach. Art. 21. 1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny posiadać oznaczenia różniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających pod szczególną ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie odrębnych przepisów. Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny w sposób widoczny różnić się od identyfikatorów i odznak funkcjonariuszy i pracowników służb publicznych. Pracownik ochrony nie może zakrywać twarzy w celu uniemożliwienia lub istotnego utrudnienia jego identyfikacji.

Art. 21a.1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia jest obowiązany do spełnienia obowiązku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ochroną osób i mienia. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną, biorąc w szczególności pod uwagę specyfikę wykonywanej działalności oraz zakres realizowanych zadań. Art.22.1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli: wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją; przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją mimo wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją.

Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca: w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją; rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa; nie zawarł umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 21a ust. 1. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na: zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli albo zagrożenie bezpieczeństwa porządku publicznego; niepoinformowanie przez przedsiębiorcę organu koncesyjnego o zmianie danych określonych w koncesji, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, 1a, 2 i 4, w terminie wyznaczonym w art. 18 ust. 3; ogłoszenie upadłości lub likwidacji przedsiębiorcy; dopuszczenie do wykonywania zadań kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej lub kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego osoby niewpisanej na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; wydanie decyzji o stwierdzeniu niedopuszczalności wykonywania praw z udziałów albo akcji przedsiębiorcy, na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o kontroli niektórych inwestycji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1857).

Art. 22a.1.Przedsiębiorca ubiegający się o zawarcie umowy na prowadzenie działalności w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych jest obowiązany: przedstawić informację o dotychczasowej działalności, w tym dokumenty finansowe za ostatnie 3 lata oraz za rok, w którym ubiega się on o wykonywanie działalności w zakresie kontroli bezpieczeństwa; prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia co najmniej przez okres 5 lat; przedstawić informację o liczbie zatrudnionych kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub pracowników zabezpieczenia technicznego; przedstawić informację o liczbie zatrudnionych pracowników spełniających wymagania określone w przepisach z zakresu ochrony lotnictwa cywilnego dla osób wykonujących zadania w zakresie kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym; przedstawić informację o planowanych szkoleniach osób, które będą wykonywać zadania w zakresie kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym, oraz przewidywanym terminie ich zakończenia; przedstawić dokumenty potwierdzające posiadanie uprawnień do prowadzenia kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym co najmniej przez 10% liczby pracowników niezbędnych dla prawidłowego wykonywania tej kontroli; wskazać deklarowany termin, w którym zostaną zatrudnieni pracownicy spełniający wymagania dotyczące osób dokonujących kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym w liczbie niezbędnej do wykonywania zadań przedstawić zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz urzędu skarbowego o niezaleganiu z należnościami z tytułu zobowiązań publicznoprawnych; przedstawić oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, o posiadaniu środków finansowych albo zdolności kredytowej w wysokości niezbędnej do realizacji zadań w zakresie kosztów przygotowania pracowników do realizacji zadań; przedstawić oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, że nie toczy się postępowanie w sprawie o cofnięcie koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; udokumentować możliwość spełnienia warunków organizacyjnych niezbędnych dla zapewnienia prawidłowego, niezakłóconego wykonywania kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym w zakresie liczby pracowników ochrony posiadających odpowiednie poświadczenia bezpieczeństwa oraz kwalifikacje, którzy mają wykonywać te zadania; przedstawić oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, o zdolności do samodzielnego wykonywania kontroli bezpieczeństwa w ruchu lotniczym; zawrzeć umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych.

Minister właściwy do spraw instytucji finansowych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 13, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną, z uwzględnieniem specyfiki prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych. Art.22b. Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych jest obowiązany wykonywać tę działalność samodzielnie, bez możliwości powierzania wykonywania czynności z zakresu ochrony lotnictwa cywilnego w portach lotniczych innym podmiotom.

Art. 23.1.Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego Policji do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia wymagającej koncesji. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji może powierzać przeprowadzenie kontroli komendantom wojewódzkim Policji.

Art.23a.1.Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego Straży Granicznej do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia dotyczących prawidłowości dokonywania kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanej w portach lotniczych. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej może powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży Granicznej. Art.23b.1. Organ koncesyjny do przeprowadzenia kontroli działalności gospodarczej wykonywanej przez przedsiębiorcę w zakresie usług ochrony osób i mienia może powołać na czas trwania kontroli zespół kontrolny, w skład którego mogą wejść przedstawiciele ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Obrony Narodowej, Komendanta Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży Granicznej lub Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Na wniosek organu koncesyjnego Minister Obrony Narodowej, Komendant Główny Policji, Komendant Główny Straży Granicznej lub Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego delegują do prac w zespole kontrolnym funkcjonariuszy, żołnierzy lub pracowników podległych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Organ koncesyjny, powołując zespół kontrolny, wyznacza jego kierownika, który kieruje przebiegiem czynności kontrolnych oraz sporządza protokół pokontrolny.

Czynności kontrolne są wykonywane na podstawie upoważnienia wydanego przez organ koncesyjny i legitymacji służbowej. Art. 23c. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie, o którym mowa w art. 3, podlega kontroli organu koncesyjnego w zakresie: zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją; przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej; stwarzania zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego; ochrony bezpieczeństwa lub dóbr osobistych innych osób.

Osoby upoważnione przez organ koncesyjny do dokonywania kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia są uprawnione do: wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest wykonywana działalność gospodarcza objęta koncesją, w dniach i w godzinach, w których ta działalność jest wykonywana lub powinna być wykonywana, w tym swobodnego wstępu na teren chronionych obszarów i obiektów, a także innych miejsc, w których jest prowadzona ochrona w ramach wykonywanej działalności gospodarczej; żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych nośników informacji oraz udostępnienia danych i przedmiotów mających związek z przedmiotem kontroli; legitymowania pracowników ochrony w celu ustalenia lub potwierdzenia ich tożsamości.

Protokół kontroli zawiera w szczególności: oznaczenie przedsiębiorcy i jego adres; imię i nazwisko kontrolującego lub kontrolujących; datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych; określenie zakresu kontroli; opis stwierdzonego w wyniku kontroli stanu faktycznego, w tym stwierdzonych nieprawidłowości. Art.23d. Organ koncesyjny, w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w wykonywanej działalności gospodarczej objętej koncesją, może wezwać przedsiębiorcę do ich usunięcia, w wyznaczonym terminie.

Art. 24. W sprawach udzielenia koncesji, odmowy udzielenia koncesji, zmiany koncesji, cofania koncesji, ograniczenia zakresu koncesji oraz kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia nie stosuje się przepisu art. 32 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629 i 1633). Art. 24a. Organ koncesyjny może zwracać się do sądów, prokuratury, Policji, Straży Granicznej oraz organów administracji publicznej o przekazanie informacji, materiałów i danych będących w ich posiadaniu, istotnych dla prowadzonego postępowania administracyjnego lub postępowania wyjaśniającego zmierzającego do ustalenia, czy działalność gospodarcza wykonywana w zakresie usług ochrony osób i mienia przez przedsiębiorcę, w sprawie którego prowadzone jest postępowanie, rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa albo czy działalność tego przedsiębiorcy nie stanowi zagrożenia obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli. Art. 24b. Organ koncesyjny, w przypadku posiadania informacji o możliwych nieprawidłowościach w wykonywanej działalności gospodarczej objętej koncesją, może wezwać przedsiębiorcę do złożenia pisemnych wyjaśnień oraz przekazania dokumentów celem zweryfikowania posiadanych informacji oraz ustalenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją. Wymagania kwalifikacyjne pracowników ochrony

Art. 25. Zadania ochrony osób i mienia realizowane przez wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesję w zakresie usług ochrony osób i mienia, wykonują pracownicy ochrony. Art. 26. 1. Wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej uprawnia do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez: pracowników ochrony wykonujących czynności w ramach specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych; pracowników ochrony wchodzących w skład zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne; pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną osób; osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej nieposiadających wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej; pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych:

w art. 36 ust. 1 pkt 4, w art. 36 ust. 1 pkt 5 po dopuszczeniu do posiadania broni w trybie przepisów ustawy o broni i amunicji; pracowników ochrony wykonujących zadania na obszarach, w obiektach i urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie. Osoba wpisana na listę pracowników ochrony fizycznej jest uprawniona do: opracowywania planu ochrony w zakresie określonym w art. 3 pkt 1; organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej. Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się osobę, która: posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; ukończyła 21 lat; ukończyła co najmniej gimnazjum lub ośmioletnią szkołę podstawową; ma pełną zdolność do czynności prawnych; nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne i nie toczy się przeciwko niej postępowanie karne o takie przestępstwo; posiada nienaganną opinię wydaną przez właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania komendanta powiatowego (rejonowego, miejskiego) Policji, sporządzoną na podstawie aktualnie posiadanych przez Policję informacji albo w przypadku obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego

Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywatela polskiego zamieszkałego na terenie tych państw przez organ odpowiedniego szczebla i kompetencji tych państw, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną orzeczeniami lekarskim i psychologicznym, których ważność nie upłynęła; posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia.

Na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się również osobę, której uznano kwalifikacje do wykonywania zawodu pracownika ochrony fizycznej na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 65 oraz z 2018 r. poz. 650 i 1669). Opinię, o której mowa w ust. 3 pkt 6, wydaje się nie rzadziej niż co 3 lata, w formie postanowienia, na które służy zażalenie, a w przypadku opinii dotyczącej obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz obywatela polskiego zamieszkałego na terenie tych państw, w formie przyjętej w tym państwie. Spełnienie wymogów określonych w ust. 3 pkt 4 i 5 pracownik ochrony potwierdza własnym oświadczeniem złożonym pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Spełnienie wymogu określonego w ust. 3 pkt 8 potwierdzają:

dyplomy potwierdzające kwalifikacje zawodowe w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia lub świadectwa potwierdzające kwalifikacje w zawodzie technika ochrony fizycznej osób i mienia;] dyplom zawodowy albo dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe, w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia, albo świadectwo potwierdzające kwalifikację w zawodzie albo certyfikat kwalifikacji zawodowej, w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia; dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej; świadectwo szkolenia zawodowego zakończonego złożeniem egzaminu na pierwszy stopień podoficerski, chorążego lub oficerski Służby Więziennej wraz ze świadectwem szkolenia specjalistycznego w zakresie specjalizacji ochronnej w Służbie Więziennej; technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, prowadzonych przez publiczne i niepubliczne placówki i ośrodki zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 117 ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r.

Prawo oświatowe; świadectwa ukończenia szkoleń lub kursów potwierdzających przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia prowadzonych przez uczelnie. Dyplomy uczelni kształcących w zakresie prawa, administracji publicznej, bezpieczeństwa narodowego lub bezpieczeństwa wewnętrznego potwierdzają specjalistyczne przygotowanie teoretyczne w zakresie znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia, wymagania w zakresie kursów i szkoleń, o których mowa w ust. 7 pkt 6 i 7, w tym szczegółową tematykę i formę przeprowadzonych Na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego wpisuje się również osobę, której uznano kwalifikacje do wykonywania zawodu pracownika zabezpieczenia technicznego na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Osoba wpisana na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego jest uprawniona do: opracowywania planu ochrony w zakresie określonym w art. 3 pkt 2; organizowania i kierowania zespołami pracowników zabezpieczenia technicznego. Art. 28. 1. Listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej i kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego prowadzi Komendant Główny Policji w systemie teleinformatycznym.

Wprowadzania danych podlegających wpisowi dokonują komendanci wojewódzcy Policji właściwi ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której wpisywane dane dotyczą. Listy, o których mowa w ust. 1, zawierają następujące dane: numer porządkowy wpisu; imię (imiona) i nazwisko, imię ojca i matki, datę i miejsce urodzenia, adres zamieszkania oraz numer PESEL, jeżeli osoba której wpis dotyczy go posiada; informację o pełnieniu funkcji członka organu zarządzającego, prokurenta lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością koncesjonowaną, lub prowadzeniu koncesjonowanej działalności gospodarczej jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, ze wskazaniem pełnionej funkcji oraz numeru koncesji przedsiębiorcy jeżeli taki posiada.

Art. 29. 1. Właściwy komendant wojewódzki Policji dokonuje wpisu na listy, o których mowa w art. 28 ust. 1, lub dokonuje zmiany danych objętych wpisem na pisemny wniosek osoby, której wpisywane dane dotyczą. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się: dokument potwierdzający posiadane wykształcenie; oświadczenie wnioskodawcy: o posiadaniu pełnej zdolności do czynności prawnych, o niekaralności za przestępstwa umyślne oraz nietoczeniu się przeciwko wnioskodawcy postępowania karnego o takie przestępstwa; zaświadczenie lub świadectwo potwierdzające przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia w przypadku osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej; zaświadczenie potwierdzające odbycie kursu pracownika zabezpieczenia technicznego lub zaświadczenie o przyuczeniu do zawodu w przypadku osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego; orzeczenia, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 7 albo art. 27 ust. 2 pkt 3; decyzję pozytywną o uznaniu kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony fizycznej albo w zawodzie pracownika zabezpieczenia technicznego jeżeli taka decyzja była wydana. Właściwy komendant wojewódzki Policji wydaje osobie, której wpisywane dane dotyczą, zaświadczenie o dokonaniu wpisu na listę. Opłatę za wydanie zaświadczenia ponosi wnioskodawca według stawek określonych w ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1044, 1293, 1592, 1669 i 1716).

Odmowa wpisu na listę następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w przypadku gdy: pracownik ochrony fizycznej nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 26ust.3; pracownik zabezpieczenia technicznego nie spełnia wymogów określonych w art.27ust.2. Pracownika ochrony skreśla się z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, w przypadku gdy: pracownik ochrony fizycznej został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa umyślnego lub wszczęto w stosunku do niego postępowanie karne o takie przestępstwo; nie spełnia warunków określonych w art. 26 ust. 3 pkt 1 i 4–8, w art. 30 albo w art. 38b; wykonując zadania pracownika ochrony fizycznej dopuścił się czynu zabronionego określonego w art. 70 §2 lub art. 87 §1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2018 r. poz. 618 i 911). Pracownika ochrony skreśla się z listy kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, w przypadku gdy: pracownik zabezpieczenia technicznego został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa umyślnego lub wszczęto w stosunku do niego postępowanie karne o takie przestępstwo; nie spełnia wymogów określonych w art. 26 ust. 3 pkt 1 i 4–6, art. 27 ust. 2 pkt 3 lub w art. 30; wykonując zadania pracownika zabezpieczenia technicznego dopuścił się czynu zabronionego określonego w art. 70 §2 ustawy z dnia 20 maja 1971 r.

Kodeks wykroczeń. Skreślenie z listy następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji. Decyzja administracyjna, o której mowa w ust. 8, podlega natychmiastowemu wykonaniu. O skreśleniu z listy osób pełniących funkcje określone w art. 28 ust. 2 pkt 3 właściwy komendant wojewódzki Policji zawiadamia niezwłocznie organ koncesyjny. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, wzór wniosku o wpis na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego oraz wzór zaświadczenia o wpisie na te listy, z uwzględnieniem danych, o których mowa w art. 28 ust. 2.Art. 30. Kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej oraz kwalifikowany pracownik zabezpieczenia technicznego jest obowiązany do zawiadamiania właściwego komendanta wojewódzkiego Policji o zmianie danych objętych wpisem w terminie 14 dni od dnia jej powstania.

Art. 31. Pracownikiem ochrony, co do którego nie jest wymagany wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, może być osoba pełnoletnia, nieskazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne. Art. 32. Badania lekarskie i psychologiczne osób wpisanych na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej przeprowadza się co 3 lata lub w okresach krótszych niż 3 lata: jeżeli w orzeczeniu lekarskim lub psychologicznym wskazano krótszy termin następnego badania niż 3 lata; po okresie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą trwającą dłużej niż 6 miesięcy; na wniosek pracodawcy lub właściwego komendanta wojewódzkiego Policji — w razie uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności fizycznej lub psychicznej do wykonywania zadań.

Art.33.1. Badania lekarskie i psychologiczne osoby ubiegającej się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadającej taki wpis przeprowadza się na wniosek tej osoby, z zastrzeżeniem przypadków, o których mowa w art. 32 pkt 3 i art. 33a ust. 3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, osoba ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadająca taki wpis jest obowiązana dołączyć oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, że nie jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511, 1000, 1076 i 1925) lub nie posiada orzeczenia o inwalidztwie lub niezdolności do pracy wydanego przez właściwy organ rentowy albo dokumenty potwierdzające orzeczony stopień niepełnosprawności, inwalidztwa lub niezdolności do pracy. W przypadkach, o których mowa w art. 32 pkt 3 i art. 33a ust. 3, osoba poddająca się badaniu jest obowiązana złożyć lekarzowi i psychologowi przeprowadzającemu badanie oświadczenie albo dokumenty, o których mowa w ust. 2. Do przeprowadzania badań lekarskich osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadających taki wpis oraz wydawania orzeczeń lekarskich, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 7, uprawniony jest lekarz upoważniony, o którym mowa w art. 15b ust. 1 ustawy o broni i amunicji, który posiada uprawnienie do wykonywania badań, o których mowa w art. 229 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Do kontroli wykonywania i dokumentowania badań lekarskich oraz wydawanych orzeczeń lekarskich stosuje się przepisy art. 15i oraz art. 15j ustawy o broni i amunicji. Art. 33a. 1. Do przeprowadzania badań psychologicznych osób ubiegających się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadających taki wpis oraz wydawania orzeczeń psychologicznych, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 7, jest uprawniony psycholog upoważniony, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Do kontroli wykonywania i dokumentowania badań psychologicznych oraz wydawanych orzeczeń psychologicznych stosuje się przepisy art. 15i oraz art. 15j ustawy o broni i amunicji. Opłaty za badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, oraz za badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taki wpis, a także wydane na ich podstawie orzeczenia, ponosi osoba poddana badaniu, a w odniesieniu do pracowników, pracodawca zatrudniający tę osobę.

Badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba, ubiegająca się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, oraz badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taki wpis, w stosunku do pracowników przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, a orzeczenie lekarskie wydane na podstawie badań lekarskich, w obu przypadkach, traktuje się jako orzeczenie, o którym mowa w art. 229 §4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.

Kodeks pracy. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: szczegółowy zakres oraz tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wpis lub posiadająca wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, jednostki o wyższym poziomie referencyjnym, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1, maksymalne stawki opłat za badania lekarskie i psychologiczne, wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 2, oraz druków orzeczeń uwzględniając potrzebę zapewnienia, aby wyniki badań odzwierciedlały stan zdrowia osób poddających się badaniu, potencjał wykonawczy jednostki referencyjnej, w szczególności liczbę i kwalifikacje personelu medycznego, wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną oraz możliwości diagnostyczno-terapeutyczne w określonej dziedzinie medycyny, oraz aby stawki opłat, o których mowa w pkt 2, odpowiadały kosztom przeprowadzonych badań.

Art. 34. 1. Od orzeczenia lekarskiego i psychologicznego przysługuje odwołanie wnoszone na piśmie. Odwołanie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje osobie ubiegającej się o wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub posiadającej taki wpis, pracodawcy oraz komendantowi wojewódzkiemu Policji, o którym mowa w art. 29 ust. 1. Odwołanie wraz z jego uzasadnieniem wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia, za pośrednictwem lekarza lub psychologa, który wydał orzeczenie, do jednego z podmiotów odwoławczych, którymi są: wojewódzkie ośrodki medycyny pracy, a w przypadku gdy odwołanie dotyczy orzeczenia lekarskiego wydanego w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy jednostka o wyższym poziomie referencyjnym; jednostki służby medycyny pracy podmiotów leczniczych utworzonych i wyznaczonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych; podmioty lecznicze utworzone i wyznaczone przez Ministra Obrony Narodowej. Lekarz lub psycholog, za którego pośrednictwem jest wnoszone odwołanie przekazuje je wraz z dokumentacją badań oraz oświadczeniem lub dokumentacją, o których mowa w art. 33 ust. 2, do podmiotu odwoławczego w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania. Badanie w trybie odwołania przeprowadza się w terminie 30 dni od dnia otrzymania odwołania. Orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwołania jest ostateczne.

Środki ochrony fizycznej osób i mienia oraz prawa i obowiązki pracownika ochrony

Art. 36. 1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia ma prawo do: ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości; wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu albo stwierdzenia zakłócania porządku; ujęcia w granicach obszarów lub obiektów chronionych lub poza ich granicami osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji; użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d, pkt 2 lit. a, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a i pkt 13 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1834): w granicach chronionych obiektów i obszarów w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 2, 5, 8, 10 i 13 tej ustawy, poza granicami obiektów i obszarów chronionych w przypadku, o którym mowa w art. 11 pkt 9 tej ustawy; użycia lub wykorzystania broni palnej: w granicach chronionych obiektów i obszarów w przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i pkt 2 oraz art. 47 pkt 3, 6 i 7 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, z wyłączeniem przypadków przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do zamachów, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c tej ustawy, poza granicami obiektów i obszarów chronionych w przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. e oraz art. 47 pkt 3 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. Wewnętrzna służba ochrony lub przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia prowadzą ewidencję notatek użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej przez pracowników ochrony. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb działań, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3. Art. 38a. 1. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony osób i mienia jest obowiązany: posiadać przy sobie legitymację, o której mowa w art. 9a ust. 1 lub art. 20 ust. 1 pkt 3, oraz okazywać ją na żądanie osoby, której czynności dotyczą w taki sposób aby zainteresowany miał możliwość odczytać i zanotować imię i nazwisko pracownika ochrony, numer legitymacji, dane podmiotu wystawiającego oraz zapoznać się z treścią pouczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 2 pkt 5 lub art. 20 ust. 3 pkt 5; wykonywać polecenia osób działających w imieniu instytucji państwowych lub samorządowych wydane na podstawie przepisów prawa. Pracownik ochrony jest zwolniony z obowiązku okazywania legitymacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w przypadku gdy osoba, wobec której wykonuje czynności, swoim zachowaniem w sposób oczywisty zagraża życiu lub zdrowiu pracownika ochrony lub innych osób albo dobrom powierzonym ochronie. Art. 38b. 1. Kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej ma obowiązek co 5 lat przejść kurs doskonalący umiejętności, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 8, oraz przedstawić właściwemu komendantowi wojewódzkiemu Policji, zaświadczenie o odbyciu tego kursu. Z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniona osoba pełniąca funkcję członka organu zarządzającego, prokurenta lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością określoną w koncesji lub prowadząca koncesjonowaną działalność gospodarczą jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, jeżeli osobiście nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1. Kurs doskonalący, o którym mowa w ust. 1, prowadzą podmioty wskazane w art. 26 ust. 7 pkt 4, 6 i 7.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową tematykę, formę oraz czas trwania kursu, o którym mowa w ust. 1, w wymiarze nieprzekraczającym 50 godzin, mając na względzie zapewnienie właściwego poziomu wyszkolenia pracowników ochrony fizycznej.

Art. 38c. Osoba, która jest wpisana na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego i pełni funkcję członka organu zarządzającego, prokurenta lub pełnomocnika ustanowionego do kierowania działalnością określoną w koncesji lub prowadzi koncesjonowaną działalność gospodarczą jako przedsiębiorca indywidualny lub wspólnik osobowej spółki handlowej, jeżeli osobiście nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1 lub 2, jest zwolniona z obowiązku określonego w art. 26 ust. 3 pkt 7 lub art. 27 ust. 2 pkt 3, jeżeli dysponuje orzeczeniem lekarskim uzyskanym w trybie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 556 oraz z 2018 r. poz. 138, 398, 650 i 1629). Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zasady uzbrojenia specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych i warunki przechowywania oraz ewidencjonowania broni i amunicji. Art. 40. 1. Pracownik ochrony nosi, z zastrzeżeniem art. 41, przydzieloną broń palną tylko wtedy, gdy występuje w umundurowaniu lub ubiorze używanym przez specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik ochrony wykonuje zadanie ochrony osób w miejscu publicznym. Art. 41. Pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni palnej, jeżeli wykonuje bezpośrednio zadania w zakresie utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego podczas trwania masowych imprez publicznych. Art. 42. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych. Nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi oraz kontrola stanu ochrony obszarów, obiektów i urządzeń przez nie chronionych

Art.43.1. Komendant Główny Policji sprawuje nadzór nad działalnością specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych, z zastrzeżeniem art. 44 i 44a, w zakresie: zasad i sposobów realizacji zadań ochrony osób i mienia; sposobów użycia przez pracowników tych formacji środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej; posiadania przez pracowników ochrony niezbędnych kwalifikacji. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na: kontroli organizacji i zasad działania, uzbrojenia, wyposażenia oraz współpracy z innymi formacjami i służbami; kontroli zgodności aktualnego stanu ochrony jednostki z planem ochrony; wstępie na teren obszarów i obiektów, a także innych miejsc, w których jest prowadzona ochrona, oraz żądaniu wyjaśnień i udostępniania bądź wglądu w dokumentację ochronną; wstępie na teren siedziby przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie ochrony osób i mienia, w takich dniach i godzinach, w jakich jest prowadzona lub powinna być prowadzona działalność; wydawaniu pisemnych zaleceń mających na celu usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości i dostosowanie działalności specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej do przepisów prawa.

Naruszenia przepisów prawa i nieprawidłowości stwierdzone w ramach sprawowanego nadzoru, o którym mowa w ust. 1, w terminie określonym w zaleceniu, usuwa: kierownik jednostki, w skład której wchodzą obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie; osoba działająca w imieniu lub interesie przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, posiadającego świadectwo broni; kierownik jednostki, w której utworzono wewnętrzną służbę ochrony. Art. 44. 1. Minister Obrony Narodowej, w zakresie określonym w art. 43, sprawuje nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi działającymi na terenach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1. Kontrolę ochrony terenów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne może przeprowadzać Żandarmeria Wojskowa. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ochrony terenów podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych, chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne.

Art. 44a. 1. Komendant Główny Straży Granicznej, na zasadach określonych w art. 43 oraz w przepisach dotyczących ochrony lotnictwa cywilnego, sprawuje nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie wykonywania zadań związanych z kontrolą bezpieczeństwa przeprowadzaną w portach lotniczych. Przepis art. 46 stosuje się odpowiednio. W zakresie, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej może powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży Granicznej. Przepisy art. 43, 44 i 44a nie naruszają uprawnień właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych w zakresie sprawowania przez nich nadzoru nad działalnością wewnętrznych służb ochrony oraz pracowników przedsiębiorców świadczących usługi ochrony osób i mienia