- Od tłumacza
- Księga pierwsza
- Żywot wielce przeraźliwy wielkiego Gargantui, ojca Pantagruelowego, niegdy skomponowany przez mistrza Alkofrybasa, Abstraktora Piątej Esencji. Księga pełna pantagruelizmu
- Przedmowa autora
- I. O genealogii i starożytności rodu Gargantui.
- II. Fidrygałki faszerowane, znalezione w starożytnej budowli.
- III. Jako Gargantua jedenaście miesięcy pozostawał w żywocie matki.
- IV. Jako Gargamela, nosząc w żywocie Gargantuę, spożyła wielką dzieżę flaków.
- V. Pogwarki pijackie.
- VI. Jako Gargantua przyszedł na świat w sposób bardzo osobliwy.
- VII. Jakim sposobem Gargantua otrzymał imię i jak zwąchał się z winkiem.
- VIII. Jak odziewano Gargantuę.
- IX. Barwy ubioru Gargantui.
- X. O tym, co oznacza kolor biały i niebieski.
- XI. Młode lata Gargantui.
- XII. O misternych konikach Gargantui.
- XIII. Jak Tęgospust poznał bystrość dowcipu Gargantui po jego wynalazku nowego utrzyjzadka.
- Rondo
- XIV. Jako Gargantua kształcony był przez pewnego teologa w alfabecie łacińskim.
- XV. Jako Gargantuę powierzono innym pedagogom.
- XVI. O podróży Gargantui do Paryża, o ogromnej kobyle, która go dźwigała i jako ta wytępiła wszystkie końskie muchy w okolicy.
- XVII. Jako Gargantua oblał swoje powitanie z Paryżanami i jako zabrał wielkie dzwony z kościoła Najświętszej Panny.
- XVIII. Jako Janotus Berdysz został wysłany w poselstwie, aby skłonić Gargantuę do oddania dzwonów.
- XIX. Przemowa, jaką mistrz Janotus Berdysz wygłosił do Gargantui, aby go skłonić do oddania dzwonów.
- XX. Jako teolog zabrał swoje sukno i jako wszczął proces przeciw sorbonistom.
- XXI. Nauki i obyczaje Gargantui wedle dyscypliny jego profesorów Sorbonosłów.
- XXII. Zabawy Gargantui.
- XXIII. Jako Ponokrates ujął Gargantua w taką dyscyplinę, iż ani godzina w dniu nie szła na marne.
- XXIV. Jak Gargantua spędzał czas, kiedy pora była dżdżysta.
- XXV. Jako między piekarzami kołaczy z Lerny a pasterzami z kraju Gargantui wszczęły się wielkie swary, z których zasię zrodziły się długie wojny.
- XXVI. Jako mieszkańcy Lerny z rozkazania swego monarchy Żółcika, napadli niespodzianie pasterzy króla Tęgospusta.
- XXVII. Jako pewien mnich z Selii ocalił obejście klasztorne od napaści nieprzyjaciół.
- XXVIII. Jako król Żółcik wziął szturmem Skałę Klermoncką i jako niechętnie a z żalem Tęgospust podjął wojnę.
- XXIX. Treść listu napisanego do Gargantui przez Tęgospusta.
- XXX. Jako Ulrych Swędzimir wysłany został w poselstwie do Żółcika.
- XXXI. Przemówienie posła Swędzimira do króla Żółcika.
- XXXII. Jako Tęgospust dla okupienia pokoju kazał oddać kołacze.
- XXXIII. Jako niektórzy wodzowie Żółcika swymi zbyt gorącymi radami wpędzili go w ostateczne niebezpieczeństwo.
- XXXIV. Jako Gargantua opuścił miasto Paryż, aby ratować swój kraj i jak Gymnastes spotkał się z nieprzyjaciółmi.
- XXXV. Jako Gymnastes zgrabnie uśmiercił kapitana Flaczka i innych ludzi Żółcikowych.
- XXXVI. Jako Gargantua zburzył zamek Wedeński i jako przebyli bród.
- XXXVII. Jako Gargantua, czesząc włosy, wyczesał siła kul armatnich.
- XXXVIII. Jako Gargantua zjadł w sałacie sześciu pielgrzymów.
- XXXIX. Jak Gargantua podejmował mnicha, który zabawiał się przy wieczerzy wdzięcznymi pogwarki.
- XL. Dlaczego mnichy są w ohydzie u całego świata i dlaczego jedni mają większe nosy, a drudzy mniejsze.
- XLI. O tym jako mnich uśpił Gargantuę i o jego godzinkach i brewiarzu.
- XLII. Jako mnich dodawał ducha kompanom i jako zawisnął na drzewie.
- XLIII. Jako podjazd króla Żółcika natknął się na Gargantuę i jako mnich zabił kapitana Pukawkę, a potem wpadł w ręce nieprzyjaciół.
- XLIV. Jako mnich pozbył się swoich strażników i jako podjazd Żółcikowy rozgromiono.
- XLV. Jako mnich przywiódł ze sobą pielgrzymów i jako Tęgospust rzekł im roztropne słowo.
- XLVI. Jak Tęgospust ludzko się obszedł z pojmanym rotmistrzem Kogutkiem.
- XLVII. Jako Tęgospust zwołuje swoje legiony i jako Kogutek zabił Krewkosza, po czym sam został zgładzony z rozkazu Żółcika.
- XLVIII. Jako Gargantua obiegł Żółcika w Skale Klermonckiej i jako wytracił armię tegoż Żółcika.
- XLIX. O tym jako Żółcik uciekając popadł w rozmaite nieszczęścia i o tym, co począł Gargantua po bitwie
- L. Przemówienie Gargantui do zwyciężonych.
- LI. Jako zwycięzcy Gargantuiści zostali nagrodzeni po bitwie.
- LII. Jako Gargantua dał zbudować dla mnicha klasztor telemski.
- LIII. Jakim kształtem wzniesiono i uposażono klasztor telemitów.
- LIV. Napis umieszczony na wielkiej bramie Telemy.
- LV. Jak wyglądało mieszkanie telemitów.
- LVI. Jakie było odzienie braci i sióstr telemickich.
- LVII. Jak był ustanowiony sposób życia telemitów.
- LVIII. Zagadka znaleziona w fundamentach klasztoru telemitów.
- Księga druga
- Pantagruel, król Spragnionych historia przywrócona do swej pierwotnej osnowy, obejmująca jego przeraźliwe dzieła i uczynki, ułożona przez nieboszczyka mistrza Alkofrybasa, abstraktora piątej esencji.Dz iesięciowiersz Mistrza Hugona Salela do autora tej książki.
- Przedmowa autora
- I. O pochodzeniu i starożytności rodu wielkiego Pantagruela.
- II. O urodzeniu bardzo straszliwego Pantagruela.
- III. O żałobie Gargantui po śmierci żony Badebeki.
- IV. O dzieciństwie Pantagruela.
- V. O czynach szlachetnego Pantagruela w jego latach młodzieńczych.
- VI. Jako Pantagruel spotkał Limuzyńczyka, który kaleczył język ojczysty.
- VII. Jako Pantagruel przybył do Paryża i jakie piękne księgi widział w księgarni św. Wiktora.
- VIII. Jako Pantagruel, przebywając w Paryżu, otrzymał list od ojca swego Gargantui, którego to listu kopia jest załączona.
- XI. Jako Pantagruel spotkał Panurga, którego pokochał na całe życie
- X. Jako Pantagruel sprawiedliwie osądził niezwykle zawiłą a trudną kontrowersję i tak mądrze, iż wyrok jego uznano wspanialszym od sądu Salomona.
- XI. Jako imćpanowie Pocałuj i Powąchaj prawowali się przed Pantagruelem bez adwokatów.
- XII. Jako pan Powąchaj broni swej sprawy przed Pantagruelem.
- XIII. Jako Pantagruel wydał wyrok w sprawie między dwoma szlachcicami.
- XIV. Jako Panurg opowiada swoje cudowne ocalenie z rąk Turczynów.
- XV. Jako Panurg przedstawia sposób bardzo nowy zbudowania murów Paryża.
- XVI. O obyczajach i sposobie życia Panurga.
- XVII. O tym jak Panurg kupował odpusty i jak wydawał za mąż stare baby; oraz o procesach, jakie miał w Paryżu.
- XVIII. Jak jeden wielki uczony angielski chciał przeprowadzić dysputę przeciw Pantagruelowi i jako został zwyciężony od Panurga.
- XIX. Jako Panurg zapędził w kozi róg Angielczyka argumentującego na migi.
- XX. Jako Taumastes wysławiał cnoty i wiedzę Panurga.
- XXI. Jako Panurg rozmiłował się w jednej znamienitej damie paryskiej.
- XXII. Jako Panurg wypłatał damie paryskiej sztukę, która nie wyszła jej na korzyść.
- Rondo
- XXIII. O tym, jako Pantagruel opuścił Paryż, odebrawszy nowiny, iż Dipsodzi zajechali krainę Amaurotów, i o tym, dlaczego mile są tak małe we Francji.
- XXIV. List który przyniósł Pantagruelowi posłaniec od jednej damy z Paryża i wytłumaczenie słówka wyrytego wewnątrz pierścienia.
- XXV. Jako Panurg, Karpalim, Eustenes i Epistemon, towarzysze Pantagruela, bardzo zmyślnie przyprawili o zgubę sześćset sześćdziesiąt jazdy.
- XXVI. Jako Pantagruelowi i jego towarzyszom obmierzło solone mięsiwo i jako Karpalim ruszył na łowy, aby zdobyć świeżą zwierzynę.
- XXVII. Jako Pantagruel wzniósł trofej na pamiątkę ich dzielności, Panurg zaś drugi na pamiątkę zajączków, jako z pierdnięcia Pantagruelowego poczęli się mali człowieczkowie, a z bździn małe kobietki, i jako Panurg złamał gruby kij na dwóch szklankach.
- XXVIII Jako Pantagruel bardzo osobliwym sposobem odniósł zwycięstwo nad Dipsodami i Olbrzymami.
- XXIX. Jako Pantagruel rozgromił trzystu olbrzymów uzbrojonych w kamienie ciosowe i Wilkołaka, ich hetmana.
- XXX. Jak Epistemon, który miał uciętą głowę, ozdrowiał dzięki sztuce Panurga i jakie przyniósł wieści o diabłach i potępieńcach.
- XXXI. Jako Pantagruel wszedł do miasta Amaurotów i jako Panurg wyswatał króla Anarcha i zrobił go roznosicielem tatarskiego sosu.
- XXXII. Jako Pantagruel pokrył językiem całą armię i co autor ujrzał u niego w gębie.
- XXXIII. Jako Pantagruel zachorował i w jaki sposób przyszedł do zdrowia.
- XXXIV. Zakończenie niniejszej księgi i uniewinnienie się autora.