Bezpłatny fragment - Przygody Richarda i Denyi

Rozdział 1: Cześć, szczeniaku

Opowiem wam historię o małym, puszystym szczeniaku i o tym, jak trafił do mojego domu.

Pewnego ponurego, deszczowego dnia spotkałam piękny, mały cud. W niewielkim, czerwonym kapeluszu mój mąż przyniósł do domu słodkie zwierzątko. Z czapki wystawał tylko czarny, mokry nos. Zaciekawiło mnie to bardzo i, podchodząc bliżej, zobaczyłam bryłkę wełny białą jak śnieg. Z radością stwierdziłam, że to mały szczeniak, który, po rozgrzaniu się, zwinął się w kłębek i spał spokojnie w czapce, w ogóle nie podejrzewając, że właśnie znalazł się w nowym domu, który — choć nieduży — był przytulny i jasny. Zawsze panowała w nim atmosfera miłości i troski.

Zostawiliśmy go na kanapie, żeby mógł spać. Szczeniak był bardzo mały. Przygotowaliśmy mu nowe miejsce do spania, a obok jego łóżka położyliśmy miękką, puszystą, niebieską poduszkę. Mieliśmy nadzieję, że nasz nowy gość polubi swoje legowisko.

Wkrótce puszysta, biała kulka się obudziła. Szczeniak był trochę zdziwiony, chodził z zaciekawieniem i obwąchiwał cały dom. Wszystko tutaj było dla niego nowe i nieznane, a czasem przerażające — dużo wysokich mebli i nowych zapachów. Przygotowaliśmy dla niego pyszne smakołyki. Podążając za ich zapachem, nasz szczeniak przypadkiem natknął się na krzesło, ale, zaciekawiony jedzeniem, nie zwrócił na nie uwagi. Wszystko, łącznie z nami, było dla niego przygodą w tym nowym świecie.

Z wielkim zainteresowaniem rozejrzał się po kuchni. Ta część domu nie była duża ani jasna — nie było w niej zbyt wiele mebli: tylko kilka szafek kuchennych, mały piecyk i stół z krzesłami. Była też szara kanapa, na której lubiliśmy przesiadywać, popijając herbatę. Daliśmy naszemu pieskowi specjalnie kupioną dla niego miseczkę. Powiem wam, że mój mąż z góry zadbał o wszystko — w misce było już pyszne jedzenie i ciepłe mleko. Szczeniaczek był jeszcze bardzo mały i nadal potrzebował mleka. Jadł ze smakiem, machał ogonkiem i napełniał brzuszek. Wkrótce talerze były puste, a nasz mały gość wyglądał jak duża, okrągła kula. Był tak pełny, że nie mógł się nawet ruszyć, więc położył się tuż obok swojego talerza. Bardzo nas to rozbawiło.

Długo zastanawialiśmy się, jakie imię dać tak wspaniałemu szczeniakowi. Wtedy przyszło mi do głowy imię „Richard” — imię samo znalazło swojego właściciela. Dawno temu w jednym z filmów widziałam pięknego, dużego labradora o imieniu Richard. Przyznam szczerze, że nasza biała kulka była do niego bardzo podobna. W ten sposób mały gość otrzymał swoje imię.

Zaczęliśmy go nazywać „Richard”. Szczeniak radośnie merdał ogonem i rozglądał się dookoła. Po krótkim odpoczynku po obfitym obiedzie nasz Richard zajął się badaniem sypialni. Stało tam niskie łóżko, szafa i biurko, a podłogę pokrywał długi, szary dywan. Richard pociągnął nosem i rozejrzał się uważnie. Zauważył małą poduszkę leżącą w pobliżu łóżka, ale jego reakcja była zaskakująca — wydawał się jej nie lubić i zaczepnie chodził wokół niej, dumnie unosząc głowę.

W milczeniu obserwowaliśmy, jak nasz młody Richard poznawał świat. Nagle piesek zniknął z pola widzenia i zamilkł. Nie od razu zdaliśmy sobie sprawę, że schował się przed nami, żeby pójść do toalety.

Zaczęliśmy go szukać po domu. Nagle Richard wyszedł z kuchni z wysoko uniesioną głową, zostawiając za sobą niewielkie, mokre ślady łapek. Spojrzeliśmy na niego zdziwieni, nie rozumiejąc, skąd wzięła się woda. Szczerze mówiąc, nie spodziewaliśmy się, że zrobił małą kałużę w kącie kuchni, po czym powrócił do przerwanej czynności.

Po wejściu do kuchni znalazłam tę kałużę, ale nie było tak źle, bo w naszej kuchni na podłodze było linoleum, więc sprzątanie nie zajęło mi dużo czasu ani wysiłku. Szczeniaczek był przecież bardzo mały i nie rozumiał jeszcze, że kuchnia to nie toaleta. W swoim starym domu mógł robić, co chciał, ale teraz musiał się nauczyć chodzić do toalety w wyznaczonym miejscu. Przecież w naszym domu nie było kojca dla psów, jak w jego poprzednim domu.

Przyniosłam małą pieluchę dla psa i rozłożyłam ją w miejscu, w którym zrobił kałużę. Richard ochoczo podszedł, powąchał pieluchę i odszedł. Było nam miło, że tak dobrze czuł się w naszym domu. Daliśmy mu pełną swobodę w poznawaniu nowego miejsca.

Po pewnym czasie Richard, zmęczony nowymi przygodami, postanowił zrobić sobie przerwę. Położył się obok sofy na chłodnym linoleum, szeroko rozkładając łapy, jakby mu przeszkadzały. Oglądanie tego małego źródła szczęścia było niesamowicie zabawne. Już wtedy było jasne, że Richard ma złożony i zadziorny charakter. Nie poznaliśmy go jeszcze dobrze, bo był to dla niego ogromny stres. Na pierwszy rzut oka widać było, że lubił jeść i spać, i wcale nie tęsknił za braćmi ani siostrami. Być może wrażenia z pierwszego dnia były zbyt duże — nowe miejsce, mnóstwo zapachów i my — zupełnie obcy ludzie.

— Słodkich snów, Richard — powiedziałam jak do dziecka i położyłam mu na plecach czerwoną czapkę, żeby było mu ciepło. Szczeniak dalej chrapał. Miałam tylko nadzieję, że spodobało mu się u nas. Bardzo kocham zwierzęta, więc od razu zakochałam się w jego figlarnym usposobieniu i uroczym zachowaniu.

Rozdział 2: Zniszczenia w kuchni

Zasnęłam szczęśliwa w moim ciepłym łóżku. To był dzień, który przyniósł mi wiele radości. W środku nocy jednak obudził mnie nieznośny hałas. W kuchni kotłowało się, jak gdyby wpadło tam kilku rabusiów i szukało w pośpiechu czegoś wartościowego. Boję się ciemności, więc to było przerażające usłyszeć w środku nocy tyle hałasu. Serce podeszło mi ze strachu do gardła, a ciało pokryła gęsia skórka. Spanie w kuchni stało się małym cudem — teraz moje myśli były jeszcze bardziej przerażające.

— Obudź się, kochanie. Coś się dzieje w kuchni. Boję się — zaczęłam budzić męża. Jak zwykle bardzo trudno było go dobudzić. Hałas zaczął się nasilać, więc lekko zaczęłam ciągnąć męża za rękę.

— Co się stało? — powiedział sennym głosem mąż, wstając z łóżka.

— W kuchni coś brzęczy. Boję się o Richarda.

— Zaraz się tym zajmę — odpowiedział mąż szorstkim głosem, zakładając kapcie.

Chowając się za jego silnymi plecami, szłam krok za krokiem do kuchni. Im bardziej zbliżaliśmy się do drzwi, tym szybciej biło mi serce.

Kiedy otworzyliśmy drzwi do kuchni, byliśmy przerażeni. Wszystko leżało do góry nogami, talerze i garnki były porozrzucane po całym pomieszczeniu. Nigdzie nie było widać Richarda.

— Gdzie jest Richard? — próbowałam go wypatrzeć w tym bałaganie. Wtedy mój mąż zapalił światło.

— Gdzie jesteś, Richardzie? — zaczęliśmy nawoływać naszego pieska, zbierając z podłogi naczynia i garnki. Gdy podnieśliśmy największy garnek, znaleźliśmy pod nim naszego Richarda. Był bardzo zadowolony, że nas widzi. Zaczął merdać ogonem i skakać w miejscu.

— Tutaj jesteś, łobuziaku — powiedział mąż, grożąc psu palcem, po czym wziął Richarda w ramiona i czule go pogłaskał.

— Jak udało ci się tak nabałaganić? — byłam zaskoczona bałaganem, jaki zrobił taki mały szczeniak.

Nie było w tym żadnej tajemnicy. Wszystko stało się jasne, gdy spojrzałam na niedomknięte szafki w kuchni. Mały, ciekawski szczeniak wspiął się na szafkę kuchenną i wszystko powyciągał.

— Pewnie jesteś głodny, więc szkoda, że koniec — powiedział mąż, głaszcząc Richarda. Opuścił szczeniaka na podłogę. Richard, jakby rozumiejąc każde słowo, podszedł do talerza, wziął go w pysk i czekał na karmę. Przyznam, że wyglądało to zabawnie.

— Zobacz, jaki jest słodki — powiedziałam, uśmiechając się z głębi serca.

Mąż nic nie powiedział, tylko wziął talerz z pyska Richarda i delikatnie pogładził jego bezczelną mordkę. Podgrzaliśmy dla niego mleko w kuchence mikrofalowej i wlaliśmy je do jego miski.

Wypił je bardzo szybko, tak że aż podniósł tylne łapy. Wyglądał osobliwie i bardzo uroczo. My w tym czasie zrobiliśmy porządek w kuchni.

— W każdym razie jest niesamowity — powiedziałam, obserwując zaokrąglonego Richarda.

— Tak, mały cud — powiedział mąż, ziewając.

— Idź do łóżka — zamknęłam dokładnie szafki w kuchni. Teraz nie powinno dojść do nocnych przygód. Richard położył się spać tuż obok swojego talerza, rozkosznie wyciągając łapki.

Rozdział 3: Richard u weterynarza

Po nocy pełnej niespodzianek wstaliśmy wcześnie rano, aby po raz pierwszy zabrać Richarda do weterynarza. To był wielki dzień w naszym życiu. Musieliśmy założyć mu dokumenty, a także sprawdzić jego stan zdrowia, ponieważ się martwiliśmy. Richard jeszcze spał i w ogóle nie chciał nigdzie iść, ale zapach pysznego jedzenia i ciepłego mleka bardzo szybko obudził nasze maleństwo. Jak można się domyślić, bardzo lubił jeść. W końcu nie był zaskakująco mały. Wydawało się, że może jeść bez końca. Jedyne, co go ograniczało, to mały brzuszek, który nie mieścił wszystkiego. Podobało nam się obserwowanie, jak je, machając ogonem.

Po tym, jak nasz mały szczeniak zamienił się w okrągłego, puchata, daliśmy mu trochę czasu podczas przygotowań, żeby mógł iść do toalety, aby po drodze uniknąć problemów.

Niczego nie wymyśliliśmy, po prostu zabraliśmy go z powrotem w kapeluszu. Teraz z trudem mógł się tam zmieścić, ponieważ rósł skokowo.

Wydało mu się, że lubi podróżować w czerwonej czapce, nawet jeśli teraz pasuje tylko na jego tors. Po obfitym śniadaniu nasz Richard spokojnie zasnął, gdy jechaliśmy samochodem do weterynarza. To było wystarczająco miłe. Wydawało się, że na świecie nie ma nic piękniejszego niż śpiący szczeniak.

Pomieszczenia kliniki weterynaryjnej były przyjemne. Na ścianach wisiały zdjęcia różnych szczęśliwych zwierząt. Powitała nas sympatyczna kobieta. Jak się później okazało, była lekarzem weterynarii. Ucieszyła się też na widok słodkiego szczeniaka, który spał w ramionach mojego męża.

— Dzień dobry, dotarliśmy. Chcemy zdobyć dokumenty i dowiedzieć się o szczepieniach dla naszego dziecka — powiedziałam, z ciekawością oglądając różne obrazki ze zwierzętami.

— Tak, oczywiście. Zajmie to kilka minut. Jak nazywa się ten uroczy pacjent? — lekarka wyglądała na całkiem sympatyczną. Tylko z jakiegoś powodu Richard jej nie polubił, był bardzo zdenerwowany i nie chciał, żeby go dotykała. Wszystko zmieniło się, gdy dobry lekarz przyniósł smakołyk. Nie, nie myśl, że Richard jest gotowy zrobić wszystko dla jedzenia, po prostu polubił dziewczynę.

— Mam na imię Wiktoria. Będę twoim lekarzem — powiedziała słodka pani doktor, dając Richardowi smakołyk. Teraz nasz szczeniak nie był już tak przestraszony, machał figlarnie ogonem i jadł.

Oczywiście Richard nie odpowiedział lekarzowi, ale było jasne, że teraz bardziej jej ufa. Lekarka zbadała Richarda i stwierdziła, że jest całkowicie zdrowy. W tym czasie mąż wypełnił niezbędne dokumenty. Kochałam mojego szczeniaka. Próbował zejść z żelaznej kanapy, na której mąż położył go do badania. Szczeniak szedł wzdłuż krawędzi i szukał wygodniejszego miejsca do zeskoczenia. Kanapa była zbyt wysoka i nie odważył się skoczyć. Nie odważyłam się go pogłaskać ani wziąć na ręce. Szczerze mówiąc, nadal jestem tchórzem.

— Za kilka tygodni będziemy musieli przywieźć Richarda na szczepienia, powinien już dobrze jeść i nabierać sił. Pani doktor dała nam termin wizyty, patrzy na to i robi szczepionkę — powiedział mąż i wziął Richarda z powrotem na ręce. Bardzo chciałam zrobić to samo, ale się nie odważyłam. Kocham zwierzęta, bardzo szybko się do nich przywiązuję, a potem jest mi ciężko, kiedy odchodzą.

— Richard wydaje się lubić panią doktor — powiedziałam do męża, kiedy wracaliśmy do domu. Wierzcie lub nie, ale Richard za niego spał, pewnie takie długie podróże były dla niego męczące. W rzeczywistości często to robił: jadł, trochę spał, pobłażał sobie, jadł i znowu spał. Wyglądał dokładnie jak dziecko.

Rozdział 4: Richard i kotlety

Powiem ci, że Richard nadal jest bardzo ciekawskim psem. To był jeden z tych dni, kiedy mój ukochany mąż gotował obiad. Nikt na całym świecie nie ugotuje mięsa lepiej niż on.

Zwykle, gdy mój mąż przyrządza mięso, ja robię sałatkę i dodatek. Tego wieczoru mój mąż smażył kotlety wieprzowe. Richard na początku gotowania w ogóle nie zwracał na nas uwagi — był zajęty odrywaniem kawałka sofy. Warczał i tupał łapami.

Tak by to trwało, gdyby nie smakowity zapach kotletów smażonych na gorącej patelni.

Richard zostawił kanapę w spokoju i zaczął skakać wokół nóg mojego męża, błagając o kawałek pyszności. Mąż spojrzał na Richarda i powiedział z uśmiechem:

— Nie możesz tego jeść. Jesteś jeszcze bardzo mały. Będzie cię bolał brzuch. — Richard nawet nie chciał słuchać, co mówi do niego mąż — dalej skakał i merdał ogonem.

— Zobacz, jak chce spróbować kotleta — powiedziałam i przykucnęłam obok Richarda. Szczeniak, szczęśliwy, podszedł do mnie po raz pierwszy. Chociaż dążył tylko do zdobycia smacznego poczęstunku, i tak byłam zadowolona.

— Nie może jeść smażonego jedzenia — mąż był oburzony i dalej gotował.

— Może trzeba osobno ugotować mu kawałek mięsa? — stanęłam po stronie Richarda, bo nawet dla mnie zapach był niesamowicie kuszący. Cóż można powiedzieć o Richardzie, który miał urok sto razy większy niż ja.

— Nie sądzę, że dam mu duży kawałek. Wystarczy, że najpierw nakarmisz go normalnym jedzeniem — powiedział mąż. Już wcześniej wstawił wodę, żeby ugotować mięso dla Richarda. Mam bardzo rozważnego i inteligentnego męża — wszystko planuje z wyprzedzeniem, a przy tym jest miły.

— Świetnie — ucieszyłam się jak małe dziecko. Richard, jakby rozumiejąc wszystko, co mówimy, tracił cierpliwość: najpierw usiadł przy swoim talerzu, czekając na pyszne mięso, a potem położył się i zwiesił nos na kwintę.

— Jak mądrze — powiedział mąż, nalewając Richardowi jedzenie. Wlaliśmy mu też już podgrzane mleko. Dopiero teraz szczeniak nie jadł, tylko dalej patrzył na męża z poważną miną.

— Tylko spójrz, on czeka na mięso — podziwiałam szczeniaka.

— W takim razie niech poczeka, aż jego mięso ostygnie, i wtedy je dostanie — mąż zaczął nakładać na stół pyszny obiad.

— Tak — pospieszyłam mu z pomocą. Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy jeść. Richard zaczął skakać, niezadowolony, szczekając na nas o swoje mięso. Bawiło nas to.

— Tak, jego charakter jest wyraźnie podobny do twojego — stwierdził mój mąż.

— Co? — byłam zdziwiona, bo tak naprawdę przez te dwa dni nie zdążyłam jeszcze dobrze poznać szczeniaka. Nawet nie odważyłam się go pogłaskać.

— Szkodliwa jesteś też wtedy, gdy chcesz zjeść coś smacznego. Niech trochę poczeka i też dostanie mięso. — Tutaj nie mogłam się kłócić — pomyślałam, ciesząc się kotletem.

Uśmiechnęłam się do Richarda, który był już zmęczony szczekaniem i po prostu położył się na podłodze w dobrym humorze. Zrobił bardzo smutną minę, obserwując, jak jemy. To mnie bardzo poruszyło.

— OK — powiedział mąż i rozdrobnił mięso na talerzu Richarda. Wąchając przysmak, Richard podniósł się z podłogi i zaczął jeść. Teraz mogliśmy razem zjeść kolację.

— Jak miło… — podziwiałam.

Richard zjadł do ostatniego okruszka i położył się przy talerzu, żeby spać.

Rozdział 5: Richard i wazon z kwiatami

Tak mijały dni i wkrótce Richard stał się jeszcze bardziej zabawny i życzliwy.

Siedziałam przy komputerze, pracując nad moją nową książką. Richard biegał po kuchni i czymś grzechotał, ale nie zwracałam na to uwagi, bo robił tak często. Dopiero kiedy usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła, zerwałam się z krzesła i poszłam do kuchni.

Mały Richard siedział obok stłuczonego wazonu z kwiatami i wąchał je. Nie potrafię nawet opisać, jak bardzo bałam się o moje dziecko. Wszędzie było szkło i woda. Wydawało się, że sam Richard zrozumiał, iż teraz nie powinien się ruszać. Bardzo interesowały go kwiaty, które leżały rozrzucone na podłodze — nawet ich posmakował. Ostrożnie podeszłam do Richarda i zaniosłam go na kanapę.

Aby się nie nudził, położyłam mu różę na sofie. Zaczął warczeć i szczekać, wyrywając z niej płatki i rzucając je na podłogę. Skakał z radości, zadowolony z nowej zabawki. Biedny kwiat nie przetrwał dnia. Jak Richardowi udało się stłuc wazon z kwiatami, nigdy się nie dowiedziałam — stał przecież na stole i wydawał się stamtąd niedostępny dla psa.

— Jesteś cudem — powiedziałam z podziwem, patrząc na tego wspaniałego pieska. Zebrałam kwiaty i kawałki szkła z podłogi, a następnie ją umyłam. W tym momencie Richard położył się i zaczął obserwować, co robię.

Rozdział 6: Richard i poduszka

Richard rósł z godziny na godzinę, a nie z dnia na dzień, i wkrótce nasz puszysty maluch nie mieścił się już w starej czapce. Teraz coraz częściej zasypiał przy naszym łóżku, ale z jakiegoś powodu nie lubił poduszki. Była koloru niebieskiego, z małym włosiem. Być może szczeniak postrzegał poduszkę jako wroga, bo pewnego dnia postanowił się z nią rozprawić.

To był jeden z tych dni, kiedy gotowałam coś pysznego w kuchni, całkowicie pogrążona we własnych myślach. Słyszałam, że Richard biega i coś gryzie, ale nie przyszło mi nawet do głowy, że zobaczę poduszkę rozerwaną na strzępy i rozrzuconą po całej sypialni.

Zadowolony Richard wyciągnął wypełniacz z podartej poduszki i warczał na niego, jakby pokonywał wroga. Byłam zafascynowana i wcale się nie zdenerwowałam, że muszę to wszystko posprzątać.

— Jesteś… To poduszka do spania — powiedziałam. Richard radośnie merdał ogonem i tarzał się na grzbiecie w strzępach puchu. Nie chodziło wcale o poduszkę, ale o to, że był już przyzwyczajony do tego, że śpi tam, gdzie chce.

Wkrótce mąż wrócił do domu i, dowiedziawszy się o wszystkim, co zrobił Richard, był zdumiony aktywnością szczeniaka.

Rozdział 7: Richard i obroża dla psów

Nadszedł długo wyczekiwany poranek. Tego dnia mieliśmy zabrać Richarda na jego pierwszy spacer na świeżym powietrzu. Kupiliśmy mu wygodną i śliczną, liliową obrożę, aby w przyszłości móc go zabierać na długie spacery po parkach.

— I jak, przystojniaku? Przymierzmy twoją nową obrożę — powiedział mąż i usiadł przy Richardzie, głaszcząc go po głowie. Mąż zręcznie założył Richardowi obrożę, aby nasz maluch nie zwrócił na nią od razu uwagi. Dzięki niej mogliśmy pozwolić mu biegać po zielonej trawie w parku, pilnując, aby nie oddalał się zbyt daleko, bo Richard lubił brać do buzi wszystko z ziemi i bez problemu mógłby połknąć kamyk czy najeść się trawy.

Tak mijały dni, nasze dziecko rosło i dorastało. Richard szybko przyzwyczaił się zarówno do obroży, jak i do spacerów. I zdradzę ci sekret — kilka dni później zdecydowałam się go nawet pogłaskać.

Wystarczyło kilka dni, aby zakochać się w tym słodkim i miłym szczeniaku. Był niepodobny do nikogo, kogo wcześniej znałam. Miał dumny i zabawny charakter.

Rozdział 8: Richard i palec

Richard przyzwyczaił się już do naszego domu i czuł się w nim jak pan. Teraz nasz mały szczeniak mógł robić, co chciał. Nie powiedziałabym, że przestał kraść skarpetki, ale robił to rzadziej. Teraz najbardziej interesowały go palce u stóp, a mówiąc dokładniej — u stóp mojego męża. Kiedyś mój mąż spał na kanapie. Jego noga, na której nie miał skarpetki, zwisała z kanapy.

Krzątałam się po domu, gdy wtem usłyszałam krzyki i od razu poszłam do kuchni. Wyobraźcie sobie, jaka byłam zdziwiona, kiedy zobaczyłam, że nasz mały futrzak gryzie duży palec u nogi mojego męża, a ten krzyczy z bólu. Wyglądało to zabawnie. Nie wiedziałam, co robić. Z jednej strony rozumiałam Richarda — w końcu, jak to szczeniak, lubił coś gryźć — ale z drugiej strony rozumiałam mojego męża, że to było dla niego bolesne.

Nagle mąż zabrał nogę i wtedy stało się coś, czego nikt z nas się nie spodziewał. Richard zaczął skomleć i pocierać łapą pysk.

— Kochanie, coś się stało. Ryszard dziwnie się zachowuje — powiedziałam, bojąc się o szczeniaka, bo teraz naprawdę dziwnie się zachowywał. — Zaraz zobaczę — poprosiłam męża, żeby wziął małego Richarda na ręce. Jak się okazało, mąż, który przypadkowo wyciągnął palec z pyska Richarda, wybił mu ząb.

Piesek teraz cierpiał i nie wiedzieliśmy, co robić. Nigdy nie spotkaliśmy się z tym, że zęby psa też mogą wypaść czy zostać wybite. Zaczęłam szukać telefonu, żeby zadzwonić do weterynarza.

— Halo! Dzień dobry, Wiktorio. Zdarzył się nieprzyjemny incydent. Nie wiemy, co robić. Nasz szczeniak stracił ząb i krwawi — przedstawiłam sytuację, nieco spanikowana.

Weterynarz spokojnie odpowiedziała:

— W porządku. Przyjedźcie z nim. Zobaczę, co jest nie tak — zapewniła spokojnym głosem i rozłączyła się.

Mój mąż nawet nie wiedział, co powiedzieć. Czuł się winny, że teraz Richard nie miał górnego przedniego kła, i nie wiedzieliśmy, czy odrośnie. Szybko się spakowaliśmy i zamówiliśmy taksówkę. Oczywiście Richard nie mógł już być transportowany w swoim ulubionym kapeluszu. Wzięliśmy więc mały żółty koc i owinęliśmy nim Richarda. Szczeniak był cichy i bardzo smutny, zupełnie jak nie on.

Po drodze nie odzywaliśmy się z mężem ani słowem. Bardzo się martwiliśmy i baliśmy o naszego szczeniaka.

Weterynarz uśmiechnęła się przyjaźnie na nasz widok.

— No to pokaż, co tam zrobiłeś, i powiedz, co się stało — weterynarz zaczęła badać Richarda. Szczeniak odsunął się. Widać, że nie chciał być dotykany. Pomimo że nasza pani weterynarz była delikatna, szczeniak zaczął warczeć.

— Nie martw się, kochany. Pomogę ci — powiedziała weterynarz, próbując otworzyć pysk Richarda, który okazał się sprytniejszy, nie dając się złapać, i po prostu zaczął biegać wokół stołu, na którym próbowała go zbadać. W końcu jednak uznała, że to na nic — jeśli Richard będzie się tak kręcił, to nie będzie można go zbadać.

— No dobrze, jedno z was będzie musiało mi pomóc, żebym mogła go zbadać — poprosiła weterynarz, spoglądając na mojego męża, który nic nie powiedział i po prostu złapał Richarda, aby Wiktoria mogła go zbadać.

— No, co my tu mamy? Wszystko jasne, nic wielkiego. Ten ząb niedługo odrośnie. Nie martw się, oto lekarstwo, które z łagodzi ból, ale nie karm go niczym twardym w najbliższym czasie. Dopóki ząb nie zacznie rosnąć, będzie można podawać więcej pokarmu stałego — weterynarz pogłaskała Richarda po pysku.

— Ugryzł mnie w palec u nogi i odruchowo ją cofnąłem, ale nie sądziłem, że tak łatwo skrzywdzę szczeniaka — opowiadał szczegóły zdarzenia mój mąż, gładząc zuchwałą twarz Richarda.

— Wiesz, to nie jest odosobniony przypadek. Do mojej kliniki przywożone są zwierzęta różnych gatunków. Wczoraj przywieźli mi chomika ze złamanym zębem. Też ugryzł właściciela w palec. Nie masz się więc czym martwić — lekarka uśmiechnęła się, coś zapisała i na chwilę przyłożyła mały tampon do rany naszego szczeniaka. Richard znów się rozweselił.

— Pomyśl tylko, tak bardzo się martwiłem, że Richardowi nie wyrośnie nowy ząb — zwierzył się mąż ze swoich obaw, owijając Richarda kocem.

Pani weterynarz wyjaśniła, że trzeba od czasu do czasu opatrzyć ranę przepisanym psu roztworem, nie podawać stałego i szkodliwego pokarmu i jechać do domu.

Chociaż palec u nogi wciąż go bolał, nasz szczeniak był doskonały. W ciągu tygodnia Ryszardowi zaczął wyrzynać się nowy ząb. Z tego powodu ponownie zaczął gryźć palce u rąk i nóg w ramach zabawy.

Rozdział 9: Richard i pierwszy gość

Zaprosiliśmy dziś moją teściową na kawę i pogaduchy. Przyznam, że nie powiedzieliśmy jej, że mamy psa, bo bała się ich. Chociaż Richard był uroczym szczeniakiem, to nadal był jednak psem. Na początku ustaliliśmy z mężem, że zamkniemy Richarda w sypialni, żeby nie przestraszył teściowej.

Zaniosłam do sypialni wszystko, czego Richard mógłby potrzebować. A żeby się nie nudził, zostawiłam mu dużo zabawek. Richard był tym zachwycony, ale patrzył na mnie podejrzliwie. Mimo wszystko zamknęłam go w sypialni, co nigdy wcześniej się nie zdarzało. Mógł swobodnie chodzić w tę i z powrotem.

Zrobiłam sobie kawę, a mamie Oksanie filiżankę gorącej, czarnej herbaty oraz podałam pyszne ciasteczka, po czym usiadłyśmy do pogawędki. Mąż tymczasem zajął się swoimi sprawami.

— Dawno was nie odwiedzałam. Powiedz mi, co nowego i interesującego u ciebie? — zaczęła mnie pytać Oksana.

— Nic ciekawego, wszystko po staremu. Na co dzień pracujemy, uczymy się i spokojnie żyjemy… — przypomniałam sobie, że chciałam opowiedzieć historię z zębem Richarda, ale nie mogłam.

— O czym chciałaś ze mną porozmawiać? — zapytała z ciekawością Oksana.

— Porozmawiamy o tym później. Lepiej powiedz mi, jak się masz? Jak tam w pracy? — próbowałam skierować rozmowę na inne tory, ale wiadomo, nasz dowcipniś Richard nie umiał siedzieć cicho. Wkrótce z sypialni zaczęły dochodzić dziwne odgłosy warczenia i dudnienia.

— Co się tam dzieje? — zapytała Oksana, niemalże podskakując na krześle, i skierowała się do sypialni. Nie zdołałam jej zatrzymać, bo zdążyła otworzyć drzwi sypialni, zanim mogłam zareagować. Powiem wam, że jej twarz wyrażała jednocześnie przerażenie i podziw.

— Mogę wszystko wyjaśnić. — Chociaż właściwie to, co mogłam wytłumaczyć, to pies, który powiedział wszystko.

Richard zobaczył otwarte drzwi i rzucił się do swojego talerza z jedzeniem. Wiesz, pomyśleliśmy o wszystkim, ale zapomnieliśmy zabrać talerz Richarda z kuchni. Tajemnica hałasu została ujawniona. Mama Oksana wyszła z naszego domu w błyskawicznym tempie, bez słowa. Wygląda na to, że urok Richarda na nią nie zadziałał. Zostałam sama, bo mąż został pilnie wezwany do pracy w celu zamknięcia projektu.

W panice zadzwoniłam do męża, żeby powiedzieć, co się stało, ale usłyszałam tylko jego śmiech. O tym, co się stało, wiedział już od matki i był po prostu zdumiony.

Jak się później okazało, urok Richarda jednak podziałał na Oksanę. Wyszła tylko, żeby kupić mu trochę smakołyków. Minęło zaledwie kilka godzin, a mama Oksana znowu nas odwiedziła, przynosząc Richardowi różne smakołyki dla psów. Przyniosła różne gryzaki i smakołyki.

— Wyszłaś tak nagle, bez słowa. Byłam pewna, że przestraszyłaś się Richarda. Wybacz, że nie powiedziałam ci, że mamy psa. Nie wiedzieliśmy, o której przyjdziesz, i nie mieliśmy czasu, żeby cię przygotować — zaczęłam się usprawiedliwiać, ale w odpowiedzi zobaczyłam tylko uśmiech na twarzy Oksany.

— Wiesz, boję się dużych psów, ale bardzo kocham te małe i miłe — w rękach Oksany znajdowała się ogromna torba jedzenia dla Richarda. Większość smakołyków to były kości i trzeba było je żuć, ale pech chciał, że nasz pies nie miał zęba i nie mógł jeść stałych pokarmów.

— Dziękuję bardzo, ale niestety Richard złamał sobie ząb i nie będzie mógł jeść stałych pokarmów jeszcze przez jakiś czas.

— Jak to się stało? — zapytała ze smutkiem Oksana, zostawiając paczkę na stole.

— Richard chciał bawić się stopami Saszy. Ten gwałtownie szarpnął stopą i przypadkowo wybił Richardowi ząb. Weterynarz powiedział, że to nie jest nieodwracalne, że wyrośnie nowy ząb, ale na razie nie może jeść stałych pokarmów.

Richard poczuł zapach prezentów od Oksany i przyszedł o nie prosić. Wtedy oboje poczuliśmy smutek. Pośmialiśmy się i dałam Richardowi przekąskę, którą kupiłam wcześniej. Richard odszedł zadowolony, że może się czymś pobawić.

Rozdział 10: Richard kąpie się

Richard był z nami dość długo i zdecydowaliśmy się go wykąpać. Nie wiedzieliśmy, jak to zrobić dobrze, więc pomyśleliśmy, że jeśli napełnimy naszą małą wannę wodą, Richardowi może się to spodobać. Wiedzieliśmy, że labradory lubią wodę i lubią się kąpać, ale nie mieliśmy jeszcze okazji go wykąpać.

Przygotowaliśmy wszystko, czego potrzebowaliśmy, wzięliśmy duży ręcznik frotte kupiony specjalnie dla Richarda. Kiedy nalewałam ciepłą wodę do łazienki, mój mąż próbował go złapać. Tak, szczeniak wziął to wszystko za zabawę i zaczął uciekać. Po jakimś czasie, na szczęście, udało się go złapać i zanieść do łazienki, z której i tak próbował uciekać. Po czym ostrzegaliśmy go, że nie spodoba mu się to, co zamierzamy zrobić.

— Najpierw powoli zanurzaj go w wodzie, tylko łapy, aby poczuł ciepłą wodę — zasugerowałam mężowi, jeszcze raz sprawdzając ręką, czy woda jest wystarczająco ciepła.

— Okej, powoli opuszczam go do wody, nie martw się tak bardzo — pocieszał mnie mąż i zaczął powoli opuszczać Richarda do wody, najpierw tylko łapy. Kiedy dotknął wody, zaczął mocno machać łapami, co wyglądało, jakby próbował pływać. Powiem wam, labradory pływanie pod wodą mają w genach.

Richard był naprawdę szczęśliwy, coraz bardziej machał łapkami, aż całkowicie spuściliśmy go do wody. Teraz nasz piesek pływał, co bardzo mu się podobało. Mąż trzymał go za brzuszek tak, że wypłynął na powierzchnię, ale wkrótce zorientował się, że Richard potrafi pływać, i puścił go. Potem stało się coś nieoczekiwanego — Richard zanurkował na oślep do wody. Nie spodziewaliśmy się tego i byliśmy zaskoczeni.

— Wyciągnij go z wody — zaczęłam panikować. Nie mieliśmy czasu nic zrobić, bo Richard wypłynął na powierzchnię, jakby nic się nie stało. Wyglądało na to, że po prostu zanurkował, żeby zobaczyć, co jest pod wodą, i wrócił. Cieszyłam się, że Richard tak bardzo zapałał miłością do wody, bo łatwiej też będzie dzięki temu czyścić jego sierść. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że nasz Ryszard jest prawdziwym nurkiem i że uwielbia pływać oraz lubi pluskać się w wodzie.

— Nie martw się, kochanie, on tylko zanurkował, żeby zobaczyć, co jest pod wodą — pocieszał mnie mąż, nie przestając się uśmiechać i patrzeć, jak Richard przepływa z jednego kąta łazienki do drugiego.

— Nie masz pojęcia, jak się przestraszyłam, kiedy zanurkował. — Gdy Richard usłyszał te słowa, ponownie zanurkował pod wodą i wtedy moje nerwy nie wytrzymały. Poszłam po ręcznik, bo strasznie się bałam, kiedy to robił. Mąż już i tak był oblany wodą.

— Kończymy z tą kąpielą, dużo czasu w wodzie mu nie służy, jest jeszcze mały — rozłożyłam ręcznik na podłodze w łazience. Mąż wyjął Richarda z wanny i położył go na ręczniku. Ponieważ nie jestem osobą znającą się na pielęgnacji zwierząt, Richarda wysuszył mój mąż. Gdy już to zrobił, zabrał się za czyszczenie i suszenie uszu psa. Wytarłam mu pysk i zaczęłam wycierać jego przednie łapy, ale wtedy zaczął się z nami bawić. Zaczął strząsać z siebie wodę, rozchlapując ją wszędzie.

Osuszywszy się, Richard zaczął ciągnąć ręcznik, który Sasza trzymał w ręku. Mąż nie chciał go oddać psu, ale ten widział w tym świetną zabawę, bo wciąż warczał i zabierał go z powrotem.

— Kochanie, uważaj, został mu jeden ząb, więc nie graj zbyt ostro. — Wyglądało na to, że mój mąż zupełnie o tym zapomniał i, niestety, Richard stracił drugi ząb. Mój mąż był bardzo silny, więc pokonał szczeniaka w przeciąganiu ręcznika.

Czuliśmy, że nie jesteśmy dobrymi właścicielami, ponieważ nasz szczeniak nie miał teraz dwóch dużych przednich kłów. Ale tym razem nie poszliśmy już do weterynarza, bo dokładnie wiedzieliśmy, co robić. Dobrze, że zrobiłam zapas miękkiego jedzenia, które Richard spokojnie mógł zjeść i nie zużywać zębów.

Teraz, gdy Richard warknął, nie wyglądał na poważnego psa przez to, że był bez przednich kłów. Wyglądał jak dziecko bez zębów, więc nie wywoływał strachu.

— Możemy spróbować wysuszyć suszarką do włosów — spojrzałam na mojego męża, który trzymał w dłoniach kolejny ząb Richarda.

— Możemy spróbować — odpowiedział mąż i włączył suszarkę do włosów, ale wtedy Richard się przestraszył. Suszarka do włosów była głośna i dmuchała ciepłym powietrzem, co przestraszyło szczeniaka. Zauważywszy to, natychmiast wyłączyliśmy urządzenie i zostawiliśmy sierść do samodzielnego wyschnięcia.

Chociaż Richard biegał po domu, zostawiając mokre ślady stóp, podobało nam się, że po utracie drugiego zęba pozostał czujny i wesoły, prawdopodobnie dlatego, że kąpiel miała na niego pozytywny wpływ. Nakarmiliśmy naszego okrągłego jak piłka psa i daliśmy mu spokój. Richard położył się do snu na linoleum w kuchni, nie wydawał się w ogóle przejmować brakiem dwóch zębów.

Rozdział 11: Richard i skarpetki

Minął już tydzień, odkąd Richard zamieszkał z nami. Na początku nie zauważyłam, jak dziwnie nasze rzeczy znikają z kosza na pranie, ale czułam, że czegoś mi brakuje. Zaczęłam nawet myśleć, że mamy w domu złodzieja. A wszystko dlatego, że skarpetki zaczęły znikać w tajemniczy sposób. Bez względu na to, jak bardzo przewracałam cały dom do góry nogami i ich szukałam, nigdy nie mogłam znaleźć drugiej skarpetki od pary.

Chociaż myślę, że ten problem jest znany nawet tym, którzy nie mają psa. Pewnego wieczoru zauważyłam, że po włożeniu dziesięciu par skarpet do kosza na pranie część z nich zniknęła. Nie myślcie, że liczę skarpetki, ale wydało mi się to dziwne, bo dokładnie wiedziałam, ile skarpet włożyłam.

Natychmiast spojrzałam na Richarda, ale szczeniak bawił się swoją zabawką. Kupiliśmy mu gumową kość, którą lubił gryźć na podłodze w kuchni. Pomyślałam, że musi istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie, gdzie znikają skarpetki, i zaczęłam obserwować zachowanie naszego szczeniaka.

Wszystko szło bardzo dobrze. Richard bawił się, spał, jadł i zachowywał się całkiem normalnie. Podzieliłam się swoimi spostrzeżeniami z mężem i powiedziałam, że to dziwne, że nasze skarpetki zaczęły znikać w domu.

Nie byłoby problemu, gdyby chodziło o jedną parę, ale zniknęło kilka skarpetek i byłam pewna, że nie mogłam ich nigdzie zgubić. Ale problem polegał na tym, jak sprawdzić to, czego nie można sprawdzić.

Pewnego wieczoru poszliśmy spać jak zwykle. Tym razem jednak mojemu mężowi bardzo zmarzły stopy i postanowił założyć swoje ulubione czarne skarpetki z frotte. Lubi, gdy spod kołdry wystają mu nogi. Richard jak zwykle położył się na miękkim dywanie obok łóżka i zasnął, pochrapując.

Zasnęłam dość szybko, ale obudziło mnie dziwne warczenie. Myślałam, że Richard znalazł zabawkę i postanowił się pobawić w środku nocy, ale wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Richard ściąga skarpetkę ze stopy męża. Wtedy stało się dla mnie jasne, że naszym tajemniczym złodziejem skarpet jest nasz pies. Mój mąż spał tak mocno, że nie zwracał na to uwagi.

Postanowiłam nie zdradzać się z tym, że nie śpię, i obserwować, co zrobi ten mały dowcipniś. Richardowi zajęło trochę czasu zdjęcie skarpety z dużej stopy mojego męża. Mimo to okazał się bardzo sprytny i po chwili skarpetka była już jego. Teraz zagadka się rozwiązała, ale wciąż zastanawiałam się, gdzie podziały się pozostałe skarpetki.

Przecież chodziłam po całym domu w poszukiwaniu skarpet, ale żadnej nie znalazłam. Z zainteresowaniem, ale i rozbawieniem obserwowałam Richarda. Po krótkiej zabawie ze swoją zdobyczą zaniósł ją do kuchni. Powoli wstałam z łóżka i poszłam za nim. Ku mojemu zaskoczeniu ujrzałam Richarda wspinającego się przez mały otwór w kanapie. Co więcej, widziałam tę dziurę po raz pierwszy.

Mojemu zdziwieniu nie było końca, gdyż ten mały dowcipniś najpierw oderwał kawałek sofy, a dopiero potem zaczął tam zanosić skarpetki. Nie obudziłam męża i postanowiłam, że rano opowiem mu o swoim odkryciu.

Było dość późno rano, ponieważ mieliśmy dzień wolny i postanowiliśmy pospać trochę dłużej. Mój mąż obudził się przede mną. Obudziłam się i od razu mąż podzielił się ze mną niezbyt przyjemną wiadomością:

— Obudź się, Richard zniknął. Nie mogę go znaleźć. — Budząc się, nie od razu dotarło do mnie, co się dzieje. Ponadto to, co widziałam ostatniej nocy, całkowicie wyleciało mi z głowy.

— Och, o czym ty mówisz, kochanie? Jestem pewna, że jest gdzieś w domu. Nie mógł sam wyjść — powiedziałam z przekonaniem w sennym jeszcze głosie.

— Nie mogę go znaleźć. Nie przychodzi, gdy go wołam. — W głosie męża słychać było zdenerwowanie.

Po dłuższej chwili przyszło mi do głowy to, co widziałam zeszłej nocy. Przypomniałam sobie, jak Richard sprytnie ukrył się w sofie i pomyślałam, że może właśnie tam być.

— Och, kochanie, masz jedną skarpetkę — powiedziałam, śmiejąc się, bo zauważyłam, że mój mąż od rana nie zwraca na to uwagi.

Mąż spojrzał na swoje stopy i rzeczywiście miał tylko jedną skarpetkę na nodze, ale tego nie zauważył, bo lubił chodzić w puszystych kapciach, które miał założone.

— A gdzie moja druga skarpetka? Jak to jest możliwe? Nie pamiętam, żebym ją zdejmował. Czy nasz złodziej skarpet wstał? — Myślę, że w tym momencie mój mąż zdał sobie sprawę, że Richard był tym złodziejem skarpet, którego szukaliśmy.

— Wiesz, Richard jest teraz na tyle odważny, że z łatwością ściągnął ci skarpetkę, kiedy spałeś. Sama to widziałam. Miałeś tak mocny sen, że nawet nie zauważyłeś, jak warknął i ugryzł cię w palce u nóg. Ani jeden mięsień na twojej twarzy nawet się nie poruszył w tym momencie.

— Ale dowcipniś! Gdzie go teraz szukać i wszystkich skarpetek, które zniknęły? — zapytał z uśmiechem mąż. To był ciekawy poranek.

— Wiesz, że nasz szczeniak ma swoje własne sekretne miejsce — powiedziałam do męża i też wstałam z łóżka.

— Sekretne miejsce? — zdziwił się mąż.

— Tak, wyobraź sobie, że wczoraj zauważyłam, jak niósł twoją skarpetkę w zębach i wspiął się z nią na sofę. — W moim głosie zabrzmiało to samo szczere zdziwienie co wczoraj.

— Zobaczmy, czy nasz dowcipniś nadal tam jest.

— Pokażę ci dokładnie, gdzie zrobił sobie wejście.

Wiesz, kanapa, która stała w kuchni, była naprawdę stara, a jej tapicerka była słaba i trzymała się jedynie na lekkich zszywkach. Dlatego też Richard nie miał trudności, żeby ją rozerwać i zrobić sobie małe schronienie. W starych sofach zwykle jest miejsce na dole, które wygląda jak półka. W tej sofie też takie było. Pod tapicerką były ukryte nóżki, pod którymi nic nie było. Z wyjątkiem, oczywiście, Richarda śpiącego na górze skarpet. W ten sposób odkryto tajemnicę zaginionych skarpetek.

Rozdział 12: Richard i poduszka ze skarpet

Po tym, jak odkryliśmy sekret naszego małego szczeniaczka, nie wiedzieliśmy, co z nim zrobić. W końcu spał tak spokojnie i słodko na wszystkich skradzionych skarpetkach.

— Kochanie, zróbmy mu jakąś fajną poduszkę z tych skarpet. Po prostu zbiorę je w jeden stos, zrobię na drutach lub uszyję, a on będzie miał własną poduszkę, ponieważ nie podobała mu się ta, którą mu kupiliśmy — zaproponowałam mężowi.

— Myślę, że to dobry pomysł, biorąc pod uwagę, że kradnie tyle skarpet — powiedział mąż z uśmiechem i poszedł po jedzenie dla psa. Chciał go jakoś obudzić, żeby nakarmić i pobawić się z nim.

— Cały czas rozpieszczasz go jedzeniem, będzie okrąglutki na twarzy — zaczęłam się złościć. Zdawaliśmy sobie sprawę, że nasz Richard jest pulchnym szczeniakiem. Zrobił się zaskakująco okrągły od chwili, gdy pojawił się w naszym domu.