Bezpłatny fragment - Przyjaciel

Koń

Przez nozdrza naszych dni galopem

biegnie życie, tak niespokojne, tak potężne,

a jednak tak płochliwe, gdy mnie brakowało

przy tobie.

W siodle mój los razem z tobą, a jednak

czas mierzy nasze wspólne kroki, zamyka

usta krzyczące z bólu: „Gdzie jesteś?”.

„Jestem na polanie marzeń z wybranką”

— odpowiada delikatnie sumienie.

To już koniec naszej wędrówki.

Żegnaj. Pamiętam.

Pozory

W czasie ciszy, w pustce toczy się życie.

Tak niewinnie, tak niepozornie

chronione i pielęgnowane.

By w czasie złym mogło

się obudzić i walczyć do utraty tchu.

Ogród I

Przechadzałem się po ogrodzie tej nocy.

Byłaś zbyt blisko, twe spojrzenie

przeszyło mnie i odebrało mi wszystkie

zmysły i siłę.

Zostałem uderzony, zostawiony

na pewną śmierć, kamienie nie krzyczały,

więc rzekłem przeciwnikowi

owładnięty iluzją: „Wszystko stracisz”.

Ten splunął na mnie i zaczął zadawać

ciosy w krainie mroku. Śmiali się prosto

w moją twarz, potem nałożyli na mnie

brzemię i odeszli pewni mojego

wiecznego potępienia w ciemnościach.

Mijały lata bez umysłu i ciała.

Po dekadzie straciłem nadzieję w kajdanach

nekromanty.

W kolejnych latach ujął się przyjaciel, który

walczył o moje imię i uwolnił z jarzma

przeklętych.

Bez wyrazu człowieka startego w pył

uczył mnie w cichości siły natury,

która stała się sercem i tarczą.

Kolejna dekada nauk sprawiła,

że wróciła do mnie wola życia.

Tak po dwudziestu latach znów zasiadłem

na swoim tronie.

Byty cienia przegrały, zostały schwytane,

a liczba ciosów wymierzonych we mnie

w liczbie czterdziestu tysięcy została

im spotęgowana i oddana, zaś moje

królestwo zostało podwojone dzięki

najwierniejszemu przyjacielowi,

którego mianowałem prawą ręką.

Sklepienie

Chyli się słońce pod horyzont.

Tak wiele pożegnań oglądało

zakochanych.

Tak wiele łez zabrało ze sobą

w mrok, który krzyczy z bólu.

Księżyc w swej wędrówce

nie raz gestem współczucia

je zasłonił.

„Dżentelmen z niego” — pomyślałem

raz sobie i oto gwiazdy zaczęły

swój taniec, a niebo ciepło je

żegnało wszelkimi kolorami

zorzy. Piękny to widok,

w takt ten urok i wielce

szanowne towarzystwo

na tę nadchodzącą noc.

Zasłona

Byłem słaby, namiętność władała

mym sercem i zakryła mój umysł.

Wiele kobiet doprowadziło

mnie do upadku, lecz pewnego

dnia ujrzałem mędrca, który

różnił się od wszystkich.

Był silny, zwinny i delikatny,

a jednak nie zauważyłem

rąk kobiety wśród niego.

Pewnego dnia zapytałem:

— Kim jesteś?

On zaś rzekł:

— Twoim przyjacielem.

Byt

W mroku krąży życie w powietrzu

przestrzeni bez końca, gdzie osiądzie,

gdzie utworzy byt, co istotą się zwie.

Wiatr zatoczył wzór pradawny

nad taflą wody, teraz czas

na palec Boży.

Mącicielka

Mącę wodę, mącę zamysły,