Bezpłatny fragment - Wyprawa do opactw Saint-Benoît-sur-Loire Fontevraud, Notre-Dame de Fontgombault i Montmajour

  Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy  Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce książki Opactwo we Francji Saint-Benoît-sur-Loire.

Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire

Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire. Sanctus Benedictus ad Ligerim. Bardziej znana nazwa to Opactwo Fleury, to benedyktyńskie opactwo znajduje się w Saint-Benoît-sur-Loire w Loiret w regionie Centre-Val de Loire. Pierwszy klasztor został założony w późnym średniowieczu w 651 roku, jest jednym z pierwszych w Galii, powstało aby żyć zgodnie z regułą świętego Benedykta, a relikwie od świętego Benedykta zostały tam przeniesione. We wczesnym XI wieku, opactwo jest jednym z centrów kulturalnych Zachodu, a następnie promieniuje z dużej biblioteki i skryptorium. Po pożarze w 1026 roku. Obecny kościół zostaje odbudowany, a jego kruchta wieża zajmuje ważne miejsce na początku okresu zdominowanego przez sztukę romańską, dzięki wysokiej jakości rzeźbom stolic. Kościół opacki podlega klasyfikacji jako zabytek historii na podstawie listy z 1840 roku, o powierzchni 96 metrów, został zaklasyfikowany jako zabytek od 21 marca 1941 roku, i 46 obiektów, w tym kapliczka z VII wieku, są klasyfikowane jako obiekty zabytkowe. Działka znajduje się we wschodniej części Doliny Loary zarejestrowana jest w World Heritage of UNESCO. Opactwo Fleury znajduje się na terenie gminy Saint-Benoît-sur-Loire w departamencie Loiret i kantonie Sully-sur-Loire, w regionie Centre-Val de Loire, w odległości 650 metrów od brzegu rzeki leżącej na północy Loary i 114 metrów nad poziomem morza, w samym regionie naturalnej doliny Loary. Opactwo jest dostępne przez ulicę Orléanaise, jest to droga departamentalna. Pochodzenie reguły benedyktynów we Francji jest opisana w życiu Saint Maura ale jest fałszywa, i napisana przez Odo Glanfeuil na początku IX wieku. Jako że Biskup Mans, w trakcie trwania obchodów świętego Benedykta, wysyła list religijny ze swej diecezji na Monte Cassino, by poznać reguły świętego Benedykta. W dniu Epifanii w roku 542, Saint Maur pozostawia Monte Cassino jak też i Benedykt z Nursji. Okres wielkanocny spędził on w pobliżu Auxerre, w miejscu zwanym Font-Rouge, niedaleko samotnego Romaina, który podarował monastyczny habit Benedyktowi z Nursji. Przybył ze swoimi mnichami do Orleanu, gdzie bez powodzenia próbował wprowadzić regułę benedyktynów do opactwa Saint-Pierre-aux-Bœufs, które później przyjęło nazwę Saint-Aignan. Po śmierci biskupa Mans Innocentusa, a świętego Innocentego, i odmowie jego następcy przyjęcia świętego Maura, pozostał w Orleanie, a następnie udał się do Angers, gdzie z pomocą hrabiego Florusa stworzył opactwo Glanfeuil. Taka jest relacja Odona, ale nie ma on żadnej wartości historycznej. Pierwsze oratoria. Pod episkopatem biskupa Orleanu Leodegariusa, opat z kolegiaty Saint-Aignan d’Orleans i, Léodebold, chcieli wprowadzić regułę świętego Benedykta w swoim opactwie. W obliczu odmowy mnichów postanawia założyć nowe opactwo. W tym celu zamienił z królem Franków Chlodwigiem II i poparciem jego żony Bathildy, sprzyjającej powstaniu nowych opactw, majątek, który posiadał z gallo-rzymską willą Floriacum pod Orleanem i na obrzeżach Loary. W tym samym roku swojej wymiany, w 651 roku, Wysłał zakonników, prawdopodobnie wśród nich Liébauta i Rigomaire’a, są to przyszli pierwsi opaci Fleury, którzy założyli nowe opactwo. Prawdopodobnie wykorzystywali oni na początku stare konstrukcje tej królewskiej posiadłości. Jednym z oratoriów założona jest poświęcony świętemu Piotrowi, drugi Najświętszej Marii Pannie. Mommolin, drugi opat Fleury, mający mistyczną wizję świętego Benedykta, prosi jednego ze swoich mnichów, Aigulfe, aby udał się do Włoch i przyniósł z powrotem do opactwa Fleury ciało świętego Benedykta, które znajduje się wówczas w opuszczonym klasztorze Monte Casino. Aigulfe jedzie do Rzymu z mnichami z Le Mans, którzy chcą przywieźć z powrotem relikwie świętej Scholastyki pochowane obok świętego Benedykta. Tam zbiera ciała świętego Benedykta i świętej Scholastyki. Pomimo sprzeciwu papieża, powrót Aigulfe i jego towarzyszy z relikwiami świętego Benedykta i świętej Scholastyki do opactwa Fleury nastąpił w czerwcu 655 roku. Ciało świętej Scholastyki zostało następnie przekazane mnichom z Le Mans. Ciało świętego Benedykta najpierw zostaje złożone w kościele Saint-Pierre, a następnie pochowane w kościele pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny w grudniu roku 655. Opactwo przyjęło wówczas nazwę Saint-Benoît de Fleury lub Saint-Benoît-Fleury. Datę tego tłumaczenia zależna jest od autorów, a rok 653, do Mabillon, i Dom Chazal do 655 roku, 660 do benedyktynów z XVII wieku. Data 660 roku. Mogłaby być bardziej logiczna, jeśli weźmiemy pod uwagę, że papież w okresie tego przeniesienia to Vitalian. Około 752 do 754 roku, mnisi z opactwa Mont-Cassin, w towarzystwie Carlomana, przybyli do opactwa w towarzystwie arcybiskupa Reims, aby odebrać relikwie świętego Benedykta na polecenie papieża Zachariego i króla Pepina Briefu. Legenda głosi, że cud świętego Benedykta sprawił, że ojciec Medon dał mnichom z Monte Cassino tylko kilka kości z ciała świętego Benedykta. W 887 roku, część relikwii świętego Benedykta została przekazana klasztorowi Perrecy-les-Forges, należnego od opactwa Fleury-Saint-Benoît. Na prośbę papieża Urbaina V w 1364 roku. Wysłano je do Montpellier, a następnie w 1725 roku. Przekazano opactwu Bec w Le Bec-Hellouin. Na prośbę króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego w 1736 roku, niewielka część kości świętego została przekazana klasztorowi świętego Leopolda w Rosji, a po rewolucji francuskiej relikwie świętego Benedykta były liczniejsze. Pierwszy klasztor został założony w późnym średniowieczu 27 czerwca roku 651, znajduje się wówczas w Królestwie Franków. Ten klasztor jest jednym z pierwszych w Galii celtyckiej, który żyje pod rządami świętego Benedykta. Te relikwie od świętego Benedykta przenoszone są tam przez mnichów, którzy przeszli szukać opuszczonych kości swego pana, który jest pochodzenie nazwy bieżącego opactwa. Czasowa jest utworzony po Leodeboldzie który daje w testamencie domena Fleury, około 670 roku, król Franków od Neustrii i Burgundów Clotaire III potwierdza opactwa towarów, które będą stanowić klasztor z Saint-Benoît-Du-Sault i król Franków Thierry III przekazują darowizny w pobliżu Bordeaux, tak jak zrobił to wcześniej Pépin I a ojciec Karola Wielkiego. Między 691 a 720 rokiem książę oferuje rozległe posiadłości w diecezji Langres gdzie opat Saint-Benoît tworzy klasztor pod swoim zwierzchnictwem. Przed 720 rokiem, mnisi oczyścili ziemie, które utworzyły pustelnie w lesie Orlean, w Sologne i nad brzegiem Loary. We wczesnych latach IX wieku, biskup Orleanu Théodulphe reguluje opactwo. Pełnił wysoki urząd za Karola Wielkiego i chciał, aby instrukcje były udzielane wszystkim, którzy mieli piastować urząd. Mnisi z Saint-Benoît zgadzają się uczyć młodych szlachciców. Kazał wznieść karolińskie oratorium Germigny-des-Prés. W IX wieku, sytuacja jest pomyślny, króla Franków Ludwika Pobożnego odwiedzić klasztor, potwierdza przywileje, które krążą cztery łodzie na Loarą, opactwo wolnej od wszelkiej jurysdykcji religijnej i cywilnej oraz Przeoratu La Réole jest zwracana mu. Wraz z rozwojem feudalizmu twierdza Fleury została podzielona na trzynaście ratuszy, w tym Saint-Benoît-sur-Loire, Guilly, Tigy, Germigny-des-Prés, Bray-en-Val i Châtenoy. W swoich majątkach opactwo ma wielu poddanych. W 845 roku, opactwo odwiedził król Karol Łysy. Około roku 853. Normanowie weszli w górę Loary i mnisi przyjęli mnichów z Turenii, którzy uciekli z relikwiami świętego Marcina, a następnie wyjechali do Auxerre. Ludność jest w nędzy, pola nie są już uprawiane, a plony rabowane. Król Karol Łysy nadał opactwu nowe posiadłości w kraju Macon, Autun i Chalon, w tym posiadłość Perrecy-les-Forges, która miała stać się bogatym klasztorem. Założył opactwo mense, oddzielając dobra opata od mnichów. Koniec IX wieku i początku X wieku, był okresem osłabienia dyscypliny religijnej i rozkładu. Król Carloman II odwiedza zrujnowany klasztor, budynki konwentualne nie nadają się już do zamieszkania, kościół jest zdewastowany, grób św. Benedykta jest pusty, ponieważ relikwie ze względów bezpieczeństwa znajdują się w Orleanie. Król wydaje rozkaz remontu budynków i odbudowy kościoła. Zakonnicy powrócili do opactwa w 883 roku. W 883 roku. Przy południowo-wschodnim narożniku klasztoru zbudowano fort. Około 897 roku. Normanowie, którzy nadal podróżują po Loarze swoimi łodziami, wrócili do Saint-Benoît i splądrowali klasztor, ale mnisi opuścili ciało św. Benedykta. Po tych wszystkich najazdach jesteśmy świadkami upadku dyscypliny. Okres rozkwitu opactwa. Nowy król Burgundii Raoul, wybrany w 922 roku, znał opata Odona de Cluny i powierzył mu zadanie odbudowy klasztoru nad brzegiem Loary. Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire znajdujące się w posiadłości królewskiej staje się propagatorem reformy kluniackiej. Wprowadzenie metod Cluny przywraca doskonałą wierność Regule benedyktyńskiej, milczenie, modlitwę, pracę, oszczędność, wstrzemięźliwość i święte Oficjum sprawowane z największą z możliwych okazałością. Liczba wzrostów religijnych i model klasztoru służy jako odniesienie i przenosi reformę do klasztorów Francji, Lotaryngii, Nadrenii, Flandrii, Bretanii i w Anglii. Wśród swoich nowicjuszy, Anglik, Oswald zostaje arcybiskupem Yorku i propaguje reformę w Anglii. Dwaj opaci czynią z Saint-Benoît-sur-Loire jedno z centrów kulturalnych Zachodu, w Abbon od 988 do 1004 roku, i w Gauzlin od 1004 do 1030 roku. Opactwo lśni wtedy dzięki swojej ważnej bibliotece i skryptorium, w którym powstały takie dzieła, jak książka o grze Fleury. Następca Odona de Cluny, opat Abbon w latach 988 do roku 1004 roku, to Orléanais, który walczy o zachowanie dóbr opactwa, które biskup Orleanu Arnoult, kwestionuje go, ponieważ od czasu soboru chalcedońskiego w 451 roku, biskup ma pełną władzę nad opactwami swojej diecezji, kontroluje wybór opatów i może interweniować w razie potrzeby. Abbon w uzyskanym od Popierza Gregorza V, wyłączeniu co potwierdza Popież Benedict VIII. Zawdzięczamy mu prace z zakresu gramatyki, dialektyki, kosmografii, obliczeń, matematyki, liturgii, prawa kanonicznego i historii kościelnej. W 1004 roku, król Robert Pobożny sprawił, że w opactwie wychował się jego naturalny syn Hugues Capet, Gauzlin, wyznaczony na opata. Darowizny napływały od hrabiego Gaskonii, rodziny książęcej normańskiej i kilku lordów Hiszpanii. Guillaume I er Belleme przekazuje opactwo Lonlay w Normandii, ojciec Gauzlin wysyła braci i mnicha o imieniu William. Jako że budynki opactwa spłonęły w 1026 roku. Obecny budynek został przebudowany z inicjatywy Gauzlina, ówczesnego opata Saint-Benoît, od 1027 roku. Prace rozpoczynają się od wieży ganku, której budowę rozpoczęto kilka lat wcześniej i która wydaje się umknąć pożarowi. W absydzie krypcie i chórze zostały naprawione i konsekrowane w 1108 roku, do pochówku w sanktuarium, w tym samym roku, króla Francji Filipa I starszego. Nawa nadal łączy się z wieżą a kruchta z gotyckimi łukami. Większość budowli została ukończona około 1218 roku. W 1130 roku, opactwo przeżyło jeden z najpiękniejszych dni w swojej historii, kiedy to Bernard de Clairvaux przybył, aby pobłogosławić sojusz Kościoła rzymskiego i Monarchii Kapetyngów między papieżem Innocentym II a królem Ludwikiem VI Grubym. Na początku XIII wieku, opactwo uczestniczy w około 170 debatach religijnych. W klasztorze mieszka około sześćdziesięciu mnichów, 70 w dużych klasztorach La Réole, Perrecy-les-Forges i Saint-Benoît-du-Sault oraz 40 w małych klasztorach. Ale w 1299 roku, finanse były w krytycznym stanie, a liczba zakonników była ograniczona do 45 w Saint-Benoît-sur-Loire, do 24 w La Réole, do 20 w Perrecy-les-Forges i 12 w Saint-Benoît-du-Sault. Instytucje ludzi, stworzone w celu zaspokojenia potrzeb społecznych, rosną dla wspólnego dobra, a następnie słabną i umierają, gdy ich użyteczna rola się kończy. Z tych powodów pod koniec średniowiecza opactwo Saint-Benoît, podobnie jak ci bracia, uległo upadkowi. Liczba jej dóbr i ich upowszechnianie prowadzą do sporów ze świeckimi i spraw materialnych. W 1335 roku, życie zakonników trzymanych w skrajnej skromności było dość trudne. Podczas wojny stuletniej trzeba było płacić nadzwyczajne składki, ponieważ dochody malały. W latach 1358 do roku 1359, Anglicy stacjonowali w Châteauneuf-sur-Loire zaczęli dewastować otoczenie, zdewastowali zabudowę i kościół klasztorny. Pożar dopełnia tego zniszczenia, a następnie w 1363 roku, banda Bretonów zmusiła opactwo do zapłacenia okupu. Około 1369 roku, nowe bandy pustoszyły kraj. W 1372 roku. Stan klasztoru był opłakany brakiem pieniędzy na jego przywrócenie i bardzo trudno było zwrócić towary przejęte w okresie niepokojów. W 1415 roku, było tylko dwudziestu czterech zakonników. W 1429 roku, Joanna d’Arc i Karol VII przejeżdżali przez Saint-Benoît-sur-Loire drogą, która łączyła zamek Sully-sur-Loire i zamek Châteauneuf-sur-Loire, który pozostał w rękach francuskich. W 1443 roku. Petycja skierowana do papieża przedstawiała nieszczęścia, najazdy wojowników, epidemie i głód. Zasoby są tak ograniczone, że nic nie można zrobić z budynkami. W przypadku opatów, których wybór jest owocem intryg, wspólnota jest podzielona, zbuntowana i przypisuje opatom skromność, w której żyje. W 1471 roku. Parlament paryski narzucił reformę, ale jej efekt nie wydawał się decydujący. Wkrótce opactwo stanie się tylko tytułem, a jego dochód niewystarczający. Koniec XV wieku, cechował pierwszych opiniującymi opatów. Odtąd opaci będą wielkimi panami, królewskimi faworytami, małymi prezentami i pragnącymi zebrać duże zyski. Życie mnichów staje się bardziej świeckie niż religijne. W ręce przeorów przechodzą efektywna władza i wpływ zarazem duchowy i doczesny na ich losy. Oficerowie, a zwłaszcza piwnica, mają tendencję do zarabiania, a mnichów jest mniej. Powstaje jakaś dziwna zemsta episkopatu przeciwko systemowi zwolnień. Dwaj pierwsi opaci-komendatorzy są wybierani przez zakonników. Kardynał Jean VI de La Trémoïlle w latach 1486 do roku 1507, odnawia kościół i budynki klasztorne. Kardynał Étienne Poncher w okresie 1507 do roku 1524, podzielił dormitoria na cele i ukończył mieszkania w opactwie. W 1515 roku, konkordat między Francisem I i papieżem Leonem X nadaje króla biskupów i opatów. Kardynał Antoine Duprat w latach 1525 do roku 1535, i François I, przyszedł osobiście do opactwa, aby go zainstalować. Nakazał zburzyć wieżę świętego Michała, z której pozostał tylko perystyl i pierwsze piętro. Wraz ze swoim następcą opactwo ulega alienacji, ale król nadaje mieszczanom z Saint-Benoît-sur-Loire prawa miasta z możliwością objęcia murami. Wraz z kardynałem Odet de Coligny-Châtillon w okresie 1551 do roku 1569, splądrowano skarb i bibliotekę, a ten stanął po stronie kalwinistów. Podczas trzech kolejnych lat jest tu całkowity upadek dyscypliny monastycznej z powodu jej izolacji. Niektóre opactwa łączą się w galikańskiej kongregacji zwolnionych. Charles d’Orléans a w latach 1584 do roku 1601, naturalny syn Karola IX, odrestaurował klasztor i kościół zniszczone przez pożar, ale niepokoje, które wstrząsnęły Orléananem, doprowadziły do licznych dezercji. W Lidze jest tylko pięciu zakonników, pozostali są rozproszeni. Pod koniec XVI tego wieku, własność opactwa są marnowane. Po nawróceniu Henryka IV zakonnicy powrócili do klasztoru, ale niezdyscyplinowanie osiągnęło szczyt.Reforma Saint-Maur. W 1618 roku, powstała Kongregacja Saint-Maur, zatwierdzona przez Ludwika XIII i papieża Grzegorza XV w 1621 roku. Bardzo szybko kilka klasztorów zostało afiliowanych, ale wielu byłych zakonników stawiło opór i zagwarantowano wyjątkowy reżim. Młodzież akceptuje reformę, kierując się starymi benedyktyńskimi zwyczajami jak zamieszkaniem, milczeniem, wstrzemięźliwością i pełnieniem nabożeństw. Dodajemy medytację i wielki zapał do pracy intelektualnej. Kardynał Richelieu, opat Saint-Benoît-sur-Loire od 1621 do 1642, wprowadził w opactwie reformę Saint-Maur. 26 maja 1627 roku. Kapituła postanawia, że stara i nowa utworzą dwie wspólnoty, każda ze swoim przeorem. W 1660 roku. Jest tylko jeden starszy, Maurystów ma dwadzieścia, w tym przeor i subprzeor, i podejmują się dzieła uzdrowienia. Aby uwydatnić splendor kultu, wybielają kościół i ozdabiają go nowymi ornamentami. Uczą filozofii, teologii i retoryki, powstaje biblioteka. Odnajdują w archiwach stare tytuły i przywracają wyobcowane prawa. Te nowe dochody umożliwiły odnowienie budynków i ogrodów, nowa świątynia dla relikwii świętego Benedykta kosztowała 15 000 funtów, a na ich przyjęcie zbudowano budynek. W 1645 roku, następuje przeniesienie drzwi wejściowych a to dało początek publikacji mapy przedstawiającej projekt. Plan i figura opactwa i Villenie de St Benoist su Loire. W 1712 roku. Rozpoczyna się budowa dużego budynku zawierającego regularne miejsca jak cele, refektarz i świetlica, dwa nowe skrzydła, z których jedno łączy się z transeptem kościoła, a drugie biegnie w kierunku absydy. Mieszczą się w nich kapitularz, zakrystia, ambulatorium, hotel, biblioteka i inne funkcjonalne oficyny. Elewacje otoczone są tarasami dominującymi w ogrodach z panoramą na dolinę i Loarę. Jansenizm został wprowadzony w szkołach opactwa, gdzie studiował filozofię, teologię, łaciński, grecki, hebrajski, fizyki, matematyki i historii. Zakonnicy odmawiają wyrzeczenia się tej doktryny pomimo nakazów biskupa Orleanu. Około 1760 roku, rekrutacja klasztorów stała się trudna, literatura i filozofia zdyskredytowały śluby zakonne, a społeczeństwo było świadkiem upadku klasztorów. W 1789 roku, w księgach zażaleń Saint-Benoît-sur-Loire parafianie poprosili króla Ludwika XVI o utworzenie kolegium prowadzonego przez benedyktynów, darmowego dla miejscowych dzieci i opłacającego cudzoziemców. Rewolucja francuska. W 1788 roku, w klasztorze pozostało tylko dziesięciu mnichów i piętnastu nowicjuszy, którzy nie szanowali już surowości zakonu. Dekret z 6 kwietnia 1792 nałożony na wspólnoty religijne zmusza je do opuszczenia opactwa. Dwóch zakonników podpisuje przysięgę konstytucyjną i ćwiczy w Bray-en-Val i Saint-Benoît-sur-Loire, drugi bierze ślub i zostaje we wsi. Benoît Lebrun, paryski architekt mieszkający w Orleanie, kupił w dniu 24 rewolucji tego roku wszystkie budynki, 22 arpenty ziemi tworzącej mur otoczony stawami rybnymi i przymocowany do opactwa. Planuje założyć tam fabrykę, ale projekt się nie powiódł. Kupuje również kościół pod warunkiem odbudowy kolejnego dla 900 parafian wioski, ale za wymianę na kościół Fleury. Burzy budynki, a następnie sprzedaje teren właścicielowi w kraju. Z ważnej biblioteki liczącej kilka tysięcy dzieł pozostało tylko 231 woluminów, które trafiają do bibliotek Orleańskich. Odrodzenie. Od 1850 roku. Félix Dupanloup, biskup Orleanu, pragnął przywrócić zakony, a w szczególności zakon świętego Benedykta. 6 stycznia 1865 roku, ogłasza władzom gminy przybycie dwóch benedyktynów do administrowania parafią. Wspólnota klasztorna rozproszona podczas rewolucji francuskiej 1789 roku. Odzyskała posiadanie kościoła, ale prawdziwa rekonstrukcja miała miejsce podczas II wojny światowej, w 1944 roku. Kiedy to przybyło kilkunastu mnichów z opactwa La Pierre-Qui-Vire w Saint- Léger-Vauban. Opactwo, należące do międzynarodowego związku opactw i domów benedyktynów znanego jako Kongregacja Subiaco, liczyło w 2017 roku, 32 zakonników i przyjmowało kilkuset gości rocznie i prawie 100 000 gości, turystów lub pielgrzymów. Bracia utrzymują się ze sprzedaży klasztornego sklepu rzemieślniczego, z produkcji cukierków w kształcie mnichów, z gościnności i datków. W przeciwieństwie do kongregacji z Solesmes, opactwo Saint-Benoît-sur-Loire zapewnia, od czasu reform papieża Pawła VI, dużo miejsca dla Francuzów podczas nabożeństw, zachowując jednocześnie chorał gregoriański na mszy i w święta. Życie intelektualne. Mnich wyobraża sobie więc wychowanie intelektualne, całe życie ducha w odniesieniu do spotkania z Bogiem w liturgii, modlitwie, rozmyślaniu i modlitwie, uczeniu się na pamięć, recytacji, komentarzach, które są nieustannie powtarzane i przemyślane. Miłość do listów jest ściśle związana z tym poszukiwaniem Boga. Opactwo założone w 651 roku. Ma za zadanie ustanowienie nad brzegiem Loary zasad Reguły świętego Benedykta w populacji, w której pogańskie wierzenia istnieją pomimo pierwszych prób chrystianizacji. Reguła, która dostosowuje się do każdego kraju, może pozwolić elicie na kultywowanie się, jałmużna jest w centrum uwagi, a urząd Boży charakteryzuje się różnorodnością i sugestywną symboliką. Ten zwyczaj jest szeroko rozpowszechniony. Życie liturgiczne zajmuje znaczące miejsce, uprawa roli zostaje przekazana świeckim, zawody powierzone sługom i wielu zakonnikom zadowala się działalnością duchową i intelektualną. Pod koniec VIII wieku, czytelnia wyposażona jest i książki są rozdzielone, prawdopodobnie kazania i traktaty z Ojców Kościoła. Mnisi kopiują rękopisy i są znani z jakości kaligrafii i iluminacji, których styl jest również podobny do stylu opactwa Marmoutier w Tours, i który stanowi szkołę Loary odmienną od paryskiej. Od X do XII wieku, gospodarze Abbey posiadają dużą liczbę pisarzy. Ojciec Abbon pisze traktaty o wszystkich koncepcjach. Pod koniec X wieku, papież zamawia u opata piękny mszał. Traktat Miracula został napisany przez czterech zakonników. Jest to rękopis z końca XII wieku, lub z początku XIII, zawierający dziesięć tajemnic z notacji muzycznej formy obrys Saint Nicolas gry z trubadura Minstre lJean Bodela. W późnym średniowieczu, aktywności intelektualnej i wygina się dopiero w XVII wieku, podczas reform od Maurystów znalazł się jakiś nowy zapał. Mnisi pracują nad rękopisami i kartami, które zasilają wielkie historyczne badania francuskiego religijnego i historyka Jeana Mabillona. W 1658 roku. Zinwentaryzowano archiwa i spisano notatki historyczne. Dom Chazal napisał od 1697 do 1723 roku, dzieło o całej historii opactwa. Podobnie jak w przypadku większości pierwszych zakładów klasztornych, opactwo Saint-Benoît-sur-Loire zapewniało, od wczesnego średniowiecza, społeczny ciężar edukacji. Wydaje się, że szkoła była tu od VII wieku. We wczesnych latach IX wieku, wprowadzono świeckich uczniów, często młodych. Studiują gramatykę, dialektykę, retorykę, geometrię, arytmetykę, astronomię, muzykę, historię, geografię, prawo, łacinę i grekę. W IX wieku, a około 940 roku do 1004 roku, mnich z opactwa, musi ukończyć naukę w Paryżu i Reims następnie z powrotem wraca do nauczania i rozwoju szkoły. Szkoła tu ma wielu uczniów. Wybrany opat w 998 roku. Kontynuował pracę intelektualną. W XI wieku, zamożność szkoły kontynuuje i Rodulfus Tortarius i jest mistrzem w swoich pismach o cudach świętego Benedykta i uczy wersyfikacji. W XII wieku i XIII wieku, szkoła ugina się nieco, świeccy studenci wolą uniwersytety, które są organizowane w dużych miastach i opactwo uczy więcej niż jego religijny. W XIV wieku, nadal wysyła szkoła jego nauczycieli do uniwersytetów. Przez trzy do czterech stuleci opactwo Saint-Benoît-sur-Loire było jednym z najbardziej aktywnych ośrodków edukacyjnych w zachodnim świecie. Życie intelektualne związane jest z rozwojem biblioteki. Na początku VII wieku, księgi religijne zbierają i kopiują rękopisy, a z tego prymitywnego okresu pozostało tylko kilka. W IX wieku, pod Théodulphe dolna biblioteka jest wzbogacona i zawiera 78 działów. W X do XIII wieku, biblioteka zostaje nie raz splądrowana przez Normanów i za każdym razem odtwarzana. Abbot Abbon w latach 988 do roku 1004, ma od 250 do 300 ksiąg klasztor i jest on powiększany w szczególności dzięki darowiznom z angielskich klasztorów. W 1562 roku, hugenoci odkryją kilka tysięcy dzieł spiętrzonych w obecnej zakrystii. Uczony z Orleanu, Pierre Daniel, kupuje większość kolekcji od szabrowników, ale niewiele z nich wraca do klasztoru. W 1790 roku. Biblioteka miała 258 rękopisów, 674 in folio, 456 in-4°, 452 in-8°, 2499 in-12° oraz dużą liczbę gazet i czasopism. Starożytne rękopisy. Zbiór rękopisów Pierre’a Daniela zakupiony od protestantów znajduje się w większości w bibliotekach Paryża, Watykanu, Orleanu, Oksfordu w Wielkiej Brytanii i Berna Szwajcaria, i bardzo często posiadają one ekslibrisy pozwalające na ustalenie ich pochodzenia aby mogły być zidentyfikowane. Najstarsze są głównie pochodzenia włoskiego i są w opactwie od VII wieku. Można przypuszczać, że duża ich część pochodzi z VIII stulecia. Rękopisy opactwa stanowią jedną z najbogatszych bibliotek chrześcijaństwa, zwłaszcza wczesnego średniowiecza. Są one zbierane, nabyte lub kopiowane przez mnichów w okresie największego rozkwitu opactwa w VII wieku do XII wieku. Okres Merowingów i Karolingów. Najstarsze rękopisy z pewnością nie pochodzą ze skryptorium opactwa, gdyż ono jeszcze nie istnieje. Rękopisów w liczbie czterdziestu przed rokiem 800, które pochodzą z opactwa Saint-Benoît-sur-Loire, są dwa palimpsestów, ulotki Augustyna, świętego Hieronima, świętego Cypriana i Lactantiusa są z V do VIII wieku, i są reprezentowane przez Pisma Ojców Kościoła. W poprzedniej partii do vii XX wieku jest pochodzenia włoskiego. W VIII wieku, rękopis Pentateuque Tours napisany po łacinie pochodzenia afrykańskiego, hiszpańskiego lub północnego Włoch trafia do opactwa Saint-Benoît-sur-Loire, a następnie znajduje się w Tours jeszcze w średniowieczu. Rękopis niosąc ekslibris, które mogą być zidentyfikowane jako że o opat opactwa ostatnich latach VIII wieku, pochodzi ze skryptorium. Istnieje Korpus Gramatyki, Księga Proroków z dwoma początkowymi literami i dwiema Bibliami Teodulfa, a także homilia zawierająca niepublikowane kazania świętego Augustyna. Możliwe, że skryptorium wyprodukowało dwie kopie czterech Ewangelistów, w tym te z Tours, które służyły piętnastu królom Francji do złożenia przysięgi świeckiego opata bazyliki świętego Marcina w Tours między 1137 a 1650 rokiem. Klasyka łacińska. Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire nie wywodzi swojej sławy z kaligrafii czy miniatury, ale z tekstów, zwłaszcza klasycznych liter. W IX wieku, gospodarze Abbey napisali wiele klasycznych tekstów. W X wieku, stosunki z Anglią zintensyfikowane przez jednego ze swoich byłych mnichów Oswalda z Worcester, który został biskupem katedrze Worcester i arcybiskupem York Minster i współpracuje on także z Dunstanem, a arcybiskup Canterbury Cathedral, chcąc przywrócić monastycyzm angielskiego ze zwyczajem świętego Benedykta i opactwo świętego Bawona w Gandawie robie wile dla tej sprawy. Dlatego nie jest zaskakujące, że nad brzegiem Loary można znaleźć rękopisy w stylu angielskim, w tym słownik benedyktyński ze Szkoły Katedry w Winchester. XII wiek, jest reprezentowany przez Biblię i do 1239 roku, ksiądz Jan I w latach 1235 do 1248 roku, zamówił serię Komentarzy biblijnych. Opat Saint-Benoît-sur-Loire znajduje się w hierarchii feudalnej, a w okresie średniowiecza zależnym od hrabstwa Orleanu, opactwo cieszy się królewską ochroną i immunitetem zakazującym postępowań sądowych i opłat licencyjnych na jego ziemi i budynkach gospodarczych. Papież Grzegorz IV przyznaje jej przywilej wyłączenia i nie może być sądzona przez biskupa, co prowadzi do licznych konfliktów z orleańskim. Król Francji Filip II August nadaje mu tytuł opactwa królewskiego i jest ośrodkiem rozpowszechniania idei monarchicznej. Klasztor jest niezależny i staje się spółką macierzystą wraz z utworzeniem oddziałów. Pielgrzymka utrzymuje na przestrzeni wieków nurt odwiedzin, który służy do rozpowszechniania idei narodowej i monarchicznej oraz idei reformy benedyktyńskiej. Mnisi wywierają duchowy wpływ w prowadzonych przez siebie kampaniach. Po pomocy w oczyszczaniu ziemi opactwo służyło jako instytucja kredytowa pokrywająca koszty napraw podczas wielu powodzi Loary, a rezerwy były wykorzystywane w okresach głodu. Praktykowała jałmużnę i gościnność w zajeździe dla szlachty i Hôtelu-Dieu dla ubogich, w miejscu zwanym Narbonne w pobliżu klasztoru zbudowano w czasie wypraw krzyżowych kolonię dla trędowatych. Opactwo posiada, niekiedy o charakterze tymczasowym w kilku prowincjach Francji, duże posiadłości terytorialne, châtellenies, lenna, kasty, prawa wysokiej i niskiej sprawiedliwości, prawo do zabierania drewna opałowego i budowy w lesie orleańskim, prawa do połowów nad Loarą, na rzekach i stawach, prawa do transportu lądowego i nad Loarą z możliwością zaopatrzenia się w cztery łodzie, przywileje na sól. Zbiera dziesięcinę, ma cztery młyny, jeden na prześcieradła, piece chlebowe i żyje z owoców kultury, dzierżawy gospodarstw rolnych, relacji przeoratów i kościołów. Całości dóbr i przywilejów bronią liczne procesy sądowe, organizowane przez sprzedaż i zakupy w celu polepszenia jego produkcji oraz budynków utrzymywanych przy dużych robotach. Na ziemi, ludzie są francuzami lub poddani jako taillables i Corvées w łasce z wyjątkiem ciągu ostatnich wieków opactwa. Miejscowością zarządzają często dziedziczni burmistrzowie, lasy są zależne od mistrza lasu ze strażą, policja i wymiar sprawiedliwości należą do burmistrza, notariusz sporządza akty, komornik osądza najwyższy wymiar sprawiedliwości i strzeże pieczęci opactwa. W klasztorze, po opacie, który ma swoje opactwo, funkcjonariusze mają przywileje i obszary związane z ich podopiecznymi, posiadające tytuły sekretarza i prawo do wymiaru sprawiedliwości. W zależności od okresu w Saint-Benoît spotykamy oficerów, jak szambelana, przeora, skarbnika, podkomornika, podprzeora, piwnicznego, mistrza pracy, rektora, kapitana, kantora, kapelana i pielęgniarzy. Ich dochody pozwalają im, po opłaceniu własnych potrzeb i utrzymania budynków, także rozdawać wokół siebie jałmużnę. Opactwo zostało założone przez darowizny w 651 roku, domen Fleury w Saint-Benoît-sur-Loire, a poprzez nowe darowizny tworzą w IX wieku, stowarzyszenia z Germigny-des-Prés, Saint-Martin-d’Abbat, Saint-Aignan-des -Gués, Bray-en-Val, Les Bordes, Bonnée, a na prawym brzegu Loary z Tigy, Guilly, Neuvy-en-Sullias, Sigloy, Ouvrouer-les-Champs i Férolles na lewym brzegu i nieco dalej na północny wschód z Vieilles-Maisons-sur-Joudry, Châtenoy i Coudroy. Opactwo ma też prawo do reprezentowania stu księży w kościołach diecezji orleańskiej, w tym 55 w diecezji Loiret, w Sens, Chartres i Bourges. Większość z nich znajduje się w Orleanie, w rejonie Fleury, do którego możemy dodać Dampierre-en-Burly, Saint-Père-sur-Loire, Villemurlin oraz pozyskuje ważne lekarstwa z Lorris, Châtillon-sur-Loire i Gien. W Orleanie, kościół i dom Saint-Benoît-du-Retour służą jako mieszkanie opata i przyjezdnych mnichów, ale także jako schronienie w czasie niepokoju. Saint-Benoît posiada przeoraty, prepozyty, domy w Orleanie i Gatinais, w Sully-sur-Loire, Gien, Yèvre-le-Châtel i Lorris, w Normandii w Saint-James-de-Beuvron i Saint-Hilaire-du-Harcouët, w Berry w Saint-Benoît-du-Sault i Sancerre, w Gaskonii w La Réole i klasztorze Saint-Caprais w Pontonx-sur-l’Adour, w Burgundii w Perrecy-les-Forges i Dyé, w Szampanii w Sorbon, Feuges i Arnicourt, w Anglii i bicia monet w diecezji Lincoln. W Étampois w opactwie znajduje się châtellenie, której siedziba znajduje się najpierw w przeoracie Saint-Pierre w Étampes, będącym od początku jego własnością, a następnie w Plessis-Saint-Benoist. Obejmuje w szczególności Saint-Pierre d'Étampes w Essonne, Orveau-Bellesauve w Loiret, Mérouville i Sainville w Eure-et-Loir, i częściowo w Authon-la-Plaine łącznie z Plessis-Saint-Benoist w Essonne, a także Sonchamp w Yvelines. Pieczęcie i herby opactwa. Akty uchwalone przez wspólnotę są opieczętowane pieczęcią z wizerunkiem świętego Benedykta siedzącego na ambonie, trzymającego w prawej ręce laskę duszpasterską, aw lewej otwartą księgę z napisem: SIGILLUM CAPITULI SANCTI BENEDICTI FLORIACENSIS. Na rewersie błogosławiąca dłoń z napisem: DEXTERA DEI. Opat używa zielonego wosku, rozdziałowego wosku białego, podobnie jak oficerowie, którzy mają pieczęcie tego samego wzoru, ale z niższym modułem. Z opactwa zachowały się fragmenty ostrołukowej pieczęci o 71 milimetrów średnicy z 1248 roku. Przedstawiającej siedzącą postać, widzianą od frontu, trzymającą laskę i księgę, po prawej gwiazdę, po lewej krzyż, na odwrocie błogosławieństwo. Pieczęć z przywileju opactwa Maurycego z 1214 roku. To ostrołukowa o wilkości 70 milimetrów, typu opactwo SIGILLUM MAURICII FLORIACENSIS ABBATIS z grawerowaną kamienną kontr-pieczęcią, jak głowa w profilu po prawej, SERVIRE REGNA. Fragment pieczęci Ojciec Jean I na porozumieniu z królem Czerwiec 1248 jest ostrołukowy 65 milimetrów typu abbatial SIGILUM JOHANNIS ABBATIS SANCTI BENEDICTI. Modlitwa za króla w 1285 roku, nosi 55 milmetrową ostrołukową pieczęć opata Héliego, typ biskupi pod wieżą i zaczepiony przez cztery fleurs-de-lis, SIGILLUM FRATIS HELYS ABBATISSANCTI BENEDICTI FIORACENSIS. Pieczęć Jana Denisa, wikariusza opata jest ostrołukowa, a na polu usianym gwiazdami i umieszczonym na cokole św. Benedykt stoi w stroju mnicha, trzymając w prawej ręce kościółek i pastorał bokiem w lewej ręce, SIGILLUM JOHANNIS DYONISIS VICARII ABBATIS SANCTI BENEDICTI FLORICENSIS. Wspólnota jest osobą prawną w odniesieniu do planu feudalnego co do prawa kanonicznego i posiada zewnętrzny znak swojej godności: jej herb, który jest ozdobiony następująco. Lazurowy ze srebrnym krzyżem naładowanym pięcioma różami Gules zamknięty w dwóch liliach Or naczelny i dwa plecy do siebie lub krzyże w bazie. Przypominają sobie nazwę Fleury i królewską ochronę. Architektura. Ze starego opactwa Saint-Benoît-sur-Loire pozostało tylko opactwo Notre-Dame, ale możemy zrozumieć jego organizację, jego związki z miastem według planów z lat czterdziestych XVII wieku, z roku 1645, 1749, 1790, 1794 i 1795 roku, i rycin Monasticon Gallicanum z XVII wieku. Klasztor zajmuje centrum małego miasteczka, które jest chronione fosą z mostami i wieżami na głównych drogach dojazdowych do Chateauneuf-sur-Loire, Sully-sur-Loire i do portu nad Loarą. Od 889 roku, całe opactwo było ufortyfikowane i ta niewielka cytadela mogła być użyteczna do obrony mnichów i miasta. Najstarszy plan wykonany przez Maurystów między rokiem 1627 a 1640 rokiem przedstawia mur chroniony fosą i wieżami. Dostęp od południa mostem zwodzonym. Ogólna organizacja szanuje regułę świętego Benedykta, z regularnymi budynkami wokół krużganka z widoczną dla wszystkich salą kapitularną, aby nikt nie zignorował zgromadzenia, dormitoriami w pobliżu kościoła na nocne nabożeństwa, refektarz na południu, ale w Saint-Beno thist ten jest w ruinie, duży zamiast tego używany jest dom. Byli zakonnicy i oficerowie mają prywatne kwatery. Odwiedzający są zakwaterowani w pobliżu wejścia, jak sala, w której się błaga. W południowo-wschodnim narożniku kaplica Saint-Pierre wyznacza miejsce starego kościoła Saint-Pierre. Istnieją aneksy operacyjne z piecem i prasą, ale stodoła na dziesięcinę znajduje się poza ogrodzeniem. W 1644 roku, za kardynała Richelieu zbudowano refektarz ze świetlicami i dormitorium. W latach 1712 do roku 1724, duży południowy budynek zwany dormitorium został zbudowany z typową architekturą maurytyjską, którą można znaleźć w wielu opactwach. Parter jest zarezerwowany na refektarz o długości 20 metrów i wysokości 8 metrów skierowany od zachodu do wejścia ze stołem przeora. Dwie kondygnacje zajmują cele mnichów, a w podziemiach znajdują się ogromne piwnice. W 1721 roku, Przebudowano ogrody, w 1731 roku. Wzniesiono kolejny budynek, a w 1736 roku. Pawilon hotelowy. W czasie rewolucji zabudowania klasztorne stały się niejako kamieniołomem bo kradziono z budynków materiał skalny. Z budynku bramnego przekształconego w Księgarnię Benedyktynów pozostało tylko kilka murów. W 651 roku, założono opactwo z dwoma oratoriami pod wezwaniem świętego Piotra i Notre-Dame. Między 653 a 660 rokiem, pozostałości Saint Benedict zdeponowano w Saint-Pierre wówczas oratorium Notre Dame. Kościół Świętego Piotra. Kościół ten odbudowano między 786 a 801 rokiem, spalili go Normanowie w 865 roku, a przed rokiem 883, ponownie odbudowano. W 1026 roku. Po nowym pożarze, ksiądz Gauzlin w latach 1004 do roku 1030, zlecił renowację. Kościół wydaje się, że został przywrócony w XI wieku. To znowu go zrujnowano w XIV wieku. W 1681 roku, na jego miejscu odbudowano kaplicę. Kościół Notre-Dame. Skromne oratorium Notre-Dame zostało niewątpliwie powiększone za namową księdza Mommole w latach 632 do roku 663, umieścił tam relikwie świętego Benedykta. Ojciec Odon w latach 930 do roku 943, kazał założyć kryptę, w której zamknięto szczątki świętego. Dwa pożary w 974 i 1002 roku. Uszkodziły budynek, a między 988 a 1004 rokiem Kantor Godefroy zbudował Skarb, który miał chronić cenne przedmioty. Dokończył go mianowany w 1004 roku ksiądz Gauzlin. W 1026 roku, pożar zniszczył cały klasztor, który został odrestaurowany, po czym prace wstrzymano. Opat Guillaume w latach 1067 do roku 1080, nakazał zrujnowany przez czas i pożar kościół odbudować według innego planu. Data budowy wieży ganek jest kontrowersyjna, jest ona zaznaczona między 1020 a 1035 rokiem, lub nawet trochę później. W 1108 roku, chór i transept są zakończone i król Franków Philippe I tu został pochowany. Odbudowano wówczas nawę, którą dokończono za ojca Barthélémy’ego w latach 1215 do roku 1235. Prace następnych stuleci dotyczyły głównie mebli, jak wzniesienia stalli w 1413 roku. Po oddaniu opactwa do użytku w 1486 roku. Główne naprawy objęły nawy boczne nawy, obejście i kaplice promieniujące. Lektorium zostało zbudowane w 1518 roku. Mozaika włoska została umieszczona w chórze w latach 1531 do roku 1535. Na skarbcu wybudowano bibliotekę przekształconą w 1637 roku, w zakrystię, a w 1615 roku, centralną wieżę rażoną piorunem odrestaurowano i zwieńczono latarnią. Po ustanowieniu kongregacji Saint-Maur w 1627 roku. Wiele prac zmieniło wystrój wnętrza kościoła. W 1648 roku, ponownie otwarto i udekorowano zachodnie drzwi między nawą a wieżą ganku. W 1704 roku. Na pierwszym zachodnim przęśle dobudowano podest na organy. Wraz z zaklasyfikowaniem kościoła opackiego na pierwszą listę zabytków z 1840 roku. Podjęto decyzję o przywróceniu elewacji zachodniej i południowej wieży, filarów kruchty, ściany nawy południowej nawy południowej, szczyt transeptu, skrzyżowanie i sklepienia chóru. Ołtarz od 1661 roku, gotycki Chapel z XIII wieku, a krypty usuwa się. Pierwotne kościoły. W 1923 roku. Oraz w latach 1958 i 1959 roku, podjęto wykopaliska w krzyżu południowym, chórze, transepcie i nawie na długości 35 metrów i szerokości 8 i pół metra. Ukazują one plan pierwotnego kościoła z jedną nawą główną, transeptem i płaską absydą, bardziej na wschód, z dziwną konstrukcją z dwoma niskimi ścianami oddalonymi od siebie o 1 metr i 50 centymetrów, dwie podstawy kolumn i centralny korytarz flankowany dwoma małymi bocznymi skrzynkami. Fragmenty wskazują, że był zgarbiony. Często jest identyfikowana jako krypta zbudowana na zlecenie opata Odona z lat 930 do roku 942. Głównym zadaniem torując drogę do poprzedniego kościoła, natrafiono na grób króla Filipa I i kilka sarkofagów, z których niektóre prawdopodobnie mogły poprzedzać epokę Karolingów, a także pojawiły się pod skrzyżowaniem transeptu, także odkopuje się bruk o średnicy 4 i pół metra, a pod nim kolejny starszy. Pod nasadką trzy piętra są nałożone na jarzmo podłogi marmurowej w XI wieku, inny Carolingian z IX wieku, i 40 centymetrów poniżej kolejny jeszcze starszy pochówek z okresu Merowingów. Opactwo Notre-Dame. Kościół opactwa Notre-Dame de Saint-Benoît-sur-Loire jest skierowany na wschód-południowy wschód. Jego oś jest złamana przy wejściu do nawy, na skrzyżowaniu transeptu i przy obejściu z lekkim przegięciem w kierunku północno-wschodnim. Nawa składająca się z siedmiu przęseł flankowana jest nawami szerszymi od północy niż od południa. Transept jest bardzo przepełniony na każdej poprzeczce dwiema półkolistymi kaplicami, z których te na północy są dłuższe. W czwartym przęśle północnym drzwi prowadziły z dziedzińca wejściowego opactwa do kościoła. Bardzo długi chór komunikuje się sześcioma łukami z nawami bocznymi. Apsyda ma obejście wyłożone dwiema półkolistymi kaplicami i czymś w rodzaju fałszywego transeptu, z których każda poprzeczka od strony wschodniej zaopatrzona jest w półkolistą kaplicę. Pod małym transeptem, absydą, obejściem i kaplicami wykopana jest krypta. Na południe od chóru stary skarbiec, zwany także kryptą świętego Mommole, zwieńczony jest starą biblioteką, która stała się zakrystią. Na zachód od nawy wieża kruchty ma dwa poziomy. Łączy się na parterze z nawą drzwiami nr 11. Do budowy wieży werandy, transeptu, chóru, kaplic promieniujących i krypty wykorzystano kamień bulwiasty z Nièvre. Nawa, która należy do innej kampanii budowlanej, wykonana jest z kamienia z Bourré Loir-et-Cher. Zewnętrzne okładziny są z kamienia z Briare, Beaune-la-Rolande i Fay-aux-Loges z Loiret.Kruchta wieży zbudowana jest na prawie kwadratowym planie o bokach około 16 metrów na powierzchni 260 metrów kwadratowych na dwóch kondygnacjach. Parter ma wysokość 6 metrów i 60 centymetrów a piętro 10 metrów i 35 centymetra. Dwie spiralne klatki schodowe we wschodniej ścianie prowadzą na górę, północna prowadzi na poddasze z ramą pawilonu zwieńczoną świetlikiem. Konstrukcja wykonana jest z kamienia pochodzącego z okolic Bulcy. Grubość spoin parteru wynosi od 3 do 5 centymetrów, a dolnej 3 centymetry. Kapitele i podstawy są wyrzeźbione z delikatniejszego kamienia z tego samego regionu. Parter otwarty jest z trzech stron potrójnymi łukami, przy czym środkowy jest szerszy od pozostałych dwóch i zamknięty jest od wschodu ścianą nawy. Te półkoliste arkady z podwójnymi ryzalitami opierają się na prostokątnych palach od północy i południa, a na krzyżach od zachodu. Są one wzmocnione półkolumną z każdej strony i potężnymi przyporami na filarach dwóch kątów. Od strony wschodniej kolumny wsparte są na ważnych ryzalitach z kręconymi schodami w grubości. Po każdej stronie środkowych drzwi półkoliste łuki o długości 6 metrów i 10 centymetrów i na tą wysokość zostały zablokowane. Kruchta podzielona jest na dziewięć przęseł, nakrytych blokującymi sklepieniami krzyżowymi, oddzielonymi szerokimi półkolistymi dwuskrzydłowymi. Sadzenie pali jest dość nieregularne. Niektóre baterie zostały przerobione w XV wieku, do czasów współczesnych. Pierwsze piętro odwzorowuje podziały parteru. W centralnej rozpiętości, kolumny są cięte w połowie wysokości i umieszczone na wspornikach ozdobione rzeźbionymi postaciami na początku XV wieku, aby umożliwić instalację przed stragany baterii. Głównymi łuki są ograniczone do XIV wieku, z wyjątkiem dwóch, które są montowane do transformacji okien na piętrze kaplica zamknięta. Ich wypełnienie jest usuwane podczas renowacji w latach 1836 do roku 1839. Na południu filary zostały prawie przebudowane w latach 1836 do roku 1839. Są one połączone dużymi półkolistymi podwójnymi sklepieniami krzyżowymi, z wyjątkiem tych na wschodzie, które przylegają do nawy, gdzie mają kształt kopuły. W ścianie wschodniej trzy nisze po 8 metrów i 80 centymetrów kwadratowych, są półokrągłe objęte ślepą ścianą a cztery prawdopodobnie mieściły się w nich ołtarze, ten pośrodku poświęcony świętemu Michałowi zgodnie ze zwyczajem poświęcenia z wysokich sal lub kaplic. Nisze te przepruto wykuszami wychodzącymi na wczesny kościół i zaślepiono podczas budowy obecnego kościoła. W wieży kruchty znajdują się cztery dzwony opactwa, które biją nuty do, fa, sol i la. Dwanaście niezamkniętych drzwi wieży ganku może przywołać notatkę o niebiańskiej Jerozolimie. Opactwo Saint-Benoît-sur-Loire. Funkcja i datowanie ganku wieży są szeroko kontrowersyjną. Dla opata Rochera, autora pierwszej podstawowej pracy o opactwie, ojciec Gauzlin de Fleury w latach 1004 do roku 1030, który nie ukończył wieży w ramach swojego mandatu, zamierzał zbudować feudalną wieżę, w rodzaju nartexu, aby później ją połączyć do kościoła. Wyższą niż do tej pory, to została ona częściowo rozebrana w czasie panowania króla François I w 1527 roku. Dla Georgesa Chenesseau na pierwszy rzut oka ta dwukondygnacyjna weranda, zwieńczona dzwonnicą, należy do serii monumentalnych narteksów przydatnych dla schronienia pielgrzymów, którzy nie mogli uczestniczyć w nabożeństwach z powodu pokuty publicznej. Liturgia wymagała również miejsca na zebranie przed wejściem do kościoła. Na pierwszym piętrze z trudem można było korzystać z powierzchni za wyjątkiem pielgrzymów i być może wzniesiono tam dla nich ołtarz. Przypisuje się wieżę werandy Gauzlinowi de Fleury, który rozpoczął budowę wieży kilka lat przed jego własną śmiercią. Ukończono ją nieco później w kolejnej kampanii budowlanej. Kapitele górnych kondygnacji zostały wyrzeźbione przed tymi na parterze podczas budowy około 1100 roku, już w XI wieku. Według Marcela Auberta, wszystko trzeba było połączyć, aby umieścić budowę wieży w ostatniej trzeciej części XI wieku. Abbé Guillaume między 1067 i 1080 rokiem, była ta wieża zbudowana na zachód, a następnie z transeptem i prezbiterium, którego konstrukcje są nieco bardziej aktualne niż wieża. Dla historyka architektury i francuskiego archeologa Eugene Lefevre Pontalis ten ganek nie może być budynekiem z XI wieku. Dla Éliane Vergnolle opactwo było centrum kultury klasycznej, która jest powiązana z Kapetyngami. Ojciec Gauzlin de Fleury kazał zbudować wieżę, której król chciał być wzorem dla całej Galii. Wieża została otwarta w 1026 roku, ale nie została ukończona, gdy Gauzlin zmarł w 1030 roku. Podejmuje się starą tradycję wież budowanych na zachód od kościołów jako Westwork, ale nowy sposób budowania zajmuje ważne miejsce na początku okresu zdominowanego przez sztukę romańską, przez wysoką jakość rzeźb, jak kapitele i tablice wmurowane w ścianę północną. Pierwsze pochodzą z lat 1070 do roku 1080, a pozostałe z początku XII wieku. Rzeźby na parterze są dziełem Unbertusa, który wyrzeźbił swoje imię lub zostały wykonane pod jego kierunkiem przez jego uczniów. Podłoga pochodzi z innej pracowni o innym stylu. Dla Marcela Durliata jest nie do pomyślenia, że półwieczna przerwa dzieli kolumny Unbertusa z Saint-Benoît-sur-Loire od pierwszych kolumn korynckich w Bazylice Saint-Sernin w Tuluzie, i to nie ma nic wspólnego z zaskakującymi przemyśleniami Eliane Vergnolle. Wieża gankowa prezentuje dwie odrębne grupy rzeźb. Na parterze widnieje podpis Unbertusa, który podpisał jedną ze stolic. Starożytność odnajduje tam swoją skuteczność jako medium szkoleniowe i źródło inspiracji dla artysty, wykorzystując sztukę koryncką i dodatek motywów dekoracyjnych, takich jak palmeta, która pozostaje alternatywą dla korynckiej. Rzeźbiarz opiera się na przeszłości, aby przetworzyć przyszłość i wydaje się, że ukończył szkolenie w miastach bogatych w starożytne ruiny. Istnieją również odniesienia karolińskie wciąż żywe w jego czasach. Wszystkie te zapożyczenia prowadzą do sztuki romańskiej w szczególnie bogatym dziele syntezy historycznej kompozycji kapitel i tablic na północnej elewacji. Na górze nie pojawia się ani Hunbertus, ani jego uczniowie, co wpływa na jakość wystroju. Formy mniej estetyczne są bardziej romantyczne w duchu. Na północnej elewacji ganku wieży znajdują się ponownie wykorzystane elementy, z których dwa zwracają uwagę. Widzimy świętego w chwale i poniżej sceny przemocy. Dalej po lewej stronie panel o tym samym rozmiarze jest bardzo wymazany. Gdzie indziej rozpoznajemy znaki zodiaku, mężczyznę, który się grzeje, zwierzęta, w tym samicę, która karmi trzy młode. Lokalizowanie rzeźb. W kapitelach na parterze większość przedstawia mieszankę figurek i roślinności, a nieliczne są ikonograficzne. Spośród 54 literami 16 słupków, są nowe z literami pozostawionymi w postaci bloków i są prawie szorstkie. Dwadzieścia dziewięć stolic należy do porządku korynckiego, a niektóre są przeładowane. Na przykład kolumna 22 przedstawia rysunek gospodarstwa maskę a kolumna 32 trzy łabędzie. Kolumna 27 przedstawia ptaki naprzeciwko, stoi kolumna 28 jest nieco dzika w przeplataniu, a 25 posiada posiada zwory, psy, zwierzę na rysunku, kolumna 43 posiada opatrzone tresury sceny i 12 jest Koryncka złożona z figurek. Pięć kapiteli jest w całości ozdobionych zwierzętami. Numery 15 i 17 są ozdobione kopiami czworonogów, a kolumny 16, 41, 42,postaciami zwierząt, kolumna 42 przedstawia ptaki i czworonogi, kolumna 41 przedstawia błazeństwach zwierząt i 16 i 42 ma wykute antylopy. Trzy są ułożone zarówno z ludzi jak i zwierząt, Numer 2 przedstawia zwierzęta, węże i mężczyzn, a kolumna 36 mężczyzn i lwy, kolumna 48 przedstawia lwy flankującymi z poplątanymi głowami ludzi. Osiem kolumn jest z figurkami, w których Nowy Testament ma tu swoją część. Na kolumnie 49 mamy Zwiastowanie, i Nawiedzenie i być może jest też tam Jezus. Kolumna 39 przedstawia ucieczkę do Egiptu. Historia świętych inspiruje kolumna 37, gdzie święty Marcin dzieli swój płaszcz z biednym. Apokalipsa posiada trzy kolumny z południowego rogu, 8 i 11 ma wykute wizje czterech koni, numer 11 wizja syna człowieczego pomiędzy siedmiu świecznikami i siedmiu gwiazdami, numer 12,to wizja smoka, numer 10 przedstawia Sąd Ostateczny i numer 30 Saint Michael i Szatana. Te kolumny są inspirowane Pismem Świętym, scenami z życia, w których podczas pielgrzymek duże miejsce zajmuje kolorowy tłum jakiś spacerowiczów, akrobatów i klaunów. Z numeru 26 widać aktora, gospodarstwa, i jakieś maski, na numerze 26 i 38 widzimy chyba sportowców,4 i 41 człowieka i zwierzęta, na numerze 43 widzimy wielkie koty i ich tresury, numer 33 to dzikie zwierzęta atakowane przez psy, numer 25 przedstawia przeszukiwania lub sceny z cyrku, numer 36, 48 przedstawia lwy, bratanie się z nimi, i na kolumnie numer 2 możemy rozpoznać, zaklinaczy węży, zapaśnika opanowanego przez swojego przeciwnika, którego brodę ciągnie przeciwnik w dół, pogromcę karmiącego bestię, wreszcie łapacza odbierającego oklaski od widzów. Kapitele na górze przedstawiają szereg mężczyzn w niszach, oraz jacyś wojownicy zwalczający się nawzajem, splatający ludzi i węże, samotnik medytujący w pobliżu lwów, liści i zwierząt.Numer 8 to 4 jeźdźców Apokalipsy.Numer 10 to Saint Martin.Numer 36 przedstawia mężczyzn i lwy. Numer 39 ucieczka do Egiptu. Numer 49 przedstawia Nawiedzenie Marii. Pomiędzy wieżą kruchty a transeptem rozebrano nawę wczesnego kościoła, aby zrobić miejsce dla nowej nawy z siedmioma przęsłami nieco szerszymi niż chór. Prace rozpoczęły się w drugiej ćwierci XII wieku, w stylu romańskim są zakończone w XIII wieku, pod kierownictwem Abbota Bartłomieja w okresie 1215 do roku 1235,już w okresie gotyku. Przedstawia jednak pewną jedność, pierwotna część architektoniczna zachowała się w trakcie prac, które rozwijały się ze Wschodu na Zachód. Z pewnością planowana jest przez pierwotnych projektantów do pokrycia szkieletem, sklepieniem kolebkowym lub kalenicowym, późna decyzja o budowie sklepień żebrowych na planie zwanym barlong prowadzi do wzmocnienia konstrukcji. Wchodzi po ścianach rynny i podwajamy wysokość okien. Pale kolumn są kwadratowe, pod kątem ściętym spłaszczeniem i wzmocnione zazębionymi półkolumnami. Zmiany w górnych częściach ostatnich trzech wnęk, zakończenie pierwszego powyższych czterech głównych łuków i konstrukcji łuku są w pierwszej jednej trzeciej części XIII wieku, i realizacji pomiędzy 1215 i 1235 roku. Zabezpieczeniem są oświetlone przez okna obramowane przez kolumny i ściany są zamontowane na środku XII wieku. Nakryte są sklepieniami krzyżowymi. W czwartym północnym przęśle drzwi łączą kościół z dziedzińcem dla zwiedzających, a od południa, w pierwszym przęśle, kolejne drzwi łączą kościół z krużgankiem. Dwie kolumny w pobliżu transeptu pochodzą z wcześniejszej kampanii i są jedynymi przedstawicielami romańskimi. W nawie północnej, niektóre kolumny są z prostymi koralikami oznaczają ich renowacje po wojnie stuletniej. Rośliny te hak i naturalne liści ma styl XIII wieku. Głowice są z XII wieku, i są liczniejsze i godne uwagi w stylu korynckim przywiązane w skrętach rzeźbienia, inne z kolei są ozdobione figurami zwierząt, wreszcie, bardziej niż inne ozdobne oznacza to jak człowiek ma przezwyciężyć czworonogi przedstawia też papugi i głowy ludzi. Wymiary kościoła. Długość nawy środkowej to, 36 metrów i 85 centymetrów, szerokość między osiami filarów wynosi 9 metrów i 19 centymetrów, szerokość nawy północnej to 4 metry i 12 centymetrów, szerokość nawy południowej to 3 metry i 65 centymetrów, wysokość nawy głównej ma 18 metrów i 80 centymetrów, wysokość zabezpieczeń 8 metrów i 35 centymetrów Transept, chór i absyda. Całość transeptu wraz z chórem i absydą tworzy za kruchtą wieżą, najstarszą część opactwa. Rozpoczęty między 1067 a 1080 rokiem, jest poświęcona Dziewicy i świętemu Benedyktowi pochodzi z dnia 21 marca 1108 roku. Głęboki chór, wyłożony nawami bocznymi, ograniczony jest od zachodu dużym transeptem, a od wschodu prymitywnym transeptem, na który otwiera się półkolista absyda, otoczona obejściem wyłożonym dwiema promieniującymi kaplicami. Ta absyda tworzy sanktuarium. Północny Transept, to Goth i jego jeniec przed świętym Benedyktem.Transept jest o długości 38 metrów, jest tak wysoki jak nawa. Słupy, które obramowują przejście, są bardzo ważne i rozciągają się w kierunku zachodnim. Tworzą przypory przyjmujące wypukłości kopuły. Zbudowany jest na planie ośmiokąta i spoczywa w narożach na rogach. Stężenia transeptu nakryte są sklepieniami kolebkowymi, pierwotnie półkolistymi, a dziś łamanymi.Krzyż południowy został przebudowany w latach 1840 do roku 1863, na wzór północnego, który został odrestaurowany w latach 1866 do roku 1867. Dwie półkoliste absydy i otwarty od wschodu sklepiony ślepy zaułek. Półkoliste łuki wejściowe opierają się na historycznych kapitelach. Kapitele na filarach przeprawy zbudowanej na początku budowy chóru mogą należeć do najstarszych z zdobiących chór i transept. Mogą pochodzić z poprzedniego kościoła. Na filarach na wschód od przeprawy kapitele odtworzone z fragmentów przedstawiają szczątki świętego Benedykta i świętego Scholastyka w tym samym grobie. Inny ukazuje być może triumf świętego. Na krzyżu północnym historyczna stolica przedstawia kuszenie świętego Benedykta, rozebranego świętego odpychającego kobietę, tarzając się w ciernistym krzaku. W pierwszej kaplicy widzimy na lewej głowicy Chrystusa z aureolą, ukrzyżowanego z postaciami stojącymi i leżącymi u jego stóp. Widnieje na nim napis HUGO MONACHIS, niewątpliwie Hugues de Saint-Marie, mnich z opactwa, autor traktatów i kontynuator Cudów świętego Benedykta. Znajdujemy go na innej stolicy chóru. W drugiej kaplicy stolica po prawej przedstawia Daniela między lwami. Po lewej święty Benedykt z gotycką galą leżącą u jego stóp, a za nim chłop, którego trzyma w łańcuchach. Na zachodniej ścianie inkrustowana ludzka maska, prawdopodobnie z wcześniejszego kościoła. Pomiędzy transeptem a absydą chór o długości ponad piętnastu metrów i wysokości około dwudziestu metrów jest oświetlony czterema półkolistymi oknami z każdej strony, nad ślepą arkadą z półkolistymi łukami wspartymi na małych kolumnach. Sześć dużych półkolistych łuków łączy chór z nawami bocznymi nakrytymi sklepieniami kolebkowymi, które niegdyś nosiły ślady rycin. Oświetlają je półkoliste okna. Wykopana pod sanktuarium krypta narzuca prawie dwumetrowy spadek, który był stopniowo modyfikowany, by ułożyć chodnik. Wcześniej szereg otworów w jego wschodniej ścianie umożliwiał wizualne przejście do sanktuarium świętego Benedykta. Kapitele ozdobione są stylizowanymi liśćmi lub motywami zaczerpniętymi ze starożytnych kapiteli. Pozostałe to rzeźby przedstawiające walki z potworami, zwierzęta, polowania, niektóre sceny z historii św. Benedykta i św. Maura, Samsona usuwającego bramy Gazy, Pokłon pasterzy, św. Piotra spacerującego po wodach z rozkazu Chrystusa. Ukrzyżowanie z Chrystusem na krzyżu ubranym w tunikę nawiązuje do tradycji Bizancjum podjętej przez Karolingów. Dziewica z Dzieciątkiem widzi świętego Benedykta prezentującego jej przedmiot, który może być rękopisem. Na południe od chóru kapitele zdobią sceny przedstawiające po stronie transeptu Nawiedzenie i od strony sanktuarium małe nagie postacie biegnące po liściach. Absyda z sanktuarium. Sanktuarium z obrzeżem absydy zostało zbudowane na krypcie relikwii świętego Benedykta i wznawia swój plan. Prostokątne przęsło nakryte sklepieniem kolebkowym rozciąga się na chór i ograniczone podwójnym łukiem opadającym na zwartą kolumnę. Głowa sklepienia ślepego zaułka jest wsparta na kolumnach ustawionych w półkole. Poza prezbiterium obejście nakryte obrotową kołyską oświetlane jest trzema oknami, z których jedno znajduje się na osi, z każdej strony sklepioną kaplicą w ślepym zaułku i oświetloną trzema półkolistymi oknami. Od północy i południa od fałszywego transeptu sąsiadują wieże na trzech poziomach, obsługiwane przez spiralne schody. Stolice południowe przedstawiają ofiarę Abrahama na Zachodzie oraz Adama i Ewy w ziemskim raju na Wschodzie. Na czterech kolumnach, które otaczają prostokątną zatokę, wyrzeźbiono cuda świętego Benedykta, a od północy Benedykt podnosi terakotowe sito złamane przez jego pielęgniarkę, obok święty Maur biegnie po wodzie i ratuje młodego Placidesa przed utonięciem. Na południu widzimy Totilę klęczącą przed świętym Benedyktem, a obok niego, ten ostatni przywracający do życia dziecko, które jego ojciec złożył u stóp klasztoru. Lisch złożył oświadczenie na chodniku w opus sectile chóru w celu dokonania jego uzwojenia pierwotnego położenia po demontażu ołtarzu w XVII wieku. Akwarela z Constant Coursimault wykonana w 1920 roku, pokazuje, że chodnik był jeszcze w tym stanie z XVII wieku. Między 1531 a 1535 rokiem, opat i kardynał Antoine Duprat, aby przyciągnąć sympatię swoich mnichów, przywiózł z Włoch marmur, jaspis, porfir i serpentynę, aby wybrukować sanktuarium. Terminy instalacyjne są kontrowersyjne, tworząc łożyska 3% są łagodne nachylenie z XVI wieku, lub w dwóch etapach w 1642 i 1660 roku. Wykopaliska z 1958 roku. Pokazują, poprzez odkrycie podobnej nawierzchni chóru, że kamienie kardynała Duprata nie stanowią całości obecnego chodnika, jak sądzono. Wydaje się, że wykorzystuje elementy z wcześniejszego kościoła. Odkrycie śladów pożaru w chodniku z roku 1026, na czapce pozwala podać datę zakończenia, ponieważ znamy Vita Gauzlini, że Gauzelin natychmiast rozpoczął renowację mebli chóru poprzez wykonanie importowanej kostki partibus Romaniae. W latach 1963 i 1976 roku, poziom grunt został przywrócony do poziomu XII wieku zaoferować odtworzenie chodnika, który był oferowany przez ksiądz Gauzlin. Ta restauracja została wykonana na podstawie tekstu Vita Gauzlini napisanego przez jej biografa André de Fleury. Ciało Francuskiego króla Filipa I, którego przyjaźń była tak opłacalna dla mnichów, został pochowany w 1108 roku, w chórze centrum w skarbcu, którego dobrze zachowane szczątki ujmuje się w 1830 roku, w kilka leżących lwów i sześć drzwi zdobionych wizerunkiem zmarłego z płaskorzeźbą. Został on ponownie wycięty w 1830 roku, aby okaleczenia zniknęły. Cztery lwy są zupełnie nowe, ale pozostałe dwa to jedyne oryginalne egzemplarze. W 1413 roku, wykonano zamówienie na sto stalli u stolarzy i snycerzy w Orleanie. Seria ta doznała wielu strat, zmian i przemieszczeń. Odpowiada popularnemu typowi stalli ze średniowiecza. Ludzka fizjonomia traktowana jest z finezją obserwacji tutejszych twarzy, ale pozostaje tylko kilka głów. Niektóre rzeźby wywołują zazdrość, obżarstwo, lenistwo, obmawianie, złość, ale inne tematy, które są wstawiane, to czysta fantazja. Ozdoby są pięknie wykonane, ale pozostają nad wyraz trzeźwe. Skrzyżowanie transeptu, chóru i stalli. Opactwo Saint-Benoît-sur-LoirePortal północny. Na czwartym przęśle nawy północnej stronie znajduje się portal zbudowany pod koniec XII wieku, lub na początku XIII wieku, według autorów, służył jako wejście dla zwiedzających, północna część klauzury klasztornej tworzyła dziedziniec, na którym zainstalowano budynki usługowe i recepcyjne. Jest bardzo interesujący i zawiera w szczególności bogato zdobiony tympan a w nim Chrystus w Majestacie jest na tronie pośród czterech ewangelistów, świętego Jana i świętego Mateusza, patrzących na niego, świętego Marka i świętego Łukasza. odwracając wzrok w kierunku ich odpowiedniego symbolu, ponieważ zgodnie z tradycją ci dwaj ostatni nie znali bezpośrednio Chrystusa. Łuki zdobią pozostali apostołowie i aniołowie niosący przedmioty liturgiczne. Fryz zdobi nadproże. Opowiada o tłumaczeniu relikwii świętego Benedykta w trzech wydarzeniach a mianowicie o odzyskaniu kości na Monte Cassino, cudzie zmartwychwstania dzieci, które umożliwiło oddzielenie szczątków świętego Benedykta od szczątków jego siostry świętej Scholastyki i na koniec entuzjasta przyjęcia zarezerwowanego dla relikwii po ich przybyciu do Saint-Benoît. Przy okazji renowacji w 1996 roku. W tylnej części nadproża odkryto niedokończoną rzeźbę dziewicę otoczoną apostołami, co świadczy o zmianie programu ikonograficznego i odwróceniu kamienia. Ten wyrzeźbiony zespół, raz pomalowany, zachował ślady czerwonej i zielonej farby. Wydaje się, że ucierpiał przez przejście hugenotów i liczby głowic wydaje się być przebudowany w XVII wieku. W krypcie, w której spoczywają relikwie świętego Benedykta, wszystko jest zorganizowane, aby zobaczyć relikwiarz świętego. Środkowy filar jest wydrążony trzema małymi otworami, które umożliwiają wizualne przejście. Z tego kikuta wydostają się wszystkie podwójne łuki krypty. Wizualne połączenie z chórem zostało wykonane przez małe okienka, które są teraz zasłonięte. Potrafimy rozpoznać plan i oryginalne ustalenia. Wokół głównej konfesji nakrytej sklepieniem kolebkowym podwójne obejście nakryte jest sklepieniami krzyżowymi. Przęsło osi jest przebite przęsłem. Z każdej strony otwiera się promienna kaplica nakryta ślepą uliczką i oświetlona oknem. Dwie półkoliste kaplice oświetlone są dwoma oknami.Kryptę tę, ponownie otwarto i odrestaurowano w latach 1861 do roku 1865, po czym ponownie opuszczono w 1638 roku, po oddzieleniu od naw bocznych w 1633 roku, i od chóru w latach 1531 do roku 1535. Wyrzeźbiono dziesięć nowych kapiteli, a pozostałe odrestaurowano w 1865 roku. Na południu znajduje się prostokątne pomieszczenie zwane Skarbcem, zwane także kryptą lub kaplicą świętego Mommole. To może być przestarzały z X wieku, i jego techniki konstrukcyjne pokazują, że przed obecnym kościele go izolowano. Nakryta jest sześcioma przedziałami sklepienia krzyżowego w blokowaniu bez okładziny opadającej na pilastry i dwie kolumny. Kapitele, bardzo spłaszczone, składają się poprzez wniknięcie kuli w sześcian i ozdobione trójkątnymi wzorami, które można znaleźć na cokołach podstaw. Opactwo jest bogate w 46 obiektów z trzech sarkofagów sklasyfikowanych z późnego średniowiecza do sanktuariów z XIX wieku. W 1642 roku, odkryto w fundamentach ołtarzu Matki Bożej Fleury przybytki datowane z VII wieku, którego inskrypcje przypisują Mumma, może opat Mommole. Wykonany jest z drewna pokrytego tłoczoną miedzią o wymiarach 13 centymetrów X 11 centymetrów i wysokości 48 centymetrów. Ma sześć postaci w górnej części i dziesięć okręgów oraz krzyżyki w dolnej części. Kształty są bardzo proste, jak na ówczesnych reliefach. Na odwrocie cennych informacji dostarcza napis. MUMMA FIERI IUSSIT IN AMORESCE MARIE ET SCI PETRI. W szlachetnych sztuk, jest również duszpasterska pastorał z XI wieku, lub XII wieku, A procesjonalnym przekroju z XVI wieku, religjny żar z XVII wieku, kapliczki siedemnastowieczne i z wieku XIX. W lapidarium są pogrupowane urna i rzeźby wieku z VII do IX wieku. Jest to głowa mężczyzna który ma wąsy, głowa mężczyzny z brodą, święte kobiety, ołtarz świętego Benedykta z kamienia z XI wieku, z wystrojem reprezentującym miasto, palenisko o przekroju jednego metra, korony lew i lilie z XV wieku, w innych widzimy dzwon, i trzy dekoracyjne płytki z VIII wieku, po pogrzebie ojca Vraina. płyty z XI wieku, sześć z literami z XI wieku i XII wieku, figurka Dziewica z XIV wieku. W historycznym i archeologicznym Muzeum Orleans w Orleans mamy szereg stolic z XVII wieku. Obecne organy w Saint-Benoît-sur-Loire opactwa z powstały na początku XIX wieku, ze stanowiskiem Katedra Sainte-Croix Orlean. W początkach XVI wieku, opactwo Saint-Benoît-sur-Loire umieściło organy na chórze, ale są one uszkodzone przez hugenotów w 1562 roku. Dopiero po przybyciu kongregacji Saint-Maur ojciec Louis Barbier de la Rivière, zamówił w 1656 roku, nowy instrument u Noëla Grantina, budowniczego organów pochodzącego z Orleanu i mieszkającego w Dijon. Organy umieszczone są nad głównymi drzwiami nawy. W 1661 roku, ten sam współczynnik zwiększył go do 33 stopni i trzech klawiatur. Czterdzieści lat później, z powodu braku konserwacji, brakuje mu siły dmuchaw. Od 1702 do 1705 roku, Jean Brocart i brat Nicolas Puval pracował nad nowymi organami umieszczonych na platformie kamienia przy wejściu do kościoła. Zostały naprawione w 1719 roku, przez czynnik Le Roy, który dodał kilka gier i nową klawiaturę. W 1720 roku, zostały odrestaurowane i powiększony instrument zawierał cztery instrumenty klawiszowe. 6 maja 1790 roku, po rozwiązaniu kongregacji na inwentarzu opactwa znajdują się szesnastostopowe organy i miech z bardzo piękną stolarką. Na początku XIX wieku, organy Saint-Benoît-sur-Loire są ważniejsza niż Krzyża Kościół Świętego Orleanu i biskupa Etienne-Alexandre Bernier aplikacji narządu opactwa on na nabywcę majątku narodowego, architekt Benoît Lebrun, który nie jest pewien, czy jest właścicielem. Pomimo oporu mieszkańców Saint-Benoît-sur-Loire organy zostały przeniesione do Orleanu pod ochroną władzy publicznej i zastąpione przez katedrę Sainte-Croix w 1821 roku.Organy katedry Sainte-Croix, która stała się katedrą Saint-Benoît-sur-Loire, zostały zbudowane w 1657 roku, przez Noëla Grantina, odrestaurowane w roku 1704, przez François Thierry i poprawione w 1774 roku, przez Jeana Baptiste Isnarda. Ma szesnaście przystanków z 37-klawiszową klawiaturą Récit i 18-klawiszową pedałami. W 1860 roku, został odrestaurowany i powiększony do dwudziestu gier przez listonosza Alfreda Loriot d’Orléans. W 1935 i 1936 roku, został ponownie odrestaurowany i zmodernizowany przez Victora Gonzaleza, dodając nową podstawę łóżka z 54 starymi grami, uzupełnioną o pięć nowych gier. Pedalboard jest przedłużony do trzydziestu nut. W 1977 roku, Alain Sals przeprowadził gruntowną renowację, a w 1981 roku, firma Riguet z Chateauneuf-sur-Loire wybudowała nowy kontuar. Nowe organy mają w stylu klasycznym 35 gier w tym znaczący udział w XVII i XVIII wieku, instrument jest całkowicie zachowany i odrestaurowany. W 2008 roku, został ponownie odrestaurowany przez Alaina Salsa i dziewięć z 36 zestawów składa się z oryginalnyc piszczałek. Osobowości związane z opactwem. Studiował tam święty Oswald, zmarł w 992 roku. Święty Abbon † 1004 w roku, opat. Aimoin de Fleury † 1008 w roku, historyk, napisał De Antiquitalibus ecclesiasticis, urodził się w Kolonii w roku 1500. Dom Raoul Tortaire, Dom Adrevald, Dom Aimoin, Dom André, Dom Hugues de Sainte-Marie, Dom Georges Viole, żył w latach 1598—1669 to przeor w 1629 roku, Historyk, hagiograf, genealog. Józef Fourier, matematyk i fizyk urodził się w roku 1768 zmarł w roku 1830, odbył tam nowicjat. Frankoński król Filip I, wielbiciel świętego Benedykta, poprosił, by go pochowano pokorą do Fleury zamiast Saint-Denis. We wsi i w opactwie kilkakrotnie przebywał francuski poeta i powieściopisarz Max Jacob. Został aresztowany przez wojska niemieckie w dniu 24 lutego 1944 roku. Zanim został deportowany. Zmarł 5 marca 1944 roku. Został pochowany na cmentarzu wiejskim. Osobowości związane z opactwem, to Abbon of Fleury.Max Jacob.Philippe I.9 listopada 2019 roku, Interpretacja Sztuka romańska Centrum jest otwarta. Podzielona jest na trzy bieguny, recepcję, animację i interpretację z belwederem i widokiem na północny wschód od absydy opactwa. Recepcja jest połączona z wystawami czasowymi wokół autentycznych obiektów, a animacja strony korzysta z foyer i warsztatu. Stałe wystawy prezentują opactwo Loire, jego trzy miejsca, średniowieczną naukę i kulturę, Saint-Benoît według świętego Benoît oraz wielkie postacie opactwa, Théodulf, Odon, Gauzlin, Macaire, Abbon i Richelieu. Wreszcie nacisk kładziony jest na Benoît d’Aniane, cuda świętego, życie klasztorne, życie codzienne i odnowa benedyktyńska. Biuro Turystyczne działa od lata 2019 roku. W 1827 roku, w Albumie departamentu Loiret Charles F. Vergnaud-Romagnesie została reprodukowana litografia północnej fasady opactwa autorstwa Godefroya Engelmanna według rysunku Charlesa Pensée. W roku 1851, litografia z południowej fasady opactwa przez Deroy na grawerowanie Ernest Pillon. Pod koniec XIX -go wieku, seria trzech fotografii, wykonał je francuski fotograf Séraphin Mederic Mieusement ma około bazylice Saint-Benoît-sur-Loire. W 2008 roku, opactwo było tematem 52-minutowego filmu dokumentalnego zatytułowanego Saint-Benoît-sur-Loire autorstwa Rodolphe Viémon