Bezpłatny fragment - Trzy poemata

Ojciec zadżumionych

Dla objaśnienia następnego poematu potrzeba mi nieodbicie powiedzieć kilka słów o kwarantannie na pustyni między Egiptem a Palestyną, blisko miasteczka El-Arish. Wymysłem to jest dziwnym Mohameda Ali, że między dwoma swoimi państwami naznaczył myślą na błędnym piasku granicę i pod karą miecza zmusił wolne Beduiny rozbijać w tym miejscu namioty i żyć przez dni kilkanaście pod dozorem straży i doktora; inaczej zaś z Egiptu do Syrii dostać się nie mogą. Podróżując na wielbłądzie musiałem podobnemu ulec losowi. Po ośmiu dniach drogi przybyłem z Kairu na smutną dolinę piaszczystą, abym na niej przez dni dwanaście zamieszkał. Zrazu pojąć nie mogłem, jak miejsce puste, bez żadnego domu, błędnym piaskiem zawiane, mogło prawu ludzkiemu podlegać; ale miecz baszy zdawał się wisieć w błękitnym niebie nad głową moich przewodników Arabów, bo przybywszy na dolinę kwarantanny kazali zaraz uklęknąć wielbłądom, a w twarzach ich czarnych widać było głębokie poddanie się ludzi wolnych pod prawo strasznego człowieka. Przybył doktor z miasteczka El-Arish; pierwsze to było miasteczko, które od wyjazdu z Kairu obaczyłem z daleka, a doktor pierwszym napotkanym człowiekiem. Pan Steble, tak się nazywał ów lekarz, emigrant włoski, ożeniony świeżo z panną Malagamba, sławną pięknością na Wschodzie, o której Lamartine z takim uniesieniem rozpowiada, starał się natychmiast mój pobyt pod otwartym niebem jak najwygodniejszym uczynić; wydał ze składu kilka namiotów dla naszej podróżnej gromadki; a jak się później dowiedziałem, rączki jego żony grzęzły w białej i srebrnej mące, aby mi na chlebie europejskim nie zabrakło. Rozłożywszy się pod namiotem przywykać zacząłem do smutnego widoku, który mnie otaczał. Opodal nieco rzeczka, sucha prawie aż do dna, przerzynała piasku dolinę i szła do morza, za nią szara wstęga palmowych lasów; od północy błękitna szarfa Morza Śródziemnego roztrącała się o piasek i smutnym gwarem fal napełniała ciche nad pustynią powietrze; nad morzem zaś, na piramidalnej piasku mogile, błyszczał białą kopułą mały grobowiec Szecha, straszny, albowiem tam, w jego lochach, składano umarłych z dżumy; a zaś architektura jego i żółtawa białość nadawały mu pozór kościotrupa. Z innych stron wzgórza piaskowe i na nich straży namioty, i patrzący na kwarantannę strażnicy w jaskrawych orientalnych ubiorach; w środku zaś doliny niby stożec piaskowy, z którego muezin obwoływał donośnym głosem wielkość Boga rano, wieczorem i w nocy. Wszystkie te obrazy czytelnik drugi raz odbite znajdzie w następującej powieści; a pokażą się mu we właściwszym świetle, albowiem je zobaczy przez łzy ludzkie. Co do mnie, przywykać zacząłem do mego namiotu i podobałem sobie w ciszy piaskowego stepu i w szumie morza, do którego brzegów pozwalano mi chodzić wziąwszy z sobą jednego z kwarantanny strażników. W wigilią Bożego Narodzenia (1836 r.), kiedy z tej spokojnej pustyni myśli moje odbiegły aż do dalekiej ojczyzny mojej i ku owym dniom, które dawniej spędzałem na ucztach w gronie rodzinnym, okropna burza, przewiewana wichrem z Morza Czerwonego na Śródziemne, gruchnęła w nocy i polała się deszczem piorunów na mój namiot oddalony od ludzi. W smutne i zamyślone o kraju serce zaczęło wchodzić powoli przerażenie... Szeleszczący od wichrów i deszczu namiot chwiał się nade mną i zaczerwieniony od piorunów wydawał się ognistym i strzegącym łoża bezsennego cherubinem... Wicher mi zagasił światło, a wilgotny knot na nowo zapalić się nie chciał. Próżne tu byłyby opisy; albowiem wielkością biblijną nacechowana była ta burza w pustyni — Anhelli myślał, że już przyszedł wicher, który go z ziemi zwieje i zaniesie w krainę cichą — przeszła jednak ta bezsenna noc zgrozy, a gdy nad rankiem wyszedłem z namiotu, chmury żelazne okrywały niebo i drobny deszczyk zasmucał powietrze. Ale nie tu był koniec przestrachów; krzyk Arabów uwiadomił mnie o nowym niebezpieczeństwie: owa rzeczka, gdzie wczora zaledwo nitka wody sączyła się po piaskowym korycie, nabrzmiała nocną ulewą i srebrnymi płetwami prosto biegła roztoczyć się po dolinie, na której stały nasze namioty; zaledwo kilka chwil czasu zostawało do ratunku; unieśliśmy za pomocą Arabów namioty nasze na najbliższe wzgórze piaskowe, a zaraz po nas przyszła woda napełnić owe kręgi piaskowe, które jako ślady naszych zerwanych domów zostały w dolinie. Zziębły i ponury patrzałem ze wzgórza na tryumf tej biednej rzeczki, a patrząc tak, dziwnego doznawałem wrażenia. Bez dachu, bez ognia, bez pokarmu, doznawszy morskiego prawie na ziemi rozbicia, nie mogłem jednak udać się do bliskiego miasteczka, gdzie byli ludzie, ani prosić, aby mię pod dach jaki przyjęto i przy gościnnym posadzono ognisku. A mogły nadejść okropniejsze burze, mogło nareszcie przyjść morze i zatopić wzgórze, na którym stałem; a wszystko to trzeba było własnymi siłami wytrzymać, ocalić się lub zginąć, pod okiem ludzi, którzy się mnie i rzeczy moich dotknąć nie mogli i nie śmieli. Wyjaśniło się na koniec niebo, a ja, nauczony doświadczeniem, już nie w dolinie, lecz na wzgórzu najwyższym rozbiłem namiot; i przyszły dnie pogodne, ciche, spokojnie płynące w pustyni. Drogman mój Soliman, sławny z tego i chełpliwy, że był niegdyś tłumaczem Champoliona, Roseliniego, Fresnela i wielu innych, opowiadał mi o swoich dawnych panach różne drobne szczegóły ich podróży i ze mnie zapewne zbierał zapas małych postrzeżeń, którymi będzie bawił przyszłych wędrowników. Wieczorem zaś, usiadłszy na ziemi u wejścia do namiotu, piękny ten Arab, z długą brodą, oświecony wzierającym między płótna księżycem, śpiewał mi strofy z poematów arabskich, których dźwięk niezrozumiany i smutna nuta kołysały mnie do snu. A wtenczas — może mnie anioł snów okrywał płaszczem rycerza Solimy i naznaczał krzyżem czerwonym na piersiach, a zaś Araba tego przemieniał w giermka śpiewającego smutne dumy z ziemi rodzinnej. Lecz dosyć już o tym śnie tajemniczym życia mojego, o tym złotym stepie i o tym namiocie, gdzie miałem chwile spokojne, gdzie budząc się, przez roztworzone płótno oczy moje napotykały konstelacją Oriona, tak podobną do gwiaździstej lutni zawieszonej przez Boga nad biednym namiotem błędnego Polaka. Dosyć o tym cichym tygodniu życia — przeminął. — Wielbłądy moje znów uklękły przede mną i podniosły się z pielgrzymem zadumanym, wyciągając długie, wężom podobne szyje ku grobowcowi Chrystusowemu; a kiedy już byłem o godzinę drogi ku wschodowi, obróciłem się na siodle, aby raz jeszcze spojrzeć na mój namiot zielony; obaczyłem go na wzgórzu i zdawało mi się, że sam wyszedł na miejsce wysokie, aby mnie pożegnać; a czy to ludzie pakując rzeczy, czyli też sam namiot, nie czując już w sobie mieszkańca, wyrwał kilka kołów z piasku i skrzydłem powiewał za mną, pokazując mi swoje łono czarne i puste. — Odwróciłem się od tej rzeczy, co miała serce rozdarte po mnie. A wkrótce zaczęły się pokazywać na piasku lilije białe, zwiastując, że się zbliżam do żyźniejszej krainy; i pomyślałem, że na te same kwiaty obróciwszy oczy mówił Chrystus do uczniów swoich, aby się nie troszczyli o jutro i o rzeczy z tego świata, patrząc na lilie, które Bóg odziewa.

Oto jest opis kwarantanny odbytej przeze mnie na pustyni; gorszą daleko wysiedział ów starzec opowiadający nieszczęścia swoje w następnym poemacie. Historia jego boleści nie jest całkowicie zmyśloną: opowiadał mi ją doktor Steble, któremu tak za nią, jako za chleby i za uprzejmość dla mnie podziękowałbym tutaj, gdybym wiedział, że te kilka wyrazów znajdzie go na pustyni. Ale czymże jest dla niego wspomnienie w niezrozumianym języku i wymówione głosem, który zaledwo się tak rozchodzi, jak kręgi na wodzie po rzuconym do niej kamieniu?

Trzy razy księżyc odmienił się złoty,

Jak na tym piasku rozbiłem namioty.

Maleńkie dziecko karmiła mi żona,

Prócz tego dziecka, trzech synów, trzy córki,

Cała rodzina, dzisiaj pogrzebiona,

Przybyła ze mną. Dziewięć dromaderów

Chodziło co dnia na piasku pagórki

Karmić się chwastem nadmorskich ajerów;

A wieczór — wszystkie tu się kładły wiankiem,

Tu, gdzie się ogień już dawno nie pali.

Córki po wodę chodziły ze dzbankiem,

Synowie moi ogień rozkładali,

Żona, z synaczkiem przy piersiach, warzyła.

Wszystko to dzisiaj tam — gdzie ta mogiła

Promienistemu słońcu się odśmiecha,

Wszystko tam leży pod kopułką Szecha.

A ja samotny wracam — o boleści!

Trzy razy wieków przeżywszy czterdzieści,

Odkąd do mego płóciennego dworu

W tej kwarantannie wszedł anioł pomoru.

O! niewiadoma ta boleść nikomu,

Jaka się w moim sercu dziś zamyka!

Wracam na Liban, do mojego domu —

W dziedzińcu moim pomarańcza dzika

Zapyta: „Starcze! gdzie są twoje dziatki?” —

W dziedzińcu moim córek moich kwiatki

Spytają: „Starcze! gdzie są twoje córki?”

Naprzód błękitne na Libanie chmurki

Pytać mię będą o synów, o żonę,

O dzieci moje, wszystkie pogrzebione

Tam, pod grobowcem tym okropnym Szecha —

I wszystkie będą mię pytały echa,

I wszyscy ludzie, czy wracam ze zdrowiem,

Pytać się będą. — Cóż ja im odpowiem?!

Przybyłem. Namiot rozbiłem na piasku.

Wielbłądy moje cicho się pokładły;

Dziecko, jak mały aniołek w obrazku,

Karmiło wróble, a ptaszęta jadły,

Aż do rąk prawie przychodząc dziecinie. —

Widzisz tę małą rzeczułkę w dolinie?

Od niej wracała najmłodsza dziewczyna,

Z dzbankiem na głowie, prościutka jak trzcina.

Przyszła do ognia i wodą z potoku,

Śmiejąc się, lekko trysnęła na braci. —

Najstarszy — z ogniem zapalonym w oku

Wstał, dzbanek wody chwycił w drżące dłonie

I rzekł: „Sam Bóg ci za wodę zapłaci,

Bo chcę pić jak pies, bo ogień mam w łonie”.

To mówiąc, wodę wypiwszy ze dzbana,

Powalił się tu jak palma złamana.

Przybiegłem — nie czas już było ratować. —

Siostry go chciały martwego całować;

Krzyknąłem wściekły: „Niech się nikt nie waży!

Porwałem trupa i rzuciłem straży,

Aby go wzięła na żelazne zgrzebła

I tam, gdzie grzebią zarażonych, grzebła.

A od tej nocy tak pełnej boleści

Naznaczono mi nowych dni czterdzieści.

Tej samej nocy Hafne i Amina

Umarły leżąc na łożu przy sobie.

A patrz! — tak cicho umierały obie!

Że choć po śmierci najstarszego syna

Oczy się moje do snu nie zawarły,

A nie słyszałem, jak obie umarły.

I nawet matka własna nie słyszała,

Choć wiem, że także tej nocy nie spała.

Rankiem obiedwie sine jak żelazo,

Dwie moje córki zabite zarazą,

Wywlec kazałem strażnikom z namiotu;

I porzuciły nas! — i bez powrotu!...

A jak dorosłym przystoi dziewicom,

Włosami ziemię zamiotły rodzicom.

Widzisz te słońce w niebie lazurowym?

Zawsze tam wschodzi za lasem palmowym,

Zawsze zachodzi za tą piasku górą;

Zawsze te niebo nie splamione chmurą:

A mnie się zdało wtenczas, nie wiem czemu,

Że słońce słońcu nie równe złotemu;

I już nie takie, jakie było wczora,

Ale podobne do słońca upiora.

A niebo, które patrzało na zgubę

Mego rodzeństwa, moich trojga dzieci:

Tak mi się mgliste zdawało i grube

Ziemi wyziewem i słońca purpurą,

Że nie wiedziałem, czy pacierz doleci

Do Pana Boga, co się zakrył chmurą.

I tak dni dziesięć przeszło, choć nie skoro.

Reszta mych dzieci żyła — wszystko czworo.

Małżonka moja serce miała lżejsze,

I nawet moje dzieciątko najmniejsze

Żyło i kwiatkiem nie chciało usychać —

Ja sam nareszcie zacząłem oddychać;

Bo nie wierzyłem, żeby wziąwszy troje

Bóg mi chciał zabrać wszystkie dzieci moje.

O! była to więc piekielna godzina!

Gdy patrząc na twarz najmłodszego syna

Śmierć zobaczyłem! — Ach, ja go tak strzegłem!

Pierwszy na twarzy znak wystąpił drobny;

Nikt by nie dostrzegł — ja, ojciec, spostrzegłem.

On do tamtego stawał się podobny;

Stawał się jak mój trup pierworodzony

Z jasnego blady, z bladego czerwony.

Patrzę! — Na twarzy plam żelaznych krocie —

Więc zawołałem głośno: „Śmierć w namiocie!”

I pochwyciwszy go z takimi trądy

Wyniosłem na step, pomiędzy wielbłądy,

Aby go tam śmierć zgryzła do ostatka;

I żeby na to nie patrzała --- matka.

Przy konającym czuwaliśmy bliscy

Ja z wielbłądami — na kolanach wszyscy.

Łamałem ręce i wołałem głośno:

,,Oby nie umarł! lub się był nie rodził!” —

A tam nad palmy, z twarzą nielitośną,

Gdy konał mój syn, blady miesiąc wschodził

I patrzał: — tego z pamięci nie zatrzeć!

I nie wiem, jak ten sam miesiąc mógł patrzeć?

Gdy skonał w moim ojcowskim uścisku,

Chciałem go spalić na popiół w ognisku;

Lecz ledwie ogień zaczął biec po szacie,

Wyrwałem trupa i rzuciłem straży —

Poniosło mi go czarnych dwóch grabarzy,

I lepiej mu tam przy siostrach i bracie.

Od tego zgonu i od tej boleści

Naznaczono mi nowych dni czterdzieści.

Pod kręgiem słońca jako krew czerwonym

I pod namiotem tym zapowietrzonym

Żyliśmy, słowa nie mówiąc do siebie,

I śmierć przed samą śmiercią udawali

Myśląc, że Boga oszukamy w niebie,

Że się ten bałwan zarazy przewali. —

Powrócił! — Anioł powrócił morderca!

Ale mnie znalazł bez łez i bez serca,

Już omdlałego na boleści świeże,

Już mówiącego: „Niech Bóg wszystko bierze!”

Miałem na syna trzeciego cierpienia

Powieki bez łez i serce z kamienia.

Boleść już była jako chleb powszedni.

I pod oczyma mi konał mój średni,

Najmniej kochany w mym rodzinnym gronie

I najmniej z dzieci płakany po zgonie.

Toteż Bóg jemu wynagrodził za to,

Bo mu dał cichą śmierć i lodowatą,

Bez żadnych bólów, bez żadnych omamień.

Skonał i skościał, i stał się jak kamień.

A tak okropnie po śmierci wyglądał,

Jakby już próżnych naszych łez nie żądał,

Ale chciał tylko lice swoje wrazić

W serca nieczułe, oczy nam przerazić

I wiecznie zostać w rodziców pamięci

Z twarzą, co woła: „Jesteście przeklęci!”

Skonał. Myślałem wtenczas — o rozpaczy! —

Że jeśli reszcie Pan Bóg nie przebaczy,

Jeśli anioła śmierci przyszle po nie:

Dziecko mi weźmie — żonę — a po żonie

Mnie nieszczęsnego zawoła przed Stwórcę...

Córka! — Ja myśleć nie śmiałem o córce!

I trwoga o nią nie gryzła mię żadna.

Ach, ona była młoda! taka ładna!

Taka wesoła, kiedy moją głowę

Do lilijowych brała chłodzić rączek,

Kiedy zrobiwszy z jedwabiu osnowę,

Około cedru biegała po trawie,

Jak pracowity snując się pajączek.

Patrz! i ten pas mój błyszczący jaskrawieOna robiła — i te smutne oczy

Ona rąbkami złocistych warkoczy

Tak przesłaniała, że patrzałem na nią

Jako na róże przeze łzy i słońce.

Ach, ona była domu mego panią!

Ona jak jaśni anieli obrońce

Najmniejsze dziecko w kołyseczce strzegła.

I gdzie płacz jaki słyszała, tam biegła;

I wszystkie nasze opłakała ciosy,

I wszystkie nasze łzy — wzięła na włosy.

Dziesięć dni przeszło i nocy tak długich,

Że śmierć już mogła na gwiazdy odlecić.

Dziesięć dni przeszło, dziesięć nocy drugich

Przeszło — nadzieja zaczynała świecić...

Po dzieciach ustał wielki płacz niewieści

I naliczyliśmy ranków trzydzieści.

Nareszcie zbywszy pamięci i mocy,

Położyłem się i zasnąłem w nocy.

I we śnie, w lekkie owinięte chmury,

Ujrzałem moje dwie umarłe córy.

Przyszły za ręce trzymając się obie;

I pozdrowiwszy mię pokojem w grobie,

Poszły, oczyma cichymi błyszczące,

Nawiedzać inne, po namiocie śpiące.

Szły cicho, z wolna, schylały się nisko

Nad matki łożem, nad dziecka kołyską;

Potem na moją najmłodszą dziewczynę

Obiedwie — ręce położyły sine!

Budzę się z krzykiem i umarłą dziatwę

Klnąc wołam dziko: „Hatfe! moja Hatfe!”

Przyszła jak ptaszek cicho po kobiercu,

Rzuciła mi się rączkami na szyję;

I przekonałem się, że Hatfe żyje,

Słysząc jej serce bijące na sercu.Ale nazajutrz grom przyszedł uderzyć —

Córka!!! — Lecz na co z boleścią się szerzyć?

I te mi dziecko sroga śmierć wydarła!

I ta mi córka na rękach umarła!

A była jedna najstraszniejsza chwila —

Kiedy ją bole targały zabójcze,

Wołała: „Ratuj mię! ratuj, mój ojcze!”I miała wtenczas czerwone usteczka

Jak młoda róża, kiedy się rozchyla. —

I tak umarła ta moja dzieweczka,

Że mi się serce rozdarło na ćwierci —

A piękna była jak anioł — po śmierci!

Przyszli nade mną płakać nieborakiem

Strażnicy; przyszli mi wydrzeć to ciało.

I nieostrożni zaczepili hakiem —

Hak padł na pierś jej twardą, krągłą, białą...

I tu — bogdajby jak ja nie umarli! —

Tu ją pod mymi oczyma rozdarli. —

Ty im to, Boże niebieski, spamiętasz!

Wziąłem ją --- i sam zaniosłem na cmentarz.

Z założonymi na piersiach rękoma

Siedziała trzy dni matka nieruchoma

W kącie namiotu, żółta, jakby z drewna.

Dziecina stała się blada i rzewna;

Bo mleko matki zaczęło wysychać,

I co dnia było płacz w kołysce słychać.

A ta pustynia — nie masz dzieci w grobie! —

Ona inaczej wydaje się tobie,

Może złocista, jasna i weselna?

Lecz dla mnie jest to równina piekielna!

Przez tę równinę, przez te piasku kupy

Ciągnięto śniade moich dzieci trupy.

A tam na wzgórzu, kędy morze bije,

Dla ciebie szumi morze — dla mnie wyje;

A kiedy z wichrem na brzegi nie skacze,Dla ciebie szemrze tylko — dla mnie płacze.

Co dnia, gdy przyszła wieczorna godzina,

Śpiewającegom słyszał muezina:

Jakby się nad mym ulitował losem,

Zaczął smutniejszym obwoływać głosem,

Krzycząc ze swego piaskowego stoga

Nieszczęśliwemu ojcu — wielkość Boga.

O! bądźże mi Ty pochwalony, Alla!

Szumem pożaru, co miasta zapala,

Trzęsieniem ziemi, co grody wywraca,

Zarazą, która dzieci mi wytracaI bierze syny z łona rodzicielki.

O Allach! Akbar Allach! jesteś wielki!

Wszystko, co miało tylko twarz człowieka,

Zaczęło stronić ode mnie z daleka.

Namiotu mego — córki go uprzędły —

Płótna na rosie poczerniały, zwiędły

I podarły się, i lekko napięte

Były jak próchna z ludzkich trumien zdjęte

Zarazę było znać na tym namiocie —

I wiesz, że nawet tych wróbelków krocie,

Co zlatywały się tutaj o brzasku

Jeść okruszyny i kąpać się w piasku;

Odkąd mi dzieci zaczęło ubywać,

Po żer przestały się wszystkie zlatywać.

Czy odstraszyło je podarte płótno

Namiotu mego? czy twarz moja biedna? —

Nie przyleciała z ptaszyn ani jednaI spostrzegłem to — i było mi smutno.

Po córce w pięć dni — o Boże mój! Boże!

Z wieczora huczeć już zaczęło morze

I słońca się krąg pochował ponury,

I niebo czarne zaciągnęły chmury.

Noc przyszła, dotąd w pamięci ohydna,

Ciemna, od gromów czerwoności widna.

Jeszcze dziś czuję i widzę, i słyszę,

Słyszę, jak namiot gęste sieką deszcze,

Jak się rozciąga, jak głucho szeleszczę,

Jak się nade mną w ciemności kołysze

I od piorunów się cały czerwieni,

Podobny grobom szatańskim z płomieni.

Zdawało mi się za burzy łoskotem,

Żem słyszał martwe dzieci, za namiotem,

Wszystkie jęczące przeraźliwie, głucho.

Więc natężałem wzrok, serce i ucho;

I z przerażeniem rozmyślałem w sobie,

Jak moim dzieciom takiej nocy w grobie?

I nagle! — Czemuż ta śmierć tak zdradziecko!

Tak cicho weszła pod namiotu żagle?! —

Grom spadał hucząc po gromie — i nagle

W kołysce z cicha zapłakało dziecko —

A płacz ten musiał być strasznym wyrazem...

Bo zaraz — matka — ja — oboje razem —

Rzuciliśmy się, gdzie robaczek lichy...

A choć dziecięcia jęk był bardzo cichy,

To tak wydawał się obojgu głośny

I tak rozdarty, i taki żałosny,

I tak z głębokich wnętrzności wyjęty!

I tak rozumny! i taki przeklęty!!!

Żeśmy oboje biegli gromem tknięci,

I bez nadziei już! i bez pamięci!

I nie zawiodło przeczucie żałoby!

Umarło — z takiej jak tamte choroby.

I poszło leżeć między trupy bratnie,

Moje najmilsze!... i moje ostatnie!!!

Śmierć mi go czarna wzięła nielitośnie.

I już nie wróci! ani mi urośnie!

Ani go kiedy mój dom już zobaczy! —

I już nie wróci nigdy! — o rozpaczy!!!

Noc przyszła druga, błyszcząca gwiazdami,

byliśmy z matką w namiocie — przed nami

Leżało dziecko na stole, nieżywe,

Nieruchomością śmierci przeraźliwe.

Uczułem wtenczas, patrząc na tę postać,

Że gdyby mogło choć tak z nami zostać

Przez wszystkie lata — choć tak, nie inaczej

Ubyłoby mi z serca pół rozpaczy.

A te już — ani zarazy strażnicy,

Ani ja niosłem do Szecha kaplicy,

Gdzie się nam trupia otwierała brama,

Ale je matka tam zaniosła sama.

W namiocie pustym ja zostałem z żoną.

Ale czy pojmiesz? — zamiast nas połączyć,

Boleść obojgu nam rozdarłszy łono,

Zaczęła jakieś jady w serca sączyć,

I teraz chyba je sam Bóg oczyści.

Smutek podobny był do nienawiści

I stanął czarny, wielki, między nami.

Więc rozłączeni byliśmy i sami.

I nie mówiliśmy do siebie słowa —

Bo powiedz, jakaż być mogła rozmowa

W pustym namiocie między mną i żoną?

Pomiędzy ojcem i matką tych dzieci?...

Słońce wschodziło w upały czerwono,

Co dnia tonęło tam, gdzie teraz świeci

Jak jaka skrawa pożaru pochodnia. —

Więc tak bezdzietnym było — i tak co dnia —

Cisza ogromna namiot nasz zaległa.

Chyba mysz jaka w księżycu przebiegła;

Zgoła innego jęku ni szelestu...

Doczekaliśmy więc tak dni czterdziestu.

I kwarantanny przybyli lekarze,

Głęboko patrząc w nasze smutne twarze.

Widziałem, jak się każdy z nich zadziwiał;

Bo nachyliłem się był i posiwiał.

A żona moja od niespań i troski

Była jak bursztyn albo żółte woski;

Na głowie miała z włosów siwych wieniec,

Jakiś okropny ceglany rumieniec,

A oczy pełne takiej błyskawicy,

Jak ci, co wyjdą na słońce z ciemnicy.

Lekarz nam kazał w sustawy uderzyć,

Tam gdzie zaraza pierwsze rzuca strupy —

Zdrów byłem. — Ludzie! czy będziecie wierzyć?

Ja, co me wszystkie całowałem trupy,

Z tej kwarantanny wychodziłem zdrowy;

Żona, co nawet nie tknęła połowy,

Nad piersiami się uderzywszy zbladła

I zachwiała się z jękiem — i upadła.

A ja na ręce wziąłem trup niewieści,

Zaniosłem w namiot i rzuciwszy brzemię

Upadłem przy niej jak martwy na ziemię.

I obudziłem się — na dni czterdzieści...

Przed samą śmiercią wyznała mi matka,

Że chciała z grobu swojego dzieciątka

Jakiej pamiątki, kamienia lub kwiatka,

Włoska w złocistych na głowie obrączkach;

I ta po dziecku umarłym pamiątka —

Patrzaj! — obrazek ten, co trzymał w rączkach,

Te włoski złote i tak dzisiaj święte,

W mogiłce z główki maleńkiemu zdjęte —

Bo biedna matka miała tyle mocy,

Że odkopała dziecko o północy;

Znalazła jeszcze nie zepsutym wcale,

Pocałowała w usteczek korale

I znów włożyła do trupich obsłónek —

Te upominki i ten pocałunek,

Zazdrosnej ziemi Szecha ukradzione,Zabiły matkę i wzięły mi żonę.

I znów się łono piaskowe otwarło,

Gdzie pochowałem matkę martwych zmarłą.

Potem wróciłem do płóciennej nory

Schować się w cieniu jak nocne potwory.

Ani ja słońca na niebieskim sklepie,

Ani mnie ludzie widzieli na stepie.

Stałem się jako zdzieciniali — starzy —

W pamięci mojej — żadnej żywej twarzy,

Tylko te sine i okropne lica,

Które mi wzięła zarazy martwica.

I w dzień błękitny, i w noc każdą ciemną

Oni tu byli w tym namiocie ze mną;

Gadałem z nimi, zmyślałem rozmowy,

W których rozmawiał ze mną tłum grobowy;

I często dziwnym natrafiłem losem

Na głos, co moich był dzieciątek głosem.

Z obłąkanego budziły mię śnicia

Po nocy hyjen przeraźliwe wycia

Tam nad trumnami... i słuchałem blady,

Jak nad trupami płaczą trupojady.

Stałem się wreszcie jak wąż, gdy ochłodnie.

I przechodziły mi dnie i tygodnie

Bez żadnych bólów, pamiątek, omamień.

Stałem się twardy i zimny jak kamień.

I raz — ach, boska nade mną opieka!

Patrzę, ktoś w namiot mój cicho zagląda —

I ach! — Nie była to już twarz człowieka,

Lecz głowa mego starego wielbłąda.

Spojrzał — i spojrzał z twarzą tak litośną,

Że rozpłakałem się jak dziecko głośno.

I tak przeżyłem smutnych dni czterdzieście;

Przyszli mię ludzie uwolnić nareszcie.

O gorzka wolność i chwila odlotu!

Jam do ciemnego już przywykł namiotu;

Z uczuciem smutku, boleści i zgrozy

Będę wyrywał koły i powrozy,

Które... (o Boże wiekuisty, świeć mi!...)

Do tego piasku zatykałem z dziećmi.

Ach, pomóż ty mi je zerwać — sam jestem!

A może tobie posępnym szelestem

Te płótna więcej boleści powiedzą?

One widziały wszystko! wszystko wiedzą!

Czyż nie są teraz jak męki obrazy?

Patrz na nie, dotknij! nie bój się zarazy,

Nie bój się śmierci, co dotknięciem sinem...

Wszak ty nie jesteś, synu, moim synem.

Lecz nie — uciekaj! Ja wiem, że te płótna

Straszne się muszą obcym ludziom zdawać.

Śmierć od zarazy? — Ach! to śmierć okrutna!

Zaczynasz własnych braci nie poznawać,

Potem cię ogień pali, piersi górą...

Ach! ja tak moich widziałem ośmioro!

I co dnia patrząc na tak konające,

Wysiedziałem tu całe trzy miesiące.

Dziś — oto dziewięć wielbłądów podróżnych,

A na nich — patrzaj, osiem juków próżnych,

I nie zostało mi nic — oprócz Boga;

I tam mój cmentarz — a tamtędy droga. —

Wacław

Są przedmioty, których by się pióro poety tknąć nie powinno; takim zapewne jest śmierć Wacława, którego nam Antoni Malczewski tak cudownymi kolorami w poemacie Maria odmalował. Jakiś jednak mimowolny pociąg, chciałbym go nazwać natchnieniem, zmusił mnie do napisania następnego poematu; a od prawdziwych nie odstępując podań, starałem się ile możności zidealizować rzecz pełną czarnych mętów i okropności. Może kilka strof spowiedzi Wacława wyjednają mi u czytelnika nieco pobłażającego sądu dla reszty i ogólnego układu pisma, którego już ani poprawić, ani przemienić nie jestem zdolny; a dwa poprzedzające poemata przybiegną w pomoc broniącemu się od zupełnego potępienia poecie.

I

  Witaj mi, ziemio stepów gładka, cicha,

Gdzie kwiat dla Boga kwitnie i usycha;

Gdzie dwa kurhany na błękitnym niebie

Przez całe stepy patrzą się na siebie;

Gdzie przerywają trupy sen grobowy,

Orłami z sobą prowadząc rozmowy;

Lub gdy je przyjaźń w mogiłach nie zbliża,

To krzyż się groźnie pogląda na krzyża

I oba drewna niby grożą sobie

Przez całe stepy zemstą śpiącą w grobie.

Krzyżowe groźby i poselstwa ptaków

Lecą przez krwawe doliny bodiaków;

I czuć w powietrzu, że tu myśli wojna,

Choć słońce złote, choć ziemia spokojna.

Bo choć się skończą rycerstwa i waśnie,

To ziemia mogił tak prędko nie zaśnie;

Ale w jej sercu wolność się odzywa,

Kiedy się orzeł gdzie z mogiły zrywa,

Kiedy zatętni jaki wicher głuchy,

Gdy zaszeleszczą powojów łańcuchy;

Albo gdy śmignie jaki złoty sumak,

Myśli, że biały Puławskiego rumak;

Albo gdy kosa o kamień zadzwoni,

Myśli, że Sawa jedzie w tysiąc koni;

Ale już w grobach są ci sławo-kraśni.

Ziemio kurhanów, nie marz o nich — zaśnij!

II

Znasz ty tęczowe rusałek upiory?

Czy znasz prorocką dumę Wernyhory?

Czy wiesz, co będzie w jarze Janczarychy,

Gdzie teraz gołąb lub jelonek cichy,

Ze łzą przeczystą w szafirowym oku,

Gdzieś w księżycowym się przegląda stoku?

Czy wiesz, że wszystkie te się sprawdzą śnicia

W jednej godzinie rycerskiego życia?

Że zemścisz syna, ojca, matkę, brata

W tej błyskawicy, co na szabli lata?

Niech tylko serce rycerza, o Chryste!

Jako lilija będzie we krwi czyste,

Niech tylko wprzódy nie splami zgryzota

Duszy, co jako ptak się w sidłach miota;

Niechaj się tylko każdy dumnie waży

Złotym aniołem w ojczyźnie na straży:

To chyba w końcu na takich aniołów

Wróg będzie piorun miał w ręku — nie ołów.

III

Jeśli pod tobą wolny koń stepowy,

Omijaj zamek ten i te parowy;

Niech cię nie wabi ten na zamku czole

Napis, co błyska od słońca na pole:

Bo to jest kłamstwo marmurów ohydne,

Złotem pisane i z daleka widne.

Uciekaj stepem przez burzanu fale,

Nie wierz napisom, nie zazieraj w sale,

Bo tam owionie i męstwo ci zetrze

Gorsze niż w grobach — zdradziectwa powietrze!

Gorsze niż dżuma, co zabija ciało!

Gorsze! — Choć pałac ten wygląda biało,

Choć za nim widać lipy starożytne,

Białe kościółki, jeziora błękitne;

Chociaż łabędzie śpią na tych jeziorach;

Choć róże stoją w jutrzenki kolorach;

Chociaż słowiki mieszkają w topolach,

A dalej błękit i kłosy na polach:

Nie wierz zdradzieckiej natury obłudzie,

Ten zamek pełny — w tym zamku są ludzie!

IV

Od czasu jeszcze dawnych Pelopidów,

Od wygaśnienia rodziny AtrydówNigdzie krwi tyle na gmachu kamieniach,

Nigdzie plam tyle od zbrodni w sumnieniach,

Nigdzie rodziny tak czarnej nie było,

Tak czarnych prochów pod żadną mogiłą...

Chciałbym powiedzieć... W imię Ojca, Ducha!

Kto tak okropnej powieści wysłucha?

V

Choć w zamku gości częstują wspaniale,

Gospodarz dawno nie schodzi na sale.

Niegdyś widziano go w gromadnym kole,

Jak trup śród ludzi, jak upiór przy stole.

Zimne po sercach przechodziło mrowie,

Kiedy co mówił, gdy pił jakie zdrowie;

A gdy wziął kielich w rękę trupią, siną,

W kielichu krew się zdawała, nie wino.

Każdy, co z gości do stołu zasiadał,

Nie znał go prawie, nigdy z nim nie gadał;

Gdy wszedł — nie wstawał nikt przed tym człowiekiem,

Choć orderami był srebrny i wiekiem;

Ani posłane z poselstwem od matki

Kiedy go w rękę całowały dziatki;

Jakby przed marą piekielną, szkaradną,

Stają przed ojcem zalęknione; bladną

I uciekają nie wyrzekłszy słowa

Lub kamienieją. Nie twarz to surowa —

Bo miłą miał twarz ten człowiek z natury;

Ani wzrok jego dziki i ponury —

Bo na swe dziatki patrząc łzy miał w oku;

Lecz przerażenie z boskiego wyroku

Wisiało nad nim jako krwawa tęcza;

A gorzej — wiedział to sam, że odstręcza;

Że coś pomiędzy nim a światem stoi,

Czego się sługa, dziecko, słońce boi.

Więc już od dawna zaniechał z rozpaczą

Przepraszać serca, które nie przebaczą;

Ujmować dusze, co chcą nienawidzić;

A nie mógł nimi pogardzać i szydzić.

Nawet choć wiedział, że tłumną hołotą

Rzucał się sprośny lud na jego złoto,

Tak wielką znalazł pokorę w swej winie,

Że nie pogardził i otworzył skrzynie;

A wtenczas sercu jego biczem jędzy

Był brzęk liczonych po zamku pieniędzy.

VI

Nareszcie uciekł od ludzi i słońca.

A przy nim tylko jak anioł obrońca

Maleńki, blady i nierozkwitniony

Był smutny synek jego pierwszej żony.

To jedne dziecko przy nim czuwa, tleje,

Jako różyczka przy cedrze więdnieje.

On duszę ojca, gdy w rozpacz upada,

Szafirowymi oczkami spowiada;

I patrz! że czarny nędzarz nie unika

Tak błękitnego grzechów spowiednika,

Ale mu z oczek cały błękit świeży

Pije oczyma i wzdycha, i wierzy

W ostatnią pomoc — w moc dziecka pacierzy.

Kiedyś za wczesnym zagrożoną zgonem

Dziecinkę swoją nazwał Eolionem;

Bo myślał, że ten kwiatek biały, kruchy,

Wezmą ze złotej kołyseczki duchy

I w nieśmiertelne zaniosą ogniska:

A więc mu nie dał ludzkiego nazwiska,

Ale powietrzne, duszy, nie popiołom

Imię, łatwiejsze wymówić aniołom.

Te dziecko jemu zostało przy boku

Ze łzą w źrenicy, z promionkami w oku,

Te czuwa przy nim. Lecz z wyroków Pana

Dusza w dziecięciu bladym obłąkana,

Smutna i z ciałkiem niedołężnym zwadna,

A w obłąkaniach jak aniołek ładna;

Gdy się uśmiecha — zda się, że do nieba;

Płacze — to myślisz, że mu tak potrzeba

Nad jaką dawną pamiątką lub szkodą

Jak zapłakanej wierzbie stać nad wodą.

Tylko że ojcu, gdy mu dziecię zbladło,

W chorobie dziecka jest zgryzot zwierciadło;

Tylko że nieraz jakaś moc grobowa

Przekleństwo ojca kładnie w dziecka słowa;

Lub w obłąkane czynności dziecięce

Jakieś piekielne mieszają się ręce

I straszne rzeczy czynią dziecka mocą —

I dziś — gdy Wacław zasnął — przed północą...

............................................

VII

Lecz gdzież jest młoda małżonka? grafini?

Czemu nie przy nim? Dawniej niewolnica,

Dziś samowładna w zamku monarchini;

Z kimże to błądzi po świetle księżyca?

Z kimże to słucha śpiewania słowików?

Dla kogóż rzuca ucztę, stołowników,

Dzieci i męża bezsenne wezgłowie?

A jednak, mówią, dba o grafa zdrowie,

Sama przyprawia mu z lekarstwem czary.

Nieraz przy łożu jak ulotne mary

Staje powiewna z lampą w ręku, blada,

Słuchać, co śpiący o niej we śnie gada.

A mówią ludzie, że nieraz jej ręka

Słucha, czy serce się w chorym nie pęka;

Bo takie drgania mu piersi podnoszą,

Takie go zimne, straszne poty roszą,

Gdy śpi, a patrzy na śpiącego żona,

Jakby go anioł śmierci brał w ramiona.

Lecz dzisiaj z kimże na wieczornym chłodzie

Chodzi ta pani po mglistym ogrodzie?

Jeśli zbrodnicza miłość w sercu bije,

Ona się z taką miłością nie kryje,

Ale otwarcie, z bezwstydem na czole,

Kochanka sadza u boku przy stole:

Bo ten kochanek nie wybrany w tłumie,

Zwykle pochlebia jej skażonej dumie;

To jaki książę, to króla powierny:

Pies nań nie szczeka, przepuszcza odźwierny,

Wszyscy go nawet witają ukłonem;

Zamek jest jego; łożem, domem, tronem

Włada; gdzie indziej podobny do węża,

Tu zdrajca panem jest żony i męża:

Więc to nie z gachem Dyjanna grafini

Tajemne schadzki ma w ciemnej jaskini,

W grocie, co gładkim wyłożona brusem,

Szklannej kaskady zamknięta obrusem;

Szarfa ta wody lecąca z wysoka

Nie puści w grotę śledzącego oka

Ani księżyca — lecz przez nią przeleci

Czarna jaskółka, co w grocie ma dzieci,

Ta jedna kryształ skrzydłami rozcina;

Na wszystko miłość waży się matczyna.

Lecz noc — jaskółki śpią w gniazdach ukryte,

Lecz ciemność trwożną okryła kobiétę;

Chociaż nie sama, drży jak liść osiny,

Kiedy się w gniazdach poruszą ptaszyny,

Gdy woda głośniej w kaskadzie zakrzyczy.

A ten powiernik kto? Duch tajemniczy?

Szata go długa w ciemności obiela,

Na głowie wianek stepowego ziela;

Na głowie, siwym porośniętej runem,

Wiąże się burzan czerwony z piołunem.

A przed nim kocioł, czary i amfory...

Ku jakiej sprawie? ku czemu przybory?

Czy klątwy rzucać, czy palić ofiary?

Czy zabić kogo piekielnymi czary?

Z jakim to widmem skandynawskiej FreiGrafini dzieło zaczyna Medei?

VIII

Zaledwo pani wargę koralową

Pierwsze i drżące otworzyło słowo,

O nieba! leci jasnych świateł krocie

Z pałacu, ciemną aleją, ku grocie,

I rozsypują się po drzew łańcuchu;

W ogrodzie pełno krzyku, blasku, ruchu.

Na cichej wodzie łabędź się poruszył,

Strzepotał, wody zwierciadlane skruszył,

Zapienił cały krąg zbudzony nagle,

Otworzył wszystkie puchy, pióra, żagle,

I znów spokojny spogląda wspaniale

Na rozchodzące się kręgami fale.

Tak silne serce posępnie się rzuci,

Kiedy go ze snu jaki grom ocuci,

Porwie się nagle, tłum spokojny zmiesza;

I widzi, jak się przerażona rzesza

Cofa, jak kręgi bladymi ucieka

Od rażonego nieszczęściem człowieka;

To wtenczas duma na pomoc przybędzie,

To wtenczas skrzydła się duszy łabędzie

Całe rozwiną przeciw wichrom losu,

To wtenczas serce jak z twardego ciosu;

I tym się nawet chełpi boleść sroga,

Że miała świadkiem walki — tylko Boga.

I tym się cieszy serce, choćby pękło,

Że zamiast podłych zlitować — przelękło.

IX

Ludzie, po drzewach szukający wszędzie,

Budzą słowiki i płoszą łabędzie.

Już słychać szmery, już wrzawa szalona,

Że graf otruty, że cierpi, że kona.

Wreszcie okropna wieść do groty wpadła:

Powiernik zaśmiał się — a pani zbladła

I znów skościeli oboje na długo.

Lecz kto by wtenczas ją widział z tym sługą,

Kto by ją widział, kiedy przez kaskadę

Blaski księżyca ją oblały blade,

Kto by w jej usta już nie koralowe,

Ale pobladłe, otwarte, surowe

Spojrzał i słuchał, gdy tak stała cicha,

Jak przez te usta serce w niej oddycha;

Kto by usłyszał, z jakim dzikim wrzaskiemWybiegła z ludźmi się spotkać i z blaskiem,

I z obwinieniem, co na każdej twarzy

Przy migającej się pochodni żarzy;

Kto by w tej chwili, nie zalane łezką,

Ale pięknością jasne nadniebieską

Widział jej oczy, gdy je w gwiazdach trzyma

Albo o męża pyta się oczyma:

Ten by ją całkiem miał nie potępioną.

Zepsutą była, niewierną — lecz żoną.

X

Jedne tam okno na zamkowej sali

Od czerwonego księżyca się pali.

To właśnie okno grafowskiej komnaty,

Jak anioł blaskiem czerwonym skrzydlaty

Stoi na zamku, patrzy na katusze

I czeka, by wziąć z tego ciała duszę.

U bramy zamku tłum pobladły czeka.

Na drodze widać konnego człowieka,

Jak czarny szatan z płomykiem na głowie;

Otwierać bramy, nim się człek opowie!

Bo to nie diabeł ani żadna jędza,

To kozak pański konno wiezie księdza.

Będziesz pamiętał ty, księże Prokopie,

Jak się kozaczy koń przez jary kopie,

Jak parska ogniem, jak daje szczupaka,

Choć ma na sobie księdza i kozaka.

Hej! hej! skrzypiąca brama się odmyka,

Kozak na koniu przywiózł spowiednika;

Przeskoczył diaków i bab bladych wianek,

Wziął go za kaptur i rzucił na ganek.

Sam idzie w tłumy, gdzie ponure gwary,

Że ktoś na pana rzucił śmiertne czary.

Kto? — Wszystkie oczy idą ku tej stronie,

Gdzie u grafini w oknie lampa płonie.

Wczoraj — widziano ją w grocie z wieczora

Nie samą — mówią, że trup Wernyhora

Przyszedł się pomścić za Lachów ojczyznę

I z grobu przyniósł dla pani truciznę.

XI

Próżno ksiądz czeka u grafa podwoi,

Zamknął się Wacław i ludzi się boi,

I z małym synkiem sam na sam się pieści.

Widziano pierwsze trucizny boleści,

Sam mówił ludziom, że otruty kona,

Potem służalców wygnał; nawet żona

Wejść się nie waży, gdzie spoczywa chory,

Bo sam ode drzwi zasunął zapory;

A bramę chyba wyłamać wypada,

Jak umrze. — U drzwi słuchają. — Graf gada.

Czasem się jakiś głosek serafina

Niebieską skargą ojcu przypomina;

Czasem dwa tylko ciężkie odetchnienia,

Jakieś żałosne szmery i westchnienia;

I służebników tłum się niecierpliwi,

Bo słońce weszło — oni jeszcze żywi.

I dzień na strasznym zszedł oczekiwaniu,

Na skargach ojca, na dziecka płakaniu;

I księżyc weszedł, a ci dwaj straszliwi

W tajemniczości nocnej jeszcze żywi.

Śmierć ich mównymi uczyniła smutnie,

Ich głos w zamknięciu jak dwie zgodne lutnie.

Ci, co słuchali przez grube podwoje,

Mówią, że więcej tam głosów niż dwoje.

XII

Od dawna wieści są i poszept głuchy,

Że z grafem jakieś są po nocach duchy.

Raz go widziano, jak przez zamku cienie

Wodził za sobą dwa ciche płomienie,

Skrawe, czerwone, piekielne straszydła,

Mające oczy i włosy, i skrzydła.

Ścigany przez nie wybiegał z komnaty

Tylnymi drzwiami na ogród, na kwiaty;

I raz go z wody wydobyła zgraja;

Było to, mówią, w dzień trzeciego maja.

Widziano, jak biegł przez łąkę w zawody,

Ognie go, mówią, zagnały do wody.

Widziano, jak się topił cały blady:

Skądże ta rozpacz? i te ognioślady?

Gdy ziemia w nowe kwiaty się ustraja,

Gdy wszystko ciche w dzień wiośniany maja?

A już to od lat wielu takie rzeczy;

Nikt nie przysięgnie i nikt nie zaprzeczy,

Wszyscy się boją wierzyć w takie dziwo.

W młodości, słychać, zgrzeszył bardzo krzywo,

Dlatego piorun za nim się pomyka,

Owiewa skrami, straszy, lecz nie tyka,

Tylko grobowym okrąży zapachem,

Aby go zabić krwią albo przestrachem.

A mówiąc o tym ludzie z twarzą bladą

Dodają: Człowiek ten przewinił zdradą

I sam się dzisiaj chce karać za zbrodnie,

Sam przyzwał piekieł czerwone pochodnie;

A kiedy przyjdą i nad łożem staną,

On się nakrywa chustą krwią zbryzganą;

W tej chuście niegdyś mu kozacka spisaPodała w nocy sąd na infamisa,

Gdy kraj zdradzony już był i rozdarty.

Ta chusta i te pargaminu karty

Leżą przy łożu koło puginału —

Niech Bóg go broni w rozpaczy od szału!

Biada! o biada, gdy przy łożu siędzieŚmierci przyczyna i śmierci narzędzie.

To dość dla serca, co się samo dręczy —

Widm nie potrzeba — sumnienie wyręczy.

A rzecz straszniejsza! sumnienie Wacława

Nabyło nawet nad uśpionym prawa;

On w nocy wstaje i z otwartym okiem

Po zamku chodzi niesłyszanym krokiem;

Czasem pochodnią sobie świeci nocną;

Oczy otwarte, wyiskrzone mocno;

Lecz jakby co się roiło w zrennicy,

Ani w nich mgnienia, ani błyskawicy,

Ani się światła bliskiego przelękną:

A gdy się wpatrzą w co — zda się, że pękną.

XIII

Znałem ja grafa Wacława za młodu —

Dumny z piękności, z wysokiego rodu;

Drzewo, co późnej mogło czekać zimy —

On tak wyglądał jak rycerz Solimy,

Piękny i straszny, kiedy go koń kary

Niósł do kochanki przez burzanów jary,

Kiedy na jakie powietrzne wołanie

Stawał obejrzeć się gdzie na kurhanie;

Myślałbyś wtenczas, że to anioł stepu

Pod błękitami niebieskiego sklepu

Stoi i czeka, aż wicher poruszy

Na jaką walkę skrzydła jego duszy.

Cóż się z nim stało? Czy to moich powiek

Mara? — Gdzie tamten anioł, rycerz, człowiek?

XIV

Smutny był koniec jego pierwszej żony:

Dostała wcześnie anielskiej korony,

Zamordowana, utopiona w stawie,

Gdy na wojennej był Wacław wyprawie.

Mówią, że obce pomściły się prawa

Śmierci synowej na ojcu Wacława.

Jeżeli tak jest? — o Chryste na męce! —

Jakie w tym rodzie serca! jakie ręce!

Mówią — że ojciec graf w turmę zamknięty

Umarł przed sądem — a drudzy, że ścięty;

Lecz takiej rzeczy myśl nie wierzy sama:

Na takim wielkim rodzie taka plama!

Tak wielka szyja złamana nad gminem!

Lecz ojcu nie mieć litości nad synem!

Ale zabójców nasłać na synowęI za pieniądze móc odkupić głowę!

Gdy nieraz ołów ludzki się zagłębia

W serce orlicy i za śmierć gołębia,

Niktże tej śmierci pomścić się nie umie

Na krwi wysokiej? na wyniosłej dumie?

Niktże — prócz syna — co za te popioły

Ojcowi musiał miecz pokazać goły?

Tak się więc zbrodnia ogniwami winie,

Że ojciec własny wroga widzi w synie;

Albo umiera syna krwią czerwony,

Nie pożegnany i nie przebaczony;

Albo tak skala syna pierś łabędzią,

Aby mu nie był czystszym ani sędzią:

Aż tam nareszcie stanie pochylony

Zdrajca narodu przed zbójcą swej żony;

Aż znowu wrócą pod zwyczajne prawa,

I od przedajnej głowy wyższa — krwawa.

XV

Ale to pewna, że śmiercią tej żony

Graf Wacław dziwnie na sercu zmieniony.

Ponurość ciemne okryła oblicze,

Serce zamknięte ludziom, tajemnicze,

Na czole duma. Gdy kto weń uderzył

Miłością czystą ojczyzny — nie wierzył.

Na wszystkie echa rozkoszy i jęku

Serce się jego już pozbyło dźwięku.

Coś ma cichego, okropnego w łonie.

Mówią, że myśli o polskiej koronie;

Króla w nim widzą przyjacielskie oczy,

Wielkość wyśledzą głos fałszu proroczy;

Jam go opuścił śród tego zamętu

Myśląc: i cóż jest twardość dyjamentu?

I cóż jest wierność grobowi, pamiątkom

W sercu najtwardszym? Jakimże to wrątkom

Daje się dusza unosić Wacława?

Chmurzy się niebo — burza będzie krwawa.

Więcej niż Boga ta dusza tajemna

Zamyka w sobie — przyszłość będzie ciemna!

Bogdajbym nie zgadł! lecz smutna w nim siła,

Miłość go tknęła, boleść nie zabiła;

Więc jeszcze nadto w nim miłosnej siły,

A już nikogo kochać — prócz mogiły.

O! kraj nieszczęsny, co jak spadkobierca

Po żonie weźmie dar strutego serca.

Ludu! przeżegnaj tę marę złowrogą!

Ona na scenę świata wchodzi z trwogą;

Myśli, że anioł ją rzucił obrończy,

Nieszczęściem zaczął — a piorunem skończy.

XVI

A dziś — już koniec! Do Wacława gmachu

Weszła posępna królowa przestrachu.

Czy go kto otruł, czy struła zgryzota —

Kona, a przy nim synek, róża złota,

Gwiazdeczka ranna, także więdnie, gaśnie.

A w zamku bójka, kradzieże i waśnie.

Ten bierze sprzęty, ten ściany odziera;

Zamek się niszczy, pan zamku umiera.

Gdzie żona? — Ona w najciemniejszej sali

Brylanty chowa i papiery pali;

Nie sama — Greczyn w Arnauta stroju

Leży na złotym wezgłowiu w pokoju;

Jak sułtan jaki wydaje rozkazy,

A nie powtarza wydanych dwa razy,

Bo go ta piękna słucha, myśl zgadywa,

I całuje go w ręce — nieszczęśliwa!

XVII

„Dyjanno!” — Przyszła, stanęła w pokorze.

,,Zrzuć teraz, piękna, te ślubne obroże,

Wypogodź teraz czoło lodowate.

Lubię tę chłopkę, tę polską Hekatę;

A skoro tylko zabłyśnie Fingary,

Sam pójdę patrzeć, jak zamawia czary

I śmierć posyła ludziom z ciemnej groty”.

— „O Antynoe! już czuję zgryzoty,

A przecież śmierci męża jam nie winna.

Ona to! ona, ta kobieta gminna,

Musiała jakieś zemsty niepowszednie

Lub spełniać jakie chłopskie przepowiednie;

A gdy ja chciałam, by ta wiedźma z piekła

Czarę miłosnym zaklęciem urzekła:

Ona — o srogi i okropny błędzie! —

I może on mię trupem kochać będzie,

I z grobu przyjdzie po miłość umarły”.

Tu się powoli drzwi sali otwarły.

Struchleli nagle oba kochankowie;

Wszedł śpiący, z szmatą skrwawioną na głowie.

XVIII

Kto go tak ubrał? Nieraz synek mały,

Kiedy na ojca padał księżyc biały,

Widząc, jak w świetle twarz się grafa mroczy,

Dwie białe róże kładł ojcu na oczy;

Lub w obłąkaniu (o jasne i wdzięczne

Dziecka przysługi!) promienie miesięczne

Od ojca wzroku brał na swoje lica

I tak zesmutniał cały od księżyca.

A dziś — okropność! miałżeby Wacława?...

Przy łożu chustka ta leżała krwawa —

Miałżeby synek ten łachman grobowy,

Może z anioła ciemnego namowy

Na głowę ojcu?... O nie! ta czerwona

Chusta nie była w ręku Eoliona.

O nie! — przysięgam, święci aniołowie!

Syn nie położył mu tej krwi na głowie.

Bo mniej straszliwa byłaby ofiara,

Gdyby ojczyzny samej przyszła mara

Zajrzeć w lekarstwo zaprawne piołunem

I zdrajcę takim nakryła całunem,

Aby raz jeszcze, nim go Bóg obudzi,

Czerwono wrył się w pamięci u ludzi.

XIX

Cóż to? Czy serce w tej kobiecie pękło?

O marmur czoło uderzyło, jękło,

Kość zadzwoniła, gdy czołem upadła

Przed same nogi groźnego widziadła,

I dziwnie... zadrżał, oczyma nie mignął,

Lecz cały zadrżał i cały się wzdrygnął,

I stanął chwilę we śnie, zadziwiony,

Jakby usłyszał skąd o śmierci żony.

Lecz chwilę tylko chwiał się jak na szali,

I nie obudził się — i poszedł daléj.

XX

Sen to czy mara jaka niezbawiona?

Krzyczą po zamku, że grafini kona.

Nie dowiedzieć się, z czego, u Greczyna,

Krew w nim zastygła, zimny jak gadzina;

W pochodni światło obłąkany patrzy,

Chłodny jak kamień, od marmuru bladszy.

Grafini kona — mówią — on nie słyszy.

Zlękli się ludzie jego trupiej ciszy,

Trącają --- milczy jak widmo zaklęte,

Usta ma drżące, zęby mocno ścięte;

Wzięli, zimnego zanieśli na łoże.

Co się w tym zamku stało? Wielki Boże!

Tu śmierć nie czeka zwyczajnej kolei.

Grafini, mówią, była przy nadziei;

Wszyscy widzieli i tłum cały pyta,

Czy jeszcze żyje, czy z dzieckiem zabita.

XXI

Patrzaj! tam słońce nad dnieprowe skały

Wyrzuca świetne brylantowe strzały.

Kwiaty ze łzami się podnoszą wdzięczne,

Tam w błękit czoło chowa się miesięczne;

Sarneczki złote na kurhany skaczą,

Róże się polne otwierają, płaczą,

Orzeł na krzyżu z rosy skrzydła trzepie.

Jaki spokojny wschód słońca na stepie!

Tylkoż w tym zamku złote słońce budzi

Z przerażonego snu pobladłych ludzi!

Tylkoż w tym zamku otworzą się oczy,

Które przed nocą mgła śmierci zamroczy!

Na toż więc było na ten świat przychodzić

Cierpieć, miłować, nienawidzieć, szkodzić:

Ażeby wreszcie słońce dawno znane

Weszło, ostatnie — i nie zapłakane.

XXII

Graf Wacław woła. Wybito podwoje,

Wchodzą. Czy trupów powalonych dwoje?

Graf Wacław, przy nim synaczek maleńki —

Zbledli — graf woła księdza i trumienki —

Wyszli; pojechał kozak do stolarza.

Do grafa — księdza wzięto od ołtarza.

Ksiądz ten pocieszać umiał nieszczęśliwe;

Spokojne lice i włosy miał siwe.

Obudził ojca, wziął go pod ramiona,

Postawił, krzyż mu przycisnął do łona,

Na złote słońce obrócił go twarzą,

Na róże, co się pod oknami żarzą;

Słońce i kwiaty, czy boską mu chwałę,

Czyli dzieciątko te przypomną małe:

Dobrze, bo przerwą posępne rozpacze,

Bo może westchnie, przemówi, zapłacze?

Nie, stoi martwy, twarz mu się nie mieni:

Tak w brylantowym powietrzu jesieni

Stoją bezlistne drzewa w szronu szacie

I zadumane jak po jakiej stracie.

I przyszli ludzie z gotową trumienką;

Ksiądz się obrócił i znak im dał ręką,

I wzięli trupka, po cichu wynieśli.

Ojciec nie słyszał tych ludzi — a jeśli

Słyszał, to udał dziwną licem chłodność,

Ostatnią dumę w nieszczęściu — łagodność.

I postradawszy tę dziecinkę drogą,

Już nie zapytał się o nią nikogo.

I tak był długo bez myśli, bez czucia,

Jak trup, nim dzieło zacznie się zepsucia.

Ksiądz złożył ręce na piersiach i czeka

Na smutną spowiedź grzesznego człowieka.

XXIII

Usiadł... ksiądz słucha... on usty drżącemi:

,,Księże! skończyłem już wszystko na ziemi.

Patrzaj! czy widzisz ten komin i tygle?

Bóg mię ukarał srogo, niedościgle;

Wiem, co w tej czarze było — o anioły!

Ogień miłosny i ludzkie popioły.

Wypiłem z moim synkiem przez połowę,

Co? Może ojców mych resztki grobowe?

Strasznie pomyśleć, kto napój przyprawił,

Co mię otruło, jaki się duch zjawił,

Aby mi dzisiaj po nocy powiedział,

O czym grobowiec dotąd tylko wiedział.

Cóż to za zemsta? Jacy to nieczuli,

Co zdrajcę prochem antenatów struli;

Tym czystym prochem zdradzonym nikczemnie,

Co się trucizną stał, gdy wstąpił we mnie.

A jakąż to myśl mieli ci mściciele,

Uśpione czucia budzić w moim ciele,

Żyły nalewać znowu krwią namiętną,

Zbudzić to serce, gdzie zgryzoty piętno.

Wiedzieliż oni, co ogień poruszy

W czarnym sumnieniu, w pokalanej duszy?

Jaka rozogni się w krwi mojej zgniłość?

Co wyjdzie na jaw? — Zaprawdę, nie miłość,

Ale zgryzotę zbudzili i pychę;

Przeklęci! Serce już tak spało ciche!

Już tak popiołem i pleśnią nakryte,

Już tak spokojne! już takie zabite!

A teraz znowu krwią nalane wściekłą;

Boleść w nim, burza, pioruny i piekło,

Wszystko, co ludzi przerażało trwogą,

Ale nie miłość — co kochać? i kogo?

Ach, gdyby nawet z grobu wywołani,

Gdyby ta nawet moja pierwsza pani,

Ta najkochańsza, najsłodsza, umarła,

Wstała — to serce by moje rozdarła;

Płakałbym może i z cierpień się skarżył,

Alebym kochać już nie mógł — nie ważył;

Bo na to trzeba jaśniejszej godziny

Niż starość ludzka pełna krwi i winy,

Co jako skrawy, chmurny zachód słońca

Otwiera niebo bez Boga, bez końca.

XXIV

„Księże, są o mnie haniebne powieści,

Nie wierz im wszystkim. Bez sławy, bez części,

Nie jestem takim, jak ludzie niewinni,

Ależ ja więcej cierpiałem niż inni,

Ale ja większe miałem serce w sobie

Do nakarmienia... Tam małżonka w grobie,

Tam ojca sądzą mojego, o zgroza!

Na śmierć haniebną, na karę powroza.

Mój teść otrzymał wyrok nie ojczysty...

Mój ojciec, mój ród dawny, dumny, czysty,

Wszystko to jedna godzina obbali! —

Dzisiaj to wszystko ważyłbym na szali,

Dzisiaj bym wolał, o Boże! przed gminem

Powieszonego się nazywać synem;

Lecz wtenczas, z hańbą grożone zamęściem,

Mój ojciec, mój ród, moje imię!... Szczęściem

Mój ojciec umarł — tak jak był powinien...

Czemuś ty, księże, zadrżał? Jam nie winien...

Że mię widziano tej nocy przy turmieW księżycowego wichru dzikim szturmie?

Na zapienionym żem uciekał koniu,

Żem pędził z głuchym tętentem po błoniu,

Że ojca mego we krwi znaleziono

Nazajutrz?... Księże! rozedrzyj mi łono

I obacz serce, nim pójdę do trumny,

Bo mówię prawdę — lecz przysiąc za dumny.

XXV

„Jestem nie winien, ale nie wiem czemu

W pamięci jestem podobny winnemu.

Bo wyznam tobie, żem tej śmierci żądał,

Nawet spodziewał się, czekał, wyglądał;

Bo i wieść o niej chwyciłem łakomą

Myślą, lecz zimno — jak rzecz już wiadomą.

Coś we krwi miałem, coś w myśli ustrzegło,

Co mi o śmierci tej pierwej przysięgło.

To kiedy przyszli zwiastować mi smutni

Ludzie, co chciwi męczyć i okrutni

Lubią posępnych słów oglądać skutek,

Wzgardziłem dumnie pokazać im smutek;

Lecz pokazałem lice zimne, szczere,

Już podniesione nad zwyczajną sferę;

Już w tej krainie cichej, wnętrznej burzy,

Gdzie nawet czoła śmierć ojca nie chmurzy,

Ale przechodzi wszystko ziemskie, mija,

Jady nie trują i miecz nie zabija.

Pokazałem im tę niezmienność czoła,

Które zmroziło dotknięcie anioła.

Wytłumaczyli to ludzie inaczej,

Ten marmur bólu — tę ciszę rozpaczy.

XXVI

„Ty wiesz, że dumni nieszczęściem nie mogą

Za innych śladem iść tą samą drogą.

A gdy się duma z nieszczęścia wylęgnie,

To i Bóg czoła takiego nie sięgnie,

To nawet wiara nie pochyli głowy;

A cóż dopiero piorun, miecz, okowy,

A nawet ludzkie przekleństwo i wzgarda:

Tak była ciemna, taka była harda

Duma w tym sercu. Na co mnie przywiodła,

Ty wiesz — lecz duszy nie sądź, bo nie podła.

Jam się nie rzucił jak koń do zawodu,

Ja sam stanąłem przeciwko narodu,

A gdym się oprzeć musiał w rzeczy ciągu,

To się na wielkim oparłem posągu.

I nie szukałbym był podpory wroga,

Gdybym większego znalazł w sercu — Boga.

XXVII

„Nie uniewinniam ja siebie, o księże!

Jakie mię gryzły tu w tej piersi węże,

Jakie po nocach walki obłąkane

Z pamięcią, dumą, zaczęte, wytrwane,

Aż sumnieniowi uczyniłem zadość:

Świadczą te oczy, te czoło, ta bladość.

O! trzeba było siadać nad mym łożem,

Gdy we śnie serce mi coś pruło nożem;

Gdy się budziłem w noc bezksiężycową

W ciemności, ze krwi piorunem nad głową

Albo widm okiem do łoża przybity,

Zimny, i łzami, i potem okryty,

Nie wiedząc, czemu serce drży boleśnie.

Mówią, żem chodził po pałacu we śnie,

Nie wiem, lecz nieraz, gdy sen ciężki spadał,

Możem wstał, chodził, płakał, jęczał, gadał,

Możem z krwi rękę o rękę ocierał,

Możem zabijał i trumny otwierał,

Możem się dzielił z kim jaką mogiłą,

Nie wiem: — bo o tym mi się wszystkim śniło...

I nawet dzisiaj na mnie krew czerwona

Na głowie... Gdzie jest moja druga żona?...

XXVIII

„Stój! stój! Nie szukaj tej kobiety, ojcze.

Od innych ciosy okropne, zabójcze,

Lecz od niej gorsze ja rany poniosłem.

Ona zrobiła, że śmierć kraju zniosłem.

Anioł piękności i wróg nieodstępny,

Stała, gdy z hańbą walczyłem posępny.

Com cierpiał w sobie i com czuł — nie czuła,

Co w sercu moim zmartwychwstało — struła,

Aż przyszło wreszcie, że dziś, jędza blada...

Lecz z tego niechaj ona się spowiada,

To na jej sercu, to je kiedyś zrani —

Patrz! ja ten ogród zasadziłem dla niéj,

Te drzewa, łąki, tam niby w obłędzie

Strumienie i na błękitach łabędzie,

I ta z marmuru Karary łazienka,

To dla niej... Patrzę i serce mi pęka;

Bo to zostanie po mnie wszystko — długo...

O! gdybym to mógł jaką krwawą strugą

Zalać i zniszczyć, i duszę wyzionąć,

I z zamkiem, i z nią, i z wszystkim utonąć;

Zostawić gruzy leżące na pował,

Których by człowiek nie znał, nie żałował,

Nie myślał o mnie tu błądząc, nie gadał,

Że tutaj zdrajca chodził, dumał, siadał,

Tu się śmiał z Boga, a tutaj łzy ronił;

A tu się w grocie kaskadą zasłonił

Bojąc się słońca, co tę ziemię złoci,

I żył jak węże w zimnie i w wilgoci.

XXIX

„Miłość ojczyzny — o! to słońce świetne

Dla serc, co dumne, sieroce, szlachetne,

Całe się czystym miłościom oddadzą.

Jako żurawie, co łańcuch prowadzą,

Świetniejsze serca wylatują przodem;

Umrą — ich duchy lecą przed narodem,

Ich wrzask, ich imię, ich lament to hasła.

Gdy matka po nich zapłakana wrzasła,

Ojczyzna cała słyszy, leci, mści się;

W gołębiach wtenczas są serca tygrysie.

Umrą wygnani — to naród wysyła

Posłów zapraszać, niech wróci mogiła.

A choćby nawet zapomnienie, nędza,

Jednego pacierz nad mogiłą księdza

I wieczna cisza w grobie niepłakanym.

O! ja zazdroszczę tym czystym, nieznanym,

Ja, co się aż tam, aż do słońca darłem —

O czemu ja też dzieckiem nie umarłem!?

Czemu!?... Ach wtenczas, księże, nie dla sławy,

Lecz przyleciałem był raz na bój krwawy,

Ażeby umrzeć. — Na Boga żywego,

Ja bym się teraz nie miał chełpić z czego...

Szyki się biły pod Maciejowicą,

Wleciałem ściśle zamknięty przyłbicą;

Dziwny był ubiór, ale to miał zyskiem,

Że nie witano mię zdrajcy nazwiskiem,

Wreszcie i harmat zakryłem się błyskiem;

I smutny w sobie wpadłem we krwi morze.

Słyszałeś o tym żelaznym upiorze?

Długo to było między ludźmi sporem,

Kto był tym w ogniu rąbiącym upiorem.

O śmierci! ludzi tysiącznych morderca!

Nie chciałaś wtenczas tej krwi, tego serca.

Lont nie chciał harmat przede mną zapalać;

Kule się bały we krwi mojej zwalać,

Lecz omijały świszcząc koło ucha;

Miecz mój po kaskach dzwonił jak miecz ducha.

Los miał okropną zbawić mię bezczelność,

Jam był ubrany w straszną nieśmiertelność.

Jaka w tym wola boska, nie odgadnę

I nie chcę myśleć — lecz gdy myślę, bladnę.

Sam na tym polu, gdzie psów wściekłych kupa,

Na koniu, na kształt siedzącego trupa,

Gdy z ciał wychodził obłok krwawy, dymny,

Gdy księżyc wschodził straszny, blady, zimny,

Stałem; wtem jeden z niedomarłych, blisko,

Wymówił moje przeklęte nazwisko;

Schylam się z konia — patrzę: krwią się broczy,

I krew mi swoją ten człek rzucił w oczy...

Dobyłem miecza — o! nie bladnij, księże ---

Choć syknął na mnie ten gorzej niż węże,

Chociaż mię taką pieczęcią naznaczył,

Jam go nie dobił — alem nie przebaczył.

XXX

„Księże... gdzie teraz Kościuszko? — W mogile!...

Kiedy żył jeszcze, były takie chwile,

Żem ja był wrogiem jego świetnej sławy.

Chciałbym dziś widzieć cień jego postawy

Albo grobowiec przy bladych lawinach;

Musi być smutny nad nim szmer w drzewinach;

Smutne tam duchy błądzą w księżyc świetny

Wołając: Ojcze — choć on był bezdzietny.

Mówią, że idąc za trumny orszakiem,

Koń jego stawał przed każdym żebrakiem,

Tak nauczony za życia rycerza.

To wszystko, księże, serce mi rozszerza

Łez pełne, burzę zapowiada ciemną...

Patrzaj, co stało się z nim — a co ze mną!...

XXXI

„Obróć tu, księże, twe łzawe oblicze.

Ileż ja w życiu chwil okropnych liczę!

Słuchaj, po śmierci kraju, już zhańbiony,

Dom odwiedzałem mojej pierwszej żony.

O! co ja czułem, gdy lip poczet stary

Zaczął nade mną swoje smutne gwary,

Kiedy się miesiąc w liść zabłąkał szumny...

Ja, co tam żyłem młody, jasny, dumny,

Z nią razem, ojcze! Ja, co w tej krainie

Myślałem niegdyś, że młodość nie minie;

Wchodzę... trzy razy wspomniałem o Bogu,

Trzy razy, blady, przejść nie mogłem progu.

Przeszedłem wreszcie — w komnatach nikogo...

Ściany się zdały napełnione trwogą,

Że mię tam widzą samego w ciemności;

Ale w powietrzu jakiś szmer litości

I coś szeptało: „Nie płacz”, z każdej cegły;

A mnie ogromne łzy po twarzy biegły.

Na coż to przyszedł ów Wacław wyniosły?

Chwasty go same w tym gmachu przerosły.

Sam — o! bogdajbym był sam, o! zhańbienie!

Starzec wychodzi w księżyca promienie,

Poznaję — mój teść... przy niepewnym świcie

Widzę, że w ręku ma jakieś zawicie;

Twarz jego dzika, okropna, surowa;

Rozwija — patrzę — ojca mego głowa!...

Po śmierci zemsty bezczelnej dokazał,

Wyjął z mogiły trupa i ściąć kazał.

XXXII

„To tak mi starzec zwiędłe serce kruszy,

To tak anielstwo wypędzono z duszy,

To tak myśleli, że mię zdeptać mogą;

Aż się od hańby obroniłem trwogą...

Lecz nie pomogło... bo jak od zwierciadła

Od ludzi trwoga ta na mnie upadła.

Bo wyschły jak trup, po uczuć pogrzebie

Jąłem się lękać nie Boga, lecz siebie.

Więc niech się skończy ten los, co mi cięży,

Niech w nieskończoność dusza się rozpręży;

Wszystko straszliwe, co się w serce ciśnie,

Niech się jak piorun wyrwie i rozbłyśnie.

Niechaj część każda pokalanej duszy

Dozna właściwych bólów i katuszy;

Lecz niechaj wszystko to w jednym mordercu

Zamknięte, w jednym nie gryzie się sercu.

O! były chwile okropne na świecie!

I ta noc!... Księże, pociesz ty mię przecie;

Czy ty łzy tylko masz dla mnie pacierzem?

Dla mnie, co stoję nad śmierci wybrzeżem,

Co tu widziałem pełną tajemnicy

Śmierć w synka mego błękitnej źrenicy.

Okropność! jego usteczka różane,

Miłością jakąś obłąkane, pjane,

Z ognia oddechem, z lutniowymi gwary,

Pocałunkami tu goniły mary.

Widziałem moje sny młodości złote,

Zachwyty, miłość, niepokój, tęsknotę,

Wydane dziecka niewinnym obliczem;

Lecz on kochał nic, on tęsknił za niczem,

A jednak tęsknił i kochał. Widziałem,

Jak się w coś wpatrzył z obłąkania szałem.

Myślałem --- biedny! czego się on męczy?

Łabędź w jeziora zakochał się tęczy,

Umarł, nim zgasła, nie doczekał nocy.

Lecz ile było w nim ognia i mocy!

Jakie wyrazy tęskne, smutne, śliczne,

Długo-echowe i melancholiczne

Z ust mu jęczały! Była jedna chwila —

Myślałem, że mu skrzydełka motyla

Z ramion wyrosną, że główka zaświeci

Ogniem niebieskim i w niebo uleci;

Bo na paluszkach wstał, rosnął w człowieka;

Myślałem, że już ode mnie ucieka —

Wrócił... przy nogach mi go ból pokonał.

W godzinie jednej kochał, cierpiał, skonał.

O! cud okropny! co iskrę słoneczną,

W serduszku dziecka zamknął miłość wieczną

To, co ja dotąd w moim sercu mieszczę.

To go zabiło — a ja cierpię jeszcze!

I jeszcze kocham i widzę to jawniej

W sercu, przed śmiercią, że kocham jak dawniej.

Tu! z krzyżem, księże! tu stawaj u czoła!

Niechaj myśl moja tych snów nie wywoła.

Niech nie przychodzi tu jej cień bladawy...

Przyszła! — tam za nią stoi ojciec krwawy,

Włos jego siwy — o! to męki moje

Ta para, ludzi tych w powietrzu dwoje.

A jednak twarze to może jedyne,

Co odpuszczają mi hańbę i winę,

Co widząc dolą znękanego twardą,

Jak inni ludzie nie patrzą ze wzgardą.

Maryjo! nie idź za księżyc się chować,

Dobrze, żeś przyszła się tu ulitować,

Dobrze, żeś mi się duchem pokazała

Taka posępna i cicha, i biała,

Jak gdyby za mną w mogile tęskniąca.

Maryjo! czekaj zachodu miesiąca,

Pójdziemy razem — gdzie? — ja nie wiem. — Księże,

Wkrótce me ciało już ziemię zalęże,

Na długie słowa już mi braknie czasu.

Każ uszyć nową jej suknię z atłasu,

Każ włożyć wianek z róż świeżych uwity,

Niech ją obmyją, ubiorą — kobiéty...

Pamiętaj... trumna to od wejścia czwarta...

Patrz, jak ta szata już na niej podarta...

Czy dobrze? — Zrób to, nim promienie świtu...

Patrz! uśmiechnęła się na to z błękitu.

XXXIII

„Nie mów nikomu o mnie, sługo boży,

Niech mój grobowiec ludzi długo trwoży.

Weź i tę chustę... choć krwią powalana,

Możesz ją złożyć przed ołtarzem Pana

Albo... Dlaczegoś drgnął przed tym rozkazem?

Powieś tę chustę przed Panny obrazem,

Musi być święta ta krew, co ją broczy,

Bo mi ją kiedyś naród rzucił w oczy.

Więc te męczeństwo pobladłego czoła,

To mój ostatni jest dar dla kościoła.

I jam cóś ciernia czuł w mojej rozpaczy,

Może Bóg wspomni na to i przebaczy.

Żalu mojego najlepszą jest próbą

To upodlenie się moje — przed sobą.

Co będzie z moim duchem nad mogiłą?

Pewnie nie gorzej jak to, co już było.

W dumie mej jeszcze przynajmniej znachodzę,Że mię przed śmiercią broni ulec trwodze,

Gdy przy tym łożu nic, tylko rozpacze.

Gdyby mniej dumny, płakałbym — nie płaczę;

Lecz coś jest we mnie, gdy w grób muszę wchodzić,

Z czym by się żadne łzy nie mogły zgodzić:

Wściekłość na siebie, żar, co się nie studzi,

A nawet, księże, jakiś żal do ludzi:

Jak gdyby oni byli winni z dawna,

Że się krew we mnie zaczerniła sławna.

Lecz nie — i myśl ta nie może pocieszyć. —

To wszystko... Księże, czy śmiesz mię rozgrzeszyć?

Olej, co czyni w Bogu śmierć wesołą,

Czy się odważysz lać na zdrajcy czoło?

Jam nie żałował i nic nie naprawił;

Kraj jeszcze we krwi — a jam go zakrwawił;

I długo będzie ta krew po mnie płynąć;

Tysiące walczyć i tysiące ginąć,

Po mnie nieszczęścia, więzienia i wojny —

I mógłżebym ja w grobie spać spokojny?

O nie! nadzieja jest szaleństwem dla mnie —

A jednak — starcze, ty! módl się ty za mnie!”

XXXIV

Graf Wacław skonał. O! domysłów płonność!

Na lice wyszła trucizny zieloność:

Ale krew jego już dawno zepsuta;

Ciągła samotność, łzy, wzgarda, pokuta,

To nieraz także te trucizny duszy

Wyjdą na ciało zwiędłe od katuszy

I nieraz lice trupowi odmienia,

Połamią, poskrzą, zsinią, pozielenią:

Więc może i te splamienia Wacława

Nie z gwałtu poszły, lecz z natury prawa;

Lepiej tak wierzyć niż oskarżać ludzi.

Niech się podstępna ciekawość nie trudzi;

Gdy ziemia z siebie rzecz przeklętą zrzuci,

Niechaj spokojność w tłum zmieszany wróci.

Lecz nie, ten zamek wre skargą i gwarem,

Domysły rosną z niepokojem, swarem,

Mówią, że pani chciała ukryć winę,

Mówią, że miała otrucia przyczynę —

Jaką? — Nie można wierzyć w takie baśnie.

Miałażby otruć małżonka — a właśnie

Zadatek nowej miłości i wiary

W jej łonie — po cóż przy kołysce mary?

XXXV

Po ukraińskich stepach syczą żmije,

Pogrzeb się czarny z pochodniami wije,

A za pogrzebem groźny wicher wyje.

Smutno, posępnie przez kurhany płynie

Pogrzeb możnego pana w Ukrainie.

Z każdej mogiły ognista kolumna

Wytryska w niebo, gdy nadchodzi trumna.

Już przeminęła, a jeszcze czerwono

Wszystkie kurhany w Ukrainie płoną

I rozmawiają cicho o pogrzebie.

Gwar na tym stepie, a cisza na niebie.

W ziemi grobowej głucha trupów wrzawa,

Bo między nimi stanął trup Wacława.

XXXVI

Człowiek? czy widmo? — Jakiś duch z burzanu

Wyszedł na czoło ogniste kurhanu,

Pogroził ręką: „Zdrajco! otóż tobie

Trucizna w przodków wypróchniałym grobie.

Idź, trumno czarna z ohydnym człowiekiem,

Z trupem, co moim wykarmiony mlekiem.

Idź w ogień piekła za narodu zdradę!

W kołyskę kładłam i w prochy cię kładę.

Dzieciątko moje ty i moja żmijo,

Ziemia cię zmrozi, robaki spowiją.

A choć krew twoja kiedyś winę zmaże,

Tego ci Pan Bóg zwiastować nie każe.

Choć Ukraina kiedyś zmartwychwstanie,

Ty się nie dowiesz w piekle, ty szatanie!

Nic się nie zmieni, wieczność się zaczyna,

A wieczność taka jak śmierci godzina”.

Tak pożegnawszy resztki pana zgniłe,

Zapadła wiedźma w burzan czy w mogiłę.

XXXVII

I znów na zamku jasnych świateł krocie,

Księżyc w ogrodach, szum kaskady w grocie;

I znów tam cicho, i kaskada grzmiąca

Znowu się srebrzy na blasku miesiąca.

Mówią, że łabędź i róża czerwona

Szepcą w powietrzu imię Eoliona,

Gdy wszystko ścichnie wieczorną godziną,

Gdy róże płaczą i łabędzie płyną.

A o dzieciątku tym z twarzyczką ducha

Została jakaś ciemna powieść, głucha.

Mówią, że raz go widziano w tej grocie,

Całego w gwiazdach, w promienistym złocie;

Duchy powietrzne za tęczową szarfę

Przyniosły jemu zapaloną harfę;

Usiadł... do ognia strun przybliżył ręki:

A pierwsze z harfy westchnienia i dźwięki

Zwołały wszystkie łabędzie z ogrodu;

A drugie tony jak jęki narodu,

Co cicho konać i cierpieć nie umie,

Zrobiły szelest w tym łabędzi tłumie;

A gdy śpiewaka pieśń i tony rosły,

Wszystkie się razem łabędzie podniosły

I poleciały płaczącym orszakiem

W niebo gwiaździste, z harfą, ze śpiewakiem,

I znikły, długo widziane na górze,

Jak girlandami spięte białe róże,

Ulatujące w niebieskie krainy,

Dosłuchać harfy tej i tej dzieciny.

Nie wiem, czy wierzyć — lecz cudy są wszędzie...

I odtąd znikły w ogrodach łabędzie,

I szafirowych wód nie krają łonem,

Bo poleciały wszystkie z Eolionem.

A Bóg nam wieszczów zostawiać nie raczy,

Odkąd zabrakło już białych słuchaczy.

Koniec

W Szwajcarii

I

Odkąd zniknęła jak sen jaki złoty,

Usycham z żalu, omdlewam z tęsknoty.

I nie wiem, czemu ta dusza, z popiołów,

Nie wylatuje za nią do aniołów?

Czemu nie leci za niebieskie szranki,

Do tej zbawionej i do tej kochanki?

II

W szwajcarskich górach jest jedna kaskada,

Gdzie Aar wody błękitnymi spada.

Pozwól tam spojrzeć zawróconej głowie.

Widzisz tę tęczę na burzy w parowie?

Na mgłach srebrzystych cała się rozwiesza,

Nic ją nie zburzy i nic ją nie zmiesza;

A czasem tylko jakie białe jagnię

  Przez tęczę idzie na skraju doliny

  Szczypać kwitnące róże i leszczyny;

Lub jaki gołąb, co wody zapragnie

Jakby się blaskiem pochwalić umyślnie,

Przez tęczę szybko przeleci i błyśnie.

Tam ją ujrzałem! i wnet rozkochany,

Że z tęczy wyszła i z potoku piany,

Wierzyć zacząłem i wierzę do końca;

Tak jasną była od promieni słońca!

Tak pełna w sobie anielskiego świtu!

Tak rozwidniona zrennicą z błękitu! —

Gdy oczy przeszły od stóp do warkoczy,

To zakochały się w niej moje oczy;

A za tym zmysłem, co kochać przymusza,

Poszło i serce, a za sercem dusza.

I tak się zaczął prędko romans klecić,

Że chciałem do niej przez kaskadę lecić;

Bo się lękałem, że jak widmo blade,

  Nim dusza ze snu obudzona krzyknie,

Upadnie w przepaść, w tęczę i w kaskadę

  I roztopi się, i zgaśnie, i zniknie;

I byłem jak ci, co się we śnie boją,

Bo jużem kochał, bo już była moją.

I tak raz pierwszy spotkałem ją samą

Pod jasną tęczy różnofarbnej bramą;

Powiew miłości owiał mię uroczy.

Stanąłem przed nią i spuściłem oczy.

III

Poszedłem za nią przez góry, doliny,

I szliśmy razem u stóp tej lawiny,

Gdzie śnieg przybiega aż do stóp człowieka

  Spłaszczoną płetwą jak delfin olbrzymi;

  Para mu z nozdrza srebrzystego dymi,

A Rodan z paszczy błękitnej ucieka.

  Pamiętam chwilę... poranek był skwarny.

Tameśmy szmerem spłoszyli dwie sarny;

Te, jakby szczęścia ludzkiego świadome,

Stanęły blisko złote, nieruchome;

I utopiły oczów błyskawice

W kochanki mojej błękitne zrennice;

I długo patrząc, nieruchome obie,

Głowy promienne pokładły na sobie.

Rzekłem: „One się zakochały w tobie!”

Rzekłem — i za to z ust zamkniętych skromnie

Najpierwszy uśmiech jej przyleciał do mnie,

Przyleciał szybko i wrócił z podróży

Do swego gniazda, do pereł i róży;

A gdy zobaczył, że oczów nie mrużę,

Całą jej białą twarz zamienił w różę.

A wiecie? ani tak za serce chwyta

Rumieniec kwiatu, co świeżo rozkwita;

Ani tak oko wędrowca zachwyca

Gór nadalpejskich śnieżysta dziewica,

Kiedy od słońca różane ma lica,

Jak ten rumieniec bez wstydu i grzechu,

Co się na twarzy urodził z uśmiechu.

IV

Odtąd szczęśliwi byliśmy i sami,

Płynąc szwajcarskich jezior błękitami,

I nie wiem, czy tam była łódź pod nami;

Bom z duchy prawie zaczynał się bratać,

Chodzić po wodach i po niebie latać;

A ona tak mię prowadziła wszędzie!

Ach! ona była jak białe łabędzie,

Była jeziora błękitnego panią;

Płynęła lecąc — łódź leciała za nią,

Za łodzią jasność szafirowym szlakiem,

  Za tą jasnością rybek korowody,

  I wyrzucały się aż do niej z wody;

I z takimeśmy płynęli orszakiem

Uśmiechając się w błękitu krainie.

Bo ona była jak wodne boginie:

Miała powozy z delfinów, z gołębi,

I kryształowe pałace na głębi,

I księżycowe korony w noc ciemną...

I mogła była, co chce, zrobić ze mną.

V

Raz — że nie była niebieskim aniołem,

  Myślałem całe długie pół godziny;

  Wyspowiadałem się potem z tej winy —

Słuchajcie! — Oto przed Tella kościołem

Pierwsza na kamień wyskoczyła płocha

I powiedziała mi w głos, że mnie kocha,

I odesłała mnie znów na jezioro,

  Łódkę mą — piersią odtrąciwszy białą...

  A ja — ach, nie wiem, co się ze mną stało!

Czy mnie anieli do nieba zabiorą,

Czy grzmiące fale jeziora pochłoną,

Czy uśmiechami rozrywa się łono,

Czy serce jak lód rozegrzany taje,

Czy dusza skrzydeł anielskich dostaje,

Czyli w nią wstąpił cały anioł złoty?

Czyli uśmiechów pełna? czy tęsknoty?

Wszystkie uczucia gwałtownymi loty

Na serce spadły, jak gołębi chmura

Pić łzy i białe w nim obmywać pióra,

Aby się czyste rozlecieć po niebie...

Wtem zawołała łódź ze mną do siebie.

Usłyszała ją łódka i spostrzegła,

I sama do niej z błękitu przybiegła.

VI

Pod ścianą ze skał i pod wieńcem borów

Stoi cichości pełna i kolorów

Tella kaplica. Jest próg tam na fali,

Gdzieśmy raz pierwszy przez usta zeznali,

Że się już dawno sercami kochamy;

A pod tym progiem są na wodzie plamy

Od sosen, co się kołyszą na niebie,

I od skał cienia; gdzie mówiąc do siebie,

Wbite do wody trzymaliśmy oczy.

A pod tym progiem fala tak się toczy,

I tak swawolna, i taka ruchoma,

  Że wzięła w siebie dwa nasze obrazy

I przybliżała łącząc je rękoma,

  Chociaż nas tylko łączyły wyrazy.

Ach! fala taka szalona i pusta!Że połączyła nawet nasze usta,

Choć sercem tylko byliśmy złączeni.

Fala tak pełna ruchu i promieni,

Że jednym światła objąwszy nas kołem,

Zmieszała niby anioła z aniołem.

Gdy myślę — boleść dręczy mię niezmierna.

Falo! niewierna falo! — i tak wierna!

VII

Raz mię ów anioł zaprowadził złoty

Przez jasne łąki do lodowej groty.

Tam ją obielił dzień alabastrowy;

I mróz na czole mej jasnej królowéjPerłami okrył wszystkie polne róże;

I ze sklepienia łzy leciały duże;

A we łzach sylfy z jasnością ogromną

Deszczem spadały na białą i skromną.

Słysząc, że ściany płaczą coraz głośniej,

Cała się szatą okryła zazdrośniej

I wszystko oczom ciekawym ukradła,

I jeszcze ręce skrzyżowane kładła

Na alabastry widne, choć zakryte.

  Tak nieruchoma stała — a koło niej

Igrały tęcze w blaski rozmaite.

  Ja wtenczas modlić się zacząłem do niej.

Ave Maria!

Jak biała róża, kiedy się rozwija,

Róż pokazuje z piersi odemkniętej,

Taki rumieniec wyszedł z lica świętej.

I zamyślona odwróciła głowę,

Palec na ściany kładąc kryształowe;

Jak ta, co imię ukochane kryśliLub o błękitnych jakich myślach — myśli.

Wreszcie się do mnie obróciwszy rzekła:

,,Może za miłość ja pójdę do piekła

I gdzieś w piekielne wprowadzona chłody,

Wszczepioną będę w kryształowe lody

Jako ta bańka z powietrza i z tęczy...”

,,Lecz prawda” — rzekła — „jeżeli się męczy

Ta jasność, słońca stworzona promieniem,

  Którą lód w sobie mrozi i zabija,

Można ją z lodu uwolnić westchnieniem...”

  Ave Maria!

VIII

Pójdziemy razem na śniegu korony!

  Pójdziemy razem nad sosnowe bory,

Pójdziemy razem, gdzie trzód jęczą dzwony!

Gdzie się w tęczowe ubiera kolory

  Jungfrau i słońce złote ma pod sobą;

Gdzie we mgle jeleń przelatuje skory;

Gdzie orły skrzydeł rozwianych żałobą

  Rzucają cienie na lecące chmury;

0 moja luba! tam pójdziemy z tobą.

A jeśli z takiej nie wrócimy góry,

  Ludzie pomyślą, że nas wzięły duchy

I gdzieś w niebieskie uniosły lazury;

Żeśmy się za gwiazd chwycili łańcuchy

  I ulecieli z Pelejad gromadą.

I tylko po nas potok spadnie głuchy,

  I błyszczącą się łez rzuci kaskadą.

IX

Ach! najszczęśliwsi na ziemi nie wiedzą,

  Gdzie duchy skrzydła na ramionach kładną,

Gdzie jak łabędzie zadumane siedzą;

  Ach! najciekawsi na świecie nie zgadną,

W jakim szalecie żyłem z moją miłą;

I wiele nam róż do okien świeciło,

I wiele wiszeń naokoło rosło,

Ile słowików na wiszniach się niosło;

Ile tam w każdą noc miesięczną, bladą,

Kłóteń słowików płaczących z kaskadą;

Ile trzód naszych szło na łąkach dzwonić...

Ach! tego nawet śpiącym nie odsłonić

Ani pokazać, ani zawrzeć w słowie...

Łąka i szalet, i wisznie w parowie,

W takim parowie, że stróż anioł biały

Rozwijał skrzydła od skały do skały

I nakrywał ten cały parów dziki,

Szalet i róże, i nas, i słowiki.

X

Lecz nadto było cyprysowej woni

I nadto barwy, co się w różach płoni;

I chciała nas już miłość ująć zdradą. —

Było to rankiem — pomnę — pod kaskadą —

Byliśmy niczym nie strwożeni — sami —

Czytając książkę pełną łez, ze łzami.

Wtem duch mi jakiś podszepnął do ucha,

  Ażebym na nią z książki przeszedł okiem. —

Była jak anioł, co myśli i słucha —

  I nagle — takim przejrzystym obłokiem

Rumieniec smutny twarz jej umalował,

  Że nie wiem dotąd, jak się wszystko stało;

Alem ją w usta różane całował

  I czułem ją tu, na mych rękach, białą,

Sercem bijącą, brylantową w oczach.

Wtem nagle — w jasnej kaskady warkoczach

Coś pomieszało się i coś urzekło;

Wiatr na nas rzucił całe wodne piekło

I z kwiatów spłoszył wilgotnymi mgłami. —

Odtąd jużeśmy nie czytali sami.

XI

Odtąd w uśmiechach była dla mnie rzadsza,

Smutniejsza, cichsza i bielsza, i bladsza.

W głębszych się coraz zanurzała cieniach

I obrywała róże na strumieniach;

Albo przy kaskad naciągniętej lutni

Stawała słuchać tak jak ludzie smutni,

Z twarzą spuszczoną; lub sama w ustroni

  Ręce na białą zakładała szyję

Jak ta, co boi się albo się broni.

  Lub jako gołąb, co w strumieniu pije,

Do nieba jasnym wzlatywała okiem.

Już wolnym, sennym błąkała się krokiem

I jaskółeczek utraciła zwinność,

I zadumała ją całą — niewinność.

XII

Widząc ją taką chciałem bronić siebie

I rzekłem: „Luba! jak Bóg jest na niebie,

Z sercaś mi wszystko odpuścić powinna;

Lilija jedna wszystkiemu jest winna.

Otoś ty wczoraj w tym źródle, co bije

Na jasnej łące, myła twarz i szyję;

A tam za tobą prosta, niedaleka,

Jak służebnica, co z rąbkami czeka,

Lilija jedna, cała jasna, w bieli,

Oczekiwała, aż wyjdziesz z kąpieli.

Widząc was obie takie białe, w parze,

Myślałem, że śpiąc o aniołach marzę;

I drżeć zacząłem, i zadrżałem wszystek,

I jeden tylko poruszyłem listek,

Ten listek inne poruszył listeczki,

I szmer się zrobił — ty wybiegłaś z rzeczki;

I takeś prędko uciekała zlękła,

  eś łonem kwiatu potrąciła pręty;

I lilijowa wnet łodyga pękła,

  I kwiat z niej upadł twoją piersią ścięty;

A jam rozważać zaczął z twarzą bladą,

  Jak ten kwiat kruchy, jak ty jesteś zwinna.

I oto dzisiaj rankiem, pod kaskadą —

  Nie jam był winien — lecz lilija winna”.

XIII

Płonęła wonna jak kadzidło mirry

  I widać było, że nie wiedząc płonie.

Głębszymi oczu stały się szafiry

  I prędsza fala białości na łonie,

  I dziwnym ogniem rozpalone skronie

Wczesne zwiędnienie dawały bławatkom.

Ona z tych była, co się skarżą matkom,

I skarżyła się gwiazd cichej gromadzie,

Gdy do snu księżyc niepełny się kładzie;

Gdy kwiaty szepcą miłośnie do ucha,

Co zamyślone, własnych myśli słucha.

XIV

Czy ty gdzieś teraz, o miła, z rozpaczą

  Aniołom boskim mówisz rozżalona?

Jak ci, co mówią skarżąc się — i płaczą,

  Że była burza gromami czerwona,

Że była grota posępna i ciemna

  I grocie z kaskad kryształu zasłona;

Że była trwoga w ciemności tajemna,

  Razem niepamięć jakaś boskiej kary;

I skarga smutna czystych nimf podziemna;Że nas tam samych dzień odstąpił szary

  I zastał z twarzą ognistą przy twarzy

I ptasząt nas tak obudziły gwary.

  Mówisz ty o tym, jak ta, co się skarży?

O! nie mów ty tak aniołom, niebieska!

Bo każda twoja brylantowa łezka

Jednemu będzie z tych jasnych pożarem.

  Bo ja, ach, gdybym był także aniołem,

  Z rozpromienionym na błękitach czołem;

I nieskończoność całą miał obszarem,

I mógł zarządzać gwiazdami wszystkiemi:

  Nie chciałbym gwiazdy niebieskimi świecić,

  Lecz tylko rzucić błękity i lecić,

I taką jak ty mieć moją — na ziemi.

XV

Z groty ta piękna wyjść nie śmiała sama.

  Słońca się może bała na lazurze,

  Że za promienne będzie i za duże

Albo że będzie jako czarna plama.

Ale na niebie była z tęczy brama,

Na wypłakanej rozwieszona chmurze.

Wyszła. — I naprzód ją zdziwiły róże,

Że takie były jak wczoraj różowe.

Zerwała jedną i podniosła głowę,

I zadziwiła ją ta tęcza ranna,

Niebios błękitnych przezroczystość szklanna,

Krążek księżyca tonący w błękicie.

Zda się, że nowe ją zdziwiło życie,

Tak w ciszy czegoś słuchała, tak biegła;

Aż gdzieś w krysztale jeziora spostrzegła

Na licu swoim przezroczystszą białość,

Żywszy ust koral i większą omdlałość,

I uśmiech pełny tęsknoty, i żałość.

Więc osłoniła się cała w warkoczu

I więcej na mnie nie podniosła oczu.

XVI

Jest chwila, gdy się ma księżyc pokazać,

  Kiedy się wszystkie słowiki uciszą

  I wszystkie liście bez szelestu wiszą,

  I ciszej źródła po murawach dyszą;

Jakby ta gwiazda miała coś nakazać

I o czym cichym pomówić ze światem,

Z każdym słowikiem, z listeczkiem i z kwiatem.

Jest chwila, kiedy ze srebrzystą tęczą

  Wychodzi blady pierścionek Dyjanny:

Wszystkie się wtenczas słowiki rozjęczą

I wszystkie liście na drzewach zabrzęczą,

  I wszystkie źródła jęk wydają szklanny;

O takiej chwili, ach, dwa serca płaczą,

Jeśli coś mają przebaczyć — przebaczą;

Jeżeli o czym zapomnieć — zapomną.

O takiej chwili z moją panią skromną

Jużeśmy siedli w naszych progach sielskich,

Już rozmawiali o rzeczach anielskich.

XVII

Jak śpiewający na niebie skowronek,

Z gór słychać było pustelnika dzwonek.

Rzekła raz: „Chodźmy do staruszka celi,

Może rozgrzeszy, może rozweseli,

Dłonie nam zwiąże i kochać ośmieli”.

Tak mówiąc wbiegła do sosnowej chaty,

  Szybko zamknęła wszystkie okienice,

Ażeby na nią nie patrzały kwiaty;

  I ustroiwszy się jak gór dziewice,

Wybiegła do mnie — myślałem, że padnę!...

Ani jej oczy kiedy takie ładne,

Ani jej usta takie były świeże...

  Motyla miała czarnego na głowie,

Ten alabastrów od smagłości strzeże;

  I przeświecony od słońca w połowie

Na czoło rzuca skrzydła cieniu duże;

A pod motylem pochowane róże

Spod czarnej gazy patrzały ciekawe,

Na pół zamknięte, świeże, jeszcze łzawe;

Wiedząc, że zawsze strzegę serca strony,

Złośliwy motyl usiadł przechylony.

Myślałem, że mu to skrzydło połamię...

Siadł i na lewe przechylił się ramię.

I któż by wierzył w przeczucia, co straszą,

  Gdy wyobraźnia cała szczęściem dumna!

Gdym z góry spojrzał na dolinę naszą,

  Szalet się oku wydawał jak trumna,

Maleńki, cichy; kiedym spojrzał z góry,

Nasz ogród z wiszeń jak cmentarz ponury;

I niespokojne o nas gołębice,

  I zadumane o nas w łąkach trzody;

  Ziemia smutniejsza, błękitniejsze wody,

Zabite śmierci ćwiekiem okienice;

Wszystko zaczęło mię straszyć i smucić,

Jakbyśmy nigdy nie mieli powrócić.

Szedłem posępny i drżący na góry...

Jeziora czarne, głazy, śniegi, chmury;

Girlandy z orłów na błękitnym lodzie,

Słońce czerwone jak krew o zachodzie,

Dom pustelnika śniegiem przysypany

I dwa ogromne na straży brytany,

Krzyżyk na celi, gdzie siadały gile,

Cela, pustelnik stary, księgi w pyle —

Wszystko to dzisiaj już podobne snowi...

  Pamiętam tylko, że promień zachodu

Cały się na twarz rzucał Chrystusowi,

  Kiedy na palec jej zimny jak z lodu

Kładłem pierścionek..................

.................................

XVIII

Gaje! doliny! łąki i strumienie!

  O nie pytajcie wy mię, smutne, o nią.

  Są łzy, co mówić na zawsze zabronią.

A kiedy mówię, wpadam w zamyślenie;

I widzę jasne, błękitne spojrzenie,

  Co się zaczyna nade mną litować,

  I widzę usta, co mię chcą całować,

I drżę — i znów mię ogarną płomienie.

  I nie wiem, gdzie iść? i gdzie oczy schowa

I gdzie łzy ukryć? i gdzie być samotnym?

  I staję blady, i kreślę jej rysy;

Lub imię piszę na piasku wilgotnym;

  Lub błądzę między róże i cyprysy

Jak człowiek, który skarb drogi postrada,

Zmysły utracił i płacząc usiada

Tam, kędy urny na grobowcach siedzą;

Myśląc, że groby o niej co powiedzą.

XIX

Jest pod moimi oknami fontanna,

  Co wiecznie jęczy zapłakanym szumem;

  Jest jedne drzewo, gdzie harfowym tłumem

Żyją słowiki jedna szyba szklanna,

Gdzie co noc blada zaziera Dyjanna

  I czoło moje smutnym blaskiem mami.

  I tak mię budzą zalanego łzami,

Te drzewo, księżyc ten i ta fontanna.

I wstaję blady, przez okno wyzieram

  Słuchając różnych płaczów na dolinie.

  Słowiki jęczą i fontanna płynie,

Mówią mi o niej — ja serce otwieram

  I o śmierć prędką modlę się z rozpaczą,

I schnę, i więdnę — i ach, nie umieram...

  I co dnia budząc mnie fontanny płaczą.

XX

Kiedy się myślą w przeszłości zagłębię,

  Nie wiem, jak sobie jej postać malować?

  Czy kiedy przyszła śpiącego całować

Jak z rozwartymi skrzydłami gołębie?

Czy wtenczas, kiedy uciekała trwożna?

  Czy gdy na jedną ze mną księgi kartę

  Wbijała oczy błękitne, otwarte,

Na każde moje spojrzenie ostrożna?

Czy kiedy wiejskim otoczona dworem

  Chodziła gdyby zaklęta królowa?

Czy kiedy cicho uśnie pod jaworem?

  Czy kiedy goni? czy kiedy się chowa

W księżyca blasku biała — lub wieczorem

  Od Alp na śniegu różowych — różowa?

XXI

Skąd pierwsze gwiazdy na niebie zaświecą,

  Tam pójdę, aż za ciemnych skał krawędzie.

  Spojrzę w lecące po niebie łabędzie

I tam polecę, gdzie one polecą.

  Bo i tu — i tam — za morzem — i wszędzie,

Gdzie tylko poszlę przed sobą myśl biedną,

Zawsze mi smutno i wszędzie mi jedno;

  I wszędzie mi źle — i wiem, że źle będzie.

Więc już nie myślę teraz, tylko o tem,

  Gdzie wybrać miejsce na smutek łaskawe,

Miejsce, gdzie żaden duch nie trąci lotem

  O moje serce rozdarte i krwawe;

  Miejsce, gdzie księżyc przyjdzie aż pod ławę

Idąc po fali... zaszeleści złotem

I załoskocze tak duszę tajemnie,

Że stęskni — ocknie się i wyjdzie ze mnie.