Bezpłatny fragment - Rycerstwo polsko-litewskie

WSTĘP — - Odaję do rąk czytelnika moją kolejna książkę tym razem są to spisy rycerstwa polsko — litewskiego w średniowieczu. Jako pierwszy spis rycerzy z pod Grunwaldu, materiały zbierałem kilka miesięcy. Udało mi się odnalezc kilkadziesiąt nazwisk wraz z herbami. Kożystałem tu z prac Jana Długosza zwłaszcza z Banderi, drugim autorem był J.I. Kraszewski którego przeczytałem kilka prac związanych z tematem, następnym był W.J. Grandwilewski u którego w herbarzu znalazłem kilka nazwisk rycerzy grunwaldu, nie wiem, nieznam zródel tego autora gdyż nie podaje on ich przy danym nazwisku. Korzystałem też z różnch informacji genealogicznych, różnych rodzin. Przy następnym spisie rycerstwa z 1528 roku korzystałem z książki ПЕРЕПИСЬ ВОЙСКА właściwie która jest dostępna w sieci, uzupełniłem ten spis o spis wojska podlaskiego który jest bardzo podobny, jest to Wypisy heraldyczne z Ksiąg Poborowych

XVI w. woj. podlaskie F. Piekosińskiego z r. 1581. Są tam podobne nazwiska.

—

— ВЕЛИКОГО КЯЖЕСТВА ЛИТОВСКОГО

— 1528 ГОДА

— .Метрика вкл 523

— A co do tej Białoruskiej książki to przetłumaczyłem mniej więcej do połowy nazwiska z opisami, właściwie to translator a ja tylko poprawiłem. W książce tej jest sporo ciekawych materiałów, nie jest to reklama książki ale co ona zawiera, jest jeszcze inna praca też bardzo ciekawa; Popisy Wojskowe Pospolitego Ruszania Wielkiego Księstwa Litewskiego 1524 — 1566 wstęp i opracowanie Gadiminas Lesmaitis jest to praca warta uwagi.

—

— S P I S GRUNWALDZKI 1410 PAKOSZ BYTRZANOWSKI h. AMADEJ /starykoń

BYSTRZANOWSKI lub BYSTRZONOWSKI h. STARYKOŃ. Hrabiowie i szlachta.Senator w rodzinie, Kajetan, kasztelan buski 1785 r., a małogoski 1786—1796 r.

Dawna rodzina w wojew. krakowskiem, wzięła nazwisko od wsi Bystrzanowice, w pow. lełowskim. Laczko 1399 r., Pakosz 1419 r., Stanisław, dziedzic wsi Przybinow 1465 r., Paweł 1494 r. i inni cytowani w aktach krakowskich. Jan, dziedzic wsi Bystrzanowice 1404 r., fundował przy ko-ciełe parafialnym w Lelowie grób familijny dla swej rodziny. N. żyjący około 1690 roku, dziedzic dóbr Cielętniki i Bystrzanowice, umierając, pozostawił z pierwszego małżeństwa dwóch synów, a obawiając się, aby druga żona nie straciła majątku, gotówkę, jaką miał, zostawił trzem z zaufanych swoich poddanych, zobowiązawszy ich, aby tę oddali jego synom, gdy do lat przyjdą, z czego też oni wywiązali się święcie. Z tych braci, Józef, umierając, przekazał cały swój i brata majątek swemu krewnemu Sebastyanowi. JAKUB SKARBEK Z GÓRY h. AWDANIEC {ABDANK}/

Skarbek Jakub z Góry h. Awdaniec (zm. 1438), rycerz, poseł Władysława Jagiełły do Turcji. Niepewne są ustalenia dotyczące jego pochodzenia terytorialnego, gdyż Góra, z której się pisał, mogła leżeć zarówno w Wielkopolsce, jak i na terenie Małopolski. Najprawdopodobniej S. pochodził z Gór Wysokich Sandomierskich, gdzie poświadczone są posiadłości Awdańców Buczackich, z którymi jego rodzina była powiązana.

Pierwsza wiadomość o S-ku pochodzi z r. 1408. Był wówczas uczestnikiem zbrojnej wyprawy króla węgierskiego Zygmunta Luksemburskiego do Bośni. Jan Długosz wymienił go wśród «znakomitych i dobrze znanych» polskich rycerzy, wspomagających wojska węgierskie. Być może obecność Polaków u boku Zygmunta wiązała się z ogłoszoną w r. 1407 przez niego i papieża Grzegorza XII krucjatą przeciw Turkom, do której jednak nie doszło. S., nie należący, jak można sądzić, do szczególnie znacznej czy zamożnej rodziny, mógł na Węgrzech poszukiwać możliwości awansu. Prawdopodobnie pozostał tam po wojnie bośniackiej do r. 1410, kiedy to wraz z innymi rycerzami polskimi wymówił służbę Zygmuntowi Luksemburskiemu w związku z jego wrogą polityką wobec Polski w dobie wojny z zakonem krzyżackim. S. uczestniczył w bitwie pod Grunwaldem w gronie najznakomitszych rycerzy chorągwi ziemi krakowskiej i wziął do niewoli walczącego po stronie krzyżackiej ks. szczecińskiego Kazimierza, co niewątpliwie przyczyniło się do wzrostu jego sławy i majątku. SKARBEK Z GÓRY h. ABDANK / Podobnie jak Jakub z Góry pewnie jego ojciec brał udział w tej bitwie.

ROKUTY WOŁOCZKO h. ABDANK /PODKOMORZY LWOWSKI 1437 r. Jednym z bojarów, którego objął proces tej swoistej adopcji był Piotr Wołoczko Rokutowicz (Rokuty). Do herbu przyjął go Henryk z Rogowa herbu Działosza — szlachcic z Wielkopolski. Stąd późniejsze błędy w określaniu miejsca pochodzenia Wołoczki Rokutowicza, któremu przypisywano pochodzenie z Kłodna w Wielkopolsce. Wraz z Henrykiem z Rogowa herbu Działosza uczestniczył Rokutowicz u boku króla Władysława Jagiełły z Krzyżakami w bitwie pod Grunwaldem, a później brał udział w wyprawach wojennych Władysława Warneńczyka. Otrzymał za to oprócz Świerż i Doruhuska w ziemi chełmskiej jeszcze kilka wiosek w innych okolicach. Przydomek „z Kłodna” pochodził prawdopodobnie od jednej z otrzymanych wsi królewskich w pobliżu Lwowa.

W rękach Wołoczków (Wołczków) Świerże pozostały do początku XVII wieku. Wtedy to syn Anny z Wołoczków — Jan Chmiel — zapisał Świerże księżnej Barbarze Koziczynie. Później właścicielami miasta były rodziny Olędzkich i Rulikowskich. WYGAND CIOŁEK h. CIOŁEK Zapewne ktoś z rodziny Andrzeja może jego ojciec lub brat. Brał udział w bitwie Grunwaldzkiej.

ANDRZEJ CIOŁEK h.CIOŁEK /(ur. ok. 1380, zm. 1448) — polski rycerz, właściciel dóbr Kabaty, starosta halicki, podkomorzy sandomierski, starosta sandomierski, starosta generalny Wielkopolski.

IMRAM CZULICKI h. CZEWOJA /rycerz herbu Czewnia z okolic Luborzycy niedaleko Krakowa, uczestnik bitwy grunwaldzkiej. Jeden ze znaczniejszych rycerzy wymienionych przez Długosza w bitwie pod Grunwaldem po stronie polsko-litewskiej.

BIENIASZ GOWORZYŃSKI h. DĘBNO / KANONIK KRAKOWSKI Tyle o nim wiemy. ZBIGNIEW CZAJKA h. DĘBNO/Herb Zbigniewa Czajki był taki sam jak biskupa krakowskiego — Zbigniewa Oleśnickiego. Nie można zatem wykluczyć, że Zbigniew Czajka i biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki byli spokrewnieni. Zbigniew Czajka służył królowi Jagielle w czasie bitwy pod Grunwaldem jako jeden z trzech giermków. Czajka niósł kopię królewską, Mikołaj Morawczyk dzierżył proporczyk z orłem białym na czerwonym tle, a Daniłko Rusinek łuk i sajdak królewski. DOBIESŁAW OLEŚNICKI h. DĘBNO/(Dobiesław z Oleśnicyi Sienna, Dobko z Oleśnicy) herbu Dębno (zm. 1440) — kasztelan wojnicki (1411—1433), lubelski (1433), sandomierski (1435), starosta krakowski (1438), podczaszy krakowski (1438—1439), wojewoda sandomierski (1438—1440) uczestnik bitwy pod Grunwaldem i dowódca oblężenia Malborka, budowniczy nowego zamku w Rymanowie, fundator kościołów. Protoplasta rodu Sienieńskich. Był bratem Jaśka Oleśnickiego, rycerzem króla Jagiełły, którego życie Maurycy Dzieduszycki porównuje do żywotów rycerzy z pieśni Ariosta. JAŚKO OLEŚNCKI h. DĘBNO/ Był starszym bratem Piotra i Dobiesława z Oleśnicy, ojcem Zbigniewa. Jako pierworodny odziedziczył po ojcu, łowczym krakowskim, rodową Oleśnicę w ziemi sandomierskiej. Swą karierę Jaśko i jego bracia zawdzięczali korzystnie zawartemu małżeństwu ich ojca, który ożenił się z Małgorzatą z domu KurozwęcJaśko z Oleśnicy pełnił funkcję starosty łęczyckiego, w 1404 roku sprawował urząd wojskiego w Lublinie. Wystawił kościół wielski murowany. Zmarł 21 stycznia 1413 roku. Pochowali go synowie Zbigniew i Jan w kościele świętego Krzyża na Łysej Górze. PIOTR OLEŚNICKI h. DĘBNO/ Piotr Oleśnicki był bratem Jaśka i Dobiesława oraz stryjem Zbigniewa. Mieszkał niedaleko Oleśnicy w Krzyżanowicach pod Pińczowem. Wszyscy trzej bracia wyruszyli na wojnę pod wspólnie wystawioną chorągwią. Dowodził nią Dobiesław. Przedostali się przez Grunwald i dotarli pod Malbork. Chorągiew Dobiesława pełniła straż przy działach, którymi ostrzeliwano zamek. Obrońcy dział zastąpili drogę napastnikom, stoczyli z nimi bitwę i ścigali uciekających aż pod sam zamek. Tam obrońcy zaczęli zrzucać gruz z korony murów. Z relacji Długosza wynika, że w tym czasie pojawił się Piotr Oleśnicki, łowczy sandomierski, co daje świadectwo temu, że był pod chorągwią Dobiesława.

W relacji Długosza drugi raz obaj bracia pojawiają się w drodze powrotnej z Malborka podczas zdobywania bronionego przez Krzyżaków w Radzynia Chełmińskiego. Zamek został zdobyty przez braci Dobiesława i Piotra. Nie są znane dalsze losy Piotra. Zmarł prawdopodobnie w tym samym czasie co Dobiesław — przed rokiem 1440 — jednak dokładna data jego śmierci nie jest znana.

Zbigniew Oleśnicki h. Dębno/ (ur. 5 grudnia 1389 w Siennie, zm. 1 kwietnia 1455 w Sandomierzu) — biskup krakowski w latach 1423–1455, od 1449 pierwszy kardynał narodowości polskiej, doradca Władysława II Jagiełły i Władysława III Warneńczyka, mówca. h. DĘBNO/

JAN CZELUSTKA h. DĘBNO/ lub JASTRZĘBIEC

zwany Krzywy ze Stradowa i Glinika, burgrabia krakowski (nominacja 1418, przysiągł 10 IV 1431, zm. 23 IV 1445/12 I 1450). MACIEJ CZELUSTKA h. DĘBNO / Maciej Czelustka h. Dębno (SP VII/2 1610, KL 58—1150, ZL I 31—139, II 141—278, IV 1—23, … z Poniatowej, h. Dębno. 6. D O 1 i W a: Dzik z Kadłuba (ib. 101), Liber benef. I. 423.

DZIK Z KADŁUBKA h. DOLIWA/ Z LUBELSKIEGO STANISŁAW JELITKO h. DOLIWA/ z Mokrska, Pilczycy i Gozdnej h. … Doliwa (zm.1484/5), kasztelan słoński i zapewne dobrzyński. NIEMSTA ZE SZCZYTNIK h. DOLIWA/ GOLUB prawdopodobnie Andrzej tylko herb się nie zgadza bo piszą h. Jastrzębiec JAN SZCZYCKI {SZCZITCZKY} h. DOLIWA / A stał u brzegu Szczycki Doliwa, który był z takich harców sławny, i gdy ruszył, uradowali się wszyscy. Ponieważ Szlęzak był przystanął, a ciężko zbrojny konia nierychło ścisnął, Doliwczyk nań natarłszy kopiją go z siłą wielką w ramię pchnął, tak że się zachwiał i własna mu z ręki na ziemię padła. Ponieważ Szczuckiego włócznia nie strzaskała się, dźwignął ją raz jeszcze, ugodził w pierś i Szlęzaka już ruszonego z siodła na ziemię obalił” J.I. KRASICKI JAN KRETKOWSKI h.DOŁĘGA /(ur. 1362, zm. 1433/1434) — kasztelan rypiński, kasztelan dobrzyński.

Syn Andrzeja Słupa z Wierzbicka, sędziego dobrzyńskiego, starosty łęczyckiego (zm. 1413/1415), wnuk Myślibora, sędziego dobrzyńskiego. Protoplasta rodu Kretkowskich herbu Dołęga.

Po bitwie pod Grunwaldem otrzymał od króla Władysława Jagiełły krzyżacki zamek w Bratianie. Początkowo ziemianin, następnie od 1412 cześnik dobrzyński. Jego syn był więziony jako dziecko przez Krzyżaków w Brodnicy. W latach (1418—1430) pełnił urząd kasztelana rypińskiego. W latach (1430—1433) piastował urząd kasztelana dobrzyńskiego.

Był obecny przy wystawieniu przez Władysława II Jagiełłę przywileju jedlneńskiego w 1430 roku.

Jego syn Jan Kretkowski (1400—1452) był kasztelanem kruszwickim i wojewodą brzeskokujawskim. PRZEDPEŁKO KROPIDŁOWSKI h. DOŁĘGA /Jest historyczna zgoda co do tego, że to Wielkopolanin, Przedpełko Kropidłowski herbu DOŁĘGA, pod koniec bitwy na polach grunwaldzkich rozbił jedną z chorągwi Św. Jerzego. w/g J. DŁUGOSZ HIŃCZA Z ROGOWA h./DZIAŁOSZA Może ojciec Henryka lub jego brat, bynajmniej ktoś z rodziny. MICHAŁ TRESKA h./ GRYF Uczestnik bitwy grunwaldzkiej. HENRYK Z ROGOWA h. DZIAŁOSZA / (? -1425), podskarbi koronny.

Był synem Hińczy z Rogowa podskarbiego Władysława Jagiełły i starszym bratem Hińczy z Rogowa (także podskarbiego). W czasie bitwy pod Grunwaldem należał do straży królewskiej. W latach 1413—1417 był krajczym nadwornym, od 1421 podskarbim nadwornym koronnym, później już podskarbim koronnym. MIKOŁAJ DĘBICKI h. GRYF / Mikołaj Dębicki herbu Gryf rusza na zwiad, żeby zorientować się w liczebności wrogiej armii. Dostają się jednak do krzyżackiej niewoli, Rycerze nie zdradzają rzeczywistej liczebności królewskiej armii, co więcej — zeznają, że w Koronowie znajduje się tylko niewielki oddział rycerzy z Wielkopolski, wspomagany przez okoliczne chłopstwo. W ten sposób wróg jest przekonany, że w Koronowie znajdują się o wiele mniejsze polskie siły, niż w rzeczywistości. J. DŁUGOSZ ZYGMUND Z BOBAWY h. GRYF / Pochodził z okolic Nowego Sącza, leżącego nad rzeką Białą. Na wojnę pruską Gryfici wystawili swoją chorągiew herbową, pod którą walczyli tylko oni. Na jej czele stał Zygmunt z Bobowej. Był zwyczajnym rycerzem bez tytułu. W bitwie pod Grunwaldem uczestniczył jako młody rycerz.

Dwadzieścia lat po wojnie został burgrabią krakowskim i podsędkiem (zastępcą) ziemskim krakowskim. JAROSŁAW Z IWNA h. GRZYMAŁA (ur. w drugiej połowie XIV w., zm. 1423) — rycerz polski, dyplomata, chorąży poznański, podkomorzy kaliski.

jego ojcem był prawdopodobnie Mroczek z Iwna, bratanek arcybiskupa gnieźnieńskiego Janusza Suchywilka. Na przełomie XIV i XV wieku przebywał w Kastylii, gdzie wsławił się w walkach z Saracenami.

Od lata 1406 dzierżył urząd chorążego poznańskiego. Cieszył się zaufaniem Władysława Jagiełły, przed wielką wojna z zakonem (1409 -1410), w ramach antykrzyżackiej akcji propagandowej udał się na czele poselstwa polskiego do Anglii. Jego zabiegi dyplomatyczne na dworze angielskim okazały się skuteczne, król Henryk, który dotąd wspierał Krzyżaków (wziął udział w wyprawie zakonu na Litwę w 1390) nie udzielił wsparcia braciom zakonnym a udział rycerstwa angielskiego w wojnie był niewielki.

W lipcu 1410 pod Złotowem dostał się do niewoli krzyżackiej, został potem wymieniony na wójta Nowej Marchii. W 1415 został mianowany podkomorzym kaliskim, wcześniej otrzymał starostwo nakielskie.

Jego zdolności dyplomatyczne były stale wykorzystywane przez Jagiełłę. Jarosław należał do głównych autorów przymierza z państwami unii kalmarskiej wymierzonego w zakon krzyżacki. Przygotowywał także traktat z Erykiem, królem Danii.

Jarosław z Iwna zmarł latem 1423. DOBEK Z WOJNICZ h. GRYF Nic nie wiadomo. w/g J. Długosza brał udział w bitwie. JAROSŁAW BRZOZOGŁOWY h. GRZYMAŁA/(zm. 1425) — rycerz polski, starosta bydgoski od 1410 r. kasztelan lądzki od 1422 r. Wywodził się z rodu Grzymałów. Za młodu przebywał wraz ze znakomitymi rycerzami polskimi[1] na Węgrzech, na dworze królewskim Zygmunta Luksemburskiego. Powrócił do Polski w 1410 r. na wieść o szykującej się wojnie z zakonem krzyżackim.

Brzozogłowy jako rycerz odgrywał dużą rolę w planach wojennych króla Władysława Jagiełły. W 1410 r. król przekazał mu starostwo bydgoskie w nadziei, że okaże się sumiennym i odważnym obrońcą powierzonego mu odcinka granicy kujawskiej w czasie wielkiej wojny z zakonem. Zadaniem starosty było prowadzenie akcji zaczepnej wobec Krzyżaków, by zmylić ich co do właściwego kierunku marszu armii królewskiej.

W lipcu 1410 r. Brzozogłowy dokonał wypadu pod Świecie, wciągnął w zasadzkę i zniósł oddział Krzyżaków wysłany z tamtejszego zamku. DOMARAD KOBYLEŃSKI h.GRZYMAŁA /OSZACOWANE LATA ŻYCIA TO 1343 r. DO 1463 r., żona JADWIGA WINKA Z KRAKOWA, BRAT JAKUB, MARCIN, GRZYMAŁA w/g GENI. JAKUB KOBYLEŃSKI h. GRZYMAŁA / Urodz.1341 zgon 20 maj 1454 r. bezpotomny, brat Jan Kobyleński, ojciec Przesław matka Małgorzata Kobylińska. ŻERNICKI h GRZYMAŁA / ISTNIEJE NA OBRAZIE MATEJKI PO ZATYM NIC NIE WIEMY O NIM/OPRUCZ TEGO ŻE WYMIENIA GO SAM J. DŁUGOSZ. PIOTR CEBROWSKI h. HOŁOBOK /URODZ. 1365 ZM. 1425 r.SYN PIOTR CEBROWSKI, MATKA FENNY, OJCIEC PIOTR BRAT JAN {WŁOCH} CEBROWSKI WSZYSCY Z CEBRA w/g GENI JAN CEBROWSKI h. HOŁOBOK /Zapewne brat Piotra albo syn. Napewno brał udział w bitwie pod Grunwaldem. MIKOŁAJ BIELAWSKI h.JELITA / KOZLEROGI — WYMIENIA GO JAN DŁUGOS W SWOJEJ LIŚCIE WOJOWNIKÓW GRUNWALDZKICH. FLORIAN Z KORYTNICY h.JELITA /KASZTELAN WIŚLICKI — (ur. w II połowie XIV wieku — zm. nie wcześniej r. 1430) — średniowieczny rycerz oraz możnowładca polski, podczaszy sandomierski, starosta lwowski, kasztelan wiślicki.

Brał udział w Bitwie pod Grunwaldem, dowodząc 48. chorągwią. W 1430 podpisał przywilej jedlnieński. W 1413 r. wystawił w Korytnicy drewniany kościół parafialny[1] pw. św. Jana Chrzciciela.

W krakowskich księgach sądowych z lat 1389–99 zapisany jest spór Floriana z Korytnicy z krakowską mieszczką Katarzyną o 13 grzywien. OPR. WŁASNE DZIWISZ MARZACZKI h.JELITA /BYL PRZYBOCZNYM PRZY WŁADYSŁAWIE JAGIELLE ZALICZAŁ SIĘ DO ELITY. SIANKA Z RUDKA h. KOPASINA / URODZ. 1386 r. Wymieniony przez Długosz, prawdopodobnie na imię miał Mikołaj. BUDEK Z ZABORZA h. KOPASINA/

Budek z Zaborza, o którym Długosz wspomina, że się odznaczył pod Koronowem, już 1424 r. pisze się

zapewne FLORIAN.

z Natkowic i świadczy w Przemyślu; w 1436 roku Podczaszy Przemyski,

zostawił syna Jana Budka 1436 r.

Córką Budka musiała być Fenna

Janowa Stogniewowa z Rzeszowa, która procesuje 1443 r

Jan Budek zabezpieczył 1446 r.

żonie swej Małgorzacie 300 grzywien posagu i wiana na Natkowicach i Małkowicach, w ziemi przemyskiej.

Małgorzata w 1461 r. jest już 2-o v. za Adamem z Orzka, 2-o v.,ma także dzieci i stryja Stanisława Sikorskiego.

FLORIAN DARIUSZ ZAMOJSKI h. JELITA

Brał udział w bitwie Grunwaldzkiej w/g Waldemara J.Grandwilewskiego

ALEKSANDER GORAJESKI z Goraja h. KORCZAK /Był synem Iwana z Klecia, a bratankiem Dymitra z Goraja (Dymitra Gorajskiego), podskarbiego, a później marszałka koronnego, który nie mając synów, zapisał część swych dóbr 4 bratankom. Aleksander otrzymał Goraj z przynależnymi wsiami.

zm. po 1448 r..

Aleksander brał udział w wielkiej wojnie z Krzyżakami 1409—1411 i bitwie pod Grunwaldem, gdzie według Kroniki Jana Długosza stał na czele trzeciej chorągwi. Później walczył też w bitwie pod Koronowem w 1410, i jak stwierdza Jan Długosz należał do najwaleczniejszych rycerzy.

Ostatnia wiadomość o nim pochodzi z 11 lutego 1448, gdy występował jako świadek w sądzie we Lwowie. Pozostawił 4 synów: Jana, Mikołaja, Aleksandra i Andrzeja. PIOTR KORCZBOG h. KORCZBOK/ (zmarł 1438), podkomorzy poznański. Rodzina pochodziła wg Długosza z Miśni, znana w XIII w. na Śląsku, a od połowy XIV w. również na pograniczu śląsko-wielkopolskim. W początkach XV w. widzimy K-a w centralnej Wielkopolsce, jako właściciela dawnej posiadłości Łodziów: Trzebawia pod Poznaniem, o który jeszcze w r. 1403 procesował się z Łodzicem, kasztelanem poznańskim Mościcem ze Stęszewa. Był zapewne potomkiem Mikołaja Korzboka, od r. 1366 posiadacza wójtostwa w Święciechowej nad śląską granicą. PIOTR MADALIŃSKI h. LARYSZ/Był także w orszaku przybocznym Władysława Jagiełły, wiemy że kupił wieś Niedzielsko pod Wieluniem od Jana Długosza. Miał synów Mikołaja i Piotra. WINCENTY Z GRANOWA h. LELIWA/Wincenty Granowski (również jako Wincenty z Granowa, Wincenty Pilecki) herbu Leliwa (ur. ok. 1370, zm. 12 grudnia 1410) — podstoli poznański, kasztelan nakielski (1387) i śremski i starosta generalny Wielkopolski, dyplomata, znawca spraw krzyżackich, dowódca chorągwi w bitwie pod Grunwaldem, zarządca Torunia.

Brał udział w wielu poselstwach. Był właścicielem miasta Śrem z okolicami i wielu innych posiadłości. W 1409 roku był właścicielem Łańcuta i Ilkowic (powiat tarnowski). Sukcesy zawdzięczał nie tylko wrodzonym zdolnościom, ale jego pozycję na dworze królewskim umocniło około 1398 roku małżeństwo z Elżbietą z Pilczy — córką Toporczyka Ottona z Pilczy. Po małżeństwie z Elżbietą, z którą miał wziąć w posagu Pilicę, miał zacząć się pisać Pileckim.

Wincenty z poprzedniego małżeństwa miał 3 synów: Mikołaja, Andrzeja i Blizbora, a z Elżbietą synów: Ottona i Jana oraz córki Jadwigę i Elżbietę. Dzieci te przez małżeństwa weszły w koligacje z najpotężniejszymi rodami Rzeczypospolitej. Został otruty w 1410 r. z polecenia Krzyżaków. Wdowa po nim poślubiła króla Polski Władysława Jagiełłę. SPYTKO Z JAROSŁAWIA h. LELIWA/Spytek I Jarosławski herbu Leliwa (ur. ok. 1367, zm. w 1435) — wojewoda sandomierski od 1433, starosta generalny Rusi w 1422, uczestnik bitwy pod Grunwaldem w 1410.

Syn Jana z Tarnowa i Katarzyny Tarnowskiej.

Był właścicielem Jarosławia i Bełżec. W 1424 założył starostwo w Leżajsku.

W XIV wieku poślubił Sandochnę ze Zgłąbienia, z którą miał pięcioro dzieci:

Jan Jarosławski

Rafał Jarosławski z Przeworska

Spytek II Jarosławski

Jadwiga Jarosławska z Leżajska

Katarzyna Jarosławska lub Jarzębina Jarosławska JAN Z TARNOWA h. LELIWA/ Wojewoda Krakowski — Jan Tarnowski h. Leliwa

Jan Tarnowski, także Jan z Tarnowa (1367, Tarnów — 17 sierpnia 1433, Tarnów) — polski szlachcic herbu Leliwa, wojewoda krakowski od 1409.

Syn Jana z Tarnowa i Katarzyny.

Był dziedzicem Tarnowa i Wielowsi. W 1409 został wojewodą krakowskim. Walczył w bitwie pod Grunwaldem w 1410.

Żonaty z Elżbietą ze Sternberka, miał z nią 6 dzieci, w tym pięciu synów:

* Jan Amor Maior Tarnowski (zwany także Starszym) — zginął w bitwie pod Warną (1444) * Jan Gratus Tarnowski — zginął w bitwie pod Warną (1444) * Jan Felix Tarnowski — wojewoda lubelski * Jan Amor Iunior Tarnowski — m.in. wojewoda krakowski i sandomierski * Jan Rafał Nieustąp — kanonik krakowski, łęczycki i przemyski, zm. po 1480 WOJCIECH MONIWID h. LELIWA Brał udział w bitwie Grunwaldzkiej w/g Grandwilewskiego. MROCZKO Z ŁOPUCHOWA h. LESZCZYC / /Mroczek z Łopuchowa h. Leszczyc (zm. między r. 1427 a r. 1429), starosta babimojski, powidzki. Był, być może, synem Żegoty z Łopuchowa (w dawnym pow. poznańskim, koło Murowanej Gośliny) i jego żony Machny. Przez siostrę (ciotkę?) Katarzynę z Łopuchowa (matkę kanonika poznańskiego Mirosława, Bieniaka, Bodzęty i Pietrasza z Bytynia oraz Niemierzy z Kiszewa) spowinowacony był z wielkopolskimi Łodzicami. Jako zaufany królewski wystąpił w r. 1410 podczas wielkiej wojny krzyżackiej: po bitwie grunwaldzkiej otrzymał od króla w zarząd zamek Przezmark. Długosz notuje, że M. zagarnął zgromadzone tam liczne skarby krzyżackie i że zapewne inspirował zamordowanie spisującego te skarby pisarza królewskiego Jana Sochy. KRYSTYN KOZIEGŁOWSKI / GIEBUŁTOWSKI / h. LIS / (zm. przed 7 maja 1437 roku) — kasztelan sądecki w latach 1419–1437, sędzia ziemski sądecki w latach 1412–1427, tenutariusz kolski i przedecki.

Początkowo należał do stronnictwa andegaweńskiego, a następnie znalazł się w stronnictwie dworskim Jagiełły.

Był synem podkomorzego krakowskiego Mściwoja z Kwiliny. Jego debiut polityczny przypadł na okres bezkrólewia po śmierci króla Ludwika Węgierskiego, kiedy to w roku 1383 wraz ze Ściborem ze Ściborzyc oraz Janem Oswaldem z Płomykowa najechali dobra należące do arcybiskupa Bodzanty, tj. Turek i Grzegorzew. W roku 1384 brał on czynny udział w zjeździe w Radomsku.

15 lipca 1410 r. dowodził on czterdziesta drugą chorągwią w bitwie pod Grunwaldem. Chorągiew ta wystawiona była jego własnym kosztem z jego herbem Lis na sztandarze. Krystyn był sygnatariuszem aktu unii wileńsko-radomskiej w 1401 roku, a w roku 1413 unii horodelskiej, gdzie przyjął do swojego herbu Lis kasztelana trockiego Sunigałłę.

3 lipca 1431 roku, w czasie wyprawy łuckiej wysłał listy wypowiednie wielkiemu księciu litewskiemu Świdrygielle z obozu wojskowego w Bystrzycy na ziemi lubelskiej[1].

Żoną Krystyna z Koziegłów była Katarzyna Borkówna (1388—1416) wywodząca się z jednej z najbogatszych rodzin wśród krakowskiego mieszczaństwa, córka członka królewskiej rady i stolnika sandomierskiego Jana Borka. Jedynym znanym dzieckiem z tego małżeństwa był ich syn Krystyn II z Koziegłów. JAKSA Z TARGOWISKA h. LIS /Pochodził spod Krosna. Na bitwę pod Grunwaldem szedł pod chorągwią wielką ziemi krakowskiej, która przedstawiała białego orła na czerwonym tle. Prowadził ją Zyndram z Maszkowic. Szedł on w jednym szeregu z Zawiszą Czarnym pośród najsławniejszych rycerzy.

Jaksa z Targowisk przyczynił się do uratowania chorągwi w momencie, gdy została upuszczona przez chorążego Marcina z Wrocim, ŚWIĘTPOEŁEK Z ZAWADY h.LIS /

Świętopełk z Bechcic, Irządz, Zawady h. Lis Brał udział w bitwie grunwaldzkiej.

Data urodzenia: oszacowano na lata od 1314 do 1434

ŚMIERĆ około 1447 (zamordowany przez rozbójników śląskich)

Najbliższa rodzina:

Syn Stefan — Szczepan z Bechcic, Irządz h. Lis i Elżbieta

Żona Jadwiga z Zawady, Irządz h. Lis; Szczepan Świętopełk z Zawady, Irządz z Bechcic, Irządz, Korzkwi h. Lis; Stanisław Świętopełk z Zawady z Bechcic, Irządz h. Lis i Zofia Świętopełk z Bechcic, Irządz h. Lis

Brat dla Klemens z Bechcic, Irządz Bechcicki vel Bachcicki h. Lis; Stefan — Szczepan z Bechcic, Irządz h. Lis; Katarzyna z Bechcic, Irządz h. Lis; Anna z Bechcic, Irządz h. Lis i? Małgorzata z Bechcic, Irządz h. Lis

Rodzeństwo przyrodnine dla Świętosława Ewa z Bechcic, Irządz h. Lis PIOTR Z GNIEWĘCINA h. LIS Brał udział w bitwie Grunwaldzkiej w/g Grandwilewskiego MSZCZUG ZE SKSZYNNA h. ŁABĘDZ/ Mściwoj ze Skrzyńska, herbu Łabędź (zm. 1446) — rycerz wojsk króla Władysława II Jagiełły walczących pod Grunwaldem z Krzyżakami, który prawdopodobnie zabił wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena. Był rycerzem przedchorągiewnym w chorągwi nadwornej (cubiculariorum).

Według Długosza to Mszczuj powiadomił króla Jagiełłę o śmierci na polu bitwy wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena. Wedle hipotez, właśnie on miał pokonać w walce samego mistrza. Zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem rycerskim, po bitwie poddani rycerstwa przeczesywali pole bitwy w poszukiwaniu łupów. Giermek Mszczuja, Jurga, miał zjawić się u swego pana ze złotym relikwiarzem (pektorałem), zawierającym cenne relikwie, należącym wcześniej do Ulricha von Jungingena. Również znalezienie ciała mistrza możliwe było dzięki wskazówkom Mszczuja, co wskazuje na to, iż rycerze ci spotkali się na polu bitwy.

Brał udział w bitwie pod Koronowem 10 października 1410, w której miał się przyczynić do zwycięstwa nad Krzyżakami.

W 1412 uczestniczył w poczcie króla Władysława II Jagiełły w czasie wizyty na Węgrzech, gdzie brał udział w turniejach rycerskich w Budzie razem z innymi sławnymi rycerzami polskimi.

W 1428 Mszczuj wziął udział w wyprawie Wielkiego Księcia Witolda na Nowogród Wielki, w 1431 uczestniczył w wyprawie Władysława II Jagiełły przeciwko zbuntowanemu Wielkiemu Księciu Litewskiemu Świdrygielle. Brał udział w oblężeniu Łucka. W 1432 dowodził posiłkami polskimi dla nowego Wielkiego Księcia, Zygmunta Kiejstutowicza w wojnie przeciwko obalonemu księciu Świdrygielle. NABRAM WALDORF h. NABRAM W/G GRANDWILEWSKIEGO BRAŁ UDZIAŁ W BITWIE GRUNWALDZKIEJ. MIKOŁAJ KIEŁBASA h.NAŁĘCZ/ Rycerz herbu Nałęcz z Tymieńca pod Kaliszem, uczestnik bitwy grunwaldzkiej. Zmarł po 1435 r. Walczył pod chorągwią dworzan królewskich. Podczas bitwy pod Grunwaldem chorągiew ta znajdowała się blisko punktu dowodzenia króla. Chorągiew stała w pogotowiu, żeby móc włączyć się do bitwy w krytycznym momencie. Kiedy Jagiełło liczył już na odwrót wroga, spostrzegł, że do walki przystąpiło szesnaście chorągwi ze strony krzyżackiej. Król dał znać, by sekretarz Zbigniew Oleśnicki wezwał na pomoc chorągiew dworzan, czekającą w pogotowiu. Zbigniew Oleśnicki poinformował stojącego blisko pierwszego z brzegu rycerza — Mikołaja Kiełbasę. Mikołaj Kiełbasa odepchnął Zbigniewa Oleśnickiego machnięciem miecza, wołając: „nieszczęśniku, czyż nie widzisz, że wróg uderza na nas? A ty nas zmuszasz, byśmy walki poniechali, która już nad nami wisi i króla szli Bronić! Toż to tak, jak z szeregów uciec i tył podać wrogowi, a w razie załamania się naszych — i siebie i króla wydać na niebezpieczeństwo!”.

Szybko zwinięto chorągiew króla, którą za nim noszono, żeby nie zdradzać jego obecności. Rycerze króla osłaniali króla, otaczając go ciaśniej swoimi końmi. WOJCIECH MALSKI h.NAŁĘCZ/

Malski Wojciech h. Nałęcz (zm. 1454), wojewoda łęczycki, namiestnik królewski na Wielkopolskę. Pochodził zapewne z jednowioskowej szlachty, z Małego nad Nerem w Łęczyckiem; był może synem Bartłomieja Malskiego, u schyłku XIV w. łęczyckiego komornika sądowego. Z braci M-ego, współdziedziczących z nim Małe, znamy Mikołaja (potem kanonika wieluńskiego) oraz Wincentego; trzeci Malski (wg tzw. Constitutiones Lancicienses) zginął na Litwie. Karierę rozpoczął M. dotarłszy na dwór Zygmunta Luksemburskiego, gdzie został zapewne rycerzem nadwornym. W r. 1410, na wieść o zbliżającej się wojnie, wraz z grupą innych Polaków (m.in. Zawiszą Czarnym), wrócił do kraju. Brał zapewne udział w bitwie grunwaldzkiej, odznaczył się pod Koronowem; za zasługi wojenne otrzymał jeszcze t. r. w zarząd Grabiny, a potem, po nagłej śmierci Jaśka Sokoła, zamek w Radzynie, który skutecznie obronił, wraz z Dobkiem Puchałą przed wojskami Henryka Plauena. W r. 1412 towarzyszył Władysławowi Jagielle na Węgry, gdzie uczestniczył jako jeden z polskich rycerzy w głośnym turnieju budzińskim.

Wiosną 1413 otrzymał M. starostwo konińskie w Wielkopolsce, które posiadał jeszcze 4 VI 1414; w następnych latach (przed 25 V 1416) przeszedł na star. dobrzyńskie. Tutaj zbliżył się do spraw krzyżackich: świadkował na dokumencie przedłużenia pokoju z Krzyżakami, wystawionym przez Jagiełłę w Inowrocławiu 25 V 1416. SĘDZIWÓJ OSTRORÓG h.NAŁĘCZ/ (zm. 1441) — wojewoda poznański, starosta generalny Wielkopolski. Sędziwój Ostroróg herbu Nałęcz (ok. 1375 — 1441) — wojewoda poznański od października 1406 do 1441 roku; w latach 1426—1432 był starostą brzesko-kujawskim, a następnie starostą generalnym Wielkopolski. Syn kasztelana santockiego Dziersława Grocholi i jego żony Burnety. JAN SOCHA h. NAŁECZ/ Był pisarzem królewskim.

Socha Abraham (właściwie Abraham zw. Socha) h. Nałęcz (ok. 1355–1399), wojewoda płocki. Pochodził z rodu mazowieckich Nałęczów. Był synem bliżej nieznanego Sędziwoja, miał dwóch braci: Jaśka Fortunę występującego w źródłach od r. 1392, który w l. 1405–21 piastował urząd podsędka, a od r. 1414 rządcy zakroczymskiego w księstwie czersko-warszawskim, oraz nieznanego z imienia, poświadczonego w źródłach tylko raz w r. 1420. S. pisał się ze Szczytna w ziemi zakroczymskiej, Borkowa w ziemi płockiej, Długiego w ziemi dobrzyńskiej, posiadał też Śniedzanowo na Mazowszu płockim i Zarzyczewo w ziemi dobrzyńskiej.

Pierwsza wzmianka źródłowa związana jest z ks. dobrzyńskim Kazimierzem Bogusławowicem; został wymieniony wśród świadków na jego dokumencie wystawionym w Koronowie między r. 1374 a 1376. DOBROGOST Z SZAMOTUŁ h.NAŁĘCZ/

Data urodzenia: około 1390 r.

ŚMIERĆ 1453 r. (Najbliższa rodzina:

Syn Sędziwój „Świdwa” Dzwonowski h. Nałęcz, z Dzwonowa i Saska Dzwonowska, z Szamotuł

żona Elżbieta Szamotulska, z Goraya

Ojciec dla Beatrycza Melsztyńska; Anna Jarosławska; Jan Szamotulski h. Nałęcz, Sr.; Katarzyna Beata Górka; Piotr Świdwa-Szamotulski h. Nałęcz i 1 inny/a

Brat Wincenty Szamotulski h. Nałęcz i siostra Katarzyna ze Stęszewa.

Generał, kasztelan Poznań (1436), podkomorzy Kalisz (1423), starosta generalny Wielkopolska,, podkomorzy kaliski 1423 r., starosta generalny wielkopolski 1430, 1432, 1439 r., kasztelan poznański 1436 r. h. Nałęcz JAN WARSZOWSKI h. NAŁĘCZ/ W bitwie pod grunwaldem zaliczany jest do najleprzych rycerzy którzy idą w pierwszym szeregu. MIKOŁAJ Z CZARNKOWA h. NAŁECZ /Mikołaj Czarnkowski h. Nałęcz

podczaszy kaliski, 1413 — sędzia poznański

Data urodzenia: około 1370

Najbliższa rodzina:

Syn Jan (Jan Sędziwój) Czarnkowski h. Nałęcz

Ojciec Jan Czarnkowski h. Nałęcz;??? Kasper z Dębe Czarnkowski h. Nałęcz;??? Katarzyna [1438] żona Macieja z Wąsoczy Ujskiego i??? Helena [1438] z Czarnkowa, Dębe żona Zygmunta z Margonina

Brat Sędziwój zwany Kantor Czarnkowski h. Nałęcz i siostra Helena Danaborska. JAN GOŁY Z KLISZOWA h.NIECZUJA/ Znakomity polski rycerz pochodził z kieleckiego. PAWEŁ ZŁODZIEJ h.NIESOBIA / POCHODZIŁ Z BISKUPIC. Paweł (Paszko) zwany Złodziej, z Biskupic i Pilchowic herbu Niesobia[1] (? — zm. między 1445 — 1447) — rycerz, uczestnik bitwy pod Grunwaldem, miecznik krakowski, kasztelan małogoski, starosta biecki, kasztelan zawichojski, przez Jana Długosza nazwany rycerzem hiszpańskim. Był synem kasztelana bieckiego Pawła zwanego Złodziejem z Pilchowic. Matka pochodziła z rodu Lubowlitów. Miał kilkoro rodzeństwa[3]. Jego ojciec (zm. 1403) poparł elekcję Jadwigi i był stronnikiem Władysława Jagiełły. Przed 1389 wszedł w posiadanie Biskupic koło Melsztyna (pisał się odtąd z tej wsi). Ponadto posiadał Piekary w powiecie proszowickim. Był także właścicielem domu w Krakowie.

do 1403 — określany jest jako Paweł Złodziej junior, w odróżnieniu od żyjącego jeszcze ojca,

1408 — Król Władysław Jagiełło zapisuje Pawłowi 100 grzywien na wsiach Pilchowice i Biskupice,

15 lipca 1410 — bierze udział w bitwie pod Grunwaldem, jako jeden z dziewięciu rycerzy stoi w pierwszym szeregu przed rycerstwem elitarnej chorągwi ziemi krakowskiej (należy do rycerzy przedchorągiewnych). Jan Długosz w Rocznikach podczas opisywania chorągwi wielkiej ziemi krakowskiej wymienia tych rycerzy: W pierwszym szeregu i na czele stanęło w niej wedle dostojeństwa i zasług dziewięciu rycerzy, a mianowicie: Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima, Florian z Korytnicy herbu Jelita, Domarat z Kobylan z rodu Grzymalitów, Skarbek z Góry herbu Habdank, Paweł Złodziej z Biskupic herbu Niesobia, Jan Warszowski herbu Nałęcz, Stanisław z Charbinowic herbu Sulima i Jaksa z Targowiska herbu Lis. OPRACOWANIE WŁASNE JAN ODROWĄŻ ZE SPRAWY h. ODROWĄŻ/ XV w. — 1485-03-21 ZMARŁ, BYŁ WOJEWODĄ.

Odrowąż Jan ze Sprowy h. Odrowąż (zm. 1485), wojewoda ruski. Był synem Piotra, woj. ruskiego młodszym bratem Andrzeja, woj. ruskiego. Jak dowodzą tego dalsze losy O-a, otrzymał on w młodości staranne wykształcenie. Na arenie politycznej wystąpił po raz pierwszy w sprawie o sukcesję po bracie Andrzeju (zm. 1465). Wobec stanowczej postawy panów i szlachty ruskiej oraz mieszczan lwowskich król Kazimierz Jagiellończyk wykupił z rąk O-a zastawione jeszcze u jego brata Andrzeja ziemie lwowską, żydaczowską i miasto Gliniany. Pieniądze uzyskano z nadzwyczajnego i dobrowolnego podatku nałożonego na Ruś, co znalazło pełne poparcie ludności, protestującej wobec planu oddania O-owi starostwa lwowskiego na poczet królewskich długów. W rezultacie O. utrzymał jedynie Samborszczyznę, gdzie w następnych latach, poprzez skupywanie sołectw, wykup zastawów i dalsze pożyczki królowi, umacniał swoją pozycję. W r. 1467 O. pożyczył królowi 200 kóp gr zabezpieczonych na Samborze. JAN REJ Z NAGŁOWIC h. OKSZA/ ZNAKOMITY RYCERZ POLSKI, BYŁ PRADZIADKIEM MIKOŁAJA REJJA PISARZA TEŻ HERBU OKSZA I TAKŻE Z NAGŁOWIC. W 1434 r. wieś była własnością Jana Reja, sędziego sandomierskiego. Jego syn Mikołaj, pisał się na Nagłowicach i Topoli. W 1465 r. wziął on w zastaw wsie Żerniki i Brzeźno za 1000 czerwonych złotych. Po jego śmierci przed 1497 r., wieś przeszła na własność jego żony Barbary oraz synów Piotra i Stanisława. Piotr jako dziedzic Nagłowic wymieniony został jeszcze w źródle z 1537 r. Jego brat Stanisław przeniósł się na Ruś i osiadł w Żurawnie nad Dniestrem. DZIERSŁAW WŁOSTOWSKI h. OKSZA/Dziersław Włostowski (Dziersław z Włostowic, Dersław Włostowski) herbu Oksza (zginął 10 listopada 1444 w bitwie pod Warną) — polski rycerz, szlachcic, dworzanin królewski urzędnik Królewstwa Polskiego. Uczęstniczył w bitwie pod Grunwaldem w 1410, wtedy m.in. twierdził królowi Władysławowi II Jagiełłe, że on widział dwie chorągwie wrogów. Występował jako świadek w przywilejach księcia Świdrygiełły. W latach 1430–1432 był starostą sądeckim. Uczęstniczył w konfederacji Spytka z Melsztyna. Jan Długosz podawał, że Piotr Polak został odwołany ze starostwwa podolskiego przed wyjazdem króla Władysława III na Węgrzy. Jednak źródła współczesne zdają się wskazywać że w tym czasie starostwwo podolskie zostało odjęte Dziersławowi Włostowskiemu. Jako starosta kamieniecki uczęstniczył w bitwie pod Warną 10 listopada 1444, kiedy zginęło wielu znamienitych rycerzy i dostojników, m.in. Dziersław Włostowski, bracia Tarnowscy, Stanisław syn Zawiszy z Garbowa, starosta lwowski Spytek Jarosławski, dworzanin królewski Paweł Wojnicki z Sienna. ANDRZEJ BROCHOCKI h. OSSORYA/ Długosz wnosi Andrzej Brohotsky symbolem Osorio rozkazem transportowania jednej chorągwi w grunwaldzkiej walce. PIOTR CHEŁMSKI h. OSTOJA / Piotr albo Pietrasz, dzielny wojownik z Krzyżakami, zaświadcza 1414 r. szlachectwo swego współherbownika. Z pierwszej, nieznanej nam żony.

Miał Piotr synów: Jana i Ścibora; drugą jego żoną była Tarnocha 1445 roku. Dozwoliwszy synowi Ściborowi w 1441 r. zabezpieczyć na połowie swoich majątków posag żony Anny, wdowy po Janie Straszu, wydzielił w 1445 r. synowi Janowi połowę Woli, Przegorzał i Bielan. Scibor, właściciel Ponieca 1453 r.; w tymże roku Kazimierz Jag. potwierdził mu prawo pobierania cła w temże mieście. Ścibor, sędzia ziemski poznański 1469 r., poprzednio podkomorzy i generał wielkopolski, zostawił syna Marcina, który przyrzeka 1471 r. wypłacić posag ciotce swej Jadwidze, żonie Jana z Potkany, wojskiego stężyckiego, przyczem ręczą za niego.

Dobiesław Rokosz z Koszyc h. Ostoja

Brał udział w bitwie Grunwaldzkiej w/g Grandwilewskiego

WŁADYSŁAW II JAGIEŁŁO KRÓŁ POLSKI O NIM WIELE NAPISANO.

WITOLD ALEKSANDER WIELKI KSIĄŻE LITEWSKI

ŚWIDRYGIEŁŁO BOLESŁAW KSIĄŻE LITEWSKI h. Grzymała

LINGWEN SEMEN OLGIERDOWICZ KSIĄŻE LITEWSKI h Pogoń litewska

ZYGMUNT KIEJSTUTOWICZ KSIĄŻE LITEWSKI

JANUSZ I STARY KSIĄŻE MAZOWIECKI

SIEMOWIT V KSIĄŻE PŁOCKI I MAZOWIECKI

HANKO CHEŁMSKI h. OSTOJA/W 1410 r Hanek był pod Grunwaldem: za radą wielkiego księcia Aleksandra król rusza spod Dąbrówna. Przemierzywszy odległość dwu mil, na której wokół płonęły wsie wrogów, po przybyciu na mające być wsławione przyszłą bitwą pola wsi Stębarku i Grunwaldu kazał rozbić obóz wśród krzaków i gajów, których tutaj było mnóstwo. Namiot z kaplicą polecił umieścić na wzgórzu od strony jeziora Lubań zamierzając wysłuchać mszy w czasie, gdy wojsko zajmowało się rozbijaniem obozu. Mistrz pruski Ulryk von Jungingen przybył już do wioski Grunwald, którą miał wsławić swą klęską, ale mimo że przebywał w pobliżu, zwiadowcy królewscy nie wiedzieli jeszcze o nim. Kiedy więc rozpięto namiot z kaplicą, a król spieszył, żeby wysłuchać mszy, przybył rycerz Hanek z Chełmu, herbu Ostoja donosząc, że widział wojsko wroga na parę kroków od siebie. Kiedy zaś król zapytał, jak dużo ich jest, odpowiedział, że widział tylko jedną ich chorągiew i że pobiegł natychmiast, by donieść o ich przybyciu. Kiedy on jeszcze mówił, przybył rycerz z domu Oksza Dziersław Włostowski i twierdził, że on widział dwie chorągwie wrogów. Gdy ten jeszcze nie skończył mówić, przybył trzeci, a za nim czwarty, piąty i szósty zgodnie donosząc, że gotowe do walki oddziały wrogów są w pobliżu. DOBIESŁAW OLEWIŃSKI h. OSTOJA/

Olewiński Dobiesław (Dobek) h. Ostoja (ok. 1370 — po 1444), cześnik krakowski. Najstarszy syn średnio zamożnego szlachcica małopolskiego Mikołaja z Olewina (paraf. Przeginia w pow. krakowskim), miał brata Jana, siostrę Helenę i inne nie znane z liczby rodzeństwo. Wiadomość o jego herbie podaje Długosz, a potwierdzają pośrednio zapiski dotyczące wywodów szlachectwa. O. od najmłodszych lat brał udział w wyprawach wojennych, począwszy od odzyskania Rusi Czerwonej przez rycerstwo polskie w r. 1387. Za zasługi tam poniesione oraz za służbę Władysławowi Jagielle w walkach oddziałów polskich na Litwie z Krzyżakami i Witoldem (w r. 1390) otrzymał O. królewski zapis 100 grzywien na wsiach: Celejów, Jabłonów, Uwisła pod Trembowlą. Zapis na Jabłonowie odsprzedał O. jeszcze przed r. 1414 Mikołajowi Ciesielskiemu. Służba wojskowa O-ego przeciągnęła się zapewne aż do zakończenia wojny Królestwa z ks. Władysławem Opolczykiem (1396), skoro dopiero w r. 1397 pojawił się on po raz pierwszy w księgach ziemskich krakowskich. W r. 1398 doszło do podziału dóbr między O-m i jego bratem Janem a ich ojcem i przyrodnim rodzeństwem. Odpowiednie zapiski podają przy tej okazji tylko sumy pieniężne, nie określając posiadłości ziemskich.

W ramach polskich przygotowań do Wielkiej Wojny z zakonem krzyżackim, wśród pocztów rycerskich wzmacniających załogi nadgranicznych zamków, przybył O. z kilkoma towarzyszami do Złotoryi (1409). Zamek ten oblegała następnie armia krzyżacka pod dowództwem samego w. mistrza Ulryka v. Jungingen od 29 VIII do 2 IX r. t., kiedy to poddano zamek mistrzowi, który wziął do niewoli pozostałych przy życiu obrońców, w liczbie 40 osób. Zarówno krzyżacki wykaz jeńców, jak i relacja Długosza wymieniają na pierwszym miejscu O-ego, choć znajdowali się tam rycerze świetniejsi pochodzeniem. Widocznie pełnił on jeśli nie formalną (o ówczesnym burgrabi złotoryjskim milczą źródła), to — ze względu na swe doświadczenie wojenne — faktyczną komendę nad załogą. Wg Długosza los obrońców Złotoryi stał się przedmiotem rozmów między władzami Zakonu a Witoldem, który za obietnicę ich uwolnienia wypuścił jakichś jeńców z wojny o Żmudź, Krzyżacy jednak nie dotrzymali zobowiązań. O. z towarzyszami odzyskali wolność dopiero po bitwie grunwaldzkiej i wzięli udział w dalszych działaniach wojennych. O. znalazł się w oddziale nadwornym, dowodzonym przez Piotra z Niedźwiedzia i wysłanym przez króla z Nieszawy na obronę Koronowa przed krzyżacką armią zaciężną Michała Kuchmeistra. Dn. 10 X 1410 wziął udział w bitwie pod Koronowem, w której wojsko polskie rozbiło przeważające siły wroga. MOŚCIC ZE STĘSZEWA h. OSTOJA /Mościc ze Stęszewa herbu Łodzia (zm. 1425/26) — kasztelan poznański.Jednak Niesiecki podaje inny herb czyli OSTOJA.

Mościc ze Stęszewa był synem kasztelana międzyrzeckiego Przedpełka ze Stęszewa oraz jego żony Zofii. Na dworze Władysława Jagiełły rozpoczynał karierę i, gdzie występuje od 1394 roku. Otrzymał w 1400 roku wysoki urząd kasztelana poznańskiego. Obracał się w kręgu Sędziwoja z Szubina i wielkopolskich stronników Zygmunta Luksemburskiego. W 1402 roku zabiegał o przyjęcie przez Polskę w zastaw Nowej Marchii, a w 1405 roku paktował o wykup Drezdenka przez Polskę. Przebywał często w następnych latach w Wielkopolsce i zasiadał tam w sądach wiecowych i królewskich. W 1410 roku uczestniczył w kampanii wojennej przeciw Krzyżakom, a po bitwie grunwaldzkiej otrzymał od Jagiełły w zarząd miasto Grudziądz. Zapewne, uczestniczył również w następnych wyprawach przeciwkrzyżackich lat 1414, 1419, 1422, jednak przede wszystkim pełnił misje dyplomatyczne. Często był łącznikiem pomiędzy Zygmuntem Luksemburskim a Władysławem Jagiełłą. KLEMENS MOSKORZOWSKI h. PILAWA/Mikołaj z Moskarzewa (lub Klemens z Moskorzowa, poświadczonego w latach 1381—82.W 1387 — brał udział jako rycerz i podkanclerz Królestwa Polskiego w orszaku królewskim Władysława II Jagiełły i Jadwigi. NIE JASNA JEST SPRAWA BITWY POD GRUNWALDEM. JAKUB KONIECPOLSKI h. POBÓG / Jakub Koniecpolski h. Pobóg ur. ok. 1362 był wnukiem Przedbora, starosty kujawskiego w latach 1348—1368, po jego synu nieznanym z imienia, który odziedziczył Koniecpol. Pierwsza wzmianka w źródłach o Jakubie pochodzi z 5. XI. 1386 r. i dotyczy jego sporu z nieznaną Dobrochną. Jakub pisał się już wtedy z Koniecpola, co wskazuje, iż w tej wsi sieradzkiej znajdowała się jego rezydencja. …Posiadał wieś Januszowice pod Krakowem, część wsi Deszno koło Jędrzejowa, którą ostatecznie kupił w latach 1412—1420. W spadku po Przedborze przejął zastaw w Nakle, Witowie wraz z młynem Hartmańskim, karczmą i borem Żary za 150 grzywien. W 1399 kupił za 1000 grzywien Nakło i Witów. Wraz z Naklem Jakub uzyskał połowę prawa patronatu tamtejszego kościoła… Główne posiadłości Jakuba stanowił klucz koniecpolski uformowany już w koncu XIV w. Składał się on wówczas ze wsi Koniecpol i fortalicji, wsi Łysiny i Stanisławice w Sieradzkiem oraz Chrząstowa w Sandomierskiem. …W 1398 nabył kompleks wielgomłyński. …W skład jego majątku wchodziły także Żarczyce k. Małogoszczy w ziemi sandomierskiej, dla których uzyskał prawo niemieckie. Jakub prowadził nieliczne sprawy finansowe w sądach sieradzkich. …U schyłku życia dostał od króla nagrodę za wieloletnią służbę.

1 września 1428 r. Jakub, jego żona Kochna oraz synowie: Jan i Przedbór, otrzymali zgodę na wykup tenuty lelowskiej składającej sie z miasta Lelowa i wsi: Staromieście, Żlęzany, Bliżyce, Dzibice i Sokolniki z rąk dotychczasowego dzierżyciela. Jednocześnie król nadał na niej dożywocie wszystkim wymienionym osobom, zachowując dla ich spadkobieców prawo do zwrotu 400 grzywien sumy zastawnej. W uzasadnieniu nadania król podkreśłił także zasługi Kochny w wychowaniu i edukacji synów królewskich. Oprócz rezydencji w Koniecpolu Jakub utrzymywał dom w Krakowie, gdzie zatrudniał liczną służbę: m.in. dworników, cieśli.

Karierę polityczną rozpoczął Jakub na dworze Władysława Jagiełły i Jadwigi. Na przełomie maja i czerwca 1393 r. otrzymał urząd wojewody sieradzkiego, który sprawował do końca życia. Osobliwość tej nominacji (Koniecpolski otrzymał najwyższe dostojeństwo w ziemi bez wcześniejszego piastowania w niej jakiegokolwiek urzędu ziemskiego) świadczy o wielkim zaufaniu Jagiełły do niego i potrzebie wynagrodzenia jego wyjątkowych zasług. Niewątpliwie Jakub był głównym filarem stronnictwa projagiełłowego w ziemi sieradzkiej, którą udało się utrzymać w rękach Andegawenów, podczas gdy sąsiednia ziemia łęczycka wsparła księcia mazowieckiego Siemowita IV, konkurenta Jagiełły do tronu polskiego. Można powiedzieć, że Jakub należał do osób tworzących ścisłą radę królewska, o czym świadczy jego obecność na 157 dokumentach wystawionych przez Jagiełłę. Jakub uczestniczył we wszystkich ważniejszych wydarzeniach politycznych. Był na zjeździe w Radomiu, na którym 11 marca 1401 r. ustalono nowy stosunek prawno-polityczny Królestwa i Litwy. Dnia 19 czerwca 1403 r. świadkował w Lublinie na dokumencie Witolda, przyrzekającego, ze nie zawrze przymierza z Krzyżakami bez woli i rady króla Jagiełły. W maju 1404 r. wziął udział w rokowaniach pokojowych polsko-litewskich z przedstawicielami Zakonu krzyżackiego w Raciążu. Dnia 7 czerwca 1409 w Żninie, podczas tradycyjnego objazdu Wielkopolski przez Jagiełłę, Jakub złożył pisemną obietnicę dochowania wierności królowi i Koronie… Uczestniczył także w zjeździe walnym w Łęczycy, gdzie podjęta została decyzja o wojnie. Jakub wystawił w wielkiej wojnie z Zakonem krzyżackim własną chorągiew, która walczyła pod Grunwaldem pod jego znakiem Pobóg. W dokumencie Jagiełły wystawionym w Nieszawie 9 grudnia 1410 r. wymieniony został wśród gwarantów uzgodnionego zawieszenia boni kończącego działania wojenne między Polską a Krzyżakami. Był gwarantem pokoju, dokument w tej sprawie opieczętowano w Touniu 1 lutego 1411 r. Po wojnie król wyznaczał wielokrotnie Koniecpolskiego do egzekwowania warunków traktatu pokojowego. Dnia 30 maja 1411 r. w Szeszupie na Litwie wystawił upoważnienie dostojnikom koronym, m.in. Jakubowi, do pobrania odszkodowania od Zakonu za wydanie jeńców i zamków.

W latach 1409—1418 Jakub był starostą brzesko-kujawskim. W październiku 1413 r. Jakub był w Horodle, gdzie uregulowano prawny stosunek Polski i Litwy na nowych zasadach. Dla pogłebienia unii panowie polscy przyjęli do swych herbów bojarów litewskich. W zbrataniu tym uczestniczył także wojewoda sieradzki, który użyczył herbu Pobóg bojarowi Rało. Jakub wziął udział w „wojnie głodowej” z Zakonem krzyżackim latem 1414 r. Król wyznaczył go wraz z innymi doradcami do rozmów w sprawie dodatkowych umów uzupełniających pośpiesznie zawarty rozejm brodnicki. Jakub Koniecpolski został niemal stałym reprezentantem Polski we wszelkich rokowaniach z Krzyżakami. Dnia 25 maja 1416 r. wymieniony został jako gwarant umowy polsko-krzyżackiej zawartej w Inowrocławiu, potwierdzającej przedłużenie rozejmu brodnickiego do 13 lipca 1417 r. W maju 1417 r. korespondował z wielkim mistrzem krzyżackim (Michael Küchmeister von Sternberg) w sprawie uwolnienia ziemianina dobrzyńskiego Bartosza z Kiełpina. Niewątpliwie Koniecpolski cieszył sie pewnym mirem u władz Zakonu, choćby z racji dotychczasowych kontaktów, wymieniana sprawa nie należała bowiem do jego kompetencji jako starosty brzesko-kujawskiego, gdyż ziemianin dobrzyński nie podlegał jego jurysdykcji. W lipcu 1417 r. wzią udział w rokowaniach z Krzyżakami w Solcu, w celu kolejnego przedłużenia rozejmu. Dnia 26 kwietnia 1418 r. Jakub świadkował na dokumencie Jagiełły, w którym przedłużono rozejm z Krzyżakami do lipca roku następnego. W kwietniu 1419 r. uczestniczył w zjeździe z legatami papieskimi w Inowrocławiu i wystawił glejt wysłannikom Zakonu na zjazd do Gniewkowa. Latem wziął udział w wojnie. Jego obecność została poświadczona w obozie pod Czerwińskiem 15 lipca 1419 r., kiedy świadkował na dokumencie Jagiełły i Witolda w sprawie przymierza z państwami unii kalmarskiej oraz 17 lipca, kiedy świadkował w dokumencie Jagiełły wynagradzającego zasługi Trojana z Grąbca, przewodnika wojsk polskich i litewskich do ziem krzyżackich. JAN LIGĘZA h. POŁUKOZA/ Jan Ligęza herbu Półkozic (? — zm. 1419) — wojewoda i starosta łęczycki, w bitwie pod Grunwaldem dowodził 32 chorągwią, uczestniczył w unii horodelskiej. Wzniósł zamek w Bobrku, nad Przemszą nieopodal jej ujścia do Wisły.

Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku

Rozpoczął lokację wsi Dąbrowa, którą ukończył w roku 1422 syn Stanisław. Miał przypuszczalnie dwie żony, Małgorzata poświadczona jest źródłowo. Synami Jana Ligęzy byli: Jan Ligęza z Bobrku, Mikołaj z Niewiarowa i Stanisław. Miał również dwie córki Helenę, żonę Zakliki z Korzkwi i Annę, żonę Floriana z Korytnicy. Uczestnik bitwy grunwaldzkiej. MARCIN Z WROCIMOWIC h. POŁUKOZA/ z Wrocimowic (zm. ok. 1442 r.) — polski rycerz herbu Półkozic, zwany też Marciszem z Wrocimowic; uczestnik bitwy grunwaldzkiej.

Marcin z Wrocimowic

Data śmierci ok. 1442 r.

CHORĄŻY KRAKOWSKI.

Marcin pochodził ze wsi Wrocimowice. Jego żoną była Małgorzata, córka Staśka z Wrocimowic. Wieś należała do jego żony, która wniosła ją do małżeństwa jako swój posag. W 1399 roku Marcin utracił Wrocimowice, jednak nie przestał się nimi podpisywać. Marcin z Wrocimowic jako chorąży krakowski walczył w 1410 roku w bitwie pod Grunwaldem i Koronowem. Podczas bitwy niósł chorągiew krakowską z białym orłem, o którą toczyła się zaciekła walka.

W 1411 roku posłował do papieża. W latach 1413– 1440 występował wielokrotnie jako świadek ważnych aktów państwowych. W 1438 roku przystąpił do konfederacji w Korczynie, która skierowana była przeciw ruchowi husyckiemu. Życzył sobie tego biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki, weteran bitwy grunwaldzkiej. Marcin z Wrocimowic zmarł około 1442 roku, za czasów rządów Kazimierza IV Jagiellończyka.

Jego syn Marcin dostał się do niewoli tureckiej pod Warną, jednak został z niej wybawiony. Pod koniec życia Kazimierza IV Jagiellończyka królewska małżonka Elżbieta, matka przyszłych królów, upatrywała w Marcinie kandydata na ochmistrza swego dworu. JURAND Z BRUDZEWA h. POMIAN/ Długosz wymienia Jaranda z Grabia, wtedy chorążego inowrocławskiego, który pod Grunwaldem był dowódcą chorągwi biskupa poznańskiego, Wojciecha Jastrzębca. Nie Jurand, ale Jarand. Imię to dość często występowało w XIV u XV wieku wśród szlachty kujawskiej, której genealogią się zajmuję. Być może ma pochodzenie lokalne, być może pochodzi od niemieckiego imienia Arnold. Spolszczane było ono jako Jarnołt, a od tego już blisko do Jaranda. Jarand z Grabia (i Brudzewa) — pod Grunwaldem walczył też i być może zginął jego ojciec, Jan z Grabia — był jednak herbu Pomian (na złotej tarczy czarna żubrza głowa z mieczem) a Jurand ze Spychowa był herbu Świnka. Sienkiewicz wybrał bardzo nieszczęśliwie, bo akurat kilku rycerzy herbu Świnka z Ziemi Dobrzyńskiej było w czasie wojny sługami wielkiego mistrza. Długosz wymienia Piotra Świnkę, starostę dobrzyńskiego, który po bitwie dotarł do Malborka powiadamiając o klęsce Zakonu. MIKOŁAJ Morawiec Z KUNASZÓWKI h. POWALA uczestnik bitwy grunwaldzkiej.

Mikołaj Morawiec

Mikołaj Morawiec był pokojowcem Jagiełły. Na wyprawę wojenną do Prus udał się jako giermek. W wyprawie brał udział oddział straży przybocznej. Mikołaj Morawiec znajdował się przy królu i trzymał w dłoni mały proporzec z białym orłem, który sygnalizował obecność króla. Po bitwie pod Grunwaldem król wraz z księciem Witoldem udał się na pobojowisko, by zobaczyć poległych. Do obozu powrócił dopiero o zmierzchu. Zastał dużo listów, z którymi posłał Morawca Mikołaja jako specjalnego gońca do Krakowa. Listy były adresowane do strzegących zamku krakowskiego, czyli między innymi do królowej Anny, biskupa poznańskiego Wojciecha Jastrzębca, arcybiskupa Mikołaja Kurowskiego, do Uniwersytetu rady miejskiej Krakowa. Zawierały one wiadomości o zwycięstwie. Goniec wziął ze sobą chorągiew biskupa pomezańskiego, którą zdobył w bitwie. Cały Kraków cieszył się i weselił z przybycia gońca. Śpiewano w kościołach Bogu na chwałę i przez całą noc miasto było oświetlone. MIKOŁAJ POWALA Z TACZOWA h. POWALA/Mikołaj Powała z Taczewa, także Powała z Taczewa herbu Ogończyk (ur. ok. 1380, zm. po 1415) — polski szlachcic, rycerz.

W czasach średniowiecza jeden z najbardziej znanych polskich rycerzy. Był stolnikiem krakowskim i podkomorzym sandomierskim.

Brał udział w bitwie pod Grunwaldem i bitwie pod Koronowem. Odznaczał się wybitną wiedzą z zakresu wojskowości, skoro przed tą pierwszą bitwą został powołany do ścisłej rady wojennej. Został ranny w bitwie pod Koronowem. Za pozyskane łupy rozszerzył swoje dobra, a zwłaszcza rozbudował rodową siedzibę w Taczewie (w której jednak dość rzadko przebywał).

Brał też udział w turnieju rycerskim w Budzie, zorganizowanym z okazji podpisania traktatu z Lubowli (1412). Był również wysyłany jako poseł (dyplomata) w misje zagraniczne, co wskazuje na jego znajomość przynajmniej języka łacińskiego. Według legend odznaczał się także niepospolitą siłą. SASIN Z WYCHACZA h. POWALA/Z DOMU POWAŁÓW, RYCERZ PRZYBOCZNY KRÓLA WALCZYŁ POD CHORĄGWIĄ NADWORNĄ CZYLI BYŁ RYCERZEM PODCHORĄGIWNYM. MIKOŁAJ MICHAŁOWSKI h. PORAJ/Mikołaj „Białucha” Kurozwęcki — Michałowski h. Poraj

wojewoda sandomierski, starosta krakowski

Data Śmierci 1438 data urodzin 1360 r. Pierwsza żona jak i druga miała na imię Katarzyna, miał dwoje dzieci Krzesław i Małgorzata, bracia to -Michałowski -Dobiesław Kurozowski, Henryk Kurozowski h. PORAJ oraz Jan z Góry czyli Chodawa Kurozowski -Michałowski h. Poraj.

JAKUBOWSKI h. PORAJ/Błażej Jakubowski herbu Poraj był towarzyszem Glaubitza w bitwie pod Grunwaldem. Prawdopodobne zginął w tej walce. Polacy o nazwisku Jakubowski posługiwali się dwoma herbami

Jednym, rzeczywiście był herb Poraj.

Drugim herbem był herb Topór.

Był pradziadkiem Jan Jakubowski z Jakubowa h. Poraj w wieku 67 lat zmarł 1472–1539 Ojcem jego był Piotr a synem Błarzeja był Jan.

Tomasz Kalski h. Poraj

Kalski (rzadziej in Kal, Skalski) Tomasz h. Poraj, czyli Róża (zm. 1438), kasztelan wiślicki. Ojcowizną jego była zapewne wieś Kał (dawniej Kały) w pow. brzezińskim (parafia Czarnocin), od której wziął nazwisko Kalski (i Skalski). Nie wiadomo, kiedy i gdzie się urodził. Wg relacji Długosza, K. w grupie polskich rycerzy wziął udział u boku ówczesnego króla węgierskiego Zygmunta Luksemburczyka w wielkiej bitwie z Turkami, stoczonej 28 IX 1396 r. pod Nikopolis i zakończonej klęską strony węgierskiej. Przez szereg następnych lat miał K. pozostawać w służbie rycerskiej u tegoż króla Zygmunta, otrzymując w zamian jakieś nie znane bliżej dobra. Kiedy w Polsce gotowano się do wielkiej wojny z zakonem krzyżackim, a Zygmunt Luksemburczyk deklarował się jako przeciwnik strony polskiej, K. wraz z innymi rycerzami polskimi, którzy jak on pozostawali na Węgrzech, nie bacząc na zachęcające obietnice Zygmunta i porzucając otrzymane od niego już wcześniej dobra, zdołał uzyskać zgodę tego króla na odejście i podążył do Polski. Z zasługującego w danym wypadku w pełni na wiarę przekazu Długosza znany jest udział K-ego w jednym z ważniejszych epizodów wojny z Zakonem, a mianowicie w stoczonej 10 X 1410 r., a zwycięskiej dla Polski, bitwie pod Koronowem. Władysław Jagiełło miał wynagrodzić grupie rycerzy, która opuściła Zygmunta Luksemburczyka, jej udział w wojnie z Zakonem. Zapewne więc i K. dostąpił jakiejś nagrody, choć nie wiadomo, co było jej przedmiotem. Być może w związku z tym uzyskał tenutę brzezińską. Już w styczniu 1412 r. miał bowiem «suum castrum» (z którego Rafał z Mikowa porwał mu synowicę, czyniąc nadto znaczne szkody); chodziło tu najprawdopodobniej o Brzeziny, bo w kilka lat później (1417 i 1418) K. pisał się: Tomasz z Brzezin, a w r. 1418 jako pan tego miasta wiódł spór z tamtejszą wójciną. TOMASZ SZELIGA Z WRZEŚNI h. PORAJ/Był rtcerzem W. Jagiełły w bitwie pod Grunwaldem pełnił służbę jako podkomoży sieradzki. Nie wiadomo kiedy się urodził i zmarł. ALEKSY Z PŁOŃSKA h. PRUS I W/G Grandlewskiego DOBIESŁAW Z PŁOŃSKA h. PRUS I W/G Grandlewskiego DOBIESŁAW Z PŁONKI h. PRUS I W/G Grandlewskiego KRYSTYN Z OSTROWA h. RAWICZ/ (1352–1430) — ochmistrz, kasztelan krakowski, wojewoda i kasztelan sandomierski.

KRYSTYN OSTROWSKI

Pochodził od Prandotów Rawiczan. W 1387 r. został ochmistrzem dworu królowej Jadwigi tym samym stał się jednym z jej najbliższych współpracowników. Od 1392 r. pełnił funkcje kasztelana sandomierskiego, a następnie od 1406 wojewody sandomierskiego. W 1410 został kasztelanem krakowskim. W 1410 r. wystawił w bitwie pod Grunwaldem własną chorągiew.

Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku.

Podpisał pokój toruński 1411 roku.

Jego posiadłość rodową stanowił Ostrów, dzisiejszy Ostrowiec Świętokrzyski. Posiadłość ta rozciągała się na pewno od Szewny na południu po Sudoł (dawniej Suchodół) na północy (1411), a więc rozległością zbliżała się do obszaru administracyjnego dzisiejszego Ostrowca.

KRYSTYN MAGIERO Z GAWORZYCZOWA h. PORAJ/Zapewne miejsowość Gawor albo Gaworzyce. Właściwie to nic o nim nie wiemy, tylko tyle że jest wymieniony przez J. Długosza jako rycerz grunwaldzki. ZYNDRAM Z MYSZKOWIC h. SŁOŃCE/Z pośród bohaterów grunwaldzkich, którzy przed pięciu wiekami

imiona swe złotemi głoskami zapisali na kartach dziejów

naszych, na pierwszy plan wysuwa się postać miecznika krakowskiego,

Zyndrama z Maszkowic, herbu Słońce. Jako wódz lewego

skrzydła armii polsko-litewskiej, tego właśnie skrzydła, które samo

niemal zwarłszy się z wrogiem, w śmiertelnym boju odniosło nad

nim zwycięstwo, niemałą cząstkę swych zasług wplótł on do

wieńca polskiej chwały i tryumfu. Niestety, historya nie doceniła

dotąd należycie zasług Zyndrama, skąd postać ta do dziś dnia pozostaje

w grubym cieniu. (ur. w latach 50. XIV w., zm. przed 5 czerwca 1414) — polski rycerz. Był z pochodzenia małopolskim Niemcem.

Człek animuszu wielkiego a prawie hetmańskiego, chociaż osoby nie wysokiej lecz zsiadłej.

Imię Zyndrama z Maszkowic (łac. Sindram}oraz jego herb wskazują, iż przodkowie Zyndrama mogli pochodzić z wioski Sonnenberg (dzisiejsza dzielnica miasta Wiesbaden) w Hesji. Ponadto źródła wskazują, iż na przełomie wieku XIII/XIV dziedzicznymi sołtysami wsi Bielawa na Śląsku Raciborskim był ród niemiecki, w którym w każdym pokoleniu potomek płci męskiej nosił imię Zyndram.

Akta sądu ziemskiego w Bieczu wskazują, iż 2 czerwca 1388 roku niejaki sołtys Piotr ustanowił Zyndrama z Maszkowic swoim pełnomocnikiem i powierzył prowadzenie swojej sprawy. W 1390 roku Zyndram wziął udział w wyprawie Władysława Jagiełły i Witolda przeciw Krzyżakom. Król wyznaczył Zyndrama starostą zdobytego w trakcie wyprawy Kamieńca Litewskiego, gdzie dowodził załogą i bronił go przed Krzyżakami popierającymi księcia Witolda.

Niektórzy historycy przypuszczają, że w latach 1395—1400 mógł wziąć udział w wyprawie krzyżowej Zygmunta Luksemburskiego i walczył w bitwie pod Nikopolis.

W roku 1401 Zyndram z Maszkowic był starostą niegrodowym (tenutariuszem) Małogoszcza.

Od 1404 roku pełnił urząd miecznika krakowskiego.

W roku 1409 był starostą niegrodowym Jasła.

Przed wyprawą grunwaldzką Zyndram sprzedał za trzysta grzywien wieś Lubatowa biskupowi Maciejowi z Przemyśla, zastrzegając sobie jej wykup w ciągu trzech lat. Wsi jednak nigdy nie zdołał wykupić.

Podczas wyprawy grunwaldzkiej pełnił funkcję oboźnego koronnego (łac.Praefectus castrorum). Według Jana Długosza w dniu 9 lipca 1410 roku został mianowany przez króla Władysława „dowodzącym wojskiem” (łac. officium principis militae}.Z rozkazu króla rozstawiał przed bitwą pod Grunwaldem chorągwie skrzydła polskiego. W czasie bitwy prowadził do boju chorągiew ziemi krakowskiej

Według przekazów Jana Długosza, to właśnie ludzie z jego oddziału mieli zabić wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena.

Po wyprawie grunwaldzkiej nie otrzymał żadnej nagrody od króla, co mogło mieć związek z upadkiem w trakcie bitwy wielkiej chorągwi królestwa. MIKOŁAJ KMITA Z WIŚNICZA h. ŚRENIAWA/Mikołaj Kmita herbu Szreniawa, z Wiśnicza, Sobienia i Dubiecka, (zm. ok. 1447) — kasztelan przemyski (1433—47).

Był synem Piotra Kmity (zm. 1409)i Hanny (Hanki) (zm. po 1409).

Z pierwsza żoną Mikołaj miał syna Mikołaja Kmitę z Dubiecka (zm. 1439—1441), ożenionego z Małgorzatą Buczacką — kasztelanówną kamieniecką — córką Michała Mużyło Buczackiego.

Po 1420 r. Mikołaj Kmita z Wiśnicza wziął ślub z Małgorzatą Michałowską Kurozwęcką. Z tego małżeństwa synami byli; Dobiesław Kmita (zm. 1478) — wojewoda sandomierski i lubelski i Jan Kmita (Nosek) (zm. 1458/1460) kasztelan przemyski i kasztelan lwowski. Mikołaj Kmita zbudował obronny zamek drewniany w Medyce, za pieniądze króla.

Od czasów Mikołaja Kmity (zm. ok. 1447) Kmitowie dzielą się na Sobieńskich i Dobieńskich od nazw siedzib rodowych PIOTR Z MYEDZWIEDZIA h.STARYKOŃ./ZAPEWNE CHODZIŁO TU O MIEJSCOWOŚC NIEDZWIEDZ. PO ZATYMNIC ONIM NIE WIEMY TYLE ŻE JEST WYMIENIONY JAKO RYCERZ BITWY GRUNWALDZKIEJ PRZEZ J. DŁUGOSZA. MIKOŁAJ SYNOWIEC h. STARYKOŃ/

Synowiec Mikołaj z Warzęgowa, Rzędowic i Kociny h. Stary Koń (zm. po 1455), burgrabia krakowski, rycerz pasowany.

Pochodził z Warzęgowa na Śląsku Opolskim, z rodziny pieczętującej się h. Stary Koń.

Na początku XV w. przybył S. do Król. Pol. i przyjął służbę u króla Władysława Jagiełły. Możliwe że stało się to dzięki protekcji współrodowca, podkomorzego krakowskiego Piotra Szafrańca, na co nie ma wprawdzie zbyt mocnych przesłanek źródłowych (w r. 1437 świadczył na dokumencie Szafrańca, a w r. 1442 był jednym z jego arbitrów w sporze z Uniw. Krak. o prawo prezenty ołtarza św. Benedykta w katedrze krakowskiej), ale zdają się wskazywać na to późniejsze związki z Szafrańcami S-a i jego synów. Krewny S-a, Piotrasz Synowiec, co najmniej od r. 1400 związany był z dworem i posiadał tenuty Kocinę i Rzędowice. PIOTR SZAFRANIEC Z PISKOWEJ SKAŁY h.STARYKOŃ/ z Pieskowej Skały i Łuczyc, zm. 1437, herbu Starykoń, określany też jako Piotr Szafraniec Starszy lub senior.

Syn Piotra Szafrańca, brat biskupa Jana Szafrańca, Stanisława i Tomasza. Miał syna Piotra i córkę Katarzynę[1].

Podstoli krakowski od 1398 roku. W 1401 roku był sygnatariuszem unii wileńsko-radomskiej[2]. W 1402 roku otrzymał od Jagiełły w zarząd Podole opuszczone przez Świdrygiełłę. Od 1406 roku podkomorzy krakowski (nadworny). Od 1408 roku wojewoda sandomierski[1]. Był starostą łęczyckim, chęcińskim, sieradzkim i krakowskim[1]. W 1410 roku odznaczył się w bitwie pod Grunwaldem, w której wystawił własną chorągiew (nr 35)[potrzebny przypis]. Dowodził w zwycięskiej bitwie pod Tucholą w 1410 roku[potrzebny przypis]. Podpisał pokój toruński 1411 roku[3]. Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku[4]. Był obecny przy wystawieniu przez Władysława II Jagiełłę przywileju jedlneńskiego w 1430 roku[5].Od 1433 roku wojewoda krakowski. Dążył do zawarcia unii z Czechami i pogłębienia związków z Litwą. Sprzyjał husytom. Popierał prawo do tronu synów Władysława Jagiełły[6]. 31 grudnia 1435 roku podpisał akt pokoju w Brześciu Kujawskim.

Właściciel zamku w Pieskowej Skale. Protektor Akademii Krakowskiej, której podarował dom wykupiony od w 1434 roku od Żyda Izaaka[potrzebny przypis]. Pochowany został w kaplicy pod wieżą srebrnych dzwonów w katedrze na Wawelu[potrzebny przypis]. STANISŁAW SZAFRANIEC h. STARYKOŃ W/G Grandwilewskiego JAN SZAFRANIEC h. STARYKOŃ W/G Grandwilewskiego MIKOŁAJ CHRZĄSTOWSKI h.STRZEGOMIA/Mikołaj z Chrząstowa (może drugi brat biskupa), świadczy 1409 r. w Krakowie (C. U. Cr.). Obwiniony o bliskie stosunki z królową Anną, obawiając się gniewu królewskiego, uszedł za granicę, skąd wróciwszy, odznaczył się pod Koronowem i został miecznikiem krakowskim 1426 r. Był i starostą sanockim od 1430 r. Synowie jego: Mikołaj 1430 roku, a Abraham 1442 r. na uniwersytecie krakowskim. Abrahama Chrząstowskiego herbu Strzegomia wspomina Długosz, jako dziedzica Tuczamp, w powiecie wiślickim. Wieś ta w 1508 roku jest w posiadaniu Katarzyny Chrząstowskiej. Mikołaj z Chrząstowa podpisał 1438 r. konfederacyę korczyńską przy królu i przyłożył pieczęć z Kościeszą (Cod. Ep. XV). W 1441 r. wojski krakowski, 1460 roku krajczy królowej, 1462 r. chorąży krakowski, 1476 r. kasztelan chełmski i starosta lubelski. Mikołaj dwa razy sprawował poselstwo do Czech. W 1454 r. jeździł w sprawie odparcia skarg wielkiego mistrza krzyżackiego, a w 1457 roku celem wykazania praw Kazimierza Jag. do tronu czeskiego. Synowie jego: Floryan 1477 r., a Jan 1483 r. na uniwersytecie krakowskim. Trzeciego syna Mikołaja Gniewosza, wysyła ojciec 1482 r., z listem polecającym królowej Elżbiety, na służbę księcia Alberta Saskiego (Cod. Ep. XV.). Wszyscy trzej synowie Mikołaja posiadają 1484 r. Łopiennik, w powiecie krasnostawskim, który ojcu ich w zastaw oddany był przez króla (M. 14 f. 102). Długosz wymienia Mikołaja, chorążego, jako dziedzica Motycz i Zaleszan, w pow. pilznieńskim, Glanowa i Grzegorzewic, w powiecie proszowskim i Jakóba Oporzyszowskiego alias Chrząstowskiego, dziedzica Chrząstowa. W 1508 roku Zaleszany, Motycze i Wolica Kołowa, należą do Jana z Zaleszan. Gniewosz Chrząstowski, ręczy w 1501 r. wraz z innymi panami za Maciejem GNIEWOSZ Z DALEWIC h.STRZEGOMIA/ (zm. ok. 1445) — polski rycerz herbu Strzegomia, dowódca chorągwi zaciężnych ze Śląska, Czech i Moraw w bitwie pod Grunwaldem.

Był synem Gniewosza herbu Strzegomia, rycerza robiącego karierę przy Władysławie Opolczyku, a później na dworze Jagiełły, z przekazów Długosza znanego jako oszczerca królowej Jadwigi, i Joanny (Anny).

Przed 1406 r. ożenił się z Elżbietą Warszówną, bogatą dziedziczką znajdującą się pod opieką stryja, z którego domu Gniewosz ją porwał. Przed tym rokiem był prawdopodobnie kasztelanem sandomierskim, chociaż możliwe, że mylony jest tu z ojcem, o którym również mówi się, iż pod koniec życia zawiadywał grodem sandomierskim. W 1408 r. występuje jako podkomorzy dworski, a jeszcze przed rozpoczęciem działań zbrojnych podczas wojny z zakonem (1410) został podstolim krakowskim.

W czasie przygotowań do wyprawy wojsk polskich na państwo krzyżackie dokonywał zaciągu na Śląsku i w Czechach i w bitwie pod Grunwaldem dowodził chorągwią zaciężnych Czechów, Morawian i Ślązaków. Znakiem chorągwi był herb rodu Gniewosza — Strzegomia (Kościesza), stąd pojawiają się informacje, że była to rodowa chorągiew małopolskich Strzegomitów[U 1]. Według Długosza: Służyli w niej tylko najemni rycerze, nie z Polski, ale zaciągnięci przez wspomnianego podstolego Gniewosza spośród Czechów, Morawian i Ślązaków[1]. Stefan M. Kuczyński w Wielkiej wojnie z Zakonem Krzyżackim twierdzi, że chorągiew Gniewosza miała mieszany skład narodowy i byli w niej również Polacy[2]. Gniewosz brał też udział w dalszej części kampanii m.in. w bitwie pod Koronowem, po której wyróżniony został przez Długosza wymienieniem pośród najbardziej zasłużonych w bitwie z powodu ich heroicznego męstwa i dzielnych czynów, żeby u obecnych ludzi i u potomnych oraz w sercach wszystkich, którzy będą czytać te nasze słowa, zostawić dla nich wszystkich i dla każdego z nich rozgłos, sławę, szczególne wyróżnienie i nie gasnącą nigdy chwałę[3]. Walczył później w zgrupowaniu Piotra Szafrańca pod Tucholą, po czym został wysłany do króla przebywającego w Inowrocławiu z informacją o zwycięstwie, ale jednocześnie o problemach z utrzymaniem wojska, które zamierza się wycofać z powodu zimowej pory i łupów zagrabionych w obozie wrogów[4].

Po wielkiej wojnie Gniewosz pozostawał w służbie królewskiej. Uczestniczył w królewskich objazdach po państwie. W 1413 r. dokonał podziału z bratem odziedziczonego Ćmielowa. W 1414 r. sprzedał królowi za 1200 grzywien srebra rodowe Dalewice wraz z prawem patronatu nad miejscowym kościołem (kaplicą), które Jagiełło przekazał na uposażenie księży katedry wawelskiej.

W latach 20. XV wieku aktywność publiczna Gniewosza zanikła. Podstolstwo krakowskie objął po nim na krótko brat Dziersław. Gniewosz pojawia się w dokumentach tylko w związku z transakcjami gospodarczymi i kłopotami rodzinnymi. W 1424 r. sprzedał dom w Krakowie (w którym ojciec gościł Wilhelma, narzeczonego królowej Jadwigi) konwentowi benedyktynów z Tyńca, a w 1428 r. pojawił się w związku z transakcją sprzedaży części Płaszowa i Sidziny. W 1431 r. procesował się z synami swojego zarządcy, którego oskarżał o zagarnięcie pieniędzy.

Możliwe, że kariera Gniewosza załamała się ze względów zdrowotnych. Żona Elżbieta wystąpiła o nieważność małżeństwa, zarzucając, że Gniewosz boskim zrządzeniem wpadł w szaleństwo. Oskarżała go, że dusił ją w łożu. Twierdziła, że jest groźny dla siebie i otoczenia. Podczas ataków choroby miał godzić brzytwą i nożycami w swoje gardło i trzeba było mu je siłą odbierać. Trzeba go było wiązać aż do uspokojenia. Małżeństwo zostało uznane za nieważne, a Elżbieta wyszła później za Jana Gniewosza z Oleksowa. Gniewosz zmarł prawdopodobnie około 1445 roku.

Ojciec i syn Gniewoszowie są nieraz myleni, również w publikacjach o charakterze naukowym w publikacjach lokalnych i internetowych są nieraz identyfikowani jako jedna osoba STANISŁAW CHARBINOWSKI h.SULIMA/ Stanisław, chorąży sandomierski 1433 r.Jego ojciec Włodek z Charbinowic, burgrabia nowokorczyński 1378 roku, cześnik krakowski 1373 r., starosta lubelski 1383 r.

Z żony Elżbiety zostawił trzech synów Piotra, Stanisława i Bartosza.

JAN FARUREJ Z GARBOWA h. SULIMA/Jan Farurej z Garbowa (zm. 1453) — rycerz, herbu Sulima, starosta spiski i stolnik krakowski.

Syn Mikołaja kasztelana sieradzkiego, brat Zawiszy Czarnego.

Po śmierci Zawiszy w bitwie z Turkami pod Golubacem, w 1428 r., objął po zmarłym bracie starostwo spiskie. Jan Farurej z Garbowa wymieniany jest przez Jana Długosza wśród największych rycerzy walczących w bitwie pod Grunwaldem. Uczestnik zjazdu w Budzie 24 maja 1412, podczas spotkania cesarza Zygmunta i Władysława króla polskiego. Dworzanin i stronnik cesarza Zygmunta, za swoje zasługi otrzymał od niego wielkie dobra na Węgrzech. W 1438 był jednym z uczestników konfederacji korczyńskiej.

Ożeniony z Leonorą, córką Sieniawskiego podkomorzego sanockiego. W roku 1435 jako stolnik krakowski podpisał pokój brzeski.

Zawisza Czarny h. Sulima

Wielki polski rycerz niepokonany w wielu turniejach. Uczestnik bitwy pod Grunwaldem, oraz jeden z najbardziej zaufanych ludzi króla Władysława Jagiełły.

Zawisza Czarny urodził się ok. 1370 roku w Garbowie jako syn Mikołaja kasztelana konarsko-sieradzkiego. Z małżeństwa z Barbarą bratanicą biskupa krakowskiego Piotra Wysza miał czterech synów: Marcina, Stanisława (poległ w bitwie pod Warną 1444), Zawiszę i Jana (pojmany w bitwie pod Chojnicami 1454, nie wrócił z niewoli).

Brał udział w wielu wyprawach rycerstwa europejskiego przeciw Turkom. Powrócił do Polski gdy otrzymał wiadomość o przygotowaniach do finałowego starcia z Krzyżakami. Prawdopodobnie w bitwie pod Grunwaldem to on uratował królewski sztandar, jednak nie ma na to dowodów. Po zwycięstwie, Zawisza wyszedł z inicjatywą zawarcia pokoju między Polską, a Węgrami (układ w Lubowli 1411). Rok później na wielkim zjeździe monarchów w Budzie, zwyciężył turniej rycerski.

Będąc jednym z najbardziej zaufanych ludzi Władysława Jagiełły został wysłany na Sobór w Konstancji (powołanym w celu zakończenie tzw. „wielkiej schizmy zachodniej”) w latach 1414—1418. Dzięki jego zdolnościom dyplomatycznym (miał powiedzieć Papieżowi Marcinowi V iż króla polskiego bronić będzie „gębą i ręką”) udało się uzyskać poparcie papiestwa dla strony polskiej i samego Jagiełły, który poprzednio traktowany był jako poganin.

Ostatnie lata jego życia związane są z Węgrami i ich monarchą Zygmuntem Luksemburskim, któremu towarzyszył w podróży do Aragonii, gdzie wygrał kolejny z wielkich turniejów rycerskich. Następnie w latach 1420—1422 walczył po stronie węgierskiej z czeskimi husytami. O tym rycerzu powstało wiela książek zwłaszcza w Polsce.

Zawisza Czarny zginął w 1428 roku.

ZAKLIKA KORZEKWICKI h.SYROKOMLA / Imię

Jan Zaklika «Zaklika» Korzekwicki z Korzkwi v. Korzekwi h. Syrokomla

Dowódca 47-mej chorągwi rodu Syrokomlów

Urodzony prawdopodobnie w roku 1360

zmarł dnia 15 IV 1420

prawdopodobnie 60 lat

Podsędek ziemi krakowskiej.

Jan Nos z Dobrkowa h.Topór

Jest zapewne niezłym rycerzem z pod grunwaldu wymienia go j. Długosz.

Pochodził pewnie z historycznej wsi Dobrków — wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Pilzno.

MACIEJ Z LABISZYNA h TOPÓR/ Był wojewodą brzesko-kujawskim.

Maciej z Łabiszyna (zm. po r. 1452), profesor i rektor Uniw. Krak., filozof i teolog. Był najprawdopodobniej synem Macieja z Łabiszyna, woj. brzeskiego. W r. 1419 zapisał się na uniwerytet krakowski. Stopień bakałarza artium liberalium uzyskał w r. 1421, magistra w r. 1425. W r. 1427 rozpoczął prawdopodobnie studia na Wydziale Teologicznym i w t. r. został członkiem Collegium Maius; w dwa lata później piastował godność prepozyta tego Collegium. W semestrze zim. 1432 był dziekanem Wydziału Artium. W okresie tym, zgodnie ze statutami, prowadził jako dziekan ćwiczenia z „Fizyki” Arystotelesa. Poza tym w poszczególnych semestrach l. 1431–9 wykładał Arystotelesa „Metafizykę” (dwukrotnie) i „Etykę Nikomachejską”, prowadził ćwiczenia z „Meteorów” i z „Parva Naturalia” tegoż autora, a także ok. r. 1437 z „Nova Logica”. W l. 1431–45 pełnił przypuszczalnie funkcję kustosza biblioteki Collegium Maius. W r. 1434 został bakałarzem teologii i zapewne kanonikiem kolegiaty Św. Floriana; w r. 1439 otrzymał kustodię w tejże kolegiacie. Pozwoliło mu to na porzucenie wykładów na Wydziale Artium. W l. 1440 i 1441 należał do komisji wybranej z grona profesorów dla przejrzenia przywilejów i statutów uniwersyteckich. W r. 1441 zasiadał M. na pierwszym zebraniu mistrzów, którym powierzono przygotowanie traktatu na sobór bazylejski. Kontynuując studia teologiczne wykładał od początku r. 1443 „Sentencje” Piotra Lombarda, wykład ten ukończył najpóźniej z końcem r. 1444, licencjatem teologii został bowiem 27 I 1445. Tytuł mistrza teologii uzyskał 3 XI 1446. Promotorem i opiekunem naukowym M-a był Benedykt Hesse; w r. 1449 został M. po Hessem dziekanem kolegiaty Św. Floriana. T. r. w semestrze letn. był rektorem Uniw. Krak.; 1 IX t. r. wygłosił od Uniwersytetu przemówienie na Wawelu w katedrze do bpa Oleśnickiego podczas uroczystości wręczenia mu kapelusza kardynalskiego. Data śmierci M-a nie jest znana, zmarł po 26 II 1452, a przed r. 1456. JAN NASCHIAN DE OSTROWCZE h. TOPÓR / Widuchowa — wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Busko-Zdrój. W połowie XV wieku dziedzicami są: Jan „Naschian“ herbu Topór i Piotr Międzygórski herbu Kopaszyna. Łany kmiece oddawały dziesięcinę, wartości 2 grzywien, biskupowi krakowskiemu. Zapewne otrzymał tą wieś od króla W. Jagiełły za bitwę pod Grunwaldem. PIOTR DE RITERZ RITERSKI h.TOPÓR Wiemy tyle że wymienił go Jan Długosz w swej pracy o Grunwaldzie. ANDRZEJ Z TĘCZYNA h.TOPÓR/ Kasztelan wojnicki.

Urodziny: 1360

Zgon: Przed 1414

Rodzeństwo: Jan Tęczyński Z Tenczyna

Dzieci: Anna Lanckoroński, herbu Świnka (z d. Tęczyńska) Syn Andrzej Tęczyński h.Topór, Data urodzenia: około 1412

Śmierć 16 lipca 1461

Kraków, Małopolskie, Poland (zamordowany)

Najbliższa rodzina:

Ojciec Andrzej Tęczyński h. Topór, I i Anna Gorayska h. Korczak, z Goraja

ŻONA Jadwiga Xięska h. Leliwa

Rodzice Andrzej Tęczyński h. Topór, III; Barbara Tęczyńska h. Topór; Jan Rabsztyński h. Topór; Anna Starza-Morska h. Topór; Zofia z Tęczyna Tęczyńska h. Topór i Brat dla Jan Tęczyński h. Topór, Sr.; Anna (z Sadłowa, Zakrzewca) Lanckorońska; Nawój Tęczyński h. Topór i Anna Krzyżanowska MACIEJ Z WĄSOCZA h.TOPÓR/ z Wąsoszy — de Wanssose) herbu Topór (ur. ok. 1360, zm. 1423/1424) — rycerz polski, wojewoda kaliski, podkomorzy i sędzia kaliski, dyplomata.

Urodził się ok. 1360 w rycerskiej rodzinie herbu Pałuki jako syn Świętosława z Wąsosza. Karierę polityczną rozpoczął u boku stryja Sędziwoja z Szubina, wojewody kaliskiego, w 1383 został podkomorzym kaliskim. W 1384 wyjechał razem Sędziowojem, z poselstwem na dwór węgierski. Podczas tej wyprawy, był więziony w Zadarze. Od 1400 pełnił funkcję sędziego ziemskiego kaliskiego, a po śmierci stryja (1406) został mianowany wojewodą kaliskim. Jego zdolności dyplomatyczne wykorzystywał Jagiełło, szczególnie w stosunkach z Zakonem Krzyżackim. Maciej brał udział w rokowaniach o przyłączenie do Polski Nowej Marchii, mediował z braćmi von Osten w sprawie wykupu Drezdenka. W 1409 był członkiem poselstwa do wielkiego mistrza zakonu Ulricha von Jungingena, które przesądziło o wybuchu wojny. Nie brał udziału w wyprawie grunwaldzkiej, dowodził w tym czasie pospolitym ruszeniem w Krajnie, w lipcu 1410 prowadził działania wojenne na Pomorzu, 13 lipca poniósł klęskę w starciu z Krzyżakami, którymi dowodził Michał Küchmeister. Jesienią 1410 gościł w Szubinie króla Jagiełłę wraz z dworem. Podpisał pokój toruński 1411 roku[1]. W 1412 mediował z mistrzem krzyżackim Plauenem, rokowania dotyczyły zastawu Nowej Marchii Polsce. Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku[2]. W 1414 był w świcie Jagiełły podczas zjazdu z wielkim mistrzem Küchmeisterem, wziął czynny udział w wojnie zakonem w tym samym roku. Jego podpis i pieczęć widnieją pod aktami pokoju z zakonem w latach 1414, 1416, 1418. W 1419 poprowadził poselstwo do Malborka, potem wziął udział w kolejnej wojnie z krzyżakami. W 1423 odbierał w imieniu króla zamek Drahim.

Maciej był właścicielem rodowego Wąsosza, w spadku po Sędziwoju z Szubina otrzymał Czerniejewo, od 1404 był starostą ujskim. Z żony Krystyny synowie Maciej i Wojciech.

Zmarł między 24 października 1423 a 27 lutego 1424.

JAN MĘŻYK {MANSZIK} Z DĄBROWY h. WADWICZ/Mężyk Jan z Dąbrowy h. Wadwicz (zm. 1437), sekretarz królewski, starosta generalny ruski, wojewoda lwowski. Typowo śląski herb oraz późniejsze powiązania z ziemią wieluńską pozwalają na przypuszczenie, że pochodził z rodziny śląskiej osiadłej w ziemi wieluńskiej. Pojawia się w źródłach w r. 1394 jako łożny królewski, a następnie (1403–34) podczaszy i cześnik nadworny oraz zaufany rycerz Jagiełły, przeznaczony do specjalnych poruczeń króla. Był człowiekiem wykształconym i obytym, znał język niemiecki, w okresie wyprawy grunwaldzkiej spełniał rolę tłumacza królewskiego, wchodząc w skład osobistej ochrony króla; przełożył mu na polu bitwy 15 VII 1410 przemówienie wysłanników wielkiego mistrza Ulryka von Jungingen, który dla sprowokowania strony polskiej do rozpoczęcia bitwy przekazał Jagielle owe słynne dwa miecze. W r. 1413 przywiesił pieczęć do aktu unii w Horodle, przyjmując do herbu Wadwicz Piotra Montygerdowicza. Pozostając stale przy królu, M. spełniał funkcje sekretarza królewskiego, przez ponad lat 10 (ok. 1408–18) występuje w formule relacyjnej dokumentów Jagiełły, najczęściej odnoszących się do terenów Rusi Czerwonej. Spełniał więc w kancelarii królewskiej rolę eksperta dla spraw czerwonoruskich. Formuła relacyjna M-a figuruje także na dokumentach królewskich spisanych po rusku, możliwe więc, że nie tylko znał ten język, ale i pismo. Jako sekretarz królewski występuje w r. 1431r. BOGUSZ POCIECHA z POCZENIC h. TOPÓR W/G WALDEMARA GRANDWILEWSKIEGO JAN DŁUGOSZ Z NIEDZIELSKA/ h. WIENIAWA/ Jan Długosz z Niedzielska pod Wieluniem herbu Wieniawa (zm. 1444) — rycerz, starosta nowokorczyński i brzeźnicki.

Ojciec 12 synów z dwiema żonami, w tym 3 synów o imieniu Jan (między innymi Jana Długosza, kronikarza). Uczestnik bitwy pod Grunwaldem, walczył w chorągwi ziemi wieluńskiej za co otrzymał starostwo brzeźnickie. Pochowany w Wieluniu, w krypcie nieistniejącego już kościoła św. Michała. JAN IWAN Z OBYCHOWA h. WIENIAWA/ Uczestnik bitwy pod grunwaldem był Kasztelanem szremskim, oraz starostą lwowskim. DOBIESŁAW OKWYA h. WIENIAWA/ Co wiemy? niewiele. Tylko tyle że Dobiesław był w Chorągwi Przedniej Bitwy pod Grunwaldem. Oto cytat z Kroniki Długosza; Kronika…” włącza ją do skrzydła witoldowego, zwąc ją chorągwią przedniej straży.

Długosz (Annales, Ks. IX, s. 89) zwąc ją gończą pisze, że na jej czele miał stać Andrzej z Brochocic h. Osoria.

Jako przedchorągwianych wymienia: Jana Sarunika z Nabroża, Bartosza i Jarosza z Płomykowa h. Pomian, Dobiesława Okwia h. Wieniawa i Czecha Zygmunta Piknę z Lichtemburga.

BARTOSZ Z PŁOMYKOWA h. POMIAN/ ODMIANA HERBU WIENIAWA/Był przedchorągwianym w chorągwi przedniej bitwy grunwaldzkiej. JAROSZ Z PŁOMYKOWA h. POMIAN / ODMIANA HERBU WIENIAWA/ Był tak jak brat Bartosz przedchorągwianym bitwy grunwaldzkiej. DOBIESŁAW PUCHAŁA de WĄGRY h. WIENIAWA/(ur.?, zm. 1441) herbu Wieniawa — rycerz-husyta, założyciel rodu Puchała (niem. Puchalla), zamieszkałego na Śląsku w majątku ziemskim w okolicach Namysłowa od roku 1430 do 1445. Starosta gniewkowski od 1418 r., starosta bydgoski od 1430 r.

Pochodził z Wielkopolski, z Węgier koło Kalisza. Od niego wziął początek ród Węgierskich h. Wieniawa, którzy posiadali tę wieś do 1863 roku. Za młodu przebywał na Węgrzech, na dworze królewskim Zygmunta Luksemburskiego. Powrócił do Polski w 1410 r. na wieść o szykującej się wojnie z zakonem krzyżackim. Walczył w bitwie pod Grunwaldem, po czym otrzymał od króla Władysława Jagiełły miasto Świecie, a od września 1410 r. zarządzał także zamkiem w Radzyniu Chełmińskim w ziemi chełmińskiej. W październiku 1410 r. uczestniczył w bitwie pod Koronowem, w której wyróżnił się męstwem. W listopadzie 1410 roku pokonał pod Golubiem przeważające siły wojsk Zakonu Kawalerów Mieczowych[1]. W ostatnich miesiącach 1410 r. organizował obronę ziemi dobrzyńskiej.

W 1414 r. uczestniczył w kolejnej wojnie polsko-krzyżackiej, wyróżniając się w potyczce koło Lubicza nad Drwęcą. W latach 1416—1417 przebywał na Węgrzech.

Król Władysław Jagiełło prawdopodobnie już przed 1418 r. osadził go na Kujawach. Po tym jak został starostą gniewkowskim (ok. 1418 r.) wraz z Januszem Brzozogłowym — starostą bydgoskim osłaniał Kujawy od strony Prus Zakonnych przed napadami Krzyżaków.

W 1420 r. został zwerbowany w Inowrocławiu, za zgodą króla polskiego, przez księcia szczecińskiego do walki z margrabią brandenburskim Fryderykiem I. Po śmierci biskupa włocławskiego Jana Kropidły (zm. 1421) przejął w imieniu króla Zamek w Raciążku, który wiosną 1422 r. zwrócił kapitule włocławskiej. Potem udał się do księcia Zygmunta Korybutowicza, namiestnika wielkiego księcia litewskiego Witolda w Pradze. Otrzymał od niego miasto Uniczów. Umocnił je i uczynił zeń ważny punkt strategiczny na drodze między Polską a Czechami. Po ugodzie kieżmarskiej Jagiełły i Witolda z Zygmuntem Luksemburskim (marzec 1423) wrócił do kraju.

W latach 1424—1428 brał udział w wyprawie Zygmunta Korybutowicza do Czech. W 1428 r. opanował miasto Odry na Śląsku Opawskim, po czym miał je przekazać Zygmuntowi Luksemburskiemu w myśl traktatu, jaki król czeski zawarł z Jagiełłą. Puchała miasta nie przekazał, w związku z czym, aby go do tego skłonić, król podarował mu starostwo bydgoskie. Pozostawał jednak na Śląsku i prowadził działania, za wiedzą i zgodą króla, wymierzone przeciw Zygmuntowi Luksemburskiemu. W 1430 r. wraz z Korybutowiczem i księciem opolskim Bolkiem IV opanował Bytom i Gliwice oraz przeszkodził księciu oleśnickiemu w zdobyciu Kluczborka.

Puchała powrócił do Polski w marcu 1431 r. Towarzyszył husytom, którzy przybyli do Krakowa na dysputę z profesorami Uniwersytetu. W czasie jej trwania dokonał z oddziałem husyckim wypadu na Słowację, paląc 1 kwietnia 1431 r. Lewoczę. BIENIASZ Z BIAŁEJ h. WIERUSZOWA/ Był ochmistrzem królewskim.

Bieniasz (Benedykt) Wierusz

Data urodzenia: 1386 r.

śmierć 1413 r.Najbliższa rodzina:

Syn Lutold Wierusz-Kowalski h. Wieruszowa, Jr.

Ojciec Wierusza Wierusza

ZBIGNIEW Z BRZEZIA h. ZADORA/ (ur. 1360, zm. 1425) — marszałek wielki koronny 1399—1425, starosta krakowski 1409—1410, dyplomata.

Był bliskim współpracownikiem króla Władysława Jagiełły, w imieniu którego posłował do Zygmunta Luksemburskiego. W 1408 roku prowadził posiłki polskie wysłane na wyprawę księcia Witolda przeciwko księstwu moskiewskiemu. W czasie bitwy pod Grunwaldem dowodził 34 chorągwią marszałkowską. Podpisał pokój toruński 1411 roku.Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku. JAROSZ Z TULISZKOWA h. ZARĘBA / ZAPEWNE JANUSZ BYŁ KASZTELANEM KALISKIM.Brał udział w bitwie pod grunwaldem. MARCIN ZE SŁAWSKA h. ZARĘBA/ (zm. 1453), wojewoda kaliski, opiekadlnik (tutor) Królestwa. Był zapewne synem kasztelana gnieźnieńskiego Mikołaja z Królikowa (zm. ok. 1395), młodszym bratem kasztelana gnieźnieńskiego (1410–1424) Janusza z Królikowa. W źródłach pojawił się jesienią 1398. Od jesieni 1402 r. występował M. obok swego brata jako częsty asesor sądów ziemskich w wielkopolskim Koninie. W r. 1409 (lub przedtem) uzyskał urząd podstolego poznańskiego, w t. r. zapis 30 grzywien na królewskiej wsi Ceków w Kaliskiem. W r. n. w potrzebie grunwaldzkiej dowodził własną chorągwią (wg Długosza 40). W r. 1414 otrzymał dalszy zapis na Cekowie (20 grzywien). W tym samym czasie zapożyczał się u Żydów kaliskich, kwitując pożyczki niezapisanymi dokumentami (membranami), pieczętowanymi «in blanco». W dalszym ciągu często brał udział w posiedzeniach sądów konińskiego i kaliskiego. Na przełomie 1419/20 r. objął podkomorstwo poznańskie, brał udział w pracach nad wytyczaniem granicy pomiędzy Polską a Nową Marchią w okolicach Drezdenka prowadzonych w l. 1424–8, wiosną 1426 zajął opróżnioną przez śmierć Janusza z Tuliszkowa kasztelanię kaliską. Latem 1428 otrzymał po śmierci Tomka z Pakości kasztelanię poznańską i starostwo generalne Wielkopolski. Ze starostwa ustąpił latem 1430 na rzecz Dobrogosta z Szamotuł. Być może rekompensatą za utracone z tego tytułu dochody było nadanie M-owi 1 VIII 1430 konsensu na wykup z rąk Piotra Korczboka tenuty w Ujściu nad Notecią wraz z zapisem 500 grzywien i prawem lokacji nowych osad w lasach starostwa. KAZIMIERZ Z TUCHOWCA lub z KUNRACIC h. ZGRAJA/ O tym rycerzu wiemy tylko tyle że brał udział w bitwie grunwaldzkiej w/g J. Długosza. ANDRZEJ BOROWYECZ/Borowiec, Borowicz herbu/prawdopodobnie Czarnowro jest to odmiana herbu ślepowron. Brak danych. Brał udział w bitwie Grunwaldzkiej w/g J. DŁUGOSZA. BOGUCHWAŁ / Magister

Boguchwał był kuchmistrzem królewskim na dworze Władysława Jagiełły. Był świadkiem słynnego przybycia do króla heroldów krzyżackich z dwoma mieczami — znakiem wezwania do rozpoczęcia bitwy. Boguchwał ocenił to jako butę i arogancję ze strony zakonu krzyżackiego. Jednak według Svena Ekdahla był to powszechny zwyczaj na Zachodzie.

Boguchwał miał konkurenta na Wawelu, który był również kuchmistrzem. Mowa o Mikołaju Wąsiku, kuchmistrzu królewskim w latach 1405–1415.

DANILKON de RUSSIA /Pewnie Daniel z Russi Własciwie to nic onim nie wiemy, tylko że był taki ktoś w/g J. Długosza. DOBIESŁAW KOBYŁA Z ŻAREK/ herbu/brak Pochodził prawdopodobnie z Mazowsza. Przypuszcza się, że pierwszy właściciel miasta, Dobiesław Kobyła, otrzymał je na początku wieku XV, z nadania Władysława Jagiełły.

W 1436 roku Żarki zostały sprzedane Janowi ze Szczechowic. Dobiesław [Kobyła] z Żarek oskarża Jana Hińczę z Rogowa o zniszczenie granic między L. a Żarkami wart. 300 grz. i tyleż szkody, o zagarnięcie ziemi. JAN GRZYMAŁKA PRAWDOPODOBNIE Z RODU GRZYMAŁÓW h.Grzymała Pochodził z Mazowieckiego z Wielkopolski. życia i działalności Grzymały wyłącznie od tej strony, jaka danego historyka … Był więc Grzymała synem Jana i urodził się najpóźniej ok. r. 1425 … rzem został już w jesieni 1443 г., tj. w niecałe półtora roku po roz- … prawdopodobnie w r. JAN LYON herbu? Pewnie pochodził z Włoch rycerz najemny zapewne wymieniony przez J. Długosza. JAN SUMIK z NABRZOSZ Na jej czele szło pięciu rycerzy, jako to: Jan Sumik z Nabroża (Nabrzosz)..Długosza Inacego Zegoty Pauli: „Joannes Sumik de Nabrzosz de domo …” 5. W przypisie edytor powołał się na jeszcze i inne świadectwa. Pewnie chodzi tu o chorągiew. PRZEDBOR de PRZECHODY Podstarości kraowski.To jdyna wiadomość Brał dział w bitwie grunwaldzkiej w/g J. Długosza. Herbu Radwan. PIOTR WĄGL Herbu LUBICZ Był rycerzem niewiadomego herbu. Podczas bitwy pod Grunwaldem wykazał się znaczną odwagą. Za zasługi w oblężeniu Malborka król Jagiełło podarował mu zamek i miasto Tczew. Innym zasłużonym rycerzom, walczącym podczas oblężenia Malborka, król podarował w zarząd zamki krzyżackie. I Zawisza Czarny przyjechał, i Piotr Wągl przyjechał — obaj polscy rycerze, chociaż chwilowo na służbie Zygmunta Luksemburczyka i na jego węgierskim dworze przebywający. Ale trzeba sięgnąć do przechowywanych na Węgrzech dokumentów (Budapeszt, Węgierskie Archiwum Krajowe, DL 12614), by wiedzieć, że 29 sierpnia 1404 roku król informuje swoich dostojników, że polecił przebywającym na Węgrzech Polakom natychmiast powrócić do kraju pod karą konfiskaty majątków. BARTOSZ Z TREMBOWOLI Trembowla to jeden z najstarszych grodów Ziemi Czerwieńskiej: pierwsze o niej wzmianki pochodzą jeszcze z XI wieku, a prawa magdeburskie otrzymała od króla Władysława Jagiełły w 1389 roku. Długi jest rejestr sławnych rycerzy pochodzących z tego zamku. Poczet otwiera Bartosz z Trembowli, który w 1410 roku uczestniczył w oblężeniu Malborka. W 1440 roku Tatarzy spalili zamek, sto lat później Wołosi, na których odwet brali potem rycerze trembowelscy. Ale największą sławę rycerską zyskała Zofia Chrzanowska, która obroniła zamek przed Turkami. To ten rycerz zdobył chorągiew krzyżacką.

Opiekunem Trembowli był także Władysław Jagiełło, który w 1389 nadał mu prawo magdeburskie. Jeden z mieszkańców Trembowli, Bartosz, waleczny rycerz, wsławił się w bitwie pod Grunwaldem i zdobył tam krzyżacką chorągiew. W nagrodę za to król zezwolił mu na założenie nowego miasta, nowej Trembowli, naprzeciwko zamku — po drugiej stronie rzeki. Miasto, wysunięte dość daleko w stepy podolskie, niejednokrotnie ucierpiało od najazdów tatarskich, później tureckich. Tatarzy napadli na Trembowlę w 1453 i 1467. Ucierpiała Trembowla również od chrześcijańskich Wołochów w 1498. Wzięli oni w Trembowli wielu jeńców, których wymordowali w Podhajcach. Kolejne najazdy tatarskie miały miejsce w 1516 oraz w 1575. W 1594 Trembowlę zajął zbuntowany Kozak Nalewajko. W związku z tymi klęskami zrodziła się potrzeba zbudowania solidnego zamku — miejsca schronienia okolicznej ludności.

ZYGMUNT PICHA Z CZECH /

Był rycerzem najemnym ale walczył pod polską chorągwią pościgową inaczej gończa. JAKUBOWSKI herbu /Róża Jakubowski (zm. 14 lipca 1410 r.) — rycerz herbu Róża, poległ podczas bitwy grunwaldzkiej. Długosz wymienia Jakubowskiego jako jednego spośród dwunastu zacnych rycerzy. Źródła nic więcej nie wzmiankują na jego temat. IMROM CZULICKI herbu / Chewoja Pierwsze wzmianki o Czulicach pochodzą z 1325 roku. W XIV w. wieś była własnością Czulickich herbu Czewoja, fundatorów znajdującego się tutaj kościoła. W 1410 roku senior rodu, Imram Czulicki zginął w bitwie pod Grunwaldem. We wsi przebywali ponoć kronikarze Janko z Czarnkowa i Jan Długosz. Czuliccy byli w posiadaniu Czulic jaszcze przez ok. pięć wieków. Kolejnymi właścicielami wsi byli Morscy (pierwszy z nich hrabia Zygmunt Morski był burgrabią zamku krakowskiego). Po roku 1820 wieś przeszła w posiadanie ordynata, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Adama Krzyżanowskiego (1785—1847 }a pod koniec tego wieku należała do Antoniego Dąbskiego. Ostatnim właścicielem Czulic był Franciszek Van Wollen.

Jan Długosz (Liber beneficiorum diecesis Cracoviensis} MIKOŁAJ BEJNAR W/G GENEALOGI WŁASNEJ Bojar litewski za udział w bitwie GRUNWALDZKIEJ otrzymał ziemię na Wielęszczyznie potem w Horodle został przyjęty do herbu Nowina. MSZCZUJ Z BRUDZEWA MIELŻYŃSKI Herbu Nowina W/G WALDEMARA GRANDWILEWSKIEGO brał udział w bitwie pod Grunwaldem. JERZY MŚCISŁAWSKI Mścisławscy

Mścisławscy — ród kniaziowski (książęcy) pochodzenia litewskiego, który wziął swoje nazwisko od Mścisławia (obecnie na terytorium Białorusi przy granicy z Rosją), wchodzącego niegdyś w skład Księstwa Smoleńskiego, będący gałęzią dynastii Giedyminowiczów.

Bezpośrednim przodkiem kniaziów Mścisławskich był Lingwen Siemion Olgierdowicz (zm. w 1431), syn wielkiego księcia litewskiego Olgierda i wnuk Giedymina, a zarazem rodzony brat króla Władysława Jagiełły — władca Mścisławia, który został mu przydzielony po śmierci brata Korygiełło Kazimierza w 1390[2]. Jego obie żony były księżniczkami moskiewskimi.

Ród wygasł w linii męskiej między 1486 a 1489 rokiem na wnuku Lingwena Siemiona — kniaziu Iwanie Jurjewiczu, który zostawił dwie córki: Anastazję zamężną z kniaziem Semenem Słuckim oraz Juliannę zamężną z kniaziem Michałem Zasławskim, który otrzymał Mściasław od króla, przyjmując jednocześnie nazwisko Mścisławski i dając początek rodzinie Zasławskich-Mścisławskich.

Banderia Prutenorum Jana Długosza

1. Jerzy (Krzysztof) Kerzdorff (v. Gersdorf) ze Śląska, dowodził chorągwią św. Jerzego

2. FitzAlan (Ang) książe

3. Stafford (Ang)hrabia

4. Lovell (Ang)hrabia

5. Beauchamp (Ang)hrabia

6. Crequy (Fra)

7. Fauquembergues (Fra)

8. Auxerre (Fra)

9. Luksemburczycy

10. von Daun-Densborn (Luks)

11. Rakonczay (Węg)

12. Plantagenet (Ang)

13. Holland (Ang)

14. Warwick (Ang)

15. Offemont (Fra)

16. Preaux (Fra)

17. Bacqueville (Fra)

18. de la Marche (Fra)

19. Luxembourg (Luks)

20. von Schleiden (Luks)

21. Hungary (Węg)

Niestety, brak źródeł, które by podawały konkretnych rycerzy walczących w tej chorągwi, herby rodów zachodnich są raczej wynikiem hipotez. Wiemy ze zrudeł ze polacy wystawili 50 chorągwi, oprócz tego litwini wystawili 40 chorągwi, w tym tatarzy, żmudzini i inni. Nie chodzi nam o przebieg bitwy, bo została dokładnie opisana i prace wciąż trwają, chodzi o osoby które brały udział, Swenn Edkal podaje liczbę uczestników około 20000tys. uczestników po stronie polskiej. I tego się trzymam, dla mnie udało się ustalić około 135 osób.

M. był człowiekiem oddanym swej uczelni; w mowach zabiegał o poszanowanie praw i statutów Uniwersytetu, wzywał mistrzów i studentów do rewizji ich stosunku do społeczności uniwersyteckiej, do starań o pilność i cnoty moralneprzez zwierzak777 w Grunwald Brak komentarzy

Dzisiaj wyjątkowa rocznica, która mocno łączy się z projektem „Grunwald” — 15 lipca w 1410 roku odbyło się „spotkanie” pod Grunwaldem. Postanowiłem uczcić tą rocznicę dwoma rzeczami. Po pierwsze przemalowałem herby rycerzy z chorągwi św. Jerzego, rycerzy z zachodu, walczących po stronie krzyżaków. Chorągiew niesie oczywiście Jerzy (Krzysztof) Kerzdorff (v. Gersdorf) ze Śląska, dowódca tej chorągwi. Po jego prawej stronie galopuje rycerz z angielskiego rodu Stafford, a po lewej z herbem Luksemburczyków. Drugą rzeczą, którą uczciłem (a raczej czczę dalej) bitwę pod Grunwaldem, to rozpoczęcie malowania podstawki z polskim królem, a więc chorągiew rycerzy przybocznych. Jednym z nich będzie na pewno Mikołaj Morawiec z Kunaszówki h. Powała, który niósł proporzec królewski, a drugim chyba arcybiskup Mikołaj Trąba (wybrałem go ze względu na herb.

Wielka chorągiew Ziemi Krakowskiej

Wielka chorągiew Ziemi Krakowskiej (chorągiew elitarna)

1. Zyndram z Maszkowic herbu Słońce (dowodził chorągwią)

2. Marcin z Wrocimowic herbu PÓŁKOZY (chorąży)

3. Zawisza Czarny herbu SULIMA

4. Florian z Korytnicy herbu JELITA

5. Domarad z Kobylan herbu GRZYMALITA

6. Skarbek z Góry herbu HABDANK

7. Paweł Złodziej z Biskupic herbu NIESOBIA

8. Jan Warszawski herbu NAŁĘCZ

9. Stanisław z Charbinowic herbu SULIMA

10. Jaksa z Targowiska herbu LIS

Chorągiew Mazowiecka Księcia Siemowita

CHORĄGIEW MAZOWIECKA Księcia Siemowita

1. Książę Ziemowit Mazowiecki

2. Stanisław Grad, Pan na Śrzeńsku DOŁĘGA Wojewoda Mazowiecki

3. Jędrzej z Golczewa, kasztelan płocki, najbogatszy komes na MazowszunPRAWDZIC oraz Prawdzice z Radzanowa

4. Mściszek z Kossobud herbu Pobóg

5. Jan Radzimiński h. Brodzicz był hetmanem księstwa mazowieckiego, prawdopodobnie d-ca jednaj z chorągwi

6. Jarosław z Iwna, Lubikowa, Pierzchna Grzymała, chorąży poznański

7. Junosza: de Przowo (Przowski), Straszowski, Smlodowski; Dersław z Klewa, Klemens z Rosprzy

8. Prawdzic: Paszko Radzanowski i jego potomstwo, o nazwiskach: Czebnowski, Kargoszyński, Porycki, Izbiński

9. Henryk z Radomina, Pierzchała

10. Sasin z Nieborowa kasztelan sochaczewski, Prawdzic

11. Marcin z Wyrzyska i Klonowa kasztelan inowrocławski, Rogala

12. Jastrzębiec, Przedpełski, Falęcki, Starczewski

13. Maciej z Łabiszyna, wojewoda inowrocławski, Leszczyc

14. Kuczaby w Gradzanowie, inna nazwa herbu: Paprzyca, Kuszaba

15. Jastrzębiec: Bolesta kasztelan wyszogrodzki

i ok. 150 innych rodzin, w tym: Budkowski, Sądzyński, Simowski, Zendzian, deBanty, Somowski, Szomański, Tlubicki, Będzisławski, Mojkowski, Nagórka, Niedrowski, Zalesicki, Bełkowski, Osiecki, Przedpełski, Rzestkowski, Witosławski. Chełstowski, Czeszewski, Krassowski, de Lukowiec, Chorzewski, Malewski, Man(i)kowski, Milewski, Necz

Ta Chorągiew to tak naprawdę dwie, u Długosza 21 i 22.

Chorągiew Mazowiecka księcia Jana

CHORĄGIEW Mazowiecka KSIĘCIA JANA

1. Książę Janusz Czerski Mazowiecki, pan na Czyrsku i Warszawie

2. Pietrz Plikowic Rogala. Wojewoda Mazowiecki

3. Wigand z Powsina koło Warszawy warszewski

4. Bogorzowie w Gorze i Krzu

5. Dołęga: Baczewski

6. Grzymała: Grzymała, Zaleski

7. Pomian: Suski

8. Prawdzic: Paszko Radzanowski i jego potomstwo, o nazwiskach: Czebnowski, Kargoszyński, Porycki, Izbiński

9. Rola: Pilchowski

10. Ślepowron: Gawkowski, Sipniewski, Grochowarski

11. Trzaska: de Tyszki, Ponikiewski

12. Wieniawa: Srzednicki

13. Wierzbowa: Białobrzeski

14. GOZDAWA Gozdawici: Zdziary, Sądków, Ostrzyków

15. Jastrzębiec Przedpełski, Falęcki, Starczewski

16. Pobożnie Starczewo Pobodze

17. Sulimczyki Szawłów

18. Bończe Łubki Boycza (Modzele): Modzelewski

Chorągiew nadworna

CHORĄGIEW NADWORNA [przyboczna wg Długosza]

1. Andrzej Ciołek z Żelechowa CIOŁEK

2. Jan ze Sprowy ODROWĄŻ

3. Mszczuj ze Skrzynna ŁABĘDŹ

4. Aleksander Gorajski KORCZAK

5. Mikołaj Powala z Taczowa POWALA

6. Sasin z Wyhucza POWALA

7. Mikołaj Kiełbasa

8. Przedpełk z Kopydłowa h. Dryja

Chorągiew księcia oleśnickiego Konrada Białego

Chorągiew księcia oleśnickiego Konrada Białego

1. Konrad VII Biały

2. Unruch

3. Biberstein

4. von Baruth

5. Albrecht von Kolditz

6. Tomasz von Bielau (fikcyjny)

7. Lebno (Wczele)

8. Kizinek

9. Glaubicz

10. Drogosław

11. Brochwicz II

12. Wieże

13. Przerowa

14. Kotficz

15. Napiwon

16. Kornic

17. Kietlicz

Chorągiew kasztelana śremskiego Jan (Iwana) z Obichowa
Chorągiew Świętego Jerzego (polska)

Chorągiew Świętego Jerzego

rycerze zaciężni z Czech, Moraw i inni

1. Jan Żiżka z Trocnowa

2. Jan Sokol z Lamberta, kolory całkowicie hipotetyczne

— Jan Sarnowski z Czech, chorąży (herb nieznany)

— Zbislávek (herb nieznany)

Chorągiew Gończa

1. Andrzej z Brochocic h. Osoria

2. Bartosz z Płomykowa

3. Jarosław (lub Jarosz) z Płomykowa

4. Dobiesław Okwia h. Wieniawa

5. Zygmut Pikna z Czech

Chorągiew biskupa Wojciecha Jastrzębca

Chorągiew biskupa Wojciecha Jastrzębca

1. Jarand z Brudzewa, chorąży Inowrocławski, dowódca chorągwi;

2. Ścibor Jastrzębiec, wojewoda łęczycki, miał 20 synów, z tego w wojnie zabito 8, 12 było kasztelanami;

3. Mikołaj i Pełka Ponętowscy h. Leszczyc;

4. Jakób Wołucki h. Rawicz;

5. Spytek Bużeński, h. Róża, stolnik sieradzki.

Chorągiew arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Kurowskiego

Długosz daje jej numer 24.

Chorągiew Ziemi Chełmskiej

1. Oborski h. Godziemba

2. Piątkowski h. Korab

3. Wichorski h. Nieczuja

4. Szymborski h. Nałęcz

5. Łoktowski h. Kroje

6. Wałdowski h. Dołęga

7. Kochański h. Ogończyk

8. Dorpowski h. Junosza

9. Paparzyński h. Paprząca

10. Tytlewski h. Cholewa

11. Gołocki h. Pielesz

Chorągiew Ziemi Wieluńskiej

1. Bieniasz h. Wierusz prawdopodobnie dowodził chorągwią

2. Klemens Wierusz starszy brat Bieniasza

3. Lutold z Wiktorowa

4. Kazimierz ze Stolca

5. Mikołaj z Kępna Starosta Bolesłąwiecki — prawdopodobnie chorąży

6. Jan Długosz z Niedzielska

7. Maciej z Borowna

Tam służyli żołnierze najemni ze Śląska. Czyli strzelcy, kusznicy, może trochę piechoty, jazda, ale nie-rycerska.

Pomieszani z Polakami z racji szczupłości stanu polskiego.

Chorągiew ziemi sieradzkiej

1. Kasztelan Marcin z Kalinowej h. Zaręba, dowodził chorągwią

2. Jaśko ze Zgorzelic Łada (3 kopie)

3. Cztan z Rogowa Awdaniec (kudłaty, gruby)

4. opat Janko z Tulczy (Tulicki) — Jelita

5. Fulko de Lorche (gryf w herbie — czerwona jaka)

6. Zbyszko z Bogdańca, Tępa Podkowa

7. Macko z Bogdańca, Tępa Podkowa

8. Wilk z Brzozowej, Gozdawa

9. rycerz h. Janina

10. rycerz h. Doliwa

11. rycerz h. Gierałt

Uzupełnienie chorągwi wielkopolskiej

W składzie chorągwi wielkopolskiej nie znalazł się k. Mostko ze Staszowa, h. Ostoja

Chorągiew Wielkopolska

Wg Długosza Wielkopolanie walczyli pod dwiema chorągwiami: ziemi poznańskiej — biały orzeł na czerwonym polu, i ziemi kaliskiej — na biało-czerwonej szachownicy ukoronowana głowa żubra z kolcem w nozdrzach. Wydaje się, że jest to błąd. Chorągwie tych ziem jeszcze wtedy nie istniały, wyodrębniły się ok. połowy XV wieku. Pod Grunwaldem Wielkopolanie walczyli więc pod godłem całej Wielkopolski, czyli w biało-czarnym szachowanym polu ukoronowana głowa żubra z kolcem w nozdrzach.

1. Jan z Czerniny kaszt. międzyrzecki Wierzbna

2. Jakub z Pruśca kaszt. rogoziński Grzymała

3. Jarosław z Gutów i Siedlca Grzymała

4. Przecław z Gutów i Siedlca Grzymała

5. Jaracz z Wełny Grzymała

6. Mroczko z Wełny Grzymała

7. Teodoryk z Międzychodu, Sobaczewa, Mościszek, Zajączkowa, brat Jarosława z Iwna Grzymała

8. Wierzbięta z Iwna, brat Jarosława z Iwna Grzymała

9. Mikołaj z Kępna Niesobia

10. Tomek z Węglerzyna i Przyłęku, starosta generalny wielkopolski Jelita

11. Mościc ze Stęszewa, kasztelan poznański Łodzia

12. Stefan z Karmina, Wieniawa

13. Iwan z Soboty, Wieniawa

14.

15.

16. Janusz z Tuliszkowa wg pieczęci z 1413 roku miał herb Dryja bez skosów tarcza dzielona w pas.

Banderia prutenorum Jana Długosza

1. Jerzy (Krzysztof) Kerzdorff (v. Gersdorf) ze Śląska, dowodził chorągwią św. Jerzego

2. FitzAlan (Ang)

3. Stafford (Ang)

4. Lovell (Ang)

5. Beauchamp (Ang)

6. Crequy (Fra)

7. Fauquembergues (Fra)

8. Auxerre (Fra)

9. Luksemburczycy

10. von Daun-Densborn (Luks)

11. Rakonczay (Węg)

12. Plantagenet (Ang)

13. Holland (Ang)

14. Warwick (Ang)

15. Offemont (Fra)

16. Preaux (Fra)

17. Bacqueville (Fra)

18. de la Marche (Fra)

19. Luxembourg (Luks)

20. von Schleiden (Luks)

21. Hungary (Węg)

Niestety, brak źródeł, które by podawały konkretnych rycerzy walczących w tej chorągwi, herby rodów zachodnich są raczej wynikiem hipotez.

Wielka chorągiew Ziemi Krakowskiej (chorągiew elitarna)

1. Zyndram z Maszkowic herbu Słońce (dowodził chorągwią)

2. Marcin z Wrocimowic herbu PÓŁKOZY (chorąży)

3. Zawisza Czarny herbu SULIMA

4. Florian z Korytnicy herbu JELITA

5. Domarad z Kobylan herbu GRZYMALITA

6. Skarbek z Góry herbu HABDANK

7. Paweł Złodziej z Biskupic herbu NIESOBIA

8. Jan Warszawski herbu NAŁĘCZ

9. Stanisław z Charbinowic herbu SULIMA

10. Jaksa z Targowiska herbu LIS

Przyboczni Jagiełły

Na dobry początek — gwardie polskiego króla.

1. Król Władysław II Jagiełło. Wladislaus dei gracia Rex Polonie, nec non terrarum Cracovie, Sandomirie, Siradie, Lancicie, Cuyauie, Lituanie princeps supremus, Pomeranie, Russieque dominus et heres, etc.

2. Książe Ziemowit Młodszy

3. arcybiskup Mikołaj Trąba

4. Zbigniew z Oleśnicy [jeszcze nie pasowany]

5. Jan Meżyk z Dąbrowy

6. Bieniawa z Białej; Wierusz; Bieniasz Wierusz szambelan, z pocztem paziów i pokojowców

7. Henryk (Hincza) z Rogowa

8. Zbigniew Czajka z Nowego Dworu [niósł włócznię królewską]

9. Dziwisz Marzacki

10. Książę litewski Fieduszko

11. Dobiesław Kobyła

12. Mikołaj Morawiec z Kunaszówki h. Powała. dzierżył proporzec królewski

Wojsko litewskie i ruskie — Chorągwie ziemskie

Chorągiew smoleńsko-orszańska

Chorągiew połocka

Wojsko litewskie i ruskie — Chorągwie ziemskie

Chorągiew trocka

Chorągiew trocka

Chorągiew grodzieńska

Chorągiew kowieńska

Chorągiew lidzka

Chorągiew miednicka

Chorągiew brzeska

Różne chorągwie

Kilka innych chorągwi Polski pod Grunwaldem.

1. Chorągiew ziemi sandomierskiej

2. Chorągiew ziemi lubelskiej

3. Chorągiew przemyska

4. Chorągwie podolskie, podzielone na trzy ze względu na liczebność rycerzy

5. Chorągiew halicka

6. Chorągiew wojewody sandomierskiego Mikołaja z Michałowa

7. Chorągiew kasztelana wojnickiego Andrzeja z Tęczyna

8. Chorągiew podkomorzego krakowskiego Piotra Szafrańca z Pieskowej Skały

9. Chorągiew Dobiesława z Oleśnicy

Chorągiew podstolego krakowskiego Gniewosza z Dalewic
Chorągiew podstolego krakowskiego Gniewosza z Dalewic

Służyli w niej tylko najemni rycerze, nie z Polski, ale zaciągnięci przez wspomnianego podstolego Gniewosza spośród Czechów, Morawian i Ślązaków.

1. Odrzywąs, panowie z Kramarz, Dube i Bechni

2. Panowie z Lipy i Lichtenburka (do chorągwi Zygmunta z Bobowej)

3. Osęki Mirowskich (pole błękitne)

4. Auersperk (tylko pole z żybrem)

5. Czabelicz

6. Czernin

7. Dobrzen

8. Malowec

9. Rohan (do chorągwi Zygmunta z Bobowej)

10. Rożemberk

11. Smrczek

13. Szlik (Schlick)

14. Szpakowski (do chorągwi Zygmunta z Bobowej)

15. Szternberk

16. Szwamberk

17. Thun skośny żółty pas w niebieskim polu)

18. Trczek (do chorągwi Zygmunta z Bobowej)

19. Zając (może być tylko świńska głowa, ale też i czwórdzielne)

20. Z Czastołowic

21 Z Hradca, dwie gałęzie rodu: 1. złota róża w niebieskim polu do chorągwi Zygmunta z Bobowej; 2) dzielona w pas, zółto-czerwona

22. Z Kolovrat

23. Z Kunsztatu, pole nr 5, w paski biało-czarne (do chorągwi Zygmunta z Bobowej)

24. Z Landszteinu

25. Z Rożmitala — 3 gałęzie; 1) czarna świńska głowa; 2) złoty lew; 3) tarcza czwórdzielna — wszystko

26. Z Rzyczan

27. Z Velhartic

28. Ze Straży

Chorągiew pan z Moraw Jana Jenczykowica

ochotnicy z Moraw pod rozkazami Morawianina Helma

1. Dąb — herb pochodzenia czeskiego

2. Grabie — herb pochodzenia czeskiego

3. Kuczaba — herb pochodzenia czeskiego

4. Odrowąż — herb pochodzenia morawskiego

5. Ogończyk — herb pochodzenia morawskiego

6. Oksza — herb pochodzenia morawskiego

7. Poraj — herb pochodzenia morawskiego

8. Rawicz — herb pochodzenia czesko-morawskiego

9. Świerczek — herb pochodzenia morawskiego

10. Taczała — herb pochodzenia czesko-morawskiego

11. Wieniawa — herb pochodzenia morawskiego

12. Zabawa — herb pochodzenia morawskiego

13. z Choustnika

Chorągiew Zygmunta z Bobowej rodu rycerzy Gryfów

Chorągiew Zygmunta z Bobowej (podsadek krakowski)

Bracia i rycerze rodu Gryfów

Chorągiew podkanclerzego Królestwa Polskiego Mikołaja Trąby

1. Ludzie Mikołaja Trąby (sam bp Mikołaj nie walczył w tej chorągwi, najpierw był przy królu, a następnie udał się do obozu)

2. Jan z Raciborza (Jan II Żelazny)

3. Bolko z Cieszyna (Bolko IV — brat Bernarda)

4. Bernard z Niemodlina, brat Bolka IV

5. Wacław z Opawy

6. Wacław z Krosna

Chorągiew cześnika koronnego Jana Mężyka z Dąbrowy

Kolory są podawane różnie, stąd dwie wersje sztandaru i herbu.

Chorągiew kasztelana śremskiego i starosty wielkopolskiego Wincentego z Granowa
Chorągiew marszałka Królestwa Polskiego Zbigniewa z Brzezia

Mikołaj de Borowyecz

Danilko de Russia

Dobiesław Kobyła

Jan Grzimalka

Jan Lyon

Jan Sumik de Nabrzosz

Przedbor de Przechody

Bartosz z Trembowli

Piotr Wągl

Skarbek z Góry h. Awdaniec

Andrzej Ciołek h. Ciołek z Żelechowa

Bieniasz Goworzyński h. Dębno

Imram Czulicki h. Czewoja

Pakosz Bytrzanowski h. Amadej

Dzik z Kadłuba h. Doliwa

h. Dębno: Zbigniew Oleśnicki — sekretarz królewski, Dobiesław Oleśnicki, Jaśko Oleśnicki — sędzia ziemi krakowskiej, Piotr Oleśnicki — łowczy sandomierski

Zbigniew Czajka h. Dębno z Nowegodworu

Stanisław Jelitko h. Doliwa

Jan Czelustka h. Dębno

Jan Kretkowski h. Dołęga

Jan Szczycki (Szczitczky) i Niemsta ze Szczytnik, obaj h. Doliwa

Mikołaj Dębicki h. Gryf

Przedpełko Kropidłowski h. Drya

Zygmunt z Bobowy h. Gryf — podsędek krakowski

Henryk z Rogowa h. Działosza

Jarosław z Iwna (miles Hispanicus) h. Grzymała

Jan Goły z Kliszowa h. Nieczuja

Paweł Złodziej z Biskupic h. Niesobia

Jan Odrowąż ze Sprowy h. Odrowąż

Jan Rej z Nagłowic h. Oksza

Andrzej Brochocki h. Ossoryja

Dziersław Włostowski h. Oksza

herbu Ostoja: Hanko Chełmski, Piotr Chełmski („z bracią”), Dobiesław Olewiński, Mościc ze Stęszewa — kasztelan poznański

herbu Grzymała: Domarat Kobyleński, Jakób Kobyleński, Żernicki, Janusz Brzozogłowy — starosta bydgoski

Mikołaj Bielawski de Koźlerogi h. Jelita

Dziwisz Marzaczky h. Jelita

Piotr Cebrowski (Petrus Czekowsky) h. Hołobok

Floryan z Korytnicy h. Jelita — kasztelan wiślicki

Aleksander Gorajski h. Korczak

Slanka de Rudek h. Kopasina

Piotr Korczbog h. Korczbog

Piotr Madaliński (Medelansky) h. Larysz

Budek z Zaborza h. Kopasina

herbu Leliwa: Jan z Tarnowa — wojewoda krakowski, Spytko z Jarosławia, Wincenty z Granowa — kasztelan nakielski

Mroczko z Łopuchowa h. Leszczyc

Krysty Koziegłowski h. Lis

Mszczug ze Skrzynna h. Łabędź

Świętopełek z Zawady h. Lis

Jaksa z Targowiska h. Lis

herbu Nałęcz: Mikołaj Kiełbasa, Wojciech Malski, Jan Socha — pisarz królewski, Sędziwój Ostroróg — wojewoda poznański, Dobrogost z Szamotuł, Jan Warszowski

Klemes Moskorzowski h. Pilawa

Jakób Koniecpolski h. Pobóg — wojewoda sieradzki

Jan Ligęza z Bobrku h. Połukoza — wojewoda łęczycki

Jarand z Brudzewa h. Pomian

Marcin z Wrocimowic h. Połukoza — chorąży krakowski

herbu Powała: Mikołaj Morawiec z Kunaszówki, Mikołaj Powała z Taczowa, Sasin z Wychucza

herbu Poraj: Mikołaj Michałowski — wojewoda sandomierski, Jakubowski, Tomasz Kalski, Tomasz Szeliga z Wrześni — podkomorzy sieradzki

Mikołaj Chrząstowski h. Strzegomia

Mikołaj Kmita z Wiśnicza h. Śreniawa

Gniewosz z Dalewic h. Strzegomia — podstoli krakowski

Zyndram z Maszkowic h. Słońce — miecznik krakowski

Piotr z Myedźwiedzia h. Stary koń

Piotr Szafraniec h. Stary koń — podkomorzy królewski

herbu Rawicz: Krystyn z Ostrowa — kasztelan krakowski, Krystyn Magiero z Gaworzyczowa

Stanisław Charbinowski h. Sulima

Zaklika Korzekwicki h. Syrokomla

herbu Sulima: Zawisza Czarny z Garbowa, jego brat: Jan Farurej

Jan Nos z Dobrkowa h. Topór

Mikołaj h. Trąby — podkanclerzy królewski

herbu Topór: Maciej z Łabiszyna — wojewoda brzesko-kujawski, Piotr de Riterz Riterski, Andrzej z Tęczyna — kasztelan wojnicki, Jan Naschian de Ostrowcze, Maciej z Wąsosza — wojewoda kaliski

Jan Męzyk (Manszik) z Dąbrowy h. Wadwicz

herbu Wieniawa: Jan Długosz z Niedzielska, Dobiesław Okwya, Bartosz z Płomykowa, Jarosław z Płomykowa, Dobiesław Puchała de Wągry, Jan Iwan z Obychowa — kasztelan śremski

Bieniasz z Białej h. Wieruszowa — ochmistrz królewski

Kanimirz z Tuchowca (bądź Kunracic) h. Zgraja

Anusz z Tuliszkowa h. Zaręba

Zbigniew z Brzezia h. Zadora — marszałek królestwa

Z duża dozą prawdopodobieństwa w bitwie udział wzięli, pochodzący ze Śląska rycerze, pośród których wymienić można:

Henrika i Otina z Fulsztyna

Adama (z Gdziemierza) i Jankę Szeligów

Weruke Seliga de Sambzicz

Pakosza z Breynic

Jana de Bukowicz

Jana Szczirbic

Adama z Gelsawic

Pawła z Lubtina

Wilhelma i Piotra de Chrastelaw

Miczke z Janowic

Paschko von Grunem Pusche

Olszowiec z Wikowicz

Petulin von Caldim Wasser

Pote von Rabszicz

Czaffor vom Heissen Stein

Maćko von Neuwinstadt

Jaśko i Stefko von Steblaw

Woldan von Rotin Hawz

Herold von Wochzwinkel

Havel von Buchenwalde

Szymon Gotschalk de Beyske

Wystube von Caldin Haws

— Jest to najstarszy imienny spis rycerstwa polsko -litewskigo z 1528 roku w/g Białoruskiej księgi tytuł podany wyżej. Występują tu Bejnarowiczowie i w tym miejscu obalam mit pochodzenia tatarskiego Bejnarowiczów gdyż ten spis nie podaje żadnych oznak takiego pochodzenia jak np. dwóch poniżej. Aboksza, tatar Aliśkawa hor. Aborowicz Kerim, Tatar

Aborowicz Jan Pan Darsunishska dom. Trotska A-D.

Abragam, Abra, Obragim, hor.

Abragimowicz Aleja, tatarski Abragimava flaga/

Abraimovich piaskowane, tatarski Abragimava flag

Abramov, wdowa z. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Abramowicz Adam, s. Podlaskie DD.

Abramowicz Lavrinets z. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Abramowicz Matiz, pani Vasilishskaha dom. Trotskaha A-D.

Abramowicz Mustufa, tatarski. Ahmet Velin Sanczukovicza

Abramowicz Pavel, s. Belsky zamieszkaly Podlaskie dd.

Petr Abramowicz, s. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Abramowicz Stanislav, s. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Szczepan z Abramowicz. Belsky zamieszkały Podlaskie dd Abramowicz Mikołaj z. Belskay ziemia Padlyashska A-D.

Abramowicz Kasporovaya, Abramowicz Jacoub, s. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

panie Vasilishskaha dom. Trotskaha A-D.

Avgushtyn z. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Avgushtyn z.. Belaia gruntów w podlaskim-d, jego brat — Marko Kernozek

Avgushtyn, rektor w Mizherychy, Belitski d. Vilna DD.

Avgushtynowiczowa Barbara, B. Upitskaga d. Trocki-St.

Avgushtynowicz Andrzej, s. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Avgushtynowicz Ezof z. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Avhushtыnowicz Martin, panie Kurkleuskaha dom. Trotskaha A-D.

Avgushtynowicz Mikołaj z. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Avgushtynowicz Peter, s. Belsky wylądować Podlaskie dd.

Avgushtynowicz Stanislav, s. Belsky wylądować Podlaskie dd.

Avgushtynovich Jacoub, Boyar Kurkleuskaga d. Trocki-St.

Ivan Abramowicz, panie Rudaminskaha Pavilion. Vilenskaha A-D.

Abramowicz Pats, Boyar Pyanyanskaha Pavilion. Vilenskaha A-D.

Jang, L Abramowicz.

Agrida, tatarski Kletsk d.

Ahushtыnowicz Bogusz, panie Hyadroytskaha dom. Vilenskaha A-D.

Ahushtinowicz Stanislav, panie Hyadroytskaha dom. Vilenskaha A-D.

Adam Pan Ashmenskaha dom. Vilenskaha A-D.

Adam Boyar Gandingskay wółkomirski. Samogitya ziemia

Adam Boyar Upitskaga D. Trocki-St.

Adamkovych Araz, tatar

Adam Anna, ur. Vaukavyyskaga d. Trocki-St.

Bogdan Adamowicz, panie Krozhskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Adamowicz Bortko, panie Eyshыshskaha dom. Trotskaha A-D.

Vojtech Adamovich, panie Rudaminskaha dom. Vilenskaha A-D.

Adamowicz z Grzegorz. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Adamowicz Grzegorz, panie Shoudauskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Adamowicz Casper, panie Rudaminskaha dom. wileńskie A-D.

Adamowicz z Marco. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Adamovich Martin, panie Vaukavыyskaha dom. Trotskaha A-D.

Matthew Adamovich z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Adamovich Mihal, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Adamovich Schasny, Boyar Vysakadvorskaga d. Trocki-St.

Adamovich Schasny, Boyar Zhyzhmorskaga d. Trocki-St.

Adamovich Schasny z. Belsky zamieszkały Podlaskie dd.

Adamovich Szczepan z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Juri Adamovich z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Jakub Adamowicz, panie Hyadroytskaha dom. Vilenskaha A-D.

Adamovich Jakub, s. Belskyzamieszkały Podlaskie dd.

Adeykovych Turchin, s. Padlyashskaha A-D.

ADKO, Vol., Marzec., możliwe że tatar. Ahmet VLAN Sanchukovicha

ADKO, tatarski Har. Cz. Łaźnia Senkavicha

ADKO, tatarski Har. Cz. Łaźnia Senkawicza Iago brat — Kąpiel Senkovych

Adovkowicz Paul Boyar Samilishskaha dom. Trotskaha A-D.

także, tatarski Alişkava hor.

Azarowicz Bayram tatarski Abragimawa flaga

Azberdeewicz Bogdan, Tatar, hor. ułan Jalal Minbalataviça

Azberdeevich SHEIBAK, tatarski Abragimava flaga

Azberdeewicz, Tatar

Azberdeewicz, Tatar

Azedenowicz Kerim Ataman trocki, tatarski Abragimava flaga

Azedinowicz Obyudush, tatarski Abragimava flaga

Azyzkowicz Mortuza, tatar Abrahimawa ściach

Azyzkowicz Mostufa, tatarski Abrahimawa ściach

Azıkewicz Magma, Tatarzy, Har. Wto Jalal Minbalataviça

Aibraš, tatar Ališkava horągiew.

Ainašewić Tobuzak, tatar Ališkava hor.

Aysyp, tatarski Alishkava Har jego brat. — Denis

Aydar, Vol., tatar Abragimava flaga

Aydaravicha Andreeva Boyar Samilishskaga dom. Trockim w ST.

Aikashyevich, tatar Alishkava Czarny.

Ayrыmovycha Mykolaevaya wdowa, pani Vidhuklskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Akaltatar, Ališkava horhorągiew tatarska Akyzhyd, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Akshikevich Oleh, tatarski potwierdzony. Ahmet Velin Sanchukovicha

Włączenie sterany Alişkava Har.

.Alexandre, Tom Iago batska — Cz. Andrew Sanhushkovych Koshyrskyy

Aleksandrow Ludmiła, wdowa szlachcianka Raseinskay wółłkomirska. Samogitya ziemia

Aleksandrowicz Bogdan Pan Darsunishskaha dom. Trotskaha A-D.

Aleksandrowicz Wojciech, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Aleksandrowicz Wojciech, panie Kernauskaha dom. Vilenskaha A-D.

Aleksandrowicz JAN, panie Nauharodskaha dom. Vilenskaha A-D.

Aleksandrowicz Mateusz, panie Viduklskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Aleksandrowicz Mikołaj Pan Astrыnskaha dom. Trotskaha A-D.

Aleksandrowicz Mikołaj Pan Upitskaha dom. Trotskaha A-D.

Aleksandrovych Stanisław, pan Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Aleksandrowicz Jakub, panie Hyadroytskaha dom. Vilenskaha A-D.

Aleksandrowicz Jakub, panie Kernauskaha dom. Vilenskaha A-D.

Alex sługa Putna Ragachouskay wółkomirski.

Alex, smalnyansh (Smolnyanin nie wiadomo, być może — nazwa lub pseudonim) Boyar Pinska dom.

Aleluewicz Boris, Boyar Trotskaha dom. Trotska A-D.

Aleluewicz Gawryło, panie Trotska dom. Trotskaha A-D.

Alievič Aram, tatar Ališkawa hor.

Alimowicz Kildysh tatarska Abragimawa flaga

Alıkuçukowicz Józef, Tatarska Abragimawa flaga

Alzhbeta Mykolaevna b. Kernauskaha dom wileński A-D.

Mstishkovna Elżbieta, B. Pyanyanskaga d. Vilno DD.

Petrashkowna Elżbieta, B. Gyadroytskaga d. Vilno DD.

Elżbieta Stanislavówna, pani, wdowa, wojewodówna trockiego

Elżbieta, b. Gyadroytskaga d.. Wilno dd, jej syn — Peter Martinowicz

Elżbieta, wdowa, b. Pyanyanskaga d. Vilno DD.

Alka Sszymko, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Alktashevych Rymko, panie Viduklskay Cz. Zhamoytskay l

Alsushkowicz Grzegorz, panie Dzirvanskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Aleksander Wielki. Cz. Literatura.

Alyahnowicz RA,

Kasymowicz terminy i sterany Alişkavahar.

Ambrosowa Anna, s. Daraptskay ziemia podlaskim dd.

Ambrosowa wdowa, b. Vyashvyanskay wół. Samogitya ziemia

Ambrosowicz Michał, pan Darsunishskaha dom. Trotskaha A-D.

Amolykowicz Yanyshev, możliwe że tatar. Ten Jalalov Minbalatavicha, jego syn — Jakub

Jatsyna-Kazimierz

Andriejew Barbara, B. Kowieński. Trocki-St.

Andrewaia Marhoreta b. Vilkamirskaha Pavilion. Vilenskaha A-D.

Andreew Janowna wdowa. Belski dom Podlaskie dd.

Andreew, wdowa, b. Kobrin wółkomirski Andreew, wdowa z. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreew, wdowa z. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreew, wdowa z. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreew, wdowa z. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreewicz Matskelys, panie Byarzhanskay Cz. Zhamoytskay L

A. Abram, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Avgushtyn z. Belsky dom Podlaskie dd.

A. Adam, Pan Sudzyareuskaga dom. Vilenskaga w ST.

Andreewicz Adam Pan Trotskaha dom Trotskaha A-D.

Andreewicz Andrzej, pan Radunska dom. Trotskaha A-D.

A. Bartos, Bojar Vaukavyyska d. Trocki-St.

A. Bartos, s. Belsky dom Podlaskie dd.

A. Bartos, s. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreevych Bernat, panie Kernauskaha dom. Vilenskaha A-D.

A. Bernat, s. Belsky dom Podlaskie dd.

A. Bernat, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andreewicz Bogdan Pan Mednschkaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreewicz Volodko, panie Dzirvanskay Cz. Zhamoytskay ziemia

A. Grzegorz, s. Belsky dom Podlaskie dd.

Grzegorz, s. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreewicz Grzegorzy, panie Byarzhanskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Daniel Andreewicz z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Andreewicz Dolmat, panie Kletskaha dom

A. Ezof z. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Zhygimont Boyar Ashmenskaga paw. Vilenskaga w ST.

Jan O., N., Służący Padskarbi, p.-r.

Andreewicz Ignac, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Kazimierz Andreevych z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Andreevych Kirik, panie Kletskaha dom.

A. Klimko, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Kus, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andreewicz Lonia, panie Slonimskaha dom. Trotskaha A-D.

A. Martin

Andreewicz Martin, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

A. Martin, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Martin, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Martin, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Mateusz, panie Rudaminskaga paw. Vilenskaga w ST.

A. Mateusz, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Mateusz, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Mateusz, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Mateusz, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Mateusz, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Matis, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Miklash,

Andreevych Myklash, panie Slonimskaha Pavilion. Trotskaha A-D.

A. Miklasz z. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Mikołaj,

Andre [e] Mikołaja z HIV. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Andreewicz Mikołaj Pan Kernauskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreewicz Mikołaj Pan Koneuskaha dom. Trotskaha A-D.

Andreewicz Mikołaj Pan Mednitskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreewicz Mikołaj Pan Samilishskaha dom. Trotskaha A-D.

Mikołaj Andreewicz z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Mikołaj Andreewicz z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Mikołaj Andreewicz z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Mikołaj Andreewicz z. Belskay ziemia podlaska A-D.

Mikołaj Andreewicz z. Belskay ziemia Podlaska A-D.

A. Mieś sługa Putna Kernauskaga dom. Vilenskaga w ST.

Andreewicz Mytsko, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

A. Moise, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andreewicz z Nevers. Belskay ziemia Podlaska A-D.

Andreewicz Oleksy z. Belskay ziemia Padlyashskaha A-D.

Andreewicz Olehno, panie Ashmenskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreevych Onoshko, panie Vaukavыyskaha dom. Troki A-D.

A. Paul Boyar Dzirvanskay wółkomirska. ziemia Zhamoytskay

A. Paul, s. Belsky być może w podlaskim DD.

A. Paul, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Petko, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Piotr A. Boyar Vilkeyskay wół. ziemia Zhamoytskay

A. Piotr Boyar Vysakadvorskaga d. Troki -St.

A. Piotr, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Piotr, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Peter, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andreewicz Petrasza Pan Vaukavыyskaha dom. Trotskaha A-D.

A. Pik, panie Dzirvanskay wółkomirska. ziemia Zamoy ska

A. Senko, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Skindir,

Andreewicz Stanislav, panie Ashmenskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreevych Stanislav, panie Upitskaha dom. Trotskaha A-D.

A. Stanisław, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Stanisław, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Stanisław, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Stanisław, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Stanisław, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Stanisław, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Maszyny z. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Stanko, Boyar ukupny okręgu grodzieńskim. Trotskagav-St.

A. Stanko, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. brakuje imienia Boyar Putna Zheludokskogo d. Trocki-St.

A. Szczęsny Boyar Upitskaga paw. Trotskaga w ST. oprogramowanie

A. Szczepan Boyar Lidskaga paw. Vilenskaga w ST.

Andreewicz Tomasz, panie Lschskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreewicz Urban Pan Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andreewicz Fedyuk z. Belskay ziemia Podlaska A-D.

Andreewicz Szymko, panie Ashmenskaha dom. Vilenskaha A-D.

A. Szczepan z. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Szczepan z. Belsky dom Podlaskie dd.

A. Szczepan z. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andreewicz Jurek, panie Rudaminskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreewicz Jaśko, panie Vaukavыyskaha dom. Trotskaha A-D.

Andreewicz Jaśko, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andreewicz Jósko, panie Mednitskaha dom. Vilenskaha A-D.

A. Jakub, s. Belsky dom Podlaskie dd.

Andreewicz Jang Pan Ashmenskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andreewicz Jang Pan Ashmenskaha dom. Wileńska A-D.

Andreewicz Jang Pan Kernauskaha dom. Vilenskaha A-D.

A. Jang, str. Belsky dom Podlaskie dd.

A. Jang, str. Belsky dom w Podlaskie dd.

A. Jang, str. Belsky dom w Podlaskie dd.

A. Jang, str. Belsky dom w Podlaskie dd.

A. Jang, str. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Jang, str. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Hominy A., B. Menskaga dom Vilenskaga w ST.

Andrzej, pan Vasilishska dom. Trotskaha A-D.

dzielnica Andrzej Boyar Grodno.. Troki -St.

dzielnica Andrzej Boyar Grodno.. Troki-d, jego córka — Daniłow

Andrzej Boyar kowieński. Trokii-St.

Andrzej, pan Mednitskaha dom.. Vilenskaha w np jego brat — Kalykst Yushkovych

Andrzej, otrzymał Daragitski z. Daragitskay ziemi podlaskim dd.

Andrzej, s.. Bielska Podlaskiego od tego, czy w-D, jego brat — Ivan Yakushevich

Andrzej, Vol., M, książe jego brat -. Jan

Andrzej sadounik Naugarodskaga d.

Andreiko, Boyar Raseinskay wół. Samogitya czy ojczyma — Tiszka

Andreykowicz Wojciech, pan Vaukavыyskaha Pavilion. Trotskaha A-D.

Andreykowicz Mikołaj Pan Vaukavыyskaha dom. Trotskaha A-D.

Andreykowicz Mikołaj pan Lidskahapav. Vilenskaha A-D.

Andreykowicz Jang Pan Vaukavыyskaha dom. Trotskaha A-D.

Andreyanowicz Andrzej, pan Vilkamirskaha dom Vilenskaha A-D.

Andrzej Boyar Viduklskay Cz. Zhamoytska ziemia

Andrisewicz Witko z. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andrisovich Bernat, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

Andrysowicz Myklash, panie Nauharodskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andryyanowicz Ventsko, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andryyanowicz Gregory, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andryyanowicz Green Pan Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andryyanowicz Martin, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andryyanowicz Yang Pan Birshtanskaha dom. Trotskaha A-D.

Androwicz Voyshvyl, panie Eyshыshskaha dom. Trotskaha A-D.

Androtowicz Yang Pan Ayrohalskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Androshewicz Andrzej, pan Kernauskaha dom. Vilenskaha A-D.

Androshewicz Mark Boyar Upitskaha dom. Trotskaha A-D.

Androshewicz Mikołaj

Androshewicz Mikołaj Pan Memizhskaha dom. Vilenskaha A-D.

Androshewicz Juri Boyar kowieński. Troki-St.

Jury Androshewicz, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Androshewicz Janko, panie Vilkeyskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Androshewicz Mikołajewna, panie Ashmenskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruzsky Fedor, czy właściwe Boyar na Wołyniu

Andruzkyy Sankoh, panie Valыnskay ziemia

Andruski Jacko, Boyar na Wołyniu

Andruszowie wdowa, b. Shoudauskay wół. Samogitya ziemia

Andruhowicz Andryyan, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andrushkaytis Grits, panie Krozhskay Vol. Zhamoytskay ziemia

Andrushkaytis Martin, panie Tandzyahalskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andrushkaytys Janusz, pan Korshauskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andrushkewicz Mateusz, panie Radunskaha Pavilion. Trotskaha A-D.

Andrushkovaja Barbara, B. Upitskaga d. Trocki-St.

Andrushkovaja Kahna b. Samilishskaha dom. Trotskaha A-D.

Andrushkovaja Malhareta wdowa, b. Raseshskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andrushkovaja wdowa, b. Birshtanskaha dom. Trotskaha A-D.

Andrushkovaja wdowa, b. Vyalenskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Abraham, panie Krэuskaha te Svirskaha Har. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Avhushtыn, panie Krэuskaha te Svirskaha Har. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Alexander, panie Astrыnskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Ambrozhey, panie Pyanyanskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Ambrozhey, panie Yasvoynskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Andrzej, pan Viduklskay Cz. Zhamoytskay l

Andruszkowicz Bartosz, panie Zhыzhmorskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Bernat, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Bortko, panie Memizhskaha dom. Vilenskaha w np jego brat. — Janko

Andruszkowicz Budris, panie Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Wezhyr, panie Raseinskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Wojciech, panie Kurkleuska dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Wojciech, panie Viduklska Cz. Zhamoytska ziemia

Andruszkowicz Wojciech, panie Vilkamirska dom. Vilenska A-D.

Andruszkowicz Wojciech, panie Kernauska dom. Vilenska A-D.

Andruszkowicz Habryal, panie Memizhska dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Habryal, panie Nyamenchinska dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Garman, panie Rudaminska dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Grzegorz, panie Vaukavыyska dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Grzegorz, panie Darsunishska dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Grinn Pan Kernauska dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Łukasz, pan Vasilishska dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Marcin, panie Slonimska dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Marcin panie Sudzyarэuska dom. Vilenska A-D.

Andruszkowicz Mateusz, panie Vaukavыyska dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Mateusz, panie Vyalenskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Mateusz, panie Handzinhska Cz. -l Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Mateusz, panie Pyanyanska dom. Vilenska A-D.

Andruszkowicz Maciek, panie Mednitska dom. Vilenska A-D.

Andrushkovych Nicholas Pan Hyadroytskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Mikołaj Pan Kelmenskay Cz. Zhamoytskay l

Andruszkowicz Matys, panie Vyalenskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkiowicz Mytsko, panie Pyanyanskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz nie wyrazne, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Konica, panie Vaukavыyskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Paweł Boyar Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Patsats, panie Vilkeyskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Protsko, panie Kurkleuskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Samuel, panie Mednitskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Stanisław, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Stanislav, panie Kelmenskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Stanislav, panie Raseinskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Stanislav, panie Upschkaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Stanisław, Pan Krozhskay Cz. Leżeć Zhamoytskay of-

Andruszkowicz Staško, panie Krэuskaha te Svirskaha Har. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Stromyło, panie Samilishskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Tomasz, panie Mednitskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Juraha, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Jure Pan Payurskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Juhno, panie Mednitskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Jutz, panie Vyashvyanskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Jakub, panie Viduklskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Jakub, panie Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Yacoub, Boyar Vysakadvorskaga d. Trocki-St.

Andrushkovych Jakub, panie Payurskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz J ang Pan Ayrohalskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Jang Pan Vilkamirskaha dom. Vilenskaha A-D.

Andruszkowicz Jang Pan Kovenskaha dom. Trotskaha A-D.

Andruszkowicz Jang Pan Korshauskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicz Jang Pan Korshauskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkowicza Tomaszovaya b. Kowieński dom. Trotskaha A-D.

Andruszkotis Stanko, panie Krozhskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andruszkotis Janusz, panie Krozhskay Cz. Zhamoytskay ziemia

Andrushovych Yacoub, panie Upitskaha dom. Trotskaha A-D.

Anośki,

Anton, sakolnik Naugarodskaga d.

Antoniewicz Jurek, s. Belsky miejsce Podlaskie dd.

A. Fedko, panie Nauharodskaha dom. Vilenskaha A-D.

Antsuticz Senko, powiat Boyar Grodno. Trocki-St.

Antsuhowicz Shatilo, sakolnik Naugarodskaga d.

Antsushkowicz Jurek, panie Eyshыshskaha dom. Trotskaha A-D.