Bezpłatny fragment - Wagony do ciszy

Deszczowa szarość

Deszcz siąpi nieprzerwanie

od trzech dni

ciebie nie ma

pomimo twojego obrazu

kładącego się cieniem

po ścianach

na meblach łóżkach i podłodze

twój zapach rozbija się

o dźwiękoszczelne okna

deszczowa szarość dni

rozpruwa ciszę

do kości

Zmęczone dni

Krople deszczu zapylają miasto

rozlanym smutkiem

w ciszy giną łzy

zmęczenie rozkłada na łopatki

przeszywa do szpiku kości

rozbija w pył

cieszysz się na myśl

o pocałunku nocy

czarnej plamie na oknie

o świcie włożysz szare kozaki

i znów syzyfowym krokiem

zatopisz się w myślach

Czarne i białe

Leżysz w potoku słów

w kawałku bieli

z grymasem na nodze

rozpatrujesz wszystkie za

i

przeciw

choć nie masz wpływu

na upływający czas

ucieka

w garści trzymasz

dwie kostki

czarną i białą

za oknem

szachownica

z pogody

Znów

Gorąca herbata w kubku

parzy opuszki palców

obraz na szklanej tafli

kłuje w oczy

i znów uciekamy

przed tłumem sztucznej śmierci

i znów milczymy

pośród krzyków

zaszywamy się

w bladych ścianach

i tylko wiatr

uparcie otwiera drewniane okno

Łyk

Gasnący blask świecy

jeszcze rozwiewa mrok

budzą się straszydła

czekają na skok

cienie

przemykają po ścianach

coraz żwawsze

i mniej wyraźne

nitki dźwięków

szaleństwo dnia ucichnie

rozpłyniesz się

w falach nocnej ciszy

poranek

przyniesie kolejny bieg

i łyk zimnej kawy

Gdzie się podziały

Przez brak wiatru

nieobecność

dryfujesz

smutek płaskiej tafli oceanu

zalewa myśli

cisza

gdzie się podziały słowa

rzucone nieopatrznie na wiatr

rozsypane w popiół

cisza która tylko tężeje

i nieznośny upał

rozlany pod bosymi stopami

Brak sił

Duszę się

z każdym dniem

coraz bardziej

miotam się z kąta w kąt

bez pamięci

bez sił

duszę się

od rozlewającego się miasta

utopii

w świetle

południowego słońca

bez oddechu

obrazy na wszędobylskich ekranach

zabiorą ostatnie strzępki czasu

uduszą

Niebo bez obłoków

Zakryłem się płaszczem nieistnienia

nie było

niebo

bez obłoków

zgubiłem się w pajęczej nici

ścieżek rozwleczonych

przez życie

uciekłem

upiłem się chwilą

bez smaku

nawet bez goryczy

żółcią

stoję w kropce świata

gdzieś na uboczu

czekam

gdzie iść

Przedświt

Obudziłem się

przed świtem

nie było nikogo

przenikliwe

pohukiwanie puszczyka

zrodziło rosę

Słowa

Słowa

w zapomnianej chwili

odkrywam chwilę

by nie zapomnieć

by żyć

choć chwilą

pośród chwil

słowa które żyją

słowa które

zabijają

Chwilę po

Chciałem przeczytać

o włosach

ludzkich

pewien profesor powiedział

że tylko one