Bezpłatny fragment - Wyprawa do opactw Notre-Dame de Sénanque, Hautecombe, Thoronet, i Vaucelles

  Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy  Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce książki opactwo Notre Dame de Sénanque

Opactwo Notre-Dame de Sénanque

Opactwo Notre-Dame de Sénanque jest To czynny i aktywny do dziś dnia cysterski klasztor znajduje się w mieście Gordes, w francuskim departamencie Vaucluse w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże. Założone zostało w 1148 roku, w 1150 zostało opactwem. Wraz z opactwem Silvacane i opactwem Thoronet należy do tak zwanych trzech sióstr prowansalskich, które świadczą o wielkim wpływie zakonu cystersów w Prowansji. Dziś klasztor z Lérins i całe opactwo, jako klasztor, położone jest w dolinie, gdzie płynie rzeka Senancole, i jest nadal zajęte przez społeczność mnichów cysterskich z Cystersów Zgromadzenia Niepokalanego Poczęcia. Klasztor został założony na terenie Gordes 23 czerwca 1148 roku, lub 9 dnia w lipcu, z inicjatywy Alphanta, lub Alsaura, biskupa Cavaillon, oraz przez cystersów pochodzących z Mazan, lub Mansiade w Ardèche. Osiedlają się oni w wąskiej dolinie Senancole, która jest częścią prerogatywy lordów Gordes. W październiku 1150 roku, jeden z nich, Guiran de Simiane, podarował miejsce pierwszemu opatowi Pierre’owi. Sénanque prosperował szybko do tego stopnia, że od 1152 roku, a jego społeczność była wystarczająco duża, aby założyć drugie opactwo w Vivarais. Mnisi korzystali wówczas z licznych darowizn, w szczególności od rodziny Simiane i lordów Venasque. Klasztor niedługo wybudował, niekiedy bardzo odległe stodoły, rodzaje przybudówki dla kierownika folwarków, które rozwijali bracia świeccy, oraz mnisi pomocniczy odpowiedzialni za zadania rolnicze. Ale opactwo gromadzi bogactwa niezgodne ze ślubami ubóstwa z XIV stulecia, i samej dekadencji. Rekrutacja i zapał maleją wraz z rozluźnieniem dyscypliny. Sytuacja jednak poprawia się i klasztor odzyskuje swoją godność poprzez dążenie do poszanowania ducha fundatorów. W 1544 roku, podczas wojen religijnych powieszono zakonników, a klasztor został spalony przez Vaudów, a budynek konwersów zniszczony. Pod koniec XVII wieku, Senanque ma tylko dwóch zakonników. Na szczęście został sprzedany jako własność narodowa w 1791 roku, nabywcy, który uchronili opactwo od wszelkiego zniszczenia posunęli się do dalszej konsolidacji. Kupiony przez opata z Lérins, Dom Barnouin, w 1857 roku, odnajduje swoje pierwotne powołanie: nowe budynki otaczają stare i osiedla się tam 72 mnichów. W 1903 roku, po wypędzeniu kongregacji, mnisi zostali wypędzeni z opactwa. Dopiero w 1926 roku, życie mnichów konwentualnych zostało wznowione o Sénanque, obecnie także w klasztorze w Lérins to także ich opactwo. W 1969 roku, pięciu pozostałych mnichów nie było w stanie pokryć kosztów utrzymania klasztoru. Opuszczają obszar, aby przejść na emeryturę do swojej firmy macierzystej na Wyspach Lérins. W tym samym roku ksiądz Lérins i przemysłowiec Paul Berliet wynegocjowali umowę sponsoringu przemysłowego, który szukał miejsca na założenie centrum kulturalnego. 24 października firma Berliet podpisała trzydziestoletnią umowę najmu z zakonem. Wspiera się tam renowację i zobowiązuje się do zachowania religijnego aspektu miejsca, odrestaurowania oraz utrzymanie budynków a także umożliwia mnichom powrót na teren przed wygaśnięciem kontraktu. Praca, w połowie jest finansowana przez firmę Berliet, i jest wykonywana z poszanowaniem oryginalnych materiałów i technik średniowiecza. Paul Berliet poprosił poetę i pisarza Emmanuela Muheima o utworzenie narodowego centrum spotkań w Sénanque, przy wsparciu Francuskiego Ministerstwa Kultury. Od 1970 do 1988 roku, centrum spotkań Sénanque było jednym z tych miejsc skupienia i odosobnienia, gdzie historycy i poeci, specjaliści od religii, artyści i socjologowie wymieniają się doświadczeniami bez granic, działaja tu, François Cheng, Alain Touraine, Jean Tinguely, Michel Rocard, Edgar Morin, Claude Geffré, Henri Maldiney, Pierre Mendes i inni spędzą tam swój czas wolny. Opactwo jest otwarte dla zwiedzających od 1988 roku, jest ich blisko 20 000 rocznie, opactwo posiada własną księgarnię i hostel. Przez blisko dwadzieścia lat będą tu odbywały się koncerty, kolokwia, seminaria, konferencje, były tu wystawy Jacquesa Bouffartigue w 1972 roku, Robert Droulersa w 1970, 1973,i 1986 roku, projekcje filmowe, imprezy, staże, rekolekcje, koła naukowe, publikacje itym podobne przedsięwzięcia kulturalne. Kolejna część opactwa, czyli najnowsze skrzydło na północ mieściła w latach 1977 do roku 1985, pod kierunkiem Claude-Louisa Renarda wystawy stowarzyszenia Incitation à la Création, a na piętrze zorganizowano muzeum Sahary oraz na parterze sklep z pamiątkami, w którym mieści się również księgarnia religijna. Wznowienie życia monastycznego. Nowa mała wspólnota cystersów przybyła z Lérins w 1988 roku. W 2012 roku, dziesięciu z nich przebywało w Sénanque, klasztor pozostający własnością opactwa Lérins. W 2019 roku mają tylko siedem lat. Lista pierwszych opatów. Od roku 1150 do 1184 roku, Piotr I. Od roku 1184 do roku 1198, nie wiadomo. Od 1198 do roku 1208, Wilhelm I Dalmace. Od 1208 do roku 1212, Piotr II. Od roku 1212 do roku 1216, Dolicjan I. Od roku 1216 do roku 1222,opatem był Bonifacy. 1222—1230: Pierre III d’AlbègaArchitektura zewnętrzna. Opactwo, przedstawia bardzo trzeźwy styl romański, został zbudowany w wapieniu, rzeźbione i zmontowane w dużym kościołem stacjonarnym. Dachy pokryte są łupkiem. Ma rzadką orientację, konodyna jest zorientowana na północny wschód, a główna fasada na południowy zachód. Zwykle symboliczne, było to określane przez znaczenie doliny. Chevet i dzwonnica. Kościół opactwa składa się z pojedynczej półkolistej apsydy. Ta absyda z kolei jest zwieńczona i uformowana gzymsem, oraz jest przebita przez trzy pojedyncze płaskie i półkoliste wnęki, każda jest podtrzymywana przez łuk w kształcie półkola. Opiera się na skrzyżowaniu transeptu, który ma ścięte boki, kręgle otwory, mają pozostawione wnęki poprzez rusztowanie i wystający gzyms wsparty na geometrycznych wspornikach. Skrzyżowanie transeptu zwieńczone jest niewielką kwadratową dzwonnicą również przeprutą otworami do środka i zwieńczoną dachem z kamienia, zakończonego kamiennym krzyżem. Ta dzwonnica jest typowa dla cysterskiej architektury romańskiej, która opowiada się za utrzymaniem stylu romańskiego. Fasada boczna jest ujęta pięcioma potężnymi przyporami umieszczonymi nad nawą boczną i zwieńczona wysuniętym gzymsem z geometrycznymi wspornikami, podobnymi do krzyża. Główna fasada, wspierana jest przez dwóch potężnych przyporami, jest przebita przez dwa wąskie okna z podwójnym otworem i wybrzuszenia w półkolistym łuku zwieńczonym dużym oculusem ozdobionym przez dwanaście płatków. Ona też jest przebita otworami do kręgli. Klasztor. Opactwo posiada również romański krużganek, którego krużganki przerywane są łukami odciążającymi osłaniającymi trójdzielne arkady w półkolistym łuku wspartym na kolumnach z kapitelami wodnymi. Możemy dziś odwiedzić część opactwa, taką jak dormitorium mnichów chóralnych, opactwo, krużganek czy kapitularz. Mnisi zgromadzeni w tym ostatnim, zasiadający są i dziś na trybunach, aby czytać i komentować Pismo Święte, przyjmować śluby nowicjuszy, czuwać nad zmarłymi i podejmować ważne decyzje. Życie klasztorne. Ruch cystersów opowiadał się za ideałem ascetycznym, a prymitywną regułę benedyktyńską w placówkach przestrzegano ze skrajnym rygorem: izolacja, ubóstwo, prostota, jedyne drogi, które mogły prowadzić do błogosławieństwa. Warunki życia cystersów są więc do dziś, bardzo ciężkie nabożeństwa, modlitwa, pobożne czytania na przemian z pracą ręczną, odpoczynek nie przekracza 7 godzin a pierwsze nabożeństwo odbywa się o 4.30 rano, drugie o świcie, posiłki spożywane są w głębokim milczeniu a są dość oszczędne. Dawniej mnisi spali kompletnie ubrani we wspólnym dormitorium pozbawionym najmniejszego komfortu. Dziś każdy z nich śpi w oddzielnym pokoju zwanym celą. Działania. Głównymi zasobami mnichów są, wizyta w opactwie ich księgarnia religijna, i uprawa lawendy, sprzedaż miodu i olejku lawendowego, oraz sprzedaż różnych produktów z innych opactw.Rekolekcje duchowe. Wspólnota cystersów z Notre-Dame de Sénanque posiada pensjonat i przyjmuje osoby pragnące dzielić życie modlitewne wspólnoty w ciszy i skupieniu. Pod koniec października 2018 roku, mnisi wspólnoty apelowali o datki na ochronę opactwa. Nawa kościoła z XII wieku, grozi upadkiem, chociaż ją zabezpieczali niestety się wali, musimy zamknąć budynek awaryjny przed rozpoczęciem prac na konsolidacji i aktualizacji mówili nam mnisi, a szacowany remont opiewa dziś, na 2 miliony dwieście tysięcy euro. Ale państwo i społeczności nie mogą założyć wszystkiego i trzeba znaleźć co najmniej 800 tysięcy euro darowizn. Mnisi wobec tego rozpoczęli dużą kampanię komunikacyjną i wezwali kilku celebrytów, w tym komika Élie Semouna, który przekazał wezwanie do datków na swoim koncie na Instagramie. Stephane Bern następnie przejmuje, w imię obrony dziedzictwa. Notre-Dame de Sénanque, i jest jedną z 18 francuskich witryn wybranych do Loto du pont w 2020 roku, i 2019 roku. Finansowanie prac naprawczych jest już zapewnione, dzięki ogromnemu napływowi darowizn i prognozom, co może przynieść Loto du Patrimoine. Prace trwają od lata 2020 roku. Opactwo zostało wykorzystane jako miejsce kręcenia filmu Les Moinions, w którym grały dzieci ze szkoły Gordes. Do opactwa prowadzi droga departamentalna 177,jest to krótkie przedłużenie tej samej drogi.

Opactwo Hautecombe

Opactwo Hautecombe jest aktywnym opactwem cysterskim, a znajduje się w gminie Saint-Pierre-de-Curtille na zachodnim brzegu Lac du Bourget, w Sabaudii we Francji. Zostało założona w 1125 roku, przez Amedee z Lozanny, za pomocą hrabiego Amadeusza III i wsparciu Bernarda z Clairvaux i zbudowany w XII wieku, przez mnichów cystersów. Jest ono szczególnie znane bowiem jest z nekropolią z dynastii sabaudzkiej pochowani są tu hrabiowie Sabaudii, ich rodzina i niektórzy członkowie książęcej rodziny Savoy, a następnie niektórych królów i królowych Włoch. Po aktywnym i dostatnim okresie aż do początku XV wieku, opactwo, podobnie jak wiele innych domów zakonnych w tym czasie, kiedy to władza nad opactwem spadła pod opata komendatoryjnego jak zarządzanie aktywami fizycznych przez osoby spoza opactwa, a pobożność życia zakonnego jest silnie afektowana. Te powołania są stopniowo mniej aż do XVIII wieku, i powołania nekropolitalne są całkowicie zatracone.