Bezpłatny fragment - Zakony rycerskie w średniowieczu

Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce książki rycerze średniowieczni.

Źródła. Włodzimierz Kwaśniewicz. Od rycerza do wiarusa, czyli słownik dawnych formacji funkcji instytucji i stopni wojskowych. Zielona Góra: Lubuska Oficyna Wydawnicza, 1993, s. 143.Barber R., Rycerze i rycerskość, Bellona, Warszawa 2000. Potkowski E., Rycerze w habitach, MON, Warszawa 1974, Potkowski E., Zakony rycerskie, Bellona, Warszawa 2005, Litvinov O., Malavin A., Chvorostov S., Rycerze XX wieku, Moskwa 1992, Starnawska M., Między Jerozolimą a Łukowem. Zakony krzyżowe na ziemiach polskich w średniowieczu, Warszawa 1999, Walsh M., Wojownicy Pana. Chrześcijańskie zakony rycerskie, Wyd. M, Kraków 2005.

Dowody Niewinności Templariuszy są tutaj

Watykan opublikował dokumenty procesu Templariuszy. W Watykanie przedstawiono zbiór dokumentów z procesu zakonu templariuszy, przechowywanych od 700 lat w tajnym archiwum. Podkreśla się, że wszystkie ogłoszone obecnie teksty były już wcześniej znane. Nowością jest natomiast to, że po raz pierwszy ukazują się one w całości w formie fotokopii, wraz z komentarzem historycznym budząc ogromne zainteresowanie badaczy i miłośników tajemnic Templariuszy. Zakon templariuszy został założony w 1119 roku, a rozwiązany w 1312 roku, przez papieża Klemensa V. Prefekt tajnego archiwum watykańskiego ojciec Sergio Pagano powiedział, że zamiarem kierowanej przez niego instytucji, która ogłosiła obszerny, określany jako ekskluzywny, zbiór dokumentów procesowych z początku XIV wieku nie była to niestety żadna chęć uczczenia zakonu Templariuszy, a tym bardziej jego rehabilitacji. Nasza rola ogranicza się do badań historycznych — podkreślił.Jednym z najciekawszych dokumentów w zbiorze jest pergamin z Chinon, odnaleziony dopiero w 2001 roku w archiwum Stolicy Apostolskiej. Jest to zapis zeznań Templariuszy przed papieżem Klemensem V, ostatecznie rozgrzeszających zakon z zarzutu herezji. Wcześniej uważano, że dokument bezpowrotnie zaginął, tymczasem był błędnie skatalogowany. Z opublikowanych dokumentów wynika jasno, że to król Francji Filip Piękny, któremu podporządkowany był rezydujący w Awinionie papież, zażądał od Klemensa V kasaty zakonu, będącego potęgą finansową o międzynarodowym znaczeniu. Według historyka Barbary Frale, obecnej na prezentacji redaktorki tomu i odkrywczyni słynnego pergaminu, materiały potwierdzają hipotezę, że Klemens V poświęcił zakon po to, by uniknąć schizmy w Kościele. Zakon Templariuszy został założony w czasach wypraw krzyżowych przez rycerzy francuskich. Nazwa pochodzi od świątyni Salomona w Jerozolimie, w pobliżu której mieszkali. Głównym zadaniem templariuszy była obrona pielgrzymów przed niewiernymi. Zakładali też szpitale, ale i prowadzili walki z muzułmanami. Przez prawie 200 lat zgromadzili ogromny majątek. Król Filip Piękny domagając się od papieża likwidacji zakonu argumentował, że kandydaci przyjmowani do niego muszą wyrzekać się Chrystusa i brać udział w nieobyczajnych ceremoniach. W 1307 roku, na rozkaz króla aresztowano wszystkich francuskich Templariuszy i przy pomocy tortur wymuszano na nich zeznania, których treść przekazano następnie papieżowi. W reakcji na zapis tych zeznań papież nakazał uwięzić templariuszy we wszystkich krajach.Gdy rok później Klemens V dowiedział się, w jaki sposób wymuszono te zeznania, wycofał swój dekret nakazujący uwięzienie członków zakonu. Jednak król zmusił jeszcze raz papieża, aby wycofał się z tej decyzji i zażądał postawienia Templariuszy przed Soborem Powszechnym, zwołanym w 1311 roku, w Vienne właśnie z powodu oskarżeń pod adresem Templariuszy. Mimo, że większość uczestników soboru uznała oskarżenia za pozbawione przekonujących dowodów, pod naciskiem Filipa Pięknego papież rozwiązał zakon rok później na mocy aktu administracyjnego. Majątek przekazano innym zakonom rycerskim, a znaczną część zarekwirowali kolejni władcy Francji. W 1314 roku, spalono na stosie ostatniego wielkiego mistrza zakonu Jacquesa de Molay.

Zakony rycerskie w średniowiczu

W publikacjach na temat zakonów rycerskich musimy przyjrzeć się z kim i z czym tak, właściwie mamy do czynienia. Bowiem historia zakonów rycerskich i to wszystkich tych, które były zbrojnym ramieniem chrześcjijan przeciwko islamskiej dominacji w ziemi świętej. Bowiem pierwotnie był w Kościele katolickim przede wszystkim zawsze jakiś zakon, w skład którego wchodzili zakonnicy czyli duchowni, oraz dopiero nieco później bracia-rycerze, czyli rycerze, którzy nie przyjmując święceń, godzili się żyć jak zakonnicy, przy czym składali śluby czystości i ubóstwa. Ich głównym zadaniem była nie tylko modlitwa czy kontemplacja, lecz również walka w obronie wiary i ideałów przyjętych w regule zakonnej. Pierwsze zakony rycerskie powstawały na fali krucjat w Królestwie Jerozolimskim i podczas pielgrzymek do Ziemi Świętej w XI i XII wieku. Niektóre zakony rycerskie utworzyły własne państwa, jak zakon krzyżacki w Prusach i Ziemi Świętej, Zakon Maltański na Rodos i Malcie, czy też Lazaryci w Akce. Obecnie Joannici, Lazaryci i Bożogrobcy są zakonami elitarnymi, przyjmującymi prawie wyłącznie osoby o szlacheckim rodowodzie, i koncentrującymi swoje działania na prowadzeniu szpitali oraz działalności charytatywnej.

Zakon krzyżacki dziś jest zakonem czysto religijnym, mniszym, pozbawionym prerogatyw rycerskich. Zawsze za zakonami stał papież, który zatwierdzał zakon. I tak papież Grzegorz IX sprawujący urząd świętego Piotra początkowo, jego celem było zapewnienie opieki pielgrzymom zdążającym do Rzymu, Ziemi Świętej i Composteli. W 1459 roku, majątek Rycerzy Tau, i Zakonu świętego Jakuba z Altopascio przekazano Zakonowi Najświętszej Maryi Panny z Betlejem. Pomimo bulli papieskiej rozwiązującej zakon, funkcjonował on jeszcze w XVI i XVII wieku we Włoszech i Francji. We Włoszech został rozwiązany w 1587 roku, a majątek przekazano Zakonowi świętego Stefana. Gałąź francuska zakonu została rozwiązana w 1672 roku, a majątek przekazano Lazarytom. Lazaryci jako Zakon Rycerzy i Szpitalników świętego Łazarza z Jerozolimy którego pierwszym mistrzem był Gerard Tonque w latach 1098 do roku 1116.

Papież Paschalis III ustanowił zakon Joanitów istnieje do dziś ten Zakon o charakterze międzynarodowym jako Joannici. Zakon Rycerzy Jerozolimskiego Szpitala świętego Jana Chrzciciela, czyli Ordo Militia Sancti Johannis Baptistae Hospitalis Hierosolimitani pierwszym mistrzem był Gerard Tonqueok, od roku 1099 do 15 lutego 1113 roku. Paschalis II ustanowił zakon Bożogrobców i ten Istnieje do dziś Jest to także zakon o charakterze międzynarodowym, i posiada status suwerennego podmiotu prawa międzynarodowego. Obecnie z siedzibą w Rzymie Bożogrobcy jest to Zakon Rycerski Grobu Bożego w Jerozolimie o wezwaniu Ordo Equestris Sancti Sepulcri Hierosolymitani pierwszym mistrzem był Gotfryd z Bouillon w latach 1099 do roku 1114 lub 1122. Papież Innocenty VIII w 1489 roku, inkorporował Bożogrobców do zakonu Joannitów.

Oficjalnie reaktywowany został w 1847 roku. Obecnie zakon jest stowarzyszeniem duchownych i świeckich, niezwiązanych ślubami zakonnymi. Obecnie z siedzibą w Rzymie. Później powstali Templariusze jako Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, czyli Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis a pierwszym mistrzem był Hugues de Payns od roku 1118 do roku 1128. Honoriusz II w dniu 3 kwietnia 1312 roku, ustanowił Międzynarodowy zakon rycerzy świątyni, wśród których dominowali rycerze z Francji, rozwiązany przez papieża Klemensa V po zarzutach o herezjęZakon Monte Gaudio a pierwszym mistrzem był Rodrigo Alvarezmiędzy w latach 1171 a 1180 rokiem.Papież Aleksander III w roku1221,skupił rycerzy z półwyspu iberyjskiego. Już w 1196 roku, część rycerzy przeszła do Templariuszy, a pozostali połączyli się z zakonem Calatrava w 1221 roku. Póxniej powstali Krzyżacy jako. Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, pod wezwaniem Ordo fratrum domus Sanctae Mariae Theutonicorum Hierosolimitanum utworzyli go także mieszczanie z Bremy i Lubeki w latach 1191 do roku 1198. Skupiał rycerzy głównie pochodzenia niemieckiego, miał domy rozsiane w całej Europie. Po upadku Królestwa jerozolimskiego działał krótko w Siedmiogrodzie, a następnie stworzył swoje państwo w Prusach i Inflantach.

Obecnie z siedzibą w Wiedniu. Zakon świętego Tomasza z Akki powołał do życia Ryszard I Lwie Serce, w latach 1192 do roku 1236. Grzegorz IX w roku 1538, Skupiał rycerzy pochodzenia angielskiego. Po upadku Królestwa jerozolimskiego przeniósł się do Anglii. Drugą grupę zakonów rycerskich stanowiły zakony utworzone na Półwyspie Iberyjskim do walki z Maurami. Różniły się one od zakonów z Ziemi Świętej. Walczyły one w Hiszpanii i Portugalii, mając tam główne siedziby i tam też rekrutując większość swoich członków, od początku były też silnie związane z miejscową hierarchią kościelną i władcami, często w ich szeregach można było spotkać ludzi żonatych, których małżonki również były członkami zakonu. Do iberyjskich zakonów rycerskich powstałych w okresie średniowiecza należały. Zakon świętego Zbawiciela z Monrealu mistrzami byli Alfons I Waleczny i Gaston IV z Bearn w latach 1128 do roku 1143. 30 marca 1150 roku.Składał się z rycerzy aragońskich. Zakon połączony z Templariuszami. Kalatrawensi jako Zakon z Kalatrawy, czyli Militiae Calatravae Ordinis Cistercensis pierwszym był opat Rajmund z Fitero w latach 1158 do roku 1164.Innocenty III powołał Zakon Avis istnieje do dziś w postaci orderowego bractwa rycerskiego Zakon Avis powstał około roku 1160 do roku 1192.Papież Celestyn II powołał kolejny Zakon istnieje do dziś w postaci orderu rycerskiegoZakon skupiał rycerzy Portugalskich. W latach 1187 do roku 1431, podporządkowany zakonowi z Kalatrawy. W 1789 roku, zakon przekształcony został w organizację świecką jako Zakon z Alcántara. Zakon świętego Juliana z Pereiro, Suarez i Gomez Fernández Barrientos pomiędzy 1167 a 1176 rokiem.29 grudnia 1177 papież Aleksander III powołał Zakon istniejący do dziś w postaci orderowego bractwa rycerskiego jako Zakon Santiago. Zakonu św. Jakuba z Composteli, mistrz zakonu to Gerard Tonque od 1170 roku do 5 czerwca 1175 roku.

Aleksander III powołał istniejący do dziś zakon w postaci orderowego bractwa rycerskiego. Powstał on na bazie bractwa rycerskiego, skupiającego rycerzy broniących pielgrzymów zmierzających do Santiago de Compostela, powstał też Zakon Skrzydła świetego Michała założył go Alfons I Zdobywca, król Portugalii w roku 1171. Aleksander III powoła1834Zakon przechodził podobną drogę jak inne zakony rycerskie w Portugalii. Został włączony do korony portugalskiej, a w 1834 roku zlikwidowany, chociaż grupa rycerzy działała jeszcze nieformalnie do 1868 roku. Powstał także Zakon świętego Jerzego z Alfamy założył go Piotr II Katolicki, król Aragoniiw latach 1201 do roku 1372. Grzegorz XI w latach 1399 do roku 1400. W 1399 roku antypapież Benedykt XIII połączył go z zakonem Montesy, inne źródła podają datę połączenia na rok 1400.

Mercedariusze jest to Zakon Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników powołał go Piotr Nolasco w latach 1218 do roku 17 stycznia 1235. Grzegorz IX powołał Zakon który nadal istnieje jako zgromadzenie duchownych. W 1317 roku,doszło do przejścia rycerzy do świeżo powstałego rycerskiego zakonu z Montesy. Zakon stał się wyłącznie zgromadzeniem duchownych. Jest to Zakon Najświętszej Maryi Panny z Hiszpanii,powstał za zgodą Alfonsa X Mądrego, król Kastylii powolał go w latach 1272 do roku 1281.W 1280 roku. zapadła decyzja o jego przyłączeniu do zakonu Santiago, co ostatecznie zostało zrealizowane w roku następnym. Zakon z Montesy, powołał Jakub II Sprawiedliwy, król Aragonii w 1319 roku. A 10 czerwca 1317 roku, powołał go papież Jan XXII. Zakon ten istnieje do dziś w postaci orderu rycerskiego. Powstał w Królestwie Aragonii. Celem powstania zakonu było niedopuszczenie do przejęcia majątku Templariuszy przez obce zakony i uzyskanie kontroli nad tym majątkiem przez króla Aragonii. Zakon Rycerzy Chrystusa powołał Dionizy I, król Portugalii w roku 1319,w dniu 14 marca 1319. Papież Jan XXII powołał ten zakon który istnieje do dziś w postaci orderu rycerskiego. Powstał on aby przejąć kontrolę nad majątkiem rozwiązanego zakonu Templariuszy. W 1492 roku, papież Aleksander VI zwolnił Zakon Chrystusa ze ślubów religijnych, co potwierdził papież Juliusz II.

W ten sposób zakon został włączony do korony portugalskiej i stał się orderem. Jedynie kapelani zakonni prowadzili życie klasztorne w Tomar aż do 1834 roku. Zakony powstałe w celu walki z poganami w Europie wschodniej. W XIII wieku, powstały również zakony rycerskie do walki z poganami w Inflantach i Prusach Wschodnich, które miały pomóc działającemu tam zakonowi krzyżackiemu. Papież, który zatwierdził zakon jak Kawalerowie mieczowi. Zakon kawalerów mieczowych powołał Albert von Buxhövden, biskup Rygi w latach 1202 do roku 1204.Papież Innocenty III w roku 1237.Powołał Zakon połączony z zakonem krzyżackim; powstała w związku z tym inflacka gałąź tego zakonu, posiadająca autonomię. Błędem jest jednak utożsamianie inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego z zakonem kawalerów mieczowych.Bracia dobrzyńscy.Pruscy Rycerze Chrystusowi powolał Christian z Oliwy, biskup Prus między rokiem 1216 a 1228 rokiem.

Papież Grzegorz IX W XIII wieku. Około roku 1235, większość braci przyłączyła się do zakonu krzyżackiego, na co zezwalał dokument papieski jednakże Bracia Dobrzyńscy nie zostali oficjalnie przyłączeni do zakonu krzyżackiego. Zakon przestał oficjalnie istnieć według prawa kanonicznego w 100 lat po śmierci jego ostatniego członka, a więc w połowie XIV wieku. Inne zakony rycerskie. Papież, powołał także Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą. Ordo Militaris Crucigerorum cum Rubea Stella który zatwierdziła święta Agnieszka Przemyślidka w XIII wieku w roku 1233 w dniu 14 kwietnia 1237 roku.Papież Grzegorz IX powołał Zakon rycerski o charakterze szpitalnym, przekształcony z czasem w zakon kanoników regularnych, powstały i uformowany w latach trzydziestych XIII wieku. Krzyżowców z czerwoną gwiazdą zwano również krzyżakami z czerwoną gwiazdą, szpitalnikami, braćmi szpitalnymi i krzyżowcami gwiaździstymi. Aktywność różnych ruchów heretyckich w XIII i XIV wieku, i zagrożenie tureckie w XV wieku, stało się przyczyną utworzenia nowych zakonów rycerskich.Papież, który zatwierdził Zakon świętego Ducha z Montpellier którego mistrzem był Guy de Montpellier w roku 1195 do 23 kwietnia 1198 roku.Innocenty III w roku, powołał zakon w roku 1711. Głównym zadaniem zakonu była pomoc chorym i ochrona chrześcijan przed zbrojnymi bandami albigensów Nie istniał w latach 1672 do roku 1693. Zakon stracił swój militarny charakter w 1708 roku, a w 1711 roku, papież Klemens XI włączył go do Zakonu świętego Łazarza.

Zakon Rycerzy Jezusa Chrystusa w Langwedocji powołał biskup Fulko z Tuluzy, Szymon z Montfort oraz Dominik Guzmán w latach 1209 do roku 1234. Niektóre z rycerskich zakonów świeckich miały charakter wybitnie praktyczny lub charytatywny, jak Zakon Sokoła Tiercelet został utworzony w 1380 roku, w Poitou we Francji, którego członkowie postawili sobie za cel dzielenie zysków z wypraw, ale i związanych z nimi niebezpieczeństw w razie konieczności zapłacenia okupu wszyscy zbierali się na ten cel. Powstał też Zakon Białej Damy na Zielonej Tarczy utworzony przez rycerza Boucicaut w 1399 roku, jako zakon, który postawił sobie za zadanie obronę bezbronnych i wydziedziczanych dam.

Zakon Ostu założony w połowie XVI wieku, przez króla Szkocji, Jakuba V, który miał na celu zjednoczenie szlachty szkockiej do walki z Anglią. Zakon świetego Stanisława i Order Świętego Stanisława założony został przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego dla opieki nad Szpitalem Dzieciątka Jezus i Biblioteką Narodową Z biegiem czasu przynależność do świeckich zakonów rycerskich przybrała charakter czysto honorowy, zmalały również ograniczenia w przyjmowaniu do nich nowych członków. Ducha dawnego uroczystego przyjmowania do wspólnoty oraz wymóg ścisłego przestrzegania wyraźnie określonych reguł postępowania, zastąpiły proste ceremonie wręczania orderów wojskowych i cywilnych dla zasłużonych, jakby po fakcie. Do naszych czasów przetrwało bardzo niewiele zakonów rycerskich ostatnią znaczącą ich reminiscencją był rozkwit grup kawalerów różnych orderów, który nastąpił począwszy od XIX wieku, i trwa do dziś. Łacińska nazwa ordo, czyli zakon została przeniesiona na oznakę, emblemat świadczący o wyróżnieniu jakiejś zasłużonej osoby jak Kawaler Orderu, czy też po prostu jej przynależności do takiej grupy. Wysoki, nawiązujący w większym stopniu do zakonów charakter utrzymały niektóre istniejące do dziś ordery domowe, szczególnie w Wielkiej Brytanii. Można również rozważać charakter podobieństw i różnic pomiędzy średniowiecznymi zakonami rycerskimi a tworzonymi współcześnie bractwami rycerskimi. Wydaje się jednak, że głównym ogniskiem zainteresowania tych ostatnich jest raczej odtwarzanie niektórych zewnętrznych aspektów kultury materialnej uzbrojenie, stroje, kultury duchowej jak obyczajowość, rozrywka), a także próby odtwarzania i opanowywania niektórych umiejętności niezbędnych średniowiecznemu rycerzowi do życia w tamtych zamierzchłych czasach jak technika jazdy konnej, posługiwanie się różnymi rodzajami broni. Lista średniowiecznych zakonów rycerskich wedle dat powstania.

Templariusze

Tajemnica zakonu Templariuszy

Pisząc książkę o zakonie Templariuszy starałem się poprzeć opisaną tu historię faktami historycznymi, a nie jakimiś wyssanymi z palca bajkami. Było zatem mniej więcej tak. Bowiem przez wieki powstały dziesiątki książek pełnych mniej lub bardziej fantastycznych hipotez i wręcz mitów co do celu misji dziewięciu pierwszych Templariuszy w Jerozolimie. Jedni twierdzą, że zajęli się oni od razu poszukiwaniem Arki Przymierza pod Domem na skale, podczas gdy inni mówią przede wszystkim o poszukiwaniu wiedzy uniwersalnej. Dopiero w XIX wieku, europejscy archeolodzy mogli zbadać teren ich dawnej siedziby. Pewien brytyjski naukowiec znalazł pod Wzgórzem Świątynnym fragment lancy i miecz z pieczęciami Zakonu Templariuszy. Dowiódł on, że ci rycerze prowadzili przede wszystkim prace poszukiwawcze, chciałoby się rzec, archeologiczne. Zapędy poszukiwawcze Templariuszy nie zakończyły się wraz z odejściem ze Wzgórza Świątynnego. Lata później specjalny oddział rycerzy świątyni poszukiwał czegoś w Etiopii, gdyż i tam odnaleziono ich wyraźnie zaznaczone ślady. Przybliżając jednak fakty można się także odnieść do samego pisma świętego starego testamentu. Gdy po siedemnastu wiekach od wędrówki Żydów po Synaju, pod koniec jedenastego stulecia naszej ery, zaczyna krążyć po Europie legenda o świętym Graalu, tajemniczym naczyniu, które według współczesnych autorów mogło być maszyną produkującą mannę. Jednak raczej odnosi się to stwierdzenie ani do samej arki przymierza ani też do istoty świętego Graala. Jednak jak dziś wiemy, to właśnie Templariusze jako zakon założony w roku 1118, przez rycerzy z Szampanii jako bractwo dla ochrony pielgrzymów przybywających do Jerozolimy. Od siedziby w pobliżu dawnej świątyni templum Salomona bractwo nazwano Templariuszami. Liczne nadania oraz transakcje finansowe pozwoliły im zgromadzić wielkie bogactwa aletakżę prawdopodobnie bogactwoswoje wynieśli już z wykopalisk w Jerozolimie. Po upadku królestwa Jerozolimy wielki mistrz Templariuszy przeniósł się do Francji. Król francuski Filip IV Piękny, pragnąc uwolnić się od długów, uwięził w 1307 roku, wszystkich członków zakonu i zagarnął ich bogactwa. Oskarżeni zostali Templariusze o znieważanie krzyża i rozpustę, nie przyznali się mimo tortur do winy. 54 przywódców zakonu na podstawie fałszywego wyroku inkwizycji spalono na stosie. Wiele lat wcześniej wszyscy, a przede wszystkim najwybitniejsi z owej dziewiątki bo tylu ich przecież było, Hugo de Payns i Hugo de Champagne, zajmowali się intensywnymi poszukiwaniami czegoś, co musiało mieć dla nich olbrzymie znaczenie. Jako że najpierw zajmowali się przy tym i analizą oraz tłumaczeniem starych tekstów kabalistycznych i biblijnych. I to tak intensywnie, że we Francji korzystali z pomocy słynnej szkoły rabinicznej w Troyes. Nasza dziewiątka pierwszych Templariuszy związana była od samego początku z późniejszym świętym, Bernardem z Clairvaux. W tej właśnie miejscowości, w tym samym czasie, powstało opactwo będące niejako francuską ekspozyturą zakonu Templariuszy. W Clairvaux zajmowano się przecież starymi tekstami. W roku 1127 roku, jako że zakon przenosi się do Francji. Decyzja ta nie ma jednak nic wspólnego z upadkiem Królestwa Jerozolimskiego. Dziewiątka wspaniałych rycerzy z Jerozolimy osiedla się w Clairvaux i w rok później reguła zakonu zostaje zatwierdzona przez samego papieża. Autorzy książki o Graalu uważają, że bractwo, a później zakon powstały w tym celu, by odszukać w Jerozolimie lub w jej pobliżu Arkę Przymierza z jej zawartością, to znaczy maszyną produkującą mannę. Czy mamy na to jakieś dowody? Bracia Fiebagowie wprawdzie cytują następujący fragment listu świętego Bernarda z Clairvaux do papieża w którym znajduje się określenie iż. Z pomocą bożą i naszą zakończone zostało dzieło, co pozwala tym sługom Chrystusa wrócić ze świętego miasta Jerozolimy z powrotem do marchii i Burgundii. Dzieło zostało zakończone? Jakie dzieło? Ochrony pielgrzymów? Przecież nie zaprzestali oni swych wędrówek do Jerozolimy. Zastanowić się dokładniej wypada, co takiego działo się między rokiem 1119 a 1127 rokiem, kiedy to bractwo, a wkrótce jako zakon Templariuszy powraca do Francji, wykonawszy swoje zadanie? Odpowiedź brzmi, że w tym czasie znaleziono to, czego tak usilnie dziewięciu założycieli zakonu szukało. Odpowiedź ta nie jest wyłącznym odkryciem autorów książki. Przed nimi dostrzegał ten fakt wybitny znawca dziejów zakonu Templariuszy, Louis de Charpentier w swojej książce Potęga i tajemnica Templariuszy z 1978 roku, pisze. Jedno jest tu tylko możliwe wyjaśnienie tego zachowania. Owych dziewięciu rycerzy nie przybyło do Jerozolimy, by bronić pielgrzymów, ale po to, by coś ważnego odnaleźć, uchronić i zabrać ze sobą. Coś szczególnie świętego, co znajdowało się w świątyni Salomona jak Arkę Przymierza. Jednak Charpentier nie pisze o maszynie, tylko o Arce i to o Arce Przymierza. Bracia Fiebagowie zgadzają się, rzecz jasna, z tym rozumowaniem. Dodają przy tym, że jeśli dzisiaj, z perspektywy prawie dziewięciu wieków, obserwuje się ruchliwą działalność założycieli zakonu, widać wyraźnie, że pierwszym bodaj, który wpadł na ślad Arki, był napewno sam Hugo de Payns. I wtedy Bernard z Clairvaux dał sygnał do powrotu. W Jerozolimie bractwo nie miało naprawdę już nic do roboty. Ich dzieło zostało przecież zakończone. Pojawiają się także inne argumenty. Może się mianowicie wydawać komuś mało przekonywujące ekwilibrystyczne rozumowanie, które wiąże zburzenie świątyni Salomona w 506 roku, przed naszą erą z wypadkami z okresu krucjat i początków drugiego tysiąclecia nowożytnej epoki. Ale czy rzeczywiście jest to tak niezwykłe, jeśli się zważy, ze teksty kabalistyczne, wyraźnie wspominające o owej maszynie, przekazywane były ustnie przez dwadzieścia chyba wieków, a spisane zostały dopiero w trzynastym stuleciu w Księdze Zohar, która powstała na terenie Hiszpanii, gdzie żydowscy mędrcy od dawna zajmowali się komentowaniem Biblii. Warto o tym wspomnieć choćby dlatego, ze właśnie do Hiszpanii wiedzie wiele śladów związanych z pierwszymi krokami Templariuszy. Wolfram von Eschenbach pisze, że o istnieniu świętego Graala dowiedział się w Hiszpanii niejaki Kyot, natrafiwszy na manuskrypt o tytule telek-tanis. Kim był ów Kyot? Dziesiątki specjalistów starało się to wyjaśnić. Najprawdopodobniej był nim sam pierwszy wielki mistrz Templariuszy, Hugo de Payns albo też obydwaj Hugonowie. Nie zapominajmy, ze imię Hugo, czytane po francusku, brzmi ponoć prawie jak Kyot, jednak uważam tą teorę za naciąganą W każdym razie ich życiorysy są bardzo zbieżne. Rozumowanie to jest, jak za chwilę zobaczymy, usprawiedliwione jeszcze innymi przesłankami. Otóż Wolfram von Eschenbach w swoim poemacie o Percevalu wspomina, że Kyot odkrył w owym manuskrypcie prawdę o Mazadanie. A co to takiego jest Mazadan? Jest to bez wątpienia lekko zmieniona nazwa twierdzy Masada. zbudowanej przez Heroda, zdobytej i zburzonej przez wojska Tytusa w 73 roku. Ruiny Masady istnieją po dziś dzień i stanowią dla współczesnego Izraela symbol nieustępliwości i bohaterstwa, jako że wszyscy obrońcy tej twierdzy, z żonami i dziećmi, popełnili samobójstwo, by nie dostać się żywcem w ręce Rzymian. Tylko że autorem manuskryptu odkrytego przez Kyota miałby być Hiram budowniczy świątyni Salomona, o którym wspomina Biblia, wobec tego nie mógł on wiedzieć o Masadzie, zbudowanej dziewięć wieków później. Lecz Masada mogła być też miejscem skrywającym Arkę Przymierza. Mogły krążyć o tym rozmaite opowieści. Tak nieustępliwa obrona musiała mieć jakieś uzasadnienie. Toteż zjeżdża do Jerozolimy przyszła garstka Templariuszy. Przez dziewięć lat zajmują się niemal wyłącznie poszukiwaniami. Wreszcie, w 1127 roku, osiągają sukces. Wracają do Europy, przywożąc bezcenny skarb, w tym jakąś maszynę, która niegdyś ponoć produkowała mannę. W rok później reguła zakonu zostaje zatwierdzona i Templariusze stają się strażnikami Arki. A dalej? Już kilka wieków poźniej? Kiedy podczas tortur, którym poddano Templariuszy z inicjatywy Filipa IV Pięknego, rycerze wspominali o istnieniu czegoś, co wzbudzało w nich strach i podziw, miało kilka głów. brodę zarówno na obliczu, jak i wzdłuż ciała, oraz błyszczące oczy. Peter i Johannes Fiebagowie piszą. Wobec tego, że nigdzie takiego bóstwa ani jego obrazu nie znaleziono, należy sądzić, że jeśli w ogóle coś takiego istniało, było to coś zupełnie specyficznego. Gdzie takie bóstwo jak jakiś idol było by przechowywane, nie wiemy, ale co to było, możemy dzisiaj zdecydowanie wyjaśnić. To wyimaginowane bóstwo Templariuszy, które nosiło nazwę Bafomet lub Baphomet, tak nazywa je akt oskarżenia jako A.M było niższym członkom zakonu zupełnie nieznane. Natomiast wiedziały o nim koła zbliżone do władz zakonu a był nim przedmiot, który niegdyś Hugo de Payns i jego przyjaciele przywieźli z Palestyny i była to maszyna do produkowania manny? Wątpię. O Baphomecie jednak piszą wszyscy zajmujący się historią Templariuszy. Kto lub co to było? Nikt nie udziela zdecydowanej odpowiedzi. Jeśli Fiebagowie twierdzą, że chodziło tu o coś znanego tylko nielicznym, o coś, co przechowywano w głębokiej tajemnicy i o czym szczątki informacji wydobywano od torturowanych rycerzy to ich wnioski wywodzą się zarówno z uważnego odczytywania samego aktu oskarżenia, jak i z wielu komentarzy co wybitniejszych znawców przedmiotu. Zeznania, których pewne szczegóły dotyczyły wyglądu owego bóstwa, kropka w kropkę przypominają opis maszyny zawartej w Księdze Zohar, choć tam mówi się o wiekowym starcu. Niektórzy z oskarżonych członków zakonu zeznawali także, że owo bóstwo miało być nosicielem wiedzy. Zadziwiające! Przecież, po pierwsze tak zwana Księga Zohar dokładnie mówi, że przez ciało owego starca płynęła wiedza, która wydostawała się na zewnątrz, a po drugie jeśli odczytać imię Baphomet według kabalistycznych reguł, otrzymuje się, jako jego odpowiednik, słowo Sophia, które po grecku oznacza wiedzę. Na niezwykłą treść wprawdzie wymuszoną torturami zeznań oskarżonych zwracali już wielokrotnie uwagę historycy zajmujący się dziejami Templariuszy. Zanim jeszcze Dale i Sassoon odkryli, że w opisach kabały chodzi o maszynę do produkowania manny, historycy pisali, że podobne zeznania składać mogli tylko ludzie, którzy zetknęli się z czymś niezwykłym, całkowicie przekraczającym ich wyobraźnię. Juliusz Evola pisał w roku 1955,Taka reakcja to znaczy wstrząs, przerażenie, podziw przypomina w niewiele zmienionej formie reakcję, jaką opisywano w niektórych wypadkach zetknięcia z Graalem. Można też przypuszczać, że kiedy maszyna znalazła się w posiadaniu Templariuszy, prawdę znała tytko garstka z nich. Ale wszystkiego nie można było ukryć. Niosły się jakieś słuchy, przekazywano sobie różne tajemnice. Garstka ludzi, którzy odnaleźli maszynę, przekształciła się w grono bohaterskich rycerzy króla Artura, szukających Świętego Graala. A co się stało z tą mityczną maszyną, gdy zakon rozwiązano, a 54 Templariuszy spalono na stosie? Zdaniem braci Fiebagów istnieje kilka możliwych odpowiedzi. Przypuszczenie najbardziej prawdopodobne, że żadnej maszyny nigdy nie odnaleziono a Templariusze jednak znależli skarb Izraela moim zdaniem jest to raczej pewne bo i taką teorię rozwinąłem w swojej książce Templariusze krucjata w poszukiwaniu świętego Graala. Templariusze spodziewali się przecież jakiejś akcji króla Filipa IV i tajemnicze urządzenie gdzieś przed królem ukryli. Istnieje też możliwość, że maszyna została jednak odnaleziona, choć milczą o tym akta procesu. Może spoczywa w Watykanie, jak niejeden ważny, nieznany szerzej dokument? Przypuszczeń na ten temat istnieje bardzo wiele, brak natomiast jakichkolwiek dowodów. Osobiście sądzę, że ta maszyna do produkcji manny nie przepadła, lecz jest gdzieś ukryta. Gdzie? To już zagadka dla poszukiwaczy skarbów i pisarzy i historyków.

Templum zakon świątyni Salomona

Templariusze jest i był to. Zakon ubogich rycerzy świątyni Salomona po łacinie Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis dawniej średniowieczny, katolicki zakon rycerski, działający od XII do XIV wieku. Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, czyli Templariuszy powstał w 1118 roku lub, jak błędnie sądzi część historyków, w 1119 roku, lub dopiero w 1120 roku, kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze, Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d’Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d’Ussel, Jean de Meymac i Pierre d’Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej świętego Bernarda z Clairvaux. Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. W 1120 roku, od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa oraz część wznoszącego się w pobliżu swojego pałacu, który stał się ich kwaterą. W 1125 roku, do zakonu wstąpili André de Montbard był to późniejszy piąty wielki mistrz zakonu i Hugo z Szampanii. Obaj ze względu na swoje powiązania André był wujem Bernarda z Clairvaux, twórcy reguły zakonu cysterskiego, a Hugo przyjaźnił się z opatem klasztoru cystersów w Citeaux, Étienne’em Hardingiem. Cztery lata później w 1129 roku, na synodzie w Troyes, któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d’Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon otrzymali regułę zakonną opierającą się na regule cysterskiej. Ich sentencją stało się zdanie Memento Finis z łacińskiego to pamiętaj o końcu. Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał Templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak rezygnacja z zasady nowicjatu. Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum jako świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, co symbolizowało pokorę i ubóstwo.

Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego większością głosów wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów, ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych. W sprawach ważnych mistrz podejmował decyzje radząc się kapituły, w której skład wchodzili, seneszal, marszałek, szatny, komandor Królestwa Jerozolimskiego, Komandor Grodu Jeruzalem, komandor Akki, komandor Trypolisu i komandor Antiochii. Zastępcą wielkiego mistrza był seneszal, odpowiedzialny za zaopatrzenie i gospodarkę zakonu. Nad jego namiotem w obozie powiewała baussant srebrzysto-biała chyli hągiew zakonu. Na czele hierarchii wojskowej stał marszałek, który dowodził hufcami w czasie wojny i był odpowiedzialny za dyscyplinę zakonników. Podczas bitwy marszałek osobiście dzierżył sztandar, najważniejszy znak dla walczących rycerzy. Komandor Królestwa Jerozolimskiego był skarbnikiem zakonu. Komandor Grodu Jeruzalem odpowiadał za bezpieczeństwo szlaków pielgrzymkowych prowadzących nad Jordan. Komandor Jeruzalem i jego dziesięciu rycerzy miało przywilej strzec relikwii Świętego Krzyża, który stracono w czasie bitwy pod Hattin. Komandorzy, przy pomocy własnych marszałków i szatnych sukienników, zarządzali swoimi prowincjami zakonnymi. Podlegali im kasztelani i komandorzy poszczególnych domów zakonnych. W Europie zakon Templariuszy dzielił się na 13 prowincji jak, Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou, Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia, Katalonia, Aragonia i Węgry.

Na czele każdej stał mistrz. Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i kapitułę generalną, która służyła jako instancja odwoławcza. Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy czyli fratres milities), braci służebnych, serwientów fratres servientes armigerii, kapelanów fratres capellani, oraz służby i rzemieślników servients famuli et officii. W zakonie mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali do życia świeckiego, oraz fratres conjugati jako bracia żonaci. Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci służebnych. Motto, pieczęć i herb. Motto Templariuszy. Non nobis Domine, non nobis, sed nomini Tuo da gloriam! Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę.

Z psalmu 115,1 Pieczęć nosiła napis, o treści SIGILLUM MILITUM CHRISTI czyli Pieczęć Wojowników Chrystusa. Pieczęć pokazuje dwóch uzbrojonych rycerzy na jednym koniu. Jej znaczenie nie jest całkowicie znane. Może to wskazywać na ślub ubóstwa przy wejściu do zakonu, inni podejrzewają, że jest symbolem ducha braterstwa, według trzeciej teorii ci dwaj rycerze są jedną osobą, raz jako wojownik i raz jako mnich. W czasie aresztowań pod Filipem IV Pięknym została ona w akcie oskarżenia oceniona jako dowód praktyk homoseksualnych zakonu. Znakiem identyfikacyjnym zakonu był początkowo tylko biały płaszcz noszony nad białym habitem. Później z okazji II wyprawy krzyżowej 27 kwietnia 1147 roku, płaszcz ten został oznaczony czerwonym krzyżem na lewym ramieniu przez papieża Eugeniusza III.

Krzyż był najpierw równoramienny, został później przekształcony w łapowy. W historii zakonu sporadycznie stosowane były również krzyże laskowane. Flaga zakonu Beaucéant jest podzielona na dwie części, jedną czarną i jedną białą u góry i na dole symbolizują pokój i wojnę, później wyglądała jak szachownica, a jeszcze później został dodany krzyż templariuszy. Historia. 19 marca 1128 roku, Templariusze otrzymali pierwsze nadanie z rąk Teresy, królowej Portugalii, która oddała im zamek w Soure nad Mondego strzegący południowej granicy królestwa przed Maurami. Także w tym roku Hugo de Payens założył prowincję angielską ze Starą Świątynią w Holborn jako ośrodkiem, a Gotfryd z Saint-Omer, syn kasztelana z Saint-Omer uzyskał darowizny na rzecz zakonu od Wilhelma Clitona, hrabiego Flandrii.

W kolejnych latach Templariusze pozyskali kolejnych hojnych sponsorów i współbraci. 14 lipca 1130 roku, ślub zakonny złożył Rajmund Berengar III, hrabia Barcelony i Prowansji, ofiarowując Templariuszom zamek Granena na granicy marchii saraceńskiej, zaś Alfons, król Portugalii obdarzył Templariuszy nadaniem puszczy Cera pozostającej w rękach Saracenów, po wyzwoleniu regionu rycerze założyli Coimbrę, Ega i Rodin, które podlegały papieżowi bez pośrednictwa biskupów, a w 1131 roku, podczas oblężenia Burgos Alfons I, król Aragonii pozostawił w testamencie Templariuszom jedną trzecią swego królestwa. Jednak po jego śmierci w 1134 roku, poddani unieważnili testament dzielący królestwo pomiędzy zakony rycerskie i przekazali królestwo don Ramirowi, bratu Alfonsa, biskupowi Burgos.

W walkach o sukcesję, które wybuchły po unieważnieniu testamentu Templariusze nie wzięli udziału. Kolejne nadania uzyskali w 1132 roku, uzyskując zamek Barbara od Ermengauda, hrabiego Urgell, a w 1134 roku, twierdzę saraceńską Calatrava zdobytą przez Alfonsa, króla Kastylii i Aragonii od arcybiskupa Toledo, zaś w kwietniu tego roku hrabia Barcelony Rajmund Berengar IV przyrzekł Templariuszom pomoc w obronie Graneny. 24 maja 1136 roku, umarł Hugo de Payens, pierwszy mistrz Templariuszy, jego następcą został wybrany Robert de Craon z Andegawenii, który uzyskał od papieży szereg bulli potwierdzających przywileje dla zakonu i stanowiących podstawę ich działalności. 29 marca 1139 roku, papież Innocenty II wydał bullę Omne Datum Optimum będącą podstawą przywilejów Templariuszy, wprowadził do zakonu braci kapelanów, wyłączył templariuszy spod władzy kościelnej poza władzą papieską i powierzył mistrzowi oraz kapitule pełną odpowiedzialność za władzę w Zakonie, wyłączył spod opłaty dziesięcin, upoważnił do budowy kaplic i kościołów wyłączonych spod jurysdykcji biskupów. Bulla Milites Templi z 1144 roku, nadała Templariuszom prawo do kwestowania raz do roku w każdym kościele, nawet w okolicach obłożonych interdyktem.

W tym samym roku Templariusze przyjęli do swego grona będącego w agonii i obłożonego klątwą Gotfryda z Mandeville, hrabiego Essex, co umożliwiło jego pochowanie w ziemi poświęconej i stanowiło wyraz ich szczególnego przywileju. W 1145 roku, kolejna bulla Militia Dei powiadomiła biskupów o prawie Templariuszy do budowy kaplic, a w 1147 roku, papież Eugeniusz III nadał Templariuszom godło czerwonego krzyża na białych habitach miał być symbolem permanentnej krucjaty zakonu przeciw niewiernym podczas obrad kapituły generalnej zakonu w Paryżu. Wszystkie te przywileje uszczuplające dochody duchowieństwa i wyłączające templariuszy spod jurysdykcji biskupiej spowodowały narastanie niechęci kleru do zakonu. Nowe bractwo wypełniło lukę w wewnętrznej organizacji Królestwa Jerozolimy. Początkowo spełniało tylko rolę policji, patrolując drogi i zwalczając opór ludności miejscowej muzułmańskiej i chrześcijańskiej.

Odciążało w ten sposób szczupłe siły wojskowe królestwa od zajmowania się sprawami bezpieczeństwa wewnętrznego w okupowanym kraju. Dlatego szybko zyskało uznanie, popularność i cieszyło się poparciem króla i możnych. Również duchowieństwo przyjęło z zadowoleniem powstanie rycerskiego bractwa. Gdy w 1291 roku, upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni siedziby Templariusze przenieśli się na Cypr w roku 1291, a następnie do Francji. Król francuski Filip IV Piękny jako że był zadłużony u Templariuszy. Chcąc się uwolnić od zobowiązań, w piątek 13 października 1307 roku, uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im herezję, świętokradztwo, innowierstwo, czary, rozpustę, kult bożka Bafometa, odstępstwo od wiary i spiskowanie z Saracenami.

Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311 roku, będący pod wpływem królów Francji sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu Templariuszy poniosło śmierć przez spalenie na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54 innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili Templariusze aragońscy i cypryjscy; templariusze niemieccy stawili się przed władzami świeckimi w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli aresztowania. Liczebność zakonu w różnych okresach była różna, jednak tuż przed upadkiem zakon liczył około 4500 ludzi, z czego 1000 to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni.

Z tej liczby 2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią. Wielcy mistrzowie zakonu Templariuszy Początkowo Templariusze byli tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci.

Każdy rycerz-zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwienci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku Templariuszy służyli turkopole jako lekka jazda syryjska.

Oddziałami Templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu rycerzy. Militarny charakter działalności Templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni, Gazy, Tortosy, Safad, Safity, Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ujun Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel. Rycerze Świątyni brali udział w wielu bitwach nie tylko w Ziemi Świętej, ale też poza nią, a w roku 1153, zdobycie Askalonu.

1177 — bitwa pod Montgisard
1187 — bitwa pod Hittin
1191 — bitwa pod Arsuf
1219 — zdobycie Damietty
1241 — bitwa pod Legnicą
1244 — bitwa pod La Forbie
1250 — bitwa o Al Mansurę
1291 — obrona Akki
1298 — bitwa pod Falkirk

Upadek zakonu. Ulegając naciskom króla Francji 3 kwietnia 1312 roku papież Klemens V na Soborze w Vienne bullą Vox in exscelso zawiesił zakon, ostatecznie jednak uniewinnił go z zarzutów o herezję. Po zawieszeniu zakonu Templariuszy dobra jego zostały przez papieża przekazane Joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć, część przejęli bowiem lokalni władcy. Templariuszom w Portugalii pozwolono natomiast na utworzenie nowego zakonu Zakonu Rycerzy Chrystusa który przejął posiadłości Templariuszy.

Stworzenie tego zakonu było możliwe dzięki wyjątkowym stosunkom Templariuszy w tym kraju z jego władcami, gdyż już wcześniej zakonnicy składali tam przysięgę na wierność królowi, co ich uzależniało od władzy królewskiej, ale dzięki temu cieszyli się licznymi przywilejami i protekcją panujących. Podobnej zależności nie było w innych krajach, gdzie zakon funkcjonował. W Aragonii majątek zakonu został przekazany nowo utworzonemu Zakonowi Rycerzy z Montesy Mistrzowie zakonu Templariuszy.

1. Hugues de Payens 1118—1136

2. Robert de Craon 1136—1146

3. Evrard des Barres 1146—1149

4. Bernard de Tramelay 1149—1153

5. Andre de Montbard 1153—1156

6. Bertrand de Blanqueford 1156—1169

7. Fhilippe de Milly 1169—1171

8. Eudes de Saint-Amand 1171—1179

9. Arnaud de Toroge 1179—1184

10. Gerard de Rideford 1185—1189

11.Robert de Sable 1191—1193

12.Gilbert Herail 1193—1200

13.Phiippe du Plaissis 1201—1208

14.Guillaume de Chartres 1209—1219

15.Pierre de Montaigu 1219—1230

16.Armand de Perigord 1232—1244

17.Richard de Bures 1245—1247

18.Guillame de Sonnac 1247—1250

19.Reynald de Vichiers 1250—1256

20.Thomas Beraud 1256—1273

21. Guillame de Beaujeu 1273—1291

22. Thibald Gaudin 1291—1293

Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą