Bezpłatny fragment - Zaczarowany Ogród Jacka i Joli

Zaczarowany Ogród Jacka i Joli

Odcinek 1: Brama do ogrodu

Pewnego wieczoru Jacek i Jola siedzieli w swoim pokoju. Zza drzwi dochodziły podniesione głosy, a tata znów mówił rzeczy, które sprawiały, że dzieci czuły się małe i przestraszone.

— Jacek, chciałabym, żebyśmy mogli być teraz w innym miejscu —wyszeptała Jola.

— Takim, gdzie nikt nie krzyczy — chłopiec objął siostrę.

— Gdyby istniał taki świat, zabrałbym cię tam od razu.

I wtedy… coś się wydarzyło. W rogu pokoju pojawiło się delikatne, złote światło. Migotało jak gwiazdka, a gdy dzieci spojrzały bliżej, zobaczyły małą furtkę porośniętą bluszczem.

— Jolu, widzisz to? — Jacek otworzył szeroko oczy.

Dziewczynka skinęła głową i uśmiechnęła się pierwszy raz tego dnia. Razem podeszli do furtki i dotknęli jej dłonią.

Nagle otworzyła się z cichym skrzypnięciem i ukazała ścieżkę prowadzącą w głąb zaczarowanego ogrodu. Tam kwitły tysiące kolorowych kwiatów, ptaki śpiewały kojące melodie, a powietrze pachniało spokojem. Na środku ogrodu stała piękna, świetlista postać — to była Karina Strażniczka Ogrodu.

— Witajcie, Jolu i Jacku — powiedziała ciepłym głosem.

— To miejsce jest tylko dla dzieci. Tu zawsze będziecie bezpieczni. Dorośli nie mogą tu wejść, nawet ci, którzy czasem ranią was słowami lub zachowaniem.

Jola spojrzała na Jacka.

— Czyli tata nie znajdzie nas tutaj?

— Nie, kochanie — uśmiechnęła się Strażniczka.

— Ten ogród należy do was. Możecie tu odpocząć, nabrać siły i nauczyć się, jak radzić sobie w trudnych chwilach.

Jacek poczuł, że jego serce bije spokojniej. Pierwszy raz od dawna miał wrażenie, że mają własne, bezpieczne miejsce.

A kiedy wrócili do swojego pokoju — Jola szepnęła:

— Wiesz, Jacek, kiedy tata krzyczy, możemy zamknąć oczy i przypomnieć sobie nasz ogród. Tam będziemy zawsze wolni.

Odcinek 2: Magiczne zwierzę i słowo „Nie”

Następnego dnia Jacek i Jola, zmęczeni hałasem i napięciem w domu, znów ujrzeli w rogu pokoju złotą furtkę. Serce biło im szybciej — wiedzieli, że po drugiej stronie czeka na nich spokój.

Gdy tylko przekroczyli próg, ogród przywitał ich śpiewem ptaków i zapachem kwiatów. Tym razem jednak na polanie, pod dużym dębem, siedziało dziwne, ale bardzo piękne zwierzę — wyglądało trochę jak lew o miękkiej grzywie, ale miało skrzydła kolorowe jak u motyla i oczy łagodne jak u psa.

— Kim jesteś? — zapytała Jola, ostrożnie podchodząc bliżej.

— Jestem Lumos — odpowiedziało zwierzę melodyjnym głosem.

— Strażniczka Ogrodu wysłała mnie, bym nauczył was ważnej rzeczy.

— Jakiej? — spytał Jacek, wciąż niepewny.

Lumos spojrzał na dzieci poważnie.

— Musicie nauczyć się mówić słowo, które chroni wasze serca. To słowo brzmi „nie”.

Jola zmarszczyła brwi.

— Ale czasem trudno powiedzieć „nie”… Tata się wtedy złości, a mama robi się smutna.

Zwierzę pokiwało głową.

— Wiem. Dlatego właśnie będziemy ćwiczyć. Zobaczcie.

Machnął skrzydłami i nagle przed dziećmi pojawił się obraz — jak w lustrze. Widać było, jak ktoś próbuje odebrać Joli jej ulubioną zabawkę.

— Co wtedy robisz? — zapytał Lumos.

Jola spojrzała na siebie w obrazie i cicho odpowiedziała:

— Oddaję, żeby nie było kłótni.

— A spróbuj inaczej — zachęcił Lumos.

— Powiedz głośno: „Nie, to moje, nie zabieraj!”

Jola nabrała powietrza i zawołała:

— Nie, to moje, nie zabieraj!

Obraz zadrżał, a zabawka wróciła do jej rąk. Dziewczynka zaśmiała się z niedowierzaniem.

— Działa!

Potem przyszła kolej na Jacka. W obrazie zobaczył, jak ktoś każe mu robić coś, czego nie chce — sprzątać cudze bałagany.

— Zazwyczaj robię to, żeby był spokój — przyznał Jacek.

— Spróbuj inaczej — powiedział Lumos.

Chłopiec wziął oddech i powiedział mocnym głosem:

— Nie, to nie jest mój bałagan. Nie zrobię tego.

Obraz rozjaśnił się, a Jacek poczuł, że jego ramiona są lżejsze, jakby spadł z nich ciężki worek.

— Widzicie? — uśmiechnął się Lumos.

— Słowo „nie” jest jak tarcza. Chroni was, kiedy ktoś przekracza wasze granice. Nie musicie krzyczeć ani walczyć — wystarczy spokojne, pewne „nie”.

Dzieci spojrzały na siebie i kiwnęły głowami. Poczuły, że mają w sobie nową siłę.

— Pamiętajcie — dodał Lumos — tu, w ogrodzie, możecie ćwiczyć tak często, jak chcecie. A gdy wrócicie do swojego pokoju, zawsze możecie w myślach przypomnieć sobie mnie i odważyć się powiedzieć: „nie”.

Strażniczka Ogrodu pojawiła się nagle obok nich, otulając ich światłem.

— Macie prawo do własnych granic. Macie prawo do spokoju. I macie prawo mówić „nie”.

Z radością wrócili przez furtkę do swojego pokoju. Wieczorem, gdy tata znowu podniósł głos, Jacek i Jola spojrzeli po sobie. W ich oczach była już odrobina odwagi, której wcześniej brakowało.

Odcinek 3: Drzewo, które słucha

Kiedy tylko dzieci przekroczyły złotą furtkę, zauważyły, że ogród wygląda inaczej niż zwykle. Ptaki śpiewały ciszej, a wiatr szeptał coś w liściach. Na końcu ścieżki rosło ogromne drzewo — jego pień był tak szeroki, że trzeba by wielu dzieci, aby je objąć.

Liście drzewa połyskiwały srebrnym światłem, a gałęzie kołysały się delikatnie, jakby zapraszały do podejścia.

— Jacek… ono na nas czeka — szepnęła Jola, chwytając brata za rękę.

Gdy stanęli obok, drzewo odezwało się spokojnym, głębokim głosem:

— Witajcie, dzieci. Nazywam się Słuchodąb. Jestem tu po to, by wysłuchać wszystkiego, co kryjecie w sercach.

Jacek zmieszał się.

— Ale… my nie możemy o tym mówić. W domu zawsze lepiej siedzieć cicho.

Słuchodąb poruszył liśćmi i rozległ się kojący szum.

— Tutaj możecie mówić, ile chcecie. Nie będę was oceniać. Nie będę krzyczeć. Po prostu posłucham.

Jola nabrała odwagi. Przytuliła się do kory drzewa i powiedziała cichutko:

— Boję się, kiedy tata krzyczy. Wtedy serce bije mi za szybko, a chciałabym, żeby było cicho i spokojnie.

Pień drzewa zadrżał lekko, jakby objął dziewczynkę.

— Dziękuję, że to powiedziałaś — odpowiedział Słuchodąb.

— Twoje uczucia są ważne.

Jacek patrzył na siostrę i w końcu też wyszeptał:

— Czasami myślę, że to moja wina, że tata pije. Że gdybym był grzeczniejszy, to wszystko wyglądałoby inaczej.

Nagle gałęzie drzewa zaszumiały mocniej, a w powietrzu pojawiły się maleńkie świetliki.

— Jacek — odezwało się drzewo łagodnie — to nigdy nie jest twoja wina. Tata sam wybiera swoje zachowanie. Ty jesteś dzieckiem i masz prawo być sobą.

Chłopiec poczuł, jakby z jego ramion spadł wielki ciężar. Spojrzał na Jolę i uśmiechnął się słabo, ale szczerze.

— Tu naprawdę można powiedzieć wszystko — westchnęła dziewczynka.

— Tak — potwierdziło drzewo. — I zapamiętajcie: mówienie o uczuciach jest odwagą, a nie słabością. Zawsze możecie znaleźć kogoś, kto was wysłucha — mamę, nauczyciela, przyjaciela. Nigdy nie musicie chować łez czy udawać, że nic się nie dzieje.

Karina Strażniczka Ogrodu pojawiła się obok nich i dodała:

— To, co przechowujecie w sercu, jest ważne. A każde słowo wypowiedziane głośno sprawia, że smutek staje się lżejszy.

Dzieci przytuliły się do siebie i do drzewa. Gdy wróciły do swojego pokoju, Jola odważyła się powiedzieć do mamy:

— Mamo, kiedy tata krzyczy, bardzo się boję…

Mama spojrzała na nią uważnie i przytuliła. To był mały krok, ale dla Joli ogromnie ważny.

Odcinek 4: Zaczarowane jezioro prawdy

Pewnego dnia, gdy w domu znów było głośno i nieprzyjemnie, Jacek i Jola szybko pobiegli do swojego pokoju. Złota furtka pojawiła się niemal od razu — jakby ogród czuł, że dzieci bardzo go teraz potrzebują.

Przekroczyli ją i znaleźli się w najpiękniejszej części ogrodu, której jeszcze nigdy nie widzieli. Przed nimi rozciągało się wielkie jezioro o lśniącej, spokojnej tafli. Woda była tak przejrzysta, że odbijała wszystko jak lustro, a jednocześnie wydawała się kryć w sobie jakąś tajemnicę.

— Jakie piękne… — szepnęła Jola, kucając przy brzegu.

Nagle z wody wyłoniła się świetlista postać przypominająca kobietę z utkanych fal.