Ta książka to moja szczera, prawdziwa historia — o utracie wzroku u córki, o depresji, samookaleczenia, gdy najbliżsi nie wspierali.
Pokazuję, jak krok po kroku budowałam swoją siłę — nie idealnie, ale wystarczająco dobrze, żeby ocalić dzieci i siebie.
Bez upiększeń, bez filtrów, z odwagą i nadzieją.
Dla wszystkich kobiet, które w kryzysie zapominają, że one także mają prawo do troski, do odpoczynku i do miłości — nawet jeśli same walczą o każdą chwilę skupienia i spokoju.
Jestem kobietą, mamą dwóch córek, która od lat zmaga się z ADHD — i nie boi się o tym mówić.
Doświadczyłam samotności, lęku, poczucia porażki i wyczerpania. Przeszłam przez kryzysy zdrowia moich dzieci, depresję, Towarzyszyłam im, kiedy traciły nadzieję — i kiedy zaczynały ją odzyskiwać. Sama również szukałam drogi do siebie — ucząc się, jak stawiać granice, jak rozumieć emocje i jak nie zatracić własnej wartości w wirze ratowania innych. Nie jestem psychologiem. Jestem mamą, która przeszła piekło i chce dzielić się tym, co ją wzmocniło.