Bezpłatny fragment - Tajne archiwa, sekrety i skarby Watykanu

Tajne archiwa i skarby Watykanu

Święty Piotr namiestnik Chrystusa

Krzysztof Jan Derda- Guizot

Opracowanie na podstawie własnych tekstów autora oraz przy częściowej pomocy Wikipedii Polska i zdjęć z portalu Pixbey

Watykan

Czym jest to magiczne miejsce w Rzymie jakim jest Watykan? To jest po prostu zbiór wszystkiego co nas rzymskich katolików przyciąga jak magnes. To siła większa niż można sobie z pozoru wyobrazić, zważywszy na mały obszar Rzymu, jakie to państwo miasto obejmuje. Jednak jego siła sięga w najdalsze krańce świata, skąd do tego jedynego miejsca na świecie ciągną co dnia tysiące wiernych aby temu miejscu oddać cześć i pochylić się w skupieniu nad miejscem spoczynku świętego Piotra. Po włosku jest to Città del Vaticano, Stato della Città del Vaticano. Państwo i miasto europejskie, to enklawa w Rzymie, we Włoszech. Watykan to siedziba najwyższych władz Kościoła rzymskokatolickiego, gdzie rezyduje papież. Watykan jest własnością Stolicy Apostolskiej, z łaciny to Sedes Apostolica, lub Sancta Sedes. Część Watykanu leży poza jego granicami na terenie Rzymu. Obywatele Watykanu to głównie dygnitarze kościelni, księża, zakonnice i żołnierze Gwardii Szwajcarskiej.

Oprócz tego do pracy przychodzi około 3000 osób mieszkających poza murami Watykanu, są to pracownicy poczty, radia, gazety, dworca kolejowego i służby medycznej. Wszyscy inni ludzie spoza granic tego państwa są pielgrzymami którzy przybywają, tu zawsze od wieków, aby choć z daleka usłyszeć głos następcy świętego Piotra. Tym jest dla nas stolica apostolska to zbiór wszystkiego tego, co nas trzyma wokół wokoło ukrzyżowanego Jezusa w największym skupieniu. O wszystkim tym opowiem w skrócie na stronach tej książki.Bowiem tylko w skrócie można opowiedzieć o tym miejscu pełnych, tajemnic, o ukrytych tu od wieków relikwii, najcenniejszych artefaktów, zabytków, i po prostu płynącej stąd magi i świętości wszystkiego co tu się znajduje, jako w tym jedynym na świecie miejscu jakim Watykan dla nas chrześcijan jest.

Dowody Niewinności Twemplariuszy są tutaj

Watykan opublikował dokumenty procesu templariuszy. W Watykanie przedstawiono zbiór dokumentów z procesu zakonu templariuszy, przechowywanych od 700 lat w tajnym archiwum. Podkreśla się, że wszystkie ogłoszone obecnie teksty były już wcześniej znane. Nowością jest natomiast to, że po raz pierwszy ukazują się one w całości w formie fotokopii, wraz z komentarzem historycznym budząc ogromne zainteresowanie badaczy i miłośników tajemnic Templariuszy. Zakon templariuszy został założony w 1119 roku, a rozwiązany w 1312 roku przez papieża Klemensa V.Prefekt tajnego archiwum watykańskiego ojciec Sergio Pagano powiedział, że zamiarem kierowanej przez niego instytucji, która ogłosiła obszerny, określany jako ekskluzywny, zbiór dokumentów procesowych z początku XIV wieku nie była to niestety żadna chęć uczczenia zakonu Templariuszy, a tym bardziej jego rehabilitacji. Nasza rola ogranicza się do badań historycznych — podkreślił.Jednym z najciekawszych dokumentów w zbiorze jest pergamin z Chinon, odnaleziony dopiero w 2001 roku w archiwum Stolicy Apostolskiej. Jest to zapis zeznań Templariuszy przed papieżem Klemensem V, ostatecznie rozgrzeszających zakon z zarzutu herezji. Wcześniej uważano, że dokument bezpowrotnie zaginął, tymczasem był błędnie skatalogowany. Z opublikowanych dokumentów wynika jasno, że to król Francji Filip Piękny, któremu podporządkowany był rezydujący w Awinionie papież, zażądał od Klemensa V kasaty zakonu, będącego potęgą finansową o międzynarodowym znaczeniu. Według historyka Barbary Frale, obecnej na prezentacji redaktorki tomu i odkrywczyni słynnego pergaminu, materiały potwierdzają hipotezę, że Klemens V poświęcił zakon po to, by uniknąć schizmy w Kościele. Zakon Templariuszy został założony w czasach wypraw krzyżowych przez rycerzy francuskich. Nazwa pochodzi od świątyni Salomona w Jerozolimie, w pobliżu której mieszkali. Głównym zadaniem templariuszy była obrona pielgrzymów przed niewiernymi. Zakładali też szpitale, ale i prowadzili walki z muzułmanami. Przez prawie 200 lat zgromadzili ogromny majątek. Król Filip Piękny domagając się od papieża likwidacji zakonu argumentował, że kandydaci przyjmowani do niego muszą wyrzekać się Chrystusa i brać udział w nieobyczajnych ceremoniach. W 1307 roku, na rozkaz króla aresztowano wszystkich francuskich Templariuszy i przy pomocy tortur wymuszano na nich zeznania, których treść przekazano następnie papieżowi. W reakcji na zapis tych zeznań papież nakazał uwięzić templariuszy we wszystkich krajach.Gdy rok później Klemens V dowiedział się, w jaki sposób wymuszono te zeznania, wycofał swój dekret nakazujący uwięzienie członków zakonu. Jednak król zmusił jeszcze raz papieża, aby wycofał się z tej decyzji i zażądał postawienia Templariuszy przed Soborem Powszechnym, zwołanym w 1311 roku w Vienne właśnie z powodu oskarżeń pod adresem Templariuszy. Mimo, że większość uczestników soboru uznała oskarżenia za pozbawione przekonujących dowodów, pod naciskiem Filipa Pięknego papież rozwiązał zakon rok później na mocy aktu administracyjnego. Majątek przekazano innym zakonom rycerskim, a znaczną część zarekwirowali kolejni władcy Francji. W 1314 roku spalono na stosie ostatniego wielkiego mistrza zakonu Jacquesa de Molay.

Piotr Apostoł Szymon Piotr

Po łacinie to jest. Petrus, po grecku Πέτρος, Petros czyli kamień, fragment skały, od πέτρα, petra skała, lub Κηφᾶς, Kefas od aramejskiego‏ Kefa także skała. Sławny i pierwszy apostoł Piotr apostoł, ukazany w Ewangeliach jako mający pierwszeństwo wśród Dwunastu z ustanowienia Chrystusa. Pierwszy biskup Rzymu od około 33 do około 64 roku naszej ery, według innych źródeł do 67, kiedy to miał ponieść męczeńską śmierć na odwróconym krzyżu. Piotr to. Męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. Jest wymieniany w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu rzymskiego.

Według Ewangelii Piotr był synem Jana Jony, a bratem Andrzeja. Pochodził z Betsaidy nad jeziorem Genezaret. Do około 31 roku, był rybakiem w Kafarnaum w Galilei, a następnie uczniem i apostołem Jezusa. Piotrowi przypisywane jest autorstwo dwóch listów włączonych do kanonu Nowego Testamentu. W Nowym Testamencie Piotr pisze i piszą o nim. Losy Piotra opisują Ewangelie oraz Dzieje Apostolskie. Według nich na wezwanie Jezusa Piotr wraz ze swym bratem Andrzejem, oraz synami Zebedeusza Janem i Jakubem porzucił zawód rybaka i został uczniem Jezusa i towarzyszem Jego działalności publicznej. Piotr był jednym z najbardziej zaufanych uczniów Chrystusa. Wraz z Janem i Jakubem towarzyszył Chrystusowi na górze Tabor podczas Przemienienia. Był świadkiem uzdrowienia córki Jaira, oraz krwawej modlitwy w Getsemani. W katalogach apostołów wymieniany jest zawsze na pierwszym miejscu. Był pierwszym apostołem, który uznał Jezusa za Mesjasza. Jezus przepowiedział Piotrowi, że po swoim pojmaniu ten wyprze się Go trzykrotnie, co według Ewangelii potwierdziło się. Podczas pojmania Jezusa usiłował go bronić, atakując mieczem jednego z napastników i obcinając mu ucho.

Po Zesłaniu Ducha Świętego, najprawdopodobniej w roku 33. Piotr przebywał i działał wraz z pozostałymi apostołami w Jerozolimie. Dzieje Apostolskie relacjonują jego działalność w Jerozolimie oraz rozdziały w listach apostolskich ale także i w, Samarii, Liddzie i Jafie zwanej Joppie oraz w Cezarei Palestyńskiej. Piotr tam ochrzcił pierwszych pogan rzymskiego setnika Korneliusza wraz z jego rodziną i domownikami był to moment, kiedy pierwsi ludzie z pogan tak zwani nie Żydzi, zostali chrześcijanami. W 44 roku za swą działalność został aresztowany na rozkaz Heroda Agryppy, który wcześniej kazał stracić Jakuba Większego Apostoła. Według Dziejów Apostolskich z więzienia wypuścił go anioł. Po ucieczce z więzienia Piotr wyjechał z Jerozolimy, jednak Dzieje Apostolskie nie podają dokąd się udał. Losy Piotra po ucieczce z więzienia w roku 44, są trudne do odtworzenia w szczegółach. W Dziejach Apostolskich wspomniany jest jeszcze tylko jego udział w Soborze jerozolimskim około 49 roku, gdzie sprzeciwił się narzucaniu poganom obyczajów żydowskich z wyjątkiem powstrzymywania się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Wskazuje to, że po śmierci Heroda Agryppy prawdopodobnie powrócił do Jerozolimy. W Nowym Testamencie w sposób wyraźny odnotowano jeszcze tylko jego pobyt w Antiochii około roku 50, gdzie doszło do konfliktu między nim a Pawłem z Tarsu. Według tradycji w Antiochii Piotr miał wyświęcić Ewodiusza na pierwszego biskupa tego miasta. Pobyt Piotra w Koryncie, na który pośrednio wskazuje, w sposób wyraźny potwierdza świadectwo żyjącego około roku 170 biskupa korynckiego Dionizego. Według tradycji bazującej na piśmie świetym. Piotr nauczał także wśród Żydów w północnych prowincjach Azji Mniejszej. Tradycyjne przekazy są zgodne, że Piotr ostatecznie przybył do Rzymu i tam poniósł śmierć męczeńską.

Pobyt Piotra w Rzymie, negowany przez część badaczy, potwierdzać mogą słowa Piotra z 1 Listu. Pozdrawia was ten, który jest w Babilonie. Babilon w Apokalipsie jest symbolicznym określeniem Rzymu, choć, jako symbol niewoli i rozproszenia, może oznaczać także każde inne miejsce, w którym żyli chrześcijanie. Inne wczesne świadectwa pobytu Piotra w Rzymie to dzieła Ireneusza, Tertuliana, Euzebiusza, Hegezypa, Cypriana, Dionizego, Gajusza, Klemensa Aleksandryjskiego, Orygenesa, Familiana, Ignacego z Antiochii, Klemensa Rzymskiego, a także niektóre apokryfy to gnostycka Apokalipsa Piotra. Istnieje także legenda mówiąca, że gdy w Rzymie rozpoczęły się prześladowania chrześcijan, za czasów Nerona, Piotr postanowił uciec z miasta. Wówczas ukazał mu się Jezus. Piotr spytał Go, dokąd idzie po łacinie Quo vadis, Domine? Jezus miał mu odpowiedzieć idę do miasta, aby mnie powtórnie ukrzyżowano. Wówczas Piotr zawrócił, a w miejscu tego spotkania postawiono kościół.

Tradycja głosi, że Piotr zginął w Rzymie na Wzgórzu Watykańskim. Zginął męczeńsko na krzyżu głową w dół na własną prośbę, ponieważ mówił, iż nie jest godzien umrzeć jak Chrystus. Senator Marcellus, wierny uczeń Piotra, zdjął go z krzyża i pochował we własnym grobowcu. Później na tym miejscu postawiono kościół. Dziś, według tradycji, w tym miejscu stoi Bazylika świętego Piotra. Tradycyjnie męczeństwo Piotra Apostoła datowane jest na dzień 29 czerwca 67 roku. Biorąc jednak pod uwagę, że prześladowania chrześcijan po pożarze Rzymu, trwały prawdopodobnie nie dłużej niż kilka miesięcy, większość współczesnych badaczy przyjmuje, że Piotr zginął jesienią 64 roku. Według hipotezy Margherity Guarducci jego egzekucja odbyła się w dniu 13 października 64 roku.

1 List Klemensa mówi o zawiści i sporze jako bezpośredniej i niejako przyczynie pośredniej męczeństwa Piotra i Pawła. Kim była rodzina Rodzina Świętego Piotra? Piotr miał żonę, wraz z nim też mieszkała jego teściowa. Andrzej Apostoł był jego bratem. W pismie śwętym wspomina się o synu Marku, chodzi jednak prawdopodobnie o Jana Marka, późniejszego ewangelistę. Tradycja uznaje, że żoną Piotra była święta Perpetua, a ich małżeństwo miało trwać ponad 50 lat. Ich córką miała być święta Petronela, na którą wskazuje pismo Martyrologium Rzymskie. Ewangelie ukazują Piotra jako tego, który najwięcej rozmawia z Panem Jezusem. Tłumaczy to również fakt, że listy apostołów wymieniają go na pierwszym miejscu. Pierwszy z Dwunastu apostołów był właśnie Piotr. Ewangelie ukazują wiodącą rolę, jaką Piotr odegrał wśród apostołów, które poźniejsza teologia rozpoznała jako Prymat Świętego Piotra.

Z woli samego Jezusa Chrystusa, przy powołaniu otrzymał imię oznaczające skałę, na której Chrystus jako Mesjasz chciał zbudować swój Kościół. Jezus zatroszczył się o wiarę Piotra, aby ten utwierdzał swych braci. W imieniu wspólnoty Kościoła otrzymał władzę kluczy, tobie dam klucze królestwa niebieskiego i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Wypowiadał się w kwestiach, które dotyczą wszystkich. Był tym, któremu powierzono opiekowanie się trzodą Chrystusa i przejęcie wiodącej roli w pierwotnym kościele opisanym w Dziejach Apostolskich. Pomiędzy uczonymi panuje powszechna zgoda co do wybitnej roli, jaką historyczny Piotr pełnił wśród uczniów Jezusa, stając się, najbardziej prominentnym i wpływowym członkiem kolegium Dwunastu podczas posługi Jezusa i we wczesnym Kościele. Można zdecydowanie dostrzec, że jego rola miała znaczenie jednoczące w różnych sytuacjach spornych. Według zamiaru samego Jezusa, wyrażonego w opowiadaniu o Ostatniej Wieczerzy w Ewangelii Łukasza, Piotr miał utwierdzać wiarę swych braci. Miało się to dokonać nie ludzkimi siłami, bo były one słabe, co potwierdziło zaparcie się, ale mocą, którą wyprosił dla niego sam Mistrz słowami. Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę, ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci. On zaś rzekł do Jezusa. Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć. Lecz Jezus odrzekł. Powiadam ci, Piotrze, nim zapieje dziś kogut, ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz. Słabość Piotra zaczęła się ujawniać już w czasie modlitwy Jezusa w Ogrodzie oliwnym pytaniem Jezusa do niego, Szymonie śpisz? Jednej godziny nie mogłeś czuwać ze mną?

Dwa listy wchodzące w skład Nowego Testamentu są tradycyjnie uznawane za napisane przez Piotra. 1. Jest to List Piotra oraz 2. List Piotra. Autentyczność 1. Listu Piotra we wczesnym Kościele nigdy nie była kwestionowana, natomiast co do 2. Listu Piotra aż do IV wieku wielu autorów wśród nich był Euzebiusz z Cezarei wyrażało wątpliwości, czy faktycznie pochodzi on od Piotra Apostoła. Dyskusja ma swą kontynuację we współczesnej biblistyce. Niewątpliwymi apokryfami są Ewangelia Piotra oraz Apokalipsa Piotra. Istnieją też Spory doktrynalne. Bowiem. Według relacji biblijnej Piotr zmieniał podczas swojego życia zdanie dotyczące literalnego pojmowania części przepisów Prawa Mojżeszowego.

Początkowo, Piotr unikał pogan i uważał, że nie mają oni udziału w Ewangelii. Pogląd ten uległ częściowej zmianie dopiero po wizji, jaką otrzymał od Boga i po wizycie w domu Korneliusza w Cezarei, kilka lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. To opisują Dzieje Apostolskie. Kilkanaście lat później apostoł Piotr wraz z innymi członkami Kościoła jerozolimskiego przebywał wśród chrześcijan nawróconych spomiędzy pogan w Antiochii, bez okazywania jakiejkolwiek dyskryminacji. Dowiedziawszy się jednak o przybyciu wysłanników Jakuba przywódcy Kościoła w Jerozolimie, zaczął się zachowywać tak, jakoby zachowywał ceremonialną czystość i nie jadał z poganami, a w jego ślad poszli inni, nawet Barnaba.

Zobaczywszy to, Paweł z Tarsu sprzeciwił się mu wprost, nazywając jego zachowanie nagannym i obłudnym, wygłaszając zdanie, że człowiek nie jest usprawiedliwiany z uczynków Prawa, a tylko przez wiarę w Jezusa. Chociaż sam wcześniej jako Szaweł prześladował chrześcijan zwalczając ich ogniem i mieczem. List do Galatów o tym fakcie wspomina. Chodzenie po wodzie Jezusa Chrystusa. Według Ewangelii Mateusza Piotr po ujrzeniu chodzącego po wodzie Jezusa zaczął iść do niego także poruszając się po tafli wody. Marek i Jan także wspominają o Jezusie, ale nie wspominają czyniącego to samo Piotra. Według Ewangelii świętego Jana Piotr z początku odmówił obmywania swoich stóp Jezusowi podczas Ostatniej Wieczerzy. Jezus wtedy rzekł. Jeśli ja Cię nie wymyję, to żadna z części Twego ciała nie będzie ze mną. Na to Piotr odpowiedział. Panie nie myj tylko mych stóp, ale także dłonie i głowę. To jak wygląda? Uzasadnienie prymatu papieskiego w Kościele rzymskokatolickim. Otóż wygląda to tak. Jezus przekazuje Piotrowi klucze królestwa niebieskiego, jest to także fragment fresku z Kaplicy Sykstyńskiej pędzla Pietro Perugino. Złożone Piotrowi przez Chrystusa obietnice.

Otóż i Ja tobie powiadam. Ty jesteś Piotr czyli Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego, cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Zatem legły u podstaw tezy o prymacie Piotra jako seniora Ludu Wybranego Nowego Przymierza, prawodawcy, a także nauczyciela i pasterza Kościoła. Bo przecież Według 21. rozdziału Ewangelii według świetego Jana. Jezus trzykrotnie zwrócił się do Piotra słowami Paś baranki Moje. Jest to podawane jako uzasadnienie tezy, że Jezus przekazał Piotrowi opiekę nad Kościołem.

Zgodnie z tradycją utrzymuje się, że ciało apostoła spoczywa około 6 metrów pod ołtarzem w Bazylice świętego Piotra w Watykanie. W ikonografii święty Piotr Apostoł przedstawiany jest jako łysiejący, siwy, brodaty starzec, w dłoni trzyma dwa klucze srebrny i złoty symbolizujące klucze Królestwa Bożego oraz w towarzystwie Świętego Pawła. Innymi atrybutami apostoła są, anioł, kajdany, kogut, odwrócony krzyż, księga, łódź, zwój, pastorał, ryba, sieci, skała stanowiące aluzje do wydarzeń w jego życiu, tiara w rękach. Jest patronem zawodów jak, blacharzy, budowniczych mostów, kowali, kamieniarzy, marynarzy, rybaków, zegarmistrzów. Święty Piotr jest również wzywany, jako orędownik podczas epilepsji, gorączki, febry, ukąszenia przez węże.

I to tu w podziemiach bazyliki swojego imienia, spoczywa sam następca Chrystusa jego apostoł święty Piotr. Trwa on jak skała na której Jezus nakazał zbudować, temu rybakowi swój kościół. My zaś jako wyznawcy Chrystusa staramy się być chociaż po części posłuszni nakazom i radom które z ust świętego Piotra do nasz wiernych płyną. Co nas do tego prowadzi wiara,w to co temu świętemu powiedział sam Jezus Chrystus. Piotrze jesteś jak skała i ta skała jest dla nas,gdzie ratujemy się zawsze przed pochłonięciem nas i naszych dusz w odmętach oceanu niegodziwości którym niestety dziś karmi nas współczesny świat. Pełen pychy wojen i niebezpiecznych wirów. Przed tym wszystkim broni nas święty Piotr. Bo i on sam miał wiele wątpliwości,a sam Jezus powiedział do niego precz ode mnie szatanie,co miało skutek taki, że zrozumiał i po tym pokonał własną niemoc, i stał się dla nas niedoścignionym wzorem wierności Panu Jezusowi.

Granica watykańsko-włoska

Jest to granica państwowa ciągnąca się na długości 3 kilometry 200 metrów, dookoła enklawy, jaką stanowi Watykan na terytorium Włoch i miasta Rzym. By przekroczyć granicę w miejscach innych niż bazylika Świętego Piotra i Muzea Watykańskie czy Aula Pawła VI, trzeba posiadać specjalne przepustki.

Początkiem powstawania granicy było zjednoczenie Włoch i zajęcie przez Włochów terytorium Państwa Kościelnego 20 września 1870 roku. Papież nie pogodził się z tym faktem i ogłosił się więźniem Watykanu. Dopiero w 1929 roku, faszystowski rząd włoski Benito Mussoliniego i sekretarz stanu papieża, Pietro Gasparri, podpisali, po dwóch latach tajnych rokowań, traktaty laterańskie, kończące spór i gwarantujące istnienie państwa watykańskiego w obrębie pałacu i ogrodów watykańskich oraz uznające suwerenność Stolicy Apostolskiej jako podmiotu prawa międzynarodowego. Granica przebiega wzdłuż murów otaczających kompleks watykański. Wokół murów biegną natomiast rzymskie ulice, a po stronie, po której znajduje się mur istnieją także chodniki. Granica przebiega wzdłuż ulic i placów Via di Porta Angelica, Piazza del Risorgimento, Via Leone VI, Viale Vaticano, Largo di Porta Cavallegeri, Piazza del Sant Uffizio. Do obejścia całego kompleksu wystarcza godzina spaceru. Na placu świętego Piotra znajduje się biała linia, położona na wysokości kolumnady Gianlorenzo Berniniego, która wyznacza granicę. Na teren Watykanu można wejść w pięciu miejscach, w tym przez trzy bramy, Arco delle Campane, Spiżowa Brama i Cancello di Sant’Anna. Dwie pierwsze znajdują się na placu świętego Piotra. Wejścia znajdują się też przy Auli Pawła VI oraz Muzeach Watykańskich.

Klasztor Mater Ecclesiae

Jest to nie każdemu znany, były rzymskokatolicki żeński klasztor klauzurowy znajdujący się w Watykanie na terenie Ogrodów Watykańskich. Od 2 maja 2013 roku, jest to rezydencja emerytowanego papieża Benedykta XVI. Budynek klasztoru przylega do części zachowanego fragmentu murów obronnych, którymi papież Leon IV kazał otoczyć bazylikę świętego Piotra. Pochodząca z czasów średniowiecza wieża została przebudowana przez papieża Leona XIII na jego letnią rezydencję i nazwana jego imieniem.

Podczas przebudowy dobudowano również budynki dla służby i gwardii papieskiej w tym dzisiejszy klasztor Mater Ecclesiae. Papież Jan Paweł II pragnął sprowadzić do Watykanu wspólnotę sióstr klauzurowych, aby wspierały one modlitwą papieża i Stolicę Apostolską. Poprosił Konsultę Żeńskich Zgromadzeń Klauzurowych o stworzenie na terenie Watykanu wspólnoty kontemplacyjnej. Na siedzibę nowego klasztoru wybrano budynek przy wieży Leona XIII, który dawniej służył żandarmerii watykańskiej, a następnie znajdowały w nim się mieszkania dla pracowników Watykanu. W latach od 1992 do roku 1994, budynek poddano remontowi oraz dobudowano kaplicę i chór dla zakonnic. 13 maja 1994 roku, w trzynastą rocznicę zamachu na Jana Pawła II, klasztor rozpoczął działalność. Postanowiono, że zakonnice mieszkające w klasztorze będą się zmieniać co 5 lat. W 2009 roku, okres ten, ze względu na duże zainteresowanie wśród zgromadzeń, zmniejszono do 3 lat. W klasztorze mieszkały, klaryski od roku 1994 do 1999 roku, karmelitanki bose od 1999 do 2004 roku, benedyktynki od roku 2004 do 2009 roku, i wizytki od 2009 do 2012 roku. W listopadzie 2012 roku, ponownie rozpoczęto remont klasztoru. 2 maja 2013 roku, klasztor został rezydencją emerytowanego papieża Benedykta XVI. Papież Ratzinger zapowiedział, że resztę życia chce spędzić w odosobnieniu, na rozmyślaniach i modlitwie. Główny budynek jest trzykondygnacyjny. W okresie funkcjonowania klasztoru na parterze mieściły się refektarz, kuchnia, spiżarnia, izba chorych, archiwum i biuro. Na dwóch piętrach było 12 cel dla zakonnic, a na dachu taras z widokiem na Bazylikę świętego Piotra. W klasztorze jest również biblioteka. W dobudowanym skrzydle znajdowała się portiernia, chór oraz kaplica. Obok zespołu budynków jest ogród, w którym mniszki uprawiały cytrusy i warzywa dla siebie oraz na stół papieski. Jedynym miejscem, do którego wstęp miały osoby z zewnątrz była kaplica. Obecnie emerytowany papież Benedykt XVI ma do dyspozycji pomieszczenia o łącznej powierzchni 450 metrów kwadratowych. Wśród nich są tam do jego dyspozycji, pokój do pracy i biblioteka.

Kościół Świętego Marcina i Sebastiana

W języku włoskim jest to kościół. Santi Martino e Sebastiano degli Svizzeri, rzymskokatolickie oratorium w Watykanie. Zostało wybudowane przez Piusa V, aby służyć jako prywatna kaplica dla Gwardii Szwajcarskiej, których koszary znajdują się obok Porta San Pellegrino, niedaleko Pałacu Apostolskiego. Papież Pius V nakazał budowę kaplicy ściśle zarezerwowanej dla gwardii. Została wybudowana w 1568 pod kierunkiem architekta Nanni di Baccio Bigio. Kościół poświęcono imionami dwóch żołnierzy, Marcina z Tours oraz świętego Sebastiana. Święty Marcin był oficerem w rzymskiej armii, który nawrócił się i przeszedł do ascetycznego życia. Święty Sebastian był przywódcą gwardii pretorian i zginął śmiercią męczeńską. Do pokoju westfalskiego w 1648 roku, niemieckojęzyczni Szwajcarzy gromadzili się w Santa Maria della Pietà in Camposanto dei Teutonici, gdzie był ołtarz boczny zarezerwowany dla nich. Od 1657 do 1977 roku, gwardia używała kościoła San Pellegrino po włosku jego nazwa brzmi San Pellegrino in Vaticano, przeznaczony dla obrządków religijnych. Kaplica została ozdobiona freskami przez Giuliego Mazzoniego, ucznia Giorgiego Vasari. Freski zostały odnowione w latach od roku 1727 do 1728 roku, przez Carlo Roncelli i przeniesione do Muzeum Watykańskiego. Freski nad ołtarzem przedstawiają Boga Ojca, po prawej święty Sebastian, a po lewej stronie święty Marcin. Na ołtarzu zostało przedstawione zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny. Na prawej ścianie został przedstawiony Jezus Chrystus na krzyżu w otoczeniu Piotra oraz Jana Ewangelisty, na lewej Maryja razem ze świętą Anną i dzieciątkiem Jezus. Mazzoni współpracował z Ferrante Moreschi, który część sztukaterii do Sala Regia.

Papież Jan Paweł I

Umarł samotnie we wrześniu 1978, miesiąc po jego wyborze na papieża. Nagłość śmierci czy trudności Watykanu z ceremoniałem i prawnymi procedurami po śmierci. Łącznie z wystawieniem aktu zgonu doprowadziły do powstania wielu teorii spiskowych na temat tej śmierci. Rozbieżności w Watykanie dotyczące wydarzeń wokół śmierci Jana Pawła I niedokładnych twierdzeń na temat tego, kto znalazł ciało, co papież czytał, kiedy i gdzie został znaleziony i czy może być dokonana sekcja zwłok doprowadziła do powstania wielu teorii spiskowych; wiele z nich jest związanych z Bankiem Watykańskim, który posiadał znaczącą ilość udziałów w Banco Ambrosiano.

Niektórzy łączą śmierć Jana Pawła I z obrazem biskupa odzianego w biel, objawionym Łucji dos Santos oraz Franciszkowi i Hiacyncie Marto przez Matkę Bożą Fatimską w roku 1917. W liście do kolegi Jan Paweł I napisał, że jest głęboko poruszony spotkaniem z Łucją i obiecał dokonać poświęcenia Rosji. Teorie Spiskowe a prawda o śmierci papieża. Pierwsze co się nasunęło opini publicznej na świecie to było otrucie. Po śmierci Jana Pawła I część włoskich mediów oskarżyła irlandzkiego duchownego Johna Magee osobistego sekretarza papieża o zamordowanie Jana Pawła I za pomocą trucizny dolanej do kawy. Biskup Magee w jednym z wywiadów powiedział tak. Jestem ostatnią osobą, która widziała żywego papieża Albina Lucianiego, czyli Jana Pawła I. Po kolacji, którą skończyliśmy o 20:45, odprowadziłem go do kaplicy, a później do sypialni. Zdążyłem zapytać o samopoczucie. Ojciec Święty uderzył się pięścią w klatkę piersiową. Czuję się fenomenalnie! Lekarstwa siostry Vincenzy potrafią zdziałać cuda. Siostra Vincenza Taffarel była pielęgniarką. Miała tabletki na serce, które aplikowała papieżowi wkładał je pod język. Działały. 28 września 1978 roku, dzień przed śmiercią, Jan Paweł I poczuł się źle. Dostał kolejną dawkę jak sam mówił tych magicznych pastylek. Zerknąłem na zegarek: było dwadzieścia pięć po piątej. Piątek, 29 września. Za pięć minut miałem być przed drzwiami kaplicy. Kiedy wyszedłem z sypialni, zobaczyłem kilka sióstr zakonnych, które były blade jak ściana. Wśród nich siostra Vincenza. Ojciec Święty nie żyje!. Jan Paweł I zawsze zaczynał dzień od kawy. Każdego ranka o 5:10 czekała na niego przed sypialnią filiżanka espresso. Przynosiła ją siostra Vincenza. Papież pił duszkiem i zostawiał puste naczynie na balustradzie. Tym razem filiżanka stała nietknięta, dlatego sensacje o dosypanej truciźnie nie mają sensu?

W książce W imieniu Boga? David Yallop zaproponował teorię, w której papież był w potencjalnym zagrożeniu z powodu korupcji w Instytucie Dzieł Religijnych powszechnie znanym jako Bank Watykański, który posiadał wiele udziałów w Banco Ambrosiano. Bank Watykański stracił około ćwierć miliarda dolarów. Korupcja w banku była faktem. Brał w niej udział prezes banku, Paul Marcinkus, wraz z Roberto Calvim z Banco Ambrosiano. Calvi był członkiem Propagandy Dwa, nielegalnej loży paramasońskiej. Calvi został znaleziony martwy w Londynie, po zniknięciu tuż przed ujawnieniem korupcji. Początkowo orzeczono samobójstwo, ale drugie śledztwo z inicjatywy jego rodziny ustaliło nieznaną przyczynę zgonu. Po opublikowaniu książki, Yallop zgodził się oddać każdy grosz ze sprzedaży książki dla Watykanu, pod warunkiem zgody Watykanu na zbadanie jego centralnego twierdzenia, że kiedy ciało papieża zostało odkryte, miał on wykrzywioną rękę, ponieważ pisał listę wysokich rangą członków kurii, którzy mieli być przekazani władzom za branie udziału w licznych skandalach korupcyjnych i praniu brudnych pieniędzy dla mafii pochodzących ze sprzedaży narkotyków. Ta lista ta miała zostać później zniszczona. Jedną z takich osób był Paul Marcinkus, który został później awansowany przez Jana Pawła II na Pro Prezydenta Miasta Watykan, trzecią najważniejszą osobę w Watykanie po papieżu i sekretarzu stanu. Teolog Abbé George de Nantes spędził wiele czasu nad sprawą dmniemanego morderstwa w Watykanie, zbierając oświadczenia od ludzi, którzy znali Jana Pawła I przed i po jego wyborze na papieża. Niektórzy z nich mówili na przykład, że niemożliwym jest, by zdrowy człowiek, jakim był Jan Paweł I, mógł umrzeć śmiercią naturalną. W swoich pracach de Nantes skupił się nad sprawą banków, przypuszczalnym odkryciem Jana Pawła I, że wielu księży w Watykanie to masoni czy proponowanymi przez papieża reformami w Kościele. Jeśli odkrycie w sprawie masonerii byłoby prawdą, byłaby to sprawa problematyczna dla Watykanu, który orzekł, że jest niemożliwym być jednocześnie katolikiem i masonem.

Watykanistka Stefania Falasca w swojej najnowszej książce, Papież Luciani. Kronika śmierci, wymieniła wszystkie wcześniej niepublikowane relacje świadków i tajnych dokumentów Stolicy Apostolskiej, w tym do karty choroby papieża. Według relacji papieskiego lekarza Renato Buzzonettiego, na kilka godzin przed śmiercią podczas wieczornej modlitwy papież poczuł intensywny ból w okolicach mostka. Zadecydował jednak, by nie wzywać lekarza, a ból wkrótce ustąpił. Sam lekarz dowiedział się o tym dopiero po śmierci papieża. Powstał też pewien film pod tytułem, Ten papież musi umrzeć wziął tytuł od fragmentu książki Yallopa. W filmie tym dobroduszny ksiądz zostaje papieżem i zapoczątkowuje reformy w Kościele, co nie podoba się mafii i kardynałom. Film ten jest parodią kariery Jana Pawła I, ale jest komedią. Ostatnia spowiedź to sztuka napisana przez Rogera Crane’a, po raz pierwszy wystawiona w 2007 roku. W sztuce tej pojawiają się dramatyczne napięcia, kryzysy wiary i polityczne manewry wewnątrz Watykanu związane ze śmiercią papieża Jana Pawła I. Główną rolę gra David Suchet. Film Ojciec chrzestny III z 1990 roku, zawiera historię Società Generale Immobiliare, największej na świecie firmy handlującej nieruchomościami, której byłymi udziałowcami byli Stolica Apostolska oraz Bank Watykański. Firma ta bierze udział w przestępczości zorganizowanej w trakcie kadencji i po śmierci starego papieża i wyboru fikcyjnego kardynała Lamberto na papieża. Lamberto, podobnie jak Jan Paweł I, w tajemniczy sposób umiera. Fabuła serii komiksów Warrior Nun Areala obejmuje retrospekcję do pontyfikatu Jana Pawła I. Wkrótce po wyborze na papieża Jan Paweł I odkrywa spisek masonów czczących demona i próbuje ich usunąć z Watykanu. Kiedy masoni się o tym dowiadują, zabijają go i kontynuują cel, jakim jest zniszczenie Kościoła katolickiego. Po śmierci papieża Warrior Nuns zdołają go pomścić. W powieści W gąszczu luster jest to powieść o CIA Roberta Littella Jan Paweł I zostaje zamordowany przez mordercę wynajętego przez KGB. W powieści Malachiego Martina Watykan, powieść Jan Paweł I został zamordowany przez ZSRR, ponieważ zrezygnował z polityki jego poprzedników, Jana XXIII i Pawła VI, którzy zaczęli akceptować komunizm, i ponownie określił ten ustrój jako ateistyczną, totalitarną ideologię. W powieści Grahama Mastertona Kandydat z piekła, papież umiera podczas ezgorcyzmów mających na celu wypędzenie Lucyfera, który opętał Huntera Peal’a, prezydenta USA. Na pytanie Peal’a przedstawia się jako Paulus Joannes, Servus Servorum Dei, Episcopus Romae. W dalszej części powieści pojawia się informacja, że ciało papieża potajemnie przetransportowano do Watykanu, a następnie został znaleziony rano w łóżku z książką. To ostatnie jest nawiązaniem do oficjalnej informacji o okoliczności odkrycia faktu śmierci Jana Pawła I. Akcja jednak nie dzieje się w 1978 roku, śmierci Jana Pawła I, a w roku 1981. Piszę tu specjalnie o pewnych teoriach spiskowych z uwagi na fakt iż śmierć, tego dobrotliwego papieża, była strasziwym szokiem dla całego świata chrześcijańskiego. Po nim jednak nastała wielka epoka Papieża Karola Wojtyłły naszego wielkiego rodaka. Zwanego dziś świętym Janem Pawłem II. Jednak jego leczenie podczas ostatniego pobytu w klinice Gemelli w Rzymie, wprawia mnie jako rzymskiego katolika, wprost w oburzenie. Bowiem nagła utrata sił, głosu naszego papieża, na skutek zastosowanego nie wiadomo po co i z jakiej przyczyny? Zabiegu tracheotomii, bowiem wyjaśnienia kliniki Gemelli na temat konieczności zastosowania tego zabiegu są wręcz idiotyczne, i może się nabrać na nie, będący w panice tłum wiernych zgromadzonych wiernych na placu świetego Piotra podczas jego wielkanocnej próby udzielenia błogosławieństwa. To właśnie ta operacja wystawiła Jana Pawła II, właśnie na bezpośrednie zagrożenie życia i w końcu jego śmierć. I nie jest to moja żadna teoria spiskowa dotycząca śmierci Jana Pawła II tylko pewna zbieżoność, i okoliczności niemal, identyczne jak śmierć Jana Pawła I. Czy takie jest oblicze hierachów kościoła rzymskiego aby reformatorów i znakomitych następców świętego Piotra, doprowadzać czasami do stanu w którym nikomu i niczemu nie mogą zagrozić? Podobnie moim zdaniem pod naciskiem kurii rzymskiej ustapił z tronu Piotrowego, papież Benedykt XVI, poprzednio zwany pancernym kardynałem Jozef Ratzinger? Na tron papieski natomiast kardynałowie powołali dobrodusznego, lecz powolnego woli kolegium kardynalskiemu Chorche Bergolio, obecnego papieża Franciszka? Który dokładnie biorąc pod uwagę słowa Jezusa, jest na tyle otwarty dla każdego człowieka iż szeroko otwiera ramiona, wołając na cały świat. Przybywajcie w imię Jezusa Chrystusa. I nie pyta go Quo Vadais Domine? Bowiem Chrystus na razie poprostu czeka i milczy. Nie mówiąc słów zbędnych i niepotrzebnych nikomu.

Jan Paweł II

Po łacinie jest nazywamy tego papieża, Ioannes Paulus PP II właściwe nazwisko jak każdy wie to. Karol Józef Wojtyła urodzony w Polsce 18 maja 1920 roku, w Wadowicach, zmarł nam 2 kwietnia 2005 roku, w Watykanie, to był najpierw polski duchowny rzymskokatolicki, później biskup pomocniczy krakowski w latach od 1958 do 1964 roku, a następnie arcybiskup metropolita krakowski od 1964 do roku 1978, i kardynał od roku 1967 do roku 1978.

Zastępca Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski w latach 1969 do roku 1978,i jako 264 papież i 6. Suweren Państwa Watykańskiego w latach od roku 1978 do roku 2005. Obecnie jest to Święty Kościoła katolickiego. Poeta i poliglota, a także aktor, dramaturg i pedagog. Filozof historii, fenomenolog, mistyk i przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego.

Został wybrany papieżem przez drugie zgromadzenie kardynałów po śmierci papieża Jana Pawła I, który zmarł po trzydziestu trzech dniach pontyfikatu. Kardynał Wojtyła został wybrany trzeciego dnia konklawe i przyjął imiona Jan Paweł dla uhonorowania swojego poprzednika. Jego wybór na Stolicę Piotrową miał szczególny wpływ na wydarzenia w Europie Wschodniej i w Azji w latach 80 tych i 90 tych. XX wieku.

W szczególności na przemiany demokratyczne w Polsce i w innych krajach bloku wschodniego. Za główny cel swojego papiestwa Jan Paweł II postawił sobie transformację i zmianę położenia Kościoła katolickiego, chciał, postawić swój Kościół w sercu nowego sojuszu religijnego.

Który zgromadziłby żydów, muzułmanów i chrześcijan w wielkiej religijnej armadzie. Przyczynił się do poprawienia relacji Kościoła katolickiego z judaizmem, islamem, z Kościołem prawosławnym oraz Wspólnotą Anglikańską. Jan Paweł II podzielał nauczanie Kościoła w takich kwestiach jak utrzymanie celibatu, potępienie mechanicznej, chemicznej i hormonalnej antykoncepcji oraz niedopuszczenie kobiet do święcenia, za co był przez niektórych krytykowany, i choć popierał reformy soboru watykańskiego II, był postrzegany jako konserwatywny duchowny w swojej interpretacji tych reform.

W trakcie pontyfikatu odwiedził 129 krajów. Beatyfikował 1340 osób i kanonizował 483, więcej niż wszyscy jego poprzednicy w okresie pięciu poprzedzających wieków. Do czasu swojej śmierci powołał większość składu Kolegium Kardynałów, konsekrował znaczną liczbę biskupów na świecie i wyświęcił wielu księży.

Jan Paweł II był pierwszym papieżem spoza Włoch od czasu holenderskiego papieża Hadriana VI panującego na tronie Piotrowym w latach od 1522 do roku 1523, a także drugim najdłużej urzędującym papieżem we współczesnej historii po papieżu Piusie IX który na papieskim tronie był od roku 1846 aż do roku 1878.

Zmarł 2 kwietnia 2005 roku. W ceremonii pogrzebowej uczestniczyły delegacje z ponad 150 państw, a w Polsce ogłoszona została sześciodniowa żałoba narodowa. Proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się miesiąc po jego pogrzebie, z pominięciem tradycyjnego pięcioletniego okresu oczekiwania. Został beatyfikowany 1 maja 2011 roku,po czym 27 kwietnia 2014 roku, został kanonizowany, równocześnie z papieżem Janem XXIII.

Wydarzenie to przeszło do historii Kościoła z powodu ogłoszenia świętymi dwóch papieży w obecności dwóch biskupów Rzymu urzędującego Franciszka i emerytowanego Benedykta XVI.

Benedykt XVI

Z łaciny jest to. Benedictus PP. XVI Czyli Joseph Aloisius Ratzinger pochodzi z miejscowości Marktl, jest to niemiecki duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup metropolita Monachium i Freising od 1977do roku 1982, kardynał od roku 1977 do 2005 roku, prefekt Kongregacji Nauki Wiary od 1981 do 2005 roku, dziekan Kolegium Kardynalskiego od roku 2002 do roku 2005, 265 z kolei papież i 7. Suweren Państwa Watykańskiego od 19 kwietnia 2005 do 28 lutego 2013 roku. Od 28 lutego 2013 roku, jest emerytowanym papieżem, pierwszym od XV wieku, który dobrowolnie zrzekł się swojego urzędu.

Joseph Ratzinger urodził się 16 kwietnia 1927 roku o godz. 4.15, w Wielką Sobotę. Jest synem Josefa, który był wiejskim żandarmem w randze komisarza, czyli Gendarmerie-Kommissar i Marii, która była uzdolnioną kucharką, pracującą w małych hotelach a właściwie w pensjonatach. Rodzina należała pod względem majątkowym do niższej klasy średniej. Został ochrzczony następnego dnia w I dzień świąt wielkanocnych przez wikariusza miejscowej parafii księdza Josepha Stangla, w małym kościele parafialnym we wsi Marktl am Inn w Górnej Bawarii.Joseph był trzecim dzieckiem, gdyż rodzice, którzy pobrali się w 1920, mieli już dwójkę dzieci, czyli, Marię Ratzinger urodzoną 7 grudnia 1921 roku, zmarła 2 listopada 1991 roku, oraz brata Georga Ratzingera urodzonego 15 stycznia 1924. Ojciec papieża zmarł w wieku 82 lat, zaś matka w wieku 79 lat. W swoich wspomnieniach przyszły papież podkreślił, że ojciec dał mu krytyczny umysł, zaś matka obdarzyła go serdecznym zmysłem religijnym. Ojciec był osobą głęboko religijną. W niedzielę uczęszczał na trzy nabożeństwa: na msze o 6.00 i główną o 9.00 oraz na popołudniowe nabożeństwo.

Brat Georg, też został duchownym. Siostra, Maria Ratzinger, nigdy nie wyszła za mąż, była gospodynią Josepha aż do śmierci w 1991 roku. Ich stryjeczny dziadek a brat dziadka, ze strony ojca, Georg Ratzinger był także do 1888 księdzem, a po porzuceniu kapłaństwa deputowanym Landtagu i Reichstagu. Rodzina mieszkała w dużym, acz skromnym trzykondygnacyjnym drewnianym budynku. Ojciec mający stałe dochody dzięki pracy na stanowisku nadzorczym w urzędzie państwowym, był lepiej sytuowany od większości rolników we wsi, których pomyślność zależała w dużej mierze od warunków przyrodniczych, które wpływały na zebrane plony produktów rolnych. Miejscowość ta liczyła około 2750 mieszkańców zamieszkujących w plus minus, 1000 gospodarstw domowych. W 1929 roku, gdy Joseph miał dwa lata rodzina przeprowadziła się do Tittmoning. Wydaje się, że, jak pisze biograf papieża opierając się na jego wspomnieniach tak, to właśnie spędzony w dzieciństwie czas w Tittmoning wywołuje najcieplejsze wspomnienia kardynała. Pisze o szczęśliwych dniach spędzanych na polu, o szukaniu rzeczy dotyczących pochodzenia rodziny i o pobożnych wycieczkach do kaplicy Ponlach. Opisuje odwiedziny u starszej pani w Tittmoning w Boże Narodzenie, której pamiątki rodzinne zajmowały dosłownie cały salonik, i to, jak bardzo uderzyła go siła jej prostej wiary.

Krytykowanie przez ojca nazistów zmusiło rodzinę Ratzingerów do kolejnej przeprowadzki. W 1932 roku, zamieszkali oni w miejscowości Aschau am Inn. Rodzina zajęła pierwsze piętro budynku, pobudowanego przez miejscowego rolnika, który wydzierżawił go miejscowej policji. Ratzinger jako komisarz miał prawo do piętra, natomiast na parterze znajdowały się biura oraz mieszkanie jego pomocnika. Właśnie w tej miejscowości przyszły papież zakochał się w mszy świętej. Jak wynika ze wspomnień, miało to miejsce podczas rezurekcji wielkanocnej, gdy okna kościoła były zasłonięte, zaś w momencie zaintonowania przez księdza pieśni Chrystus zmartwychwstał, odsłaniano okna i kościół zapełniał się światłem, Było to robiące największe wrażenie przedstawienie zmartwychwstania Chrystusa, jakie mogę sobie wyobrazić.

Tam też Joseph otrzymał pierwszy Schott czyli mszalik z tekstem łacińskim i niemieckim. W 1937 roku, Josef ukończył sześćdziesiąty rok życia i zgodnie z prawem nabył uprawnienia emerytalne. Rodzina wówczas przeprowadziła się do liczącej około 11 000 mieszkańców miejscowości Traunstein. Zamieszkali wówczas w starym drewnianym domu, który został zakupiony przez ojca w 1933 roku, z myślą o emeryturze. Do 1937 roku, kiedy to przeprowadzili się do Traunstein, ojciec Joseph służył w Bawarskiej Policji Landowej zwanej tam Landespolizei i w niemieckiej policji państwowej tu nazwanej jako Ordnungspolizei. Londyński Sunday Time pisał o Ratzingerze seniorze jako antynaziście, którego próby powstrzymania Brązowych Koszul Oddziałów Szturmowych SA, zmusiły do kilku przeprowadzek wraz z rodziną.

Według International Herald Tribune, przeprowadzki te były bezpośrednio związane z postawą Józefa Ratzingera, który sprzeciwiał się nazizmowi, czego rezultatem były degradacje i przeniesienia. Brat papieża, Georg powiedział. Nasz ojciec był zaciekłym przeciwnikiem nazizmu, ponieważ uważał, że było to w sprzeczności z naszą wiarą. Jednak rodzinę dotknęły także boleśniejsze represje ze strony reżimu. John Allen watykański komentator, donosi o słowach wygłoszonych przez kardynała Ratzingera 28 listopada 1996 roku, w Watykanie. Kuzyn cierpiący na zespół Downa, który w 1941 miał 14 lat i był zaledwie kilka miesięcy młodszy niż Ratzinger, został zabrany przez nazistowskie władze na terapię. Niedługo później rodzina otrzymała informacje o jego śmierci. Przez następne dwa lata przyszły papież uczęszczał do miejscowego gimnazjum. Podróż do szkoły w jedną stronę zajmowała mu około 30 minut. Uczył się w nim intensywnie greki i łaciny. Później pisał, spoglądając wstecz, wydaje mi się, że kształcenie bazujące na dorobku starożytności greckiej i łacińskiej stanowiło duchową postawę, która odpierała zniewolenie przez totalitarną ideologię. Ze szkoły, do której uczęszczał zwolniono po kolei dwóch dyrektorów, którzy przeciwstawiali się nazistowskiej ideologii. Niedługo później ograniczono naukę greki i łaciny. Podczas pobytu w Traunstein zafascynował się Mozartem. W 1996 Ratzinger zapisał, w żadnym wypadku nie można uznać jej za czystą igraszkę słychać w niej cały tragizm ludzkiego bytu. Znajdował chociaż 15 minut dziennie, żeby grać na fortepianie utwory Mozarta, Beethovena. Próbował również Brahmsa, ale były dla niego zbyt trudne.

Według kuzynki, Eriki Kropp, Ratzinger od dzieciństwa nie chciał zostać nikim innym niż księdzem. Kiedy miał 15 lat, mówił, że zostanie biskupem, a ona żartobliwie zapytała Czemu nie papieżem? Wcześniej w 1932 roku, do miasteczka, w którym mieszkali Ratzingerowie, przyjechał arcybiskup Monachium, Michael von Faulhaber. Pięcioletni Joseph był w grupie dzieci wręczających kardynałowi kwiaty, tego dnia powiedział, że także chciałby zostać kardynałem. W roku 1939,wstąpił do niższego seminarium w Traunstein. Musiał wówczas zamieszkać w szkole. Ponieważ jego starszy brat wcześniej rozpoczął naukę w seminarium, toteż znał już kilka osób uczących się w tej szkole. Codziennie musiał także dwie godziny spędzać na boisku szkolnym. Ponieważ był niższy i słabszy fizycznie, było to niezbyt miłe doświadczenie. W 1942 roku, gdy III Rzesza prowadziła wojnę z ZSRR, zaszła konieczność zamiany seminarium na szpital wojskowy, zaś studentów odesłano do domu. Georg został wzięty do wojska, zaś Joseph ponownie powrócił do nauki w gimnazjum, gdzie odkrył wspaniałą literaturę, zwłaszcza Goethego i Schillera. Przebywał tutaj do 1943.

W wieku 14 lat w 1941 roku, został wcielony do Hitlerjugend, w której członkostwo było obowiązkowe od 25 marca 1939 roku. Według korespondenta tygodnika National Catholic Reporter, Johna Allena, Ratzinger nie podchodził entuzjastycznie do członkostwa w tej organizacji, odmawiał brania udziału w spotkaniach. Ratzinger wspominał, że nazistowski profesor matematyki postarał się o zmniejszenie mu czesnego w szkole. Do tego teoretycznie była wymagana dokumentacja obecności na spotkaniach Hitlerjugend, jednak według Ratzingera profesor załatwił mu stypendium bez konieczności udziału w zebraniach. W wieku 16 lat w roku 1943, wraz z innymi kolegami z klasy rozpoczął obowiązkowe przygotowanie wojskowe w zakresie obrony przeciwlotniczej. Powołany został do programu Luftwaffenhelfer. Zostali przydzieleni do oddziału odpowiedzialnego za ochronę fabryki silników lotniczych BMW w Ludwigsfeld na północ od Monachium.

Następnie zostali przeniesieni do Unterföhring i na krótko do Innsbrucka. Z Innsbrucka ich oddział udał się do Gilching, by ochraniać bazę myśliwców niemieckich i atakować bombowce aliantów, które urządzały naloty na Monachium. W Gilching Ratzinger służył w posterunku telefonicznym. 10 września 1944 roku, jego klasa została zwolniona z korpusu. Jednak wracając do domu, Ratzinger otrzymał nowe powołanie do Reichsarbeitsdienst takzwanej Służby Pracy Rzeszy. Został oddelegowany do węgierskiego obszaru granicznego z Austrią, która została zaanektowana przez Niemcy w 1938 roku. Tu pracował aż do czasu, kiedy Armia Czerwona zajęła Węgry, wtedy został skierowany do przygotowywania umocnień przeciwpancernych szykowanych na ofensywę wojsk radzieckich. Tam też był świadkiem pędzenia Żydów do obozów zagłady. 20 listopada 1944 roku, jego oddział został zwolniony ze służby. Ratzinger znowu wrócił do domu, jednak nie na długo. Już trzy tygodnie później dostał wezwanie do stawienia się w Monachium, gdzie otrzymał przydział do koszar Wehrmachtu w mieście Traunstein, blisko którego mieszkała jego rodzina. Po podstawowym szkoleniu w piechocie Ratzinger służył w różnych posterunkach wokół miasta, gdzie stacjonowała jego jednostka. Nigdy nie został wysłany na front.

Na przełomie kwietnia i maja, w ostatnich dniach lub tygodniach przed poddaniem się Niemiec, Ratzinger zdezerterował. Dezercja była powszechna w ostatnich tygodniach wojny, chociaż karana śmiercią często zasądzana była bez procesu prawnego, wykonywana nieprzerwanie do końca. Obniżone morale i niewielkie ryzyko osądzenia przez zdezorganizowane wojsko niemieckie przyczyniło się do rosnącej fali dezercji wśród żołnierzy. Ratzinger opuścił miasto Traunstein i udał się do położonej nieopodal rodzinnej wsi. Użyłem mało znanej drogi, spodziewając się bezproblemowego przejścia. Ale kiedy wychodziłem z przejścia podziemnego pod torami kolejowymi, dwóch żołnierzy stało na posterunku, przez chwilę sytuacja była dla mnie niezmiernie krytyczna. Dzięki Bogu, że oni także mieli dosyć wojny i nie chcieli stać się mordercami. Za usprawiedliwienie uznali fakt, że miał rękę na temblaku, i pozwolili mu odejść do domu. Wkrótce po tym dwaj członkowie SS, którzy schronili się w domu Ratzingerów, zwrócili uwagę na młodego człowieka w poborowym wieku i zaczęli zadawać pytania. Jego ojciec stanowczo wyraził swoje nieprzychylne zdanie na temat Hitlera i nazajutrz dwóch członków SS zniknęło, nie podejmując żadnych działań.

Kardynał Ratzinger powiedział później. Jakiś anioł wydawał się nas chronić. Później do wsi przybyli Amerykanie. Zostałem rozpoznany jako niemiecki żołnierz, musiałem ubrać się z powrotem w mundur, który wcześniej zrzuciłem, a także trzymać ręce u góry i dołączyć do stale rosnącej grupy jeńców wojennych, których oni ustawiali w szeregu na naszej łące. To szczególnie zraniło serce mojej matki, gdy zobaczyła swojego chłopca i resztę pokonanej armii stojącej tam, wystawionej na niepewny los. Ratzinger przez krótki czas był internowany w obozie jenieckim niedaleko Ulm. Został wypuszczony 19 czerwca w roku 1945. Wraz z innymi młodymi ludźmi zaczął iść do domu a to 120 kilometrów, jednak został podwieziony do Traunstein w ciężarówce wiozącej mleko. Rodzina ponownie była w komplecie, gdy brat Georg został wypuszczony z obozu jenieckiego we Włoszech. W 1945 roku Ratzinger wraz z bratem wstąpili do katolickiego seminarium duchownego we Freising i na studia w Herzogliches Georgianum na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Według wywiadu z Peterem Seewaldem, na niego i jego kolegów ze studiów szczególnie duży wpływ wywarły prace i twórczość Gertrudy von Le Fort, Ernsta Wiecherta, Fiodora Dostojewskiego, Elisabeth Langgässer, Theodora Steinbüchela, Martina Heideggera i Karla Jaspersa. W trzech ostatnich młody Ratzinger widział przerwę w dominacji neokantyzmu, wraz z kluczową pracą Steinbüchela Die Wende des Denkens. Jest to Zmiana w myśleniu. Pod koniec studiów był zbliżony bardziej do nauk świętego Augustyna niż Tomasza z Akwinu. Wśród scholastyków najbardziej interesował się świętym Bonawenturą.

29 czerwca 1951 roku, on i jego brat zostali wyświęceni na kapłanów przez arcybiskupa Monachium Michaela von Faulhabera. W 1953 roku, zdobył stopień doktora pracą o świętym Augustynie, zatytułowaną Ludzie i Dom Boży w doktrynie kościelnej świętego Augustyna. W 1957 roku, habilitował się rozprawą o świętym Bonawenturze pod tytułem Teologia dziejów u świętego Bonawentury. W 1958 roku, został profesorem kolegium we Fryzyndze. Przez następne lata przyszły papież posługiwał jako pomocnik biskupa Fryzyngi od roku 1957 do roku 1959. W 1959 roku, został profesorem na Uniwersytecie w Bonn. Swój inauguracyjny wykład zatytułował Bóg wiary i Bóg filozofii. W 1963 roku, zaczął wykładać na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münsterze. Na pierwszym wykładzie aula była wypełniona po brzegi, bo Ratzinger już wtedy był znanym teologiem. Na II Soborze Watykańskim w latach 1962 do roku 1965, był doradcą teologicznym niemieckiego arcybiskupa Kolonii Josepha Fringsa. Kontynuował obronę Nostra aetate, dokumentu na temat związków z innymi religiami, ekumenizmu i deklaracji prawa do religijnej wolności. Później, jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary jasno wyjaśnił stanowisko Kościoła wobec innych religii w dokumencie Dominus Iesus z roku 2000, w którym także mówił o prawidłowej drodze do nawiązania ekumenicznego dialogu. Podczas soboru był uważany za zdecydowanego reformatora i faktycznie współpracował z takimi modernistami, jak Hans Küng i Edward Schillebeeckx. Sam Ratzinger przyznał, że był i po części pozostał wielbicielem Karla Rahnera, znanego teologa Nouvelle Théologie, który popierał reformy i sam wznosił nowe, teologiczne poglądy. W 1966 roku, Ratzinger został ustanowiony przewodniczącym wydziału teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Eberharda i Karola w Tybindze, gdzie został ponownie współpracownikiem Hansa Künga. W swojej książce Wprowadzenie do chrześcijaństwa w roku 1968, pisał, że papież ma obowiązek słuchania różnych głosów w Kościele podczas podejmowania decyzji. Pisał także, że Kościół od wieków jest zbyt scentralizowany, ograniczony i nadmiernie kontrolowany przez Rzym. Te zdania jednak nie zostały wydrukowane w kolejnych wydaniach książki, gdyż zostały błędnie zinterpretowane przez autorów kolejnych przedruków. W tym czasie oddalił się od Tybingi, co spowodowane było atmosferą i marksistowskimi ruchami wśród studentów w latach 60 tych, które w Niemczech szybko się radykalizowały, szczególnie w latach 1967 i 1968 roku, by osiągnąć kulminację w serii zamieszek w kwietniu i maju 1968 roku, Ratzinger wiązał to, a także spadek szacunku do autorytetów wśród studentów, oraz rosnący, niemiecki ruch na rzecz praw homoseksualistów z odejściem od tradycyjnego katolickiego nauczania. Coraz częściej, jego poglądy, wbrew reformatorskiemu zacięciu, kontrastowały z poglądami liberalnymi, które wtedy zyskiwały swój ruch w teologii. Przez lata na II Soborze Watykańskim i na tybińskim uniwersytecie profesor Joseph Ratzinger publikował artykuły w reformatorskim, teologicznym czasopiśmie Concilium, chociaż wybierał coraz częściej mniej reformatorskie tematy niż inni współtwórcy pisma, teologowie moderniści Hans Küng, czy Edward Schillebeeckx.

W końcu w 1969 roku, wrócił do Bawarii, na Uniwersytet w Ratyzbonie, do środowiska o mniej reformistycznych poglądach. W 1972 roku, założył pismo teologiczne Communio, wraz z Hansem Ursem von Balthasarem, Henrim de Lubac, Walterem Kasprem i innymi. Communio, publikowane teraz w 17 wydaniach jak niemieckim, angielskim, hiszpańskim, polskim i innych, stał się wybitnym dziennikiem współczesnej, katolickiej myśli teologicznej. Do czasu wyboru na papieża, Ratzinger pozostawał najbardziej aktywnym publicystą gazety. 25 marca 1977 roku, został ustanowiony przez Pawła VI arcybiskupem Monachium i Fryzyngi. Sakrę biskupią przyjął 28 maja 1977 roku, z rąk biskupa Würzburga Josefa Stangla jest tu zbieżność nazwisk z księdzem, który udzielił mu chrztu są to jednak dwie różne osoby. Współkonsekratorami byli, biskup Ratyzbony Rudolf Graber oraz biskup pomocniczy archidiecezji Monachium i Fryzyngi Ernst Tewes COr. Za swoją biskupią dewizę przyjął Cooperatores Veritatis, co oznacza współpracownicy prawdy. Zostało to zaczerpnięte z Biblii, z 3. Listu świetego Jana. Wybór komentuje w swojej autobiograficznej pracy Kamienie milowe. Na konsystorzu 27 czerwca 1977 roku, został kreowany kardynałem. W chwili konklawe w 2005 roku, był jednym z trzynastu żyjących kardynałów mianowanych przez Pawła VI i jednym z trzech z nich poniżej wieku 80 lat, w konklawe wzięli udział jednak tylko on i William Baum. Po śmierci kardynała Arnsa w grudniu 2016 roku, pozostaje ostatnim żyjącym uczestnikiem obu konklawe w roku 1978. Jest ostatnim żyjącym purpuratem kreowanym przez papieża Pawła VI. 25 listopada 1981 otrzymał nominację z rąk Jana Pawła II na prefekta Kongregacji Nauki Wiary. W latach 1981 do roku 2005, był ghostwriterem Jana Pawła II. Tym samym na początku roku 1982, zrzekł się stanowiska w Monachium. W 1993 roku, został podniesiony do stopnia kardynała biskupa i otrzymał tytuł podmiejskiej stolicy biskupiej Velletri Segni. W 1998 roku, został wicedziekanem, a 30 listopada 2002 roku, dziekanem Kolegium Kardynalskiego i otrzymał związany z tym stanowiskiem tytuł podmiejskiej diecezji Ostii. Na tym stanowisku bronił doktryny i nauczania Kościoła w następujących dziedzinach planowanie poczęć, dialog międzyreligijny, homoseksualizm, prawne regulacje związków partnerskich. Podczas jego prefektury Kongregacja powzięła kroki mających na celu zdyscyplinowanie teologów głoszących nieortodoksyjne poglądy w Ameryce Łacińskiej w latach 80 tych. 22 lipca 1992 roku, wydał dokument, w którym stwierdził, iż dyskryminacja ze względu na orientację seksualną nie jest tym samym, co dyskryminacja ze względu na rasę, pochodzenie etniczne. jako, że budzi niepokój moralny. Według wydanego dokumentu Kongregacji Nauki Wiary istnieją dziedziny, w których nie jest przejawem niesprawiedliwej dyskryminacji uwzględnienie orientacji seksualnej, na przykład gdy chodzi o adopcję dziecka lub powierzenie go opiekunom, zatrudnienie nauczycieli lub trenerów sportowych, służbę wojskową. Podstawowe prawa człowieka jak zagwarantowane przez Europejską Konwencję Praw Człowieka, jak i konstytucje wielu krajów według dokumentu Kongregacji mogą zostać słusznie ograniczone ze względu na obiektywne nieuporządkowane zachowania zewnętrzne. Dokument, dla przykładu, podał przypadek, osób chorych fizycznie lub umysłowo, którym można ograniczyć możliwość korzystania z pewnych praw by chronić dobro wspólne. Dokument był skrytykowany między innymi przez trzech biskupów Charlesa Buswella, Thomasa Gumbletona i Waltera Sullivana oraz organizacje tak zwaną LGBT. Urzędowanie zakończył 2 kwietnia 2005 roku, w związku z sediswakancją po papieżu Janie Pawle II. Z czasem objął wiele funkcji w Kurii Rzymskiej jak, przewodniczącego Papieskiej Komisji Biblijnej, przewodniczącego Międzynarodowej Komisji Teologicznej, radcy Drugiej Sekcji Sekretariatu Stanu, członka Kongregacji do spraw Kościołów Wschodnich, członka Kongregacji do spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, członka Kongregacji do spraw Ewangelizacji Narodów, członka Kongregacji do spraw Edukacji Katolickiej, członka Papieskiej Rady do do spraw Popierania Jedności Chrześcijan, członka Papieskiej Rady do spraw Kultury oraz członka Papieskiej Komisji do spraw Ameryki Łacińskiej.