Bezpłatny fragment - Wyprawa do opactw Sain-Savin-sur-Gartempe, Saint-Wandrille, Saint Étienn, Saint-Pierre i opactwo Cîteaux

  Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy  Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce książki Opactwo we Francji  Opactwo Saint-Savin-sur-Gartempe

Opactwo Saint-Savin-sur-Gartempe

Opactwo Saint-Savin-sur-Gartempe znajduje się we Francji w rejonie Vienne, w Nowej Akwitanii położone jest się w Saint-Savin. Jest wpisane na światową listę zabytków UNESCO, ponieważ oferuje zestaw murali romańskich, dobrze zachowanych i unikalnych w Europie. Jako że założyciel opactwa, który zaginął podczas wojen religijnych w 1598 roku, data założenia tego opactwa pozostaje niejasna, ale w każdym bądź razie, zostało założone przez Karola Wielkiego w początkach XI wieku. Zostało zbudowane i poświęcone dla uczczenia świętych Savina i Cypriana, jednak o ich historii których jest dość wiele, do dziś ich dokładne losy pozostają nieznane. W XI wieku, została napisana księga, The Passion of Saint Savin i Saint Cyprian. która głównie zajmuje się epickim gatunkiem. Zgodnie z tradycją, jest to historia z V wieku dwóch braci, Savina i Cypriana, którzy uciekając z Macedonii gdzie byli prześladowani, ponieważ byli chrześcijanami, po czym ostatecznie osiedlili się na brzegach Gartempe. Tam też obydwaj bracia zostali zamęczeni i ścięci. Savin został pochowany przez kapłanów niedaleko obecnego miasta, w miejscu zwanym Cerisier. Trzy wieki później relikwie dwóch męczenników odnalazł na miejscu ich masakry, Badillus, urzędnik na dworze Karola Wielkiego, postanowił założyć tam kościół opacki, aby przechowywać cenne relikwie. Święty Benedykt z Aniane w 821 roku. Zastosował tam regułę świętego Benedykta i zainstalował tam około dwudziestu mnichów. Mianował księdza Eudesa I, który zbudował właśnie w tym miejscu pierwszy kościół. Okres prosperity trwał w tym opactwie dłużej niż trzy wieki. W 1010 roku, Aumode, hrabina Poitou i Akwitanii, przekazała opactwu znaczną darowiznę na zbawienie jej duszy i jej rodziny. Ta suma umożliwiła budowę obecnego kościoła opackiego. Budowa i dekoracja trwała od 1040 do 1090 roku, pod kierunkiem Opatów Odona i Gervais. To właśnie podczas tych prac odkryto na nowo wszystkie relikwie opactwa pochowane sto lub dwa wieki wcześniej, być może podczas najazdów normańskich. Z tego okresu datuje się złożenie niezwykłego kobaltowego niebieskiego szkła używanego jako relikwiarz, znalezionego w 1866 roku, przez ojca Lebruna podczas wymiany ołtarza. Ta drogocenna waza jest jedynym znanym do dziś zachowanym nienaruszonym okazem prestiżowej produkcji z Europy Zachodniej To do dziś dnia, wyjątkowe średniowieczne szkło z Sainte-Croix znajduje się w muzeum w Poitiers w Revue du Louvre et des Musées de France.Niebieskie szkło opactwa Saint-Savin w muzeum w Poitiers, jako niezwykle rzadki świadek historii tego regionu. W XIII wieku, hrabia Alphonse de Poitiers, brat króla Ludwika śiętego, sfinansował budowę budynków klasztornych. Saint-Savin przez wiele lat pozostawało jednym z najbardziej wpływowych opactw we Francji. Powolny upadek opactwa. Ponad sto lat brzmiał dzwon opactwa dla pomyślności klasztoru, który zmienił kilka razy swoją nazwę w języku angielskim, nazwano go Black Prince. W 1371 roku, Czarny Książę podpalił klasztor a podpalił go tak że opactwo spłynęło krwią. W czasie wojen religijnych o jego posiadanie walczyli katolicy i protestanci. Został zdewastowany najpierw przez hugenotów w 1562 i 1568 roku, którzy podpalili średniowieczne stalle, dwa organy, relikwie, archiwum i zrąb, a następnie przez wojska królewskie w 1574 roku. Następnie powołano opatów świeckich. Bardziej zależało im na zebraniu dochodów opactwa niż na utrzymaniu budynków. Około 1600 roku, jeden z tych opatów, wicehrabia de la Guerche, kazał rozebrać budynki, aby sprzedać kamienie, w ten sposób w dużej mierze zniknęły zabudowania klasztorne i krużganek. Od 1611 roku, jeden z tych opatów, Henri de Neuchèze, wypędził mnichów i przeniósł się do kościoła opactwa, w którym zamieszkał. Został z kolei wygnany na rozkaz króla Ludwika XIII w 1640 roku. Wówczas też następuje pierwsze odrodzenie. Również w 1640 roku, instalacja króla zakonników z kongregacji Saint-Maur z opactwa Nouaille pozwoliła położyć kres temu długiemu okresowi zniszczeń. W latach 1682 i 1692 roku, rozpoczął on odbudowę opactwa i budowę nowych budynków klasztornych. Mnisi z własnej woli pomagają ratować mury kościoła. Zmodernizowali kościół, wymieniając ołtarze i wznosząc współczesne budynki klasztorne. Przez stulecie opactwo odzyskiwało swoją pierwotną funkcję aż do rewolucji francuskiej. W 1792 roku, kościół opacki stał się kościołem parafialnym, a ostatni czterej zakonnicy opuścili opactwo. Budynki konwentualne stały się do 1971 roku, mieszkaniem nauczycielki, kwaterą żandarmerii, a klasztor stał się sceną rewolucyjnych zniszczeń. W 1820 roku, piorun zniszczył część wieży wieku, położonej powyżej portierni. Zawaliła się ona na dach opactwa, co spowodowało pęknięcie sklepienia nawy na całej jej długości. Drugie odrodzenie. W 1833 roku, po wizycie prefekta departamentu Alexisa de Jussieu, kiedy burmistrz zatykał szczelinę w nawie i malował malowidła ścienne, alarm o stanie opactwa został przekazany przez niego pierwszemu generalnemu inspektorowi zabytków, Ludoviciu Vitetowi. Wtedy zdaliśmy sobie sprawę z wartości Saint-Savin i podjęto jego ochronę. Prosper Mérimée, drugi generalny inspektor zabytków historycznych, pomagał w najpilniejszych renowacjach od 1836 roku. W apelu skierowanym do Françoisa Guizota, a mojego jako autora książki przodka, i Ministra Edukacji Publicznej i Kultu, Prosper Mérimée napisze w dniu 31 października 1835 roku, w ten sposób. Nie waham się powiedzieć, Panie Ministrze, że w żadnym kraju nie widziałem pomnika, który w większym stopniu zasługiwałby na zainteresowanie administracji przyjaznej sztuce. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że te freski Saint-Savin są niemal unikatowe we Francji, że są najstarszym zabytkiem sztuki malarskiej w naszym kraju, nie możemy się wahać przed nawet znacznymi poświęceniami, aby je zachować. Przez dziesięć lat Prosper Mérimée będzie musiał walczyć, aby chronić go przed zniszczeniem lub zniszczeniem przez agresywnych i nieodpowiedzialnych konserwatorów. W 1840 roku, kościół został sklasyfikowany i podjęto liczne renowacje murów, aby chronić budynek przed wodą i tym samym powstrzymać niszczenie malowideł. I tak w 1849 roku, dzięki Mérimée, jest uważany za prowizorycznie uratowany. W 1877 roku, iglica wieży została odrestaurowana przez architekta Jeana Camille Formigé, który pracował również przy kościele Sainte-Radegonde w Poitiers, przy budowie prospektu organowego. Od 1967 do 1974 roku, odnowę przeprowadzono na sklepieniu nawy i na swoich obrazach, w kryptach, chóru i na galerii. Opactwo zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1983 roku, a w 2006 roku, zostało utworzone przez Publiczny Zakład Współpracy Kulturalnej opactwa Saint-Savin sur Gartempe i Vallée des fresques, odpowiedzialny za zarządzanie turystyczne i gospodarcze tego opactwa. unikalna strona w Europie. W latach 2005 do roku 2008, kompleks opactwa i jego obrazy zostały poddane gruntownej renowacji, mającej na celu poprawę konserwacji malowideł jak ich oświetlenie za pomocą światłowodów, renowacja obrazów, naprawa witraży i innych zabytków tu zgromadzonych oraz zdecydowano się na przyjmowanie zwiedzających. Kościół opactwa. Opactwo Saint-Savin-sur-Gartempe jest charakterystyczne dla dojrzałości stylu romańskiego. Opactwo Notre-Dame znane jest z malowideł ściennych, ale jest również punktem odniesienia w architekturze z nawą mającą na celu wspaniałość. Tworzy symbiozę architektury i malarstwa ściennego, kapiteli i ołtarzy, charakterystyczną dla kościołów romańskich. Kościół opactwa jest sklasyfikowany jako zabytek historyczny od 1840 roku, czyli od ustanowienia ochrony dziedzictwa we Francji przez Prospera Mérimée. Ogólnie rzecz biorąc, budowa jest datowany od XI wieku. Istnieją trzy kampanie budowlane, pierwsza w pierwszej połowie XI wieku, przyniosła budowę nawy i chóru, druga kampania na koniec XI wieku, była poświęcona na budowę pierwszych trzech zatok zachodu, a ostatnia kampania około 1090 roku, pozwoliła na budowę dzwonnicy-kruchty, a następnie ostatnich sześciu przęseł nawy. Kościół opacki zbudowany jest na planie krzyża łacińskiego, co było regułą dla kościołów romańskich. Krzyż zwrócony jest na wschód, aby wskazać wiernym wschody, światło, i symbole Chrystusa. Uderza ogrom jego wymiarów, bowiem ma 76 metrów długości całkowitej, 77 metrów wysokości iglicy i 31 metrów długości transeptu. Rozpoczyna się na zachodzie wieżą gankową. Umieszczono go na pierwszej fasadzie kościoła opackiego. Dzwonnica, kwadrat, ozdobione są pięknymi łukami, został poświęcony już w XII wieku, posiada dwupoziomowe przeszklenia z okien. Jest zwieńczony wysoką iglicą z hakami sterczynami i parapet z XIV wieku, w tym wiele z nich odrestaurowanych jest w XIX wieku. Nawa ma trzy nawy boczne o dziewięciu przęsłach. Transept ma stałą ciągłość, długą i wąską przestrzeń. Ramie południowe jest krótsze niż ramię północne, ponieważ dołączono do niego zabudowania klasztorne. Na każdym z ramion połączone są orientowane kaplice. Transept charakteryzuje się surowym wyglądem. Podstawa dwóch orientowanych kaplic pozbawiona jest łuków, a ich pojedyncze okno zdobi jedynie sznur archiwoltowy. Nad nim wznoszą się wysokie mury transeptu, wzmocnione wąskimi przyporami i przeprute nierozprutymi oknami. Absyda charakteryzuje warstwowych objętości ambulatoryjnych z pięciu promieniujących kapliczki o tej samej wysokości i objętości przybytku. Jedność pierwszego poziomu podkreśla obecność u podstawy ciągłej ślepej arkady. Dominują krzywe, okna i są zwieńczone odlewanymi archiwoltami przy czym są obramowane małymi kolumnami. W przeciwieństwie do tego, na najwyższym poziomie panuje architektoniczna polityka oszczędnościowa. Ściany są przegubowe w wyciętych bokach. Wzmocnione są niewielkimi przyporami, a okna nierozsunięte, pozbawione są dekoracji. Ta modyfikacja obróbki różnych ich części nie jest znana, być może nastąpiła zmiana nastawienia podczas budowy? Ganek i narteks. Kruchta nie jest prostopadła do transeptu. Ona jest nawet poza swoją linią budowy. Rzeczywiście, w trakcie budowy pomiędzy nimi pozostawała stara nawa karolińska, co uniemożliwiało ocenę odległości i osi budowy. Na parterze jest narthex jako niska, obudowa zamka jest wlotowa, odkryta też w ciągu ostatnich prac konserwatorskich z początku XXI wieku. Nakrywa ją półkoliste sklepienie kolebkowe zdwojone dwoma dużymi podwójnymi łukami. Na tympanonie, który wieńczy drzwi prowadzące do nawy, widnieje wielki Chrystus w chwale wykutego w kamieniu, siedzącego na tronie, w okrągłej mandorli. Otwiera ramiona, jakby chciał powitać wiernych i pobłogosławić ich prawą ręką na sposób bizantyjski, czyli złączony kciuk i palec serdeczny. Po jego prawej stronie dwa anioły przedstawiają krzyż, jedno z narzędzi męki Chrystusa. Na pierwszym łuku, w grupach po trzy figury, dwunastu adorujących aniołów kłania się Chrystusowi, a dwunastu apostołów sześciu zniknęło przedstawiono ich siedzących na globusach, trzymających księgę. Na drugim łuku ikonografia czytana jest od prawej do lewej. Dziewica otoczona jest przez dwa anioły, które ją okadzają, kadzidłem, siedzi na tronie. Po jej prawej stronie znajduje się opat i wspólnota monastyczna Saint-Savin. Po jej lewej stronie, od lewej do prawej, ukazują się jej cztery wielkie postacie związane z historią opactwa, jak Karol Wielki, Ludwik Pobożny, święty Benedykt z Aniany i Guillaume V hrabia Poitou i książę Akwitanii, Święty Jan, siedzący po lewej stronie, widzi Arkę Przymierza ukazującą się na niebie w swoim sanktuarium. Widzi też kobietę, która urodzi chłopca. Czerwony smok z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami czeka, aż narodzi się dziecko, aby go pożreć, ale anioł zabiera go i zabiera w bezpieczne miejsce w niebie. Aby się zemścić, smok wymiotuje rzekę, aby utopić kobietę, ale ziemia połyka rzekę. Aby uciec przed smokiem, kobieta zostaje wyposażona w orle skrzydła i schroni się na pustyni. Ta scena pochodzi z Apokalipsy świętego Jana, następna scena jest ponownie zaczerpnięta z Apokalipsy świętego Jana. Bóg daje siedmiu aniołom trąbę. Grając na instrumencie, każdy anioł sprowadzi na ziemię niszczycielskie plagi. Rzeźbiona scena przedstawia to, co dzieje się z dźwiękiem piątej trąby, anioł otwiera studnię Otchłani, i uwalnia szarańczę lub koniki polne z ciałem konia i głową ukoronowanego mężczyzny noszącego kobiece włosy, zęby lwa i ogon skorpiona. Te potwory będą dręczyć ludzi, którzy nie mają pieczęci Boga na czołach przez pięć miesięcy; w tej centralnej części w dwunastu medalionach przedstawiono znaki zodiaku, szósty anioł z Objawienia trąby. Jest odpowiedzialny za uwolnienie czterech jeźdźców zakutych w łańcuchy nad Eufratem, aby stworzyli armię składającą się z dwustu milionów jeźdźców. Siła ich wierzchowców pochodzi z ich wężowych ogonów, które plują ogniem i dymem i które zniszczą jedną trzecią ludzkości, na białym koniu, w towarzystwie aniołów uzbrojonych w miecze, święty Michał pokonuje smoka. Malowidła zostały poddane złej pogodzie i są częściowo zniszczone, nadal możemy oglądać Chrystusa w chwale otoczonego aniołami niosącymi narzędzia Męki i witanego przez grupy apostołów namalowanych na sąsiednich ścianach oraz epizody Apokalipsy, Walka Archanioła i Bestii, Plaga szarańczy uderzające przywołanie Wizji świętego Jana. Światło jest słabsze niż w nawie. W efekcie artyści postawili na bardziej kontrastowe i żywsze kolory. Sceny z Apokalipsy to temat na ogół przekazywany w średniowieczu na zachodnią część kościoła, tak jak w tym przypadku. Pięć stopni prowadzi z narteksu do nawy. Trybuna. Znajduje się nad gankiem, z którym łączy ją dość wąska klatka schodowa. Jest to pomieszczenie o podwójnej wysokości od parteru. Ten pokój ma taką samą sklepioną osłonę, jak narteks. Na nawę otwiera się duże okno. Obrazy, które przedstawiają niektóre sceny męki i zmartwychwstania Chrystusa są również bardzo zdegradowany jako narażone na działanie warunków atmosferycznych, okna były pozbawione okien aż do XIX wieku. Jeden obraz przedstawia zdjęcie z krzyża, inne portrety świętych, apostołów i biskupów. Zdjęcie z Krzyża zostało przywrócone w latach 1999 do roku 2000. Styl jest czysty i liniowy. Jest to główna część opactwa. Zejście ma dziewięć postaci, co jest dużo w porównaniu z tradycyjnym przedstawieniem tego tematu. Dziewica kładzie swój policzek na ramieniu Chrystusa, tyleż z czułości, co na widok Jego śmierci. Malowidła są uważane za najstarszy w Saint-Savin oraz datę, od końca XI wieku. Nawa i jej Architektura.To centralny element tego zestawu. Nawa główna mierzy 42 metry długości, 17 metrów szerokości z bocznymi nawami, a bez nich ma 6 metrów i 18 metrów wysokości. To miejsce spotkań wiernych. Znajduje się poniżej pięciu kroków od narteksu. Podłoga pochylona, patrząc w stronę chóru, daje wrażenie wzniesienia do jednej z części kościoła. Nawa jest podzielone na trzy nawy dwoma rzędami 15 metrowych wysokich kolumn urządzonych w imitacji marmuru, w delikatnych, pastelowych odcieniach różu, kolumny idą w kierunku skarbca i bezpośrednio go podpierają. Nawa główna centralnie nie jest oświetlana bezpośrednio, ale pośrednio przez zabezpieczenia boczne. Rzeczywiście, zgodnie z tradycją Poitou, boczne nawy, przeprute wysokimi oknami, są prawie tak wysokie jak nawa środkowa i pozwalają na jej doświetlenie. Tak jest w przypadku Saint-Jean de Montierneuf de Poitiers. Jednak w przypadku opactwa Notre-Dame, okna są wyższe niż w innych kościołach w Poitou na tym samym planie. Charakterystyczne półcienie ustąpiło świetlistości, która podkreśla malowany obszar sklepienia. Sklepienie naczynia centralnego ma kształt beczkowy i zajmuje powierzchnię 412 metrów kwadratowych. Jest w całości pomalowane. Wsparte jest na sklepieniach krzyżowych naw bocznych. Sklepienia te spoczywają zarówno na kolumnach, jak i półkolumnach osadzonych w ścianie. Konstrukcja nawy w dwóch kampaniach jest źródłem różnicy między pierwszymi trzema przęsłami a sześcioma kolejnymi. Są poza kolejnością. Jedne znajdują się w osi kruchty, inne w osi chóru. Przejście podkreślają ważniejsze filary. Pierwsza część składa się ze sklepienia z podwójnymi łukami, a druga część to sklepienie kolebkowe półokrągłe. To nastawienie umożliwiło uzyskanie gładkiej i ciągłej powierzchni, która ma stać się idealnym wsparciem dla cyklu malowania. Pierwsze podpory to czworokątne filary, a następnie cylindryczne kolumny zapewniające lepsze przenikanie światła do drugiej części nawy. Ściany boczne są wzmocnione mocnymi kolumnami osadzonymi na backsplash oraz podwójnymi przyporami połączonymi reliefowymi łukami. Architekt ufał systemowi ramion nawy. Okazała się jednak niewystarczająca i konieczne było w okresie gotyku wzmocnienie murów od strony północnej. Kompartmentalizacja fresków kościoła Saint-Savin. Wnętrze zdobią malowidła ścienne z okresu od XII do XIII stulecia, które sprawiają, że są jak gwiazdy dla tego miejsca. Malowano je bezpośrednio na ścianach metodą pośrednią między freskiem a temperą. Użytych kolorów jest wprawdzie niewiele, żółta ochra, czerwona ochra i zieleń, zmieszane z bielą i czernią i kolorem niebieskim, którego pigmenty były wówczas bardzo drogie. Malowidła przedstawiają jedynie sceny ze Starego Testamentu z dwóch pierwszych ksiąg Pięcioksięgu, jak Genesis i Exodus. Czytają jak wielką książkę. Po obu stronach fryzu dzielącego sklepienie na całej długości rozmieszczone są dwa rejestry malarskie. Stworzenie i upadek, z 16 obrazów 8 zniknęło lub je ukradziono. Pozostałe to stworzenie czwartego dnia słońca, księżyca i gwiazd, stworzenie kobiety szóstego dnia, Bóg przedstawia Ewę i Adama, Ewa jest kuszona przez węża, by skosztować zakazanego owocu, Adam i Ewa jedzą zakazany owoc iw ten sposób popełniają grzech pierworodny, jest to bardzo zniszczona scena. Bóg poucza Adama i Ewę za nieposłuszeństwo mu jest to bardzo zniszczona scena, za karę Adam i Ewa zostają wypędzeni z ogrodu Eden, to także bardzo zniszczona scena. Ewa kręci kądziel, co jest powszechną ręczną pracą średniowiecznych kobiet. Historia Kaina i Abla. Abel i Kain, synowie Adama i Ewy, złożyli ofiarę Bogu, a pasterz Abel ofiarował mu baranka, a rolnik Kain ofiarował mu snop pszenicy. Bóg tylko błogosławi ofiarę Abla. Abla można rozpoznać po jego aureoli. Zazdrosny Kain zabija Abla. Bóg przeklina Kaina i wypędza go. W ikonografii chrześcijańskiej Kain jest symbolem Żydów skazanych na tułaczkę. Z drugiej strony Abel zapowiada Chrystusa, stąd jego aureola. Henoch. W wieku 365 lat, po życiu w wierności Bogu, Henoch został wzięty żywcem do nieba. Wyciąga ramiona do Boga. Historia Noego. Bóg zapowiada potop Noemu i daje mu instrukcje dotyczące budowy Arki. Przez Arka Noego jest jednym z najbardziej znanych scen z zachowanego zestawu. Wygląda jak długa łódź, bez wioseł i żagli. Pływa po wodzie zasłanej trupami. Wrona zostaje wysłana, aby sprawdzić, czy ziemia jest sucha. Dach Łuku został usunięty, aby wszystkie zwierzęta i ludzie, którzy przeżyli, mogli wysiąść. Projekt Arki jest zgodny z opisem podanym w Biblii, ma ona trzy kondygnacje, dwie dla zwierząt, a pod każdym łukiem trzeciego piętra przedstawiona jest para ludzka. Jej łuk zdobi głowa potwora, który spogląda na lecącą po niebie wronę. Ten rodzaj przedstawienia znajduje się w Château-Gontier w Mayenne.. Ta scena jest dobrym przykładem kolorów używanych przez malarzy rzymskich. Po wyjściu z arki Bóg błogosławi rodzinie Noego. Aby podziękować Bogu za błogosławieństwo, Noe złożył mu w ofierze dwie gołębie i jagnię, czyste zwierzęta zabrane łodzią. Noé zbiera swoją winnicę, i jest to bardzo zniszczona scena. Noe smakuje wino. Wrona i lis pochodzą z bajki. Sem i Japhet cofają się do tyłu, przeraża ich nagość ich ojca, Noego, podczas jego pijaństwa, podczas gdy jego trzeci syn, Cham, siedzący po lewej stronie łóżka, naśmiewa się z niego, wskazując na niego. To Cham zaskoczył, a następnie ujawnił nagość Noah swoim braciom. Drzewa i zwierzęta. Noe przeklął swojego wnuka, Kanaana, z powodu zachowania jego ojca Hama. Doprowadził go do niewoli i oddał na służbę swoim dwóm innym synom. Historia Wieży Babel. Ta scena opowiada o budowie Wieży Babel kiedy to ludzie próbują zbudować wieżę, aby wznieść się na równi z Bogiem. Aby przerwać ich pracę, Bóg rozsiewa na nich pomieszanie języków. Nie mogąc się porozumieć, mężczyźni porzucają budowę wieży. Historia Abrahama. Bóg powiedział Abrahamowi, aby opuścił swój kraj i udał się do Ziemi Obiecanej. Po sporze między ich pasterzami, Abraham i jego bratanek Lot, postanawiają się rozdzielić i udać się do dwóch różnych regionów, aby wypasać swoje stado. Pojmanie Lota, który trafia do więzienia. Anioł Boży błogosławi Abrahamowi, a następnie Abraham oddaje swoje trzody swojemu synowi Izaakowi i ta scena jest bardzo zniszczona. Izaak i Ismael grzebią swojego ojca, Abrahama. Historia Jakuba. Jakub, udając swojego starszego brata Ezawa, ofiarowuje talerz soczewicy swemu starszemu i prawie niewidomemu ojcu Izaakowi. Izaak, ofiara tego oszustwa, udziela błogosławieństwa Jakubowi. Historia Józefa. Józef nie jest tutaj przybranym ojcem Chrystusa, ale prawnukiem Abrahama, najmłodszego syna Jakuba i Racheli. To jego ulubiony. Z zazdrości jego bracia postanawiają sprzedać go kupcom. Kupcy zabierają ze sobą Józefa do Egiptu, gdzie sprzedają go Potyfarowi, oficerowi i szefowi straży faraona. Józef, zostań zarządcą domu Potyfara, odrzuca zaloty żony swego pana. Z zemsty oskarża go o próbę nadużycia jej. Potyfar karze Józefa i wysyła go do więzienia. Józef przedstawia faraonowi interpretację jego snów. Aby nagrodzić Józefa, faraon mianował go dowódcą całego Egiptu i dał mu swój własny pierścień. Józef triumfuje w rydwanie faraona pośród tłumu. Józef odsprzedaje pszenicę zgromadzoną w spichlerzach podczas siedmiu lat prosperity Egipcjanom podczas głodu. Historia Mojżesza. Mojżesz klęczy przed płonącym krzakiem i ta scena bardzo zniszczona. Mojżesz i jego brat Aaron proszą faraona o uwolnienie narodu żydowskiego także scena bardzo zniszczona. Przeprawa przez Morze Czerwone, która zbliża się do armii faraona. Kawalerowie i rydwany zostaną pochłonięte przez fale. Mojżesz prowadzi Żydów po pustyni. Aby nie zbłądzić, Bóg postawił przed nim słup chmur za dnia i słup ognia nocą. Mojżesz otrzymujący od Boga Tablice Prawa. Aniołowie grają w trąby, aby uczcić ten uroczysty moment.Inne obrazy w nawie. Kilku proroków pojawiło się na kilku rogach dużych łuków nawy, po usunięciu wapna. Wejście zwieńczone Najświętszą Marią Panną, towarzyszą dane dawcy z trzeciego czwartej z XII wieku. Nieprecyzyjne kontury zdradzają, że nadejście gotyku oznaczało również koniec złotego wieku fresków romańskich. Pierwotnie pomalowano również ściany boczne. Technika i styl. Jeśli między obrazami pojawiają się jakieś różnice, ich wnikliwe studium ujawnia wiele analogii. Mogły więc zostać przeprowadzone pod kierunkiem jednego warsztatu w stosunkowo krótkim czasie. Różnice w proporcjach, kompozycji i kolorystyce tłumaczone są różnorodnością lokalizacji, odległości i oświetlenia. Malarze posługiwali się technikami jak fresk, półfresk i a secco. Chociaż gama użytych kolorów pozostaje tak samo ograniczona jak w przeszłości to okres karoliński, malarze Saint-Savin bawią się wirtuozerskimi kontrastami, umieszczając w różnych odstępach żółtą ochrę, czerwoną ochrę lub zielone panele, na których wyróżniają się niektóre postacie, w całości lub w części, zestawiając bez troski o wiarygodność, jasne i ciemne tony, zimne i ciepłe, żywe i wygasłe. Dlatego malarze nie wahają się przyjąć, w zależności od sceny, różnych kolorów stroju tej samej postaci. Każda postać jest ożywiona zawartą dynamiką: pochylanie głowy, napinanie szyi, wygięcie talii, ruch rąk, zgięcie nóg. Stawy mocno podkreślają ubrania przyklejone do ciała lub odwrotnie, draperia odlatuje. Ten gest, podczas gdy twarze pozostają bez wyrazu, nadaje dramatycznej intensywności opowieściom. Ten nowy sposób ekspresji oznacza koniec tradycji zależnej od ideałów estetycznych epoki karolińskiej. Opactwo można uznać za Kaplicę Sykstyńską francuskiego średniowiecza. Renoma fresków sprawia, że łatwo zapomnieć o innych elementach architektonicznych opactwa, w szczególności o jego stolicach. Te z pierwszych trzech przęseł są ozdobione wyłącznie prostymi wolutami. Modyfikacje wprowadzone do pierwotnego planu miały również wpływ na kapitele sześciu innych przęseł, które ozdobiono roślinnością i różnymi roślinnością, ale także niektórymi scenami historycznymi. Te kapitały są zazwyczaj w stylu Poitevin, który znajduje się w wielu dużych kościołach, w typie Poitou zbudowanych w XI wieku. Transept. Jednonawowy transept nadaje kościołowi plan krzyża łacińskiego. Jest wąski z przejściem osłoniętym ramą. Jego ramiona są dla stalli z okresu od XVIII wieku. Przejście transeptu wspierają cztery duże masywy, które blokują obejście chóru. Podczas prac prowadzonych w 1884 roku, w krzyżu północnym, wzdłuż ściany wschodniej, w pobliżu apsydiolu, odkryto sarkofag opata Odona z lat 1040 do roku 1050. Sarkofag wykonany jest z wapienia. Na nim widnieje łaciński napis. Hic requiezcit oddo abbas oraz Ci-git l’Abbé Odon. Kaplice ramienia północnego poświęcone są archaniołom, a ramienia południowego apostołom. Transept był kiedyś malowany podobnie jak nawa. Chór kościoła Saint-Savin.Plan chóru podyktowany jest obecnością dwóch krypt, jednej pod absydą, a drugiej pod obejściem, co tłumaczy jego wzniesienie o metr. Chór ma sanktuarium ograniczone dziesięcioma kolumnami z wyrzeźbionymi kapitelami z twarzami lwów i liśćmi akantu, które przypominają kościół Sainte-Radegonde w Poitiers. Oświetla go bezpośrednio rząd okien. Chór otoczony jest wąskim obejściem o szerokości dwóch metrów, ze sklepieniem penetrującym podzielonym na jedenaście przęseł. Zapewnia on dostęp do pięciu kaplic, które zachowały swoje stoliki ministranci z XI wieku, mają wygrawerowany napis. Są one poświęcone, z północy na południe, dziewicom, męczennikom, San Marino de Maurienne. Kaplice są wysokie i wąskie, a skompresowane między nimi okna doświetlają ambit. Jego sklepienie pokryte było gwiazdy nasion w XIX wieku. Liczba witraży chóru, kaplic i przęseł obejścia wynosi 14. Zostały one zamówione w warsztacie Lobin de Tour w 1873 roku, są położone z boku Chrystusa w chórze, i Matki Boskiej w kaplicy apsydalnej. Te duże, pełnometrażowe postacie są imponujące. Ich imiona zapisane są po łacinie w stylu średniowiecznym, naśladującym inskrypcje na romańskich malowidłach ściennych kościoła. Są one również reprezentowane pod architekturami podobnymi do tych, które są używane jako ramy dla scen średniowiecznych malowideł krypty. Stalle wykonane są z drewna dębowego. Pochodzą z lat 1665 do roku 1670. Przeznaczone były dla chóru mnichów maurystycznych. Prawdopodobnie początkowo rozmieszczone były w trzech wschodnich przęsłach nawy głównej. Krypty. Jedna poświęcona jest San Marino. Ma krótką nawę o sklepieniu kolebkowym. Druga krypta, poświęcona świętym Savinowi i Cyprianowi, znajduje się pod absydą. Jest pokryta malowidłami. Jest sklepiony w niskiej kołysce. Z tyłu znajduje się nisza zawierająca ołtarz oraz otwór na wschód komunikujący się z ambitem. Krypta była miejscem konserwacji relikwii świętych Savin i Cyprian. Na sklepieniu sanktuarium namalowano Chrystusa w majestacie, a na ścianach naczynia legendy o świętym Sawinie i świętym Cyprianie, którzy opowiadają o swoim życiu i męczeństwie. Historia świętych przedstawiona jest w czterech rejestrach, rozmieszczonych po obu stronach pasma kalenicy. Jest to system narracyjny o ciągłym fryzach jak dla nawy głównej. W przeciwieństwie do innych malowideł w kościele, wiele scen wpisuje się w wystrój malowanych architektur. We wszystkich scenach dwóch świętych identyfikuje się po aureoli. Święty Sawin jako najstarszy jest reprezentowany z brodą. Dobrze zachowane obrazy te świadczą o stylizacji sztuki romańskiej opartej na graficznym cięciu kształtów oraz systemie podświetleń nałożonych na kolorowe tła, w szczególności fałdy ubrań, oczy i włosy. Freski nie mają jednak jakości tych w nawie. Najpierw doszliśmy do wniosku, że pochodzą z różnych epok. Jednak teraz przyznajemy, że są współczesne, ale te w krypcie zostały wykonane przez artystów drugorzędnych. Drużyna ta niewątpliwie miała prawo interweniować tylko w krypcie, rzadziej uczęszczanej niż statek centralny. Zabytki te posiada Muzeum francuskie, w City of Architektury i Dziedzictwa, ma także reprodukcję wykonaną przez malarza Pierre Valade sklepienia murali w swoich kolekcjach. Jest on prezentowany na suficie biblioteki Miasta Architektury i Dziedzictwa w Paryżu w Palais de Chaillot. Budynek konwentualny. Został zbudowany od 1682 roku, na zlecenie mnichów z kongregacji Saint-Maur przez architekta François Le Duc. Plan nawiązuje do tradycyjnego układu klasztorów benedyktyńskich. Różne pokoje są tutaj zebrane w tym samym budynku. Na parterze znajduje się refektarz, kapitularz i kuchnia. Na piętrze są cele mnichów. Wszystkie okna są umieszczone w konwencjonalnej wyrównania z XVII wieku. Wychodzą na wschód. Z południowego ramienia transeptu mnisi weszli bezpośrednio do zakrystii. Monumentalna klatka schodowa jest schodami skręcającymi w lewo, których filary wsparte są na toskańskich kolumnach. Pozwalało to mnichom przejść bezpośrednio na pierwsze piętro w celach. Zostały one teraz przekształcone w malowniczą trasę. Kapitularz znajduje się obok zakrystii. Obecnie mieści się w nim recepcja-księgarnia. Refektarz, przylega do dwóch innych pomieszczeń, został częściowo zbudowany w domu rozdziału w XIII wieku. Wykopaliska przeprowadzone w 1979 roku, ujawniły jego ślady. Znaleziono tam liczne tablice do wypełnienia. Najbardziej stary jest z XI wieku, a niektóre są z XII wieku, w tym namiocie, który reprezentuje nową bazylię. Bazyliszek ma wężowate ciało i skrzydła przylegające do nóg. Ta szatańska chimera jest jednym z symboli ludzkiej dumy. Jest często reprezentowany w kościołach romańskich, takich jak Nieul-sur-l’Autise. W refektarzu można zobaczyć dwie malowane sceny ze sklepienia nawy opactwa Notre-Dame, pierwszy przedstawia fragment z Księgi Rodzaju, to Abraham, poinformowany, że Lot jest więźniem, wspomagany przez 318 sług, atakuje czterech królów, którzy napadli na Sodomę, Amrafela, Tideala, Arjocha i Kedorlaomera. Atak ma miejsce w nocy. Abrahamowi udaje się uwolnić Lot, druga opowiada o spotkaniu Abrahama z królem Salemu Melchizedekiem. Następnie Bóg i dwaj aniołowie ukazują się Abrahamowi w postaci trzech mężczyzn. Przybywają ogłosić przyszłe macierzyństwo Sary oraz zniszczenie Sodomy i Gomory. Krużganek, choć planowany był w projekcie z 1675 roku, nie został zbudowany z braku pieniędzy. Budynki konwentualne zostały sklasyfikowane jako zabytek historyczny od 1974 roku, a ostatnie przęsło dużego budynku konwentualnego sklasyfikowano w 1978 roku. Dom i mieszkanie opata. Obiekt został przebudowany w latach 1682 do roku 1692, przez mnichów maurystycznych na średniowiecznych fundamentach. W czasie rewolucji staje się majątkiem narodowym. Félix Léon Edoux, wynalazca hydraulicznej windy towarowej, kupił ją około 1892 roku. Zainstalował tam jedną z pierwszych prywatnych wind we Francji. Wieża z krenelażem pozostaje jedynym widocznym śladem tego wynalazku. Opaci, Benoît d’Aniane. Eudes I, w 821 roku. Dodon 823 do roku 853. Gombaud, około 1004 do roku 1013. Powołany został do opactwa Saint-Sauveur de Charroux w celu zastąpienia zdetronizowanego opata tam od 1013 do 1017 roku, Peter, na początku XI wieku, wydalony do symonii. Gombaud, z powrotem w roku 1017, aż do śmierci w 1023 roku, Odon II, od 1023 do 1050 roku. Gervais, mnich z opactwa Saint-Cyprien w Poitiers, od 1080 do roku 1096. Jocelin, w 1368 roku, Benedykt, w 1412 roku. Niemcy powołani na stanowiska opatów, w 1435 i 1510 roku. Neuchèze, 17 sierpnia 1640 roku.

Opactwo Saint-Wandrille w Fontenelle