Bezpłatny fragment - Zanim pozwoliłam się dotknąć

Lukas pojawił się nagle, ale jego obecność rozchodziła się po niej powoli jak ciepło na wilgotnej skórze. Sara od lat nie czuła się tak żywa. Tej pierwszej, zwyczajnej środy, gdy przekroczyła próg eleganckiego, acz lekko dusznego biura projektowego, nie spodziewała się, że jej życie nagle się zatrzęsie. Korytarze biura były przytulnie oświetlone ciepłym światłem halogenów, a w powietrzu unosiła się słodkawa woń drewna i starzonego papieru archiwaliów. Gdy weszła do pokoju recepcyjnego, w kącie przy ekspresie do kawy usłyszała nowy głos — niski, ciepły, z lekką chrypką, której nie sposób było pomylić z nikim innym. Spojrzała w jego stronę i poczuła nagły skurcz w żołądku.

Jego spojrzenie przelatywało po niej bez wstydu, bez wahania, jakby nie zauważał muru zasad grzeczności, który codziennie obserwowała w relacjach kolegów. Sara przełknęła ślinę, gdy zauważyła, że jego intensywne, ciemne tęczówki śledzą każdy ruch jej rąk. Każdy krok, jaki zrobił w jej stronę, wyzwalał napięcie, którego nie potrafiła zignorować. Był tak blisko, że poczuła subtelny zapach jego perfum — kombinację ciepłego sandałowca i odrobiny piżma, który przywodził na myśl wilgotne drzewa po letnim monsunie.

Gdy ich ciała pierwszy raz otarły się o siebie przy podaniu sobie dłoni, Sara poczuła to w najmroczniejszych zakamarkach pragnienia. Dotknięcie było krótkie i pozornie przypadkowe, ale w jej wnętrzu rozgorzał pożar. Jej skóra zamieniła się w mapę wrażliwości, a nieznaczne drżenie przeskoczyło wzdłuż jej kręgosłupa. To było jak pierwsze spróbowanie owoców egzotycznego drzewa — słodkie, dziwnie intensywne, kolidujące z dotychczasowym, spokojnym życiem.

Ich rozmowa była powierzchowna, ale spojrzenia zdradzały wszystko. Z początku wymieniali jedynie kurtuazyjne formułki: „Dzień dobry”, „Miło mi cię poznać”, „W czym mogę pomóc?”. Ale w każdym „dzień dobry” kryły się niewypowiedziane pytania, a w każdym „miło mi cię poznać” ukryta obietnica. Kiedy przypadkiem dotknął jej dłoni, wygięła palce zaskoczona, jakby piorun przebiegł przez jej kręgosłup. Przez ułamek sekundy jej świat stanął w miejscu — odgłos kserokopiarki, brzęk filiżanek i cichy szum komputerów zdawały się znikać, ustępując miejsca charczącemu oddechowi jej własnego ciała.

Poznali się w nowej pracy — Sara zaczęła kilka tygodni wcześniej jako recepcjonistka w eleganckim, ale nieco dusznym biurze projektowym. Wnętrze przypominało klimatyczne, stłumione pomieszczenie: marmurowa posadzka, ciężkie zasłony przy oknach, z lekka wyczuwalny zapach drewna i przeterminowanej kawy. Meble z ciemnego orzecha, porozstawiane tak, żeby sprawiać wrażenie przestronności, w rzeczywistości ograniczały każdy krok. Przez żaluzje wpadało matowe światło, które w połączeniu z chłodem klimatyzacji budowało atmosferę bardziej zbliżoną do antycznej świątyni niż nowoczesnego miejsca pracy.

Nieoczekiwanie, pewnego poniedziałku, drzwi tej ciszy przekroczył on — Luke „Lukas” Nowak, nowy grafik nadchodzącej kampanii reklamowej. Spojrzenie miał głębokie, jakby w każdym momencie potrafił odczytać myśli rozmówcy; ruchy zaś płynne, bez zbędnych gestów. Jego głos — niski, ciepły, z lekką chrypką — wywoływał w niej dreszcz za każdym razem, gdy słyszała wypowiadaną frazę „Cześć, Sara, czy masz minutę?”. Już pierwszego dnia poczuła, że nie będzie to zwykła znajomość: wprost z jego obecności wyłaniała się obietnica czegoś niezwykłego.

Przez kolejne dni wymieniali subtelne uprzejmości, spojrzenia, coraz dłuższe rozmowy przy ekspresie do kawy. Sara obserwowała, jak jego ręka omal niezauważalnie przesuwa filiżankę, gdy koncentrował się na kolejnym zdaniu, jak marszczy brwi, gdy coś ją zaciekawi, oraz jak usta układają się w ledwie zauważalny uśmiech, gdy przypadkiem spotykał wzrok jej oczu. On był nieoczywisty: w jednej chwili potrafił być milczący, a jego spojrzenie skryte pod grzywką włosów intrygowało, w drugiej zaś — otwierał usta i słowa płynęły z niego, jakby opowiadały historię, którą zawsze pragnęła usłyszeć.

Miała wrażenie, że potrafił zajrzeć w jej myśli. Kiedy spojrzeli na siebie przypadkowo, niemal od razu uciekała wzrokiem w stronę monitora lub dokumentów, bo czuła ciężar jego spojrzenia na sobie, jakby widział każdy zakamarek jej duszy. Często pytał prostymi pytaniami: „Jak się masz?”, „Czy potrzebujesz czegoś jeszcze?”, „Masz chwilę?”. Lecz w tonie głosu kryła się ulotna intymność, która zdawała się mówić: „Chcę cię poznać cały”.

Tamtej nocy nie mogła zasnąć. Leżała w ciemności, a jej oddech był nierówny — w jej myślach krążyły obrazy jego sylwetki, jego dłoni, unoszącej filiżankę kawy, i jego uśmiechu, który wydawał się skryptowany do odkrywania jej wnętrza. Każda próba zasypiania kończyła się odruchem: otwierała oczy, włączała telefon, by sprawdzić, co u niego, choć wiedziała, że to absurd — jeszcze nie zdążyli wymienić nawet numerów, a ona już tęskniła. Czuła, że coś się budzi w jej wnętrzu — potrzeba, której dawno nie czuła, a może nigdy.

Leżała w sypialni, czuła na skórze chłód materiału pościeli, a w uszach brzmiał echo jego „dzień dobry”. Jej serce biło szybko, a umysł wypełniały pytania: Kim on jest poza pracą? Co kryje się za jego tajemniczym spojrzeniem? Czy tych kilka chwil pod ekspressem do kawy było tylko preludium do czegoś więcej? Wreszcie uchyliła się oddechem od kołdry, sięgnęła po długopis i napisała na kartce: „Dlaczego nie mogę przestać o nim myśleć?” — lecz nawet to pytanie nie wyjaśniło, co się rodziło w jej wnętrzu.

Dotknął jej nadgarstka, a jej skóra zapłonęła. To był dzień, kiedy wspólnie pracowali nad projektem — ona w recepcji, on przy biurku pośrodku open space’u, gdzie wisiały kolorowe mood boardy, a sufit zdobiły metalowe lampy w stylu loftowym. Sara przekazywała mu folder z rysunkami, gdy wyciągnął rękę i dotknął nadgarstka ledwie muśnięciem palców. W tej jednej chwili w jej wnętrzu wybuchła lawina zmysłów: poczuła pulsowanie w żyłach, jak gdyby ktoś włączył wewnętrzny generator pragnienia. Jej skóra zapłonęła, a serce zabiło tak gwałtownie, że słyszała je w uszach.

W owej chwili cały świat wokół niej zniknął: gwar rozmów, stukot klawiszy, szelest papieru — to wszystko wyparowało. Jej oddech gwałtownie przyspieszył, a w głowie pobrzmiewał jedynie łoskot jego serca. Wiedziała, że teraz nie ma odwrotu — w dotyku kryła się obietnica, że zamknie się przed nią całe znane dotąd życie, a otworzy strona, na której mogły pojawić się jedynie słowa namiętności.

Gdy minuta później ich oczy po raz pierwszy spotkały się naprawdę, Sara zrozumiała, że pocałunek nie będzie gwałtowny — będzie odkrywaniem. Kilka godzin później, gdy wyszli z biura razem, on zaproponował, by przeszli się na krótki spacer pod budynkiem w poszukiwaniu lepszego zasięgu sieci. Miasto o tej porze miało już półmrok — latarnie rozświetlały chodniki, a w powietrzu unosił się delikatny chłód zapowiadający zmierzch. Szli powoli, a Sara czuła, że każdy krok przybliża ją do momentu, w którym jej życie wywróci się do góry nogami.

Gdy przeszli przez ulicę i znaleźli się pod rozległym, starym dębem rosnącym przy krawężniku, poczuła, że między nimi narasta napięcie. Wystarczyło, że on lekko uniósł jej dłoń i zbliżył swoją twarz. Gdy ich wargi stygnęły, był to pocałunek delikatny niczym piórko, ale jednocześnie przepełniony obietnicą. Jego wargi były wilgotne, ciepłe, a dotyk języka jak eksploracja mapy, na której każdy zakamarek był nowością. Sara zamknęła oczy i oddała się tej chwili, zapominając, gdzie się znajduje. Jego dłonie błądziły po jej plecach, a później zjechały niżej, odkrywając krawędź jej sukienki. Usłyszała w oddali krok przechodnia, echo jego oddechu i własne serce, które zderzało się z klatką piersiową jak młot.

Ich relacja zaczęła się niewinnie — on przychodził z zapytaniem o dokumenty, a ona niby przypadkiem miała dla niego zbyt dużo czasu. Każde „masz chwilę?” brzmiało w niej jak furtka do nieznanego świata. Wspólne wyjścia służbowe do biura klienta, kolacje z klientami, delegacje — wszystko było tylko pretekstem, by spędzić ze sobą dłuższą chwilę poza murami biura. Jednak od pierwszego pocałunku już nic nie było takie samo. Ich rozmowy o papierach i grafikach zmieniły się w wymienianie spojrzeń pełnych niedopowiedzeń i marzeń.

Kiedy po powrocie tego wieczoru znaleźli się w jej mieszkaniu, leżeli potem obok siebie, nie mówiąc nic. Jej głowa spoczywała na jego klatce piersiowej, a palce rysowały nieme historie na jego skórze — linie i fale, które opowiadały historie ukryte dotychczas nawet przed nią samą. Czuła się bezpieczna, jakby w ramionach znalazła schronienie od świata, który do tej pory zdawał się mieć tylko odcienie szarości. Czuła się… pożądana — po raz pierwszy w życiu nie wstydziła się łaknienia, które budziło w niej eksplozję emocji i zmysłów.

Tej nocy spała krótko, wtulona w ciepło jego ciała. W snach widziała ich dłonie splecione w półmroku, szeptała do siebie fragmenty wspólnych rozmów i odczuwała echo jego oddechu na własnej skórze. Rano, gdy opuściła ramiona z jego klatki piersiowej, poczuła lekkie drżenie w łydek — pragnienie wciąż pulsowało w jej żyłach, pragnienie, jakiego dotąd nie poznała.

Nie potrzebowali słów. Ich ciała rozmawiały w języku dotyku, zapachu, smaku. Sara po raz pierwszy poczuła, że nie musi udawać. Każdego dnia, gdy przekraczała próg biura, słyszała w swojej głowie summę codziennych reguł: musisz być uprzejma, opanowana, rzeczowa. Z nim te zasady rozsypywały się jak kruche szkło, a ona pragnęła być sobą — istotą, która drży od spojrzeń i reaguje na każdy dotyk.

Pewnego ranka, gdy biuro było puste, ponieważ wszyscy pracownicy zeszli do sali konferencyjnej na prezentację, on podszedł do niej cicho jak cień. Praca w nim miała tę zaletę, że było wystarczająco dużo przestrzeni, by ukryć iskrę, która narastała między nimi. Sara siedziała przy biurku, poprawiając notatki, gdy poczuła na karku jego oddech. Odwróciła się powoli i zobaczyła jego sylwetkę w świetle latarki ratunkowej, którą pozostawił ktoś przy biurze po nocnej konserwacji. Jego ręka spłynęła wzdłuż jej talii, niemal muskając skórę. Sara zadrżała i spojrzała w jego oczy, które mówiły głośniej niż tysiąc wypowiedzianych słów.

— Masz chwilę? — wyszeptał tak cicho, że aż zabrzmiało to jak modlitwa. Wystarczyło jedno muśnięcie palcem i ukłucie pragnienia w jej brzuchu, by poczuła, że wszystkie wcześniejsze zakazy traciły sens. Jego usta zbliżyły się do jej ucha i wyszeptał:

> „Chcę cię.”

To wystarczyło, by serce zabiło jej jeszcze szybciej. Gdy zeszli do pustej sali konferencyjnej, ich oddechy już się zlały — pomieszały się w jednym wspólnym rytmie. On rozpiął dwa guziki jej sukienki, a ona odgarnęła włosy z jego twarzy, odsłaniając jego czoło spływające delikatnym potem. Jego dłoń wsunęła się pod materiał, a Sara poczuła, jak każdy cal jej ciała ożywa. Była naga w świetle porannego słońca, które wpadało przez wysokie okna, a jednocześnie chroniona w cieniu ich wzajemnego zaufania.

Ich język dotyku poruszał się w skomplikowanym tańcu: od delikatnych pieszczot po gwałtowne, łakome ruchy. Sara pozwalała sobie na wszystko — na zamknięcie oczu, na oddanie się, na cichy krzyk w ciszy pomieszczenia. Jej głowa spoczywała na jego klatce piersiowej, a jej palce rysowały nieme historie na jego skórze. Czuła się bezpieczna. Czuła się… żywa.

Następnego ranka, przy ekspresie do kawy, wymienili jedynie banalne „Dzień dobry”, a potem spojrzeli na siebie z uśmiechem, w którym mieściła się cała noc. Dla osób postronnych byli tylko dwojgiem kolegów rozmawiających o raporcie do klienta. Dla nich — to było trwanie pomiędzy chwilami, kiedy ich ciała mówiły więcej niż słowa.

Ich spotkania były coraz częstsze, coraz bardziej desperackie. Wspólne wyjścia służbowe czy delegacje przestały wystarczać. Sara czuła, że granica między życiem zawodowym a prywatnym rozmywa się w jedno. Kiedy przychodzili do biura późnym wieczorem, po zakończonych spotkaniach z klientami, korytarze pustoszały, a oni woleli usiąść obok siebie na schodach, zamiast wracać do domu. Tam konkurowali tylko z własnym oddechem i dźwiękiem kroków ochroniarza, który co jakiś czas przechodził w pobliżu.

Często goszczącą w ich myślach frazą było: „On wchodzi w moje życie bez pytania”. Byli gotowi przekraczać zasady — pracować do późna, przesuwać granice, ryzykować reputację, by chociaż przez chwilę móc poczuć, jak ich ciała stapiają się w jedność. Sara nie miała wątpliwości, że to, co robią, jest zakazane — może nie w sensie karalności, ale w sensie moralnym i społecznym. Wielu kolegów w firmie mówiło o romansach jako o chorobie ducha, a senne kuluary biurowe pachniały plotkami i uprzedzeniami. A jednak podążała za nim niczym ćma za światłem, gotowa spalić się w płomieniach namiętności.