Bezpłatny fragment - Zamki i twierdze zakonu Templariuszy

Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce kościół Templariuszy w Sainte-Eulalie.

Zamki Templariuszy i innych zakonów rycerskich

Kiedy to król Filip IV zwany pięknym, rozprawił się z naszym zakonem w rodzimej dla Templariuszy Francji, nasi pozostali przy życiu rycerze,przenieśli się do Tomar,i była to ostatnia twierdza Templariuszy, jeden z najpiękniejszych klasztorów w Portugalii. Miasteczko położone zaledwie 150 kilometrów od Lizbony jednak chcę tylko nawiązać w moim wstępie do tej histrorii. Przypisuje się bowiem naszemu Zakonowi pewien znamienny fakt iż to właśnie tu ukryli oni świętego Graala. Niektórzy historycy twierdzą że nazwa kraju wywodzi się od tego iż Portugalia jest jak by transpozcją zdania Port al Graal. Jednak osobiście jako historyk i Templariusz jednocześnie, skłaniam się do innej wersji a mianowicie takiej, iż samo słowo Port u galia jest właściwie trancpozycją słowa Port Gallów czyli francuskiego plemienia Gallów,żyjących we Francji i podejmujących wędrówki ludów,nawet tu do Portugalii. Ponad to jedne legendy mówią o setkach tajnych tuneli pod zabudową starówki, inne mówią o wielkich bogactwach ukrytych właśnie tu przez Templariuszy i samego świętego Graala. Ponadto w pobliżu Tomar znajduje się rzekomo nawiedzone zamczysko Castelo de Almourol, gdzie w nocy świętego Jana,jakieś dziwne zjawy błagają o wybaczenie. Później powstał tu Klasztor Zakonu Chrystusa jest idealnym przykładem warowni spełniającej nie tylko funkcję obronną. To właśnie Templariusze zagospodarowali wzgórze w Tomar na miejsce sakralnego kultu, który był bliski upadku po kasacji zgromadzenia zakonnego. Tylko dzięki sentymentowi króla niedobitki naszych walecznych mnichów mogły osiedlić się za murami pod zmienioną nazwą obediencji zakonu. Historia Templariuszy w Portugalii po krótce wyglądała następująco..Powstanie samego zamku, czy klasztoru a właściwie Komandorii w Tomar, jest ściśle związane z początkiem królestwa ze stolicą w Lizbonie i obecnością Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona na Półwyspie Iberyjskim, które w tym czasie okupowały głównie plemiona islamskie. Historycy uważają ten czas za epokę wypraw krzyżowych, a sam region dzisiejszej Portugalii pod względem misji przypominał nemal do złudzenia odległą Palestynę. W tym kontekście dziejowym nasi zbrojni zakonnicy brali czynny udział w tworzeniu nowych chrześcijańskich osad, wiosek, a także dużych wspólnot ludzkich. Sami Templariusze przybyli do Portugalii w 1128 roku, a trzy dekady później król Afonso Henriques przyznał im rozległe terytorium położone w połowie drogi między Coimbrą i Santarém, znane jako Termo de Ceras, jako nagrodę za ich rolę w podbojach na przedpolu stołecznych włości.

Temple twierdza Templariuszy w Paryżu

Początkowo jak wiemy Templariusze byli przecież tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Militarny charakter działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni jak Gazy, Tortosy, Safad, Safity Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ujun Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel. Każdy rycerz i jednocześnie zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwienci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku Templariuszy służyli turkopole lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu naszych rycerzy.

Temple jest to średniowieczna forteca zakonu Templariuszy, położona w centrum Paryża w dzielnicy Le Marais. Została wybudowana w 1240 roku, za panowania króla Ludwika IX Świętego. Filip IV Piękny więził tu ostatniego wielkiego mistrza zakonu, Jacques’a de Molay, i innych templariuszy. Po rozwiązaniu zakonu, Temple, podobnie jak inne twierdze we Francji, dostała się w ręce królewskie stała się kolejną rezydencją królewską w Paryżu. W XIV wieku twierdzę podarował na rezydencję królowej-wdowie Klemencji Węgierskiej, król Filip V Długi, w zamian za zamek Vincennes, który królowa dostała w testamencie od swojego męża Ludwika X. Klemencja zmarła w Temple 12 października 1328 roku i twierdza ponownie przeszła w ręce królewskie. W XVIII wieku do średniowiecznych fortyfikacji dobudowano niewielki pałacyk i w Temple zamieszkali, Ludwik Franciszek I de Bourbon, książę de Conti, a później Ludwik Antoni Burbon, syn Karola, hrabiego d’Artois. Odbywały się tutaj różnego rodzaju wydarzenia kulturalne. Między innymi w wielkiej sali Temple koncert dali osiemnastoletni Wolfgang Amadeus Mozart i jego starsza siostra Maria Anna Mozart uwiecznione to zostało na obrazie Wieczór u księcia de Conti. Podczas rewolucji francuskiej Temple została przekształcona w więzienie polityczne. Stało się ono nawet więzieniem samej rodziny królewskiej. Byli tu przetrzymywani między innymi, król Ludwik XVI opuścił Temple 21 stycznia 1793 roku, i został zgilotynowany na Placu Rewolucji, królowa Maria Antonina także opuściła Temple 1 sierpnia 1793 roku i trafiła do Conciergerie, następnie została zgilotynowana, Elżbieta Burbon spędziła w Temple 21 miesięcy, 9 maja 1794 roku, została zabrana do Conciergerie i zgilotynowana następnego dnia. Ludwik XVII syn Ludwika XVI, zmarł w Temple 8 czerwca 1795 roku, w wieku zaledwie 10 lat. Maria Teresa Charlotta Burbon córka Ludwika XVI, spędziła w Temple ponad 3 lata, następnie została skazana na wygnanie. Po rewolucji francuskiej. W 1808 roku Temple stało się miejscem pielgrzymek rojalistów pragnących powrotu monarchii. Cesarz Napoleon Bonaparte rozkazał zburzyć wieżę, co zajęło całe 2 lata. Dzisiaj na miejscu twierdzy znajduje się zielony skwer po francusku jest to Square du Temple z krytym targiem Carreau du Temple, a w pobliżu jest stacja trzeciej linii metra także nazwana Temple.

Pergamin z Chinon

Watykan opublikował dokumenty procesu Templariuszy. W Watykanie przedstawiono zbiór dokumentów z procesu zakonu Templariuszy, przechowywanych od 700 lat w tajnym archiwum. Watykan opublikował dokumenty procesu Templariuszy. Podkreśla się, że wszystkie ogłoszone obecnie teksty były już wcześniej znane. Nowością jest natomiast to, że po raz pierwszy ukazują się one w całości w formie fotokopii, wraz z komentarzem historycznym budząc ogromne zainteresowanie badaczy i miłośników tajemnic Templariuszy. Zakon Templariuszy został założony w 1119 roku, a rozwiązany w 1312 roku przez papieża Klemensa V.Prefekt tajnego archiwum watykańskiego ojciec Sergio Pagano powiedział, że zamiarem kierowanej przez niego instytucji, która ogłosiła obszerny, określany jako ekskluzywny, zbiór dokumentów procesowych z początku XIV wieku nie była to niestety żadna chęć uczczenia zakonu Templariuszy, a tym bardziej jego rehabilitacji. Nasza rola ogranicza się do badań historycznych podkreślił.Jednym z najciekawszych dokumentów w zbiorze jest pergamin z Chinon, odnaleziony dopiero w 2001 roku w archiwum Stolicy Apostolskiej. Jest to zapis zeznań Templariuszy przed papieżem Klemensem V, ostatecznie rozgrzeszających zakon z zarzutu herezji. Wcześniej uważano, że dokument bezpowrotnie zaginął, tymczasem był błędnie skatalogowany. Z opublikowanych dokumentów wynika jasno, że to król Francji Filip Piękny, któremu podporządkowany był rezydujący w Awinionie papież, zażądał od Klemensa V kasaty zakonu, będącego potęgą finansową o międzynarodowym znaczeniu. Według historyka Barbary Frale, obecnej na prezentacji redaktorki tomu i odkrywczyni słynnego pergaminu, materiały potwierdzają hipotezę, że Klemens V poświęcił zakon po to, by uniknąć schizmy w Kościele. Zakon Templariuszy został założony w czasach wypraw krzyżowych przez rycerzy francuskich. Nazwa pochodzi od świątyni Salomona w Jerozolimie, w pobliżu której mieszkali. Głównym zadaniem templariuszy była obrona pielgrzymów przed niewiernymi. Zakładali też szpitale, ale i prowadzili walki z muzułmanami. Przez prawie 200 lat zgromadzili ogromny majątek. Król Filip Piękny domagając się od papieża likwidacji zakonu argumentował, że kandydaci przyjmowani do niego muszą wyrzekać się Chrystusa i brać udział w nieobyczajnych ceremoniach. W 1307 roku, na rozkaz króla aresztowano wszystkich francuskich Templariuszy i przy pomocy tortur wymuszano na nich zeznania, których treść przekazano następnie papieżowi. W reakcji na zapis tych zeznań papież nakazał uwięzić templariuszy we wszystkich krajach.Gdy rok później Klemens V dowiedział się, w jaki sposób wymuszono te zeznania, wycofał swój dekret nakazujący uwięzienie członków zakonu. Jednak król zmusił jeszcze raz papieża, aby wycofał się z tej decyzji i zażądał postawienia Templariuszy przed Soborem Powszechnym, zwołanym w 1311 roku w Vienne właśnie z powodu oskarżeń pod adresem Templariuszy. Mimo, że większość uczestników soboru uznała oskarżenia za pozbawione przekonujących dowodów, pod naciskiem Filipa Pięknego papież rozwiązał zakon rok później na mocy aktu administracyjnego. Majątek przekazano innym zakonom rycerskim, a znaczną część zarekwirowali kolejni władcy Francji. W 1314 roku spalono na stosie ostatniego wielkiego mistrza zakonu Jacquesa de Molay. I proszę wimieniu naszego Zakonu o nie fałszowanie i opowiadanie kłamstw o Templariuszach.

Szpital i komandoria Templariuszy Sainte-Eulalie-de-Cernon

Sainte-Eulalie-de-Cernon we francuskiej wymowie to sɛ. t‿ølali də sɛʁnɔ w prowansalskim jest to Senta Aulària de Sarnon jest to gmina w Aveyron w południowej Francji. W sercu historycznej osady znajduje się Komturia Świętej Eulalii, szpital w średniowiecznym znaczeniu tego słowa założony przez Zakon Templariuszy. Po tym, jak zakon ten został rozwiązany przez Filipa IV Francji w latach 1307 do roku 1308, siły królewskie zostały wysłane do zamknięcia szpitala, a od tego wydarzenia szczegółowy opis budynków, ich zawartości, zarówno w kaplicy, jak i w częściach nieduchowych kompleksu oraz życie i zwyczaje jego mieszkańców przetrwało. Komandorię zabrano zakonowi i przeszła ona pod kontrolę Joannitów podczas wojny stuletniej i przetrwało do ostatecznego zniszczenia w wyniku rewolucji francuskiej pod koniec XVIII wieku. Wiele średniowiecznych budowli przetrwało wraz z późniejszymi wewnątrz wysokich murów obronnych. Pierwsze parafie w Aveyron, cytowanesą przez świętego Dalmasa, biskupa Rodez już w VI wieku. W średniowieczu lokalny kościół zależał od benedyktynów z Gellone. W 1158 roku, Raymond Béranger, król Aragonii i hrabia Barcelony, jako wychowawca Raymonda Berengera II, wicehrabiego Millau, zbyt młodego, by korzystać ze swoich praw, podarował Élie de Monbrun miasto Sainte-Eulalie i ziemię zwanym Larzac, który go otacza, z pozwoleniem na budowę miast zwanych willi i twierdz forcias. W 1377 roku, w nocy 11 lipca, François de Roquefeuil, sąsiedni lord z potężnego rodu Roquefeuil, pali zamek i plądruje miasto. W latach 1442 do roku 1450, mury miejskie wybudował Déodat Alaus, mistrz murarski Saint-Beauzely. Z Sainte-Eulalie Templariusze zorganizowali terytorium Larzac i zbudowali dużą komandorię w Sainte-Eulalie. Budując przestrzeń rolniczą komandorię stanie się jedną z najpotężniejszych na południu Francji, uczestnicząc tym samym w finansowaniu działalności templariuszy w Palestynie. Pod koniec Zakonu Świątyni wraz z przekazaniem towarów Zakonu Świątyni miastem przechodzi do Joannitów z Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego w roku 1312.

Bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie