Bezpłatny fragment - Przyjaciółka

Przyjaciółka

Ułożyłam ci to na znak miłości, mój drogi.

Na wzór wspomnień naszych, wspólnych

dróg nieodkrytych, tajemnic nieznanych.

Byś był mój, a ja twoja — na wieki.

Zawieszeni w czasie

Ty i ja, w czasie utkwiony nasz wzrok,

lecz ty i ja — bez końca czas, w eterze tkwiący znak.

Otchłań

I oto stałem nad urwiskiem,

gdzie otchłań pochłaniała wodę z wysokości.

Błędny wzrok, zimne serce i czuły oddech gniewu

dodawały mi otuchy w te samotne dnie —

tak wyraźne,

tak ulotne,

a tak ważne,

moje ostatnie bez ciebie.

Wspomnienie

W wysoko położonych górach przechadzał się

w ciemności On — jedyny, ostatni,

ze wzburzonymi myślami.

Nagle zerwał się straszliwy wiatr,

który zaczął kruszyć górę, nieprzerwanie

tworząc przy tym lite marmurowe stopnie

błyszczące blaskiem księżyca.

Każdy Jego krok przybliżał Go

do wejścia w monument, katedrę.

Zostawiając za sobą cień, wiatr uniósł Go nad

stopniami, zrozumiał zbyt wiele lub tylko

garstkę. Wiedza, która pociągała Go do śmierci,

rozjaśniła Mu umysł.

Ciekawość i pragnienie ciągnęły Go wzwyż.

Stawał się coraz lżejszy, będąc jednością

z wiatrem unoszonym przez Niego.

Nagle uderzył perfekcyjnie swoją nieskończoną

furią w ową górę. I oto zamarł w progu

katedry, poczuł śmiertelny czas,

który przeraził Go na krótką chwilę i wypełnił

Jego serce. Jednak wiatr kruszył górę

nieprzerwanie.

Po chwili monument stał się perfekcją

i doskonałym dziełem rąk śmiertelnika

zjednoczonego z żywiołem.

Blask zachodzącego słońca wypełnił katedrę

i zostawił ostatni ciepły promień na Jego

twarzy, ostatni zwiastun śmierci.

Skrzypce

Twoje skrzypce przeszywały ciszę

tak taktownie,

tak mądrze.