Bezpłatny fragment - Wyprawa do opactw Saint Michel i Saint Germen w mrokach średniowiecznej Francji

  Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy  Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce znajduje się Opactwo Saint Michele we Francji.

Opactwo świętego Michała Archanioła na Mont Saint-Michel

Przedstawiam dziś czytelnikowi dwa opactwa położone we Francji pierwsze to. Opactwo świętego Michała Archanioła, na Mont Saint-Michel jest to dziś były męski klasztor benedyktyński na wzgórzu Mont Saint-Michel, we Francji, ufundowany już w 966 roku, na terenie istniejącego od 709 roku,sanktuarium świętego Michała Archanioła, zamknięty podczas Rewolucji Francuskiej w 1791 roku, a następnie reaktywowany w 1966 roku. Od 2001 roku jest to klasztor Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich. Według legendy w 709 roku, biskupowi Avranches, świętemu Aubertowi, objawił się Michał Archanioł, prosząc o zbudowanie kościoła na skale. w drugiej części książki przeniesiemy się do opactwa Saint Germen,w regionie Hauts-de-France, na zachód od departamentu Oise, w kraju Bray,także we Francji. Zapraszam najpierw do opactwa Saint Michele na skale.

Biskup dwukrotnie zlekceważył prośbę aż do momentu, kiedy święty Michał, dotknąwszy palcem biskupiej głowy, wypalił w niej dziurę, ale pozostawił nieszczęśnika przy życiu. Czaszka świętego Auberta z owym otworem przechowywana jest do dziś w katedrze w Avranches. Krótko potem została zbudowana pierwsza kaplica w grocie, a poprzednia nazwa Mont-Tombe została zastąpiona Mont Saint-Michel-au-péril-de-la-Mer. Podczas budowy według legend doszło do rzekomych cudów.

Poranna rosa wyznaczyła zarys fundamentów, skradziona krowa ukazała się nagle tam gdzie powinien lec pierwszy złom granitu, trzymane na rękach niemowlę odsunęło stopami głaz zagradzający drogę oraz ukazanie się świętego Michała który wskazał źródło słodkiej wody. Hrabiowie z Rouen, potem książęta Normandii, hojnie obdarowali zakonników, zmuszonych przez Normanów do ucieczki na obronną z natury wyspę. Mont Saint-Michel nabyło ponadto znaczenia strategicznego po przyłączeniu w 933 roku, półwyspu Cotentin do księstwa Normandii i znalezieniu się na granicy z księstwem Bretanii.

Książę Ryszard I Nieustraszony w latach 943 do roku 996, podczas swych pielgrzymek do sanktuarium oburzał się, że mnisi zlecali wykonywanie obrzędów religijnych świeckim duchownym, płacąc im za tę czynność. Wystarał się więc u papieża Jana XIII o bullę dającą mu prawo przywrócenia porządku w klasztorze i w 966 roku, wraz z mnichami przybyłymi z opactwa św. Wandrille’a z Fontenelle, założył nowe opactwo benedyktyńskie Fontenelle.

W 1256 i 1264 roku, pielgrzymkę do opactwa na Mont Saint-Michel odbył Ludwik IX Święty. Bogactwo i siła nowego opactwa, jak też i prestiż sanktuarium, przyciągały tłumy pielgrzymów, co trwało aż do okresu reformacji. U stóp sanktuarium powstało miasteczko oferujące pielgrzymom gościnę. Opactwo nieprzerwanie cieszyło się względami książąt normandzkich, a następnie królów Francji. W czasie wojny stuletniej opactwo zostało opasane nowym pierścieniem murów obronnych, teraz obejmujących także miasteczko. Anglicy próbowali je kilkakrotnie zdobywać, ale bezskutecznie. Pamiątką po jednym ze szturmów są dwie machiny oblężnicze pozostawione pod murami Mont Saint-Michel.

Począwszy od 1523 roku, opata sanktuarium wyznaczał bezpośrednio król Francji, powierzając często pełnienie tej funkcji osobie świeckiej i dając jej prawo korzystania z dochodów klasztornych. Na terenie opactwa zostało zbudowane więzienie i klasztor się wyludnił. Przyczyniły się też do tego wojny religijne. W 1622 roku, klasztor przeszedł w ręce benedyktynów z kongregacji świętego Maura, fundatorów szkoły, tylko w niewielkim stopniu troszczących się o utrzymanie budowli w dobrym stanie.

Z rokiem 1791, w następstwie rewolucji francuskiej, ostatni mnisi zostali wydaleni z opactwa, które zostało zmienione w więzienie. Począwszy od 1793 roku, przetrzymywano w nim ponad trzystu księży odmawiających przyjęcia nowej konstytucji cywilnej kleru. Wobec protestów przeciwko aresztowaniu socjalistów Martina Bernarda, Armanda Barbès i Auguste Blanqui dekretem cesarskim z roku 1863, więzienie zamknięto. Opactwo przeszło następnie w ręce biskupa z Coutances. W 1966 roku, do opactwa przybyła grupa mnichów benedyktyńskich, jednak była ona nieliczna, przez co poszukiwano większej wspólnoty, która mogłaby tam zamieszkać.

W 2001 roku, klasztor przekazano Monastycznym Wspólnotom Jerozolimskim. Opactwo benedyktyńskie powstawało począwszy od X wieku z zestawionych, zachodzących na siebie części w stylach romańskim i gotyckim. Różne budowle konieczne do funkcjonowania klasztoru zostały stłoczone na ciasnej i niewygodnej przestrzeni. Merveille usytuowana na północy opactwa zawierała krużganek klasztorny podzielony na refektarz, fraternię i spiżarnię jest to przykład funkcjonalnego połączenia. W ten sam sposób zabudowania Balle-Chaise i dormitorium łączą funkcje administracyjne opactwa z działalnością kulturalną. Notre-Dame Sous-Terre. Pierwotny kościół klasztorny wzniesiony w czasach fundacji benedyktyńskiej z 966 roku, został całkowicie pochłonięty przez powiększający się klasztor. Nowe budowle pojawiały się kolejno po wschodniej stronie świątyni, na wyższych piętrach skały i na samym szczycie wzgórza.

W efekcie rozbudowy pierwotny kościół został zupełnie zapomniany i odkryty na nowo dopiero na przełomie XIX i XX wieku, w czasie prac wykopaliskowych w tym miejscu prowadzonych. Dzisiaj odrestaurowany kościół stanowi wspaniały przykład architektury romańskiej. Konstrukcje XI wieku. Rosnąca coraz bardziej liczba pielgrzymów zmusiła do zbudowania większego kościoła na miejscu dawnych budynków klasztornych, na północ od pierwotnego kościoła Notre-Dame-Sous-Terre. Nowa świątynia miała trzy krypty, kaplicę Trente-Cierges czyli Trzydziestu świec w transepcie północnym, złotą kryptę chóru inaczej Kaplica wielkich kolumn, na wschodzie i kaplicę świętego Marcina z lat 1031 do roku 1047, w transepcie południowym. Budowa nawy głównej i transeptu została zapoczątkowana przez opata Ranulphe’a w 1060 roku.

W 1080 roku, na północ od kościoła pierwotnego zostały wzniesione trzy piętra budynków klasztornych, w których mieściła się sala północna służąca do przyjmowania pielgrzymów, jako promenada jako droga spacerowa dla mnichów oraz dormitorium. Ponadto zaczęto budować jałmużnik i spiżarnię przyszłego klasztoru Merveille. Pierwotny kościół Notre-Dame-Sous-Terre, całkowicie wchłonięty przez nowe zabudowania był jednak jeszcze wykorzystywany jako miejsce kultu religijnego. Konstrukcje XII wieku.

W 1103 roku, trzy dzwony zachodniej nawy nowego kościoła runęły na klasztorne budynki, gdyż nie były wystarczająco solidnie osadzone. Odbudową zajął się opat Roger II z lat 1115 do roku 1125. Na zachodzie i północnym zachodzie, opat Robert de Torini w okresie 1154 do roku 1186, zarządził konstrukcję nowego zespołu budynków klasztornych, mieszczących nowe cele, izbę chorych i kaplicę świętego Szczepana.

Poza tym przerobił przejścia prowadzące do Notre-Dame-Sous-Terre dla uniemożliwienia kontaktów pomiędzy zakonnikami a pielgrzymami. Konstrukcje XIII wieku. Opat Raoul-des-Îles w latach 1212 do roku 1218, w miejscu jałmużnika wybudowanego przez Rogera II założył salę gości w okresie 1215 do roku 1217, i refektarz w latach 1217 do roku 1220, natomiast nad spiżarnią salę rycerską w latach 1220 do roku 1225, i wirydarz w latach 1225 do roku 1228. Wszystkie te obiekty stanowiły całość zwaną Merveille inaczej Cud. Z inicjatywy opata Richarda Turstina z lat 1236 do roku 1246, po wschodniej stronie została wzniesiona sala straży, przyszłe wejście do opactwa i nowa sala sprawiedliwości to Officialité, w roku 1257, które wspólnie tworzą zespół Belle-Chaise. Konstrukcje XIV, XV i XVI wieku.

W czasach administracji opata Pierre Le Roy w latach 1386 do roku 1410, zostały dokończone fortyfikacje, około roku 1393 zbudowane zostały dwie wieże Chatelet, a po nich kolejno, La Tour Perrine i La Bailliverie. Powstały też apartamenty opata. W 1421 roku runął romański chór opactwa, który został zrekonstruowany w dwóch fazach w latach 1446 do roku 1450, i 1499 do roku 1523, w gotyckim stylu flamboyant. Konstrukcje XVIII wieku. W wyniku pożaru w 1776 roku, postanowiono wyburzyć trzy przęsła zachodnie opactwa, a w 1780 roku, została zbudowana nowa fasada czyli front budynku, w stylu neoklasycystycznym, której fundamenty skróciły o połowę położony pod nimi pierwotny kościół Notre-Dame-Sous-Terre.

Odbudowa w XIX i XX wieku. W 1817 roku, z powodu licznych modyfikacji wykonanych przez władze penitencjarne, żeby pomieścić warsztaty dla więźniów, zawaliła się jedna część konstrukcji wzniesiona za czasów opata Roberta de Torigni w latach 1154 do roku 1186. Po sklasyfikowaniu opactwa jako pomnika historycznego w 1874 roku zostały przeprowadzone przez Corroyera pierwsze pilne prace wzmacniające i konserwacyjne.

W 1896 roku, nad kościołem została wzniesiona iglica, która sięga 170 metrów, nad poziomem morza. W 1898 roku, wykopaliska Gouta pod podłożem kościoła doprowadziły do ponownego odkrycia Notre-Dame-Sous-Terre, który został oddany do użytku w 1959 roku, dzięki zastosowaniu przez architekta Froidevauxa wzmocnień z betonu sprężonego, które podtrzymują wyżej położony kościół.

Lista opatów. Od roku 966 do 991 roku, Maynard I991 do roku 1009, Maynard II 1009 do roku 1017, Hildebert I 1017 do roku 1023, Hildebert II 1025 do roku 1051, Almod 1051 do roku 1055, Théodoric 1055 do roku 1058, Suppo 1058 do roku 1058 i 1060, Radulphe o Raoul de Beaumont 1060 i 1065 do roku 1084,Ranulphe o Renaut de Bayeux 1085 do roku 1102, Roger I1106 do roku 1122, Roger II 1125 do roku 1131, Richard de Mère 1131 do roku 1149, Bernard du Bec 1149 do roku 1150, Geoffroy 1151 do roku 1153, Richard de la Mouche, Robert Hardy 1154 do roku 1186, Robert de Torigni 1186 do roku 1191, Martin de Furmendi 1191 do roku 1212, Jourdain 1212 do roku 1218, Radulphe o Raoul des Îles 1218 do roku 1223, Thomas des Chambres 1225 do roku 1236, Raoul de Villedieu 1236 do roku 1264, Richard Turstin 1264 do roku 1271, Nicolas Alexandre 1271 do roku 1279, Nicolas Famigot 1279 do roku 1298, Jean Le Faë 1299 do roku 1314, Guillaume du Château 1314 do roku 1334, Jean de la Porte 1334 do roku 1362, Nicolas le Vitrier 1363 do roku 1386,

Geoffroy de Servon 1386 do roku 1410, Pierre le Roy 1410 do roku 1444, Robert Jolivet 1444 do roku 1483, Guillaume d’Estouteville 1483 do roku 1499, André Laure 1499 do roku 1510, Guillaume de Lamps 1510 do roku 1513, Guérin Laure 1515 do roku 1523, Jean de Lamps 1524 do roku 1543, Jean le Veneur 1543 do roku 1558, Jacques d’Annebault 1558 do roku 1570, François Le Roux d’Anort 1570 do roku 1587, Arthur de Cossé-Brissac 1588 do roku 1615, François de Joyeuse 1615 do roku 1641, Henri de Lorraine, duca di Guise 1641 do roku 1643, Ruzé d’Effiat 1644 do roku 1670, Jacques de Souvré 1670 do roku 1703, Étienne Texier d’Hautefeuille 1703 do roku 1718, Karq de Bebambourg 1721 do roku 1766, Charles Maurice de Broglie 1766 do roku 1769, Étienne-Charles de Loménie de Brienne 1788 do roku 1791 i ostatni opat to Louis-Joseph de Montmorency-Laval.  Mont Saint Michel,jest sklasyfikowany jako zabytek historyczny, znajduje się na wysepce Mont, która sama znajduje się na terytorium francuskiej gminy o nazwie Le Mont-Saint-Michel w departamencie Manche w regionie Normandii. Opactwo podlega klasyfikacji jako zabytki historii według listy z 1862 roku. Jest podwójnie wpisane na listę Światowego Dziedzictwa OF UNESCO, wpis pierwszy w 1979 roku, a także Mont Saint-Michel i jego zatoka i ponownie zostało wpisane w 1998 roku, jako część serialu Paths Compostela we Francji. Jest to dziś majątek państwowy, zarządzany przez Centre des monuments nationaux. Opactwo to jest jednym z pierwszych miejsc kulturalnych odwiedzanych we Francji. Słowotumba, grób, rzadkie w toponimii, należy interpretować w znaczeniu kopiec, wzniesienie. Nazwa sąsiedniej wysepki Tombelaine nie pochodzi od galijskiego boga Belenos, ale od prymitywnego tumb-ell-ana wywodzącego się z poprzedniej, epoki oznaczonej podwójnym sufiksem, i jest to homonimiczna formacja Tombelaine, wioska Calvados lub Tomblaine, gmina Meurthe oraz Mozela. Pierwotny herb został prawdopodobnie odwrócony kolorystycznie posiadał srebrne pole i piaskowe muszle ze względu na naturalne muszle tego miejsca, bardzo ciemne. Głowa Francji, raczej przypisywana jest dobrym miastom, została nadana przez Ludwika XI, jako bardzo pobożnego i oddanego świętemu Michałowi, tuż po jego pielgrzymce do opactwa w 1462 roku. Ten herb który posada opactwo jest często błędnie przypisywany miastu Mont-Saint-Michel. Od samego początku Góra Mont Michel była miejscem, w którym ludzie lubili słuchać lub przedstawiać historie, które ich zbudowały i dodawały im otuchy. Zatem hipoteza, zgodnie z którą w czasach starożytnych było to miejsce kultów druidów dla Abrincatów, którzy zamieszkiwali region wokół góry i Avranchin, opiera się jedynie na indukcjach i przypuszczeniach. Według kanonu katedry Dol i historyka Gilles Deric z lat 1726 do roku 1800, skała była pogańską świątynią poświęconą galijskiemu Bogu w słońcu pod nazwą Mons vel Tumba Beleni, lub mount lub grób Belenos, hipoteza teraz zarzucona, ponieważ żaden poziom starożytnej okupacji nie został ujawniony, a Tumba Beneni jest z pewnością kakografią dla Tumbellany, Tombelaine. Mont-Tombe lub Mons Tumba, jest to pierwotna nazwa Mont-Saint-Michel, można by tak nazwać, ponieważ wyłoniło się z piasków jak grobowiec. Bardziej prawdopodobne jest, że rdzeń słowa Tombe jest w rzeczywistości indoeuropejski, i pochodzi od słowa tum co znaczy kopiec. Termin ten odnosi się do geograficznej rzeczywistości miejsca na określenie kopca, czy też wzniesienia.Pełna nazwa tego miejsca to. Mont-Saint-Michel-au-peril-de-la-Mer. Jest to częściowo legendarne i cudowne konto w chrześcijańskiej fundacji opactwa pochodzi z tekstu w języku łacińskim z Revelatio Ecclesiae Sancti Michaelis w Monte Tumba. Została napisana przez kanonika z Mont-Saint-Michel lub z katedry Avranches w IX wieku. Ten tekst okoliczności jest częścią kontekstu walki o władzę między Bretanią a Księstwem Normandii z królestwem Franków, a także reform kanonicznych podjętych przez cesarzy Karolingów. Ponadto kronikarze Mons podczas pisania w IX wieku, określali miejsce jako poświęcone dla chwały Boga, księcia i społeczności, w której żyją, w celu utworzenia pewnej legendy, ale nie widzą że wszystkie informacje w ich historii są jak fabrykacja i źródło fałszywych bajek, stąd wywodzi się konieczność dokonanania krytycznej lektury tych tekstów. Wraz z pojawieniem się chrześcijaństwa w regionie, około IV wieku, Mont Tombe jest częścią diecezji Avranches, którego granice odpowiadają dawnym terytorium Abrincates. W połowie VI wieku, chrześcijaństwo jest naprawdę wszczepione w zatoce. Pustelnicy, święci para i święty Scubilion założyli jeden klasztor poświęcony pierwszemu chrześcijańskiemu męczennikowi, świętemu Szczepanowi, wzniesionemu w połowie wysokości skały, a drugi na cześć pierwszego męczennika Autun, świętego Symphoriena, wzniesionego u podnóża skały. Od IV wieku, kult świętego Michała jest rozpowszechniony na Wschodzie. Święty ukazał się na Zachodzie na przełomie V wieku, wraz z powstaniem pierwszego sanktuarium w Monte Sant’Angelo w górach Gargano w Apulii we Włoszech w roku 492. W 813 roku, Charlemagne został rozszerzony na wszystkich jego stanach w święto Świętego Michała. Odtąd poświęcono mu wiele kaplic i budynków baszty, fundamenty. Są one zazwyczaj budowane w odizolowanych i wzniesionych miejscach, aby przypomnieć nam, że Święty Michał jest głową aniołów. Właśnie w tym kontekście jest relacjonowane w Revelatio, o budowie, przez biskupa świętego Auberta z Avranches, w kaplicy poświęconej archaniołowi świętemu Michałowi w 708 roku. Według legendy Aubert trzykrotnie otrzymałby podczas snu rozkaz Saint-Michel, aby oratorium zostało wzniesione na Mont-Tombe. Sanktuarium musi być, zgodnie z instrukcjami anioła, repliką sanktuarium Świętego Michała w Mont-Gargan we Włoszech powstałym w V stuleciu. Aubert kazał usunąć pogański kamień kultu z góry Tombe i zamiast tego zbudował okrągłe sanktuarium złożone z grubo ułożonych kawałków skały. W około roku 708, Aubert wysyła dwa kanony, aby szukać włoskiego sanktuarium z góry Gargan z relikwiami na miejscu kamień, gdzie zostawił odcisk jego stopy i kawałek jej welonu lub według innej tradycji na ołtarzu, który miał być mu dedykowany. To właśnie podczas tej misji fala przypływu z marca 709 roku. Pochłonęłaby las Scissy i otoczyła górę, tworząc wyspę. Następnie zgodnie z tradycją Mons z IX wieku, biskup poświęca kościół 16 października 709 roku, i instaluje tam rozdział dwunastu kanonów. Narodził się wówczas Mont-Saint-Michel. Początki Góry, jednak pozostają niejasne, czy popularna legenda zachowała oryginalną historię w swoim pierwotnym fundamencie, że fundacja może być wcześniejsza i czy rok 708, należy do rozwoju monastycznej znany w Normandii między VI a IX wiekiem? W 1960 roku, Yves-Marie Froidevaux, ma ponoć znaleźć na wschód od kaplicy Notre-Dame-Sous-Terre. Cyclopean ściany, które mogłyby stanowić pozostałości kaplicy zbudowanej w 708 roku, przez świętego Auberta. Sanktuarium to będzie kaplicą relikwiarzy, w której znajdował się grobowiec założyciela Auberta i relikwie insygniów sprowadzone z Mont-Gargan lub wynalezione jak kamień z nadrukiem, peleryna, tarcza, miecz, który zniknął podczas tak zwanej rewolucji francuskiej. Kaplica zastąpiłaby zatem oryginalne oratorium. Pierwsze konstrukcje okazały się niewystarczające iw okresie karolińskim wzniesiono ważne budowle, wokół których rozmieszczono poszczególne cele zakonników. Po raz pierwszy w 710 roku. Wyspa Mons straciła swoją nazwę Mont-Tombe, przyjmując w zamian nazwę Mont-Saint-Michel-au-peril-de-la-Mer, która nawiązuje do przejścia pielgrzymów przejście przez zatokę jako źródło stagnacji lub utonięć. W średniowieczu był on powszechnie nazywany przez duchownych Mons Sancti Michaeli in periculo maris, zanim stopniowo przyjęto nazwę Mont-Saint-Michel. Ewolucja Mont-Saint-Michel na przestrzeni wieków. Kanony z Mont-Saint-Michel ukazują się w pierwszym wieku swojej instytucji wierni misji, która przywiązała ich do kultu Archanioła świętego Michała ich góra staje się jednocześnie miejscem modlitwy, studiów i pielgrzymki, ale era stabilizacji, jakiej doświadczyła Neustria za panowania Karola Wielkiego, ustępuje po śmierci tego cesarza, okresowi wielkiego nieładu. Podczas gdy reszta Galii została poddana najazdom barbarzyńców, religia i nauka znalazły schronienie i azyl w diecezji Avranches, a zwłaszcza w Mont-Saint-Michel. Wykorzystując rozłam wnuków Karola Wielkiego, najazdy i najazdy Wikingów, wcześniej zawarte, odzyskują nowy wigor. Wydarzenia tego czasu początkowo nie wstrzymały pielgrzymek do Mons, których centrum stała się ta czczona skała. Wikingowie dotarli do Mont-Saint-Michel-au-Péril-de-la-Mer w roku 847, i wówczas to złupili kościół klasztorny. Wydaje się, że podczas innych najazdów Wikingów mnisi z Góry nie opuścili swojego klasztoru. Być może jest już używany jako miejsce ufortyfikowane, czy też jest chroniony, ponieważ znajduje się w strefie wpływów hrabiego Rennes, który wynegocjował sojusz z Wikingami? W 867 roku, król Francji Karol III Prostak, jako że nie jest w stanie obronić swoich poddanych poprzez następujących zachodnich przemarszów, podpisał traktat w Compiègne z królem Bretanii Salomonem, w którym t sprzedaje Cotentin i Avranchin. Le Mont jest już częścią diecezji Avranches, która pozostaje w archidiecezji Rouen. Traktat z Saint-Clair-sur- Epte, zawarty w 911 roku, pomiędzy Karolem III Prostakiem i liderem Normanów daje pochodzenie norweskiej nazwie Rollo, urodziła się ona w Marszu Normandii. Rollo został ochrzczony i dał zakonnikowi z góry swoją ziemię Ardevon, zapewniając im stałą ochronę. W 933 roku, Guillaume Longue-Épée, syn i następca Rollo, uznał autorytet króla Francji Raoula, który przyznał mu Cotentin i Avranchin aż do Sélune, jest to granica między Rennais i Avranchin. Wówczas, Mont-Saint-Michel-au-Péril-de-la-Mer znajduje się pod kontrolą Normanów, kontrolując kolonię Wikingów Cotentin, a tym samym integrując ich z królestwem króla Raoula poprzez daninę hrabiego Guillaume Longue-Épée, który kontynuował politykę przywracania klasztorów zainaugurowanych przez jego ojca dla założenie opactwa benedyktynów w roku 965 lub 966 roku. Jednak gwałtowny rozwój bogactwa kościoła opactwa Saint-Michel stanowił poważną przeszkodę w jego prawidłowym funkcjonowaniu, a nawet w powołaniu zakonnym. Wyposażeni w środki na zaspokojenie swoich pasji kanonicy wydawali na przyjemności bogactwo czerpane z pobożności książęcej, podczas gdy kościół pozostawał opuszczony lub bywał odwiedzany tylko przez nieco opłacanych duchownych. Szlachta w kraju starała się uzyskać zyski z bogatego opactwa, aby lepiej je wydać na przyjemności stołu, świata i polowania, na którym teraz spędzili swoją egzystencję. Kiedy Richard I, syn Williama Longsworda, odniósł sukces jako książę Normandii, próbuje rozwiązać problem, ukazując mu kanony, by obwinić ich za ich ekscesy i przypomnieć im o świętym charakterze opactwa. Po bezskutecznych próbach przywrócenia im normalności życia zakonnego poprzez wyrzuty, modlitwy i groźby, Ryszard postanawia, za zgodą papieża Jana XIII i króla Lothaire’a, zastąpić kolegiatę du Mont, klasztorem poprzez założenie tam zakonu benedyktynów którzy zastępują kanony świętego Auberta, jak wspomniano w wstępie monachorum zwanej też instalacją mnichów, w traktacie napisanym w latach 1080 do roku 1095, przez mnicha z Mont-Saint-Michel, który stara się bronić tezy niezależność klasztoru od władzy doczesnej. Po udaniu się do Avranches, a następnie to, w licznej procesji prałatów i lordów oraz trzydziestu zakonników z okolicznych klasztorów normandzkich, klasztor Saint-Wandrille, Saint-Taurin d'Évreux i Jumièges, wówczas Richard wysłał jednego z oficerów swojego dworu z kilkoma żołnierze w Mont-Saint-Michel, aby powiadomić kanoników o jego rozkazach. Jako że muszą podporządkować się surowościom życia klauzurowego, przyjmując habit świętego Benedykta lub opuścić Mont. Jeden poddaje się, podczas gdy inni przerywają scenę, pozostawiając opata Maynarda I, który pochodzi z opactwa Saint-Wandrille, aby ustanowić tam panowanie benedyktynów. Wymiana kanonów przez mnichów benedyktynów miała miejsce w roku 965 lub 966 roku. I jest to rok wybrany jako rok założenia opactwa Mont-Saint-Michel. Od tego czasu książęta Normandii chcieli uczynić górę jednym z wielkich centrów pielgrzymkowych chrześcijaństwa i rozpoczęli rozległe place budowy. To początek wspaniałych godzin dla opactwa, którym będzie kierować 41 opatów benedyktynów w latach 966 aż do roku 1622,a jest to data, w której opactwo łączy się ze zgromadzeniem Saint-Maur, którego zakonnicy przywracają życie monastyczne i unikają ruiny na miejscu, panujący na Górze nad duszami i ciałami. To właśnie ci pierwsi benedyktyni, którzy obdarzeni przez opactwo z pre-romańskim okresie dwukrotnie przebudowują nawą kościoła Notre-Dame-sous-Terre, a następnie budują od roku 1060, nawę nowego kościoła klasztornego, a w tym skrzyżowaniu transeptu ma siedzibę, aż na szczyt skały. Wyspa góry jest zbyt mała, aby ochronić kamieniołom, użyte kamienie pochodzą więc z zewnątrz, jest to przywożony kamień z Caen, którego delikatność sprzyja wykonywaniu bardzo szczegółowych rzeźb jak fryzy arkad czy też spandrele krużganka, a zwłaszcza granit, który pochodzi z kamieniołomów Wysp Chausey, gdzie jest materiał jest przecinany przez kamieniarzy w skale, transportowany drogą morską, a bloki ciągnięte pod małymi łodziami lub barkami. Poprzez liniowe wciągarki obsługiwane podczas przypływu, i zamontowany w blokach zainstalowanych przez murarzy. Dokładniej mówiąc jest to granodioryt o niebieskawo-szarym odcieniu, o ziarnistej teksturze, o drobno-średnim ziarnie, z dominującą białą miką. Enklawy naskórkowe są ciemne, i bardzo liczne. Enklawy te są bogate w czarną mikę, które zawierają żelazo i których zmiana powoduje utlenianie się pewnego typu rdzy, tworząc w ten sposób brązowawo-złote plamy. paragenezy. Główną część tego granodiorytu stanowią, skalenie w 53,5%, w tym 38,5% plagioklazów jako oligoklaz-andezyna białych do szaroniebieskich i 15% skalenie potasowe są to mikroklina, białe lub różowe, oraz kwarc, szklistoszary w 31%, biotyt, mika czarnopłatkowa w ilości 14,5%. Granitoid ten został użyty między innymi przy budowie dworów Cotentin, chodników Londynu oraz przy rekonstrukcji Saint-Malo jak chodniki, czy też nabrzeża w 1949 roku. W przybliżeniu między 1009 a 1020 rokiem, Bretończycy podbili ziemie między Sélune i Couesnon, ostatecznie czyniąc Mont Saint-Michel wyspą normandzką. Konflikty te nie przeszkadzają książętom Bretanii Conan le Tort, zmarłym w 992 roku, oraz Geoffreyowi I który zmarł w 1008 roku. Aby zostali pochowani pod dobrodziejstwami Mont Saint-Michel. Ten podbój dokonany przez władców normańskich będzie miał decydujące znaczenie dla przyszłości opactwa. Rzeczywiście, spór między Kościołem katolickim a potomkami Wikingów jest nadal żywy, ponieważ ludzie Północy przez wieki plądrowali, rabowali i systematycznie niszczyli klasztory znajdujące się w ich pasażach. Suwerennemu Rollo powierzono również Normandię pod warunkiem, że zostanie ochrzczony. Dlatego nowi panowie Normandii pragną złożyć Kościołowi przyrzeczenia, aby pokazać, że stali się dobrymi chrześcijanami, co jest istotnym elementem ich relacji z ludnością, z którą się wywodzą, a także z koroną Francji. Finansowanie klasztorów i kościołów, a zwłaszcza opactwa Mont Saint Michel, jest więc wymarzoną okazją do odkupienia jego wizerunku i pokazania się jako obrońca i promotor religii chrześcijańskiej na ich terytorium. Powstanie Góry pod zwierzchnictwem Normanów będzie zatem wynikiem bardzo politycznych kwestii. Powstaje tu centrum Tłumaczeń w XII wieku. W pierwszej połowie XII wieku, benedyktyni z Mount Saint Michael miałby, według wielu historyków, wielki wpływ na rozwój intelektualny Europy przez tłumaczenia Arystotelesa bezpośrednio z greckiego na łacinę, najstarsze rękopisy dzieł Arystotelesa, w szczególności kategorie, nosi datę z XI i XII stulecia, przed czasem, gdy inne tłumaczenia są w Toledo z arabskiego, lub w Włoszech. W samym Mont-Saint-Michel w bibliotece z XII wieku, zawierały się teksty Kato Starszego, Timaeus od Platona w tłumaczeniu łacińskim, po różne dzieła Arystotelesa i Cycerona, oraz wyciągi z Wergiliusza i Horacego. Mont-Saint-Michel osiągnął wtedy swój szczyt z ojcem Robertem de Torigni, prywatnym doradcą księcia Normandii, Henryka II króla Anglii. W 1204 roku, po zobowiązana do przypadku z Johnem Lackland, króla Francji Philippe Auguste które uznane, są po raz drugi, Arthur Bretanii jako następca króla Ryszarda Lwie Serce, zaczął wykorzystać twierdze kontynentalne księcia Normandii. W międzyczasie Jean-sans-Terre zabija swojego siostrzeńca Arthura, a następnie niszczy Bretanię. Król przekroczywszy z armią granicę Normandii w celu wykonania wyroku, jego sprzymierzeniec, Guy de Thouars, nowy książę Baillistre Bretanii, rzuca się na Avranchin na czele armii bretońskiej. Mont-Saint-Michel był pierwszym punktem, na który skierowane były wysiłki Guy de Thouars przed odzyskaniem Avranchin i Cotentin. Bezsilni w obronie miasta, palisady zostały zmiecione, miasto zostało splądrowane, a Montois zamordowani, bez względu na wiek i płeć. Bretoński szturm przełamał fortyfikacje klasztoru, po długich i bezużytecznych wysiłkach Guy de Thouars, rozpaczając, że chce zostać panem ogrodzenia bronionego z rozpaczą, wycofał się, doprowadzając miasto do ognia. Katastrofa rozwinęła się z taką gwałtownością, że płomienie, pędzące w kierunku szczytu góry, przelały się na opactwo, gdzie prawie wszystkie budynki obróciły w popiół. Tylko mury i sklepienia stawiały opór i uniknęły tego pożaru. Avranches Cathedral kontynuuje podróż na podbój Avranchin i Cotentin. Philippe Auguste odczuł najdotkliwszy ból tej katastrofy i chcąc zatrzeć ślady tego nieszczęścia, wysłał Abbé Jordanowi dużą sumę pieniędzy na naprawę zniszczeń. To opaci Jourdain i Richard Tustin otaczają opactwo pierwszą ufortyfikowaną klauzurą. Te dzieła pozostają pod nazwą Belle Chaise, jak ośmiokątna wieża Corbins na końcu Merveille i północne mury obronne, nad lasem opactwa. Pochodząca z tego samego okresu wieża Fanils, wieża strażnicza Pilette i od zachodu mury obronne otaczające rampę wejściową, która służy jako drugie wejście na Mont. Odbudowany w stylu architektonicznym Norman, z liczydłami kapiteli okrągłych spandreli z kamienia Caen, motywami roślinnymi i innymi detalami. Krużganek Cudu został ukończony w 1228 roku. Wówczas nadchodzi wojna stuletnia. Guillaume du Merle, kapitan generalny portów Normandii, założył garnizon królewski w 1324 roku. Przeor Mont Nicolas the Glazier zawarł ze swoimi mnichami w 1348 roku. Porozumienie, które podzieliło dochody na dwie części, jedną dla klasztoru, drugą, zarezerwowane dla siebie, stanowiące opactwo mense. Na samym początku konfliktu opactwo straciło wszelkie dochody z angielskich przeoratów. W 1356 roku. Anglicy zajęli Tombelaine, założyli tam Bastylię i rozpoczęli oblężenie opactwa na skale, jako niemal jedynego francuskiego przyczółka w angielskiej wówczas Normandii. Wkrótce potem Bertrand Du Guesclin został mianowany kapitanem garnizonu Mont i odniósł kilka zwycięstw, które pozwoliły na kilka lat odpierać angielskie zagrożenie. W 1386 roku, to Pierre Le Roy został wybrany na opata i zarządził budowę wieży Perrine, krenelażowego barbakanu z podwójnym wejściem zamkniętym odchylanymi liśćmi, Grand Degré i wieży Claudine, która go strzeże, oraz Châtelet. Po bitwie pod Azincourt, nowy opat Robert Jollivet, miał jużdo dyspozycji wał ochronny zbudowany z 1417 roku, aby chronić miasto, a także duże cysterny wykopane w żywej skale, za absydą opactwa w 1418 roku, aby dostarczyć dla Mont ze świeżą wodę. W 1419 roku, Rouen wpada w ręce Anglików. Le Mont było wówczas jedynym miastem w Normandii, które stawiało opór okupantowi. Obawiając się angielskiej potęgi, Robert Jollivet zaoferował swoje usługi królowi Anglii w 1420 roku, ale rok później Karol VII mianował Jeana VIII z Harcourt kapitanem Góry, aby stawić czoła angielskiej inwazji. Góra była wówczas jedynym miejscem w Normandii, wciąż stawiającym silny opór Anglikom, którzy oblegali ją w latach 1423 aż do roku 1440, ustanawiając blokadę lądową i morską oraz budując dwie bastille na Tombelaine i Ardevon. Książę Bretanii, pomimo sojuszu z Anglikami, obawiał się ich i niebezpieczeństw, jakie dawało posiadanie tej skały przez ten kraj i jakie zagrożenie stanowiłoby dla jego prowincji. Na jego polecenie Sieur Briand III de Châteaubriant-Beaufort, jego admirał Guillaume de Montfort, kardynał i biskup Saint-Malo, potajemnie wyposażył kilka statków w tym porcie, które zostały zamontowane przez lordów Combourg, Montauban, Chateaubriand itp., z dużą liczbą bretońskich rycerzy i giermków, wszyscy zdeterminowani do ataku na angielskie okręty. Ta wyprawa rozgromiła flotę angielską była to bitwa w dniu 16 czerwca 1425 roku. Kiedy zwycięska eskadra wylądowała w Mont-Saint-Michel, oblegające wojska, obawiając się połączonego ataku rycerzy Montois i Bretonów, pośpiesznie porzucili swoje bastille, pozostawiając wszelką swobodę zaopatrzenia oblężonego miejsca. Gdy tylko Anglicy zobaczyli oddalającą się eskadrę pomocniczą, pospieszyli z przybyciem i odciążeniem fortyfikacji. Mont-Saint-Michel był nawet bardziej rygorystyczny, a cała jego komunikacja z plażą została przechwycona i przy każdym przypływie garnizon Mons nie mógł próbować zdobyć zapasów, zanim plaża nie stała się miejscem krwawych potyczek. Jean organizuje niespodziewany atak ze swoim sojusznikiem Jeanem de La Haye i obleganym przez angielskie patrole, który zostaje zmiażdżony, a na miejscu potyczki pozostało ponad 200 ciał, po czym Anglicy zaszyli się w swoich fortach. Jean d’Harcourt ginie w bitwie pod Verneuil w dniu 7 sierpnia 1424 roku, i zostaje zastąpiony przez Jeana de Dunoisa, gdy tylko ten zostanie zakwestionowany. Zakonnicy z Góry wzmacniają swoją obronę z własnych środków, przynosząc część swojej religijnej pracy złotniczej do przetopienia kruszcu w swoim warsztacie monetarnym zainstalowanym na Górze przez króla od 1420 roku. Tymczasem Anglicy wzmacniają Tombelaine. Louis d’Estouteville zastępuje Jeana w dniu 2 września 1424, a ten ostatni wycofuje się z miasta opodal twierdzy. 17 listopada 1424 roku, kobiety, dzieci i więźniowie są nijako zabezpieczeni przed wrogiem. Tombelaine jest także dodatkowo wzmocniona. Podczas każdego odpływu Anglicy schodzą pod same mury Mont Michel. Komunikacja jest z lądem możliwa tylko kosztem nieustających potyczek i walk. To jest w czerwcu lub Lipcu 1425 roku to też angielscy wojownicy rekrutują nowe siły, w tym Roberta Jollivet, w tym także znajdują jakieś siły w Granville, a w tym Damour Le Bouffy, który to nabór kosztje ich 122 funtów przez 30 dni, i przypuszczają kolejny straszny atak, który kończy się niepowodzeniem, przeciwko Michelistom i rycerzom bretońskim. W Listopadzie 1425 roku, d’Estouteville organizuje wrogowi krwawą lekcję roztropności, która niespodziewane godzi w ich życie, i które obala Anglików, a jak pisze w pamiętnikach masakra była straszna. Mnisi ochraniają wszystkie swoje cenne akcesoria i wzmacniają fortyfikacje, budują nową bramę, kratę i most zwodzony. Karol VII zachęca ich do samoobrony i, jako odizolowany, upoważnia ich do bicia pieniędzy w 1426 roku. Anglicy z wolna uspokajają się w swojej agresywności do 1433 roku. W 1433 roku, po pożarze, który zniszczył część miasta, Anglicy, ponownie skorzystali z okazji, aby zaatakować opactwo. Jest to ich poważna ofensywa rozpoczęta przez Thomas de Wagi, w dniu 17 czerwca 1434 roku, podczas przypływu, zaczynają atak artylerią i machinami wojennymi. Powstaje wówczas romantyczna historiografia 119 rycerzy normandzkich, obrońców Mont-Saint-Michel, którzy stawiali opór przez trzydzieści lat i którzy dokonali takiej masakry podczas tego ataku, że 20 tysięcy Anglików zostało odepchniętych i ściganych podczas ataków, jest wymyślonym raczej obrazem. Napisanego w XIX wieku. Podczas tego 30 letniego oblężenia, opactwa i fortecy broniło tylko około dwudziestu osób, podczas gdy 119 rycerzy mogło mieć nawet wśród członków swojej rodziny w armii angielskiej, atak z 1434 roku, nie obejmował więcej niż uczestnictwo w nim 2000 Anglików. Ostatni atak Anglików, podczas którego bombardy a dwa z tych dział artyleryjskich, słynne Michelettes, są widoczne do dziś dnia przy wejściu do Mont-Saint-Michel, przy czym z radością obserwowali je z Tombelaine i swoich bastylów. W związku z tym Góra nie będzie już dłużej podlegać oblężeniu, aż do wyzwolenia Normandii w 1450 roku. Więzienia opactwa. Narodowy symbol Francji jako opór przeciwko angielskim najazdom, wzrasta jednak prestiż opactwa spada od XII wieku, tracąc tu nieustannie swoje wojska i zainteresowania religijne. Powstaje wobec tego tak zwany opat komendatoryjny ustanowiony w 1523 roku, przez króla Francji w końcu tym też niszczą same opactwo, nawet jeśli królowie nadal są w pielgrzymce na Górę i pozostaje problem podczas wojen religijnych, bowiem hugenoci próbowali przejąć ten bastion Ligi Katolickiej w 1577 roku, później w roku 1589, a w roku 1591, staje się on Ancien Régime. Czyli inaczej mówiąc jest to miejsce zatrzymania dla kilku osób zatrzymanych w różnych jurysdykcjach, legendy twierdzą, że opaci zbudowali lochy już w XI wieku. Zaświadczono o więzieniu stanowym za Ludwika XI, który kazał zainstalować tak zwaną żelazną dziewicę w rzymskim klasztorze, jako narzędzie tortur w drewniano-żelaznej klatce zawieszonej pod samym sklepieniem. Następuje też rozluźnienie obyczajów zakonnych jako że niektórzy mnisi mieszkają z kobietami i swoimi dziećmi, pomimo reformy dokonanej w 1622 roku. Przez Maurystów i braku konserwacji spowodowały, że Ludwik XV w 1731 roku. Przekształcił część opactwa w więzienie państwowe.Saint Michel zyskał przydomek Bastille des Mers, w którym to więziony jest w szczególności Victor Dubourg de La Cassagne i Desforges. Pod koniec XVIII wieku, klasztor jest domem dla ponad kilkunastu zakonników. Paradoksalnie, to penitencjarne zastosowanie uratowało to wspaniałe świadectwo architektury sakralnej, ponieważ wiele opactw, które stały się własnością narodową w 1789 roku. Zostało zrównanych z ziemią, sprzedanych osobom indywidualnym, zamienionych w kamieniołomy lub popadło w ruinę z powodu braku konserwacji. Kiedy ostatni benedyktyni opuścili Mont w 1791 roku. Opactwo otrzymało wówczas nazwę Mont Michel, a w okresie rewolucji, stało się ono jedynie więzieniem, w którym przetrzymywano ludzi od 1793 roku. Wtedy nosiło ono nazwę Mont libre, więziono tam ponad 300 opornych księży. Kilka zamieszek potępia znęcanie się za Louisem-Philippe d’Orléans więźniowie, ultrarojaliści lub republikanie, chociaż nie mieszają się podczas spacerów dwa razy dziennie na peronie przed kościołem, zbierają się przeciwko dyrektorowi więzienia Martinowi des Landesowi kto jest zastępowany. Niemniej jednak dzięki pistoletowi najbogatsi mogą zapłacić strażnikom za wycieczki do dolnego miasta, a inni mogą wypożyczać rzadkie dzieła skopiowane przez mnichów w skryptorium. W 1810 roku. Opactwo zostało przekształcone w zakład karny, który opiekował się więźniami skazanymi na długie wyroki. Do 700 więźniów w tym mężczyzn, kobiet i dzieci, będzie pracowało w pomieszczeniach opactwa przekształconych w warsztaty, w szczególności wykonując słomiane kapelusze w kościele opackim podzielonym na trzy poziomy: refektarz na parterze, dormitorium na poziomie pośrednim, warsztat tkacki pod dachami. Kościół uległ pożarowi w 1834 roku, napędzanemu przez nawiewaną do wnętrza słomę. Po zatrzymaniu na Górze socjalistów, takich jak Martin Bernard, Armand Barbès i Auguste Blanqui, różni intelektualiści, w tym Victor Hugo który wołał, myślimy, że widzimy ropuchę w relikwiarzu, potępiają opactwo jako więzienie, którego zrujnowany stan sprawia, że warunki życia są tam nie do zniesienia. Napoleon III postanowił zamknąć w 1863 roku, ten dom i dokonał korekty w której widział 14 tysięcy więźniów jakich czasy przemijają, ale cesarski dekret o zniesieniu został również wydany dla praktycznego powodu. Na skutek silnej fali w 1852 roku, gdy Sélune przybył, aby wykopać wokół góry koryto, które całkowicie ją izoluje podczas odpływu, co stanowi przeszkodę w zaopatrzeniu. 650 więźniów stanowych i osób pozbawionych wolności zostało następnie przeniesionych na kontynent. W 1794 roku, na szczycie dzwonnicy zainstalowano optyczne urządzenie telegraficzne, system Chappe, dzięki czemu Mont-Saint-Michel stał się łącznikiem linii telegraficznej Paryż-Brest. W 1817 roku. Liczne modyfikacje przeprowadzone przez administrację więzienia były przyczyną zawalenia się hotelu zbudowanego przez Roberta de Torigniego. Dziś opactwo jest jako pomnik historyczny. Archanioł Saint-Michel na szczycie kościoła opackiego pod zbroją średniowiecznego rycerza i hełmem z aureolą promieniującą aureolą wymachuje mieczem prawą ręką, aby uderzyć przewróconego smoka, jest to symbol zła, jako węża, a on go depcze, i po swojej lewej stronie trzyma puklerz tarczy. Opactwo zostało wydzierżawione biskupowi Coutances od 1863 roku 3 lipca 1877 roku. Wspaniałe uroczystości koronacji figury świętego Michała odbywają się w kościele opackim, w okresie odnowienia sakralnego. Celebrowana msza święta przez biskupa z Coutances, Abel Anastase Germain w obecności kardynała, ośmiu biskupów i tysiąc księży, to festiwale przyciągają 25.000 pielgrzymów. Architekt Viollet-le-Duc odwiedził górę w 1835 roku, ale to jego uczniowie, Paul Gout i Édouard Corroyer a słynna Matka Poulard była jego pokojówką, byli przeznaczeni, aby przywrócić to arcydzieło sztuki gotyckiej, francuskiej społeczeństwu. Pilne prace nad konsolidacją i renowacją opactwa, zaliczonego do zabytków w 1862 roku. Przeprowadził Corroyer. Dzwonnica i iglica, wycierpiały burze i błyskawice, które spaliły Abbey dwanaście razy, są później rekonstruowane między 1892 i 1897 rokiem, w charakterystycznych dla stylów z XIX wieku, romańskim na dzwonnicy, gotyku dla iglicy. Architekt Victor Petitgrand musiał zdemontować romańską wieżę, aby ją wzmocnić, wznoszącą się ponad 170 metrów nad poziom morza. Ostentacyjny znak zawłaszczenia tego miejsca, ta iglica nadaje Górze obecną piramidalną sylwetkę. Archanioł Święty Michał jest to posąg z laminowanych, tłoczonych i złoconych płyt miedzianych, który wieńczy iglicę, został ostatecznie ukończony w 1898 roku. Został wykonany w 1895 roku, przez rzeźbiarza Emmanuela Frémieta w warsztatach Monduit, który wcześniej pracował dla Viollet-le-Duc. Mierzący 3 i pół metra wysokości a waży 800 kilogramów i kosztujący 6000 franków, a obecnie 15 000 euro, został wzniesiony na szczyt 6 sierpnia 1897 roku, ale co ciekawe, ma tą samą obojętność, co konstrukcja iglicy. Trzy piorunochrony przymocowane do końców skrzydeł i miecza pomagają uniknąć niebezpieczeństwa pioruna. Podobnie jak iglica opata Guillaume de Lamps zbudowana w 1509 roku. Na której już znajdowała się pozłacana figura święty gość i pielgrzym. W 1898 roku. Paul Gout ponownie odkrył podczas wykopalisk pod podłogą kościoła Notre-Dame-Sous-Terre, która została całkowicie oczyszczona w 1959 roku, gdy architekt Yves-Marie Froidevaux zainstalował tam sprzężoną betonową belkę. Od 1878 do 1880 roku państwo, miało niezatapialną groblę drogową zbudowaną na długości 1930 metrów między Montem a lądem, w miejscu zwanym La Caserne jako przedłużenie starej drogi Pontorson. Droga ta przebiega linią z Pontorson do Mont-Saint-Michel i tramwajem parowym w 1899 roku. Te wydarzenia sprzyjają turystyce, ale także pielgrzymkom do Mons, pielgrzymom udającym się na górę, dla zamożniejszych, ze słynnymi przystankami piętrowymi i maringoty, które zapewniają połączenie z miejscowości Genêts, pieszo lub tramwajem. W 1922 roku. Przywrócono kult w kościele opackim. W 1966 roku. Z okazji obchodów tysiąclecia opactwa pod egidą André Malraux, kilka klasztorów benedyktynów wysłało kilku mnichów, aby spędzili rok 1966, na górze Michele, aby na swój sposób uczcić tysiącletni charakter religijny klasztoru. miejsce, bez którego skała niewątpliwie pozostałaby w stanie niemal naturalnym. Gdy minie rok, zalew odwiedzających i konferencji, garstka mnichów pozostaje, w porozumieniu z państwem, właścicielami lokali. Ich pierwszym przeorem jest ksiądz Bruno de Senneville, który pochodził z opactwa Bec-Hellouin. Ta mała wspólnota od prawie trzydziestu pięciu lat, poprzez swoją obecność i celebrację kultu, jest swego rodzaju stałą pielgrzymką do tego miejsca, przyjmując pielgrzymów z różnych środowisk. Ci pionierzy pozwalają następnie na odbudowę większej społeczności. Rozbudowa klasztoru sprzyja rozwojowi turystyki: roczna frekwencja przy wejściu do wioski z 10 000 zwiedzających w 1860 roku. Wzrosła do 30 000 w 1885 roku. By od 1908 roku. Przekroczyć 100 000 zwiedzających. Po drugiej wojnie światowej pociąg został zniesiony na rzecz samochodów. Na grobli znajdują się parkingi dla mieszkańców Mons oraz dla odwiedzających po obu stronach drogi. Eksplozja turystyczny odbył się w 1960 roku z płatnego urlopu, szybkiego umasowienia motoryzacji i ożywienia gospodarczego. Od 2001 roku, bracia i siostry ze wspólnot monastycznych Jerozolimy, pochodzący z kościoła Saint-Gervais w Paryżu, zapewniają obecność zakonną przez cały rok. Zastępują mnichów benedyktynów, którzy po 1979 roku, stopniowo opuszczali Górę. Z okazji XIII lecia Góry Wspólnota wiele zainwestowała, a teraz otwiera się jeszcze bardziej na świat. Możliwe są tygodniowe rekolekcje latem i zimą, aby się modlić, żyć w ciszy ze wspólnotą, odkrywać ich działania. Ostatnio dokonano odnowienie domu na Górze, Logis Saint Abraham, i została podjęta przez tą społeczność. Za kilka lat pozwoli przyjechać wielu pielgrzymom i spędzić kilka dni na modlitwie.Przywrócenie morskiego charakteru Mont. Projekt Saint-Michel ma na celu przywrócenie morskiego charakteru Mont Saint-Michel poprzez uwolnienie go z uścisku otaczających go ziół. Osady są teraz wypychane na morze przez połączone siły morza i Couesnona. Rozpoczęte w 2005 roku prace zostały zakończone w 2015 roku. Zbudowane od X wieku, opactwo Benedyktynów obfituje w cuda architektoniczne zbudowanych w stylach Karolingów, romańskich i gotyckich. Poziom pierwszego stopnia wejścia do opactwa to 50 metrów i 30 centymetrów nad poziomem morza. Podłoga kościoła, krużganka i refektarza znajduje się na wysokości 78 metrów i 60 cenetymetrów natomiast neogotycka iglica pełniąca funkcję cokół dla figury świętego Michała ma 40 metrów wysokości. Wysokość bruku od kościoła do ostrza miecza świętego Michała sięga 78 metrów i 50 centymetrów, co oznacza, że góra wznosi się do 157 metrów i 10 centymetrów wysokości. Z zewnątrz Grand Degré prowadzi do przejścia pod łukiem, który daje dostęp do dziedzińca Châtelet. Nasza normalna trasa wycieczki obejmuje. Poziom 1 jest to zewnętrzna Grand Degré, klatka schodowa o 100 stopniach, zapewnia dostęp do dziedzińca Châtelet; pod obniżonym łukiem wejścia prowadzą schody Gouffre, prowadzące do Bramy lub pomieszczenia Strażników, duszpasterstwo i kasa biletowa. Poziom 3, wnętrze Grand Degré, po 90 stopniach, prowadzi do sali Saut-Gautier jest tu recepcja, modele i na plac kościelny to taras widokowy, kościół opacki, klasztor, refektarz, Poziom 2, zejście po schodach Maurista, jest pokój gościnny. Kaplica Sainte-Madeleine, krypta Wielkich Filarów, Kaplica świetego Marcina, kostnica z belwederem i kołem wiewiórki. Kaplica Saint-Etienne, galeria południowo-północna, promenade des moines i widok na pokój Aquilon i Devil’s Cachot, Sala rycerska. Klatka schodowa na poziom 1.To spiżarnia i sklep, oraz wyjście przez ogrody i północną fasadę opactwa. Dwie nawy i absydy Notre-Dame-sous-Terre, oddzielone są murem z dwoma łukami. Oraz pozostałości muru z oratorium Auberta. Po prawej przejście w stronę kościoła opackiego. A także dwie absydy Notre-Dame-sous-Terre, zwieńczone trybunami. Notre-Dame-sous-Terre. Kolejne rozszerzenia opactwa powstały aby w końcu wchłonąć cały oryginalnego Abbey Church, zbudowany około 900 roku, zanim został odnaleziony podczas wykopalisk na koniec XIX i początku XX wieku. Odrestaurowana w latach sześćdziesiątych XX wieku kaplica stanowi niezwykły przykład architektury karolińskiej i przedromańskiej. Jest to sklepione kolebkowo pomieszczenie o wymiarach 14 na 12 metry, podzielone od początku na dwie nawy, środkową ścianą przepruto dwoma szerokimi łukami, które przed ich zawaleniem podtrzymywały trzy filary romańskiej nawy obecnego kościoła. Chóry Notre-Dame Sous-Terre zwieńczone są platformą, która prawdopodobnie służyła do prezentacji relikwii zgromadzonym w nawach, unikając jednocześnie ich kradzieży. Łuki zbudowane są z płaskich cegieł, montowanych na zaprawę, według techniki karolińskiej. Budynki klasztorne powieści zostały następnie wyniesiony na zachodzie i nad kościołem Karolingów. Po zaniknięciu funkcji pomocniczej architekci zachowali jednak to pomieszczenie ze względu na jego symboliczną rolę: według legendy Mons była to kaplica zbudowana przez świętego Auberta w 709 roku. Zgodnie z historią odnalezienia relikwii, De translatione et miraculis beati Autberti, szkielet biskupa zostałby umieszczony na ołtarzu poświęconym Świętej Trójcy, w zachodnim naczyniu Notre-Dame Sous-Terre. Wystawiono inne prestiżowe relikwie, te należące do Archanioła Michała, być jednak mogą niematerialnym jest to kawałek marmuru, na którym Michel postawiłby stopę, część jego czerwonej peleryny, miecz i tarcza, jego dwie bronie, które według legendy zostałyby mu użyte do pokonania wąż angielskiego króla Elgi. Te relikwie zostały rozrzucone.Grudzień 1791 roku, przez rewolucjonistów w celu odzyskania złota i srebra z relikwiarzy. Opactwo romańskie. Kościół Abbey. W 1963 roku, podczas remontu tarasie widokowym, Yves-Marie Froidevaux materializuje fundamenty ziemi na północnej ścianie romańskiej nawy swoich trzech zachodnich zatok, dwie wieże kwadratowych zaprojektowanych przed pierwszym przed XII wiekiem, a między te dwie wieże, trzy stopnie wskazujące na początkowe wejście. Do tak zwanych Schodów Grand Degré można dostać się na brukowany taras zachodni zwany tarasem zachodnim, a składający się z pierwotnego placu kościoła i zniszczonych pierwszych trzech przęseł nawy. W miarę nasilania się pielgrzymek zdecydowano o powiększeniu opactwa poprzez budowę nowego kościoła opackiego w miejsce budynków opactwa przeniesionych na północ od Notre-Dame-Sous-Terre. Kościół ma długość 70 metrów, wysokość 17 metry, na wysokości ścian nawy, 25 metry pod sklepieniem Chóru. Nowy kościół opacki ma trzy krypty służące za fundamenty, kaplicę Trente-Cierges pod bokiem północnego transeptu, kryptę Wielkich Kolumn, na której wspiera się chór od wschodu oraz kaplicę świętego Marcina, pod bokiem południowego transeptu z lat 1031 do roku 1047. Nawa od strony zachodniej spoczywa na Notre-Dame-Sous-Terre. Opat Ranulphe rozpoczął wtedy budowę nawy głównej w 1060 roku. W 1080 roku. Na północ od Notre-Dame-Sous-Terre wzniesiono trzy piętra budynków klasztornych w stylu romańskim, w tym salę Aquilon, służącą jako kapelan witający pielgrzymów, chodnik mnichów i akademik. Trwa też piwnica i duszpasterstwo przyszłego Merveille. Ozdobiony fałszywym urządzeniem na białym tle nawa była oświetlona koronami światła i miała tworzyć wszechświat bogaty w kolory, kontrastując z obecnym strippingiem. Elewacja nawy, strona południowa. Źle skonsolidowane nawy północne nawy głównej zawaliły się na zabudowaniach klasztornych w 1103 roku. Ojciec Roger II polecił je odbudować w latach 1115 do roku 1125. W 1421 roku nastąpił upadek chóru romańskiego. Zostanie odbudowany w stylu ekstrawaganckiego gotyku w latach 1446 do roku 1450, a następnie od roku 1499 do roku 1523. Po pożarze w 1776 roku. Trzy zachodnie przęsła nawy zostały zburzone, a w 1780 roku. Zbudowano nową fasadę, wzniesiono ją zgodnie z duchem czasu. czyli w architekturze neoklasycznej, składa się z pierwszego poziomu z centralnymi drzwiami otoczonymi dwoma bocznymi drzwiami i połączonymi kolumnami ozdobionymi ponownie używanymi kapitelami. Ogień na więźniów warsztatowych zainstalowanych w nawie kościoła w 1834 roku, całkowicie pochłania strukturę poddasza i ściany murów, uszkodzone rzeźby i kapitały, obecnie istniejące pochodzą? Czy z XIX wieku. Zespół służy jako wsparcie dla okien zwieńczona półkolistym łukiem. Pierwsze piętro jest również podkreślone kolumnami z literami doryckimi. Trójkątny przyczółek korona i belkowanie tej podłogi, kończące centralne przęsło, po obu stronach którego boczne przęsła są amortyzowane w latające przypory zakończone kolumnami zakończonymi piramidionami, inspirowanymi stylem powrotu z Egiptu. Elewację nawy na trzech poziomach umożliwia lekka boazeria sufitowa. Ta elewacja jest czysty styl Norman i stać się powszechne w freestone w XII wieku, zapowiadając gotyckich katedr: pierwszy poziom składa się z dużymi łukami wspierane przez filary kwadratowych o grubości 1 metr 42 centymetry bocznych, i zamkniętych przez cztery kolumny zaangażowany w jednej trzeciej ich średnicy i już nie pryzmatyczny, ale toryczny profil, oddzielający dwie nawy, dość wąskie łukowate krawędzie, powyżej kondygnacja galerii z dwoma łukami na przęsło, każdy podzielony na dwa podwójne przęsła i trzecia kondygnacja składa się z wysokich okien. Gotycki chór kościoła opackiego. Gotycki chór jest inspirowany z opactwa Saint-Ouen w Rouen. Słupy podzielone na ćwiartki i cienkie żebra wspierają do stopnia pośredniego clerestor do ażurowego, zamontowanego nad perforowaną balustradą. Na górnej kondygnacji każde z wysokich okien, flankowane dwoma żebrami, stanowi kontynuację planu szkieletu, z którym łączy je słupek schodzący do podpory drugiej kondygnacji. Zworniki chóru przedstawiają między innymi herby opatów, którzy je zbudowali. Wokół ambitu otwarte siedem promiennych kaplic. Dwie z nich zawierają płaskorzeźby z kamienia Caen z XVI wieku, to tetramorfa, która symbolizuje czterech ewangelistów przed starym Art Deco w ołtarzu kościoła opactwa w pierwszej kaplicy na północy, są Adam i Ewa napędzany z ziemskiego raju i Chrystusa zstępującego do otchłani, aby udzielić im swoje przebaczenie pierwsza kaplica jest od południa, płaskorzeźby odpowiadające kilku fragmentom polichromii, które zdobiły stare ogrodzenie, pozostawiając miejsce dla mnichów. Mała łódź zawieszone prawo kaplicy w środku kościoła jest wotum wykonane przez więźnia na Mount w XIX wieku, wskutek ślubu lub pamięci uzyskanych przez nich. Bruk z terakoty. Szkliwiony chór został przeprowadzony w 1965 roku w celu zastąpienia starych płytek cementowych.Dzwony. Kościół opacki ma cztery godne uwagi dzwony jak Rollo, zainstalowany przez prałata Bernarda, w 1135 roku. Benoiste i Catherine, przekształcone przez 4. przeora Dom Michela Perrona, z około roku 1635, dzwon mgłowy, odlany w 1703 roku, pod prałaturą Jeana-Frédérica Karq de Bebembourga. Chór kościoła spoczywa na niskim kościele, znanym jako Crypte des Gros-Piliers, co było konieczne ze względu na różnicę poziomów między wysokim kościołem a zewnętrznym terenem. Pierwotnie była to krypta apsydowa, która została zastąpiona kryptą w stylu ekstrawaganckiego gotyku, zbudowaną w latach 1446 do roku 1450. Ta nowa krypta, która nigdy nie była poświęcona kultowi, została zbudowana, aby wspierać nowy chór, który zawalił się w 1421 roku, i jednocześnie odbudowany. Jego plan obejścia i sześć promieniujących kaplic naprzemiennie z zaangażowanymi kolumnami jest więc taki sam jak w chórze, ale pierwsze przęsło spoczywa bezpośrednio na skale, pierwsze dwa przęsła południowe zajmują cysterna, a pierwsze dwa północne mniejszą cysterną i wyjściem ku Cudowi. Sala ta ma dziesięć filarów, z których osiem jest dużych, cylindrycznych, o obwodzie 5 metrów stąd nazwa krypty, bez kapiteli, ale z ośmiokątnymi lub dwunastokątnymi podstawami, ułożonymi w półkole oraz dwie kolumny Cieńsze rośliny otrzymawszy sugestywną nazwę palm, ponieważ rozgałęziają się jak liście tych roślin.Romański styl tej krypty pokryte są nowe podłoża z płyt granitowych z Wysp Chausey te gotyckie pale podtrzymujące sekcje romańskich filarów górnym kościele, bo nie można racjonalnie wyobrazić sobie podbudowę, która byłaby bardzo kosztowna. Krypta ta była węzłem komunikacyjnym pomiędzy różnymi pomieszczeniami we wschodniej części klasztoru, drzwi łączą kryptę z Chapelle Saint-Martin. Trzy inne, praktykowane w dwóch kaplicach na południu, prowadzą jedną do Oficjum, drugą do budynków opactwa przez ufortyfikowany most przerzucony przez Grand Degré, trzecią do klatki schodowej prowadzącej do górnego kościoła, stamtąd do tarasy triforium i wreszcie na klatkę schodową Dentelle. Podstruktury transeptu.Transept jest wspierany przez dwie sklepione krypty, znane jako Kaplica Trente Cierges na północy i Kaplica świętego Marcina na południu, jedyna objęta zwykłą trasą zwiedzania. Od 1031 do 1048 roku, opaci Almod, Teodoryk i Suppo, następcy Hildeberta II, ukończyli te boczne krypty. Saint-Martin Chapel składa się z kwadratowej nawy pokrytej sklepieniami beczki z przestrzeni 9 metrów, wzmocniony w środku za pomocą podwójnego łuku i zakończone na wschodzie przez zaułek absydą. Mamy tu piec, który obsługuje apsidiol z transeptu wysokiego kościoła. Jego malarska dekoracja zaginęła, upadek tynku pozostawia teraz na jego sklepieniu bardzo wyraźne ślady drewnianego wieszaka, który został użyty do budowy. Jest to jedno z nielicznych miejsc, w których opactwo do nas dociera, tak jak wtedy, gdy zostało ukończone około 1050 roku. Krypta nie wymagała renowacji pomimo jej różnorodnego wykorzystania na przestrzeni wieków (młyn konny. Plan kaplicy Trente Cierges jest podobny do planu kaplicy Saint-Martin. Jest sklepiony kalenicami i zachowuje ważne pozostałości malowideł ściennych. Dzięki renowacji udało się wyeksponować motyw fałszywego aparatu, bardzo powszechny w średniowieczu, ozdobiony fryzem z liści. Masa podczas którego trzydzieści świece spalone obchodzony był tam codziennie po Prime, stąd nazwa kaplicy. Kaplica Trente-Cierges. W północnej części nawy jest część romańskiego opactwa budynku z końca XI wieku, wzwyż pokoju galerii lub krypty do północy, promenady mnichów i byłego internatu. Sala Aquilon to dawne duszpasterstwo romańskie, przebudowane i zmodernizowane po zawaleniu się północnej ściany nawy w 1103 roku. Położone tuż pod promenadą stanowi podstawę całego budynku. Jest on zorganizowany w dwa przęsła sklepień żebrowych na łukach łuki łukowe działki łukowe (we wzorze zainaugurowanym kilka lat wcześniej w Cluny III, wspartym na trzech filarach odpowiadających filarom osiowej promenady. Tuż powyżej znajduje się pomieszczenie zwane promenade des moines, odpowiadające planowi poprzedniego, z trzema filarami, które przedłuża korytarz wsparty bezpośrednio na skale i wsparty na dwóch filarach. Ten korytarz prowadzi do diabelskiego lochu, ładnego sklepionego pomieszczenia z pojedynczym filarem, następnie do kaplicy Trente Cierges znajdującej się na tym samym poziomie i od północy do pokoju Rycerzy, znajdującego się poniżej. Przeznaczenie tego pokoju z Promenade jest niepewne: starożytny refektarz, kapitularz lub, jak Corroyer, byłego klasztoru. Górny poziom był zajęty przez stary dormitorium długości pokryte stolarki i sufit panelami beczki tylko wschodnia zachowała. Opat Robert de Torigni zlecił wzniesienie zespołu budynków na zachodzie i południowym zachodzie, w tym nowe zakwaterowanie opactwa, urzędnika, nowy hotel, infirmerię i kaplicę Saint-Étienne w latach 1154 do roku 1164. Zreorganizował również trasy komunikacyjne obsługujące Notre-Dame-Sous-Terre, aby uniknąć zbyt dużego kontaktu między pielgrzymami a mnichami z opactwa. Istnieje również klatka dla wiewiórek służąca jako wyciągarka, zainstalowana w 1819 roku. Kiedy miejsce zostało przekształcone w więzienie, aby zaopatrywać skazanych. Więźniowie, chodząc wewnątrz koła, zapewniali jego obrót i manewr. W ruinach infirmerii, która zawaliła się w 1811 roku. Nad drzwiami znajdują się trzej zmarli z Opowieści o trzech zmarłych i trzech żywych, przedstawienie na ścianie początkowo przedstawiające trzech młodych dżentelmenów aresztowanych na cmentarzu przez trzech zmarłych, którzy wspominają zwięzłość życia i znaczenie zbawienia ich duszy. La Merveille i budynki klasztorne. Opactwo Mont-Saint-Michel składa się zasadniczo z dwóch bardzo odrębnych części, opactwa romańskiego, w którym mieszkali mnisi oraz, na północnej ścianie, La Merveille, wyjątkowego zespołu gotyckiej architektury zbudowanej na trzech poziomach, dzięki hojność Philipa Augusta, od 1211 do 1228 roku. Puchar opactwa; La Merveille jest po lewej stronie, na północy, z widokiem na morze. Budynek Cudu, położony na północ od kościoła opackiego, obejmuje od góry do dołu, krużganek i refektarz; pokój pracy zwany pokojem Rycerzy i pokój Gospodarzy, piwnica i duszpasterstwo, a wszystko to w doskonałym przykładzie integracji funkcjonalnej. Całość, wsparta na zboczu skały, tworzą dwa trzykondygnacyjne budynki. Na parterze piwnica służy jako przypora. Następnie na każdym piętrze są coraz jaśniejsze pokoje, gdy osiągasz szczyt; Całość podtrzymuje piętnaście potężnych przypór umieszczonych na zewnątrz. Dlatego ograniczenia topograficzne odegrały dużą rolę w budowie Merveille, ale te trzy piętra symbolizują również hierarchię społeczną w średniowieczu odpowiadającą trzem porządkom kompanii Ancien Régime duchowieństwu uważanemu za pierwszy porządek w społeczeństwie średniowieczna, szlachta i stan trzeci. Ubodzy witani są w duszpasterstwie, nad panami witanymi w pokoju gościnnym, na szczycie mnichów pod niebem. Raoul des îles buduje nad kapelanem pokój gościnny w latach 1215 do 1217 roku, i refektarz w latach 1217 do 1220 roku, następnie nad piwnicą Sala Rycerska w latach 1220 do roku 1225, i wreszcie krużganek w latach 1225 do roku 1228. La Merveille podzielona jest na dwie części, wschodnią i zachodnią. La Merveille, część wschodnia. Pierwsza część wschodnia została zrealizowana w latach 1211 do roku 1218. Obejmuje ona od dołu do góry trzy pomieszczenia: duszpasterstwo zbudowane pod rządami Rogera II, następnie pokój gościnny i refektarz, prowadzony przez Raoula des îlesa od 1217 roku. do 1220 roku. Duszpasterstwo było więc najprawdopodobniej pierwszą realizacją Merveille, zbudowanego pod kierunkiem opata Rogera II z 1211 roku. Jest to długie, bardzo funkcjonalne, masywne pomieszczenie, zbudowane w celu utrzymania ciężaru wyższych pięter, składające się z szeregu sześciu dużych gładkich okrągłych kolumn zwieńczonych bardzo prostymi kapitelami, oddzielającymi dwie nawy sklepieniami krzyżowymi. Najuboższych zadowoleniem pielgrzymów. Obecnie duszpasterstwo odzyskało rolę witania gości: tu znajduje się kasa biletowa. Pokój gościnny jest z lat 1215 do roku 1217. Pokój gościnny to pomieszczenie żebrowane krzyżowo, z dwiema nawami oddzielonymi sześcioma kolumnami, przyjmując tym samym układ znajdującego się poniżej kapelana. Ale jeśli plan jest taki sam, realizacja jest tym razem luksusowa, przewiewna, z wewnętrznymi przyporami ukrytymi za żebrowanymi i zaangażowanymi półkolumnami, które przecinają boczne ściany w każdym przęśle z wysokimi oknami złożonymi na północnej ścianie z dwóch podzielonych lancetów za pomocą poziomego słupka i umieszczone pod łukami wylotowymi. Ta książęca sala jest wyraźnie przeznaczona na przyjęcie dostojnych gości, którzy znaleźli w niej luksus wiszących latryn, a także podwójnego i monumentalnego kominka, aby je ogrzać i odnowić. Musimy też wyobrazić sobie witraże, obrazy, glazurę, które dziś zniknęły. Cienkie, gładkie, bardzo smukłe kolumny zwieńczone są eleganckimi kapitelami z dekoracją roślinną, podtrzymującymi cienkie żebra krzyżowe. Refektarz mnichów zajmuje trzeci i ostatni poziom tej wschodniej części Merveille. W jednej bryle pomieszczenie wyznaczają dwie równoległe ściany, których oś podłużna jest sklepiona kolebkowo, choć nic jej nie podkreśla, kieruje wzrok w stronę opata. Architekt może osłabić ściany otwierając zbyt duże okna, z uwagi na rozpiętość podstawki, więc postanowił przebić ściany oświetlone przez pięćdziesiąt dziewięć małych kolumn zaangażowanych w stosach usztywnionych przez układ w kształcie rombu. W ścianie północnej filary otaczają wiele wysokich i wąskich okien podzielonych na harmonijkę. otwarte i głębokie, przyczyniając się do splendoru tej północnej fasady La Merveille, najpiękniejszej ściany świata, w oczach Victora Hugo. Małe kolumny wyposażone są literami z haczykami na zaokrąglonym koszu i uwieńczone obcinaniem, również okrągłym, w którym kapinos formowania charakterystykę Norman gotyku trymer. Zastąpienie ścian tymi usztywniającymi elementami ukazuje zaskakujący modernizm i w pewnym sensie zapowiada fundamentalne zasady metalowej architektury, Osobliwy efekt optyczny przyciąga gościa przekraczającego próg drzwi, od wejścia boczne ściany wydają się pełne, a światło wpada do środka. W perspektywie okna nakładają się na siebie, ale w miarę jak obserwator przemieszcza się w pomieszczeniu, otwierają się jedno po drugim, a następnie za nim ponownie zamykają, tworząc rodzaj żaluzji, która rozprasza w pomieszczeniu. Całe pomieszczenie zapewnia światło pośrednie, miękkie i jednorodne. Pośrodku południowej ściany, wkomponowanej między dwa łuki nakryte sklepieniami żebrowymi, wznosi się ambona, w której lektor, nazwany z kolei w planistniku tygodniowym mnich, intonował pobożne i budujące teksty recto tono. W południowo-zachodnim narożniku tej samej ściany kończy się winda towarowa, którą zjeżdżały naczynia ze starej kuchni gminy znajdującej się pięćdziesiąt metrów wyżej. Ten wyjątkowy zestaw jest pokryty boazerową listwą kołyską która pozwala tylko od czasu do czasu pojawić się z ramy. Dach budynku jest wykonany z lokalnego łupku. W XX wieku ze starych modeli wykonano glazurowaną terakotę i meble. Charakterystyczne dla gotyku Dolnej Normandii, jest okno podzielone na trzy formy zwieńczone dużym trójpłatowym okulusem, rozciągniętym w bardzo tępym ostrołukowym łuku. Każde przęsło refektarza na trzecim poziomie pokryte jest kamiennymi wspornikami ułożonymi w stosy ładunków, nadając oknom wielopłatowy charakter. Szalunek w przęśle środkowym służył jako odpływ dla latryn.Część zachodnia, wzniesiona siedem lat później, obejmuje także od dołu do góry trzy poziomy, piwnicę, salę rycerską i krużganek. Piwnica, używana była jako sklep.Magazyn był dużym, chłodnym i słabo oświetlonym pomieszczeniem, pełniącym podwójną funkcję, składowania prowiantu i podtrzymywania ciężkiej górnej konstrukcji. Murowane filary o przekroju kwadratowym i ryglu rozmieszczone są w taki sposób, aby służyły jako podkonstrukcja dla kolumn Sali Rycerskiej, umieszczonych tuż nad nimi. Filary te dzielą piwnicę na trzy nawy, przykryte prostymi sklepieniami krzyżowymi. Scriptorium lub Hall of Knights z lat 1220 do1225 roku.To pomieszczenie było skryptorium, w którym mnisi spędzali większość czasu na kopiowaniu i iluminowaniu cennych rękopisów. Po utworzeniu zakonu rycerzy Saint-Michel przez Ludwika XI, przyjął nazwę pokoju Rycerzy. Nie wydaje się jednak, aby służył on innym celom niż klasztorne. Architekturę i dekoracje w typowym stylu normańskim można rozpoznać po zaakcentowanym obrysie żeber, a także po wystającym profilu listew. Granitowe kapitele są, pomimo twardości tego kamienia, drobno rzeźbione. Dwa duże kominki odpowiednio ogrzewały pomieszczenie; światło niezbędne do pracy mnichów pochodziło z dużych okien umieszczonych na północnej i zachodniej ścianie. Architekt, starając się nadać krużgankowi jak największe rozmiary, zbudował nieregularny czworobok, którego południowa empora wkracza w północny krzyż kościoła. Ale krużganek nie znajduje się, jak zwykle, w centrum klasztoru zajmowanego przez kościół. Dlatego nie komunikuje się ze wszystkimi swoimi komponentami, jak ma to miejsce gdzie indziej, przez większość czasu. Jego funkcja jest zatem czysto duchowa: sprowadza mnicha do medytacji. Najpiękniejsze rzeźby arkady, spandrele, bujna i różnorodna dekoracja kwiatowa) wykonane są z drobnego wapienia, kamienia Caen. Trzy łuki zachodniej galerii są zaskakująco otwarte na morze i pustkę. Te trzy otwory miały stanowić wejście do nigdy nie zbudowanego kapitularza. Kolumny ułożone schodkowo w rzędach były początkowo wykonane z wapienia lumachelle importowanego z Anglii, ale zostały przywrócone w budyniu z Lucerny. W galerii południowej drzwi komunikują się z kościołem, a okna piwnic oświetlają Devil’s Cachot i kaplicę Trente-Cierges. Dwa przęsła bliźniaczych łuków, podtrzymujące dominującą nad krużgankiem chodnik, obramowują lawatorium założone na dwóch nałożonych na siebie ławach, w których umyto ręce przed wejściem do refektarza. W szczególności w każdy czwartek odnawiano ceremonię obmycia stóp. Dwoje drzwi wschodniej galerii prowadzi do kuchni i refektarza. Niektóre lochy zostały zbudowane w XIX wieku, na poddaszu północnej galerii, aby zablokować krnąbrnych więźniów, jak Martin Bernard, Blanquiego i innych więźniów politycznych w 1830 lub 1848 roku. Średniowieczny ogród został odtworzony w 1966 roku. brat Bruno de Senneville, benedyktyńskie mnich chętnie botaniki. Pośrodku prostokątny wzór bukszpanu został otoczony trzynastoma różami damasceńskimi. Kwadraty z roślin leczniczych, aromatycznych ziół i kwiatów wywołane codzienne potrzeby mnichów w średniowieczu. Od stycznia do listopada 2017 roku, klasztor przeszedł gruntowne prace. Wyrzeźbione, oczyszczone i odrestaurowane elementy zostały podkreślone wysokiej jakości oświetleniem. Podłoga galerii została obniżona do pierwotnego poziomu. Poprzedni ogród został zastąpiony trawiastym obszarem, który jest teraz wodoodporny.Trzecia część La Merveille na zachodzie nigdy nie została zbudowana: solidne roboty ziemne, które wciąż są widoczne, powinny były wspierać, podobnie jak pozostałe dwie części, trzy poziomy: poniżej dziedziniec; powyżej ambulatorium; Na koniec, w górnej części, rozdziale kontaktu klasztor. Piękne krzesło i budynki na południowy wschód. Podobnie budynki Belle Chaise ukończone w 1257 roku. Wystrój odtworzono w 1994 roku, i kwatery klasztorne łączą funkcje administracyjne opactwa z funkcjami religijnymi. Opat Richard Turstin zbudował na wschodzie Salle des Gardes to obecne wejście do opactwa, a także nowy urzędnik, w którym pod opactwem wymierzono sprawiedliwość w roku 1257. Około 1393 roku, zbudowano dwie wieże Châtelet, następnie wieżę Perrine i Bailliverie. Całość dopełniła z inicjatywy opata Pierre’a Le Roya osobista rezydencja uzupełniająca fortyfikacje opactwa. Kult rzymskokatolicki został przywrócony do opactwa przez benedyktynów w 1969 roku. A następnie przez Bractwa Monastyczne w Jerozolimie, które zapewniają życie monastyczne od 2001 roku. Od początku XX wieku, opat opactwa Saint-Michel Farnborough prawo do tytułu opat ojciec opactwa Mont Saint-Michel. Rzeczywiście, w tym czasie biskup Coutances i Avranches przyznał mu to, aby wynagrodzić opactwo Farnborough za posługę niektórych mnichów francuscy benedyktyni z opactwa Saint-Pierre de Solesmesna, którzy przybyli, aby zapewnić duchową obecność na Górze wraz z pielgrzymami, coraz liczniejszymi, aby tam powracać, nie mając nic do przyjęcia. Statut nadania stanowi, że ojciec przeor będzie nosił ten tytuł do czasu, gdy nowa wspólnota benedyktyńska osiądzie na Górze i ponownie wybierze nowego Ojca Opata, co, które nie zostało wykonane do dziś, jest nadal ważne. Zarządzanie i administracja. Będąc własnością państwa francuskiego, zabytkiem administruje Centre des monuments nationaux. Odwiedzający miejsce i opactwo koncentrują się w czasie. Jest najsilniejszy w okresie letnim i w niektóre wiosenne weekendy, które skupiają jedną trzecią odwiedzających Mont-Saint-Michel, ze średnią dzienną zbliżającą się do 12 000 odwiedzających, a szczyty przekraczają 16 000 odwiedzających dziennie. wejście do opactwa. W ciągu jednego dnia, to jest między 11 rano i 4 po południu, że gęstość odwiedzających witryny jest najwyższy. Według DGCIS, opactwo Mont Saint-Michel jest kulturowy najczęściej odwiedzanych we Francji w 2010 roku. Choć miał stale wzrasta od początku XX wieku, frekwencja w opactwie doznał spadek od 2010 roku, 1 milion 33 tysiące wejść płatnych w 2011 roku, mniej niż jeden milion w 2013 roku. Opactwo ucierpiałoby z powodu nowych warunków świadczenia usług na półwyspie i złej reputacji miejsca Mont-Saint-Michel, oferującego wysokie ceny za słabo cenione usługi. W 2014 roku opactwo zatrzymało ten rozwój, przyjmując 1223257 gości w tym 663 209 Francuzów i 560 048 obcokrajowców, w tym 35% Japończyków, co stanowi wzrost o 3,3% w porównaniu z rokiem poprzednim. Od 22 lipca 2014 roku, odwiedzający mogą dostać się na Mont nowymi strukturami dostępu stworzonymi przez architekta Dietmara Feichtingera, który wygrał konkurs na projekt Saint-Michel, spadek liczby turystów wznowił się, w szczególności ze względu na wzrost cen parkingów. W 2019 roku, opactwo Mont-Saint-Michel odwiedziło 1479293 gości. Według Centre des monuments nationaux frekwencja w tym miejscu wzrosła o 6,12% w porównaniu z rokiem poprzednim. Opactwo Mont-Saint-Michel było drugim najczęściej odwiedzanym miejscem we Francji w 2019 roku, po Łuku Triumfalnym de l'Étoile. Nocny pokaz Chroniques du Mont, który opatruje opactwo efektami świetlnymi, efektami dźwiękowymi i projekcjami wideo, zgromadził w lipcu i sierpniu 2019 roku, prawie 500 000 widzów.