Bezpłatny fragment - Córa Piastów

I.

I znowu chodźcie posłuchać ciekawie, —

I znowu bitwę przed oczy wam stawię,

I znowu kreślę litewskie postacie,

Brodate, dzikie, ubrane w niedźwiednie,

Miękkie jak dzieci, gdy w domowej chacie,

Straszne, gdy idą w krainy sąsiednie,

Kiedy dzikości popuściwszy wodze,

Kąpią się we krwi, rabują w pożodze.

Nawet, niepomny obowiązków syna,

W niedobrej chwili kreślę ich oblicze,

Gdy ich bojaków skrwawiona drużyna

Wiedzie z sąsiady wojny napastnicze

I w cztery strony, czterma wiatry bieżyDla brzydkiej zemsty lub brzydszej łupieży.

II.

Wstyd nie płomieni synowskiego czoła,

Że mych praojców łupieżcami zową:

Czyż ich sąsiady żyjące dokoła,

Co wyznawały wiarę Chrystusową,

Lepsze poganom podawały wzory

Bratniej miłości i świętej pokory?

Kiedy zachodni rycerze jak fala

Zabijać Litwę dla odpustu płyną,

Zowiąc jej synów dziećmi Beliala,

Dzikim potworem i leśną gadziną;

Czegóż się dziwić, że gromada dziczy

Głowę podniesie i żądłem zasyczy,

Gdy krew' bojową Kawas mu poruszy,

Kiedy go Perkun do zemsty poduszczy?

Bardziej się dziwić, gdy dziki syn puszczy

Słodkim uczuciom da przystęp do duszy,

Gdy bałwochwalcy marsowa jagodaŁzami czułości zaleje się hojnie,

Kiedy starcowi dłoń synowską poda,

Gdy uszanuje słabszego na wojnie,

Kiedy oszczędzi dla rycerskiej cześciGłowę dziecięcą albo wstyd niewieści.

Spytajcie wtedy: skąd on cnotę bierze?

Gdzie on to widział? kto w nim ludzkość budzi?

Czy własne serce? albo leśne zwierzę?

Skąd się nauczył? — pewno nie od ludzi!

Gdy doń Krzyżacy pukają we wrota,

Wie, co go czeka od wyznawców Chrysta:

Starcom zaguba, niewiastom sromota,

Mężom kajdany i hańba wieczysta,

A chacie płomień, a bogom zniewaga —

Nikt nie wymodli, nikt się nie wybłaga.

I Litwin — srogi, gdy twierdzę zdobędzie,

Pluska się we krwi, nie oszczędza jęku,

A miecz i ogień, zniszczenia narzędzie,

Nie dopuść Boże widzieć w jego ręku!

Jednak wśród ognia, wśród jęków skonania

Uszy zatyka i oczy zasłania:

Bo mu potrzeba być sroższym od zwierza,

A on własnemu sercu nie dowierza.

Żelaznym hełmem uzbrojona głowa

Lęka się dumek, co rozczulić mogą,

A dzielna ręka w godzinę złowrogą

Od bicia serca zadrżeć mu gotowa:

Och! bo to serce bogowie odlali

Z miękkiego wosku i ze twardej stali.

III.

Stareć to czasy, które wam wygwarzę.

Dawno już w próchno rozpadły się ręce

Owego ludu, co w szumnym rozgwarze

Dał Trojdenowi oznaki książęce,

Co mu zwierzając przyszłość swojej doli,

Przybrał młodzieńca w uroczyste szaty,

W szkarłatną szubę i kołpak soboli,

Dał mu miecz kuty i pancerz bogaty.

Ten miecz i pancerz, i szubę z hatłasuDawno już wilgoć przejadła z mogiły;

Trzy łokcie ziemi i sześć wieków czasu

Tamtejszych ludzi dawno już przykryły.

 W stolicy Kniaziów, w odwiecznym Kiernowie,

Kurhany władców zaorane miedzą;Śpi stara Litwa — a jej potomkowie

Nawet podania swych ojców nie wiedzą.

Zimnym toporem ścinają dąb wzniosły

Z piersi pradziada na grobie wyrosły;

A z niego drewka szczepiąc do komina,

W święto do ognia zaprosiwszy gości,

Naród cóś marzy, niby przypomina,

Majaczy powieść o starej przeszłości.

Wtedy cóś burzy jego krew zaskrzepłą,

Iskra zapału odżywa w nim jawna;

Czy to z powieści, czy z kominka ciepło?

Może ten ogień tlał w duszy od dawna?

Bóg raczy wiedzieć!

IV.

      Litewską stolicę

Po Narymuncie objął Trojden młody.

Już go poznały sąsiednie narody,

Gdy jeszcze sprawiał podlaską dzielnicę,

Wiedzieli o nim i cudzy, i swoi,

Że mądry w radzie, a chrobry we zbroi.

Ze swej stolicy, jak ze skały sokół,

Śledził, skąd grożą najbliższe zamachy:

I Ruś, i Niemców, Mazowsze i LachyBystrem spojrzeniem obrzucił naokół.

Wszędy wrogowie na Litwę zażarci,

Gotowi działać czy jawnie, czy zdradnie.

Trojden rozmyślał: kogo naprzód skarci?

Czyje najazdy uprzedzić wypadnie?

Najniespokojniej jego oko pada

Na Mazowiecką dzielnicę Konrada.

V.

Syn Ziemowitów — od Białego Leszka

Dzierżył te kraje na prawach wasali.

Znajoma Litwie na Mazowsze ścieżka,

Znajome pola, gdzie krew przelewali,

I twarde mury mazowieckich grodów,

I twarde piersi tamecznych narodów.

Dziś dobra pora odznaczyć się świetnie:

Trojden wypadków mazowieckich świadom,

Konrad, pacholę siedemnastoletnie,

Sił jeszcze nie ma oprzeć się napadom;

Matka, po życia smutnego kolejach,

Mężowskiej śmierci płacząc dogorywa;

A lud Mazowszan pracuje we żniwa,

A baronowie polują po kniejach,

A starostowie ucztują w komnatach,

A straż zamkowa usypia na czatach.

Niechże ucztują, niech bawią się sami,

Niech śpią ich straże z bardyszem we dłoni,

Nim róg litewski pobudkę zadzwoni

Pod ceglanemi ich grodów basztami.

VI.

Trojden dał hasło o rannej jutrzence:

Pokorne echo z gór, lasów i rzeki

Poniosło pilnie rozkazy książęce —

Przez dzień obiegło po Litwie dalekiej,

Że każda strona, każdy Litwy przedział

Już się wieczorem o haśle dowiedział.

I z gór, i z lasów wychyliły głowę

Srogie postaci wojowniczej dziatwy.

Śpieszą pod Kiernów wojska Trojdenowe,

Że ich rachunek zaprawdę niełatwy,

A wszystko krzepka gdyby dęby młodzież,

Chrobre jej twarze, a straszliwa odzież.

W niedźwiedzich szubach, kudłami do góry,

Przy bokach trąba i siekiera wisi,

W rękach oszczepy, korbacze, kostury,

A zamiast czapki łeb wilczy lub rysi,

A jeszcze inszy uczepił na czole

Długie kły dzika lub rogi bawole;

A konie Litwy oszyte w rogożeParskają spięte tręzlą wojownika, —

Zdumione oko rozeznać nie może:

Jaki to potwór z lasu się wymyka?

Bo ludzkich kształtów dojrzeć tu niesnadnie,

Chyba je serce lękliwe odgadnie.

VII.

Na przodzie Litwy książę Trojden hasa:

Ma strój ozdobny junacko a suto,

Uderza w trąbę, co wisi u pasa,

W trąbę bawolą we srebro okutą.

Kibić ma smukłą — znać zaraz młodziana,

A hełm wysoki, roboty nie lada,

A kita strusia, wiatrami rozwiana,

W pysznych zakrętach na szyję mu spada.

Twarz ogorzała, lecz kraśna a świeża,

Brew' lekkim marsem pysznie się najeża;

A spod brwi gęstej gdy spojrzeniem strzela,

To mu i sokół zda się nie dostoi —

Wzrokiem przeszywa pierś nieprzyjaciela

I czułe serce niewinnej dziewoi.

Włos kędzierzawy i kita pierzasta

Igrają z wiatrem, gdy leciuchno wionie;

Zdobi wąs czarny Trojdenowe skronie,

A czarna broda bujno mu zarasta.

Ręce niezbrojne, krom lnianej odzieży,

By tem swobodniej wymierzać zamachy,

Pancerz u piersi kolcami się jeży,

A na ramionach ma skrzydełka z blachy.

Przez jedno ramię, na rzemiennym pasie

Wisi róg żubra, którym hasło dawa;

Przez drugie ramię szeroka, jaskrawa,

Zwisa siekiera, co krwi pragnąć zda się.

U boku wodza, na poprędze złotej,

Miecz długi, ciężki, niekształtnej roboty.

Rumak, obleczon czaprakiem z niedźwiedni,

I rży, i parska, snadź zwycięstwo wróży...

Truchlejcie ludy krainy sąsiedniej,

Już wam podobno nie ostać się dłużej!

Nie dla popłochu, nie na popis marny

Ten hufiec z puszczy wynurzył się czarnej!

Aż rzeźwo słuchać, gdy ziemia zatętni

Pod kopytami niezliczonych koni,

Aż echo rade, gdy wojacy chętni

Gwarliwie jadą po leśnej ustroni,

Lub z męskiej piersi, co się nic nie lęka,

Zagrzmi w sto głosów pochodu piosenka.

VIII. Pieśń pochodu Litwinów

   Niech wesoło szumi las:

   Kniaź do boju wezwał nas;

 Umocnijmy dzisiaj ducha,

 Jutro falą krew zaplucha —

     Idziem w dobry czas.

   Śmiało, koniu, idź na bój!

   Towarzyszu dobry mój!

 Kiedy pan twój wrogów draźni,

 Ty nie pierzchaj dla bojaźni,

     Ale mężnie stój.

   W mocnych murach mieszka Lach,

   Ale w piersiach jego strach;

 A my Lacha w jednej chwili

 Zwyciężyli, wyszydzili,

     Wzięli twierdzy gmach!

   Ziemię Niemców dobrze znam:

   Bo dziewczęta kraśne tam;

 Lecz my Niemca krwią się zleli,

 Krasawice uścisnęli,

     Nie uciekły nam!

   Gdyśmy dalej poszli w tan,

   Drżały mury gdańskich ścian —

 My wypadliśmy z zasadzki,

 Aż pobledniał wódz krzyżacki,

     Gdańskich murów pan!

IX.

Babiński zamek choć ludny i zbrojny,

Lecz mur i rycerz niegotów do wojny.

Zwodzona brama na oścież otwarta,

Wały zarosły, ostrokół wyjęty,

Wodzowie drzemią, a żołdacka warta

W sąsiednich puszczach walczy ze zwierzęty:

Bo książę Konrad syn Ziemowitowy

Polubił tylko biesiady i łowy.

Niedoświadczony, zwyczajnie jak młodzian,

Ognia nad domem nie baczy — i nie wie,

Że najstraszniejsze przygasłe żarzewie,

Że wróg najbliższy, kiedy najmniej spodzian.

Jeleń wysmukły przebieżał mu drogę,

Więc postanowił spolować rogacza,

I wszystkich wodzów, i całą załogę

Wezwał na łowy.

      Drużyna junacza,

Barony państwa, jakby motłoch ślepy,

Marnie w ostępach łamią swe oszczepy.

Już drugi tydzień jak goście sproszeni:

Z rana za zwierzem goni się gromada,

W południe sypia wpośród leśnych cieni;

Wieczorem gwarno do uczty zasiada,

A książę wesół — a zdrojami płyną

Miód mazowiecki i pannońskie wino.

X.

Właśnie przy zwłokach leśnego rogala

Huczna drużyna piła pogrzebowe,

Gdy łoskot trąby odezwał się z dala,

Głuchy, niepewny, stłumion przez połowę;

Raz... drugi... trzeci... ozwały się wreszcie

Okrzyki mężów i płacze niewieście.

Konrad spójrzenie zwrócił ku drużynie:

«Słyszycie — mówi — skąd ten okrzyk płynie?»

«Nic, Mości książę, wszak słuch mi się nie ćmi;

(Odpowie Pełko, starszy wojewoda)

To jakaś w wiosce kłótnia między kmiećmi.

Kończmy kielichy: bo przerywać szkoda!»

«Czyście słyszeli te trąby rozgwary?»

(Zapytał książę Zbigniewa Kanclerza).

«To jakiś strzelec zwoływa ogary.Śpieszmy do lasu: bo opuścim zwierza».

«Widzicie łunę pożarną na niebie?»

(Rzekł ku Lassocie, staroście warowni).

Lassota spójrzał naokoło siebie:

«To nic — odpowie — to jacyś wędrowni,

Jacyś pielgrzymi, wracając z odpustu,

Przy drodze sobie naniecili chrustu.

Spocznijmy raczej, miłościwe książę:

Bo jutro rano pracowite łowy.

Niech Wasza Miłość swój pancerz odwiąże».

Taką dał radę starosta grodowy;

Trafiło słowo do ucha Konrada:

Odwiązał pancerz i swój oszczep składa,

A na niedźwiedni, jak w miękkiej pościeli,

Układł się książę, plemię Ziemowita;

Wzorem książęcia dworzanie posnęli.

A poza lasem znowu trąba zgrzyta

I słychać jęki zmięszane z hałasem,

I chmura dymu zawisła nad lasem.

XI.

A Trojden w zamku — już wdarł się na wały,

Powiązał straże łyczanemi sznury;

Trąby litewskie w warowni zagrały;

Wstąpił w swe prawa zwycięzca ponury.

Litwin z okrzykiem do skarbcu się wdziera

I srebra Piastów garściami rozdziela.

Drzwi do kaplicy rozdarła siekiera,

Gdzie był złocisty obraz Zbawiciela;

Zabrano srebrne wzorzyste ornaty,

Złote kielichy i relikwijarze.

Do nóg Trojdena padał ksiądz brodaty,

Pewien, że świętość uszanować każe.

Trojden popatrzył na oblicze Chrysta:

«To Bóg wasz? — spyta — za cóż go męczycie?»

Stanął, podumał — i łza uroczysta

Z oczu pogańskich polała się skrycie;

I rzekł do księdza: «Ten krzyż to mi znany,

Bo go Krzyżacy na swych płaszczach noszą;

Pewno to przez nich Bóg ukrzyżowany:

Bo oni męczyć gotowi z rozkoszą.

Czemuście, pytam, stary wajdeloto,

Nie dali wiedzieć do Litwy w tej chwili?

Tam insze bogi — ale mniejsza o to —

Waszego Boga my byśmy bronili.

Och! jak on cierpi! jak zraniony srodze!

Za cóż go męczą ciernistą koroną?» —

Tak mówił Trojden — i krzyknął na wodze,

By nic z kaplicy więcej nie ruszono.

Litwa, czcząc rozkaz książęcej potęgi,

Wyszła z kaplicy i dalej się wali

W ciemne komnaty, gdzie chowano księgiPargaminowe z klamrami ze stali.

Jedne z nich świętsze a oprawne suto,

Stalnym łańcuchem do półki przykuto; —

Insze, obite cedrowemi deski,

Pobożna ręka zebrała dokoła,

To są Doktory, Ojcowie Kościoła,

Z nich dusza ludzka ma pokarm niebieski;

A insze pracy niesłychanej potem

I piękne kunsztem wybornej skryptury,

Malował barwą, naprowadził złotem

Mnich benedyktyn świętokrzyskiej góry —

To chrześcijańskiej nauki filary

Ewangielija lub Testament stary;

A insze zasię pargaminu skręty,

Żywe świadectwo pięknej świata chwili,

To Marek Tullus, Horacy, Wirgili,

Starego Rzymu relikwijarz święty.

Rzym, chrzestna matka Lechowej krainy,

Tuląc ją k'sobie niedawnemi laty,

Podarowała ten spadek jedyny,

Jak święte krzyżmo wiary i oświaty.

Piśmienne skarby Piastowie od wieka

Zbierali skrzętnie, kupowali drogo.

Ale się Litwin w książki nie zacieka:

Lęka się czarów, które w nich być mogą.

Zamknięty w klamrach może tam duch jaki

Wywoła wróżbę Litwinom złowieszczą;

Kto wie, te czarne i kraśne zygzaki

W swych ostrych żądłach czy jadu nie mieszczą.

Tak się lękając nieznanej potęgi,

Trojden spoglądał na łacińskie księgi;

Wdział rękawicę — i wolumen stary

Ujął, popatrzył raz, drugi i trzeci,

I rzekł do Litwy: «Wynieście te czary,

Puścić je z dymem — niechaj zło uleci».

Więc dzika tłuszcza na księgi się miota,

Odziera klamry ze srebra i złota,

I w środku zamku suty ogień kładnie,

I skarby wiedzy rzuca nań bezładnie.

A kiedy ogień z między kart wybucha,

Gdy się pargamin kurczy i popieli,

Litwini z boku naocznie widzieli

Latającego ponad stosem ducha:

Jak biały ptaszek zwinął się w przestrzeni.

Otoczon blaskiem ze siedmiu promieni.

To był zaprawdę duch mądrości Bożej,

Z którego Światło, Roztropność, Odwaga;

Ten Duch skrzydlaty nie mści się, nie sroży;

Kiedyś go Litwa na klęczkach przebłaga;

On na jej głowę rzuci swe odblaski

Ze siedmiorakich promieni swej Łaski.

XII.

Aż dotąd w zamku był rabunek cichy:

Związana warty żołnierska drużyna,

A tłum niewieści i dwa stare mnichy

Żadnym oporem nie drażnią Litwina,

Kto niedołężny, pogląda z daleka,

Kto może uciec, trwożliwie ucieka.

Ale gdy Litwin lochów się dopyta,

Gdzie stały miody kołodzieja Piasta,

Gdy pije stare wina Ziemowita,

W zagrzanych głowach szaleństwo urasta.

Już się zwyciężca na niewiasty miota,

Na karkach starców próbuje brzeszczota,

Podkłada ogień pod dębowe ściany,

Puszcza do okien kamienie i strzały,

Już dzikie pieśni, już trąby zagrały,

Zawył wrzask dziki z płaczem pomięszany;

A kędy stąpią zwyciężcy gwałtowni,

Krew bryzga ziemię i ściany warowni

 Wtem most zatętnił — i co siła zmoże

Pędzą z ostępu strzelcowie Konrada,

Zbrojni w oszczepy i myśliwskie noże.

Pełko piorunem na Litwiny wpada,

Tratuje końmi ich wpół pijane głowy,

W szerokie piersi wpędza sztych stalowy.

Prędko się Litwa z upojenia trzeźwi

Sygnałem trąby i krwawemi dzieły,

I bój gwałtowny zakipiał tém rzeźwiej,

Że chrobre piersi dawno go pragnęły.

W lekkich kolczugach wymuskane Lachy

Zwinniej harcują i mieczami sieką;

Litewskich ramion silniejsze zamachy

Zadają cięcia straszliwsze daleko.

Grzmią silne piersi, człek z człekiem się splata,

Zgrzytają miecze po pancernej blasze,

Prosta niedźwiednia i zbroja bogata

Latają w szmaty — łamią się pałasze,

Żelazne hełmy druzgocze siekiera,

Śmierć ulatuje i swe łupy zbiera.

XIII.

Dowódca zamku Pełko siwobrody

Z młodym Trojdenem puszcza się w zawody.

Wiek ich nierówny, ale dzielność równa;

Spotkać się z sobą pragną najgoręcej:

Dusza Trojdena ognistsza, gwałtowna;

Lecz Pełko w boju doświadczony więcej.

Zwarli się na pół żelaznemi ciały —

Jeden drugiego nie zachwiał, nie zdążył;

Grzmotnęli w miecze, aż skry posypały —

Lecz żaden miecza w piersiach nie pogrążył.

Ciosy Trojdena piorunem ognistym

Z góry z gwałtownym uderzają świstem.

Pełko, jak granit mchem siwym porosły,

Tępi pioruny na swem twardem łonie.

W oczach Trojdena całe piekło płonie; —

U Pełki uśmiech bohaterski, wzniosły,

Miecz zda się przyrósł do prawicy dziada,

Na każde cięcie — cięciem odpowiada,

Po każdym ciosie znać, że wprawna ręka,

Lach litewskiego nie szczędzi mocarza,

Gniewem nie płonie, śmierci się nie lęka,

Życia niebacznie na sztych nie naraża:

Był to bój piękny — i Litwa, i Lachy

Stanęli patrzeć, co się zeń wywiąże.

Lach miał kolczugę, a litewskie książę

Pancerz ze szwedzkiej wykowany blachy.

Miecz u Litwina był gruby, miedziany,

Kuty po prostu w niemieckiem kowadle,

Zwijał się w rękach szybko i zajadle,

Rąbał kolczugę, lecz nie zadał rany.

A miecz u Pełki stalowy, wenecki,

Dobrze hartowny i cieńki jak wstęga,

Takt jego pewny, zamach nie zdradziecki,

Przekrawa pancerz, aż do ciała sięga,

A gdzie dosięże, to jak ogniem pali,

Kraśny krwi sznurek wytryska spod stali.

Lecz takie cięcia, to jak żądła pszczoleBurzą do zemsty Litwina nad Lachem:

Trojden zakipiał — i silnym zamachem

Strzaskał mu stalną przyłbicę na czole.

Pełko się zachwiał i na odlew płatnie,

Pancerz Trojdena ugiął się podatnie;

Aż prysnął rzemień, co mu pancerz spinał,

Ciężki napierśnik oderwał się z szyje; —

Już w rękach Lacha wenecki puginał

Miał się dopytać, kędy serce bije;

Gdy mężny Trojden swe miedziane ostrze

Wrąbał mu w czoło — padł lacki wojwoda,

Jak dąb spróchniały gdy się gromom poda,

Z trzaskiem po ziemi konary rozpostrze,

Pierś Lacha takty ostatnie dobija,

A usta szepcą: Jezus i Maryja...

Skonał...

XIV.

      Litwini wszędy górę biorą;

Lach pod ich stopy rzuca miecz z pokorą.

Jeszcze krwią płynie podwórzec zamkowy,

Jeszcze gdzieniegdzie walka kipi żwawo.

Leżą na ziemi okryte kurzawą

Szczątki zbroicy i ludzkie tułowy,

Dobija rannych litewska siekiera,

Jęk konających aż duszę rozdziera.

Już Trojden z Lachów boleśnego jęku

Może odgadnąć zupełną wygranę, —

Zamek bezbronny ujrzawszy w swem ręku,

Chce z niego zabrać łupy niezabrane,

Więc broń obejrzał, porozstawiał czaty

I poszedł w dalsze zamkowe komnaty.

XV.

Po starych komnat kamiennej podłodze

Idzie stukając miedzianym brzeszczotem,

Wiedzie za sobą swoje chrobre wodze,

A twarz zwyciężcy zlana krwią i potem.

Kibić ma smukłą, znać zaraz młodziana,

A hełm wysoki, roboty nie lada,

A kita strusia wiatrami rozwiana

W pysznych zakrętach na szyję mu spada.

Twarz ogorzała, lecz kraśna a świeża,

Brew' lekkim marsem pysznie się najeża.

A spod brwi gęstej gdy spójrzeniem strzela,

To mu i sokół zda się nie dostoi:

Wzrokiem przeszyje pierś nieprzyjaciela

I czułe serce niewinnej dziewoi.

Choć jest zwyciężcą wśród warowni Piasta,

Szałem wściekłości oko mu nie płonie,

Zdobi wąs czarny Trojdenowe skronie,

A czarna broda bujno mu porasta.Ręce niezbrojne, krom lnianej odzieży,

By tem swobodniej wymierzać zamachy.

Pancerz u piersi kolcami się jeży,

A na ramionach ma skrzydełka z blachy.

Dwie mu popręgi idą przez ramiona:

Na jednej trąba, którą hasło dawa,

Na drugiej ostra, szeroka, jaskrawa,

Zwisa siekiera już krwią napojona;

Krew' na jej ostrzu jeszcze się rumieni,

Spada kroplami na tafle kamieni.

XVI.

Z głuchym łoskotem przeszli dwie komnaty,

Tylko im echo na odpowiedź tętni.

Tu stare Piasty dawniejszemi laty,

Tu ucztowali wodzowie pamiętni,

Tu zwykł i Konrad zmordowany łowyUcztować z pany, ze swymi starosty;

Na łosich rogach wsparty stół dębowy,

Dalej ławice, gdzie siada lud prosty;

A dalej sfory przykute do ściany,

Gdzie śpią ogary i łowcze brytany;

A dalej komin, co w słotną pogodę

Sowitym ogniem wybuchał po sali,

Kędy siadają starcy siwobrode,

A u ich kolan pachołkowie mali,

Gdzie z piersi mężów wesołość wybucha,

Gdzie miód i wino leje się w puchary; —

Dziś ta komnata i pusta, i głucha,

Ledwie rozmierzyć okiem jej obszary,

Tylko tu goszczą od końca do końca

Echo rozwlekłe i pasemka słońca

U krat okiennych.

      Komin się nie węgli,

Gwar pogadanki nie kipi wesoło.

Litwini przeszli, spójrzeli wokoło,

Wreszcie do trzecich podwojów dosięgli.

XVII.

Trojden pchnął we drzwi — ciężkie rygle pękły,

Skrzypnęły rdzawe zawiasy na osi.

Litwin się cofnął, jak gdyby przelękły,

Rękę do boku... i już miecz podnosi:

Mniemał, że jaka ukryta zasadzka,

Miał już syn puszczy zaryknąć z nałogu;

Lecz się opatrzył — to dziewica lacka

Przeciw zwyciężcom stanęła na progu.

Była to Hanna, córka Ziemowita,

Rycerska siostra gnuśnego Konrada.

Jak biała róża, gdy jeno rozkwita,

Tak twarz dziewczęcia nadobna i blada;

Lecz jej spójrzenie ogniście się żarzy,

A wyraz strachu nie postał na twarzy.

Po ojcu wnuczka i prawnuczka Piasta,

Kędy się rodzą i Chrobrzy, i Śmiali,

Wśród szczęku broni rodzi się, wyrasta,

Dzieckiem igrała z bardyszem ze stali.

Stara piastunka nad księżniczki głową

Nuciła starą piosenką bojową,

Gwarzyła różne ciekawe powieści

O Litwie srogiej i łagodnej razem;

Cóż więc dziwnego, że umysł niewieści

Zbratał się z wojen straszliwym obrazem?

W czarnej odzieży i w białem nagłowiu,

Stanęła we drzwiach jak rycerz na straży,

Myśliwski oszczep dzierżąc w pogotowiu,

Groziła przebić, kto wnijść się odważy.

Litwin oszczepu nie lęka się pchnięcia,

Złamałby oręż, co dziewica pieści;

Lecz piękny wyraz godności niewieściej

Straszliwszem ostrzem przebił pierś książęcia.

Jakiś wstyd przebiegł po zwyciężców tłumie;

Znowu spójrzała — cofnęli się srodzy,

I mową ruską, co Litwa rozumie,

Tak się ozwała do litewskich wodzy:

«Słabość dla mężnych jedyna zapora.

Nie wnijdziesz dalej: bo tam matka chora.

Książe rycerskie! bądź wierny twej cześci,

Nasza niedola niech nas zabezpiecza.

Szanuj dom Piastów w dniu jego boleści,

Nie nadużywaj praw twojego miecza.

Prawa zwyciężcy, zdobyte gwałtownie,

Kończą się tutaj, gdzie jęczy choroba.

Masz skarby nasze, piwnice, zbrojownie,

Zabieraj wszystko, co ci się podoba,

A cześć uszanuj w godzinę złowrogą:

Bo twoje losy przeważyć się mogą.

Nie patrz szyderczo, że słaba i młoda

Grożę oszczepem chrobremu wodzowi:

Gdy o cześć idzie, Bóg losy stanowi,

Bóg mię uzbraja, a rozpacz sił doda.

Potrafię umrzeć; lecz dopóki zginę

Nie wstąpisz, wodzu, w komnaty matczyne!»

Rzekła — i k'piersiom litewskiego księcia

Podnosi oszczep, na życie niepomna,

Płonie w jej twarzy wstydliwość dziecięcia,

A w oczach zapał i wola niezłomna.

XVIII.

Trojden pokraśniał, spuścił wzrok ku ziemi

I zakłopotan do dziewicy rzecze:

«Kniahini Lachów! my chrobrzy z chrobremi;

Lecz u nas w piersiach jest serce człowiecze.

Żaden zły zamiar w mej myśli nie postał,

I żal, i wstyd mi, żem zwyciężcą został.

Lecz na to wojna... ta czasem zaślepi,

Czasem się rycerz w bitwie zapomina,

Wziąłem wasz zamek — to nie moja wina:

Dlaczegóż wasi nie strzegli go lepiej?

Nie wskrzesić z martwych tych, co w boju padli;

Lecz każę przestać wojennej srogości.

Nie mówcie, proszę, żeśmy zbyt zajadli,

Przyjmijcie, Lachy, Litwinów za gości;

Dziś w waszym zamku zajmiemy załogę,

A jutro w dalszą puścimy się drogę!»

Rzekł i na stronę wodzów odprowadza,

Wydał rozkazy do drużyny dzikiej

I w jednej chwili Trojdenowa władza

Ucisza w zamku bojowe okrzyki.

Staje jak wryta zawścieklona tłuszcza,

Wpół taktu w bójce żelazo upuszcza,

Tylko z dziedzińca posłyszysz z daleka

Jęknie raniony lub trwożny ucieka.

XIX.

Hanna oparta na drzewcu od włócznie,

Zdumionem okiem na Trojdena patrzy;

Bo czyn szlachetny, piękniejszy im rzadszy,

Serce dziewicze zhołduje widocznie,

Jeśli chcesz mężu mieć łaski Kupida,

Trefić twe włosy na mało się przyda,

Niechaj niewiasta raczej na twem czole

Pięknego czynu widzi aureolę!

Ty strojny blaskiem twojego promienia,

Zostaw zaloty pieszczonej młodzieży,

Niech z oczu twoich zamiast przymilenia

Jak błyskawica wielka myśl uderzy,

A ta co myśli, co czyny wywoła,

Potędze twojej oprzeć się nie zdoła,

Dusza jej stanie w nadziemskim zakresie.

Dumna twym czynem przestanie być płocha,

Ołtarz dla ciebie w swojem sercu wzniesie,

Wprzódy uwielbi, potem cię pokocha,

A taką miłość, uwielbienie, chlubę,

Niełacno z serca, niełacno utraci,

Choćbyś jak Trojden w jej dom niósł zagubę,

Choćbyś się skrwawił posoką jej braci,

Ona niepomna swych łez i rozpaczy,

Duszę pogrąży w twego czynu pięknie,

Wszystko zapomni, wszystko ci przebaczy

I mimowolnie przed tobą uklęknie,

Bo serca niewiast lękliwe a drżące,

Każde wrażenie do głębi poruszy,

Czułe na piękno jak kwiatek na słońce,

Lubią się zdumieć bohaterskiej duszy.

XX.

Trojden powrócił — a na jego czele

Już się promieni cnotliwe wesele

I pięknym blaskiem wzrok mu się rozżarzy,

I mężne ręce jak do prośby składa;

Tak w tej postaci było mu do twarzy,

Że się spłoniła krasawica blada.

«Kniahini Lachów! wnet bój się uśmierzy;

Wrócę wam łupy, wynagrodzę straty.

Wpuśćcie mnie teraz do dalszej komnaty,

Niechaj się waszej pokłonię macierzy,

Niech trudy wojny złożywszy z mej szyje,

Z Piastowym rodem chleb i sól spożyję».

«Szlachetny Kniaziu! — odpowie mu Hanna —

Możesz rozkazać, a prosisz z pokorą.

Ale twój pancerz i zbroja blaszanna

Może przestraszyć moję matkę chorą,

Na twym toporze i na pochwie miecza,

Patrz, jeszcze płynie świeża krew' człowiecza.

Zdejm z głowy kirys, odpasaj oręża,

A chleba z nami spożyjesz pospołu.

U moich przodków szerokiego stołu

Jest gdzie pomieścić rycerskiego męża.

Rycerstwo nasze jest przy moim bracie,

Wkrótce powróci z obławy na zwierza,

I wypijecie puchary przymierza,

I ręce sobie chętliwie podacie.

U Ziemowitów — u stołu Konrada,

Nie bój się, żadna nie grozi ci zdrada!»

XXI.

Wyszła uprzedzić matkę o gościnie,

Trojden zdejmuje hełm pierzasty z głowy,

Otarł krew' lacką, co po zbroi płynie,

Odpasał z ramion swój topor stalowy

I miecz swój gruby, wykowany z miedzi,

I tęskno z komnat czekał odpowiedzi.

XXII.

«Wnijdź, książę Litwy! gość w domu, Bóg w domu».

Mówiła Hanna rumieńcem oblana,

Wzięła za rękę pięknego młodziana,

A już jej ręka drżała po kryjomu.

Szli przez komnatę sklepioną, wysoką, —

Nic nie przerywa uroczystej ciszy;

Trojden k'niej zwrócił płomieniste okoCóś mu się zdało, że westchnienie słyszy;

Zwiesiła główkę — a Pan Bóg że zgadnie,

Co się tam w myśli dziewicze zakradnie,

Wtem się sąsiednia otwarła alkowa:

Tam matka Hanny, poważna matrona,

Księżniczka z Rusi, Ziemowita wdowa,

Jęczała długą niemocą dotkniona

I obyczajem swej rodzinnej strony

Chciała uklęknąć — lecz chwieje się, słania.

«Kniahini Lachów! — rzekł Trojden wzruszony —

Dajcie mi rękę na znak przejednania».

«Nie gub nas, nie gub i duszą, i z ciałem!

My wiemy, wiemy, czem są wojny prawa!»

Mówiła matka z wejrzeniem nieśmiałem,

A łza boleści na jej oczach stawa.«Pokój wam, księżno! — Trojden jej odpowie,

Zgrzybiałą rękę całując z pokorą —

Nie bój się Litwy: już my nie wrogowie;

Złóż na posłanie twoję głowę chorą.

W twym grodzie Litwin tryumfował górą;

Lecz się ukorzył przed kraśną twą córą».

«Hanno! — spytała mazowiecka księżna —

Czemu Konrada nie mam przed oczyma?

Pewnie, gdy naszła drużyna orężna,

Wybiegł do walki — może go już nie ma!

O, głowa biedna! głowa moja siwa!

Jakiegoż dzisiaj sieroctwa dożywa!» —

I załamała rozpaczliwie ręce.

«Na co mi życie? na co mi zaszczyty?

Na co mi państwa i grody książęce?

Mówcie: gdzie Konrad? czy syn mój zabity?...

Wodzu Litwinów! tem samem żelazem

I mnie zabijcie... zabijcie z nim razem!»

«Konrad z panami na łowach się cieszy».

(Odpowie Hanna). «On nic jeszcze nie wie.

Obaczył pewnie nad zamkiem żarzewie,

Nie bój się, matko, zaraz tu pośpieszy».

XXIII.

«Jam tutaj, matko! — zabrzmiał okrzyk w sali

Potrafię chodzić po ojcowskiej ścieżce.

Niedługo będą cieszyć się zuchwali:

Z grodu mych przodków wycisnę łupieżce!»

Drzwi się rozwarły — i Piast młody wpada;

Zajadłość w oku, miecz w ręku Konrada.

«A, tuś mi Kniaziu!... tu na moje szczęście!»

Rzekł k'Trojdenowi podbiegając srodze.

Trojden bezbronny ścisnął silne pięście,

Grzmotnął mu w piersi, złożył na podłodze.

Krew' kipi w piersiach Piastowego syna,

Powstał z podłogi... słania się i chysta —

Miecz w jego rękach jak piorun zaśwista,

I straszna walka znów się rozpoczyna.

Litwin hartownej podobien opoce,

Znowu mu w piersi całą siłą grzmoce.

Lecz w tejże chwili, jak jutrznia poranna,

Pomiędzy dwiema grzmotowemi chmury,

Między walczących przedziera się Hanna,

Rozbroić zapęd i gniew ich ponury.

«Nie sroż się, bracie! posłuchaj mię wolej;

Od twojej zemsty nie wskrzesną umarli.

Wiadoma losu wojennego kolej:

Litwini wpadli — nasz zamek odarli.

Była tu walka mordercza i wściekła;

Część naszych padła, a reszta uciekła.

Nasi zwyciężcy już byli gotowi

Rozpocząć pożar i rabunek w grodzie;

Jam tylko sama wyszła ku wodzowi —

Męska szlachetność już mu duszę bodzie:

Wstrzymała walkę jego woli władza,

Łupy nam wraca, szkody wynagradza.

Wyzuł się z hełmu, odpasał miecz kuty,

A teraz gościem przychodzi w te progi.

Nie czas na żale, nie czas na wyrzuty,

Złóżcie, rycerze, wasz zapęd złowrogi.

Ten, co szlachetnie usłuchał niewiasty,

Co miecz zwycięski sam na stronę kładnie,

Czyż ma żałować, że wszedł między Piasty

Zginąć w ich zamku zamordowan zdradnie?»

Tak mówi Hanna — a jasne jej oko

Zagrało blaskiem i łzami zachodzi.

Bystrem spojrzeniem zmierzyli się młodzi,

W głąb' swego serca zajrzeli głęboko,

I w bratni uścisk serdecznie się wiąże

Z książęciem Litwy mazowieckie książę.

XXIV.

W dziedzińcach zamku, u jednego stołu,

Litwa i Lachy ucztują pospołu.

Synowie Piastów gościnni, bogaci,

Hojnie rycerstwu rozdają miód stary;

A Litwa spełnia najpierwsze puchary,

Jako spominek po umarłej braci,

Drugie w cześć bogów i ojczystej ziemi,

Trzecie na zgodę z dziećmi Lachowemi.Ucztują wespół zgodni i weseli,

Jak gdyby nigdy wzajem krwi nie leli.

XXV.

A druga uczta na zamku Konrada.

Jeszcze weselej i jeszcze tam słodziej:

Wróg przeciw wroga do stołu zasiada,

Obadwaj chrobrzy i obadwaj młodzi;

Toczą rozhowor o łowach i psiarnie,

O bystrych koniach i rodzajach broni.

A Hanna włosy znad czoła odgarnie,

Patrzy w Trojdena, słów jego nie roni;

Tak zasłuchana i zaciekawiona,

Sama nie zgadnie, co się w głowie marzy;

Jeno skraśnieje jak wiśnia czerwona,

Gdy wzrok Litwina spocznie na jej twarzy;

A sama nie wie, że swemi oczyma

Lwa straszliwego na uwięzi trzyma.Ale król puszczy nie zwykł do łańcucha,

Nie zdoła w ciszy zachować się dłużej;

Nie zwykła taić, gdy się serce burzy,

Mężna pierś jego westchnieniem wybucha;

Nalał swój puchar, wypił go w połowie:

«Kniahini Lachów! to za wasze zdrowie,

W cześć waszej córy! ja k'niej sercem płonę.

Dajcie mi Hannę, dajcie mi za żonę!

My stara Litwa, żołnierscy a prości,

U nas długiemi słowy się nie mami.

Szerokie moje ziemice i włości;

Wiecznem przymierzem opiszę się z wami;

Książęce skarby złożę pod jej nogi;

Zrównam jej głowę z wielkimi mocarze;

Będzie czcić swoje, a ja swoje bogi,

Będzie się modlić, jak jej wiara każe;

Zostanie bóstwem na litewskiej ziemi;

Będzie królować nad ludźmi dobremi!»

«Mocarzu Litwy! jam tylko niewiasta;

(Odpowie matka) — jam przyzwolić rada.

Konrad jest głową u rodziny Piasta:

Mocarzu Litwy! zapytaj Konrada».

«Hanno! — brat spyta — wola, czy nie wola?»

Hanna oblicze w drobnych rączkach chowa:

«Trojden zwycięzca — jam branka bojowa,

Niechaj od niego zależy ma dola;

Niech waszym chęciom uczyni się zadość;

Będę nagrodą szlachetnego dzieła!»

Klękła przed matką i płakać poczęła,

A przez jej oczki prześwieca się radość.

Epilog

Lecz może mi powiecie, żem skończył zbyt skoro,

U nas się kochankowie tak prędko nie biorą,

Darujcie, jam podania nie wysnuł z mej głowy,

Wziąłem je całkowicie z kroniki dziejowej;

Jeden wiek pisze swoje, drugi swoje prawa,

Każdemu cudzy zwyczaj dziwnym się wydawa.

 Historyja podania nie kłamie, jak tuszę:

Ej dziwne Laszek oczy, a Litwinów dusze!

Litwa do pięknych czynów zapala się snadno,

Ej to cud pięknych oczu, co sercem zawładną!

Nie wstyd być dla mężnego pod urokiem wdzięku,

I złożyć krwawy brzeszczot, co już dzierżył w ręku,

Ej nie wstyd bajarzowi, nie wstyd dla pieśniarza,

Sławę takiego czynu gdy ludziom powtarza!

Każda cnota natchniona świętym Duchem Bożym,

Łacniej się upamiętni, gdy ją w pieśń ułożym.

A gdy lubim powieści z upłynionej chwili,

Dajcie ucho mej pieśni, czytelnicy mili,

A obrokiem duchownym niech was Bóg posili! —

Borejkowszczyzna.

D. 22. maja 1855.