Bezpłatny fragment - Za okularami

Kwiaty

Jezioro lśniące,

książka pod ręką,

te zwiędłe kwiaty są wciąż pod mą męką.

Wszędzie je widzę,

czy to mara czy to sen,

zawsze są — może to omen…?

Zwiędłe kwiaty,

ten cud natury,

wyblakły jest ze swej przyrodniej mikstury…

Jezioro lśniące,

słońce zachodzi już śpiące,

a płatki zwiędłych kwiatów nieodparcie nie chcą

zejść mi z powiek…

Czy one znikną kiedykolwiek?

Zegar

Zgaśnij świeczko, zgaśnij!

Zegar już przestał tykać.

Przyszedł Hades, a na niebie zaczęło błyskać.

Ciemno wszędzie,

a bóg duszę z jego łoża wydobędzie.

Uśmiecha się miło,

a biednego człowieka już obezwładniło.

Nie przejmuj się kochany,

na ciebie też kiedyś przyjdzie ten czas marny…

Natura i miłość, miłość i natura

Odsłonięte ramiona

to wciąż powtarzająca się monotonia.

Śliczne oczy,

wciąż ujmujące to niebiańskie sklepienie,

nadal dziecko w nich drzemie.

O jak to miło,

znów spojrzeć na ten świat, który przeminął…

Te kwiaty młodości,

płyną wciąż ku dalszym brzegom miłości.

I rów raz się zmniejsza, a raz powiększa,

więc skąd możesz wiedzieć, że jest najważniejsza?

Z biegiem…

Ranek kolejny nastał,

a ruch od wschodu słońca nadal wzrasta.

Tory, tory — pociąg…

Zegar tyka, tyka nieustannie…

Tak nasz świat działa machinalnie.

Słychać wszędzie samochody,

siedzi staruszka na ławce w parku

i myśli o tym bez ustanku.

Rower pędzi,

człowiek zrzędzi,

że każdy dzień przemija,

a jego wszystko omija.

Modlitwa

Matko najmilsza!

Tyś przez Ojca najbardziej wyróżniona!

Tyś jest spośród ludzi najczystsza,

a Twoja potęga jest tak przez dzieci Boże ceniona!

Najukochańsza z matek,

Twoje piękno jest jak herbaciany dodatek,

a twoja miłość do ludzi,

niech ich serca nareszcie obudzi!

Matulu, przytul jednego chłopca,

którego już nikt na ziemi nie pozna…

Pióro trzymam nieustannie

Wszędzie sztuka się znajduje —

piękna, ludzkie dzieje opisuje.

Orfeusz zsyła swą lirę,

krzycząc: „Eviva l’arte!”

Ilu ludzi ma dar?

A ilu nie wykorzysta tych miar?

Patrzę na wodę płynącą ku dolinie,

by usłyszeć twoje ciche szepty drogi Apollinie.

Niegdyś zesłałeś światło —

tak, to hasło.

Muzyka, poezja, prawda wybrzmiewa,

a troski i smutki rozwiewa.

Niekiedy brak tchu,

lecz trzeba pisać w ludzkim odruchu.

Przestać wychwalać „Eviva l’arte”?

Przecież to jest w historii zawarte.

Nocą

Wieczorem patrząc na gwiazdę polarną,

pamiętamy tę chwilę nadzwyczajną.

Czas się wówczas zatrzymuje,

a Chopin nutami rymuje.

Tęskno wtedy za marzeniami

i za dziecinnymi pragnieniami.

Księżyc oświeca blaskiem sklepienie niebieskie,

tchnąc w sercach nadzieje anielskie.

Osamotnieni za dnia są opuszczeni

— w nocy — wybawieni.

Wybrzmiewa Nocturne romantyka,