Bezpłatny fragment - Zaczarowany las

Zaczarowany las

Dawno temu w tej krainie,

Która z lasu bardzo słynie

Mieszkał król, co lubił czary.

Sprawiał, że wszystkie zegary

Się spieszyły o godzinę.

Przez to smutną miały minę,

Bo się wszyscy tam spóźniali —

I ci duzi, i ci mali.

Płatał figle swym dworzanom,

Zbierał ich w pałacu rano

I wylewał na ich głowy

Zapomnienia wywar nowy.

Wtedy aż przez pół godziny

Każdy biegał, strojąc miny

Bo nie wiedział, co się dzieje,

A król stoi i się śmieje.

Potem wchodził na swą wieżę

By tam łapać nietoperze.

Zmieniał je w gołębie, które

Przysiadały gdzieś pod murem.

Przychodziły wtedy dzieci,

By je karmić. Słonko świeci,

A król machnął swoją różdżką

I już koza idzie dróżką.

Potem wbiegła szybko w ptaki,

Bo jej kazał król dla draki

Porozganiać te gołębie,

Więc usiadły gdzieś na dębie.

Taki to był władca cwany,

Że żołędzie wnet w banany

Pozamieniał, no a liście

W mandarynki oczywiście.

Żaby w słonie, kury w kaczki,

A myszy w pocztowe znaczki —

Wszystko zmieniał, bo znał czary

Ten król, aż się zrobił stary.

I odeszła ze zgryzoty

Jemu żona oraz koty.

A tuż przed nią córka mała,

Bo się jego bardzo bała.

Król mało myślał o życiu

I nadmiernym wina piciu.

Przez to często brzuch go bolał,

Bo król wciąż złe rzeczy wolał.

.

Od lat nie miał w zamku gości,

Bo się bali jego złości.

Raz kucharza zmienił w mydło,

Kiedy mu jedzenie zbrzydło.

Więc go wszyscy omijali,

Zwłaszcza, kiedy fajkę palił,

Bo ten nałóg zgubny wielce

Osłabia płuca i serce.

Chodził smutny po zamczysku,

Gładząc psa swego po pysku.

Czasem kopnął jakąś puszkę,

Albo zapłakał w poduszkę.

Kryształową kulę, która

Gdakała czasem jak kura,

Rozbił na malutkie części,

Których pył pod stopą chrzęści.

Gdy już nerwy mu puściły,

Wtedy grzmotnął z całej siły

Berłem w lustro kryształowe,

Które pękło na połowę.

Jakby tego było mało,

Zaiskrzyło, zaskrzypiało…

Z lustra wyszedł jakiś duszek

Taki lekki jak okruszek.

Kichnął głośno, wytarł nosa,

Spojrzał na króla z ukosa

I się zaśmiał tak ponuro,

Że aż stał się czarną chmurą.

Zawisł wnet nad władcy głową

I uraczył go tą mową:

„- Ty łobuzie! Dręczysz ludzi!

Zanim nawet dzień się zbudzi,

Już obmyślasz nowe psoty,

Z których wiele to głupoty!” —

Wykrzykiwał mu nad uchem,

A król ze swym wielkim brzuchem

Musiał słuchać przestraszony.

A na dworze gdzieś gawrony

Tak straszliwie zakrakały,

Że się poczuł bardzo mały.