Bezpłatny fragment - Smocza Krew — Dziedzictwo ognia

O autorce

Magdalena Marków, urodzona 01.02.1986 r., w Szczecinie. Od dziecka uwielbia czytać książki, co zaważyło na decyzji o napisaniu własnej. Pasjonatka broni białej oraz kultury japońskich samurajów. W wolnych chwilach chętnie oddaje się swojemu hobby, którym jest rysowanie.

Od 2010 r. szczęśliwa mężatka i mama. Miłośniczka psów i koni.

W 2016 r., nakładem wydawnictwa „Pearlic” ukazała się jej pierwsza powieść — „Smocza Krew — Wybraniec”, która zapoczątkowała serię.

Obecnie wydaje samodzielnie korzystając z platformy wydawniczej „Ridero”. W ten sposób na rynek wydawniczy trafiła kolejna część serii pt: „Smocza Krew” zatytułowana: „Nowy Sprzymierzeniec” (2018r.).

Dla mojej córeczki

ROZDZIAŁ 1

Ciemnogranatowe niebo rozświetlił jasny zygzak błyskawicy. Gdzieś w oddali gruchnął grzmot. To nie wydawał się najlepszy moment na wymykanie się z obozu, ale Drasan już podjął decyzję. Musiał zniknąć ktokolwiek się zorientuje, co zamierza zrobić. Nie uśmiechała mu się ani jazda, ani tym bardziej lot w strugach deszczu. Niestety, nie miał wyboru. Kiedy burza ustanie, straci jedyną szansę na to, by odejść niepostrzeżenie.

Pomimo gęstniejących ciemności bez trudu odszukał swego konia. Przywołał go cichym gwizdem. Ogier przykłusował ku niemu i stanął w pozycji gotów, żeby go dosiąść. Zdawał się też odgadywać myśli swego pana, bo nawet nie drgnął, gdy ten zakładał mu uprząż i ciężkie kawaleryjskie siodło.

— To nasza ostatnia wspólna jazda stary druhu — wyszeptał mężczyzna gładząc konia po smukłej szyi.

Ernil cicho zaparskał i otarł się pyskiem o jego ramię. Drasan chwycił za wodzę i poprowadził wierzchowca pomiędzy drzewa.

Kolejny grzmot wstrząsnął ziemią. Burza znajdowała się już blisko, na grunt nie spadła jeszcze ani jedna kropla deszczu. Drasan przełożył wodzę przez głowę zwierzęcia i już miał się wspiąć na siodło, gdy kolejny błysk ukazał jego oczom beztrosko opartą o jedno z drzew postać.

Velwel uśmiechnął się i ruszył w stronę na poły zaskoczonego, na poły rozbawionego księcia.

— Mogę wiedzieć, dlaczego wymykasz się z obozu i to w tak okropną pogodę? — zapytał brawurowo udając beztroskę.

— Nie — odrzekł Drasan wkładając jedną nogę w strzemię.

Starał się jak mógł nie okazywać irytacji. Wiedział, że ktoś z pewnością zastąpi mu drogę, ale miał cichą nadzieję, że będzie to Alt’ar lub Gaenor. Z nimi mógł obejść się chłodno, zaś Velwela traktował jak brata.

— Jeśli przysłali cię tu tylko po to abyś mnie powstrzymał, to daruj sobie — rzekł starając się, ton głosu nie zdradzał targających nim emocji.

Młodzieniec chwycił za wodze karego ogiera i spojrzał na przyjaciela tak, jak nigdy wcześniej.

— Tak jej nie pomożesz — stwierdził spokojnie. — Jeśli ty się poddasz, nie będzie już nadziei ani dla niej, ani dla nikogo z nas. Czasem trzeba zagłuszyć głos serca Drasanie i pozwolić, przemówić rozsądekowi…

— Rozsądek? — prychnął pół-smok wyrywając mu wodzę i dosiadając konia. — Najlepszym, co teraz mogę dla was zrobić, to dać im to czego chcą.

Velwel zastąpił mu drogę.

— Jesteś pewien, że to jedyne czego chcą?! — zapytał już nieco ostrzejszym tonem.

Drasan trącił ogiera piętą w bok z zamiarem wyminięcia go, jego uwagę przyciągnęła para rubinowych oczu za plecami młodzieńca.

— Przyprowadziłeś go tu — wysyczał przez zaciśnięte zęby, gdy spomiędzy krzaków jeżyn wynurzył się kolejno łeb, a następnie tulów olbrzymiego wilkołaka.

Alt’ar wspiął się na tylne łapy, a z jego gardła wydobył się głuchy warkot. Para błyszczących rubinowo oczu niebezpiecznie się zwęziła.

Drasan zeskoczył z konia, po jego ciele z wolna zaczęły pełzać płomienie, oczy z ludzkich zmieniły się w gadzie.

— Jeśli chcesz rzucić mi wyzwanie, Książę Wilkołaków, to musisz bardziej się postarać — rzucił z krzywym uśmiechem.

Wilkołak obnażył kły, a głuchy pomruk, dobywający się z jego gardła przemienił się w donośny warkot. W odpowiedzi na to w dłoni pół-smoka zaczęła się formować niewielka kula ognia. I wtedy pomiędzy nich wkroczył Velwel.

— Jeśli już musisz szukać winnego, to jestem nim wyłącznie ja — powiedział osłaniając wilkołaka własnym ciałem. — To ja sprowadziłem tu Alt’ara. Pomyślałem, że tylko on może ci przemówić do rozsądku — dodał postępując o krok naprzód i stając tak blisko pół-smoka, iż bijący od niego żar nieprzyjemnie parzył mu skórę. — Jeżeli już musisz kogoś zabić, niech to będę ja.

Drasan cofnął się nie spuszczając z niego wzroku, tymczasem młody zabójca ciągnął dalej:

— To już nie jest wyłącznie twoja walka. Wszyscy w tym siedzimy. Nie ma już znaczenia, co postanowisz, bo i tak mamy przed sobą jedną alternatywę — śmierć. Jesteś naszym przywódcą, zamiast robić z siebie męczennika pomyśl, jak pokonać Dhalię i Bal’zara. Jeśli tego nie zrobisz Aurelia i tak umrze, bo dla czarownicy jej życie jest bez znaczenia, podobnie jak nasze. Poddając się postąpisz jak tchórz, pozwolisz jej wygrać walkowerem. Czy tego właśnie uczyli cię mistrz Ashkan i Gaenor? Zastanów się, pomyśl, ile szkód wyrządzisz myśląc wyłącznie o sobie.

Alt’ar przestał warczeć, opadł na cztery łapy i zaczął się wyczekująco wpatrywać w Drasana. jego również ciekawiło co na to odpowie.

Pół-smok westchnął ciężko. Velwel miał rację. Poddając się postąpi jak egoista, ale nie miał wyjścia. Jeśli tego nie zrobi, zgotuje żonie los gorszy od śmierci. Nawet nie chciał zastanawiać się nad tym, co jej zrobi Dhalia tylko po to, żeby zadać mu ból. Nie potrafił sobie wyobrazić, co się stamie, gdy ją straci. Musiał zrobić, co w jego mocy aby ją ocalić, nawet kosztem tego, o co przysięgał walczyć.

— Już zdecydowałem — rzekł, ponownie podchodząc do swego konia. Wspiął się na siodło odwrócił się, i spojrzał na obu zabójców. Obnażone zęby Alt’ara nie pozostawiały wątpliwości co do jego zdania na ten temat. O wiele gorsza od reakcji przywódcy gildii okazała się mina Velwela — świadczyła o tym, że młody zabójca jest głęboko zawiedziony.

Drasan dosiadł konia unikając jego wzroku i już miał zamiar odjechać, ale się zawahał. Wiele razy analizował swój plan tak, by nie pozostawić w nim najmniejszej luki. Nie mógł mieć całkowitej pewności, że wszystko pójdzie gładko. Jeśli Bal’zar nie zgodzi się na wymianę, pozostanie tylko skorzystać z tego, co ukrył w bucie. Niestety, tu również musiał zdać się na uśmiech losu, bowiem wszystko zależało od kaprysu Bal’zara. Wiedział jedno — nie pozwoli się zmienić w bezwolną machinę do siania zniszczenia.

Z tą myślą wbił pięty w boki Ernila i ruszył naprzód. Kiedy mijał dwóch towarzyszy broni zdążył pochwycić pełne niedowierzania spojrzenie Velwela. Starając się zagłuszyć wyrzuty sumienia pospieszył wierzchowca i pogalopował przez deszcz szybko znikając im z oczu.

* * *

Mara otwarła szeroko oczy i usiadła na swoim posłaniu. Jako królowej przydzielono jej osobny namiot, i ten — jak wszystkie pozostałe — wykonano z surowego płótna. Po cichu, byle nie obudzić śpiącej obok służącej wstała i na cienką nocną koszulę zarzuciła lekki płaszcz. Odsunęła zasłaniające wejście płótno i spojrzała na noszący ślady niedawnej nawałnicy obóz. Burza pozostawiła po sobie wielkie kałuże i kilka przewróconych namiotów.

Królowa wycofała się do wnętrza, usiadła na posłaniu. Sięgnęła po buty i wciągnęła je na bose stopy. Już po paru krokach musiała stwierdzić, że wychodzenie w takim stroju okazało się kiepskim pomysłem. Pomimo narzuconego na ramiona płaszcza, jej ciało w mgnieniu oka pokryła gęsia skórka. Mimo to brnęła dalej. To, co ją obudziło nie wyglądało na zwykły sen, czuła, że wydarzyło się coś złego.

Odnalezienie namiotu zwykle zajmowanego przez Drasana zajęło jej więcej czasu, niż się spodziewała, nim tam dotarła przemarzła do szpiku kości. Przez dziurę w dachu sączyła się wąska stróżka dymu, ale z wewnątrz nie dobiegał najlżejszy dźwięk. Mara przystanęła o krok od wejścia, jej ciałem wstrząsnął nagły dreszcz. Prawie się nie wzdrygnęła, gdy w jej nozdrza uderzył zapach mokrej psiej sierści. Wilkołak wyłonił się z mgły tak nagle, że nie zdążyła nawet wziąć oddechu do krzyku. Krocząc na tylnych łapach bestia minęła ją, nie wydawszy żadnego dźwięku i zniknęła gdzieś pomiędzy namiotami. Podobnie jak większość ludzi i ona nie mogła się przyzwyczaić do obecności kudłatych sprzymierzeńców. Za każdym razem, gdy któryś znalazł się w pobliżu paraliżował ją lęk.

Odczekała kilka uderzeń serca, upewniła się, że wilkołak odszedł odgarnęła płócienną zasłonę i zajrzała do wnętrza namiotu. Jak się spodziewała wewnątrz nie zastała nikogo. Cofnęła się pospiesznie, omal nie zderzając się z kimś, kto stał tuż za jej plecami. Obejrzała się za siebie i z ulgą wypuściła powietrze. Miała przed sobą Velwela. Coś w jego postawie sprawiło, że poczuła lęk, sprawdziły się jej najgorsze obawy:

— Odszedł… — wyszeptała patrząc w oczy młodzieńca.

Pokiwał głową, nadal zbyt wstrząśnięty, żeby wydusić z siebie jedno słowo.

Mara poczuła, że robi się jej słabo, musiała się przytrzymać ramienia Velwela, nie upaść. Do tej pory ufała w to, że Drasan wie, co robi. Nie to, że wierzyła ślepo w jego idee. Mimo to tak długo, jak znajdował się pośród nich ludzie mieli nadzieję. Jego odejście podburzy morale Wyzwoleńców. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, iż stanowił dla nich symbol. Symbol nadziei.

— Wymknął się w nocy… — powiedziała bardziej do siebie, niż do niego. — …wiedział, że będziemy chcieli go powstrzymać…

— To nie tak… — wychrypiał nagle Velwel odwracając wzrok tak, by nie patrzeć królowej w oczy. — …ja mogłem go powstrzymać. Poszedłem za nim w nadziei, że zdołam odwołać się do jego rozsądku… — Westchnął ciężko — Od kilku dni zdawał się jakiś nieswój. Sprawiał wrażenie nieobecnego duchem. Zupełnie jakby coś planował. Poszedłem do Alt’ara i zameldowałem mu o swoich spostrzeżeniach, a on kazał mi go śledzić. Najwyraźniej się spodziewał, że Drasan cały czas główkuje, jak wyciągnąć Neilę z Washmorth. Ale on planował coś innego… — podrapał się po łysinie i uśmiechnął z wyraźnym przymusem. — …idąc za nim tej nocy nie mogłem nie zauważyć, iż nie zabrał żadnej broni. Ci którzy go znają wiedzą, że on nigdy nie rozstaje się z mieczem. Ma go przy sobie nawet wtedy, kiedy śpi.

— Do czego zmierzasz? — zapytała Mara nie dbając o to, że głos jej drży.

— Mam wrażenie, że on nie jedzie tam, żeby ją odbić — rzekł głosem wypranym z wszelkich emocji. — Zaproponuje wymianę. Jeśli Bal’zar na to przystanie, w co wątpię, to Aurelia odzyska wolność, zaś Drasan…

Nie dokończył, nie musiał. Mara aż nadto dobrze wiedziała, co miał na myśli. Kiedy uprowadzono jego żonę, Drasan zmienił się nie do poznania. Niemal przestał się odzywać, snuł się po obozie zwykle pogrążony we własnych myślach. Decyzja, którą podjął „dla dobra ogółu”, zatruwała jego serce niczym jad. Nie potrafił sobie wybaczyć tego, że pozostawił swoją ukochaną w rękach wrogów. W dodatku zarówno Alt’ar, jak i Gaenor nie spuszczali z niego wzroku, zapewne się spodziewali, że zrobi coś nieprawdopodobnie głupiego. No i okazało się, iż mieli po temu podstawy, bowiem książę postanowił oddać się w ręce Dhalii.

— A co na to Alt’ar? — zapytała, starając się zachowywać panowanie nad głosem.

Velwel spojrzał na nią ze smutnym uśmiechem.

— A jak myślisz? — odpowiedział pytaniem na pytanie. — Jest wściekły. To cud, że nie rzucił się Drasanowi do gardła.

Mara tylko pokiwała głową. Wszyscy znali stosunek przywódcy Gildii do Drasana. Trudno nie zauważyć, iż nie darzą się szczególną sympatią. Wszystkim odpowiadało to, że okazują sobie chłodny szacunek.

— Jeszcze nie jest za późno — powiedziała, prostując się, nagle coś sobie uświadomiła. — Jeśli ruszył konno zdołam go jeszcze dopędzić — dodała.

— Ale Wasza Wysokość… — wychrypiał Velwel otwierając szeroko oczy.

— Bez tytułów, jeśli ja nie zdołam go odwieść od tego szaleństwa to już nikt, rozumiesz?

Velwel pokiwał głową zbyt wstrząśnięty zmianą, jaka zaszła w tej z pozoru kruchej kobiecie.

Minąwszy go Mara powróciła do swego namiotu. Służąca nadal spała, a założenie sukni trwałoby zbyt dużo czasu, królowa bez zastanowienia chwyciła za prostą tunikę i wciągnęła ją na nocną koszulę. Poszukiwanie odpowiednich spodni zajęło jej kilka chwil, w końcu znalazła to, czego szukała — proste płócienne nogawice, takie jakie zwykli nosić żołnierze i długie do kolan buty z grubej skóry. Ubrawszy ten, nie rzucający się w oczy strój, związała włosy na karku i wyszła.

W obozie dopiero zaczynało się budzić życie. Kilku żołdaków pochylało się nad niewielkim ogniskiem ogrzewając zdrętwiałe z zimna ręce, dopiero skończyli swoją wartę. Mara nie miała czasu na szukanie kogoś, kto osiodła i przyprowadzi jej wierzchowca. Minąwszy ognisko skręciła w stronę drzew, gdzie sklecono prowizoryczny padok dla koni. Bez trudu odszukała swoją białą klacz i zagwizdała cicho. Luna uniosła łeb i zastrzygła uszami. Nawet tu, w zielonym półmroku, zachwycała niezwykłą urodą. Klacz podbiegła ku niej lekkim truchtem i po przyjacielsku trąciła pyskiem. Królowa chwyciła pierwsze z brzegu siodło — okazało się ciężkie, z pewnością należało do jakiegoś antuańskiego kawalerzysty. Osiodławszy konia, chwyciła za uzdę i pociągnęła ku drzewom nieświadoma tego, że wybiera tę samą ścieżkę którą odjechał Drasan. Prowadziła nieco na lewo od obozu, tam gdzie przed wzrokiem ciekawskich ukrywały ją gęsto obsypane listowiem buki. Wspięła się na siodło, Luna nie czekając na zachętę ruszyła naprzód kłusem. Wyjechawszy na otwartą przestrzeń Mara popędziła klacz.

Chłodne i przesycone wilgocią powietrze szybko uświadomiło jej brak płaszcza. Tak się spieszyła, że zapomniała go na siebie włożyć.

Spomiędzy zwału ciemnoszarych chmur nie przebijał się nawet jeden promień słońca. Dojechawszy do granicy Shardon, dziewczyna zwolniła. W tym miejscu nurt rzeka zdawała się wyjątkowo rwąca i przeprawa okazała się niebezpieczna, jeśli nie posiadało się skrzydeł. Wiedząc, że Drasan pokonał ja konno nie wahała się. Oczywiście, mogła pojechać wzdłuż brzegu i znaleźć bezpieczniejsze miejsce, ale zajęłoby to zbyt dużo czasu. Rada nie rada, trąciła piętami boki klaczy i wjechała w spieniony nurt. Prędko pożałowała decyzji, ledwie woda sięgnęła ponad brzuch zwierzęcia, prąd zaczął je znosić w dół rzeki.

Marze nie pozostało nic poza rozpaczliwym młóceniem wody rękami i nogami. Ostatnim wysiłkiem udało się jej uchwycić jedną ze zwisających tuż nad wodą gałęzi. Złapała się jej kurczowo, nadal walcząc z wartkim nurtem. Usłyszała przeraźliwy kwik, a chwilę później zobaczyła znikający pod wodą koński łeb. Dzielna klacz nie mogła się równać z siłą żywiołu.

Chwilę później ktoś złapał ją za poły przemoczonej tuniki i wyciągnął na brzeg. Ostatnim, co zapamiętała, nim straciła przytomność okazała się para oliwkowozielonych oczu.

Zbudziło ją ciepło ogniska oraz zapach pieczonej strawy. Otwarła oczy i spojrzała na siedzącego po drugiej stronie ognia wybawiciela, który jak gdyby nigdy nic ostrzył długie tyczki i nawlekał na nie kawałki mięsa.

Okazał się nim Drasan. Wiedziała to pomimo tego, iż rysy jego twarzy skrywał cień kaptura. Dla pewności rzuciła okiem pomiędzy porastające brzeg rzeki drzewa i odetchnęła z ulgą, gdy dostrzegła uwiązanego tam karego ogiera.

Mara już otwarała usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko je zamknęła, Sheardończyk nie wyglądał na szczególnie skorego do rozmowy. Zamiast tego usiadła bliżej ognia i wyciągnęła nogi w jego stronę. Po jej ciele rozeszło się przyjemne ciepło. Dłuższą chwilę bezwiednie wpatrywała się w pełzające po gałęziach płomienie, zastanawiając się nad tym, co teraz będzie. Nie ulegało wątpliwości, że pół-smok ocalił jej życie. Straciła konia i jeśli nie zechce z nią wrócić do obozu pozostanie całkiem sama pośrodku pustkowia.

— Po co za mną jechałaś? — głos Drasana był ochrypły i obcy, ale jeszcze gorszy okazał się widok ponurej determinacji na jego twarzy. Nie ukrywał jej już w cieniu kaptura i w jasnym świetle ogniska uwidoczniła się każda bruzda na jego przedwcześnie postarzałej twarzy.

Nie mogąc tego znieść kobieta odwróciła wzrok. Milczała jakiś czas, ważąc słowa, które chciała wypowiedzieć. Nie chciała, żeby ją źle zrozumiał. Zaczerpnęła powietrza i powiedziała, starając się brzmieć godnie, tak jak przystało królowej.

— Żeby cię odwieść od tego szaleństwa.

— Nikt ani nic nie jest już w stanie zmienić mojej decyzji — odrzekł twardo, wstał i odszedł w stronę drzew. Wrócił po chwili z naręczem suchych gałęzi i zaczął je dorzucać do ognia, a ten buchnął w górę strzelając snopem iskier. Nadal nie wyrzekłszy ani słowa wręczył jej kawałek pieczeni i na powrót zajął miejsce po drugiej stronie ogniska.

Mara spojrzała tępo na trzymany w dłoniach kawałek mięsa, a potem na Drasana, który już łapczywie pożerał swoją zupełnie surową porcję. Nie pozostało jej nic innego, jak również zająć się jedzeniem.

Przez chwilę żadne z nich nic nie mówiło, za bardzo pochłonięte przeżuwaniem, żeby prowadzić rozmowę. Dziewczyna ukradkiem obserwowała Drasana. Każdy, nawet najdrobniejszy jego ruch zdradzał napięcie, mimo że bardzo starał się nad sobą panować.

Skończywszy jeść oboje wyrzucili dokładnie ogryzione kości do ognia.

— Dziękuję za ratunek — bąknęła Mara, desperacko próbując przerwać milczenie.

Drasan nie odpowiedział. Wpatrywał się w pełzające leniwie płomienie. Zdradzało go drżenie spoczywających na kolanach rąk. Jakby sam sobie narzucał opanowanie, choć wewnątrz targały nim sprzeczne emocje.

— Niepotrzebnie za mną jechałaś — rzekł nieobecnym głosem. — Nie mogę zostawić cię samej, weź mego konia i wracaj do obozu. Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie.

— Tak samo jak dla ciebie — stwierdziła, hardo unosząc głowę i po raz pierwszy odważając się spojrzeć mu w oczy. — Pomyśl przez chwilę. Czy gdyby Dhalia chciała dopaść ciebie, rozpętywałaby tę wojnę? Drasanie, ty jesteś środkiem do tego celu, a nie celem samym w sobie. Ona chce mieć ciebie po to, by zdobyć jeszcze większą władzę, niż ta, którą już posiada. Przejrzyj na oczy, ta wiedźma tobą manipuluje.

— Dość! — wykrzyknął Drasan, zrywając się ze swego miejsca, jego ciało w mgnieniu oka pokryły czerwone płomienie. — Już postanowiłem i ani ty, ani nikt inny mnie od tego nie odwiedzie!

Teraz naprawdę przypominał szaleńca, każdy rys jego twarzy promieniował długo skrywanym bólem.

— Ona nie prosiła o to, bym wciągnął ją w tę walkę! — krzyknął głosem przepełnionym cierpieniem. — Chciała odejść, ale ja jej na to nie pozwoliłem! Zgotowałem jej los, którego nie życzyłbym najgorszemu wrogowi! Los gorszy niż śmierć!

Mara poczuła mimowolny dreszcz, nigdy wcześniej nie widziała go w takim stanie, przepełniało go szaleństwo i ból. Nie było wątpliwości, że jedyne czego sobie teraz życzy, to by pozostawiono go w spokoju. Podjął decyzję, a ta mogła zaważyć na losie wszystkich. Coś w jego postawie mówiło jej, że nie ło to dla niego łatwe, musiał stoczyć walkę sam ze sobą.

— Przemyśl to jeszcze — rzekła nie dbając o to, że jej głos przybrał błagalny ton. — Dhalia nie wypuści Aurelii. Nawet jeśli oddasz się w jej ręce pozostawi ją sobie jako zabezpieczenie.

Pokręcił głową i usiadł, z jego ciała zniknęły płomienie, wydawał się teraz mniejszy.

— Muszę spróbować — powiedział lekko ochrypłym głosem. — Jestem jej to winien.

Mara spuściła głowę. Z tego w jaki sposób to mówił wywnioskowała, że czuje się winny tego co się stało z Aurelią. Wiedziała, iż nie zdoła go odwieść od zamiaru. Łączyła go z nią zbyt silna więź. Na tyle silna, że czuł się gotów oddać za nią życie.

— Więc to koniec? Tak po prostu oddasz się w ich ręce? — zapytała.

Nie odpowiedział, bruzdy na jego czole nieco się pogłębiły, co świadczyło o tym, że się nad czymś zastanawia.

— Czas na mnie — rzekł wreszcie wstając.

Mara również wstała. Gdy mu się przyglądała nagle ją olśniło.

— Ty się wahasz — wypaliła nagle.

Odwrócił się do niej gwałtownie, w jego oczach pojawił się dziki błysk, świadczący o tym, iż jest gotów do przemiany.

— Nie próbuj zaprzeczać, to drżenie dłoni, ta gwałtowna reakcja, to długie namyślanie się nad odpowiedzią, to wszystko łącznie z pośpiechem świadczy o tym, że wciąż jesteś niezdecydowany, rozdarty!

Uśmiechnął się, a raczej spróbował skrzywić wargi w coś w rodzaju uśmiechu i odrzekł:

— Bystra jesteś, Maro. Niestety już za późno, kończy się nam czas.

— Miałeś nadzieję, że kiedy znajdziesz się na ziemiach Bal’zara, jego żołnierze podejmą za ciebie decyzję. To dlatego tak długo tu zamarudziłeś, na tyle długo, by ocalić mnie przed pewną śmiercią — ciągnęła królowa, ignorując pobrzmiewający w jego głosie sarkazm. — A teraz, kiedy plan nie wypalił, zamierzasz pojechać do Washmorth i pozwolić się pojmać…

— Czas na ciebie — rzekł, ignorując jej wypowiedź i podprowadzając konia. — Jeśli się pospieszysz, zdążysz dotrzeć do obozu przed zachodem słońca. Ernil jest wytrzymałym i szybkim wierzchowcem — z czułością pogładził ogiera po szyi. — Przez wiele lat był mi wiernym druhem. Traktuj go dobrze, a odwdzięczy ci się w dwójnasób. — Jego głos stał się dziwnie wilgotny, zupełnie jakby te słowa nie dotyczyły wierzchowca, lecz kogoś w rodzaju młodszego brata.

Mara stała jak sparaliżowana, gdy wręczał jej wodzę. Zrozumiała, że w ten osobliwy sposób się z nią pożegnał. Po czym odszedł na skraj obozowiska, stanął w płomieniach i nim opadły wzbił się w powietrze. Ernil zarżał cicho, podobnie jak królowa Antui wpatrując się w szybko znikającego w oddali brązowego smoka.

* * *

— Co?! — ryk króla Oddona potoczył się echem i niemal utonął w głuchym warkocie kilku wilkołaków. Władca obrzucił nieco trwożliwym wzrokiem bestie, przyczajone na skraju blasku rzucanego przez rozpalone pośrodku obozu ognisko. — Jak to odszedł?

— Taką podjął decyzję — stwierdził spokojnie Alt’ar, jego oczy podobnie jak oczy jego podwładnych żarzyły się jak rozpalone do czerwoności węgle, ale w przeciwieństwie do nich zachowywał kontrolę nad swoją wilczą naturą. — Postanowił odejść, a my musimy to uszanować — dodał z naciskiem.

— Uszanować? — prychnął z pogardą król Earden. — Ten nieodpowiedzialny smarkacz nazwał mnie tchórzem! — warknął przez zaciśnięte zęby. — A teraz ty… — Obrzucił przywódcę Gildii taksującym spojrzeniem i zawahał się. — …ty i te twoje stado kundli do spółki z drugim gadem zamierzacie dyrygować mną i moimi ludźmi — dokończył rzucając nieco lękliwe spojrzenia na jarzące się w półmroku rubinowe ślepia.

— Wybacz, Wasza Wysokość — odezwał się Gaenor w jego głosie brzmiała zdecydowanie bardziej jadowita pogarda. — Ale nas też nie zachwyciło to, iż nasz książę pobiegł na ratunek damie serca. To bardzo rycerskie z jego strony… — Uśmiechnął się sarkastycznie. — …i zarazem głupie i szalone — dokończył. — Ale jak sam nadmieniłeś…

— Dość — rzucił Alt’ar widząc, jak twarz władcy Earden robi się z purpurowej sina ze złości. — Jeśli nadal będziemy się między sobą spierać, to do niczego nie dojdziemy. Drasana tu nie ma. Nie sądzę, by królowa Antui zdołała mu wybić z głowy szalony plan, więc możemy śmiało wykluczyć go z gry. — Wziął głęboki wdech i dodał: — Ci, którym ciężko jest się z tym pogodzić powiem, że mogą go śmiało uznać za trupa — tu spojrzał na Velwela, ten pospiesznie spuścił wzrok i zrobił coś, czego nie robił od dłuższego czasu — wyjął zza pazuchy piersiówkę i pociągnął z niej tęgi łyk.

Kilku ocalałych z bitwy członków Gildii Zabójców również pospuszczało oczy. Zdawać by się mogło, że w ten sposób oddają hołd poległemu towarzyszowi broni.

Gaenor nie powiedział nic, co tylko utwierdziło Alt’ara w przekonaniu, iż przynajmniej on zgadza się z jego decyzją.

ROZDZIAŁ 2

Zastał go dokładnie, tam gdzie się spodziewał. Gaenor stał na wzgórzu z którego roztaczał się widok na pole, gdzie rozegrała się pamiętna bitwa. Smok nawet jednym ruchem złożonych na grzbiecie skrzydeł nie zdradził, że wyczuł jego obecność, a z pewnością wiedział kto się zbliża. Alt’ar bez słowa stanął u jego boku. Obaj milczeli dłuższą chwilę.

— Sądzisz, że postąpiłem słusznie? — zapytał cicho zabójca, nadal nie miał pewności co do tego czy Gaenor stanął po jego stronie.

— Czasem trzeba wybrać mniejsze zło — stwierdził ze stoickim spokojem czarny smok, ciągle wpatrując się w pomarańczową kulę słońca powoli znikającą za horyzontem. W jego postawie uwidoczniło się coś, co zaskoczyło Alt’ara — wydawał się zatroskany. Nagle obrócił wielką rogatą głowę i spojrzał zabójcy w oczy. — Drasan jest głupcem — rzekł, tylko z pozoru gniewnym głosem. — ...szlachetnym — dodał po krótkiej chwili namysłu. — ...ale mimo wszystko głupcem.

Alt’ar długo wpatrywał się w żółte oczy nim zdobył się na odpowiedź.

— Żałujesz go… — stwierdził w końcu.

Smok prychnął, z jego nozdrzy uleciał kłąb dymu.

— Nie — odrzekł szybko, westchnął i pochylił głowę. — Tak, ale to już niczego nie zmieni. Na wojnie nie ma miejsca na sentymenty. — Znowu spojrzał na pole bitwy, na którym nadal wznosiły się kopce znaczące miejsce zbiorowych mogił gdzie z braku czasu powrzucano poległych. — Mimo wszystko podziwiam jego odwagę — odwrócił się do Alt’ara — Powiedziałem mu co go czeka, a on zdecydował stawić temu czoła, żeby ratować dziewczynę.

Widok sylwetki jeźdźca wyraźnie odcinającego się na tle zabarwionego purpurą i fioletem nieba zwrócił uwagę ich obu, to doskonalony od lat wzrok Alt’ara sprawił, iż rozpoznał kto ku nim zmierza — osobą dosiadającą rosłego karego ogiera nie był Drasan, tylko Mara. Nie wydawał się tym faktem zaskoczony, spodziewał się, że skoro pół-smok nie posłuchał jego ani Velwela, to i ona nic nie wskóra. Mimo wszystko to, iż dosiadała Ernila stanowiło dość niepokojący fakt.

Królowa zatrzymała karosza u stóp wzgórza, a z jej naglącego spojrzenia obaj z Gaenorem zrozumieli, iż chce z nimi porozmawiać na osobności. Smok jako pierwszy zszedł, a właściwie zeskoczył na dół, zabójca zbiegł tuż za nim. Mara zsunęła się z siodła i podprowadziła konia do najbliższego drzewa. Okręcając uzdę wokół gałęzi nadal nie wyrzekła ani słowa, jej ruchy zdradzały zdenerwowanie. Gdy skończyła gestem zaprosiła ich, bliżej.

— Drasan oszalał — wykrztusiła jednym tchem:

— To żadna nowość — prychnął przywódca Gidii.

Mara potrząsnęła głową.

— Gdybyś go widział, wiedziałbyś co mam na myśli — rzekła siadając na zwalonym pniu. — Pojechałam za nim aż do rzeki. Bez jego pomocy z pewnością bym utonęła. — Wzdrygnęła się gwałtownie, już samo to wspomnienie budziło w niej dreszcz przerażenia. — Uratował mi życie — dodała znacznie ciszej.

Alt’ar zmarszczył brwi. To wydawało się nieco dziwne. Drasan wymknął się z obozu w środku nocy, nawet burza nie stanowiła dlań przeszkody w przedostaniu się na drugi brzeg. Później wystarczyło dotrzeć do traktu, ten zaś wiódł prosto do Washmorth. Zatem, dlaczego zamarudził nad rzeką tyle czasu? Odruchowo zerknął na Gaenora, ale spojrzenie żółtych oczu smoka pozostało nieprzeniknione.

— Widziałam, że się waha — ciągnęła Mara. — Spojrzała Alt’arowi w oczy. — Nie zabrał broni — dodała oczekując, iż jej to wyjaśni, ale zabójca milczał.

— Jesteś pewna? — zapytał po chwili wahania.

— Wiem, co widziałam — rzekła poważnie królowa Antui. — Miał przy sobie krótki nóż myśliwski, ani miecza ani kuszy. Myślę, że… — zawiesiła na moment głos. — …pojechał tam z myślą, iż zostanie pojmany przez oddział straży — dokończyła jednym tchem.

Zapadła cisza przerywana tylko szumem liści poruszanych wiatrem. W końcu dało się słyszeć głośne sapnięcie i Gaenor mruknął bardziej do siebie, niż do nich:

— Życie za życie.

Alt’ar obrócił się do niego tak szybko, że Mara wzdrygnęła się gwałtownie.

— Co przez to rozumiesz? — wycedził przez zęby. — Chcesz powiedzieć, że on chce… — urwał, bo odpowiedź nie chciała mu przejść przez ściśnięte gniewem gardło.

— Dokładnie tak, Alt’arze — rzekł spokojnie Gaenor. — Drasan chce skorzystać z odwiecznego prawa — odda swoje życie za jej życie.

— Nie — Mara zawzięcie kręciła głową, mając nadzieję, że to pozwoli jej odpędzić niepokojące wizje. — To niemożliwe. On nie może…

— Sęk w tym, że może, Wasza Wysokość — prychnął smok. — I zrobi to. Miłość uczyniła go ślepym i głuchym. Nie posłucha nikogo i nic go nie powstrzyma.

Mara spuściła wzrok. Owe słowa zabiły ostatnią nadzieję, którą dotąd żywiła.

— To nie jest łatwa decyzja — stwierdził posępnie zabójca uśmiechając się krzywo. — Stąd wahanie, Maro — dodał. — Musiał się w sobie zebrać, by ją podjąć.

— Dość już tego — uciął Gaenor patrząc na oboje dziwnie zaciętym wzrokiem. — Musimy się przygotować do wymarszu. Kiedy tylko Bal’zar unieszkodliwi Wybrańca, ruszy na nas bez chwili zwłoki. — Tu spojrzał na Alt’ara. — Będzie lepiej dla wszystkich, jeśli przemilczysz osobiste pobudki naszego księcia. Ostatnie czego nam trzeba to bunt. A dojdzie do niego z pewnością, gdy tylko ludzie zorientują się co postanowił ten naiwny idealista.

— Co zatem im powiemy? — zabójca bez trudu stłumił emocje.

— To, co powinniśmy — odrzekł smok, pochylił głowę i bardziej do siebie dodał — Umarł król. Niech żyje król.

* * *

Drasan leciał nad Washmorth na tyle wysoko, by żaden z krążących po murach strażników go nie wypatrzył i nie podniósł alarmu. Wiedział, iż jeśli pojawi się w pobliżu miasta zarówno w smoczej jak i w ludzkiej postaci, zostanie pojmany i odprowadzony przed oblicze króla. Taki miał plan. Nie było to takie proste, jak z początku zakładał. Uległość nie leżała w jego naturze, nie mógł tak po prostu wylądować na dziedzińcu zamku i dać się opleść metalową siatką.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że od tej decyzji nie będzie już odwrotu. Dlatego odwlekał ten moment najdłużej jak to możliwe, po cichu mając nadzieję, iż plan który powziął nie zostanie zniweczony. Zabrał ze sobą najsilniejszą truciznę jaką w swych zasobach trzymał Alt’ar. Ufał iż podziała na tyle szybko, żeby Dhalia nie zdołała go odratować. Ukrył ją w bucie. Nawet jeśli go przeszukają, a zrobią to na pewno, nie powinni jej znaleźć. Najwyższy priorytet stanowiło zapewnienie bezpieczeństwa Aurelii. Wiedział, że jeśli pozostanie żywy, dziewczyna stanie się silną kartą przetargową. Nie zamierzał na to pozwolić. Mimo wszystko najpierw chciał skorzystać z prawa zastępstwa. Życie w zamian za życie. Jednak zawczasu przygotował się na odmowę.

Wreszcie, z głośnym westchnieniem, obniżył lot. Zataczając coraz niższe kręgi wylądował na brzegu jeziora i się przemienił. Wkrótce zza zakrętu wyłonił się niewielki oddział straży, wlokąc za sobą wielką sieć. Na widok samotnej postaci zatrzymali się w niewielkiej odległości. Mając ukrytą w cieniu kaptura twarz, Drasan ruszył im naprzeciw. Ledwie postąpił kilka kroków, strażnicy unieśli kusze celując w jego pierś, a spoza nich wyłonił się dosiadający wielkiego siwego ogiera dowódca.

— Stój! — rozkazał, a gdy pół-smok się zatrzymał ruszył stępa w jego kierunku.

Drasan czekał mając ręce opuszczone wzdłuż boków. Celowo nie zabrał miecza, zamiast niego wybrał krótki myśliwski nóż, bezpiecznie ukryty w pochwie na biodrze.

Mężczyzna zatrzymał siwka i trzymając dłoń na rękojeści miecza zapytał, wolno cedząc słowa:

— Czego tu szukasz, przybłędo?

Drasan wziął głęboki wdech. Wiedział, że to koniec. Jeśli w tej chwili przyzna się, kim jest, strażnicy pochwycą go i doprowadzą przed oblicze króla. Westchnął ciężko i sięgnął pod płaszcz. Kątem oka zauważył, że dowódca wzmocnił chwyt na rękojeści. Wyglądał na takiego co to od razu przechodzi do działania. Dlatego książę pospiesznie rzucił pod kopyta jego wierzchowca białą szarfę.

— Jestem Drasan, książę Sheardon. Przybyłem, by rozmówić się z waszym królem — mówiąc to odpiął pas z nożem i śladem chusty rzucił na ziemię.

Dowódca straży zupełnie zdębiał, wodził wzrokiem od Drasana do leżącej na ziemi białej chusty, nie mając pojęcia, co z tym dalej począć.

— A więc … — zaczął, strosząc i tak już najeżone wąsy i gwałtownie prostując się w siodle. — …a więc to ty?! — dokończył, nie kryjąc niedowierzania. Najprawdopodobniej spodziewał się ujrzeć potwora, a nie zwyczajnego mężczyznę. Chwilę trwało, nim zrozumiał, że powinien działać.

— Brać go! — rzucił wreszcie.

Żołdacy rzucili się wykonać rozkaz. Jeden z nich podjechał do Drasana z parą żelaznych kajdan i doczepionym doń łańcuchem.

Nie było sensu tłumaczyć tym ludziom, że pójdzie z nimi dobrowolnie. Mieli uzasadnione powody, żeby mu nie ufać. W końcu gdy przebywał tu ostatnio zdemolował pół miasta. Dwóch z nich powaliło go na kolana i przytrzymało, zaś trzeci zatrzasnął na jego przegubach okowy, a koniec łańcucha wręczył dowódcy. Zatem to jemu miała przypaść w udziale cała chwała po ujęciu niebezpiecznego buntownika. Drasan wiedział doskonale, że chociaż sam oddał się w ich ręce, jeszcze dziś wieczorem w każdej karczmie i gospodzie w mieście będą krążyć niestworzone historie o tym, jak dzielny dowódca miejskiej straży po długiej walce pokonał i ujął potwora.

Strażnicy gęsiego ruszyli w stronę murów miasta. Dowódca jechał przodem z dumnie wypiętą piersią, a książę posłusznie szedł u boku jego konia. Zaledwie znaleźli się za bramą jego oczom ukazał się widok, który budził w sercu grozę. Setki obdartych ludzi zebrało się na maleńkim placu tuż przy strażnicy. Ich oczy zdawały się puste, pozbawione nadziei. Kilkanaście wychudzonych dzieci wyciągało ku niemu ręce błagalnym gestem w niemej prośbie. Strażnicy nie wahali się rozpędzać tych nieszczęśników, nierzadko strzelając batem. Jedno z dziatek upadło i omal nie zostało stratowane. Nikt nie przyszedł mu z pomocą.

Dowódca szarpnął za łańcuch ponaglając Drasana, żeby szedł dalej. Sądząc z wyrazu jego twarzy wyraźnie nie przepadał za tym widokiem. Sheardończyk nie potrafił wyrzucić z pamięci tych ludzi. Wyglądali niczym żywe trupy, ktoś odebrał im całą wolę życia i nie pozostało już nic.

Ulica wiodąca do położonej na niewielkim wzgórzu twierdzy wyglądała na pustą. Po drodze mijali domy, których okiennice pozabijano gwoździami. Nieliczni mieszkańcy na widok straży szybko znikali w ciemnych zaułkach. Kiedy dotarli na zamkowy dziedziniec prędko ich otoczono, tak iż Drasan szybko znalazł się w pierścieniu włóczni, a każda mierzyła wprost w jego serce. Chwilę trwało, nim dowódca straży wyjaśnił równie osłupiałym gwardzistom, że buntownik sam oddał się w jego ręce. Dopiero wówczas opuścili włócznie i przepuścili ich do wejścia. Dowódca straży zsiadł z konia i popychając księcia przed sobą ruszył ku wejściu do siedziby Bal’zara.

Drasan już raz znalazł się na dziedzińcu, ale jeszcze nigdy nie miał okazji zwiedzić wnętrza samej twierdzy. Wejście okazało się dość duże by mógł przez nie przejść nawet w smoczej postaci. Znajdująca się za nim sala spokojnie pomieściłaby olbrzyma. Budowniczowie zamczyska wyraźnie cenili sobie bardziej jej walory obronne, aniżeli wizualne. Kamienne ściany okazały się pozbawione zdobień, podobnie jak wykonana z szarego granitu posadzka. Jedyny emblemat stanowił wyrzeźbiony na potężnych dębowych wrotach niedźwiedź. Drzwi prowadziły wprost do sali tronowej, właśnie tam strażnik popchnął więźnia. Nie znaleźli przy nich straży, a kiedy się zbliżyli otwarły się same.

Pomieszczenie w jakim się znaleźli zaskakiwało swymi rozmiarami i tu wystrój okazał się raczej surowy, a jedyną formę oświetlenia stanowiło kilka pochodni. Półmrok dodawał temu miejscu atmosfery grozy i Sheardończyk nie wątpił, że to celowe zagranie. Pośrodku znajdowało się podwyższenie, a na nim tron na którym zasiadał Bal’zar, u jego stóp warował wielki płowy wilczór. Zaś obok na wyściełanym krześle siedziała Dhalia.

Na widok władcy dowódca straży pochylił głowę i przemówił cichym, ale dobrze słyszalnym głosem.

— Mój Panie, pojmałem przywódcę buntowników. Przybył tu sam i nieuzbrojony.

— Doprawdy? — król Riden zdawał się rozbawiony. — A to ci niespodzianka — dodał uśmiechając się w sposób, który musiał budzić grozę w sercach jego poddanych. — Dobrze się spisałeś dowódco straży — dodał łaskawym tonem. — Nagroda z pewnością cię nie ominie. A teraz zostaw nas samych.

Żołdak wyszedł z sali nie śmiąc podnieść wzroku, a wrota zatrzasnęły się za nim z hukiem.

Dopiero wówczas Bal’zar wstał i wszedł w krąg światła. Od ich ostatniego spotkania nie minęło zbyt wiele czasu, a młodzian zdążył dojrzeć i zmężnieć. Dochował się nawet pierwszej brody i zapuścił włosy, obecnie sięgały mu do ramion. Na sobie miał szkarłatną tunikę odsłaniającą muskularne ramiona i spodnie wpuszczone w długie do kolan buty, a na głowie złotą opaskę, która jak się książę domyślał, stanowiła koronę. Nie posiadał broni, nie potrzebował jej. Uśmiechnął się do Drasana jakby witał od dawna oczekiwanego gościa.

— Czyż to nie zadziwiające? — zapytał stając dokładnie naprzeciwko zaprzysięgłego wroga. — Właśnie o tobie myślałem — dodał nie oczekując odpowiedzi. — Zastanawiałem się, kiedy się tu zjawisz żeby skamleć o życie swojej dziwki.

— Nie waż się jej tak nazywać — wycedził Drasan.

— Tylko, że w mojej wizji to wyglądało nieco inaczej — ciągnął król, ignorując jego wypowiedź. Stanął za Drasanem i jednym ruchem zerwał mu kaptur z głowy. — Powiem to tylko raz — wycedził okrążając go tak, iż znowu znaleźli się oko w oko. — Na kolana.

Drasan musiał użyć całej siły woli, by spełnić jego polecenie, w grę nie wchodziła już duma, ale fakt, iż nadal dokuczało mu kolano. Gdy ukląkł Bal’zar klasnął w ręce, jak zachwycone dziecko na widok urodzinowego prezentu. W jego oczach błyszczał tryumf.

— Czyż tak nie jest znacznie prościej — stwierdził jadowitym tonem. — Pomyśl, jak wiele żyć ocalił tym jednym prostym gestem.

Drasan nie odpowiedział, nie musiał. Bal’zar nie oczekiwał odpowiedzi.

— Nie zrobiłem tego dla ciebie — warknął wreszcie.

— Ach, tak — władca uśmiechnął się szeroko. — Dziewczyna.

— Gdzie ona jest? — zapytał książę. Miał już serdecznie dość słownych gierek. — Chcę ją…

— Zamilcz — syknął król Riden. — Daj mi się napawać tą chwilą. — Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, kiedy kontynuował okrążając pół-smoka. — Wielki Drasan, pół-smok przez niektór ych nazywany nawet Wybranym. — mówił dalej tonem przepełnionym pogardą. — Przyszedł tu i dobrowolnie oddał się w moje ręce. — Po tej wypowiedzi wymierzył Drasanowi policzek. — Chcesz się ze mną targować o życie dziewczyny? W takim razie słuchaj bardzo uważnie, bo drugi raz już tego nie powtórzę — znowu przerwał i wycedził z twarzą o cal od oblicza pół-smoka: — Nie obchodzi mnie to, ile cię kosztowało przybycie tu i płaszczenie się u moich stóp. Jeśli chcesz ocalić jej życie, to zrobisz dokładnie to co każę, rozumiesz?

Drasan kiwnął głową.

— Cieszę się, że się rozumiemy. Zatem, na początek może powiesz mi… — udał, że się namyśla. — …gdzie ukryłeś miecz Laudasa?

Drasan zesztywniał. Nikt poza nim, Alt’arem i Rodian nie wiedział, że jest w posiadaniu artefaktu. Żadne z nich nie zdradziłoby tego Bal’zarowi. Zatem skąd wiedział?

— Nie wiem, o czym mówisz — stwierdził spokojnie Drasan.

Twarz Bal’zara wykrzywiła się w grymasie wściekłości.

— Ależ wiesz, kłamliwy gadzie — wysyczał. — Nic innego nie umożliwiłoby ci pokonania tak potężnych czarownic, ale… — urwał, a na jego oblicze ponownie powrócił uśmiech. — … będziemy mieli dużo czasu na pogawędki.

Drasan odetchnął z ulgą. Chwilowo miejsce ukrycia miecza pozostawało tajemnicą pomiędzy nim a Rodian i Alt’arem, ale nie na długo. Musiał odwrócić uwagę Bal’zara.

— Przybyłem tu z inną ofertą, Bal’zarze — rzekł. — Chcę zaproponować swoje życie w zamian za życie Aureli.

Bal’zar spojrzał mu w oczy rzekł tym samym pogardliwym tonem:

— Niestety, nie zamierzam przychylić się twojej prośbie.

Drasan zaśmiał się w duchu, spodziewał się właśnie takiej odpowiedzi i był na nią przygotowany. Postanowił udać niedowierzanie.

— Dlaczego? — zapytał.

Król Riden uśmiechnął się, wyraźnie czekał, aż zada to pytanie.

— Jeszcze do ciebie nie dotarło, że gra toczy się o znacznie wyższą stawkę? Głupia duma przesłoniła ci wszystko inne? — odpowiedział pytaniem na pytanie, nadal uśmiechając się jak szaleniec, dodał. — Tam, na polu bitwy mogłem cię zatłuc jak psa i nie przeczę, iż sprawiłoby mi to ogromną przyjemność. Nie zrobiłem tego tylko dlatego, że potrzebuję cię żywego. Dlatego nie mogę się zgodzić na twoją szlachetną propozycję.

Drasan nie rozumiał do czego zmierza młody władca, a on nie spieszył się z wyjaśnieniami.

— Dość! — rozległ się ostry, rozkazujący kobiecy głos. To Dhalia postanowiła włączyć się do rozmowy. Kiedy w sali rozległ się złowrogi stukot obcasów, Sheardończyk poczuł powiew chłodu, który zjeżył mu włosy na karku. Kobieta posłała mu uśmiech. Miała na sobie istne dzieło sztuki krawieckiej. Suknia doskonale opinała jej zgrabną talię i opadała miękkimi falami aż do podłogi, a wykonana została z połyskliwego jedwabiu w kolorze krwistej czerwieni doskonale pasującego do odcienia jej pełnych ust. Gdy ich spojrzenia się spotkały wyczuł lodowate macki jej świadomości usiłujące wedrzeć się do jego umysłu. Siła ataku zaskoczyła go, ale zdołał go odeprzeć.

— Wynoś się z mojej głowy — wycedził przymykając oczy.

Czarownica zmarszczyła brwi, wyraźnie zaskoczona tym że zdołał się obronić przed magiczną penetracją. Bal’zar odsunął się robiąc jej miejsce, okrążyła go zachodząc księcia od tyłu. Nim zdołał udaremnić jej zamiar przytknęła dłonie do jego skroni. Tym razem atak okazał się dwukrotnie silniejszy, zacisnął zęby rozpaczliwie broniąc myśli i wspomnień, daremnie. Już po chwili Dhalia sforsowała jego osłonę i wdarła się do umysłu. Przez przez kilka uderzeń serca badała go w skupieniu, mimo wszystko wrażanie pozostawało nieprzyjemne. Przed oczami księcia zaczęły pojawiać się kolejne obrazy niekiedy wywołujące ból. ...nastawianie pogruchotanych kości… kłótnia z królem Oddonem… zawód w oczach Velwela… ocalenie Mary…

Gdy się wycofała pół-smok drżał, skronie pulsowały mu boleśnie, a skrępowane dłonie bezwiednie zacisnęły się w pięśći. Wiedząc że próba ataku na tę sukę nie skończy się dobrze powściągnął gniew i zmusił się do spokoju.

— Dlaczego każde nasze spotkanie musi tak wyglądać? — zapytała cichym zmysłowym głosem.

Drasan otworzył oczy i spojrzał na kobietę.

— Gdzie jest Aurelia? — zapytał

Podkreślone czerwoną pomadką usta Dhalii ułożyły się w idealny uśmiech, a oczy zajaśniały.

— Bezpieczna — odrzekła spokojnie. — Nie spodziewałam się tu ciebie tak szybko Drasanie, czyżbyś wreszcie dał się zakuć w kajdany? — w jej głosie zabrzmiało szyderstwo. — Najpotężniejsze od wieków, bo niewidzialne i niewyczuwalne, ale mimo wszystko tak, jak każde inne pęta czynią cię niewolnikiem.

— Dość tych gierek — warknął książę czując, że traci panowanie. Musiał sięgnąć w głąb siebie i znaleźć resztki silnej woli. Wiedział, że Dhalia robi to tylko po to, żeby napawać się swoim zwycięstwem i nie zamierzał jej na to pozwalać.

Ku jego irytacji czarownica zignorowała jego wypowiedź.

— Zrobiłeś jedyną rzecz, która cię osłabiła — ciągnęła powoli przejeżdżając palcem po jego policzku. — Zakochałeś się. — Nagle ukucnęła naprzeciwko niego i wyszeptała tak cicho, by tylko on mógł to usłyszeć. — Nie martw się o to, niedługo wymażę z twoich wspomnień wszelki ślad jej istnienia. — Mówiąc to ujęła jego twarz w obie dłonie, pochyliła się i złożyła na jego zaciśniętych ustach delikatny pocałunek.

— Nigdy więcej mnie nie dotykaj — wycedził przez zaciśnięte zęby, starał się przy tym spowolnić oddech. Uspokoić myśli, które ogarnęła żądza mordu.

Dhalia uśmiechnęła jeszcze szerzej, podniosła się, wygładziła fałdy sukni i rozkazującym tonem zwróciła się do postaci ukrytej w ciemnym kącie pomieszczenia.

— Boris!

Na dźwięk tego imienia Drasana przeszył dreszcz.

Wilkołak wynurzył się z cienia i uśmiechnął się do niego w sposób, który zmroził mu krew w żyłach.

— Przyprowadź dziewczynę — poleciła Dhalia, nie spuszczając oczu z pół-smoka, ciekawa jego reakcji.

Boris pospiesznie opuścił salę, a Bal’zar podszedł bliżej i stanął u boku czarownicy, z jego twarzy nie sposób było cokolwiek wyczytać, ale oczy błyszczały jakimś chorym podnieceniem.

U Drasana widok Dhalii ubranej w tę suknię przywołał niechciane wspomnienia. Taki sam strój przywdziewała, gdy schodziła do lochów w Kahaer, patrzeć na jego męki. Strach na nowo sparaliżował go do tego stopnia, iż nie mógł się ruszyć. Pamiętał… Pamiętał wszystko. Również jej uśmiech i błysk w oczach, gdy kat przypalał jego rany rozżarzonym żelazem… Próbował odpędzić te wspomnienia, ale one otoczyły go jak chmara kruków, szarpiąc dawne blizny.

Czarownica zdawała się tym zachwycona.

— Boisz się, prawda? — zapytała łagodnym, niemal kojącym głosem. — Zastanawiasz się, co jej zrobiłam? Zapewne liczyłeś na to, że Bal’zar zgodzi się na wymianę. Twoje życie w zamian za jej. To takie proste, twoja głowa idzie pod topór, a Aurelia odchodzi wolna. Tylko, że jesteś zbyt cennym nabytkiem bym pozwoliła ci umrzeć.

Drasan spuścił wzrok, czuł, że już za późno na to, żeby się wycofać. Pozostał tylko jeden sposób na to, by jego żona straciła wartość w oczach Dhalii. A skoro tak, nie widział sensu. Musiał się zebrać w sobie i podjąć tę decyzję. To właśnie ona dodawała mu sił, pozwalała znosić to wszystko.

„Niedługo będzie po wszystkim” — powtarzał sobie w myślach.

— Nie chciałam, to tak wyglądało, ale nie pozostawiasz mi wyboru — powiedziała czarownica niespodziewanie miękkim głosem.

Nagle podwójne wrota się otwarły i do sali wkroczył Boris, popychając przed sobą Aurelię.

Jej widok sprawił, że Drasanowi zamarło serce. Odetchnął z ulgą widząc, iż nic jej nie jest. Jedynymi śladami, jakie nosiła zdawały się siniaki na nadgarstkach, ślady po więzach lub kajdanach. Wystrojono ją w suknię z niebieskiego aksamitu, a jej niesforne włosy ktoś upiął w kok, tylko kilka pasm okalało twarz. Wyglądała na wstrząśniętą jego widokiem.

Czyżby nie spodziewała się, że po nią przyjdzie? Może miała nadzieję, że Alt’ar lub Gaenor przemówią mu do rozumu? Nie mogła znać prawdziwej przyczyny, tej, że każdy dzień bez niej sprawiał mu fizyczne męki. Nie jadł i nie spał, bo noc przynosiła kolejne koszmary. Rozłąka pogłębiała szaleństwo, że powoli rodziło się w jego umyśle. Stawał się niebezpieczny dla swojego otoczenia i dlatego musiał ją odzyskać.

Dziewczyna jakimś cudem wyrwała się Borisowi. Podbiegła do niego i padła na kolana. Musiała go dotknąć, przekonać się, że nie jest majakiem albo iluzją. Ujęła jego twarz w swoje dłonie i długo patrzała mu w oczy, nim zdołała odzyskać głos.

— Drasanie — wyszeptała, a po jej policzkach potoczyły się łzy. — Coś ty narobił?

— Musiałem.

Aurelia pokręciła głową, tuląc go do siebie. Także ona odczuwała na sobie skutki rozłąki, bo wyczuł jej ulgę.

— Bardzo wzruszająca scena — stwierdził kpiąco Bal’zar, znienacka stając za plecami Drasana. — Prawie się rozpłakałem.

— Drasanie — głos Aurelii drżał. — Spójrz na mnie…

Ogromnym wysiłkiem woli Drasan podniósł wzrok i spojrzał wprost w szeroko rozwarte i trochę wilgotne chabrowe oczy. Nie mógł i nie potrafił tego przed nią ukryć.

— Wybacz mi… — wyszeptał, starając się ignorować niemy wyrzut w jej oczach, zwrócił się do Dhalii. — Chcę zaproponować wymianę…

— Nie! — Aurelia potrząsała głową tak gwałtownie, że rozmazywała mu się w oczach. — Nie zgadzam się, słyszysz? — dodała nieco płaczliwym, ale stanowczym tonem, ujmując jego twarz w swoje dłonie. — Nie możesz tego zrobić.

— Decyzja nie należy do ciebie — powiedział to cicho, ale równie stanowczo i zwrócił się do czarownicy. — Wiem, że lubisz układy. Zawrzyjmy więc układ. Puść ją wolno, a ja tu zostanę i będziesz mogła ze mną robić, cokolwiek zechcesz.

Dhalia zerknęła na Bal’zara.

— Zwracasz się do niewłaściwej osoby — oznajmiła, odchodząc na bok.

Młody władca Riden uśmiechnął się drapieżnie do Drasana.

— Jestem skłonny na to przystać tylko pod jednym warunkiem — powiedział, podchodząc wolno ku klęczącemu pół-smokowi. — Przysięgnij — ostatnie słowo wypowiedział jadowitym szeptem.

Drasan musiał użyć całej siły woli, byleby nie patrzeć na Aurelię. Wiedział, że nie zniósłby tego widoku. Już teraz jego serce rozdzierał niemożliwy do opisania ból. Ale musiał ją porzucić dla jej dobra, teraz, póki jest za późno.

— Zrobię to tylko, jeśli zaręczysz, że Aurelia odejdzie stąd wolna i nikt z was ani waszych ludzi jej nie dotknie — powiedział.

— Mocne słowa w ustach kogoś, kto nie ma wyboru — odrzekł Rideńczyk, pstryknął palcami, a dwóch barczystych strażników chwyciło Aurelię i odciągnęło ją od pół-smoka. Jeden z nich przystawił dziewczynie zakrzywione ostrze do gardła.

— Zwykle nie ponawiam raz już złożonej oferty, ale w twoim przypadku zrobię wyjątek. — Władca uśmiechnął się lekko. — Jeśli w tej chwili złożysz przysięgę, twoja dziewczyna odejdzie wolna, jeśli nie, cóż. — Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. — Będziesz patrzał, jak wykrwawia się na śmierć. Twoja decyzja, radzę się szybko namyślać.

Drasan spojrzał na Aurelię, a później na Dhalię. Twarz tej drugiej nie wyrażała kompletnie niczego, ale może miało to maskować wściekłość. Wyraźnie nie to miała w planach. Gdy książę spojrzał w twarz króla Riden zrozumiał, że nie ma wyjścia.

— Przysięgnę — warknął cicho przez zaciśnięte zęby.

— To nie było pytanie, smoczy bękarcie — odrzekł Bal’zar, i wymierzył księciu policzek. — Znasz słowa przysięgi, wiesz jak ona wygląda, zatem zamieniam się w słuch.

* * *

Jak każdy brutalny mord i ten zwracał uwagę. Nawet pomimo tego, iż zwłoki należały do konia. Ignorując unoszący się w powietrzu zapach rozkładu Alt’ar pochylił się nad padliną. Już sam widok ran, zadanych nieszczęsnemu zwierzęciu nie pozostawiał wątpliwości, iż sprawca nie był człowiekiem. Stojący obok zabójcy wilk zmarszczył nos unosząc nieco wargi. Morderca nie oddalił się zanadto, pozostał w okolicy. Leżące pośrodku drogi ścierwo stanowiło wyraźną przestrogę. W ten sposób wilkołaki zwykły oznaczać swoje terytorium. Przekroczenie tej granicy mogło poskutkować atakiem krwiożerczej bestii.

A zatem pozostawała im już tylko droga w górę rzeki. Jako przywódca Alt’ar musiał zadecydować czy nie prościej będzie zlikwidować zagrożenie, nawet jeśli stanowi je banda dzikich wilkołaków. Jego wataha liczyła sobie pięćdziesięciu samców i trzy samice, dawało mu to przewagę konieczną do przepędzenia przeciwnika. Z drugiej strony takie rozwiązanie zakładało krwawą bitwę z członkami własnego gatunku, a tego wcale nie chciał. Drugim bardzo ryzykownym posunięciem pozostało wysłanie tam Gaenora. Istniała wszak możliwość, że widok smoka przestraszy alfę na tyle, iż zabierze swoje stado i wyniesie się z terenu. Niestety, ten plan też miał lukę i to dość znaczną. Jeśli samiec okaże się na tyle silny i pewny siebie, żeby bronić zajętego terytorium, może rzucić się nawet na smoka. Na utratę Gaenora, zwłaszcza po tym jak odszedł Drasan, nie mogli sobie pozwolić.

Z tą myślą obrócił się na pięcie i już miał wspiąć się na siodło, gdy coś jeszcze zwróciło jego uwagę. Wcześniej za bardzo pochłonęło go oglądanie końskich zwłok, przez co umknął mu ten zapach. Powoli starając się nie tracić z oczu tropu, szedł naprzód poprzedzany przez biegnącego wilka. Ślad krwi miejscami wyraźnie wskazywał na to, że wilkołak, który go pozostawił jest dużo większy, niż większość jego pobratymców. Nie zastanawiając się dłużej, puścił się biegiem kierując się nadal unoszącą się w powietrzu wonią. Rozpoznał go pomimo, iż minęło sporo lat od czasu, gdy zetknął się z nim po raz ostatni. Wtedy znajdował się tak blisko, niemal tak jak teraz.

ROZDZIAŁ 3

Sznurując gors prostej zielonej sukienki Mara nie mogła się oprzeć wrażeniu, że zachowuje się tak, jak Drasan. Zamierzała się wymknąć bladym świtem, gdy wszyscy pozostawali pogrążeni we śnie. Z tym, że jej celu nie stanowiła twierdza Washmorth, tylko wznoszące się w oddali Góry Jednorożców. Wiedziała, że to właśnie tam Ralu wysłał jej syna. W całym Lineland nie znalazłaby bezpieczniejszego miejsca. Tylko tam nie sięgały macki Bal’zara.

Dopiero teraz naprawdę zrozumiała, co przeżywał Drasan, gdy ich opuszczał. Z pewnością czuł się rozdarty tak, jak ona teraz. Opuszczała lojalnych żołnierzy, którzy porzucili rodziny i domy żeby pójść za nią w bój. Na samą tę myśl poczuła pod powiekami gorące łzy. Jedna z nich potoczyła się po jej policzku i zniknęła w gęstwinie długich rudych włosów, spływających kaskadą na ramiona. Opuszczając namiot wzięła ze sobą podróżny płaszcz i przypasała do bioder kord, noszony uprzednio przez Yarreda.

Na zewnątrz panował chłód, ścięta przymrozkiem trawa chrzęściła jej pod butami. Dotarcie do położonej na skraju puszczy zagrody dla koni zajęło jej dobrych kilka minut. Kolejnych kilka upłynęło na poszukiwanie odpowiedniego wierzchowca. Większość z nich okazała się dla niej zdecydowanie za wysoka, a nie śmiałaby ponownie zbliżać się do Ernila. Od czasu, gdy wróciła karosz nie pozwalał nikomu do siebie podejść. Wreszcie pośród kawaleryjskich wierzchowców wypatrzyła niewielką bułaną klaczkę. Podeszła do niej z siodłem i uprzężą w ręku.

Kiedy opuszczała zagrodę wiodąc za sobą osiodłaną klacz, natknęła się na pierwszego wartownika. Stał on oparty o poręcz i przyglądał się jej w zamyśleniu. Nie rozpoznała go od razu, dopiero gdy podniósł wzrok zesztywniała na widok znajomych rysów. Tharon, z jakiś sobie tylko znanych powodów przybrał swoją normalną, nietkniętą zębem czasu postać.

— Co tu robisz? — zapytała, mając świadomość, że zabrzmiało to nieco oschle.

— Nie mogę cię puścić samej — odrzekł spokojnie.

— Skąd pewność, że jadę sama? — spytała wojowniczym tonem.

Spojrzał jej w oczy. Nie czuła się komfortowo pod tym badawczym wzrokiem, miała wrażenie, że przenika jej w głąb duszy.

— Nie umiesz kłamać, Wasza Wysokość — powiedział to uśmiechając się nieco pobłażliwie. — Powiem wprost — dodał gwałtownie poważniejąc. — Bal’zar mimo młodego wieku jest bardzo przebiegły i ma wielki talent polegający przede wszystkim na sianiu zamętu. Wystarczy, że trąci jeden kamień i wywoła istną lawinę nieszczęść. Teraz, gdy zabrakło Drasana, morale naszych żołnierzy znacznie osłabło. Alt’ar robi co może, ale nie jest w stanie nad wszystkim zapanować.

— Skoro on nie daje rady, to ja tym bardziej temu nie podołam — odrzekła Mara, w zamyśleniu gładząc szyję klaczy.

Nie chciała patrzeć mu w oczy, bo podejrzewała, że przejrzy jej zamiary. Wyprawa w góry w celu odszukania Lendera wydawała się jej znacznie sensowniejszym wyjściem, niż pozostanie wśród Wyzwoleńców. Musiała chronić to, co dla niej najcenniejsze.

— Lender jest bezpieczny — rzekł spokojnie.

— Obiecałeś nie czytać mi w myślach — stwierdziła.

Bardziej poczuła, jak staje obok niej, nie zaprotestowała, gdy ujął ją pod brodę. Znajdował się teraz bliżej, niż kiedykolwiek przedtem.

— Wiem, że ciągle nosisz żałobę po Yarredzie — wyszeptał, owiewając jej policzki gorącym oddechem. — Wydaje mi się, że bardzo się do niego przywiązałaś, dziś pewnie ciężko ci to nazwać miłością.

Zabolało znacznie bardziej, niż się spodziewała. Do tej pory starała się nie myśleć o tym w ten sposób, zwłaszcza teraz, gdy jej niedoszły mąż zginął. Nie mogła zaprzeczyć temu, iż Tharon trafił w sedno.

— Jesteś młoda i piękna Maro — teraz jego usta już niemal muskały jej wargi. — Masz jeszcze szansę zaznać rozkoszy i szczęścia u boku mężczyzny…

Sam jego zapach sprawił, że dziewczynie zakręciło się w głowie. Jako półkrwi jednorożec mógł żyć już setki lat. Przez jego życie i łoże zapewne przewinęło się wiele kobiet. Mimo to nie potrafiła oprzeć się pokusie i postanowiła posmakować jego ust. Nie wydawał się tym zaskoczony, co więcej, oddał pocałunek z równym entuzjazmem. Przez chwilę wszystko inne przestało mieć znaczenie. Liczyła się tylko ta chwila.

Gdy się odsunął, nadal kręciło się jej w głowie. Zachwiała się i gdyby nie stojący za nią koń pewnie wylądowałaby na tyłku. Chwyciła się łęku siodła i powoli dotknęła palcami swoich ust. Tharon nadal stał o krok od niej piękniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Zbyt nierealny, żeby okazać się prawdziwym.

— Co z moim synem… — wyszeptała, gdy przyjemne odrętwienie zniknęło.

— Powiedziałem ci, że jest bezpieczny — rzekł Ralu. — Bal’zar w pierwszej kolejności będzie chciał się pozbyć ciebie, moja droga. To ty jesteś w niebezpieczeństwie.

Spojrzała na niego szeroko rozwartymi oczami.

— Skąd to wiesz? — spytała wstrząśnięta.

— To logiczne, moja droga. Lender nie ma nawet dwóch lat. To ty rządzisz królestwem i jego zasobami, przynajmniej do czasu, aż twój syn skończy osiemnasty rok życia. Pozbywając się ciebie Bal’zar wprowadzi chaos, wtedy o wiele łatwiej pozbędzie się jedynego prawowitego następcy tronu i sam ogłosi władcą.

Jego słowa zmroziły Marę do szpiku kości. Przez chwilę trwała bez ruchu, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. Przez decyzję, którą podjął Drasan stanęli na skraju zagłady. Jakie miało znaczenie, co zrobi skoro i tak przegrają tę walkę? Potrząsnęła głową, chcąc odpędzić od siebie te myśli, ale widok troski na twarzy Tharona wcale jej w tym nie pomógł. Mężczyzna dysponujący tak wielką siłą i mądrością nie powinien sprawiać wrażenia aż tak przerażonego.

— Czy nie lepiej się wycofać? — te słowa same wymknęły się jej z ust.

— To nie jest śmieszne — odrzekł Tharon.

— Pomyśl logicznie! — wybuchła, zbyt zdenerwowana, żeby zapanować nad językiem. — Drasan się poddał. Oddon nadal się waha, ale wyraźnie też ma zamiar się wycofać…

— Maro, przestań! — po raz pierwszy na nią krzyknął i może dlatego podziałało. Umilkła i zaczęła się wpatrywać w niego lekko wilgotnymi oczami. — Nie możemy się poddać — dodał już nieco łagodniej. — Sądzisz, że tego chciał Drasan, a Yarred i ci wszyscy żołnierze, którzy poświęc ili swoje życie…

— Przestań — jęknęła, nie mogąc tego dłużej słuchać.

Jej doradca umilkł, jego słowa wywołały pożądany efekt. Królowa, nadal wstrząśnięta, zaczęła myśleć dużo trzeźwiej. Drasan zrobił to, co musiał. Ona miała zaś za zadanie utrzymać chwiejny sojusz pomiędzy Antuą, Earden, niewielką grupką rideńskich najemników i watahą wilkołaków. Alt’ar, choć silniejszy od niej, nie jest w stanie zdziałać wiele, gdy pozostawi się go samego, potrzebował wsparcia i to ona jako pierwsza mu go udzieli.

* * *

Drasan bardzo starał się nie patrzeć w oczy klęczącej naprzeciwko niego Aurelii. Bał się tego, co w nich zobaczy. Dziewczyna trwała w bezruchu, może nadal miała nadzieję, że to koszmarny sen. Tymczasem do Dhalii i Bal’zara podszedł służący, w rękach niósł podłużną szkatułę. Czarownica odebrała ją i chłopak pospiesznie wycofał się w cień.

Król Riden na chwilę przymknął oczy, a kajdany same spadły z nadgarstków pół-smoka uderzając o posadzkę. Młodzieniec pozostał na klęczkach, nie podnosząc wzroku, chciał to już mieć za sobą. Mgliście przypominał sobie, to co czytał na temat przysięgi krwi. Z tego, co wiedział jeszcze nikt nie zdecydował się jej złamać, bo podobno wiązała dwie osoby niewidzialną więzią.

Dhalia otworzyła szkatułę i wyjęła z niej nóż o krzemiennym ostrzu. Wyglądał na stary. Na rękojeści widniały połyskujące srebrzyście runy. Obchodziła się z nim wyjątkowo delikatnie.

— Podaj mi lewą rękę — zwróciła się do Drasana, w jej głosie brzmiał rozkaz.

Książę musiał się zmusić do tego, żeby podać jej dłoń, bo nagle wydało mu się, że jest odlana z żelaza. Kiedy przejechała ostrzem po jej wewnętrznej stronie syknął cicho z bólu, ale nie podniósł wzroku.

Kiedy Bal’zar stanął nad nim z nożem w ręku poczuł, że wzbiera w nim gniew, pospiesznie go w sobie zdusił i zmusił się do podniesienia głowy. Słowa wypowiadane przez Dhalię docierały do niego zza grubego muru.

— Zgodnie z obyczajem zarówno przysięgający jak i przyjmujący przysięgę muszą chwycić swoje dłonie i nie puszczać ich aż do zakończenia składania przyrzeczenia.

Gdy zimne palce Bal’zara zacisnęły się na jego nadgarstku pół-smok skrzywił się mimowolnie z ogromnym trudem skłonił się do tego żeby spojrzeć w oczy władcy, gdy powoli recytował dobrze znane mu słowa:

— Przyrzekam ci posłuszeństwo, jako mojemu Królowi i jedynemu Władcy. Pozostanę ci wierny i oddany oraz nie dopuszczę, by ktokolwiek zagroził twojej władzy. Przyrzeczenia tego nie złamie nawet w obliczu bólu lub rychłej śmierci. A przysięgę tę składam biorąc bogów na świadków i poprzez nasze złączone dłonie obiecuję dotrzymać jej słów, dopóki Śmierć nie zabierze któregoś z nas.

Pozornie nic się nie stało poza tym, że rana na dłoni pół-smoka zapulsowała bólem i zasklepiła się tworząc podłużną szramę.

— Przyjmuję twoją przysięgę — odrzekł król, puszczając jego dłoń.

Drasan musiał się bardzo powstrzymywać, żeby nie cofnąć jej ze wstrętem, unikał też spoglądania na Aurelię lub Dhalię w obawie, że nie ukryje czającego się w głębi oczu strachu.

— Wstań — w głosie Bal’zara brzmiał wyraźny rozkaz.

Drasan podniósł się z niemałym wysiłkiem, krzywiąc się z bólu, gdyż ten ożył na nowo w kontuzjowanym kolanie.

— Przyznam, że kiedyś marzyłem o dniu w którym cię zabiję — młody Rideńczyk mówił beznamiętnym tonem. — Teraz gdy zobaczyłem, ile może być pożytku ze smoka, oczywiście będącego pod kontrolą, muszę stwierdzić, że się myliłem… — przerwał i spojrzał wprost na Aurelię — … może nie wziąłem pod uwagę wszystkich ewentualności.

— Dotrzymałem słowa — warknął Drasan. Znajdował się u kresu wytrzymałości. Korciło go, by użyć mocy, ale wiedział, że tym samym podpisałby wyrok śmierci na Aurelię. — Kolej na ciebie.

Bal’zar spojrzał mu w oczy i uśmiechnął się.

— Powiedz mi Drasanie, naprawdę wierzyłeś, że ktokolwiek w tej sali, poza tobą rzecz jasna, kieruje się w życiu honorem? — zapytał szyderczo.

Drasan zrobił krok naprzód, w żyłach pulsował mu czysty skondensowany gniew. Miał ochotę ugodzić nim w Bal’zara, ale coś jak niewidzialne więzy, nie pozwalało mu nawet unieść dłoni.

Rideńczyk stał zaledwie dwa kroki od niego, uśmiechając się z zadowoleniem na widok zaciśniętych pięści pół-smoka.

— Dałeś mi słowo! — ryknął książę, walcząc sam ze sobą, pragnął zaatakować Bal’zara ale jego ciało odmawiało posłuszeństwa.

— Właśnie w tym tkwi twój problem. Uwierzyłeś, że skoro ty dotrzymałeś danego słowa, to i ja go dotrzymam. Tymczasem dziewczyna jest zbyt cenna, bym pozwolił jej odejść, a ty i tak już jesteś moim więźniem.

— Podły kłamca — syknęła Aurelia, ale zaraz umilkła, gdy ostrze noża lekko rozcięło jej skórę.

— Otóż to — Bal’zar posłał jej uśmiech. — Kłamałem, a twój ukochany o tym wiedział. Prawda, Drasanie? — zwrócił się na powrót do pół-smoka.

Książę nie odpowiedział. Wolał zachować myśli dla siebie, niż przyznać Bal’zarowi rację.

— Twoje milczenie tylko potwierdza, że mam rację — stwierdził Rideńczyk i zerknął na Dhalię.

Nie wyrzekł ani słowa, a kobieta od razu ruszyła w stronę stojącego nieruchomo pół-smoka. Chwyciła go za ramię, ale wyrwał się jej ze złością i ponowił próbę przywołania mocy. I tym razem poniósł porażkę, pomimo najszczerszych chęci nie zdołał się przemienić.

Widząc jego bezskuteczne próby podjęcia walki Bal’zar roześmiał się szyderczo.

— To na nic głupcze — wysyczał. — Wiedziałem, że przyjdziesz i przygotowałem się na to. Tę salę — zatoczył ręką koło — otaczają naprawdę potężne zaklęcia. Nie możesz się tu przemienić, a przysięga, którą złożyłeś nie pozwoli ci mnie tknąć. Możesz przeklinać w duchu własną głupotę. — Spojrzał na Dhalię — Kończmy już tę farsę, moja droga.

Kątem oka Drasan zobaczył kroczącego ku niemu wilkołaka. Boris nie bawił się w finezję, po prostu rąbnął go pięścią w głowę. Zapadła ciemność.

* * *

Siwy ogier niecierpliwie grzebał kopytem i potrząsał łbem, dzwoniąc kółkami munsztuka. Wspinając się na siodło Velwel miał całkowitą pewność, że przynajmniej konia wybrał prawidłowo. W przytroczonych do siodła jukach nadal miał owinięty w wilczą skórę miecz należący do Drasana. Trzymał go w nadziei, że przyjaciel jeszcze się opamięta i wróci do nich. Wierzchowiec nie potrzebował szczególnej zachęty i kiedy młody rideńczyk usadowił się w kulbace ochoczo ruszył naprzód. Wybierając okrężną drogę musiał zahaczyć o pole bitwy, w przeciwnym razie pozostawała mu tylko wiodąca w głąb leśnej głuszy ścieżka. Tę drogę prędko odrzucił. Wilcza Puszcza od dawna znajdowała się pod wpływem magii, przez co nie miał pewności, co się kryje się w jej mrocznych trzewiach.

Mając dobrego konia mógł pokonać ten sam dystans, jadąc wzdłuż brzegu Loony. Tak też zamierzał zrobić, ale jego plany pokrzyżował oddział wrogiego wojska. Wyglądało na to, że jest ich nie więcej niż pół tuzina. Z pewnością zwiadowcy lub dezerterzy. Mimo iż nie stanowili dla niego żadnego problemu to nie zamierzał wdawać się w walkę. Alt’ar wyraźnie polecił mu żeby rozejrzał się w okolicy nie zwracając na siebie uwagi.

Według zasłyszanych od okolicznej ludności plotek, Bal’zar wycofał swoje wojska aż pod Tarssen. Velwel wątpił w to, że nie pozostawił jednego lub dwóch pułków. Ci ludzie nad rzeką stanowili najlepszy dowód na potwierdzenie tych domysłów. Dlatego Velwel nie namyślając się długo odbił w las. Musiał ominąć żołdaków i udać się w stronę obozu by zameldować o ich obecności swojemu dowódcy.

Rosnące gęsto drzewa nie pozwoliły na szybsze tępo, młody wilkołak co rusz musiał niemal kłaść się na końskiej szyi, żeby nie zawadzić głową o niskie gałęzie. Zupełnie jakby ów pradawny las usiłował go zatrzymać. Gdy wreszcie udało mu się wyjechać na otwartą przestrzeń ponaglił wierzchowca. Siwek pokłusował raźno przez porośniętą wrzosem łąkę. Po jej drugiej stronie znajdowały się resztki czegoś, co w latach świetności mogło stanowić uczęszczany trakt, o czym świadczyły głębokie bruzdy kolein. Z czasem porósł on sięgającą strzemion trawą, a gdzieniegdzie Velwel widział wyzierające spomiędzy roślin pobielałe od słońca ludzkie kości. Stanowiły one swego rodzaju przestrogę dla tych którzy odważyliby się jechać tą drogą. Nieco dalej od miejsca gdzie przystanął droga zakręcała ostro w lewo i niknęła gdzieś między grubymi pniami wiekowych dębów.

Nie ma innej drogi — pomyślał młodzieniec i by dodać sobie odwagi mocniej ścisnął boki wierzchowca, ten raźno ruszył do przodu. Starał się nie patrzeć na szczątki, których nie miał kto pogrzebać. Miał nadzieje, że na nic gorszego nie trafi.

Mylił się.

Nieco dalej niespodziewanie natknął się na drzewo, które posłużyło za szubienicę, z tą tylko różnicą, że na tym dębie wykorzystano wszystkie możliwe gałęzie. Trakt wiódł przez resztki czegoś, co niegdyś stanowiło niewielką osadę. Z kilkunastu chat pozostały tylko wyzierające spomiędzy trawy poczerniałe zgliszcza, pomiędzy nimi, jak ze zgrozą stwierdził, również bielały ludzkie szczątki.

Na bogów — pomyślał wstrząśnięty do głębi. — Palili ich żywcem!

Nie mógł w to uwierzyć. Wydawało mu się to barbarzyńskie i nieludzkie, o wiele gorsze od tego, co sam kiedyś robił. To byli niewinni ludzie. Pragnęli żyć w pokoju, a potraktowali ich jak… Nie potrafił nawet znaleźć odpowiedniego słowa na opisanie tej zbrodni.

Trącił boki konia chcąc jak najszybciej opuścić to potworne pobojowisko, gdy jego uwagę przyciągnął niespodziewany odgłos — tętent kopyt końskich. Z drugiego końca wsi ktoś nadjeżdżał. Velwel położył dłoń na rękojeści miecza i czekał. Zza zakrętu najpierw wyłonił się biegnący z wywieszonym językiem wilk, a następnie pojawił się dosiadający wielkiego ogiera sam przywódca Gildii zabójców. Młodzieniec cofnął dłoń i odetchnął z ulgą.

Alt’ar wstrzymał konia. Wydawał się zaskoczony widokiem podwładnego, o czym świadczyły mocno ściągnięte brwi.

— Co tu robisz? — zapytał pozornie spokojnym głosem, jego spojrzenie pytało bowiem „szpiegujesz mnie?”.

— To, co sam mi nakazałeś — odrzekł Velwel. — Pełnię rolę zwiadowcy. — dodał, nie czekając na odpowiedź, wyjął zza pazuchy manierkę i pociągnął tęgi łyk. Otarł usta wierzchem dłoni i zaproponował ją zabójcy.

Ten pokręcił przecząco głową i wskazał na miejsce z którego dopiero wrócił:

— Znalazłem coś bardzo interesującego — wziął głęboki oddech i dokończył — Niedaleko stąd w jarze tuż przy granicy z Antuą odkryłem końskie truchło noszące na sobie ślady ataku wilkołaka.

Velwel spojrzał na niego, w głębi jego oczu czaiło się pytanie. Zamiast je zadać po raz kolejny pociągnął z manierki.

— Dziwna sprawa — mruknął wreszcie. — Może jego Imperatorska Mość zamierza zastawić na nas zasadzkę, a potem wybić jak szkodniki. Wszak niewiele już zostało z naszej rebelii, a po odejściu Drasana…

— Nie musisz mi mówić! — przerwał mu gwałtownie Alt’ar. Jego oczy zalśniły rubinowym blaskiem. Zaraz się opanował, a na jego obliczu uwidoczniło się zmęczenie. — Wiele bym dał, żeby cofnąć czas tylko po to, by sprać tego smarkacza. Może wówczas nabrałby więcej rozumu.

Ku zaskoczeniu towarzysza wilkołak zsunął się z siodła i przysiadł na zwalonym pniu drzewa. Nieco zdziwiony tym Velwel poszedł za jego przykładem.

— Na pewno już słyszałeś pogłoski — Alt’ar nie pytał, stwierdzał fakt. — O tym, że prowodyr buntu został publicznie stracony zaledwie kilka dni temu.

Velwel pokiwał głową.

— Myślisz, że są prawdziwe? — zapytał Alt’ar unikając jego spojrzenia.

— Nie wierzę w ich prawdziwość. Bal’zar zrobi wszystko, by zasiać zamęt. — urwał czując na sobie spojrzenie jasnoniebieskich oczu swego przywódcy. — A ty w to wierzysz? — zapytał cicho.

Alt’ar zamyślił się na moment. Oczywiście, że nie wierzył, oznaczało to bowiem, iż ponieśli klęskę. Poza tym podejrzewał, że rideński uzurpator zrobi obecnie wszystko, byle tylko zdusić bunt w zarodku, zaś najlepszy środek zaradczy stanowił strach. Jeśli ludzie już teraz powtarzali między sobą podobne wieści oznaczało to, że mu się udało. Zasiał lęk w ludzkich sercach.

— Sam już nie wiem, w co powinienem wierzyć — rzekł starając się zachować neutralny ton. — Bal’zar jest niezwykle sprytnym graczem. Nie wydaje mi się, by poświęcił tak ważną figurę, jaką jest Drasan. Już prędzej utworzył złudzenie lub stracił sobowtóra naszego druha tylko po to, żeby ludzie zaczęli się bać jego gniewu. Książę Sheardon z pewnością żyje, o ile ponowną niewolę można nazwać życiem.

— Mówisz tak jakbyś to kiedyś przerobił — Velwel nie wiedział, co począć z rękami, znowu sięgnął po manierkę.

Alt’ar długi czas nie odpowiadał, tylko w zamyśleniu drapał swojego wilka za uszami.

— Dawno temu odczułem, czym jest niewola i niemożność decydowania o własnym losie — powiedział pustym bezbarwnym głosem. — Każdego dnia marzysz tylko o śmierci, a ta nie nadchodzi. Po czasie dni zlewają się w jedno, tracisz poczucie czasu, a następnie własną tożsamość. Umierasz za życia.

Velwel przez długą chwilę taktownie milczał. Rozumiał, że te wspomnienia są dla jego towarzysza bardzo bolesne.

— Potrafiłbyś zabić, gdyby ktoś zaoferował ci w zamian wolność? — zapytał niespodziewanie zabójca.

— Nie wiem — odpowiedział Velwel zgodnie z prawdą. Nigdy dotąd nie znalazł się w takiej sytuacji.

— Wyobraź sobie, że ktoś oferuje ci coś takiego — zabij, a odzyskasz wolność. Czy po miesiącach niewoli odmówiłbyś takiej osobie?

— To trudne pytanie, ja…

— Pytanie jest bardzo proste — przerwał mu Alt’ar uśmiechając się ironicznie. — Jesteś zabójcą, na pewno masz swój honorowy kodeks. I podobnie jak w moim figuruje w nim pewna zasada, a mówi o nie przyjmowaniu zleceń na własnych druhów. Nie mów mi, że nigdy owej zasady nie złamałeś, gdy to on otrzymał zlecenie na ciebie. — zawiesił na chwilę głos, pozwalając towarzyszowi na odszukanie w pamięci podobnej sytuacji.

— A ty? — zapytał niepewnie Velwel. — Otrzymałeś kiedyś takie zlecenie?

— Niejedno — stwierdził spokojnie zabójca. — Czasem trzeba złamać własne zasady, żeby przetrwać.

— Ale Drasan…

— …teraz jest w rękach wroga i nie wiemy, co ten z nim zrobi. — dokończył Alt’ar beznamiętnym tonem. — I muszę wiedzieć, że na polu bitwy nie zawahasz się ani chwili, gdy przyjdzie ci go zabić. Jeśli nie dbasz o własne życie, pomyśl o tych wszystkich babach i dzieciakach, które trafią pod rządy nowego reżimu.

— Nie ma już nadziei? — zapytał cicho Velwel. — Rodian mogłaby spróbować…

— Gdyby istniał chociaż cień szansy na to, że nie zrobi tego, co się mu każe, to Bal’zar nie porywałby jego ukochanej — stwierdził ironicznie Alt’ar, westchnął ciężko. — Znam ten impas, w którym znalazł się twój przyjaciel i wierz mi, nie chciałbym stanąć teraz na jego miejscu. Kiedy w grę wchodzi życie kogoś, kto jest bliski twemu sercu pozostałe rzeczy przestają mieć znaczenie. Zrobisz wszystko byle uchronić ją od bólu i śmierci.

Jako przywódca Alt’ar dobrze wiedział, że wyeliminowanie Drasana, jeśli ten stanie po stronie wroga będzie sprawą kluczową. Znalazłszy się w sytuacji bez wyjścia pół-smok stanie się naprawdę groźnym przeciwnikiem. Rozumiał też, że nie będzie czasu na wahanie się ani na skrupuły. Jeśli będzie musiał sam go zabije.

— Dhalia wiedziała, gdzie uderzyć — stwierdził Velwel. — A najgorsze, że wszystko przez mnie. Gdybym wtedy nie oberwał po łbie…

Alt’ar posłał mu ostre spojrzenie.

— Zostaw już to gdybanie — rzucił. — Co się stało, to już się nie odstanie. Tymczasem życie toczy się dalej. Musimy pozostawić Drasana jego własnemu losowi. Jakkolwiek bolesne by to nie było.

Velwel westchnął z rezygnacją.

— Pewnie masz rację. Jednakże nie potrafię ot tak o nim zapomnieć. Stał się dla mnie jak brat. — chcąc powstrzymać cisnące się do oczu łzy bezsilnej złości ponownie pociągnął tęgi łyk z manierki.

— Robi się późno — stwierdził podchodząc do swojego konia i odwiązując go od gałęzi. — Myślę, że powinniśmy już wracać do obozu.

Alt’ar spojrzał na ozłocone ostatnimi promieniami słońca czubki drzew. Tak naprawdę nie chciał jeszcze wracać. Odkrycie znajomego tropu nie dawało mu spokoju, jako przywódca nie mógł sobie pozwolić na opuszczenie swoich ludzi w takiej sytuacji. Postanowił, że znajdzie jeszcze pretekst, by się temu bliżej przyjrzeć i wróci w to miejsce, gdy się ściemni.

ROZDZIAŁ 4

Świadomość powracała powoli, co zaowocowało potwornym bólem głowy. W pierwszym odruchu Drasan chciał się podnieść, ale wówczas ogarnęła go gwałtowna fala mdłości, uznał, że lepiej zrobi pozostając w poprzedniej pozycji. Tym, że gdy był nieprzytomny napoili go gaudalum kompletnie się nie przejmował. To już nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, żebyAurelia pozostała żywa i bezpieczna, a to nie stanie się możliwe dopóki sam żyje.

Wiedziony tą myślą przetoczył się na plecy i otworzył oczy. Nad sobą miał kamienne sklepienie, komnatę spowijał półmrok. Nie został spętany, co uznał za łut szczęścia, bo dzięki temu mógł doprowadzić plan do końca. Powoli podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał się. Odkrył, że pokój w którym się znajduje to z pewnością nie lochy. Na lewo od niego pyszniło się wielkie łoże z baldachimem i tiulowymi zasłonami obok zaś stała mała komoda, a na niej srebrna taca. Stały na niej patera z owocami i kryształowa karafka z winem. Nieco dalej w rogu znajdowało się coś w rodzaju kamiennego basenu obok którego stał parawan. Najprawdopodobniej to tutaj Bal’zar zażywał rozrywki folgując swoim pragnieniom. Na samą myśl o tym Drasana zemdliło.

Zaraz przypomniał sobie, po co tu przybył i to dodało mu sił. Powoli bardzo ostrożnie zdjął but i odstawił go na bok, następnie zabrał się za odwijanie onucy. Plan, by tam właśnie ukryć nóż i fiolkę z trucizną wydawał się dobry, dopóki oba przedmioty nie zaczęły go nieznośnie uwierać.

Gdy udało mu się wydobyć naczynie ponownie owinął stopę i założył but. Nawet te zabiegi nie zdołały go przygotować na to, co przedsięwziął jeszcze zanim trafił do Washmorth.

Nie potrafię — pomyślał zaciskając dłoń na fiolce. Naraz przypomniał sobie udręczoną twarz Aureli i to dodało mu sił. Nie zdążył nawet odkorkować trucizny, gdy z ciemnego kąta komnaty dobiegło do niego ciche chrząknięcie. Zamarł niczym schwytany w pułapkę zając wypatrując w ciemności źródła owego dźwięku. Spodziewał się, że jest tu całkiem sam. Tymczasem z najbardziej zacienionego kąta wyłoniła się wysoka postać o bladaj twarzy, odziana w sięgającą podłogi granatową suknie. Widok znajomego oblicza sprawił, że bał się choćby głębiej odetchnąć. Elfka patrzała na niego mrużąc wielkie, podkreślone ostrym makijażem sarnie oczy.

— Co tu robisz? — zapytał cicho wprawnym ruchem ukrywając fiolkę w rękawie.

— Pilnuję, byś nie zrobił jakiegoś głupstwa — odrzekła spokojnie. — A teraz… — dodała wyciągając dłoń. — …oddaj tę fiolkę — dodała uśmiechając się zimno.

— Nie wiem, o czym mówisz — wycedził Drasan, pokazując jej puste dłonie.

— Nie pogrywaj sobie ze mną, mieszańcu — warknęła cicho. — Oddaj mi to, co schowałeś, inaczej gorzko tego pożałujesz.

Drasan patrzał na nią starając się nie okazać nawet cienia strachu. Mokre od potu dłonie złożył przed sobą i spróbował się uśmiechnąć, ale wyszedł mu tylko dziwny grymas.

— Nie muszę cię słuchać — oznajmił cicho wiedząc, że tak czy inaczej stracił swoją jedyną szansę.

Czarownica lekko przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się w sposób, który sprawił, że Drasanowi zrobiło się zimno. Nie przestając świdrować go spojrzeniem wyszeptała formułę zaklęcia. Naraz ciałem pół smoka wstrząsnął nagły dreszcz. Temperatura w komnacie spadła o kilkanaście stopni. Mróz błyskawicznie ściął mu żyły i odebrał oddech. Ból przypominający wbijanie się w ciało tysięcy rozpalonych do białości igieł wyrwał z jego gardła mimowolny jęk.

— Ból to dobry nauczyciel. Uczy pokory i posłuszeństwa wobec silniejszego — powiedziała spokojnie. — Teraz wszystko w tobie błaga, byś odpuścił, gdyż opór sprawi, że zaboli znacznie bardziej.

Saruviel nie rzucała słów na wiatr. Sheardończyk poczuł bardzo silny nacisk na swoją pierś. Nie mógł złapać tchu, dusił się! Czuł że lada chwila straci przytomność. Niespodziewanie atak ustał, a on zaczął krztusić się i kaszleć gwałtownie chwytając powietrze. Elfka uklękła obok i wyciągnęła dłoń.

— Oddaj fiolkę, inaczej sprawię, że to, co przeszedłeś w Isterl wyda ci się dziecinną igraszką.

Czując gwałtowne mdłości Drasan wyjął fiolkę i położył ją na jej wyciągniętej dłoni. Saruviel pospiesznie cofnęła rękę i z namysłem przyjrzała się jadowicie zielonej cieczy wewnątrz naczynia mrucząc bardziej do siebie, niż do niego.

— No, no. Wilcze ziele zaprawione odrobiną tojadu i sokiem z belladony. To daje zgon w ciągu paru minut. Antidotum jest tylko jedno, do tego niezwykle rzadkie…

— Daruj sobie — wycedził cicho Drasan.

Saruviel posłała mu drapieżny uśmiech, odchyliła gors sukni i ukryła tam fiolkę.

— Bardzo nieładne zagranie… — powiedziała grożąc mu palcem.

Pół-smok nie zamierzał odpowiadać. Ostatnie spotkanie z Saruviel nie należało do najprzyjemniejszych wspomnień i wiedział, że cokolwiek powie nic to nie zmieni.

— …zasługujesz na karę — dodała patrząc mu w oczy. — Może się trochę zabawimy zanim Imperator zdecyduje o twoim losie.

— Nawet nie… — nie dokończył, bo nagle bez ostrzeżenia zaatakowała jego umysł i musiał z całych sił powstrzymywać się, żeby nie krzyknąć.

Nie miał szans się obronić. Saruviel przeciągnęła go przez najgorsze i najbardziej upokarzające wspomnienia z dzieciństwa, a następnie wywlekła te najintymniejsze, nie omieszkując przy tym posłużyć się brutalnymi metodami. W rezultacie, gdy skończyła pół-smok klęczał w kałuży własnej krwi, która ciekła mu z nosa i z zagryzionych z bólu warg.

Uśmiechając się kpiąco, elfka podała mu chusteczkę i obserwowała, jak jej ofiara daremnie próbuje zatamować krwawienie trzęsącymi się dłońmi.

— Jesteś tak urzekająco naiwny. — Zaśmiała się dźwięcznie. — Powiedz, naprawdę uwierzyłeś w to, że Bal’zar nie zabezpieczył się na wypadek, gdybyś spróbował sam odebrać sobie życie? — zapytała nadmiernie przesłodzonym głosem. Nagle pochyliła się i brutalnym gestem ujęła go pod brodę. — Teraz należysz do niego i radzę do tego przywyknąć.

— Odpuść sobie te gierki — warknął Drasan wyrywając się jej. Głowa pękała mu z bólu, a z nosa nadal sączyła się krew. — Zrobiłaś, co do ciebie należy, pora na powrót wpełznąć do swej nory.

Wiedział, że za to oberwie, ale uznał iż warto choćby po to, żeby zobaczyć jak zwykle zimna i opanowana elfka czerwienieje na twarzy ze złości. Nim wymyśliła stosowną karę za tę bezczelność, drzwi stanęły otworem i do komnaty wkroczył Bal’zar, a za nim jak cień wsunęła się Dhalia.

Na twarzy Saruviel rozlał się sztuczny uśmiech, który nie objął oczu. W dalszym ciągu tliły się w nich iskierki tłumionej złości. Ukłoniła się przed władcą, wręczyła mu coś i wyszła nie zaszczycając Dhalii bodaj jednym spojrzeniem.

Bal’zar wyszeptał kilka słów patrząc w stronę więźnia. Żyły Drasana momentalnie ściął mróz, mięśnie stężały jakby wypełniło je żelazo.

— Ciekawe — mruknął pokazując mu fiolkę z trucizną. — Naprawdę sądziłeś, że to będzie takie proste? — zapytał złowrogim tonem.

Książę nie mógł odpowiedzieć, ponieważ z trudem łapał oddech.

Bal’zar nie oczekiwał odpowiedzi, bo ciągnął dalej:

— Zadałem sobie zbyt wiele trudu, żeby schwytać cię żywcem, by teraz pozwolić ci umrzeć — wycedził jednym gestem cofając zaklęcie.

Drasan gwałtownie zaczerpnął powietrza. Wiedział, że to nie koniec, dlatego nawet nie próbował powstać. Bal’zar podszedł bliżej i z rozmachu rąbnął go w twarz. A kiedy upadł pochylił się nad nim.

— Na dworze jest zdrajca — wycedził. — Wykorzystał moment mojej nieuwagi i pomógł twojej żonie w ucieczce. Bez obaw, prędko naprawię ten błąd. Jeszcze dziś wyślę jej tropem moich żołnierzy, nie mogła ujść daleko. Nie zabiję jej — dodał z uśmiechem sadysty. — Zrobisz to ty sam po tym, jak bardzo powoli pozbawię cię wszystkich uczuć i emocji.

— Prędzej sam się zabiję, niż ci na to pozwolę — warknął Drasan. Zimna wściekłość opanowała jego myśli, a ciało zareagowało nagłym uderzeniem gorąca. Niestety przemiana nie nastąpiła.

Bal’zar zaśmiał się cicho.

— Nie możesz mnie zabić, głupcze — syknął. — Nie po tym, jak wypowiedziałeś słowa przysięgi i przypieczętowałeś je własną krwią.

Zaledwie wymówił te słowa pół-smok poczuł tak silny ból, że zgiął się w pół, z nosa ponownie buchnęła mu krew. Do tej pory nie wiedział, jak silna jest przysięga i co grozi temu, kto próbuje ją złamać. Teraz przekonał się o tym na własnej skórze.

— Doprowadź go do porządku — usłyszał jeszcze przytłumiony głos Rideńczyka, ból niespodziewanie zelżał. Uświadomił sobie, że Bal’zar po prostu wyszedł.

Niestety nie zostawił go samego.

Ktoś uklęknął obok i podał mu czyste płótno, żeby mógł zetrzeć krew z twarzy, co przyjął z wdzięcznością.

— Twój opór jest daremny — tuż obok rozbrzmiał znajomy głos.

Otworzył oczy tylko po to, by zobaczyć przed sobą Dhalię. Z trudem mógł uwierzyć, że to ta sama czarownica, która bez mrugnięcia okiem przyglądała się jak torturują go w Kahaer. Na zwykle zimnej i opanowanej twarzy gościło teraz coś na kształt… współczucia?

Odsunął się od niej na tyle, na ile pozwoliło mu odrętwiałe i obolałe ciało. To z pewnością tylko kolejna sztuczka albo omamy wywołane brakiem snu.

Czarownica zamiast zostawić go w spokoju przysiadła obok i jak gdyby nigdy nic kontynuowała swój monolog.

— Przysięga nie pozwoli ci go skrzywdzić, a każda próba ataku wiąże się z utratą sił. Zaś te powinieneś zachować na inną okazję.

Po co ona to mówiła? Przecież właśnie stracił jedyną nadzieję na ocalenie żony przed zgubnym fatum. Na ucieczkę nie miał szans. Zostanie niewolnikiem Bal’zara aż po kres swoich dni, o ile któryś z dawnych druhów nie skróci jego męki przebijając go mieczem.

Dhalia chyba zauważyła, że jej mowa przepływa gdzieś obok niego, bo nagle wstała i zaklaskała w dłonie.

Na ten gest do komnaty weszły cztery młode służące. Wszystkie nosiły wyjątkowo skąpe stroje, zaś ich oczy… przypominały oczy ludzi spotkanych przy bramie miasta! Jednakowo puste, pozbawione choćby cienia emocji. Jakby tuż za nimi nie kryła się już dusza!

Nim zdążył się z tym faktem oswoić dziewczyny przystąpiły do swych zajęć. Jedna z nich ku jego zaskoczeniu zabrała się za napełnianie basenu gorącą wodą. Pozostałe trzy z niezwykłą wprawą ściągnęły z niego brudne i przesiąknięte krwią ubrania. Nie protestował przeciw temu. Nie miał już na to sił. Pozwolił się też poprowadzić w stronę kamiennego basenu. Tam wszystkie jak na komendę zrzuciły szaty.

Książę nie stawiał oporu, kiedy służki pomagały mu wejść do basenu. Gorąca woda podziałała rozluźniająco na napięte mięśnie. Któraś z młódek zapaliła wonne kadzidełko, a pomieszczenie szybko spowił aromatyczny dym. Drasan mimowolnie poddał się działaniu narkotyku, który przytępił jego zmysły i wywołał błogość. Dziewczęta myły go i masowały poczynając sobie coraz śmielej, zaś on powoli odpływał myślami daleko od tego miejsca. Zapach wonnych olejków upajał i odurzał. Wkrótce zupełnie zapomniał o tym, że właśnie stał się więźniem. Przypominały mu się beztroskie lata w Sheardon, gdy co dzień mógł zakosztować podobnych luksusów, a służki prześcigały się w tym jak mu najlepiej dogodzić. Jedna z kobiet sięgnęła po brzytwę i z wprawą zaczęła golić jego włosy, wówczas pozostałe zajęły się tym co potrafiły najlepiej…

Dhalia bez słowa przyglądała się, jak nałożnice Bal’zara z właściwą sobie wprawą szykują Drasana do rytuału. Nie wiedział o tym. Miał pozostać nieświadomy aż do krwawej pełni. Wówczas to młody król planował wykorzystać zarówno jego krew, jak i talent podczas zapomnianego rytuału — whitendal.

Nie robili tego od stuleci, bowiem ceremonia wymagała obecności silnego źródła, zaś tych pozostało na świece niewiele. Oczywiście, aby wszystko poszło zgodnie z planem ofiara powinna przejść szereg rytuałów poprzedzających samą ceremonię. Pierwsza to oczyszczenie zarówno ciała, jak i ducha. Druga — upuszczenie odrobiny krwi — dar dla dawnych bogów. Trzecia i ostatnia stanowiła odebranie wolnej woli. Oznaczało to, że w czasie trwania whitendal mistrz ceremonii miał całkowitą i absolutną władzę nad mocą źródła. Zaś tę dawały runy wycięte na jej ciele.

Wiedziała, że Bal’zar zadba o odpowiednią liczbę ludzi obdarzonych talentem tylko po to, aby uświadomić Drasanowi, jak wielką dysponuje mocą niszczenia. Przy jego pomocy zabije wszystkich przeznaczonych na ofiarę, następnie wchłonie ich moc.

Na szczęście Boris zdążył wyprowadzić dziewczynę poza mury miasta. W przeciwnym wypadku… dołączyłaby do ofiar. Miała nadzieję, że wilkołak jak zawsze wykaże się sprytem i wróci zanim ktokolwiek zauważy jego nieobecność. Aurelia musiała zniknąć wraz z sekretem, któr y ukryła nawet przed Drasanem. Król nie mógł się o tym dowiedzieć.

Po tym, jak książę się poddał musiała gruntownie zmienić plan. Teraz udawanie lojalności wobec Imperatora okazało się warunkiem przetrwania nie tylko jej, ale także i pół-smoka. Na szczęście nadal umiała ukrywać emocje na tyle skutecznie, by nikt nie zorientował się co naprawdę myśli.

Dostrzegłszy, że książę się jej przygląda Dhalia przywołała na twarz lekki uśmiech, ten jak zawsze nie objął zimnych błękitnych oczu. Służące zdążyły go ubrać i teraz miał na sobie białe spodnie i luźną koszulę. Dziewczęta zgoliły mu nie tylko zarost, ale także wszystkie włosy, obecnie w ogóle nie przypominał siebie. Gdyby nie oczy mogłaby pomyśleć, że ma przed sobą jednego z osobistych służących Bal’zara. Podejrzewała, że to celowe zagranie mające mu uświadomić jak nisko upadł.

— No, to jesteś już gotowy — oznajmiła, ujmując go pod ramię i prowadząc w stronę lustra.

Chwilę trwało, nim Drasan przywykł do swojego nowego wyglądu. Powoli dotknął ogolonej głowy i przejechał po gładkich policzkach. Wciąż odczuwał efekt działania narkotyków, dlatego zachwiał się i przytrzymał pozłacanej ramy.

— Po co to wszystko? — zapytał wreszcie, odwracając się do niej z gniewnym błyskiem w oczach.

— To dopiero początek, mój drogi — odrzekła wyciągając dłoń, chciała pogładzić go po policzku. Chwycił ją za nadgarstek i odepchnął ze wstrętem.

— Początek czego? — wycedził przez zęby.

— Należysz teraz do niego, a zatem powinieneś upodobnić się do jego sług — stwierdziła beznamiętnym tonem. — To niewolnicy jego woli, a ty wkrótce staniesz się jednym z nich.

— Dopóki tli się we mnie cząstka mojego ja — powiedział powoli kładąc nacisk na każde słowo — nigdy nie będę jego własnością. Może pozbawić mnie wolności, nadziei, obedrzeć z resztek godności, ale nigdy nie zyska mojej lojalności.

Widząc na co się zanosi czarownica krok za krokiem cofała się ku drzwiom. Pół-smok okazał się szybszy. Rzucił się naprzód i pochwycił ją za ramiona. Spojrzał w zimne oczy. Widziała, że ledwie nad sobą panuje. Jego wykrzywiona gniewem twarz znalazła się teraz niebezpiecznie blisko jej własnej.

— Nie zostanę niczyim niewolnikiem — zawarczał z głębi gardła. — A teraz zrobisz, co ci każę albo…

Dhalia przywołała na twarz pogardliwy wyraz.

— Albo co? Zabijesz mnie? — zapytała hardo zadzierając głowę. — Jeśli chociaż spróbujesz to gorzko pożałujesz.

Widziała w jego oczach nienawiść i pogardę, spodziewała się tego, a i tak ją to zabolało.

— Puść ją! — gniewny rozkaz przeciął powietrze niczym grom. Dhalia z ulgą ujrzała Bal’zara, stojącego po drugiej stronie basenu. Musiał dostać się tu jednym z rozlicznych ukrytych w komnacie tajnych przejść.

Drasan rozluźnił chwyt, przypominał przy tym trochę psa, który pomimo widoku kija w ręku pana nie okazuje cienia strachu. Widziała, jak drży w cichym buncie przeciwko słownemu nakazowi, ale nie mógł się mu przeciwstawić.

Korzystając z okazji kobieta wyrwała mu się i już miała opuścić pomieszczenie. Zamarła z ręką na klamce, odwróciła się i dumnym krokiem ruszyła naprzeciw młodemu władcy. Tym razem Sheardończyk nawet nie drgnął, sądząc po jego jawnie wrogiej postawie miał na to dziką ochotę. Gdyby nie przysięga z pewnością nie wahałby się podjąć próby zabicia ich obojga.

Bal’zar uśmiechnął się z satysfakcją, szarmanckim gestem zaproponował czarownicy ramię i razem z nią ruszył w stronę pół-smoka.

— Jak widzisz moja droga, wcale nie trzeba wyrafinowanych metod, żeby więzień zrozumiał, gdzie jego miejsce. — zwrócił się do niej, przyglądając się księciu z takim samym zainteresowaniem, jakby oglądał zamkniętą w klatce dziką bestię. — Nie trzeba kija ni marchewki, wystarczy samo wspomnienie bólu i można zyskać pożądany efekt.

Dhalia starała się sprawiać wrażenie zainteresowanej jego wywodem. W głębi jej skutego lodem serca powoli rodziło się współczucie dla Drasana. Bal’zar miał go w garści tak długo, jak działała przysięga krwi. Czyli, o ile ona nic nie zrobi, do końca swoich dni. Dlatego musiała grać lojalną służebnicę najdłużej, jak się da.

* * *

Podziemny tunel zdawał się ciągnąć bez końca, przewodnik Aurelii ani razu nie zwolnił, ani się nie zatrzymał. Po tym, jak zeszli do lochów spodziewała się najgorszego. Mimo to zamiast zgodnie z poleceniem Bal’zara zabrać ją do celi otworzył jedno z tajnych przejść i wepchnął ją do środka. Szli w niemal zupełnych ciemnościach oświetlonych tylko jedną pochodnią, którą niósł jej milczący towarzysz.

Dziewczyna starała się nie myśleć o tym, co czeka Drasana. Niestety, bezustannie towarzyszył jej niepokój o ukochanego. Kilka razy zatrzymywała się czując, jak robi jej się słabo, po chwili wznawiała marsz. Nie mogła tam wrócić, nie po tym, co dla niej zrobił. Musiała żyć, po to żeby chronić ich nienarodzone dziecko. Ono wszystko zmieniło.

Pogrążona w takich myślach omal nie wpadła na swojego przewodnika, kiedy ten zatrzymał się przed skalną ścianą.

Czyżby ślepy zaułek — pomyślała przerażona. Przecież zaszli już tak daleko, nie mogli teraz zawrócić.

Mężczyzna w szarym płaszczu nie wydawał się tym faktem przejęty. Dokładnie obmacał całą ścianę w poszukiwaniu ukrytego panelu lub dźwigni. Już po chwili mur odsunął się na kilka cali wpuszczając powiew chłodnego powietrza. Stanowiło to miłą odmianę po duszącym smrodzie stęchlizny. Pokrzepiona tym faktem Aurelia z nową werwą ruszyła za swoim towarzyszem, kiedy ten wznowił marsz.

Przejście po prostu zasunęło się za nimi z cichym zgrzytem, a tunel zaczął się piąć pod górę. Powietrze stało się zdecydowanie świeższe, dziewczyna podejrzewała, że znajdują się blisko wyjścia. Nie myliła się. Ich podziemny marsz zakończył się na skraju sosnowego lasu tuż za murami miasta. Rosnące tu drzewa posadzono w celu zamaskowania tajnego przejścia.

Aurelia w duchu podziwiała budowniczych Washmorth. Pomyśleli o wszystkim, stworzyli nawet bezpieczną drogę ewakuacji z miasta na wypadek ataku lub oblężenia. Ciekawe czy ktoś poza Alt’arem i jego ludźmi znał wszystkie tajne tunele? Bal’zar wiedział o nich z całą pewnością, bo w końcu został królem. Natommiast to, kim jest jej wybawca pozostawało tajemnicą?

Opuścili tunel, którego wylot znajdował się między dwoma drzewami tworząc coś w rodzaju zamaskowanej zaroślami jamy. Była noc. Pogodne niebo rozświetlały tysiące gwiazd, a księżyc w pełni dopełniał magicznego widoku. Aż trudno uwierzyć, że właśnie cudem uniknęła męczeńskiej śmierci. Nie miała bowiem wątpliwości, iż Bal’zar posunąłby się nawet do tego, byle tylko podporządkować sobie Drasana. Dziwiła ją tylko reakcja Dhalii, zachowywała się inaczej, niż dotąd. Zachowywała się jak wytrawna aktorka grająca swoją rolę. Zdołała zwieść zarówno Drasana i Bal’zara, ale nie udało jej się oszukać byłej najemniczki. Aurelia spędziła po prostu zbyt wiele czasu wśród ludzi na ulicy. Ludzi z marginesu oraz tych wysoko postawionych. Potrafiła rozpoznać, gdy ktoś udawał. Czarownica odgrywała rolę lojalnej poddanej. Zdradzały ją niektóre ledwo dostrzegalne gesty. Ktoś, kto nie został wyszkolony na zabójcę mógł je zignorować lub przeoczyć. Coś się zmieniło.

— Dalej pójdziesz już sama — oznajmił przewodnik wyrywając ją z rozmyślań.

Aurelia spojrzała na niego ciekawa czy dostrzeże rysy twarzy ukryte w cieniu kaptura.

— Kim ty właściwie jesteś? — zapytała.

— Będzie lepiej dla ciebie, jeśli się nie dowiesz — odparł sucho, rzucił jej pod nogi zwykły płócienny worek. — Tutaj masz ubranie, broń i trochę prowiantu na drogę. Niedaleko stąd jest wioska, w której możesz załatwić sobie konia. Nie zatrzymuj się nigdzie, dopóki nie przekroczysz granicy Noai’diru. — mężczyzna zawiesił na chwilę głos, jakby się nad czymś zastanawiał i dodał — Nie ufaj nikomu.

Po tych słowach po prostu odszedł wtapiając się w mrok, a Aurelia przez chwilę wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął. To była najprawdopodobniej najdziwniejsza rzecz jaka ją spotkała. Właśnie pomógł jej zupełnie obcy mężczyzna, w dodatku rozpłynął się w mroku zanim zdążyła mu podziękować.

Nie miała wyjścia. Podniosła worek i ruszyła w stronę zarośli, żeby się przebrać.

ROZDZIAŁ 5

Velwel przyglądał się młodej królowej z niekłamanym podziwem. Okazała się kimś więcej, niż salonową ślicznotką za którą początkowo ją brał i z całą pewnością nie brakowało jej odwagi. Po tym, jak oboje uzgodnili, że należy wyruszyć do Washmorth najszybciej jak to możliwe postanowiła udać się do Gaenora. Podejrzewali, że to nikt inny, a właśnie on zna wszystkie plany Dhalii, a w szczególności te dotyczące osoby Drasana.

Odszukanie smoka okazało się banalnie proste. większość dnia spędzał na skraju obozu pogrążony w czymś w rodzaju ponurego letargu. Wyglądało to na żałobę.

— Chcę znać prawdę — oznajmiła Mara stając naprzeciw wielkiego czarnego gada.

Gaenor uniósł łeb i zmierzył ją przeciągłym spojrzeniem żółtych oczu.

— Ty wiesz, co Dhalia z nim zrobi — dodała królowa, gdy nic na to nie odpowiedział.

— Ale ty nie chcesz tego wiedzieć — stwierdził smok i już zamierzał na powrót zwinąć się w kłębek, gdy nagle zmienił zamiar, przeciągnął się i złożywszy łeb na przednich łapach zapatrzył się przed siebie.

— Wiem, że coś ukrywasz — drążyła Mara. — Myślę, że ma to coś wspólnego z Drasanem…

— Nie ma o czym mówić! — uciął warkliwie smok.

— Sam w to nie wierzysz! — wykrzyknęła tryumfalnie dziewczyna, nic sobie nie robiąc z wyraźnie wrogiej postawy wielkiego gada.

Z gardła Gaenora wydobył się cichy ostrzegawczy syk, jednak Mara i tym się nie przejęła.

— Nie powiedziałeś nam wszystkiego. Musi istnieć jakiś sposób na to, żeby go stamtąd wyrwać.

Gaenor ponownie uniósł wielki trójkątny łeb, jego ślepia znalazły się dokładnie naprzeciw niebieskich oczu antuańskiej królowej.

— Pamiętasz Borisa? — zapytał niespodziewanie zmieniając temat.

Dziewczyna zmarszczyła brwi i już miała coś powiedzieć, gdy jej przerwał.

— To, co ci teraz powiem powinnaś zachować tylko dla siebie.

Królowa umilkła wpatrzona w niego szeroko otwartymi oczami.

— Otóż Boris nie zawsze był takim sadystą, jego umysł wypaczyły lata służby u czarownicy. Wykonywanie jej poleceń zmieniło go w potwora, który nie cofnie się przed niczym byle zadowolić swoją „Panią”. Z tego, co mi powiedziała, jako chłopiec stał się mimowolnym świadkiem rzezi całej wioski. Dokonały jej wilkołaki. Jego samego tylko pokąsały. To dlatego jest tak dziki. Kiedy go znaleźli, ledwie żywego pośród trupów zamiast pomóc wypędzili precz. Dhalia znalazła go, gdy siedział w ciasnej klatce, schwytany przez jednego z łowców bestii. Miał zostać zabity następnego dnia. Przeżył tylko dlatego, że ona potrzebowała wiernego sługi. Jako młody wilkołak cechował się wyjątkową brutalnością, czarownica miała swoje sposoby, żeby okiełznać jego mroczną naturę. I pewnej nocy podczas pełni odprawiła mroczny rytuał w czasie którego zmusiła go do wyzbycia się resztek człowieczeństwa męcząc go na wiele sposobów, aż przeistoczył się w krwiożerczą bestię. Wówczas bez trudu podporządkowała go swej woli. — Zaśmiał się cicho. — Wbrew pozorom on i Drasan nie różnią się zbytnio od siebie. Obaj są sierotami i zaznali w swym życiu brutalności. Zarówno jeden, jak i drugi ma w sobie tę drugą mroczną stronę. Aby ją przebudzić potrzeba odpowiednich metod. W tym wypadku Dhalia bezlitośnie wykorzysta jego miłość do tej ludzkiej samicy. Będą ją torturować, by następnie zabić na jego oczach. Tym sposobem wywołają w nim nienawiść i chęć wywarcia zemsty. Ból po stracie partnerki szybko odbierze mu zmysły. Gniew wyzwoli mroczne ja, a te błyskawicznie pochłonie resztki dobroci. Zniszczą to, kim jest po to, aby móc przekształcić go w bezlitosną machinę do siania zniszczenia. Taki właśnie jest cel Bal’zara.

Na samą myśl o tym, co ta sadystyczna dziwka może zrobić Neili, Velwelowi zrobiło się niedobrze. Zrozumiał aż za dobrze, co smok ma na myśli. Ostatnim razem Drasan nie miał nic do stracenia. Aurelia i jego miłość do niej wszystko zmieniły. Spojrzał na Marę, jej przerażone spojrzenie mówiło aż nadto wyraźnie, co sama o tym sądzi.

— Nadal jesteś taka pewna, że Drasan wytrzyma na tyle długo, byś mogła choćby pomyśleć o tym, żeby go odbić? — zapytał smok nie kryjąc ironii. — Właśnie dlatego ten głupiec powinien słuchać, co się do niego mówi — dodał kierując te słowa bardziej do siebie, niż do nich.

— Naprawdę nic już nie możemy zrobić? — zapytał Velwel widząc, że Mara właśnie ma zamiar coś mu odpowiedzieć.

— Nie — odrzekł Gaenor. — Jeśli ma dość rozumu sam się zabije zanim Dhalia zacznie torturować dziewczynę na jego oczach.

— Nie wierzę ci — warknęła Mara. — Musi istnieć jakiś sposób na to, by go ocalić.

Smok zaśmiał się chrapliwie.

— Naprawdę podziwiam twoją lojalność, wasza wysokość — stwierdził. — Niestety nie ma żadnego sposobu. Drasan jest stracony. Kiedy go następnym razem zobaczysz nie będzie już sobą. — po tych słowach smok ponownie zwinął się w ciasny kłębek dając im tym samym do zrozumienia, że rozmowa dobiegła końca.

* * *

Drasan ocknął się gwałtownie czując chłód i przez kilka uderzeń serca miał nadzieję, że to tylko koszmarny sen. Leżał na kamiennym ołtarzu rozebrany do pasa i przykuty doń grubymi okowami. Wciśnięty w usta knebel stłumił krzyk. Zmysły podpowiadały mu, że nie jest tu sam. W pomieszczeniu przypominającym podziemną jaskinię znajdowało się jeszcze pół tuzina ludzi. Mężczyźni, kobiety i dzieci. Każdy z więźniów został przykuty do kamiennych słupów, które sterczały wokół ołtarza na podobieństwo zębów jakiejś pradawnej bestii.

Jeśli to miał być ten rytuał to oznaczało, że będzie brał w nim udział w charakterze… ofiary. Na samą myśl o tym zrobiło mu się niedobrze. Jeśli Bal’zar chciał go zabić, to po co te wszystkie gadki na temat zmuszenia do posłuszeństwa? Musiało chodzić o coś innego.

Zaledwie o tym pomyślał spłynęło na niego zrozumienie. Potrzebowali źródła! W jego żyłach płynęła krew przepełniona magią! W końcu przy jej pomocy Rodian przywołała Aurelię z powrotem, chociaż ta znajdowała się już u progu Krainy Zmarłych. Nie zapomniał też słów czarownicy, kiedy mówiła mu dlaczego się ukrywa. Inni magowie tropili źródła, aby je wykorzystać. A skoro on miał posłużyć za źródło, to ci nieszczęśnicy stanowili…

Na samą myśl o tym, czego będzie świadkiem, jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Pociągnął za łańcuchy będąc w pełni świadomym, że nie zdoła ich teraz rozerwać. Naraz wzdrygnął się, gdy poczuł za sobą ruch.

Saruviel podeszła do niego cicho jak duch. Ubrana w powłóczyste szaty barwy krwi z pociągłą bladą twarzą rzeczywiście wyglądała jak zjawa. W ręku dzierżyła sierpowato wygięty srebrny nóż o kościanej rękojeści. Z uśmiechem sadystki delikatnie przejechała ostrzem po jego policzku, a później w dół po nagim torsie w stronę krocza. Zacisnął zęby, nie chcąc, by wyczuła jego lęk.

Widząc to Saruviel przyłożyła sierpowato wygięty sztylet do jego gardła, a potem delikatnym ruchem przecięła skórę tak, że zbroczem pociekła cienka stróżka krwi. Wystarczyłoby teraz zwiększyć nacisk i ciąć głębiej, a wykrwawiłby się w ciągu kilku uderzeń serca.

— Co się stało? — zapytała szyderczym tonem. — Gdzie dawna brawura? Gdzie wola walki? — Napawała się każdym słowem, patrząc mu przy tym w oczy. — Uwierz, poderżnięcie ci gardła to jedno z moich marzeń. W dodatku w ten sposób pokrzyżowałabym plany Dhalii. Uśmiechnęła się w sposób, który nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do tego, że jest to dla niej wyjątkowa pokusa. — Ale nie zrobię tego — dodała szybko, widząc rodzącą się w oczach księcia nadzieję — myślę, że wiesz dlaczego.

Drasan wiedział. W końcu to Saruviel przyłapała go na próbie samobójstwa. Wiedziała, że w jego przypadku śmierć oznaczała wybawienie i dlatego dręczenie go sprawiało jej tak wiele radości. Jednakże coś jeszcze w jej słowach wzbudziło jego niepokój.

Saruviel wyczuła to i zaśmiała się cicho. Zarazu spoważniała i mocniej przycisnęła sztylet do gardła ofiary równocześnie pochylając się, by zlizać krew z jego szyi.

— Dhalia od dawna próbuje pokrzyżować plany Bal’zarowi. Uważa go za szaleńca — wyszeptała mu wprost do ucha. — Ty zaś jesteś jej ostatnią nadzieją.

Sheardończyk nie wierzył w ani jedno słowo. Dhalia nie mogła tak po prostu się zmienić. To z pewnością kolejna sprytna sztuczka, która miała mu namieszać w głowie.

Elfka podniosła nóż i starannie zlizała z niego krew przymykając przy tym oczy jakby sprawiało jej to nieopisaną rozkosz. Na ten widok powróciły niechciane wspomnienia z jego pobytu w Isterl. Saruviel rzecz jasna to wyczuła i uśmiechnęła się promiennie.

— Pamiętasz jeszcze nasze wspólne chwile? — zapytała. — Jeśli nie, to niedługo odświeżę ci pamięć.

Drasan zesztywniał. Koszmar białej wieży ożył na nowo. Saruviel znowu miała nad nim przewagę i mogła go dręczyć całymi godzinami. Na samą myśl ogarnął go lęk.

— A zatem pamiętasz — powiedziała z szerokim uśmiechem, pochyliła się jakby miała zamiar go pocałować, w ostatniej chwili zmieniła zamiar. Zamiast tego zachłannie wpiła się wargami w ranę na jego szyi i przez chwilę niczym pijawka wysysała z niego życiodajną krew.

Ten gest napełnił Drasana takim obrzydzeniem, że gdyby nie knebel przegryzłby jej gardło.

— Saruviel — rozległ się ostry głos Bal’zara, który zjawił się nie wiadomo kiedy za plecami elfki. — Wystarczy moja droga — dodał z zimnym uśmiechem.

Czarownica niechętnie oderwała się od ofiary i odeszła posłusznie.

Władca zlustrował ciało księcia szybkim spojrzeniem i uśmiechnął się z zadowoleniem.

Dhalia jako ostatnia weszła do sali ofiar i z pewnym oporem przekroczyła runiczny krąg. Na widok kamiennego ołtarza i przykutego do niego Drasana zrobiło jej się zimno. Zazwyczaj nie korzystali ze źródeł, ponieważ nie było łatwo je odszukać. O wiele szybciej przebiegało to, gdy po prostu podcinało się gardło ofiary i wysysało z niej całą magię.

Jej przypuszczenia potwierdziły się, gdy ujrzała wszystkie sześć słupów i przykute do nich ofiary. Oczywiście zostali tu sprowadzeni jak cielęta na rzeź. Dzisiejszej nocy wszyscy zginą straszliwą śmiercią, a cała zgromadzona moc stanie się częścią tych, którzy odprawią rytuał, w tym jej samej.

Jako pierwsza dostrzegła ją Saruviel, a jej uśmiech aż nazbyt dobitnie świadczył o tym, że w przeciwieństwie do Bal’zara w ogóle jej nie ufa. Ta elfia suka okazała się zbyt spostrzegawcza. Mimo to Dhalia zdecydowała się grać dalej. Podeszła do ołtarza z szerokim uśmiechem starając się wypaść równie przekonująco, jak do tej pory. Bal’zar obrzucił ją badawczym spojrzeniem, szukając śladów fałszu.

— Jesteś wreszcie — powitał ją nieco chłodno i z wyraźną rezerwą.

— Miałam coś do załatwienia — odrzekła spokojnie.

Bal’zar pozostał czujny i napięty. Po marsie na jego czole poznała, że intensywnie nad czymś rozmyśla. Wreszcie uśmiechnął się i wręczył jej sztylet.

— Pomyślałem, że będziesz zachwycona mogąc rozpocząć rytuał — oznajmił nie przestając się uśmiechać.

Dhalia przyjęła nóż starając się wyglądać tak jakby w ogóle jej to nie obeszło. W gruncie rzeczy doznała wstrząsu. Wiedziała, że blizny po runach nigdy się nie zagoją, podobnie jak rana po przysiędze pozostaną Drasanowi już na zawsze. Każdy czarownik, który odkryje że je ma od razu zrozumie, iż ma do czynienia ze źródłem.

— Początkowo miałem zamiar zadowolić się dziewczyną — odezwał się Bal’zar. — Ale w wyniku zdrady… — tu zawiesił na chwilę głos patrząc jej w oczy. — …zapadła się pod ziemię — dokończył. — Ale bez obaw — Uśmiechnął się zimno. — Kiedy tylko znajdę zdrajcę dopilnuje, by umierał w męczarniach.

— Nie wątpię — odrzekła czarownica, starając się zachować panowanie nad głosem. Kątem oka złowiła szydercze spojrzenie Saruviel.

Bal’zar uśmiechnął się lekko i odszedł w stronę ołtarza.

— W dawnych czasach moi przodkowie składali na tym ołtarzu ofiary, żeby przebłagać swoich bogów — powiedział niemal z nabożną czcią. — Dziś przywrócimy zapomniany rytuał i napełnimy się mocą po brzegi.

Dhalia spojrzała niepewnie na kamienny podest. Drasan pozostał spokojny i opanowany. Najwyraźniej Gaenor nauczył go jak ukrywać emocje. Nie wątpiła w to, że poczuł strach, na samą myśl o tym, czego stanie się częścią. Nie mogła już nic zrobić, by mu pomóc, odczuje na sobie ból wszystkich sześciu ofiar. Poczuje, jak opuszcza je moc, a następnie życie.

Na polecenie Bal’zara Saruviel zajęła wskazane jej miejsce. Dhalia nie ruszyła się ze swojego.

— Zaczynaj — polecił jej rideński król.

ROZDZIAŁ 6

Krwawy księżyc — to zjawisko jeżyło włosy na karku Alt’ara. Jadący obok Velwel też odczuwał niepokój. Bestia starała się wyjść na zewnątrz, żeby dać upust morderczej żądzy. Tylko niektóre wilkołaki potrafiły nad sobą panować. Kiedy znaleźli się w pobliżu obozu przywódca Gildii Zabójców od razu zrozumiał, że coś jest nie tak. Czuł niesamowite poruszenie wśród watahy. Takie podniecenie odczuwały tylko w czasie bitwy, wtedy gdy powietrze przesycał zapach świeżej krwi.

Przerażony i wściekły popędził konia do galopu w duchu modląc się, by nie okazało się za późno. Velwel uczynił to samo. Pierwszą oznaką tego, że dzieje się coś złego stanowił brak wartowników.

Ośrodek zamieszania znajdował się w centrum obozowiska — tam, gdzie stał jego namiot. Nie zsiadając z konia udał się w tamtą stronę, a Velwel ruszył za nim.

Przed pawilonem stała Mara z krótkim mieczem w dłoni, zaś naprzeciwko niej warcząc i szczerząc zęby prężył się do skoku Garon. Najmłodszy i zarazem najambitniejszy samiec z jego stada. U boku królowej Antui również z mieczem w dłoni stał jej doradca, zaś dookoła zebrała się spora grupka uzbrojonych w kuszę i krótkie miecze Antuańczyków.

— Co tu się wyrabia! — ryknął zabójca zeskakując z konia i w biegu przemieniając się w ogromną pokrytą jasnoszarym futrem bestię; gdy stanął naprzeciwko Garona znajdował się już w mierzącej sześć i pół stopy wilczej formie, a jego oczy przypominały dwa żarzące się rubiny.

Garon zawarczał jeszcze głośniej podwijając górną wargę tak wysoko, że uwidoczniły się jego jasnoróżowe dziąsła. Taka postawa równała się wyzwaniu, a tego nie mógł zignorować żaden szanujący się alfa. Alt’ar opadł na przednie łapy i również odsłonił długie jak noże kły. Oba wilkołaki zaczęły krążyć wokół siebie, a ludzie pospiesznie wycofali się spoza tej areny. I nagle bez ostrzeżenia młody samiec rzucił się na starszego.

Zwarli się warcząc wściekle i drapiąc pazurami. Alt’ar zatopił kły w łapie przeciwnika, ten zaskowyczał i w odwecie kłapnął pyskiem ledwie o cal od jego lewego ucha. Alfa odrzucił go od siebie. Garon kulejąc ponowił atak. Rozwścieczony zarówno jego zuchwałością, jak i samym faktem, że szczeniak rzucił mu wyzwanie, jasno-szary wilkołak chwycił go za futro na karku. Nie zważając na skowyt i wściekłą szarpaninę całym ciężarem przydusił go do ziemi. W normalnych okolicznościach walka byłaby skończona, a pokonanemu przeciwnikowi zostałoby tylko w hańbie przegranej opuścić watahę. Ale młody samiec nie zamierzał jeszcze kończyć walki. Znieruchomiał na moment, co Alt’ar zinterpretował jako oznakę uległości. Zwolnił chwyt.

To okazało się błędem, a ten mógł go kosztować życie. Młody wilkołak błyskawicznie wstał i korzystając z elementu zaskoczenia pazurami przedniej łapy rozerwał mu lewy bok. Ostry skowyt i zapach krwi podniecił zgromadzone dookoła wilkołaki, które zaczęły przestępować z nogi na nogę oczekując na sygnał od zwycięzcy. Pokonany alfa był zazwyczaj rozrywany na sztuki. Zanim leżący na boku Alt’ar otrzymał śmiertelny cios rozległ się ogłuszający ryk i z nieba jak połyskujący czarny pocisk spadł Gaenor osłaniając zabójcę własnym ciałem. Zaryczał donośnie odsłaniając długie zęby. Wilkołaki nie pozostały mu dłużne. Dopóki pokonany alfa jeszcze żył wataha nie mogła ruszyć do ataku, pozostało im przyglądanie się, jak Garon krąży wokół smoka. Gaenor stanowił jednak zbyt dużego i niebezpiecznego przeciwnika, by zdecydował się na atak. Po chwili zniknął w gęstwinie lasu.

Dopiero wówczas Gaenor pozwolił dojść do Alt’ara grupce ludzi z Marą na czele. Zabójca nadal w postaci ogromnego wilka leżał na prawym boku. Z rany obficie sączyła się krew. Velwel jako pierwszy zdecydował się podejść bliżej ignorując ciche warczenie. Delikatnie dotknął pozlepianej krwią sierści na boku rannego.

Po chwili przez tłum zdołała się przecisnąć Rodian, a widząc ogrom ran przypadła do wilkołaka. W ciszy jaka zapadła zaczęła półgłosem skandować zaklęcia. Krwawienie stopniowo ustalało. Wielkie rubinowe ślepia przymknęły się, gdy Alt’ar poddawał się czarowi, który miał za zadanie pomóc mu zapaść w długą regeneracyjną drzemkę. Kiedy zasnął na polecenie Rodian, Velwel i kilku innych mężczyzn delikatnie dźwignęło ciało rannego i zaniosło go w stronę pawilonu. Tam złożyli go na posłaniu.

Czarownica usiadła obok jak zawsze czujna obserwując, jak tkanki powoli się zrastają.

— Wyjdzie z tego? — zapytał cicho Velwel.

Powoli pokiwała głową.

Młody wilkołak nie wydawał się usatysfakcjonowany odpowiedzią, bo wciąż trwał na miejscu.

— Najpierw odszedł Drasan, teraz Alt’ar został ciężko ranny. Sama musisz przyznać, że los nam nie sprzyja — stwierdził ponuro, następnie odwrócił się na pięcie i odszedł.

* * *

Kiedy tylko w obozie zapanował spokój, Rodian przebudziła się gwałtownie. Z niepokojem zerknęła na leżącego obok Alt’ara. Przywódca Gildii powoli dochodził do siebie. Właściwa wilkołakom zdolność do samoleczenia jak zawsze wprawiała ją w zdumienie. Usiadła obok wielkiego łba i od razu poczuła się bezpieczniej. Odetchnęła głęboko i wyrzekła tylko jedno słowo:

— Whitendall.

Wilkołak zareagował na nie dokładnie tak, jak się spodziewała. Zawarczał i przysunął się bliżej kładąc jej łeb na kolanach.

Rodian poczuła przyjemne ciepło, ale nawet to nie potrafiło odpędzić złych wspomnień. Nadal nie zapomniała chwili, gdy została schwytana wraz z innymi utalentowanymi. To stało się dokładnie dwadzieścia wiosen temu w noc taką, jak ta. Było ich czterech, a każdy potrzebował jednej ofiary, gdy odkryli kim jest zmienili zamiar i postanowili odprawić zakazany rytuał. Potworny rytuał, w czasie którego potrzebowali źródła mocy.

Na samą myśl o tym zadrżała, wciąż pamiętała dotyk ostrza na skórze. Z każdym symbolem traciła wolną wolę, gdyż ta zgodnie z obrzędem należała od teraz do mistrza ceremonii. Bezlitośnie wyryte w jej ciele zaklęcia miały dosłownie wycisnąć magię z każdej żywej istoty w odrębie magicznego kręgu. Jako źródło mogła ją pobierać bez potrzeby dotykania, wystarszył kontakt wzrokowy.

— Powinnam mu powiedzieć — rzekła bardziej do siebie, niż do niego. Nie musiała, rzecz jasna, tłumaczyć Alt’arowi kogo ma na myśli, bo oboje dobrze to wiedzieli. — Może gdybym to zrobiła nie poszedłby prosto do Bal’zara i nie dał mu tego, czego pragnął od dawna.

Przywódca Gildii nie odpowiedział, tylko głośno sapnął, co przypominało ciężkie westchnienie.

— Tylko ja mogłam go zatrzymać, ale tego nie zrobiłam. Wiedziałam, jaką mocą dysponuje, odczułam to na sobie, gdy skorzystałam z jej ułamka. Mimo to do dziś wmawiałam sobie, że Bal’zar nie wykorzysta go jako źródła… — mówiła dalej Rodian.

Alt’ar warknął cicho.

— Wiem o tym, bo odszukałam Drasana i poczułam jego strach — odrzekła Rodian. — Nie dopuszczał mnie w obawie, że ktoś może wyczuć moją obecność. Domyśliłam się, że przygotowują go do rytuału — ciągnęła dalej drżąc na całym ciele. — Odprawią Whitendall przy jego udziale. To najlepszy sposób na to, by objawić mu jak wielką siłą niszczenia dysponuje.

Alt’ar z wysiłkiem uniósł łeb po to, żeby spojrzeć jej w oczy. Zobaczyła w nich odbicie własnej przerażonej twarzy.

****

O tym, że słońce już zaszło Drasan uświadomił sobie wówczas, gdy Dhalia na powrót stanęła przy nim z nożem w ręku. Uniosła go wysoko nad głowę, jakby zamierzała się do ciosu. Książę zamknął oczy spodziewając się końca, ale ten nie następował. Gdy ponownie je otworzył ujrzał ostrze wiszące o cal nad jego piersią i obracające się powoli. Pierwszy raz w życiu poczuł, jak paraliżuje go strach.

Nóż nagle drgnął niby żywe stworzenie i zagłębił się w jego ciele, ale tylko odrobinę, po czym sam z siebie zaczął powoli i starannie kreślić runy. Z każdym jego kolejnym ruchem pół-smok czuł niemoc i to taką, jakiej nie czuł nigdy dotąd. Nie mógł nawet drgnąć. Wreszcie ostrze przestało się ruszać i uniosło się w górę wprost w ręce czarownicy.

Drasan oddychał głęboko. Każde nacięcie paliło niczym piętno. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę że płonie, rozpalony od środka smoczym ogniem. Całkowicie stracił nad nim kontrolę! Gdzieś z tyłu ktoś monotonnym głosem powtarzał formułę zaklęcia, które odbijało się echem w jego myślach.

Zmagał się sam ze sobą, bezskutecznie usiłując zapanować nad ogniem, podczas gdy ten na dobre przejął kontrolę nad jego ciałem. Ból, jaki przy tym czuł nie dał się opisać. Jego mroczne ja zbudziło się gotowe do tego, żeby siać śmierć i zniszczenie. Mimo to walczył z huczącym potworem, wiedząc że to nierówna walka. Na jego rozpalonej skórze zaczynały się pojawiać maleńkie płomienie, ale tym razem nie zwiastowały przemiany, tylko śmierć grupy niewinnych istnień ulokowanych wokół ołtarza.

Jego żyły nabrzmiały jak postronki wypełnione już nie krwią, tylko płynnym ogniem. Ból okazał się niczym w porównaniu do tego, do czego chcieli go zmusić.

Zabij, zabij, zabij… — rozbrzmiewało w jego głowie.

Nie! — odkrzyknął w odpowiedzi. Równocześnie usiłując na powrót uwięzić bestię w klatce z której wypełzła przywołana mocą zaklęcia.

Czuł, że przegrywa, nie będąc już w stanie dłużej utrzymać oszalałego żywiołu. Pierwsza z ofiar nagle stanęła w płomieniach, a jej krzyki niosły się echem po jaskini. Podobnie stało się z kolejnymi. Ogień na podobieństwo wygłodniałego potwóra rzucał się na następne osoby wewnątrz kręgu. Drasan czuł jak płoną, spalał się wraz z nimi i krzyczał…

Krzyczał tak długo, póki starczyło mu sił w płucach i ostatnia z sześciu ofiar nie zmieniła się w pył. Potem długo leżał nie mogąc opanować drżenia, nim wyczerpany umysł wreszcie się poddał uwalniając go od tego koszmaru.

* * *

Wciąż nie mogąc dojść do siebie po ostatnich wydarzeniach, Velwel kręcił się po obozie. Wszystko powoli zaczynało wracać do normy. Przy Alt’arze pozostała tylko Rodian. Większość wilkołaków wyruszyła na łowy korzystając z magii Krwawego Księżyca. On sam jakoś nie potrafił poddać się instynktowi. Przez to potwór w jego wnętrzu stawał się równie niespokojny, co objawiało się nadmiernym pobudzeniem i agresją.

W dodatku słowa Alt’ara nie dawały mu spokoju: „Czasem trzeba złamać własne zasady, żeby przetrwać.” A co, jeśli zarówno on jak i Gaenor mieli rację? Co, jeśli jego najlepszy przyjaciel, niemal brat, jest teraz jego śmiertelnym wrogiem?

Potrząsnął głową starając się odpędzić od siebie podobne myśli. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że wszystkie te wydarzenia począwszy od odejścia Drasana aż do dzisiejszej walki zapowiadały przyszłą katastrofę. Oddon wydawał się coraz bliższy decyzji o zerwaniu sojuszu, Mara zaczynała tracić kontrolę nad częścią swoich ludzi. Wcale by się nie zdziwił, gdyby to, co się dzisiaj stało wywołało bunt.

„Och, Drasanie, żebyś ty wiedział, ile zła wyrządziłeś swoją decyzją” — pomyślał, przeklinając przyjaciela w myślach.

Może gdyby nie zaślepiła go miłość do Aurelii zrozumiałby to, co usiłowali mu wytłumaczyć Alt’ar i Gaenor. Może wówczas nie poszedłby tam sam. Velwel bardzo chciał ruszyć w ślad za nim, ale nim się na to zdobył, zrobiła to Mara.

Westchnął głęboko, nagle zdając sobie sprawę, że pogrążony w myślach nie wiedząc, kiedy zawędrował przed namiot zajmowany przez antuańską królową. Nie dostrzegł przed nim wartowników. Możliwe, iż nadarzała się jedna niepowtarzalna okazja na to, żeby porozmawiać z nią sam na sam.

Z bijącym mocno sercem odsunął ciężkie płótno zasłaniające wejście do namiotu i zamarł w pół ruchu. Mara stała odwrócona do niego plecami rozczesując swoje długie płomiennorude włosy opadające jej kaskadą aż do pasa. Była sama. Nagle odwróciła się i również stanęła jak wryta. Miała na sobie cienką halkę pod którą wyraźnie odznaczały się pełne piersi.

Velwel przełknął ślinę gotów się wycofać, ale jego ciało nie posłuchało. Zamiast zrobić krok w tył wślizgnął się do namiotu stając naprzeciw najpiękniejszej kobiety, jaką dotąd udało mu się spotkać.

Mara powoli opuściła rękę i odłożyła szczotkę szczotkę.

— Co tu robisz? — zapytała obejmując się ramionami, żeby zasłonić piersi.

Velwel przez chwilę po prostu stał i gapił się na nią nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Wreszcie przypomniał sobie o czym chciał z nią porozmawiać.

— Zauważyłaś, co się dzieje? — zapytał wreszcie zapominając o etykiecie. — Alt’ar traci kontrolę nad swoją watahą. Oddon szykuje się do wycofania wojsk. Nawet część Antuańczyków zaczyna szemrać przeciw tobie. Drasan, o ile nie jest martwy, a zakładam że nie jest, długo nie będzie się opierał Dhalii i Bal’zarowi. To z kolei oznacza, że czeka nas nierówna walka z kimś, kogo do tej pory uważaliśmy za swojego przyjaciela.

— Czego oczekujesz? — zapytała cicho królowa Antui.

Velwel wziął głęboki oddech i odrzekł:

— Sądzę, że można go jeszcze odbić. Udało mi się wyciągnąć z Alt’ara, że zanim Dhalia zdoła opętać Drasana czekają go tortury mogące potrwać nawet kilka tygodni — wzdrygnął się gwałtownie na samą myśl o tym. — A to oznacza, że wciąż mamy jeszcze czas.

— I jak to sobie wyobrażasz? — zapytała sceptycznie królowa Antui — Nie możemy tak po prostu pojechać pod bramy Washmorth i poprosić Bal’zara, żeby nam go oddał.

— Nie — zgodził się z nią spokojnie. — Jest inny sposób, w jaki możemy dostać się do miasta i tak się składa, że znam kogoś, kto może nam w tym pomóc.

Mara wytrzeszczyła oczy.

— Masz na myśli Alt’ara? — zapytała ironicznie. — Nie sądzę, by poparł ten szalony plan.

Velwel pokręcił głową nie przestając się uśmiechać.

— Nie potrzebujemy jego pomocy. Jest ktoś jeszcze znający tunele pod miastem w dodatku ma u mnie dług wdzięczności. Ona pomoże nam się dostać za mury twierdzy, a resztę załatwimy sami.

Mara westchnęła głęboko.

— Nie wziąłeś pod uwagę tego, że on nie żyje? — zapytała zrezygnowanym tonem.

Velwel zamyślił się na chwilę. Chociaż królowa mogła mieć rację nie zamierzał tak po prostu pozostawić przyjaciela w rękach rządnego władzy tyrana.

— Nie wierzę, że po tym wszystkim Bal’zar go zabił. Za bardzo mu zależało na schwytaniu go żywcem — odrzekł.

— A co na to Alt’ar? Nie zapominasz chyba, że teraz on dowodzi — zapytała Mara nie porzucając sceptycznego tonu.

Młody wilkołak przestał się uśmiechać.

— Nie musi o tym wiedzieć. Wymkniemy się z obozu nim odzyska pełnię sił.

Mara zagryzła wargi i przez chwilę wpatrywała się w przestrzeń niewidzącym wzrokiem. Wydawała się nad czymś intensywnie myśleć.

— A co z Rodian? — wypaliła nagle. — Jest czymś w rodzaju prawej ręki Alt’ara. Nie sądzisz, że powinna wiedzieć na wypadek, gdyby …

Velwel westchnął.

— Mam rozumieć, że mój plan jest z góry skazany na porażkę? — spytał z rezygnacją w głosie.

— Nie do końca — odrzekła Mara z tajemniczym uśmiechem. — Znam kogoś, kto pomoże nam niepostrzeżenie wymknąć się z obozu.

ROZDZIAŁ 7

Alt’ar otworzył jedno oko i napotkał karcące spojrzenie Rodian. Od czasu owego tragicznego w skutkach pojedynku czarownica robiła co mogła, żeby nie zapadł w śpiączkę. Pełna regeneracja trwała znacznie dłużej, niż się spodziewał. Minął pełen tydzień zanim nabrał na tyle sił, by przybrać ludzką postać. Kolejny dzień zajęło mu uczenie się na nowo ludzkich zachowań. Do tej pory częściej warczał niż mówił.

— Król Oddon żąda, audięcji — rzekła Rodian, jej mina nie wróżyła nic dobrego.

— Dlaczego nie porozmawia z Gaenorem? — zapytał głosem, który mimo najszczerszych chęci nadal przypominał ochrypłe warczenie.

— Sam go spytaj — odrzekła czarownica. — Czeka na zewnątrz i sądząc po tym, co słyszałam, nie jest w nastroju na kolejną odmowę.

Alt’ar wstał powoli rozprostowując kości. Tak naprawdę nie czuł się w nastroju na wizytę króla Earden, niestety jako oficjalny przywódca Wyzwoleńców nie mógł odmówić. Zwłaszcza, że po niedawnym buncie panowały mieszane nastroje. Pozorny spokój przypominał ciszę przed burzą, tak samo jak tuż przed odejściem Drasana. Wiedział, że pół-smok miał na pieńku z Oddonem.

Upewniwszy się, że przywódca Gildii sobie poradzi, Rodian odsunęła zasłaniające wejście do namiotu płótno, aby król Eardeńczyków mógł wejść do środka. Miał na sobie lekką zbroję, zaś przy biodrze przypasany miecz. Wyglądał jakby wybierał się na wojnę.

— W czym mogę służyć Wasza Wysokość? — zapytał Alt’ar markując krótki ukłon.

— Myślę, że obaj to wiemy, kundlu — rzekł Oddon, dość sugestywnie gładząc rękojeść miecza. — Moi ludzie mają dość tego chowania się po lasach, głodu i zimna. My… zamierzamy rozwiązać łączący nas sojusz — zawahał się tylko na chwilę, ale nawet na moment nie spuścił wzroku z twarzy wilkołaka, rzucał mu wyzwanie.

Zabójca dawno zdążył się przyzwyczaić do takich zaczepek, dlatego skwitował tę wypowiedź jedynie pobłażliwym uśmiechem.

— Nie zamierzam cię zatrzymywać, Wasza Wysokość — rzekł chłodno. — Miej tylko na uwadze, iż nie ma już neutralności i trzeba opowiedzieć się po którejś ze stron. Jeśli rezygnujesz z sojuszu z nami jasne jest, że prędzej czy później Bal’zar zażąda od ciebie korony.

Oddon nie odpowiedział, zdawał się nieco zbity z tropu tym, że Alt’ar nie zareagował na obelgę. Zabójca siedział naprzeciwko niego zupełnie swobodnie, ale w jego oczach czaiły się delikatne rubinowe błyski. Pod cienką ludzką maską wyraźnie czuło się obecność bestii, gotowej w każdej chwili zerwać wiążące ją łańcuchy woli.

Ale król Earden o tym nie wiedział. Nie zdawał sobie sprawy z bliskości grożącego mu niebezpieczeństwa. Dlatego posunął się o krok za daleko przekraczając magiczną barierę oddzielającą go od dyszącego żądzą mordu potwora, czającego się tuż pod skórą siedzącego naprzeciw zabójcy.

— A zatem jesteś tchórzem tak, jak tamten smarkacz, który ostatecznie i tak skazał nas wszystkich na zagładę! — wrzasnął opryskując swojego rozmówcę śliną. — Ale ja na to nie pozwolę, słyszysz?! Nie pozwolę, aby moi ludzie umierali w imię jakiś wyssanych z palca historii! Nie będę słuchał rozkazów plugawego zwierzęcia, bez względu na to kim się mieni!

Twarz Alt’ara nie wyrażała niczego, jedynie oczy zalał rubinowy blask a wydobywający się z gardła, głos zaczął przypominać warczenie rozwścieczonego wilka.

— Uważaj starcze, bo posuwasz się za daleko. Ostatecznie to wciąż ja jestem tu głównodowodzącym, odejdź jeśli chcesz i dopóki masz okazję.

Oddon nadal pozostawał ślepy i głuchy, co gorsza jego głos przesycała pogarda.

— Śmiesz mi grozić, ty najplugawsze z wszystkich stworzeń? Kiedy zawiązywałem sojusz z twoim poprzednikiem nie było mowy o tym, że stanę do walki u boku takich jak ty odmieńców. O nie, mam dość służenia tobie i twojemu gadziemu towarzyszowi. Owszem, odejdę dopóki mam dokąd.

— Więc idź, zejdź mi z oczu, dopóki mam jeszcze resztki cierpliwości. Wynoś się, idź skamleć do Bal’zara, a może w geście łaski pozwoli ci żyć.

Król Earden położył dłoń na rękojeści miecza, ale Alt’ar okazał się szybszy. Zanim tamten zdołał wyjąć ostrze do połowy już trzymał w rękach swój długi miecz, zaś koniec klingi znalazł się ledwie cal od gardła Oddona.

— Wynoś się stąd, śmierdzący tchórzu — warknął głosem, który do reszty zatracił ludzkie brzmienie. — Wynoś się, nim splugawię wnętrze tego namiotu twoją krwią.

Oddon zrobił się purpurowy na twarzy, ale najwidoczniej zrozumiał, że tym razem nie ma innego wyjścia. Odtrącił wycelowane w niego ostrze, schował własny miecz do pochwy i wymaszerował na zewnątrz.

Po jego wyjściu Alt’ar odetchnął głęboko i opadł z powrotem na swoje posłanie. Jeszcze nigdy tak szybko nie utracił kontroli. Niewiele brakowało, a rozszarpałby tego starca na strzępy. Dotąd nie udało mu się opanować do tego stopnia, żeby tęczówki jego oczu nabrały zwykłej niebieskiej barwy. Coś się z nim stało po walce, przekroczył jakąś niewidzialną barierę, która do tej pory oddzielała człowieka jakim był od drzemiącego w jego wnętrzu potwora. Dotąd znacznie różnił się od większości swoich pobratymców właśnie tym, że potrafił nad sobą zapanować. Wykorzystywał swoje wilcze zmysły, kiedy pracował jako zabójca i udawało mu się stłumić mordercze instynkty. Dzisiaj okazało się, iż to nad czym pracował przez wiele lat zdawało się daremnym wysiłkiem.

Czyżby z wiekiem stawał się tym, kim były te wszystkie bestie, uznające go za swego alfę? Bezmyślnym potworem kierującym się pierwotnymi instynktami? Nie, bez względu na to, ile będzie go to kosztowało, musi odzyskać kontrolę. Nie może więcej pozwolić sobie na podobne zachowanie w obecności ludzi.

Większość młodych samców odeszła z Garonem, kilku starszych zdecydowało się zostać ze względu na swoje partnerki. Wilcza natura miała bowiem decydujący wpływ na ich zachowanie, a instynkt nakazywał im związek na całe życie. W rezultacie pozostało ich zaledwie dwanaścioro. Wilkołaki miały dość gwałtowną naturę, a jeśli już zdecydowały się utworzyć watahę, rządziła się ona brutalnymi prawami polegającymi na ciągłych walkach o dominację. Awantura, która się wywiązała między nim a Garonem mogła stanowić dopiero jedną z pierwszych. Aby zachować pozycję należną alfie, musiał wykonać coś określonego mianem pokazu siły. Nie obawiał się ataku ze strony samic, problem stanowiło wyłącznie kilku samców. Zdecydowanie musiał pokazać im, że nadal jest śmiertelnie niebezpieczny.

* * *

— Drasanie… — ten głos poznałby wszędzie.

Otworzył oczy w płonnej nadziei, że to co wydarzyło się wcześniej, to tylko bardzo długi koszmarny sen. Niestety spotkało go rozczarowanie.

Znajdował się w lochu, przykuty łańcuchami do sufitu w taki sposób, że zwisał kilka cali nad podłogą. Teraz nareszcie wiedział skąd to rwanie w stawach. Nie licząc dwóch wychudłych szczurów był zupełnie sam… ale czy na pewno…

— Drasanie…

Skoro pozostawiono go samego, to kto szeptał?

Rozejrzał się na tyle, na ile pozwalała mu niewygodna pozycja w której się znajdował.

Pusto.

Zatem skąd dochodził ten głos?

— Kim jesteś? — wysłał to pytanie w przestrzeń w nadziei, że usłyszy odzew.

Odpowiedziała mu cisza.

Po chwili jego uszy złowiły odgłos cichego chrząknięcia wydobywającego się z celi obok. Zamarł w oczekiwaniu, nasłuchując czy dźwięk się powtórzy. Dopiero po chwili dobiegł go szczęk łańcuchów i ochrypły szept:

— Rozmawianie z własną głową to pierwszy etap szaleństwa…

Książę milczał. Nie wiedział czy znowu nie ma omamów słuchowych.

Jego rozmówca zaśmiał się, co zabrzmiało bardziej jak ochrypłe szczekanie psa.

— Nie obawiaj się, chłopcze — rzekł, głos miał cichy i świszczący, ale mimo tego Drasan zrozumiał każde słowo. — Szaleństwo nie jest tu niczym niezwykłym.

Książę westchnął głęboko. Nie miał pojęcia, jak długo już tu jest, dlatego wolał nie wdawać się w dyskusje ze współwięźniami. Nawet, jeśli oszalał. Zanim wymyślił jakąś odpowiedź w korytarzu rozległy się kroki i coraz lepiej rozpoznawalne głosy. Sądząc po odgłosach kłóciły się dwie kobiety.

— Nie rozumiem, po co chciałaś tu zejść. Tu są tylko niewolnicy naszego Pana. Jego na pewno tu nie ma…

— Przestań biadolić, Arreno. Chcę go tylko zobaczyć… — odparła jej ta druga, w jej głosie usłyszał narastające podniecenie.