...W dali było widać ciemną wstęgę boru, przed borem łąkę, a wśród łanówzboża stała chata, pokryta słomianą strzechą i mchami. Brzozy zwieszały nadnią zielone warkocze, na świerku w gnieździe stał bocian, a w sadzie wiśniowym czerniały ule.
Przez otwarte wrota na dziedziniec wszedł wędrowiec i rzekł do niewiastystojącej u progu:
— Pokój tej cichej chacie, tym drzewom, zbożom i okolicy całej, i tobie,matko!
Ona, powitawszy go gościnnie, rzekła:
— Chleba i mleka przyniosę ci, wędrowcze, a tymczasem siądź i odpocznij,bo widać, że z dalekiej wracasz podróży.
— Jako ów bocian i jako jaskółka wędrowałem; wracam z daleka i od dziecici twoich wieść przynoszę.
Więc onej matce dusza cała zbiegła do oczu i zaraz spytała wędrowca:
— Czy wiesz co o synu moim, Jaśku?
— Czy ci on najmilszy, że o niego pytasz najpierwej? Oto jeden twój syn wpuszczach z siekierą pracuje i w jeziora sieć zapuszcza; drugi konie na stepiepasie, pieśni tęskne zawodzi i w gwiazdy patrzy; trzeci po górach się wspina,na turniach i halach z owcami noc spędza, w orłów krakania się wsłuchuje.Do kolan się wszyscy twoich chylą i pozdrowienia ci przesyłają...
— A Jaśko? — pytała z troską na twarzy.
— Wieść smutną chowam na ostatek. Źle się Jaśkowi wiedzie: rola plonu munie daje, bieda i głód dokucza, w niedoli płyną mu dnie i miesiące. Wśródobcych i nędzy, mowy twej nawet zapomina, więc i ty o nim, bo już nie twój...zapomnij!...
Gdy to rzekł, kobieta, wziąwszy go za rękę, wwiodła do spiżarni w chacie izdjąwszy bochenek chleba z półki rzekła:
— Wędrowcze, daj to Jaśkowi.
Na koniec z chustki rozwiązała pieniądz srebrny, błyszczący, i drżącymgłosem rzecze:
— Nie bogatam ja sama, ale i to dla Jaśka.
— Niewiasto! — rzekł ze zdziwieniem wielkim wędrowiec — synów maszwielu, a jednemu wszystko oddajesz. Czy go kochasz najwięcej? czy ci onnajmilszy?
Ona zaś, podniósłszy wielkie, smutne oczy, łzami zalane, tak rzecze:
— Błogosławieństwo moje wszystkim, ale datki temu jednemu, bom jamatka, a on najbiedniejszy.
Kup książkę, aby przeczytać do końca.