Bezpłatny fragment - Samuraje tom I

Od Autora

W pierwszej części swojej książki celowo nie zamieszczałem przedmowy. W tej książce chciałem zaciekawić czytelnika historią miecza w Japoni. Będzie to pierwszy tom o samurajach.

Samuraj: w starożytnej Japonii, złożonej z małych rywalizujących ze sobą państw, panował niemal permanentny klimat wojny. Zbrojni, zebrani przez szlachtę, tworzyli kastę cieszącą się specjalnymi przywilejami. Zdjęcia wykorzystane w książce są moją własnością które otrzymałem od kolegi kilkanaście lat temu. Tekst zaś jest mój ułożony i przygotowany do tej książki.

Jak wyżej dali sobie kodeks honorowy, Bushido, który regulował zarówno ich postępowanie w bitwie, jak i życie duchowe.

W przeciwieństwie do Bushi, samurajowie mieli zupełnie inną rolę, byli uzbrojonymi urzędnikami, byli posłuszni wszystkim zjednoczonym lordom. Stanowili arystokrację w społeczeństwie japońskim, która rządziła krajem w imieniu szoguna. Ich głównym obowiązkiem pozostawała służba swemu panu w zarządzaniu jego domenami i interesami. Rzadko walczyli. Samuraje stanowili 10 procent populacji. W swojej kolekcji mam coś około 3000 opisów samurajów. Do książki wybrałem te bardziej wiarygodne, szczegułowe. Starałem się przedstawić je według alfabetu. Oczywiście nie wszystkie bo to zajłęło by bardzo dużo miejsca. Zapraszam do lektury.

Adachi Yasumori

Samuraj. Yasumori Adaczi był starszym wasalem Bakufu Kamakura (rządu feudalnego kierowanego przez szoguna ) w środkowym okresie Kamakura. Był trzecim synem Yoshikage Adachi I.

Był głową rodziny Adachi

Urodził się jako trzeci syn Yoshikage ADACHI w 1231 roku. Jego matką była córka Tokinagi Tomono z klanu Kai-Genji. Chociaż jego ojciec Yoshikage miał w chwili narodzin 22 lata i dwóch starszych synów, Yasumori był znany jako spadkobierca rodziny Adachi, ponieważ od dzieciństwa nazywał siebie „Kuro”. dziedzic. W tym czasie na czele bakufu stał Yasutoki HOJO, trzeci regent. Yasumori był mniej więcej z tego samego pokolenia, z 4-letnią różnicą wieku, co piąty regentTokiyori HOJO, który był wnukiem Yasutokiego i kuzynem Yasumoriego.

Yoshikage ADACHI w 1231 roku. Jego matką była córka Tokinagi TOMONO z klanu Kai-Genji. Chociaż jego ojciec Yoshikage miał w chwili narodzin 22 lata i dwóch starszych synów, Yasumori był znany jako spadkobierca rodziny Adachi, ponieważ od dzieciństwa nazywał siebie „Kuro”. dziedzic. W tym czasie na czele bakufu stał Yasutoki HOJO, trzeci regent. Yasumori był mniej więcej z tego samego pokolenia, z 4-letnią różnicą wieku, co piąty regent Tokiyori HOJO, który był wnukiem Yasutokiego i kuzynem Yasumoriego.

„Azuma Kagami” (Zwierciadło Wschodu) po raz pierwszy odnosi się do Yasumori w wieku 15 lat we wpisie z 30 lipca 1244 r. Podaje on, jak udał się do Kioto, zastępując swojego ojca Yoshikage na czele sług szoguna w prowincji Kozuke który służył jako obanyaku (strażnik Kioto ). Jako utalentowany łucznik i jeździec jest często wymieniany w odniesieniu do „tokasagake” (zawody łucznicze konne) i „inuoumono” (polowania na psy) organizowanych przez szoguna. W 1247 roku, gdy miał 17 lat, wybuchła bitwa pod Hoji pomiędzy starszym klanem sług Miura i regentem Tokiyori HOJO. Zachęcony przez dziadkaKagemori ADACHI, Yasumori walczył w awangardzie w bitwie, która miała zadecydować o losie rodziny Adachi. Upadek klanu Miura doprowadził do ustanowienia statusu klanu Adachi zarówno jako zwolennika administracji Tokiyori, jak i krewnych ze strony matki regenta klanu Hojo.

Abe Juro

Samuraj. Juro Abe (ur. 21 września 1837 r. zm. 6 stycznia 1907 r.) był członkiem Shinsengumi (specjalnej policji). Inne imię to Juro TAKANO. Po Restauracji Meiji zmienił nazwisko na Takaaki.

Biografia

W 1837 roku urodził się w wiosce Habiro w hrabstwie Yuri w prowincji Dewa jako drugi syn rolnika Tarobe ABE. Nauczył się szermierki u Mantaro TANI w Osace i dołączył do Mibu Roshigumi (później stało się to Shinsengumi ) w 1863 roku. Odegrał ważną rolę z Tani w incydencie Zenzai-ya w Osace (atak w sklepie ze słodką czerwoną fasolą w celu pokonania anty — samurajowie szogunatu Tokugawa ). Mówi się, że opuścił grupę w 1864 r., a później, w 1865 r., do niej powrócił.

W Shinsengumi służył jako gocho (kapral) i hojutsu shihan (instruktor strzelectwa). Jednak w marcu 1867 roku opuścił go i zorganizował Goryoeiji (grupę chroniącą groby cesarzy) z 12 osobami, w tym Kashitaro Ito. Na szczęście nie był zaangażowany w Aburanokoji no hen (incydent z Aburanokoji), ponieważ w tym czasie był poza domem. Później, gdy dowiedział się o incydencie, uciekł do rezydencji Satsuma Domain. On i niedobitki Goryoeiji, które czekały na dzień, w którym będą mogły się zemścić, zaatakowały i zraniły Isami KONDOw Fushimi Sumizome. Podczas wojny Boshin pracował pod dowództwem Hanjiro NAKAMURY, męża stanu klanu Satsuma i brał udział w wojnach, w tym w bitwie pod Toba-Fushimi. Później dołączył do Sekihotai lub Sekiho Amy (grupa japońskich ekstremistów politycznych).

Po wojnie służył jako funkcjonariusz publiczny, taki jak danjodai (policja lub przełożony urzędników państwowych) i pionier, a także pracował w komisji rozwoju Hokkaido (1886—1947). Po przejściu na emeryturę prowadził sad w Sapporo (Stowarzyszenie Hokkaido Kaju), uprawiając owoce m.in. jabłka. W 1907 roku zmarł w Tokio. Zmarł w wieku 71 lat.

Amago Tsunehisa

Samuraj. Tsunehisa Amago to japoński dowódca wojskowy i daimyo w okresie Sengoku. Pełnił funkcję shugodai (zastępcy gubernatora wojskowego) prowincji Izumo.

W okresie jego dzieciństwa

Tsunehisa urodził się 3 stycznia 1459 roku jako najstarszy prawowity syn Kiyosady AMAGO. Jego imię z dzieciństwa to Matashiro.

Tsunehisa został wysłany przez swojego pana, Masatsune KYOGOKU, jako zakładnik w 1474 roku. Jako zakładnik, Matashiro przebywał w Kioto przez pięć lat. Po osiągnięciu wieku męskiego podczas pobytu, Matashiro otrzymał jeden znak kanji od Masatsune i przemianowany na Tsunehisa Zakończył swój pobyt w Kioto na piątym roku i wrócił do swojej rodzinnej prowincji Izumo.

Sukcesja panowania w rodzinie
Tsunehisa przejął panowanie w rodzinie po swoim ojcu w 1478 roku lub wcześniej. W tym okresie nielegalnie przejął Jisha-ryo (terytorium świątyń i sanktuariów) Masatsune KYOGOKU, który służył jako Izumo shugo (prowincjonalny konstabl prowincji Izumo) i był jednym z czterech głównych panów feudalnych, którzy pracowali dla Muromachi bakufu i nadal odmawiał pobierania podatków przeznaczonych na fundusze publiczne miasta Mihonosekicho, ignorując rozkazy bakufu (japoński rząd feudalny na czele z szogunem ). Uważa się, że to zachowanie wywołało reakcję Muromachi bakufu, shugoi miejscowi lordowie prowincji Izumo, którzy oblegali zamek Tsunehisy w 1484 roku i wyrzucili go z prowincji Izumo po zwolnieniu go ze stanowiska shugodai, ale dalsze szczegóły nie są znane. Wśród wpływowych lokalnych lordów prowincji Izumo, którzy przyłączyli się do wypędzenia Tsunehisy, byli klan Misawa, klan Mitoya, klan Enya i klan Sakurai. Podczas gdy większość uczestników była stosunkowo niezależnymi lokalnymi lordami, szczególnie klan Enya był wyższą rangą, byłym shugo Izumi, mającym duży wpływ na wschodnią prowincję Izumo i przywilej zakazujący shugo wjazdu na jej terytorium, co uniemożliwiło Kyogoku klanowi oddania klanu Enya pod całkowitą kontrolę.

Amago-shi , potomek cesarza Uda (868—897) przez klan Kyogoku, wywodzący się z klanu Sasaki ( Uda Genji ).

Kyogoku Takahisa w XIV wieku mieszkał w Amako-go (prowincja Omi) i przyjął imię „Amago”. Herb rodziny jest również herbem klanu Kyogoku.

Byli Shugodai (wicegubernatorami) prowincji Izumo i Oki od pokoleń, dla gałęzi Kyogoku Shugo, a ich siedzibą był zamek Gassan Toda.

W 1484 r. Amago Tsunehisa (1458–1541) został pozbawiony stanowiska Shugodai przez Kyogoku Masatsune, który był Shugo, za niewykonanie prośby o podatek od bakufu Muromachi i został wydalony z zamku Gassan Toda. Chociaż Enya Kamonnosuke został wysłany do zamku Gassan Toda jako nowy Shugodai, Tsunehisa odbił zamek Gassan Toda przez niespodziewany atak w 1486 roku, przejął kontrolę nad Izumo i przekształcił klan Amago w klan Sengoku Daimyo.

Amago walczyli z klanem Ōuchi lub klanem Mōri (który był jednym z ich wasali) podczas japońskiego okresu Sengoku.

Przez większość następnych stu lat klan walczył z Ōuchi i Mōri, którzy kontrolowali sąsiednie prowincje, i podupadł, gdy zamek Gassantoda padł ofiarą Mōri w 1566 roku.

Amago Katsuhisa próbował odzyskać prestiż klanu, dołączając do sił Oda Nobunagi, najechał prowincje Tajima i Inaba, ale został pokonany i zginął podczas oblężenia Kōzuki przez Mōri w 1578 roku.

Mitsuhide Akechi

Samuraj. Mitsuhide Akechi Akechi Mitsuhide; ur. 1528?, zm. 2 lipca 1582) — japoński dowódca wojskowy, żyjący w erach Sengoku i Azuchi Momoyama.

Pochodził z rodu Minamoto, z linii Settsu-Genji wywodzącej się z Seiwa-Genji (klan Akechi był spokrewniony z klanem Toki). Znany pod pseudonimami Jūbei (i Shōan).

Mitsuhide pojął za żonę Hiroko Tsumaki, z którą miał syna Mitsuyoshiego Akechi, córkę Gracię Hosokawa i drugą córkę o nieznanym imieniu, która została żoną Nobusumiego Tsudy.

Abe Masatsugu

Samuraj. Abe Masatsugu, 1569—10 grudnia 1647) był daimyō we wczesnym okresie Edo w Japonii.

Abe Masatsugu był najstarszym synem Abe Masakatsu, jednego z dziedzicznych pomocników Tokugawy Ieyasu. Urodził się w prowincji Mikawa. W 1600 roku, po śmierci ojca, został przywódcą klanu Abe i odziedziczył po nim majątek 5000 koku w Hatogaya w prowincji Musashi. W 1610 został przeniesiony do Kanuma w prowincji Shimotsuke. Wyróżnił się jako generał podczas oblężenia Osaki w 1614 roku, zdobywając większość wrogich głów ze wszystkich generałów Ieyasu. Został odznaczony rangą daimyō w 1617 roku i otrzymał 30 000 koku Domena Ōtaki w prowincji Kazusa. W 1619 roku, po hańbie klanu Ōkubo, został przeniesiony do domeny Odawara (50 000 koku ) w prowincji Sagami. W 1623 roku został przeniesiony, tym razem do domeny Iwatsuki (55 000 koku ) w prowincji Mutsu, gdzie jego potomkowie pozostali przez kilka następnych pokoleń.

W 1626 roku został mianowany Osaka jōdai, stanowisko, które piastował przez następne 22 lata, aż do śmierci, i które podniosło jego dochody do 86 000 koku. W 1637 roku odegrał aktywną rolę w stłumieniu powstania Shimabara. W dniu 22 kwietnia 1638 roku podzielił swoje posiadłości między swoich synów Abe Shigetsugu (46 000 koku ) i Abe Masayoshi (10 000 koku ), zachowując pozostałe 30 000 koku dla siebie. Msatsugu zmarł w Osace w 1647 roku; jego grób znajduje się w świątyni Zōjō-ji w Shiba w Tokio.

Ekei Ankokuji

SAMURAJ. Chociaż Ankokuji Ekei (1539 — 6 listopada 1600) był członkiem klanu Aki Takeda, jego rok urodzenia i ojciec są nadal niepewne. Jego rok urodzenia waha się od 1537 do 1539 i czy jego ojcem mógł być Takeda Nobushige czy Takeda Shigekiyo. „Kiedy Aki Takeda zostali zniszczeni w 1541 roku przez Mori Motonari, Ankokuji Ekei została zabrana w bezpieczne miejsce do świątyni Ankokuji, która znajdowała się w prowincji Aki.

W tym czasie Ankokuji Ekei zmienił swoje życie, stając się mnichem buddyjskim Rinzai, a także dyplomatą klanu Mōri. Był rok 1585, kiedy Toyotomi Hideyoshi pochwalił jego negocjacje, kiedy klan Mori formalnie służył Hideyoshiemu. Jako doradca Hideyoshiego otrzymał nawet feud na 23 000 koku w prowincji Iyo jako nagrodę po inwazji na Sikoku (1585).

W 1586 roku, po kampanii na Kiusiu, jego majątek powiększył się do 60 000 koku. Brał udział w wojnie o Imjin, oblężeniu Shimody i przegrał bitwę pod Uiryong przeciwko Gwak Jae-u.

Pomimo tego, że był wspaniałym kapłanem, Ekei prowadził ludzi zarówno dla Hideyoshiego, jak i Môri Terumoto. Ankokuji Ekei był obecny podczas oblężenia Shimody w kampanii Odawara (1590) oraz w kampaniach koreańskich (1592—93, 1597—98) w sztabie Terumoto.

W 1600 roku Ekei dołączył do Ishidy Mitsunari i wywarł znaczną presję na Môri Terumoto, ostatecznie zwyciężając za radą Kikkawy Hiroie. W bitwie pod Sekigaharą Ekei dowodził 1800 ludźmi na wzgórzu Nangu, ustawionymi w pobliżu wojsk Hiroie i Natsuka Masaie. Kiedy główne armie były zaangażowane wokół wioski Sekigahara, Ekei i oddziały Môri (dowodzone przez Môri Hidemoto) zdecydowały się wejść do walki i czekały na ruch Hiroie, awangardy Môri. Bez ich wiedzy Hiroie wynegocjował tajną umowę z Ieyasu i nie miał zamiaru się ruszać.

Ekei i Tokugawowie

Ekei i Natsuka nie mieli zamiaru nic robić, więc 25 000 żołnierzy pod dowództwem Môri pozostało nieaktywnych. Ta bezczynność przypieczętowała porażkę, która stała się druzgocąca po zdradzie Kobayakawy Hieakiego, a gdy sprawa została już jasno rozstrzygnięta, Ekei i jego towarzysze uznali, że lepiej będzie wycofać się w pośpiechu.

Ekei próbował uciec do To-ji, ale według legendy został schwytany przez rônina, który żywił do niego dawną urazę. Tokugawa skazał go na śmierć na Rokujo-ga-hara w Kioto i został ścięty wraz z Konishi Yukinagą i Ishidą Mitsunari.

Arima Harunobu

Samuraj, 1567 — 5 czerwca 1612) był japońskim lordem samurajów, który był daimyo domeny Shimabara i głową klanu Hizen-Arima. We wczesnych latach był sługą klanu Ryūzōji.

Harunobu urodził się w zamku Hinoe, zamku klanu Arima, który kontrolował obszar Shimabara w prowincji Hizen. Był drugim synem i następcą Arimy Yoshisady. Po śmierci Yoshisady rozpoczął prześladowania Kirishitan w swoim regionie. Gdy Ryūzōji Takanobu rozszerzył swoją domenę, Harunobu zwrócił się o pomoc do jezuitów.

Harunobu został ochrzczony przez Alessandro Valignano w 1579 roku. Jego nawrócenie było pobudzone perspektywą towarów i pomocy wojskowej oferowanej przez Portugalczyków. Na chrzcie przyjął imię Protazy, a później przyjął imię Jan, gdy otrzymał bierzmowanie. W wyniku nawrócenia się na chrześcijaństwo Harunobu zaczął otrzymywać od Portugalczyków broń, co wzmocniło klan Arima. Harunobu założył także w swojej domenie ośrodek seminaryjno -szkoleniowy dla nowicjuszy, w którym oprócz zwykłego programu nauczania słuchaczy uczono także muzyki europejskiej, malarstwa i rzeźby oraz wyrobu organówi zegarek kieszonkowy.

Wkrótce po nawróceniu Harunobu i jezuici nakazali zniszczenie ponad 40 świątyń i sanktuariów buddyjskich i sintoistycznych w domenie, a także przymusowe eksmisje mnichów buddyjskich. Przed zniszczeniem świątynie i sanktuaria uważano za jedne z najbardziej oszałamiających i najsłynniejszych w całej Japonii.

W 1582 Harunobu połączył siły z Kyūshū Christian daimiyōs Ōtomo Sōrinem i Ōmura Sumitada, aby wysłać japońską ambasadę do papieża w Rzymie, kierowaną przez Valignano i reprezentowaną przez Mancio Itō.

W roku 1582 Harunobu stracił zamek Shimabara i został zredukowany do posiadania wąskiego pasa półwyspu. Harunobu wezwał pomoc klanu Shimazu przeciwko siłom Ryūzōji Takanobu. Shimazu wysłał Shimazu Iehisę do Shimabary. W roku 1584 połączone siły Arimy i Shimazu, liczące ponad 3000 żołnierzy, pokonały klan Ryūzōji. Bitwa, którą stoczyli, była znana jako bitwa pod Okitanawate. Podczas tej bitwy zginął Ryūzōji Takanobu. Następnie Shimazu Yoshihisa zasugerował, aby Arima wyrzekli się chrześcijaństwa, ale Harunobu odmówił.

W 1586 roku miał wizję, w której ukazały mu się dwie osoby o niebiańskiej powierzchowności, które przemówiły do niego w ten sposób: „Wiedz, że na ziemiach, którymi rządzisz, znajduje się znak Jezusa; czcij go i kochaj bardzo, bo nie jest dziełem człowieka”. Sześć miesięcy później zdarzyło się, że gorliwy chrześcijanin z okolic Arimy wysłał syna do lasu, aby rąbał drewno na opał. Po przybyciu młody człowiek zauważył drzewo, które było nieco wyschnięte; rozciął go na dwie części i znalazł w środku krzyż brązowego koloru i regularnego kształtu. Gdy tylko Harunobu usłyszał o tym, udał się w to miejsce i ujrzawszy krzyż, zawołał: „Oto znak Jezusa, o którym mi powiedziano, że jest ukryty w moich królestwach i że nie został wykonany ręką człowieka.”. Następnie padł na kolana i po uwielbieniu go pośród wielu łez, kazał zanieść go do Arimy, gdzie na jego rozkaz został uformowany we wspaniały kryształ. Ten cudowny krzyż doprowadził do nawrócenia dwudziestu tysięcy ludzi. Kiedy Toyotomi Hideyoshi wypędził ojców katolickich i zdelegalizował nauczanie chrześcijaństwa w 1587 r., domena Arima stała się schronieniem dla wielu chrześcijańskich misjonarzy i wierzących.

Po inwazji na Kiusiu w 1587 roku Harunobu sprzymierzył się z Toyotomi Hideyoshi. W roku 1592 siły sprzymierzone poprowadziły do Korei około 2000 ludzi pod dowództwem Konishi Yukinagi. Podczas bitwy pod Sekigaharą w 1600 roku Harunobu wspierał Tokugawę Ieyasu, dzięki czemu po bitwie nie stracił żadnych ziem.

Abiru Eizaburo

Abiru Eizaburo Eizaburo ABIRU (ur. 1842, zm. 23 maja 1863) był żołnierzem grupy wojowników bez pana Mibu. Występował również pod nazwami Eisaburo ABIRU (dwie różne pisownie), Einosuke ABIRU i inną wersją Eizaburo Abiru napisaną różnymi znakami, takimi jak.

Pochodził z Domeny Tsushima.

Uczył się w szkole szermierki Hokushin-Ittoryu Kobudo pod kierunkiem Eijiro CHIBA (Eijiro Nariyuki CHIBA), który był drugim synem Shusaku CHIBA, i

Dołączył do grupy wojowników bez pana w lutym 1863 roku i udał się do Kioto. Został członkiem grupy Tonouchi-Iesato (tj. grupy prowadzonej przez Yoshio TONOUCHI i Tsuguo IESATO ). Po tym, jak grupa postanowiła wrócić do Edo, pozostała w Kioto z Isami KONDO, Kamo SERIZAWA i innymi. Był jednym z dwudziestu czterech członków grupy wojowników bez pana Mibu w czasie jej formowania. Działając w grupie współpracował z Kondo i współpracownikami.

Zmarł 6 kwietnia 1863 roku. Uważa się, że został zamordowany lub zmarł z powodu choroby. Alternatywna wersja utrzymuje, że zmarł 25 marca.

Fikcja

Chociaż nie jest często tematem dramatycznych przedstawień itp., ze względu na swój skromny status, pojawił się w dramacie historycznym NHK „Shinsengumi!” (jego rolę zagrał Taro YABE z duetu komediowego Karateka).

Zachorował i nie mógł wrócić do Edo z powodu osłabienia, więc domyślnie dołączył do grupy wojowników bez pana. Pewnej nocy, gdy miał atak kaszlu na korytarzu, zgłosił Isamiemu Kondo, że był świadkiem przez okno, jak członek grupy wojowników bez pana, Yoshio TONOUCHI, nawiązywał kontakt z członkiem grupy Tadasaburo SASAKI. To posłużyło jako podstawa do zabójstwa Yoshio Tonouchiego. Z powodu tych wydarzeń grupa wojowników bez mistrzów Mibu została rozbita, po czym Toshizo HIJIKATAmówi się, że zmusił Kondo do wstania i znoszenia słownych obelg w związku ze śmiercią Tonouchiego, złożenia kondolencji i wyrażenia determinacji do odgrywania bardziej aktywnej roli. W rezultacie raport Abiru pośrednio ustalił, że kierunek obrany przez grupę wojowników bez pana Mibu znalazł się pod przewodnim wpływem stylu życia Hijikaty.

W końcu zwrócił się do swoich krewnych w Otsu o wsparcie, żegnając się z Kondo i pozostałymi oraz opuszczając grupę. Nie ma opisu jego późniejszej działalności ani śmierci.

Aburakawa Nobuyoshi

Samuraj . Aburakawa Nobuyoshi służył jako bushō dla Takeda i jako pan zamku Katsuyama w prowincji Kai. Nobuyoshi był synem Takedy Nobumasy, głowy klanu Takeda i shugo daimyō z Kai. Był pradziadkiem Takedy Shingena, sengoku daimyō Kai. Nobuyoshi pochodzi z klanu Aburakawa z dystryktu Yamanashi w centralnej części Kai.

W 1416 roku Uesugi Zenshū, były zastępca shōguna Kantō, podniósł broń przeciwko Ashikaga Mochiuji w konflikcie znanym jako bunt Uesugi Zenshū. Mochiuji był czwartym szefem administracji politycznej znanej jako Kubō Kamakura w prowincji Kai. Takeda Nobumitsu, shugo daimyō i szwagier Zenshū, dołączył do niego jako wsparcie. Zenshū zaatakował pałac Mochiuji w Kamakurze, powodując ucieczkę Mochiuji z pomocą Imagawy Norimasy do Ōmori w prowincji Suruga. Ashikaga Yoshimochi, shōgun z bakufu Muromachi, poparł Mochiuji, wydając dyrektywę, aby ujarzmić Zenshū.

Imagawa Norimasa i Uesugi Fusakata, gubernator wojskowy prowincji Echigo, wysłali siły do Kamakury, co doprowadziło do wyeliminowania Zenshū i jego zwolenników, w tym Nobumitsu, oraz powrotu Mochiuji do Kamakury. Śmierć Nobumitsu była okazją dla klanu Atobe, potężnych zastępców gubernatorów wojskowych Kai, do przejęcia roli wojskowych gubernatorów Kai, ale ojciec Nobuyoshiego, Nobumasa, wypędził Atobe. W międzyczasie klan Anayama z terytorium Kawachi i klan Oyamada zdobyły wpływy jako nowy kokujin w Kai.

W 1492 roku Takeda Nobutsuna, najstarszy syn Nobumasy, udał się na emeryturę do Ochiai we wschodnim Kai. Następnie Nobumasa zaczął mieć nieporozumienia z Nobutsuną i wyraził zamiar przypisania przywództwa klanu Nobuyoshi z siedzibą w Aburakawie. W tym okresie doszło do pogłębiającej się walki o władzę między Takeda, jako wojskowym gubernatorem Kai, a nowo wpływowym kokujinem, co wywołało niezgodę również w głównej gałęzi klanu Takeda.

Po jednej stronie konfliktu stali Nobumasa i Nobuyoshi wraz z kokujinem z Kai, w tym klanami Kurihara i Anayama. Po drugiej stronie był Nobutsuna, wspierany przez klan Yamanouchi-Uesugi (zastępca shōguna Kantō), kokujin z Kai oraz posiłki z Imagawa z prowincji Suruga i Ise Sōzui (później znany jako Hōjō Sōun) z prowincji Izu. W 1493 roku na równinie Shiogo we wschodnim Kai Nobuyoshi pokonał Nobutsunę, ale w 1494 roku, pomimo wsparcia klanu Oyamada (lokalnych właścicieli ziemskich) i klanu Katō ( kokujinw dystrykcie), Nobuyoshi przegrał w bitwie z Nobutsuną i znalazł się na gorszej pozycji. W 1495 roku Ise Sōzui najechał Kai, ale wielkie trzęsienie ziemi Meiō spowodowało rozległe zniszczenia w całym regionie Tōkai. Po tym wydarzeniu walczące strony zgodziły się na czasowe zaprzestanie działań wojennych.

Konflikt w klanie Takeda trwał nadal po kolejnych śmierciach Nobumasy i Nobutsuny w 1505 roku. Po śmierci Nobumasy (najstarszego syna Nobumasy), Takeda Nobutora (najstarszy syn Nobutsuny) przejął przywództwo w klanie. Ze względu na jego młodość, niektórzy sojusznicy Nobuyoshi sprzeciwiali się temu, by Nobutora przewodził klanowi. Należą do nich Iwate Tsunayoshi (młodszy brat Nobuyoshi) z siedzibą w Iwate, Oyamada Yatarō z lokalnego okręgu i Kurihara Masatane. W środku tej niepewności świątynia Kōgaku była gospodarzem wydarzenia mającego na celu poświęcenie niektórych ziem dystryktu świątyni. Nobuyoshi zastawił swoje posiadłości ziemskie w świątyni za zgodą Oyamady. Kapłan posiadający nadworny tytuł kōfuku daibuwysłał list z podziękowaniami, na który odpowiedział Kawamura Shigeie, starszy pomocnik Nobutoshi.

W 1508 roku siły Nobutory zaatakowały Nobuyoshi w bitwie pod Katsuyama. Konflikt doprowadził do śmierci Nobuyoshi, a zwłaszcza trzech jego synów (Yakurō, Seikurō i Chinpōmaru), Iwate Tsunayoshi i Kurihara Masatane. Nobutora zwyciężył, brutalnie kończąc długotrwałą walkę o kontrolę nad klanem Takeda. Po tej bitwie Aburakawa nie pojawiają się w rachunkach jako potężna rodzina. Aburakawa Fujin, urodzony w 1528 roku, był małżonkiem Takedy Shingena (najstarszego syna Nobutory), który miał kilkoro dzieci. W 1550 roku syn Nobuyoshi, Nobutomo, służył Nobutorze i zginął w bitwie pod Unohara w prowincji Shinano, podczas gdy syn Nobutomo, Aburakawa Hikosaburō, zginął w 1561 roku w czwartej bitwie pod Kawanakajima.

Baśnie i bajki japońdkie

Kaczki mandarynki i samuraj

Upłynęło dużo czasu, odkąd na brzegach jeziora Mimidoro, które dziś nosi nazwę Mizorio, na północy wschód od Kioto, wiodła spokojny żywot para kaczek mandarynek. Trzeba było widzieć, w najpiękniejszej porze letniej, jak samiec, zdobny w pomarańczowe piórka, ciemnoczerwony dziób i wspaniałe fryzowane skrzydła, skakał po wodzie, a potem zrywała się do lotu. Pani i dzieci, odziane w skromną szarość, nawet to najstarsze, wciąż jeszcze z młodzieńczym upierzeniem, nie spuszczały z niego oczu. Wieczorem, gdy najedzone kaczątka smacznie już spały, Pan, czule trącając dziobem biały, wdzięczny policzek małżonki, życzył jej dobrej nocy i cała rodzina ukryta w dziupli, która służyła jej za mieszkanie, odpływała do krainy snów. Następnego roku, z początkiem wiosny, młody samuraj postawił nad brzegiem stawu chatę. Jego żona spodziewała się pierwszego dziecka. Byli ubodzy. Samuraj musiał zakupić cały ekwipunek: bufiaste spodnie, nagolennice, metalowe ochraniacze przedramion oraz czteroczęściowy gorset. Żona wyszykowała mu „otok powziętej decyzji”, matka długi czas oszczędzała, aby ofiarować mu dwa tradycyjne miecze, długi i krótki. Jednak nie miał jeszcze przerażającej maski przeznaczonej do strwożenia wroga. Oczekiwał na to, by jakiś szlachetny pan przyjął go na służbę. Tej nocy żona obudziła go i powiedziała: — Mój najmilszy mężu, wiem, że jesteśmy biedni i nie chciałabym ci się naprzykrzać, ale od pewnego czasu czuję nieodpartą potrzebę zjedzenia mięsa i obawiam się, aby twój syn nie ucierpiał z tego powodu. Młody samuraj nie odrzekł ani słowa. Wziął luk i wyszedł w noc. Zajął stanowisko na brzegi jeziora, czatując na ofiarę. Akurat wybrał się na nocną przechadzkę samiec kaczki mandarynki. U zarania wiosny gniazdo jest jeszcze puste, i kaczor rozmyślał o ciężkiej pracy, jaka czekała go latem, kiedy będzie musiał wyżywić wszystkich domowników. Samuraj spostrzegł jego kędzierzawe skrzydła lśniące w blasku księżyca. Wypuścił strzałę i zabił kaczora. Zaniósł go w torbie do domu i przymocował do żerdzi przed chatą. Potem wrócił na posłanie i usnął. Ze snu wyrwał go niezwykły hałas. „Pac, pac — jakby uderzenie skrzydeł. „Kaczor jest tylko ranny, pomyślał, i tłucze się na końcu żerdzi, do której go przywiązałem”. Wziął nóż i wyszedł. Kaczor, powieszony za łapy, był martwy. Przybyła jednak jego samica i biła nad nim skrzydłami. Samuraj błysnął ostrzem noża i zamachnął się. Kaczka mandarynka znieruchomiała, nie ruszała się z miejsca. Wobec tego samuraj rozniecił ogień, by upiec ich oboje, samca i samiczkę. Kaczka dalej biła skrzydłami, opłakując zmarłego męża. Samuraja ogarnęło wtedy nieznane uczucie. Wszedł do chaty, obudził żonę i pokazał jej ten spektakl miłości małżeńskiej, a ona się popłakała. — Nie zjem tego mięsa za żadne skarby świata — rzekła.

Dawne kroniki mówią, że samuraj obciął swój kok wojownika i został mnichem. Wiódł przykładny żywot, stając w obronie zwierząt, troszcząc się o najmniejszego owada, i od tamtego czasu jego imię znajduje się w poważaniu. Tak zostało powiedziane o sprawach przeszłości.

Magiczne zwierciadło

Iriku bardzo kochał swojego ojca. Dzisiaj starzec dołączył iuż do grona przodków. Wyplatając bambuso­we kosze, lriku często myślał: „Gdyby moja żona nie żywiła tyle niechęci do mego szanownego ojca, byłby bardziej szczęśliwy na sta­re lata. Nie wahałbym się wtedy okazywać mu przy­wiązania i synowskiego szacunku. Rozmawialibyśmy długo przyjemnie. Opowiadałby mi o dawnych lu­dziach i rzeczach…”. I ogarniała go melancholia. Pewnego targowego dnia koszykarz Iriku sprzedał partię koszy szybciej niż zwykle. Kiedy przechadzał się bezczynnie pomiędzy straganami, dostrzegł chińskiego kupca, który często oferował dziwaczne przedmioty. — Podejdź bliżej, lriku — rzekł handlarz. — Mam tu coś nadzwyczajnego. I z tajemniczym wyrazem twarzy wydobył z kufra płaski, okrągły przedmiot przykryty kawałkiem je­dwabiu. Dał go lriku do rąk i ostrożnie ściągnął tka­ninę. lriku pochylił się nad gładką, błyszczącą po­ wierzchnią. I rozpoznał wewnątrz wizerunek swojego ojca z czasów młodości. W strząśnięty, wykrzyknął: — Ten przedmiot jest magiczny! Tak — odparł kupiec — nazywają go zwierciadłem i ma on wielką wartość! Ale lriku już się zapalił: — Daję ci wszystko, co mam’- powiedział. — Chcę mieć to „magiczne zwierciadło” i pragnę zabrać do domu wizerunek mego ukochanego ojca. Gadali długo, aż w końcu Iriku zostawił handla­rzowi cały urobek dnia. Kiedy tylko wrócił do siebie, poszedł na strych i ukrył wizerunek ojca w kufrze. W ciągu następnych dni wymykał się na strych, wyciągał „magiczne zwier­ciadło” z kufra; spędzał długie chwile, kontemplując wielbiony obraz, i był szczęśliwy. Zona wkrótce za­uważyła jego dziwne zachowanie. Któregoś popołu­dnia, kiedy przerwał w połowie wyplatanie kosza, po­szła za nim. Zobaczyła, że wszedł na strych, grzebał w kufrze, wyciągnął stamtąd nieznany przedmiot i długo mu się przyglądał z tajemniczym wyrazem przyjemności na twarzy. Następnie okrył przedmiot kawałkiem tkaniny i schował go pieczołowicie, z mi­łością. Zaintrygowana, poczekała, aż odejdzie i teraz ona z kolei otworzyła kufer, odnalazła przedmiot, ściągnęła jedwabną tkaninę, popatrzyła i ujrzała: „Kobieta!”. Wściekła, zeszła ze strychu i zwymyślała męża: — A więc to tak! Zdradzasz mnie, oglądając po dziesięć razy dziennie kobietę na strychu! — Ależ skąd! — odparł Iriku. — Nie chciałem ci o tym mówić, bo nie miałaś za grosz poważania dla mego ojca, ale to jego wizerunek przychodzę oglądać i to koi ból mojego serca. — Ty nędzny kłamco! — wrzeszczała żona. — Co wi­działam, to widziałam. Na strychu ukryłeś kobietę! — Ależ zapewniam cię… Kłótnia stawała się coraz bardziej ostra, piekielna, kiedy nagle w drzwiach stanęła mniszka żebraczka. Małżonkowie wezwali ją, by rozsądziła spór. Mniszka wdrapała się na strych, wróciła i rzekła: — W zwierciadle widać mniszkę!

Historia Asai Nagamasy

Aby zostać daimyo we wcześniejszych okresach w Japonii, trzeba było być człowiekiem o wielkiej sile i wielkim charakterze. Ponieważ jest to standard dla ludzi, którzy stają się daimyo, możesz być prawie pewien, że ich życie jest warte poznania ze względu na wszystkie wielkie wartości i lekcje, których możesz się nauczyć z ich działań i różnych wydarzeń w ich życiu. Spośród wszystkich daimyo, od których można się czegoś nauczyć, życie Asai Nagamasy musi być jednym z najbardziej intrygujących, ze względu na to, czego był w stanie dokonać w swoim czasie i jak ogromną rolę w określeniu, jaką drogę wybrało życie Asai Nagamasy, odegrało przeznaczenie zszedłby na dół.

Jak Asai Nagamasa doszedł do władzy

Zanim przejdziesz do szczegółów, powinieneś najpierw wiedzieć, że istnieją rozbieżności w odniesieniu do pisowni imienia Asai Nagamasy, ponieważ istnieją pewne źródła, które mówią, że jego imię to „Azai Nagamasa” zamiast „Asai Nagasama”. Rzeczywiście są jednym i tym samym, więc nie ma potrzeby martwić się ani stresować tym drobnym szczegółem. Północna prowincja Omi, gdzie Ashikaga Yoshiharu wycofał się w drugiej połowie swojego życia, jest również miejscem, w którym w roku 1545 urodził się Asai Nagamasa, a konkretnie w Zamku Odani. Jego matka miała na imię Ono Dono. Jego ojciec, Asai Hisamasa, był już drugą głową klanu Azai w tym czasie z powodu przedwczesnej śmierci jego ojca i dziadka Nagamasy, Azai Sukemasy.

Dziadek Nagamasy, poza tym, że był pierwszym przywódcą ich klanu, był zdumiewającym przywódcą. Naprawdę był w stanie zjednoczyć ich klan, a także poprowadzić ich do lepszych miejsc i pozycji w oparciu o władzę i wpływy. Niestety, ojciec Nagamasy, Hisamasa, nie był tak zdolnym przywódcą jak jego dziadek, co doprowadziło do utraty kilku ziem i zamków, które posiadali, na rzecz ludzi takich jak Rokkaku, którzy byli poprzednimi władcami klanu Asai. Straty te nadchodziły dla klanu Asai i jesienią Futo w roku 1560, Hisamasa został już zepchnięty do punktu, w którym rozważał poddanie się Rokkaku. Nikt nie mógł się spodziewać tak szybkiego upadku klanu, biorąc pod uwagę fakt, że Hisamasa był dopiero drugą głową ich klanu, a pod jego rządami klan Asai był praktycznie na skraju rozpadu.

W takich przypadkach zwykłym lekarstwem jest połączenie ich rodzin przez małżeństwo w celu scementowania sojuszu lub traktatu i dlatego Nagamasa został wysłany do klanu Rokkaku, aby poślubił dziewczynę z ich strony, ale Nagamasa wycofał się i wrócił do domu, do Odani. Okazało się to wspaniałym posunięciem Nagamasy, ponieważ podczas przygotowań do jego rzekomego małżeństwa, słudzy Hisamasy z powodzeniem przekonali Hisamasę do ustąpienia z władzy na rzecz Nagamasy. W ten sposób Nagamasa został trzecim przywódcą klanu Asai w wieku 15 lat. Warto zauważyć, że pomimo wycofania się ojca z przywództwa w klanie, Hisamasa nadal był w stanie zachować wpływ na niektórych ważnych członków klanu przez całe życie syna. królować.

To było tak, jakby wszystko, co się wydarzyło, miało się wydarzyć, ponieważ potem wszystko po prostu ułożyło się na swoim miejscu, gdy szybko odzyskał zamek Futo w roku 1561. Pokazał waleczność w bitwie dzięki zwycięstwu nad armią Rokkaku w legendarnej bitwie z Norady. Następnie wykonał ruch przeciwko Saito w Mino, ale Rokkaku wykorzystali tę okazję do ataku na Zamek Sawayama w Omi. Na szczęście wykonał właściwy telefon, wysyłając Isono Kazumasę wraz z zespołem wsparcia, aby upewnić się, że zamek nie został utracony. Po tym incydencie Oda Nobunaga, ojciec Ody Nobukatsu, i Asai Nagamasa znaleźli wspólną płaszczyznę i zgodzili się na sojusz między ich klanami. Zostało to przypieczętowane małżeństwem Nagamasy z siostrą Nobunagi, Oichi. Stało się to w roku 1564.

Dramat między Asai Nagamasą a Odą Nobunagą

Po zawarciu sojuszu między tymi dwoma klanami nastały naprawdę spokojne czasy. Niestety, ambicja Nobunagi nieuchronnie wiązała się z ciągłą wojną, więc ostatecznie, szczególnie w roku 1570, wybrał walkę, która nadwyręży ich sojusz do granic możliwości. Nobunaga postanowił sprowadzić wojnę na Asakurę z Echizen. Nigdy nie stanowiłoby to problemu w żadnej innej sytuacji, ale Asakura z Echizen byli również sojusznikami klanu Asai, a ich sojusz był silny znacznie dłużej niż sojusz Asai z klanem Oda.

Asai Nagamasa, będąc wspaniałym i błyskotliwym przywódcą, wiedział, że zaangażowanie się w tę sytuację byłoby bardzo niebezpieczne, ponieważ potencjalnie znalazłby się pomiędzy, ponieważ miał stopę w każdym z ich domów. Powiedziawszy to, chciał pozostać neutralny, dopóki napięcie między Nobunagą a Asakurą nie opadnie na tyle, by zawrzeć pokój. Niestety, jego ojciec, Hisamasa, myślał inaczej i ze względu na istniejący wpływ, jaki nadal miał na klan, był w stanie sprawić, że niektóre oddziały Asai pomogły oddziałom Asakura w bitwie. To był błąd popełniony przez jego ojca i ostatecznie zapewnił koniec ich klanowi, ponieważ jednym szybkim ruchem Asai stracili potężnego sojusznika i stworzyli niewiarygodnie groźnego wroga w klanie Oda.

Jak można się spodziewać, to oczywiście nie pasowało do Ody Nobunagi. Był to w jego oczach akt zdrady i z tego powodu został nawet zmuszony do wycofania się z bitwy. Asai Nagamasa nagle wdał się w wojnę z Nobunagą i znalazł się na szczycie listy Nobunagi. Wraz z Tokugawą Ieyasu, Nobunaga zorganizował ataki mające na celu osłabienie i zmniejszenie obszaru Odani latem 1570 roku. Klan Asakura natychmiast spłacił swój dług wobec klanu Asai, wysyłając wojska w celu wsparcia ich we wspomnianym ataku na Odani, ale nawet z pomocą Asakura, zwycięzcą bitwy, która będzie znana jako bitwa pod Anegawą, był Nobunaga.

Nagamasa stracił w tej bitwie ważnych żołnierzy, takich jak Endo Naotsune, więc był zmotywowany, by jak najszybciej wyrównać rachunki. Dlatego latem tego samego roku zaatakował Otsu i był w stanie pokonać młodszego brata Nobunagi. Nobunaga z pewnością próbował ich za to odzyskać, ale z klanami mnichów Rokkaku, Ashikaga i Enryakuji wspierającymi klan Asai, próby Nobunagi w latach 1571 i 1572 łatwo zakończyły się porażkami.

Fale zmieniły się wraz z odejściem najgroźniejszego wroga Ody Nobunagi, którym był Takeda Shingen. Z tego powodu Oda Nobunaga mógł skupić całą swoją uwagę na klanach Asai i Asakura. W 1573 roku zaatakował zamek Sawayama. Isono Kazumasa był w stanie przetrwać kilka miesięcy, ale w końcu pełna siła Nobunagi była zbyt duża, by sobie z nią poradzić i został zmuszony do poddania się. Następnie zwabił armię Asakura i zaplanował na nią zasadzkę, zanim zdążyli nawet zbliżyć się do Asai Nagamasy.

W tym momencie wiedział, że jego życie dobiega końca, a to, co zrobił, pokazało ludziom, jak naprawdę honorowy był ten człowiek. Wrócił Oichi, swoją żonę, która była również siostrą Nobunagi, do Nobunagi wraz z jego trzema córkami, aby zapewnić im życie i bezpieczeństwo. Potem zdecydował, że jeśli ma zginąć, to własnymi rękami, a nie żołnierzem, popełnił więc akt seppuku. W tym akcie dołączył do niego jego ojciec, Hisamasa. Dla tych, którzy nie wiedzą, akt seppuku jest postrzegany jako honorowy sposób na śmierć jako samuraj, ponieważ pokazuje, że nie boi się śmierci. Z perspektywy samuraja pokazuje odwagę, ponieważ zamiast umrzeć z ręki przeciwnika lub być przetrzymywanym w niewoli lub zniewoleniu,

Jak zbroja i broń Asai Nagamasy zostały przedstawione w grach

Wszystkie zwycięstwa, które zgromadził przez całe życie, sprawiły, że został uznany za potężnego wojownika w historii Japonii. Z tego powodu Asai Nagamasa był używany jako postać w kilku grach wideo, takich jak gra na PC znana jako „Shogun: Total War” oraz seria gier znana jako Samurai Warriors. Był również używany jako NPC w serii gier wideo o nazwie „Sengoku Basara 2”, która była grą, która również wykorzystywała Oichi, jego żonę. Oprócz tego był także istotną postacią w grze o nazwie „Warriors Orochi”, a także podstawą bohatera w grze o nazwie „Pokemon Conquest”.

Od meczu do meczu jego historia jest zwykle taka sama. Zwykle jest przedstawiany jako kochający człowiek, który walczył o sprawiedliwość. To pasuje, ponieważ tak naprawdę był w prawdziwym życiu. W tych grach pokazano go w różnych rodzajach zbroi. W niektórych grach jego zbroja wydawała się metaliczna, a hełm miał rogi jak chrząszcz. W innych grach jest przedstawiany w szlachetnym ubraniu z ogromną kopią i tarczą w dłoni. Istnieją również gry, w których zamiast lancy był opisywany jako wojownik używający długiego miecza wraz z tarczą. Jego broń i styl walki mogą się zmieniać z jednej gry na drugą, ale przynajmniej twórcy gry zadbali o to, aby dzieci grające w te gry miały odpowiednią wiedzę o tej historycznej postaci,

Biorąc pod uwagę wszystko, co zostało powiedziane o Asai Nagamasie, jest całkiem jasne, że był jednym z dobrych ludzi w krwawych czasach w Japonii. Pokazał, że szanuje go, nie zmuszając ojca do rezygnacji z przywództwa w klanie, mimo że widział, że jego ojciec nie wykonuje w tym dobrej roboty. Pokazał, że ceni sobie spokój, jak bardzo nie chce się angażować w walki między klanami Asakura i Oda. Na koniec pokazał, że jest prawdziwym mężczyzną, stając twarzą w twarz ze śmiercią i upewniając się, że jego rodzina będzie w porządku po jego śmierci, zwracając ich człowiekowi, który sprowadził na niego śmierć. Taki człowiek zasłużył na swoje miejsce w historii i zawsze będzie uznawany i pamiętany jako jeden z wielkich ludzi i daimyo Japonii.

Aby zostać daimyo we wcześniejszych okresach w Japonii, trzeba było być człowiekiem o wielkiej sile i wielkim charakterze. Ponieważ jest to standard dla ludzi, którzy stają się daimyo, możesz być prawie pewien, że ich życie jest warte poznania ze względu na wszystkie wielkie wartości i lekcje, których możesz się nauczyć z ich działań i różnych wydarzeń w ich życiu. Spośród wszystkich daimyo, od których można się czegoś nauczyć, życie Asai Nagamasy musi być jednym z najbardziej intrygujących, ze względu na to, czego był w stanie dokonać w swoim czasie i jak ogromną rolę w określeniu, jaką drogę wybrało życie Asai Nagamasy, odegrało przeznaczenie zszedłby na dół.

Dramat między Asai Nagamasą a Odą Nobunagą

Po zawarciu sojuszu między tymi dwoma klanami nastały naprawdę spokojne czasy. Niestety, ambicja Nobunagi nieuchronnie wiązała się z ciągłą wojną, więc ostatecznie, szczególnie w roku 1570, wybrał walkę, która nadwyręży ich sojusz do granic możliwości. Nobunaga postanowił sprowadzić wojnę na Asakurę z Echizen. Nigdy nie stanowiłoby to problemu w żadnej innej sytuacji, ale Asakura z Echizen byli również sojusznikami klanu Asai, a ich sojusz był silny znacznie dłużej niż sojusz Asai z klanem Oda.

Asai Nagamasa, będąc wspaniałym i błyskotliwym przywódcą, wiedział, że zaangażowanie się w tę sytuację byłoby bardzo niebezpieczne, ponieważ potencjalnie znalazłby się pomiędzy, ponieważ miał stopę w każdym z ich domów. Powiedziawszy to, chciał pozostać neutralny, dopóki napięcie między Nobunagą a Asakurą nie opadnie na tyle, by zawrzeć pokój. Niestety, jego ojciec, Hisamasa, myślał inaczej i ze względu na istniejący wpływ, jaki nadal miał na klan, był w stanie sprawić, że niektóre oddziały Asai pomogły oddziałom Asakura w bitwie. To był błąd popełniony przez jego ojca i ostatecznie zapewnił koniec ich klanowi, ponieważ jednym szybkim ruchem Asai stracili potężnego sojusznika i stworzyli niewiarygodnie groźnego wroga w klanie Oda.

Jak można się spodziewać, to oczywiście nie pasowało do Ody Nobunagi. Był to w jego oczach akt zdrady i z tego powodu został nawet zmuszony do wycofania się z bitwy. Asai Nagamasa nagle wdał się w wojnę z Nobunagą i znalazł się na szczycie listy Nobunagi. Wraz z Tokugawą Ieyasu, Nobunaga zorganizował ataki mające na celu osłabienie i zmniejszenie obszaru Odani latem 1570 roku. Klan Asakura natychmiast spłacił swój dług wobec klanu Asai, wysyłając wojska w celu wsparcia ich we wspomnianym ataku na Odani, ale nawet z pomocą Asakura, zwycięzcą bitwy, która będzie znana jako bitwa pod Anegawą, był Nobunaga.

Nagamasa stracił w tej bitwie ważnych żołnierzy, takich jak Endo Naotsune, więc był zmotywowany, by jak najszybciej wyrównać rachunki. Dlatego latem tego samego roku zaatakował Otsu i był w stanie pokonać młodszego brata Nobunagi. Nobunaga z pewnością próbował ich za to odzyskać, ale z klanami mnichów Rokkaku, Ashikaga i Enryakuji wspierającymi klan Asai, próby Nobunagi w latach 1571 i 1572 łatwo zakończyły się porażkami.

Fale zmieniły się wraz z odejściem najgroźniejszego wroga Ody Nobunagi, którym był Takeda Shingen. Z tego powodu Oda Nobunaga mógł skupić całą swoją uwagę na klanach Asai i Asakura. W 1573 roku zaatakował zamek Sawayama. Isono Kazumasa był w stanie przetrwać kilka miesięcy, ale w końcu pełna siła Nobunagi była zbyt duża, by sobie z nią poradzić i został zmuszony do poddania się. Następnie zwabił armię Asakura i zaplanował na nią zasadzkę, zanim zdążyli nawet zbliżyć się do Asai Nagamasy.

W tym momencie wiedział, że jego życie dobiega końca, a to, co zrobił, pokazało ludziom, jak naprawdę honorowy był ten człowiek. Wrócił Oichi, swoją żonę, która była również siostrą Nobunagi, do Nobunagi wraz z jego trzema córkami, aby zapewnić im życie i bezpieczeństwo. Potem zdecydował, że jeśli ma zginąć, to własnymi rękami, a nie żołnierzem, popełnił więc akt seppuku. W tym akcie dołączył do niego jego ojciec, Hisamasa. Dla tych, którzy nie wiedzą, akt seppuku jest postrzegany jako honorowy sposób na śmierć jako samuraj, ponieważ pokazuje, że nie boi się śmierci. Z perspektywy samuraja pokazuje odwagę, ponieważ zamiast umrzeć z ręki przeciwnika lub być przetrzymywanym w niewoli lub zniewoleniu,

Jak zbroja i broń Asai Nagamasy zostały przedstawione w grach

Wszystkie zwycięstwa, które zgromadził przez całe życie, sprawiły, że został uznany za potężnego wojownika w historii Japonii. Z tego powodu Asai Nagamasa był używany jako postać w kilku grach wideo, takich jak gra na PC znana jako „Shogun: Total War” oraz seria gier znana jako Samurai Warriors. Był również używany jako NPC w serii gier wideo o nazwie „Sengoku Basara 2”, która była grą, która również wykorzystywała Oichi, jego żonę. Oprócz tego był także istotną postacią w grze o nazwie „Warriors Orochi”, a także podstawą bohatera w grze o nazwie „Pokemon Conquest”.

Od meczu do meczu jego historia jest zwykle taka sama. Zwykle jest przedstawiany jako kochający człowiek, który walczył o sprawiedliwość. To pasuje, ponieważ tak naprawdę był w prawdziwym życiu. W tych grach pokazano go w różnych rodzajach zbroi. W niektórych grach jego zbroja wydawała się metaliczna, a hełm miał rogi jak chrząszcz. W innych grach jest przedstawiany w szlachetnym ubraniu z ogromną kopią i tarczą w dłoni. Istnieją również gry, w których zamiast lancy był opisywany jako wojownik używający długiego miecza wraz z tarczą. Jego broń i styl walki mogą się zmieniać z jednej gry na drugą, ale przynajmniej twórcy gry zadbali o to, aby dzieci grające w te gry miały odpowiednią wiedzę o tej historycznej postaci,

Biorąc pod uwagę wszystko, co zostało powiedziane o Asai Nagamasie, jest całkiem jasne, że był jednym z dobrych ludzi w krwawych czasach w Japonii. Pokazał, że szanuje go, nie zmuszając ojca do rezygnacji z przywództwa w klanie, mimo że widział, że jego ojciec nie wykonuje w tym dobrej roboty. Pokazał, że ceni sobie spokój, jak bardzo nie chce się angażować w walki między klanami Asakura i Oda. Na koniec pokazał, że jest prawdziwym mężczyzną, stając twarzą w twarz ze śmiercią i upewniając się, że jego rodzina będzie w porządku po jego śmierci, zwracając ich człowiekowi, który sprowadził na niego śmierć. Taki człowiek zasłużył na swoje miejsce w historii i zawsze będzie uznawany i pamiętany jako jeden z wielkich ludzi i daimyo Japonii.

Aby zostać daimyo we wcześniejszych okresach w Japonii, trzeba było być człowiekiem o wielkiej sile i wielkim charakterze. Ponieważ jest to standard dla ludzi, którzy stają się daimyo, możesz być prawie pewien, że ich życie jest warte poznania ze względu na wszystkie wielkie wartości i lekcje, których możesz się nauczyć z ich działań i różnych wydarzeń w ich życiu. Spośród wszystkich daimyo, od których można się czegoś nauczyć, życie Asai Nagamasy musi być jednym z najbardziej intrygujących, ze względu na to, czego był w stanie dokonać w swoim czasie i jak ogromną rolę w określeniu, jaką drogę wybrało życie Asai Nagamasy, odegrało przeznaczenie zszedłby na dół.

Asai Nagamasy Aby zostać daimyo we wcześniejszych okresach w Japonii, trzeba było być człowiekiem o wielkiej sile i wielkim charakterze. Ponieważ jest to standard dla ludzi, którzy stają się daimyo, możesz być prawie pewien, że ich życie jest warte poznania ze względu na wszystkie wielkie wartości i lekcje, których możesz się nauczyć z ich działań i różnych wydarzeń w ich życiu. Spośród wszystkich daimyo, od których można się czegoś nauczyć, życie Asai Nagamasy musi być jednym z najbardziej intrygujących, ze względu na to, czego był w stanie dokonać w swoim czasie i jak ogromną rolę w określeniu, jaką drogę wybrało życie Asai Nagamasy, odegrało przeznaczenie zszedłby na dół.

Zanim przejdziesz do szczegółów, powinieneś najpierw wiedzieć, że istnieją rozbieżności w odniesieniu do pisowni imienia Asai Nagamasy, ponieważ istnieją pewne źródła, które mówią, że jego imię to „Azai Nagamasa” zamiast „Asai Nagasama”. Rzeczywiście są jednym i tym samym, więc nie ma potrzeby martwić się ani stresować tym drobnym szczegółem. Północna prowincja Omi, gdzie Ashikaga Yoshiharu wycofał się w drugiej połowie swojego życia, jest również miejscem, w którym w roku 1545 urodził się Asai Nagamasa, a konkretnie w Zamku Odani. Jego matka miała na imię Ono Dono. Jego ojciec, Asai Hisamasa, był już drugą głową klanu Azai w tym czasie z powodu przedwczesnej śmierci jego ojca i dziadka Nagamasy, Azai Sukemasy.

Dziadek Nagamasy, poza tym, że był pierwszym przywódcą ich klanu, był zdumiewającym przywódcą. Naprawdę był w stanie zjednoczyć ich klan, a także poprowadzić ich do lepszych miejsc i pozycji w oparciu o władzę i wpływy. Niestety, ojciec Nagamasy, Hisamasa, nie był tak zdolnym przywódcą jak jego dziadek, co doprowadziło do utraty kilku ziem i zamków, które posiadali, na rzecz ludzi takich jak Rokkaku, którzy byli poprzednimi władcami klanu Asai. Straty te nadchodziły dla klanu Asai i jesienią Futo w roku 1560, Hisamasa został już zepchnięty do punktu, w którym rozważał poddanie się Rokkaku. Nikt nie mógł się spodziewać tak szybkiego upadku klanu, biorąc pod uwagę fakt, że Hisamasa był dopiero drugą głową ich klanu, a pod jego rządami klan Asai był praktycznie na skraju rozpadu.

W takich przypadkach zwykłym lekarstwem jest połączenie ich rodzin przez małżeństwo w celu scementowania sojuszu lub traktatu i dlatego Nagamasa został wysłany do klanu Rokkaku, aby poślubił dziewczynę z ich strony, ale Nagamasa wycofał się i wrócił do domu, do Odani. Okazało się to wspaniałym posunięciem Nagamasy, ponieważ podczas przygotowań do jego rzekomego małżeństwa, słudzy Hisamasy z powodzeniem przekonali Hisamasę do ustąpienia z władzy na rzecz Nagamasy. W ten sposób Nagamasa został trzecim przywódcą klanu Asai w wieku 15 lat. Warto zauważyć, że pomimo wycofania się ojca z przywództwa w klanie, Hisamasa nadal był w stanie zachować wpływ na niektórych ważnych członków klanu przez całe życie syna. królować.

Ashikaga Tadayoshi

Samuraj, Ashikaga Tadayoshi?, 1306—1352 ) był japońskim generałem okresu Nanboku-chō i współpracownikiem jego starszego brata Ashikagi Takauji, pierwszego szoguna Muromachi

Biografia

Po poparciu cesarza Go-Daigo podczas Restauracji Kemmu, Tadayoshi został mianowany gubernatorem ( kami ) prowincji Sagami (obecnie część prefektury Kanagawa ). W 1335 roku, podczas buntu Nakasendai kierowanego przez Hōjō Tokiyuki (zm. 1353), Tadayoshi zabił syna Go-Daigo, księcia Morinagę. Zwracając się przeciwko Go-Daigo, Tadayoshi i Takauji intronizowali rywalizującego cesarza w 1336 r. I założyli szogunat Muromachi w 1338 r. Dzieląc władzę między siebie, Takauji przejął sprawy wojskowe, a Tadayoshi przejął sprawy sądownicze i administracyjne.

Jednak w 1350 roku, z powodu konfliktu z zastępcą Takauji, Kō no Moronao, Tadayoshi zbuntował się i zajął Kioto w 1351 roku (patrz artykuł o incydencie Kan'ō ). Po krótkim pojednaniu między dwoma braćmi, Tadayoshi ucieka do Kamakury, ale Takauji ściga go tam z armią. Wmarzec 1352, wkrótce po nowym pojednaniu, Tadayoshi umiera nagle, prawdopodobnie przez otrucie.

Masuda Shirō Tokisada, Samuraj, Masuda Shirō Tokisada, ok. 1621? — 28 lutego 1638), znany również jako Amakusa Shirō, był japońskim chrześcijaninem okresu Edo i przywódcą powstania Shimabara, powstania japońskich katolików przeciwko szogunatu. _

Powstanie kierowane przez Shiro zostało pokonane, a on został stracony w wieku 17 lat. Jego głowa została wystawiona na szczupaku w pobliżu Nagasaki jako ostrzeżenie dla chrześcijan. Jego niepowodzenia znalazły odzwierciedlenie w filmie Amakusa Shirō Tokisada z 1962 roku (pokazanym w krajach anglojęzycznych jako The Christian Revolt lub The Revolutionary ), japońskiego reżysera Nagisa Oshima.

Wczesne życie

Shiro urodził się w 1621 roku jako syn katolickich rodziców, Masudy Jinbei, byłego pomocnika klanu Konishi i jego żony. Miejska legenda spekuluje, że Shiro mógł być nieślubnym synem Toyotomi Hideyori, ale te twierdzenia mają niewielką wiarygodność

Portugalscy misjonarze jezuiccy działali w Japonii od końca XVI wieku. W wieku 15 lat charyzmatyczny młodzieniec był znany swoim japońskim wyznawcom katolickim jako „posłaniec nieba”. Przypisywano mu cudowne moce.

Sztandar Amakusa Shirō podczas buntu Shimabara. Tekst na banerze to średniowieczny portugalski napis „LOVVADo SEIA O SĀCTISSIMo SACRAMENTO”. Angielskie znaczenie „Niech będzie pochwalony Najświętszy Sakrament”.

Shiro był jednym z japońskich katolików, którzy przejęli zamek Hara w buncie przeciwko szogunatowi. Zamontowali skoordynowaną obronę, która powstrzymała atakujących, ale siły rebeliantów nie miały wsparcia logistycznego, a ich determinacja została osłabiona. Mówi się, że Shiro miał wyświetlać plakaty w zamku, aby podnieść morale i powiedział:

„Teraz ci, którzy towarzyszą mi w oblężeniu tego zamku, będą moimi przyjaciółmi w następnym świecie”.

Jeden z żołnierzy rebeliantów, Yamada Emosaku, zdradził Shiro. Dostał wiadomość do szogunatu, że zapasy żywności rebeliantów są na wyczerpaniu. Siły szogunatu dokonały ostatecznego ataku, zdobywając przy okazji zamek Hara. Siły szogunatu zmasakrowały prawie 40 000 rebeliantów. Yamada był jedynym zarejestrowanym ocalałym. Shiro został wzięty do niewoli i stracony po zdobyciu zamku. Jego głowa była wystawiana na szczupaku w Nagasaki przez dłuższy czas jako ostrzeżenie dla potencjalnych chrześcijańskich buntowników.

Amago Kunihisa

Samuraj. Aago Kunihisa (, 1492 — 25 listopada 1554) był japońskim watażką w okresie Sengoku na zachodnim Honsiu. Był synem Amago Tsunehisy.

Główny generał Amako pod dowództwem Tsunehisy, dowodził siłami, które zaczęto nazywać „armią Shingū”. Frakcja Kunihisy została nazwana Shingūtō po mieście Shingū, które znajdowało się w dolinie na północny wschód od Gassan-Toda, gdzie Kunihisa zbudował swoją rezydencję. Pod rządami swojego ojca walczył w kampaniach w prowincjach Aki i Bingo w latach dwudziestych XVI wieku oraz u boku Amago Haruhisy podczas oblężenia zamku Koriyama w 1540 roku. W 1544 roku pokonał armię Mōri, ale stracił drugiego syna, Toyohisę, w zaciekłej bitwie pod Hashizugawa w 1546 przeciwko Takedzie Kuninobu z prowincji Inaba.

Po śmierci Amago Masahisy w 1518 roku Kunihisa pełnił funkcję opiekuna syna byłego, Amako Haruhisy (Akihisa). Został nazwany „W sprawach wojskowych, jest jak kami i oni” od swojego ojca, Tsunehisy. Ale często patrzył z góry na tych, którzy nie radzili sobie dobrze na polu bitwy i od czasu do czasu był nieznośny.

Pomimo wielu zasług dla klanu Amako, Kunihisa stał się nieufny wobec Haruhisy, jego siostrzeńca i daimyō po śmierci Tsunehisy. Jednym z możliwych powodów wrogości Haruhisy wobec Kunihisy i jego frakcji Shingu jest to, że wykazywali rosnącą arogancję, gdy ich sława ze służby wojennej rosła.

W 1554 r. Kunihisa został zabity przez Amago Haruhisę pod zarzutem zdrady 25 listopada 1554 r. Wraz ze swoim najstarszym synem Sanehisą i dwoma wnukami, w tym kilkoma jego pomocnikami. Jego trzeci syn Takehisa następnego dnia popełnił samobójstwo. Akt został rzekomo dokonany po tym, jak Mōri Motonari oszukał Haruhisę, aby uwierzył, że Kunihisa zamierza przejąć klan Amago, ale jednym z powodów może być to, że Kunihisa był zbyt arogancki w stosunku do młodej Haruhisy.

Niezależnie od motywu aktu, śmierć Kunihisy i czystka jego frakcji znacznie zaszkodziły klanowi Amago i prawdopodobnie przyczyniły się do upadku klanu na rzecz ich rywala, klanu Mōri, w latach siedemdziesiątych XVI wieku.

Abe no Sadato

Samuraj. Abe no Sadatō (, 1019 — 22 października 1062) był samurajem w okresie Heian w Japonii. W Wojnie Zenkunen, Sadato walczył u boku swojego ojca przeciwko Minamoto.

Życie

Sadatō urodził się w 1019 roku w klanie Abe jako syn Abe no Yoritoki, chinjufu-shōguna (generała odpowiedzialnego za nadzorowanie Ajnów i obronę północy).

Minamoto no Yoriyoshi i jego syn Yoshiie przybyli do północnej prowincji Abes, Mutsu, aby przywrócić gubernatorowi władzę nad prowincją; Abe no Yoritoki, ojciec Sadatō, działał poza swoją pozycją. W rezultacie oba klany walczyły przez około dziewięć lat, z pewnymi rozejmami, w sumie przez dwanaście lat od 1051 do 1063 roku.

Ojciec Sadatō zginął w 1057 roku, więc został głową klanu i dowódcą wysiłku militarnego przeciwko Minamoto. Walczył z nimi w bitwie pod Kawasaki, w śnieżycy, pokonał ich i przez krótki czas ścigał ich przez zamieć. Nastąpiły inne bitwy, podczas których ataki Sadatō, wraz z surową pogodą i terenem, osłabiły jego wrogów. Jednak w 1062 roku Minamoto otrzymali posiłki i Sadato zmierzył się z nimi po raz ostatni. Dostał się do oblężenia w fortecy na Kuriyagawie i po kilku dniach walki, gdy jego zapasy wody zostały zmienione, jego obrona została zaatakowana, a forteca podpalona, Sadato poddał się. Minamoto wrócił do Kioto w następnym roku, niosąc jego głowę.

Wygląd

Hiroaki Sato opisał go: „Miał ponad sześć stóp wzrostu, obwód jego talii wynosi siedem stóp i cztery cale. Miał niezwykłą twarz, jego skóra była biała i był gruby”

Adachi Tokiaki

Samuraj. Tokiaki ADACHI (rok urodzenia nieznany, zm. 12 lipca 1333) był wasalem bakufu Kamakuar pod koniec okresu Kamakura.

Akitajo no suke

Był członkiem rodziny Adachi, a jego ojcem był Muneaki ADACHI, który zginął w incydencie Shimotsuki (polityczny zamach stanu przeciwko bakufu Kamakura ). Jego prawowitym synem był Takakage ADACHI, a jego córka była żoną Takatokiego HOJO.

Większość rodziny Adachi, w tym ojciec Tokiaki, Muneaki, zginęła w incydencie w Shimotsuki w 1285 roku. Jednak Tokiaki, który był wówczas dzieckiem, uciekł ze swoją pielęgniarką i przeżył. Po tym, jak TAIRA no Yoritsuna zginął w wojnie Heizenmon w 1293 roku, pozwolono na ponowne założenie rodu Adachi, a Tokiaki objął stanowisko głowy zamku Akita, posiadłości rodziny Adachi.

Po śmierci dziewiątego regenta Sadatoki HOJO w 1311 roku, zgodnie z jego życzeniem, Tokiaki i Takatsuna NAGASAKI pełnili rolę opiekunów prawowitego dziecka Sadatokiego, Takatokiego, które miało wówczas dziewięć lat. W 1317 roku odprawił nabożeństwo żałobne z okazji trzydziestej trzeciej rocznicy śmierci swojego ojca, Muneaki, który zginął w incydencie w Shimotsuki. W 1316 roku wydał swoją córkę za mąż za Takatokiego, który w wieku 14 lat objął stanowisko regenta, aby uzyskać status krewnego ze strony matki rodziny Tokuso z klanu Hojo. Prawowite dziecko Takakage poślubiło córkę Enki NAGASAKI, aby zostać krewnym Uchi-Kanrei (głowy rodziny Tokuso) w celu zwiększenia jego mocy.

We wrześniu 1324 r. ujawniono plan obalenia bakufu Kamakura przez cesarza Godaigo, a uczestnicząca w nim szlachta dworska została ukarana przez Rokuharatandai (inspektora). On i Enki NAGASAKI dokładnie przesłuchali Nobufusa MADENOKOJI, który został wysłany do Kamakury przez Imperatora Godaigo, aby wyjaśnić plan. Uważa się, że Nobufusa przestraszony Tokiakim wywołał drwiny. Kiedy stanowisko regenta zwolniło się po tym, jak Takatoki został mnichem w marcu 1326 r., Rodzina Nagasaki, która poleciła Kunitoki HOJO, syna kochanki Takatokiego, która była córką jego wasala, popadła w konflikt z ojcem żony Takatokiego, Tokiaki i Rodzina Adachi, która poleciła brata Takatokiego, Yasuie HOJO (Rebelia Karyaku). W konflikt zaangażowane były również inne rodziny Hojo. Kunitoki został ostatecznie uznany za prawowite dziecko Takatokiego.

W 1333 roku zabił się wraz z innymi członkami rodziny Hojo w świątyni Tosho-ji (miasto Kamakura) po zniszczeniu bakufu Kamakura.

Aisu Hisatada

Samuraj. Aisu Iko, znany również jako Aizu Hyūga-no-Kami Iko, Aisu Hisatada (1452 — 1538) był japońskim mistrzem sztuk walki i założycielem szkoły walki mieczem Kage-ryū.

Aisu był pierwotnie piratem mieszkającym w Kumano, który napadał na japońskie i chińskie żeglugi i którego podróże zabierały go czasami aż do Chin kontynentalnych. Po poważnej katastrofie morskiej u wybrzeży Kyushu, z której jako jedyny przeżył, Aisu porzucił życie pirata i udał się do odosobnienia w jaskiniach Udo w prefekturze Miyazaki. Tutaj rzekomo miał sen, w którym małpie bóstwo nauczyło go sekretów szermierki. Nazwał nowy styl, który rozwinął, Szkołą Kage („Cień”), która opierała swoje ruchy na zjawiskach naturalnych, takich jak wiatr i fale. Uczeń Aisu, Kamiizumi Nobutsuna (który również studiował z synem Iko, Aisu Koshichiro) później zaadaptował ten styl do szkoły Shinkage („New Shadow”).

Po kilku latach podróży po Japonii w ramach wojennej pielgrzymki, Aisu wrócił na Kiusiu, gdzie zmarł z przyczyn naturalnych.

Ashikaga Takauji

Samuraj. Tokiaki ADACHI (rok urodzenia nieznany, zm. 12 lipca 1333) był wasalem bakufu Kamakuar pod koniec okresu Kamakura.

Akitajo no suke

Był członkiem rodziny Adachi, a jego ojcem był Muneaki ADACHI, który zginął w incydencie Shimotsuki (polityczny zamach stanu przeciwko bakufu Kamakura ). Jego prawowitym synem był Takakage ADACHI, a jego córka była żoną Takatokiego HOJO.

Większość rodziny Adachi, w tym ojciec Tokiaki, Muneaki, zginęła w incydencie w Shimotsuki w 1285 roku. Jednak Tokiaki, który był wówczas dzieckiem, uciekł ze swoją pielęgniarką i przeżył. Po tym, jak TAIRA no Yoritsuna zginął w wojnie Heizenmon w 1293 roku, pozwolono na ponowne założenie rodu Adachi, a Tokiaki objął stanowisko głowy zamku Akita, posiadłości rodziny Adachi.

Po śmierci dziewiątego regenta Sadatoki HOJO w 1311 roku, zgodnie z jego życzeniem, Tokiaki i Takatsuna NAGASAKI pełnili rolę opiekunów prawowitego dziecka Sadatokiego, Takatokiego, które miało wówczas dziewięć lat. W 1317 roku odprawił nabożeństwo żałobne z okazji trzydziestej trzeciej rocznicy śmierci swojego ojca, Muneaki, który zginął w incydencie w Shimotsuki. W 1316 roku wydał swoją córkę za mąż za Takatokiego, który w wieku 14 lat objął stanowisko regenta, aby uzyskać status krewnego ze strony matki rodziny Tokuso z klanu Hojo. Prawowite dziecko Takakage poślubiło córkę Enki NAGASAKI, aby zostać krewnym Uchi-Kanrei (głowy rodziny Tokuso) w celu zwiększenia jego mocy.

We wrześniu 1324 r. ujawniono plan obalenia bakufu Kamakura przez cesarza Godaigo, a uczestnicząca w nim szlachta dworska została ukarana przez Rokuharatandai (inspektora). On i Enki NAGASAKI dokładnie przesłuchali Nobufusa MADENOKOJI, który został wysłany do Kamakury przez Imperatora Godaigo, aby wyjaśnić plan. Uważa się, że Nobufusa przestraszony Tokiakim wywołał drwiny. Kiedy stanowisko regenta zwolniło się po tym, jak Takatoki został mnichem w marcu 1326 r., Rodzina Nagasaki, która poleciła Kunitoki HOJO, syna kochanki Takatokiego, która była córką jego wasala, popadła w konflikt z ojcem żony Takatokiego, Tokiaki i Rodzina Adachi, która poleciła brata Takatokiego, Yasuie HOJO (Rebelia Karyaku). W konflikt zaangażowane były również inne rodziny Hojo. Kunitoki został ostatecznie uznany za prawowite dziecko Takatokiego.