Bezpłatny fragment - Za ścianą snu

Paciorki różańca

Każdego ranka odwiedzała ją śmierć.

Mówiła, że samotność należy tylko do niej.

Bała się, że zgubi ostatnią łzę.

To, co na nią czekało, było opuszczonym cieniem.

Bała się światła, że urodzi się z własnej woli.

Nie chciała, aby ominęło ją życie;

nie zapomniała wziąć ze sobą duszy.

Niepewność drążyła jej lęk,

kłamstwo podnosiło na duchu.

Zlizywała słodkie ślady po Twoich dłoniach,

przyklejone do skóry.

I choć nosiła w sobie niewyjaśniony strach,

wciąż spodziewała się śmierci.

Śmierci, która da początek jej życiu.

Kiedyś przypadkiem zostawiła serce

na ławce w parku — to było trudniejsze od marzeń.

Chciała wrócić do przyszłości,

ale dekoncentrowała ją odległość.

Wiosenny wiatr wciąż bawił się wspomnieniami.

Modliła się, ale nie wiedziała,

do którego Boga.

Życie wypełniało jej myśli, przeterminowana miłość

szkodziła żołądkowi.

Nie wiem, czy tego się spodziewała,

ale czas odebrał jej mowę.

Spowodował, że nie miała sił zapłakać.

Mogła jedynie obracać w palcach paciorki różańca

i czekać na lepszą przeszłość.

Niewłaściwe myśli

Zlizuję kłamstwa

z Twoich zbyt dużych warg.

Przyglądam się wspomnieniom,

nie znajduję podobieństwa.

Niepokorne palce badają

niewłaściwe myśli.

Po drodze spotkałam Boga, roześmiał się

i poklepał mnie po plecach.

Znów pada deszcz, tylko nad moją głową.

Pękło niechciane słowo,

krew nie przestaje płynąć.

Nikt nie chce Twojego zmęczonego serca?

Poszłabym dalej, ale strach jest zbyt przyjemny.

Przestań bawić się w samotność,

zbyt krótka droga.

Zmyśliłam sobie śmierć — ma takie ładne zielone oczy,

zupełnie jak Ty.

Dusza zapada w sen zimowy —

przepraszam, pomyłka.

Chciałam tylko zrozumieć, o kim mówisz,

ale wolałeś sprzedać mój czas.

Chodź, pokażę Ci, skąd wziął się Bóg.

Wybiegłabym na spotkanie,

ale Ty masz inne zamiary.

Wybacz mi moje życie, nie tak miało wyglądać.

Nie przynoś mi kwiatów, nie przynoś skrzywdzonych serc —

na to przyjdzie pora.

Teraz mamy uzbroić się w lęk

i odwrócić kartkę.

Śmierci, możesz pożyczyć mi pióro?

Podzielić się szeptem

Miłość zapala kolejnego papierosa.

Życie łasi się do śmierci.

Wciąż biegnę wstecz,

choć przed oczami mam przyszłość.

Staram się zapomnieć o wieczności,

ale zabrakło czasu.

Łzy przesypują się między palcami,

samotność zatacza ciaśniejsze kręgi.

Nie mogę słuchać tej ciszy,

możesz podzielić się szeptem?

Myśli pękają od niespodziewanych wspomnień,

ból nie mieści się w przerośniętym sercu.

Zza rogu wyłania się Bóg,

niesie pękaty kosz zakazanych owoców.

Co Ty na to, Adamie?

Nie mogę zmieścić więcej szczęścia.

Ciało wciąż się boi śmierci,

duszy nie mogę nigdzie znaleźć.

Czy przywitasz się z moim oddechem?

Czy zdrapiesz z policzków ostatnie łzy?

Nie boję się Ciebie, tylko Twojej naiwności.

Jeśli pozwolisz, pomogę Ci zburzyć ten mur.

Wylęgłam się z myśli o Tobie,

z Twym imieniem na ustach będę umierać.

Chciałabym zatańczyć,

ale może to być mój ostatni oddech.

Jeśli nie możesz dać mi wspomnień,

przyjmij ode mnie to marzenie.

Zrób z nim wszystko,

na co pozwoli Ci strach,

na co zgodzi się moja nadwrażliwość,

na co nigdy nie będzie czasu…

Obolałe życie

To tylko głupi żart,

powiedziało życie

i schowało się za plecami śmierci.

Chciałabym zacząć od początku,

ale wciąż przeszkadza mi czas.

Zaniemówiłam z prawdy,

pragnę wieczności tylko dla siebie.

Biegnę na przekór marzeniom,

zegar straszy groźnym tykaniem.

Nadzieja przegląda się w lustrze,

widzi nas, spętanych uwielbieniem.

Wracam ze spotkania z samotnością,

nie przestawała narzekać na miłość.

Wybrałeś najkrótszą drogę do nieba —

czy zdążysz założyć buty?

Oto kolejna łza

do mojej pokaźnej kolekcji.

Przytulona do serca śmierci czekam,

aż dogoni mnie cień.

Okruch światła wpadł mi do oka,

cisza była lepszym rozwiązaniem.

Ze smutkiem Ci do twarzy,

powinieneś rzadziej się uśmiechać.

Toczę pod górę głaz mojej głowy,

nie odbieraj mi ostatniego kłamstwa.

Moje spuchnięte serce

wciąż czeka na przeszłość,

odmierza kolejne paciorki różańca.

Uważaj na moje życie,

nadal jest mocno obolałe.

Bochenek chleba

Czy to życie znów stoi w kolejce po śmierć?

Czy kolejka jest niezmiernie długa?

Ktoś zniecierpliwiony krzyczy,

ktoś narzeka głośno na swój los.

Nagle sprzedawca oznajmia, że koniec,

śmierć się skończyła.

Czekający, niezmiernie zawiedzeni,

rzucają się sobie do gardeł.

Duszą się nawzajem, plują w twarz,

błysnęło ostrze noża.

Śmierć się skończyła? Uczynimy sobie własną!

Będzie to umieranie niezmiernie długie i bolesne —

tak, jak chcemy.

Im większa męka, tym szczęśliwsi będziemy.

Nic nas nie powstrzyma, nawet kłamstwo czy obietnica.

„Co z Bogiem? Skąd wziąć Boga?” — zapytał jeden z wielu.

„Bóg? Ta przeterminowana mrzonka

dla bezsilnych?” — ktoś odpowiedział.

Kochani, jesteśmy sami, zupełnie sami

i nikt nas nie powstrzyma.

Idziemy po omacku, nie mogąc się doczekać,

aż ktoś nas wyręczy.

To my nadaliśmy imię złości,

my nazwaliśmy nienawiść.

To my rządzimy śmiercią, nie ona nami.

I cóż… Choć trawi nas głód,

nie podniesiemy bochenka chleba,

który leży u naszych stóp.

Udaję, że mnie nie ma

Moja kochana, niewdzięczna ciszo —

co robisz w moim domu?

Chowasz się za kotarą dłoni,

obiecujesz, że nadejdą lepsze czasy.

Serce pokonuje kilometry,

oddalając się od końca.

Mogę tylko patrzeć, jak umiera kolejny sen.

Sen stworzony przez Boga.

Z obawy przed szczęściem

zatrzaskuję powieki i udaję,

że mnie nie ma.

Ktoś usilnie puka, nie otwieram.

Może to listonosz, Bóg

albo Ty?

Pomimo nadziei grzęznę w pragnieniach,

odliczam sekundy do narodzin.

Wieczność znów się zepsuła, kto ją zastąpi?

Pomimo nienawiści i współczucia

wspinam się na palce — będę podglądać Boga.

Przyjdź, nauczę Cię szczęścia. Pokażę,

że czasem warto uwierzyć w życie.

Być może nie jesteśmy sami… Ktoś pilnuje,

żebyśmy regularnie się uśmiechali.

Wierzę zawzięcie, że nadejdzie świt.

Poranek spłoszy rozpanoszone gwiazdy i nadęty księżyc.

Odtąd będziemy liczyć na własną duszę.

Uśmiech nie potrafi kłamać, potrzebuje jedynie,

by ktoś go czasami wyręczył.

Tak więc spakujemy marzenia

i zawędrujemy tam, gdzie nie dosięgnie nas życie.

Odszukać ciszę

Brnęła przez jego ślady,

lecz widziała w lustrze tylko siebie.

Odwracał się, w jej sercu

nie widział miłości. Płonęło,

choć było zimniejsze od lodu.

Biegło uparcie naprzód,

mimo że nikt nie prosił.

Wciąż zdradzała miłość z samotnością,

niezmiennie przekraczała granicę śmierci.

Bała się, że Bóg nie zdąży

na jej oświadczyny. Nie rozumiała,

skąd tyle ciepła pośród straconych myśli.

Choć w jej ciele drzemała pustka,

błagała Stwórcę o jeszcze.

Był na tyle łaskawy,

że dzielił się z nią swoimi łzami.

Żałowała każdego kroku, który stawiało życie.

Na pocieszenie ukrywała się za powiekami,

dla smaku karmiła krwią.

Lubiła długie spacery donikąd,

wciąż czekała na zagubiony oddech.

Błagała los, aby oszczędził dla niej

choć jedno wspomnienie.

Mimo że musiała zacząć wszystko od szeptu,

nie potrafiła odnaleźć ciszy.

Wciąż malowała obrazy nicości,

dalekie od sztuki.

I choć brakowało jej smutku,

z wzajemnością kochała śmierć.

Śmierć, która do nikogo nie należała.

Lepszy świat cz. 1

Obudziła się

z kolejnego wymyślonego snu.

Otworzyła oczy,

serce odmawiało jej posłuszeństwa.

Jak zwykle planowała umrzeć,

lecz życie pokrzyżowało plany.

U jej stóp roztaczało się morze łez,

przed nią leżał cały świat.

Zanim ponownie zasnęła,

zobaczyła jego oczy — lustro jej myśli.

Wiedziała, że czekał na nią

od swej ostatniej śmierci.

Prawą rękę położył na jej martwym sercu,

lewą rozgarnął niechciane myśli.

Błagała, żeby nie kończył,

ale ktoś podrzucił jej fałszywy los.

Nie potrafiła zamknąć powiek,

wpatrywała się we wrak jego duszy.

Pragnęła pomóc zabliźnić się ranom,

wodziła opuszkami po szerokich bliznach,

pozostawionych przez czas.

Nie miała sił, by podnieść rękę

i dotknąć łez.

Pragnęła sycić się powietrzem, którym oddychał on.

I choć wiedziała, że zaraz ponownie zaśnie,

pragnęła dzielić z nim światło.

Słyszała, jak w głębi piersi

postukuje buntowniczo serce.

Pragnęła obmyć twarz z resztek cienia.

Do niej należało ostatnie słowo,

ale nie umiała wybaczyć.

Czas nalegał, aby odeszła,

lecz ona chciała pozostać.

Po raz pierwszy i ostatni ucałowała jego duszę,

przejrzała we wspomnieniach…

Nie znała myśli, którymi mogła go pożegnać.

On także nie rozumiał słów,

jakimi mógłby ją określić.

Jeszcze raz zostawiła ślad swoich łez

na jego wargach… I znów nie wiedziała,

czym jest życie,

a czym śmierć.

Lepszy świat cz. 2

Przystanęła na krawędzi życia,

zapłakała po raz ostatni.

Patrzyła na wbity w niebo kolec księżyca.

Serce odliczało dni, które pozostały.

Czy to miłość usiłuje wkraść się do jej duszy?

On nadszedł,

w długich, białych włosach tańczył wiatr.

Chciała wymówić jego imię,

ale czas pozbawił ją mowy.

On dotknął jej myśli i obiecał,

że podzieli się z nią samotnością.

Nie kłamał, lecz nie ufała jego spojrzeniu.

Choć patrzył, nie widział jej łez.

Nie widział, że światło zgasło w jej duszy.

Mimo to podniosła rękę

i zamknęła jego powieki.

„Nie musisz mówić prawdy” — szeptała.

„Choć przyrzekłam ci życie,

nie spełnię mojej obietnicy”.

I wtedy zobaczył ją po raz pierwszy.

Po raz pierwszy dotknął jej marzeń.

Ona zaś pokochała jego wspomnienia.

Stali, zapatrzeni w swoje myśli.

Pragnęła, aby czas ruszył naprzód,

lecz życie już na nią czekało.

Marzyła, aby jeszcze raz zobaczyć jego blizny.

Dotykając ich czuła, że jego życie

nie należy do niej. Że to pomyłka,

z której się nigdy nie obudzi.

„Proszę, weź moje serce

i idź z nim przez wieczność” — szepnął On, widząc jej strach.

„Nie jest tego warte, ale proszę, spróbuj”.

Mówiąc to płakał, jakby nagle dostrzegł Boga.

„Twoje serce jest cięższe od głazu” — odparła Ona.

„Nic nie jest takie, jakie się wydaje” — zareagował On.

„Wszystko jest możliwe,

jeśli odpowiednio kochamy”.

I wtedy zrozumiała, że po życiu nie pozostała

ani krztyna światła.

Lepszy świat cz. 3

Czekała na jego życie.

Czekała, aż On zapłacze.

Wiedziała, że to niemożliwe.

Podniosła głowę, przyjrzała się jego duszy,

ukrytej skrzętnie za kocimi oczami.

Uśmiech mimowolnie wtargnął na jej twarz.

Chętnie podarowałaby mu swoje łzy,

ale prawda odmawiała posłuszeństwa.

On ujął jej nadgarstki

i ucałował delikatną skórę.

To, co było w jego oczach,

nie mogło należeć do niego.

Miało kształt melancholii, której nabawił się

w trakcie śmierci.

Ona wiedziała, że nie może mu pomóc.

Był skazany na życie. Na los człowieka,

który nigdy nie pozna kłamstwa.

Chciała ulżyć mu w prawdzie,

ale już dawno się obudziła.

Podeszła bliżej, przyłożyła policzek do jego serca.

Znała melodię, którą wystukiwało.

Pragnęła, by wszystko wreszcie się skończyło,

żeby mogli być razem.

On rozumiał ciszę w jej słowach, rozumiał strach,

którym była podszyta samotność.

I choć prosiła, choć błagała,

nie potrafił się zlitować.

Wierzył, że musi iść dalej,

poprzez wspomnienia, ku śmierci.

„Dlaczego nie pozwalasz się pokochać?” — łkała.

On, patrząc w oczy Bogu, wyszeptał: „Nadejdzie pora,

kiedy do mnie dołączysz.

Musisz zaufać moim myślom”.

Odgarnęła w czoła cień smutku, spojrzała mu w oczy.

„Nie chcę patrzeć na świat czyimiś oczami.

Pragnę iść dalej, razem z tobą”.

On, kręcąc głową, utracił ostatnią łzę.

I od tej chwili oboje wiedzieli, że Bóg

ostatecznie ich rozdzielił.

„Czy spotkam cię w kolejnym śnie?” — zapytała chwiejnym głosem Ona.

On odrzekł: „Jeśli mnie kochasz,

nigdy cię nie opuszczę”.

Zrozumiała, że tylko do niej należy świat,

który rozpościerał się u jej stóp.

Lepszy świat cz. 4

Czuła jego śmierć. Spodziewała się

niepowtarzalnej miłości.

Czekała, aż wróci po raz ostatni.

Zamknęła oczy, by oszukać śmierć.

Gdy się obudziła, poczuła dłoń

na zmarzniętym policzku.

Czuła, jak topnieją jej łzy.

On jednak nie na to czekał —

Bóg po raz kolejny go oszukał.

Trwali, podglądani przez zazdrosne słońce,

które nie dawało światła.

Jego palce muskały jej myśli,

spojrzenie karmiło ciepłem.

Czy na to właśnie czekała? Nie wiedzieli.

Bała się jednego — własnych słów.

Dlatego dała mu na pamiątkę duszę.

„Zaprowadź ją tam, gdzie jej miejsce” — szepnęła.

W odpowiedzi pokręcił głową: „Podążaj za samotnością,

zasłużyła na to”. I po raz kolejny

wtulił się w jej wspomnienia.

Marzyli, aby wieczność ich pobłogosławiła,

lecz nie wystarczyło czasu.

„Twój strach przed miłością

wskrzesza nadzieję” — mamrotała.

Dlatego nie zapomniała zamknąć oczu.

„Przysięgam, że zadbam o naszą śmierć” — odpowiadał On.

I znów szukał siebie

pośród jej straconych łez.

Ich zespolone duże mruczały cicho,

wpatrzone we wspólny księżyc.

Świat stawał się coraz starszy,

lecz kwitła w nich młodość.

Dzieliły ich splecione dłonie.

„Tak łatwo oszukać śmierć” — mówił.

„Wystarczy zaprzyjaźnić się z życiem”.

I choć wiedziała, że to prawda,

nie potrafiła oddać mu samotności.

W stronę światła

Wierzyła w jego samotność.

Zbierała cienie łez.

„Chodź” — krzyczał donośnym szeptem.

„Pokażę ci, gdzie się rodzi strach”.

Wolała znów umrzeć.

Nie wstydziła się swojej duszy.

Wierzyła, że ktoś zastąpi ciszę

w jej zmęczonym sercu.

Brała do ręki ostatni sen, zastanawiała się,

ile mógł kosztować.

Dawno przestała liczyć wspomnienia;

patrzyła w przeszłość, która nie należała do niej.

Błagała Boga o jeszcze jedną łzę,

lecz On udawał, że jest głuchy.

Mówiła, że nie ma sił dłużej grać,

przegrywa walkę z życiem.

Bała się, że upuści głaz głowy.

Bóg odparł, że sama tego chciała.

Zrozpaczona, znów balansowała

na granicy strachu i litości.

Bała się postawić krok w stronę nieba.

Odliczała paciorki łez,

które zbierała przez całe życie.

Porzuciła ludzi, pogrążyła się w lepszym świecie.

Choć oddychała, od dawna już jej nie było.

Opisała w pamiętniku ostatni sen

i wyszła na spotkanie śmierci, która na to czekała.

Rozebrała się do naga i przysięgła,

że nie warto iść w stronę światła.

Pomóż się obudzić

Znów zatrułam się miłością.

Znów utraciłam łzę, którą mi podarowałeś.

Choć wierzę, że ze śmiercią mi do twarzy,

boję się wziąć kolejny oddech.

Chociaż nie wiem, którego dnia, o której godzinie

ponownie umrę, powierzę Ci mój jedyny sen.

Zawiodłam się na Twojej samotności,

lecz zostawiłam po sobie odrobinę wzruszenia.

Nasze wspomnienia znów się spotykają,

choć tak wiele je dzieli.

Pada deszcz, łzy spływają po drżących szybach.

Trzymamy się za ręce, wieje ciemny wiatr.

Czy istnieją słowa, które ukoiłyby moją niewinność?

Tak bardzo brakuje mi snów,

chciałabym zobaczyć w lustrze swoje odbicie.

Proszę, zaprowadź mnie do swojego serca;

udowodnij, że opłaca się marzyć.

Znajdujemy się na półmetku życia,

czy teraz będzie z górki?

Dziękuję, że niesiesz bagaż z moim cieniem.

Dziękuję, że ufasz moim urojeniom.

Nauczyłabym się żyć od nowa,

ale przestałam wierzyć w śmierć.

Zanim przyjdę, postaw melancholię do kąta.

Przedstaw mi swoje życie,

od dawna chciałam je poznać.

A gdy przypadkiem zasnę, pomóż mi

się obudzić.

Znalezione serce

Podczas spaceru znalazłam

opuszczone serce; wiesz, do kogo należy?

Czy powinnam zanieść je

do Biura Rzeczy Znalezionych?

A może wywiesić ogłoszenie?

Widać, że tęskni za swoim właścicielem.

Czy ktoś je zgubił, czy zwyczajnie wyrzucił?

Tak mu zimno, całe się trzęsie…

Czy zasłużyło na taki los?

Gdybym mogła, przygarnęłabym je,

ale mam już jedno serce…

Tak boję się, że trafi w złe ręce.

Że znowu zostanie wzgardzone,

że nienawiść ponownie je odrzuci.

Może powinnam jednak je przygarnąć?

Czy moje serce nie będzie zazdrosne?

Czy zniesie obecność drugiego serca?

Często narzeka na brak towarzystwa.

Nie będzie złe, jeśli podzielę miłość

między dwa serca?

Może pomożesz mi w opiece

nad tym znalezionym, samotnym serduszkiem?

Może uda się nam sprawić,

by ponownie uwierzyło w miłość?

Tak bardzo brakuje mu ciepła…

Podzielmy się z nim nadzieją

i obiecajmy, że nie dozna więcej takiej krzywdy.

Nie rozumiem, o czym marzę

Samotność wylęgła się

z serca miłości.

Obracam w palcach

cień ognia.

Proszę Boga o jeszcze jedno uderzenie serca,

w zamian dostaję życie.

Znów poplątały się sny;

nie rozumiem, o czym marzę.

Po chodniku serca

toczy się mój szept; czy ogrzejesz mnie

swym spojrzeniem?

Uczę się na pamięć Twojego imienia,

ale wciąż zapominam, kiedy i gdzie się urodziłam.

Chyba tylko Ty wiesz, jak naprawić moją duszę.

Marzę, by podzielić się z Tobą

uśmiechem, ale nie potrafię

przestać płakać.

Dławię się łzami duszy, dławię się Twoim

nadwerężonym wyznaniem.

Proszę, nie umieraj kolejny raz;

zaczekam na Ciebie na końcu świata.

Zdrętwiałymi, lodowatymi palcami

rozgarniam światło; nie mogę znaleźć ciemności.

Pomogę Ci zakochać się kolejny raz;

wiem, że ta miłość nie należy do mnie.

Widzę Twój strach przed początkiem.

Znów boli mnie spuchnięta myśl;

uważaj, spójrz najpierw w prawo.

Szepczę z całych sił, ale nikt mnie nie słyszy.

W Twoje dłonie składam

mój cień; obiecaj, że będzie mu dobrze.

Lepszy świat cz. 5

Kochała jego samotność. Wolała od śmierci.

Nadeszła pora, życie wreszcie ją pokochało.

Wiedziała, że miłość została stworzona

na jej podobieństwo. Odliczała sny, które zostały

do śmierci. Bała się świata, nie potrafiła rozmawiać z ludźmi.

I choć czas parł naprzód, ona zostawała w tyle,

wpatrzona w ginącą za horyzontem przyszłość.

Choć rozmawiała w języku śmierci,

wieczność łasiła się do jej serca.

Życie zostawiało na duszy kolejne blizny.

Znów widziała jego — jak zawsze samotnego i dumnego.

Marzyła, aby jego miłość zaginęła

w niewyjaśnionych okolicznościach.

Chciała tylko, aby wskrzesił jej melancholię.

Nie potrafiła się modlić; łzy przymarzały do jej powiek.

Był blisko, niebezpiecznie blisko, choć nie prosiła.

Chciała zbierać dla niego najpiękniejsze gwiazdy,