Bezpłatny fragment - Przygody Leona

WSTĘP

W czasach waśni wielkich królów,

  ludzkich zmagań i podbojów.

Żył Leonek młody woj,

  z sercem pełnym niepokojów.

               I choć wojny się toczyły,

                 on samotnie osiadł w lesie.

               Bo zmęczony walką był,

                 czekał co mu los przyniesie.

Dni beztrosko mu mijały,

  na zabawie wśród zieleni.

Spędzał wszystkie wolne chwile,

  korzystając z tej przestrzeni.

                Magię w lesie echo niosło,

                  pełnym skrzatów i chochlików.

                Dobrych wróżek, czarodziei,

                  których było tu bezliku!

Barwy tęczą się mieniły!

  Piękno w zachwyt przemieniały!

A zwierzęta się bawiły!

  Wróżki ciągle czarowały!

                Jednym słowem magia była,

                  w każdym miejscu wszechobecna!

                I choć dobro tu czyniła,

                  to bywała niebezpieczna!

Tak mijały dni Leonka,

  w ciepłym, błogim, miłym raju.

Aż Leopold stary woj,

  znalazł się w magicznym gaju!

                 Rzecz to była niesłychana!

                   Niemożliwa w owym czasie!

                 Bo samotny dotąd był

                   i nie sądził że tak da się!

Więc popędził do swej chaty

  z myślą skoro zacznie świtać,

przygotować się i przebrać,

  żeby godnie go przywitać!

NIEZNAJOMY

Rano wraz z poranną rosą,

  skoro świt o słońca brzasku.

Ruszył na spotkanie gościa,

  w tym magicznym starym lasku!

                   Z sercem pełnym niepokoju,

                     droga bardzo się dłużyła.

                   Lecz był dzielny! — Mimo obaw,

                     to ciekawość zwyciężyła!

Idąc krętą leśną drogą

  widzi Leon dym z ogniska,

po cichutku się zakrada,

  by zobaczyć gościa z bliska.

                    Woja bacznie obserwuje,

                      w myślach powitanie składa.

                    Strój poprawia i fryzurę,

                      bo przedstawić się wypada!

A gdy już się przygotował,

  myśląc martwić się zaczyna!

Jaki cel jest tej wizyty?

  Więc rozmowę rozpoczyna:

                     Witam ciebie zacny panie!

                       Co sprowadza cię w me progi?

                     Wybacz proszę mą ciekawość,

                       lecz nikt nie zna owej drogi!

Na to przybysz szybko wstaje,

  żwawym ruchem od ogniska

i podchodzi do Leona,

  żeby przyjrzeć mu się z bliska.

                     Nie ukrywa on zdziwienia,

                       jego twarz się robi blada!

                     Lecz po chwili ze spokojem,

                       na pytanie odpowiada:

Zabłądziłem ja w wędrówce,

  która trwa już bardzo długo,

poszukuje w niej chochlika

  co potocznie zwą go Hugo!

                      Twarz wędrowca posmutniała,

                        widać w dużej był rozterce.

                      Lecz z przejęciem opowiada,

                        co trapiło jego serce:

W mym królestwie źle się dzieje!

  Ludzie wiarę utracili!

Zaginęło runo szczęścia

  i posępni się zrobili.

                      Nic nikogo już nie cieszy,

                        dzieci bawić się przestały!

                      Bowiem runo to sprawiało,

                        że się ciągle uśmiechały.

Starzy mędrcy powiadają,

  że nieszczęścia jest przyczyną,

psotny chochlik co w królestwie

  ze zbieractwa swego słynął!

                      Przepadł nicpoń gdzieś bez śladu,

                        a z nim szczęścia magia cała!

                      Tylko pustka i tęsknota,

                        w ludzkich sercach pozostała!

Wziąwszy łyka zimnej wody,

  ze strumyka tak się składa!

Wąs poprawił zwinnie palcem

  i tak dalej opowiada:

                    Za nicponiem król rozesłał,

                      wszystkich swoich wojowników!

                    Czarodziejki, czarodziejów

                      oraz magów i mistyków!

Więc przemierzam tak świat cały,

  goniąc wciąż tego złośnika!

Lecz on cwany jest i sprytny,

  co pojawi się to znika!

                    Już niejeden kraj zwiedziłem,

                      poszukując wszędzie licha.

                   A gdy prawie go już chwytam,

                      ten się śmiejąc, nagle czmycha!

Drobna, zwinna to istota,

  szkodnik jakich w świecie mało.

Gdzie pojawi się to psoci!

  Jakby tego brakowało!

                   Leon bacznie słucha gościa,

                     czoło marszczy i prostuje.

                   Lecz po chwili w swym zdumieniu,

                     ciekaw szybko zapytuje:

Jak znalazłeś owo miejsce?

  Nikt nie trafił tu przed tobą?

Przecież nie da się tu dotrzeć,

  żadną znaną ludziom drogą!

                  Wnet woj znów zaczerpnął wody,

                    czoło zmarszczył co nie lada,

                  zręcznym ruchem wąs poprawił

                    i po chwili odpowiada:

Noc zastała mnie w wędrówce,

  gubiąc drogę zabłądziłem.

A gdy rano słonko wstało,

  to się tutaj obudziłem!

                   Wciąż nadziwić się nie mogłem,

                     pięknem miejsca — kolorami!

                   Bo to, co tu się znajduje!

                     Ja potocznie zwę czarami!

Cóż, nie mogę wyjść z podziwu,

  niezwykłości lasu tego.

A ty jak się tu znalazłeś?

  Śmiem zapytać mój kolego.

                   Leon zasiadł przy ognisku,

                      bo tak stać to nie wypada.

                   Strój poprawił, pas podciągną

                      i z przejęciem odpowiada:

Wiele wojen ja stoczyłem,

  już zmęczony jestem — szczerze!

A w to, jak się tu znalazłem?

  Ja do teraz sam nie wierze!

                   Tak zamyślił się na chwilę

                     z miną tęgą co nie lada!

                   Zmarszczył czoło, złapał oddech

                     i tak dalej opowiada:

Ludzie wciąż o coś walczyli!

  Czasy były nie spokojne!

Kończąc jedną dla swych zysków,

   wzniecali kolejną wojnę!

                   Król królowi był nierówny!

                     Chęcią władzy zaślepieni,

                   zapomnieli o swym ludzie,

                     krwawą rządzą zniewoleni.

Tak mijały długie lata,

  pełne cierpień i niedoli.

A lud czekał, w swej udręce,

  aż ich z mąk tych ktoś wyzwoli!

                    Dnia pewnego swój dobytek,

                      w stary plecak spakowałem.

                    Przeszłość z tyłu zostawiłem

                      i w wędrówkę się udałem!

Dni tygodnia upływały

  na podróży pełnej wrażeń,

a ja wciąż, przed siebie szedłem,

  mimo różnych dziwnych zdarzeń.

                    Czas mi nie był sprzymierzeńcem,

                      lecz nie zwykłem się poddawać!

                    Nauczyłem się pokory,

                      by w obronie słabszych stawać!

Pewnym razem tuż po zmroku,

  dziwna łuna mnie zbudziła!

Pięknem barw, kolorów tęczą,

  nad tym lasem się mieniła.

                     Więc nie myśląc, w jednej chwili,

                       swe tobołki spakowałem!

                     Szybkim krokiem w jej kierunku,

                       bez wahania się udałem.

Błądząc tak wśród tych ciemności

  za jej blaskiem podążając,

przemierzałem dzikie knieje

  do stracenia nic nie mając.

                      Lecz gdy tylko byłem blisko,

                        ona wciąż się oddalała.

                      Jakby żywa jakaś była

                        i odnaleźć się nie dała!

Dość już miałem tej zabawy,

  ze złośnicą w chowanego!

Więc usiadłem pod tym dębem,

  myśląc sobie — koniec tego!

                   Byłem bardzo przemęczony,

                     sen mnie zmorzył z wycieńczenia.

                   A gdy tylko rano wstałem,

                     nie wierzyłem ze zdziwienia!

Tak jak ty zamarłem w ciszy,

  owym pięknem zachwycony.

Niezwykłością tego miejsca,

  byłem wprost oszołomiony!

                      Wciąż gaworząc, się poznając,

                        słońce zaszło już na niebie.

                      A że zaczął zmrok zapadać,

                        Leon wziął gościa do siebie.

Gdy przy jednym stole siedli,

  żeby wspólną zjeść wieczerze,

długo jeszcze rozmawiali.

  O czym nie wiem! -Powiem szczerze!

                       Lecz odchodząc już od stołu,

                         pewną rzecz postanowili!

                       Że udadzą się w wędrówkę,

                         będąc razem od tej chwili!

Z wiarą, że odgadną jutro,

  co nieszczęścia jest przyczyną?

Położyli się do łóżka,

  myśląc gdzie ten psotnik zginął!

WYPRAWA

Słońce wstało nad doliną,

  swoim blaskiem wszystkich budzi.

Nawet niedźwiedź się przeciąga

  i pod nosem coś marudzi!

                      To nie jego pora wstawać,

                        bo miś wzrok ma osłabiony.

                      Za to słuch i węch wspaniały,

                        zmysł ten to jest wyostrzony!

Dnie swe spędza na wędrówkach,

  podczas których wciąż podjada.

Bo przed zimą musi przytyć!

  Wtedy w długi sen zapada.

                     Zjada mięso i rośliny,

                       nie wybrzydza on w jedzeniu.

                     A gdy brzuszek już napełni,

                       lubi leżeć sobie w cieniu.

Lecz pozory czasem mylą,

  lepiej schodzić jemu z drogi!

Więc gdy tylko go zobaczysz,

  wolno odejdź, potem w nogi!

                     A tymczasem w leśnej chacie,

                       wszyscy dawno powstawali.

                     Po porannej toalecie,

                       za śniadanie się zabrali.

Stół zachwycał swym przepychem,

  zastawiony warzywami.

Bardzo ładnie ozdobiony,

  świeżutkimi owocami.

                  Zajadając te przysmaki.

                    A z niemałym apetytem!

                  Planowali swą wyprawę,

                    chcąc wyruszyć, tuż przed świtem.

Obaj bowiem, w tej dziedzinie,

  doświadczenie mieli wielkie.

Więc bez trudu ustalili,

  zmiany oraz plany wszelkie.

                    Tak Leopold z tęgą miną,

                      mówi wprost do towarzysza:

                    Będzie trudno znaleźć smyka,

                      bowiem wszędzie o nim cisza!

Tak to prawda przyjacielu.

  Szybko gość mu odpowiada.

Bardzo trudne to zadanie

  i wyzwanie co nie lada!

                    Więc wymyślić trzeba wspólnie,

                      jakiś sposób na szkodnika!

                    Co pojawia się na chwilę,

                      po czym bardzo szybko znika!

Lecz, zajmiemy się tym później,

  teraz trzeba się spakować.

Zabrać wodę i zapasy,

  do podróży przygotować.

                Ta wyprawa będzie trudna,

                  wiem bo długo wędrowałem!

                Wiele różnych, dziwnych stworzeń,

                  na swej drodze napotkałem.

Jedne miłe i przyjazne,

  zawsze z chęcią pomagają.

Czasem nawet drogę wskażą,

  z życzliwością powitają.

                   Drugie krnąbrne i złośliwe,

                     co to nigdy nie pomogą!

                   Dla zabawy i z przekory,

                     wyślą ciebie inną drogą!

Więc skupionym, oraz czujnym,

  trzeba być podczas wyprawy.

Bo to nigdy nie wiadomo!

  Co wypełznie z gęstej trawy.

                   Tak to prawda przyjacielu!

                     Mówi Leon czyszcząc zbroje.

                   Sam się o tym przekonałem,

                     tocząc niegdyś swe podboje.

Dokąd pójść i gdzie podążać!?

  Pomoc by się nam przydała!

W którym udać się kierunku!?

  Choć wskazówka jakaś mała!

                Jest w tym lesie stara sowa,

                  może ją o radę spytać?

                Myślę, że powinna wiedzieć!

                  Jak chochlika, sprytnie schwytać!

Ptak to mądry i cierpliwy,

  no i słuch ma doskonały!

A jej rady bardzo cenne,

  chyba by się nam przydały.

                    Dobrze mówisz przyjacielu!

                      Tak Leopold odpowiada.

                    Informacja rzecz bezcenna

                      i się przyda dobra rada.

W takim razie chodźmy do niej,

  by wysłuchać co nam powie.

Bo już czasu mało mamy,

  a tu tyle spraw na głowie!

                  Trzeba jeszcze raz posprawdzać,

                    czy nam czegoś nie brakuje!?

                  Wezmę jeszcze starą mapę,

                    oraz kompas przygotuje.

Tak pakując swoje rzeczy

  i planując swą wyprawę,

dzień im minął niczym chwila,

  ale mieli jeszcze sprawę!

                    Udać się do mądrej sowy,

                      która w lesie tym mieszkała,

                    by się wiedzą podzieliła

                      i wskazówkę jakąś dała.

SOWA

Noc spowiła całe niebo,

  las mgłą senną otuliła.

Budząc jednych, głuchą ciszą,

  innych, do snu położyła.

                     Bo na świecie są zwierzęta,

                       które za dnia sobie radzą.

                     Oraz inne, bardziej skryte,

                       co to nocny tryb prowadzą.

Jak więc znaleźć cichą sowę!?

  Co prywatność sobie ceni!

Bezszelestnie się porusza

  i poluje pośród cieni!

                     Leon jednak znał sposoby,

                       by odnaleźć w lesie Klarę.

                     Bowiem tak się nazywało,

                       to ptaszysko bardzo stare.

Była ona nieco skryta,

  z wiedzą wielką obeznana.

Uchodziła za uczoną,

  w wszelkich księgach oczytana.

                     Lecz choć była bardzo mądra,

                       to słuchała echa w lesie!

                     Które szumem drzew i kniei,

                       wszelką wiedzę cicho niesie.

Idąc krętą wąską ścieżką,

  do jej dziupli się zbliżali.

Aby czas im mijał szybciej,

  tak po drodze rozmawiali:

                     Schwytać sprytną tę istotę,

                       myślisz, że pomoże ona?

                     Idąc cichym żwawym krokiem,

                       nagle pyta woj Leona:

Pusząc się mądrością swoją,

  pewnie będzie marudziła!

Lecz nie dajmy jej powodu,

  żeby głupców z nas zrobiła!

                   Lubi ona swoją wyższość,

                     wszystkim wokół okazywać.

                   Ale, to tylko pozory,

                     by swe wady, sprytnie skrywać!

Jednak jest niezbędna dla nas,

  wiedza i wskazówka nowa.

Żeby szybko znaleźć miejsce,

  gdzie się tamten psotnik chowa!?

                      To ułatwi nam zadanie

                        i przyspieszy nasze sprawy.

                      Myślę, że pomocna będzie,

                        bądź spokojny, bez obawy!

Teraz skupmy się na drodze,

  by nie zbłądzić w tej gęstwinie.

Bardzo dużo tu zarośli,

  z tego ten zagajnik słynie!

                   Brnąc do przodu, poprzez knieje,

                     ścieżkę sobie torowali.

                   A przez resztę swojej drogi,

                     po cichutku rozmawiali.

Tak im mijał czas w podróży,

  która końca dobiegała.

Aż gdy nagle, w starym dębie,

  dziupla im się ukazała!

                     A z tej dziury wielkie oczy,

                       bacznie ich obserwowały.

                     Przepełniły gości strachem,

                       bowiem mroczny wygląd miały!

Leon chwycił Leopolda,

  w jednym miejscu nagle stając.

Czapkę z głowy zdjął nerwowo

  i wzrok spuścił wciąż czekając.

                       Lecz po dłuższej chwili ciszy,

                         pewność siebie mu wróciła.

                       Zrobił krok w kierunku dziupli,

                         z której Klara przemówiła:

Kim jesteście nieznajomi?

  Co sprowadza was w me progi?

Może tylko przez przypadek,

  zeszliście z obranej drogi!?

                       Ścieżka tu prowadzi kręta,

                         jeszcze trudniej mnie odszukać.

                       Trzeba mieć poważny problem,

                         żeby w moje drzwi zapukać!

Rzadko miewam bowiem gości,

  którzy nic nie potrzebują.

Jedni spory chcą rozstrzygnąć,

  inni drogi poszukują.

                       Lecz wy, na zbłądzonych ludzi,

                         raczej mi nie wyglądacie!

                       A po waszych minach wnoszę,

                         że też problem jakiś macie!

Zatem zbliżcie się tu do mnie!

  Moi drodzy podróżnicy.

Co sprowadza was w me progi!?

  W tej odludnej okolicy.

                      Gościom śmiałość wnet wróciła,

                        w stronę dziupli się udali.

                      By wyjaśnić wszystko Klarze,

                        szybko myśli pozbierali.

Jeden spojrzał na drugiego,

  wzrokiem pełnym zaufania.

Kto wyjaśni jej przyczynę!

  Oraz powód ich spotkania!

                      Dał Leopold krok do przodu,

                        pewnym ruchem bez wahania.

                      Swą historię opowiada,

                        głosem pełnym przekonania.

Sowa bacznie go słuchała,

  wyszła z dziupli wolnym krokiem,

jedno oko przymrużając,

  obserwuje gości wzrokiem.

                      Kręci głową w obie strony,

                        lepiej chcąc nadstawić ucha.

                      Patrząc z góry na przybyszy,

                        z ciekawością słów ich słucha!

A gdy zbliżał się już koniec,

  jego długiej opowieści.

Klara nagle przemówiła:

  Toż to w głowie się nie mieści!

                      Ze wzburzoną, hardą miną,

                        mowę swą kontynuuje:

                      Coś słyszałam o nicponiu,

                        który bawiąc się psotuje!

Szkody robi gdzie popadnie!

  Dokuczając wszystkim w koło.

Brojąc i płatając figle,

  jemu zawsze jest wesoło!

                      Więc postaram się wam pomóc

                        i wyjaśnię co słyszałam.

                      Lecz niewiele o nim powiem,

                        gdyż go nigdy nie spotkałam!

Tuż na skraju lasu tego,

  nora w ziemi się znajduje.

Kiedyś była opuszczona,

  teraz lis ją zamieszkuje.

                      On powinien więcej wiedzieć,

                        jak odnaleźć Huga ślady.

                     Myślę, że u niego właśnie,

                        powinniście szukać rady!

Ta wskazówka bardzo cenna,

  obu wojów ucieszyła.

Bowiem drogę im wskazała

  i do celu przybliżyła.

                      Dziękujemy droga Klaro!

                        Za twe rady! — Pomoc wszelką!

                      Mówi Leon wprost do sowy,

                        okazując wdzięczność wielką.

Dzięki tobie teraz wiemy,

  gdzie wskazówki dalszej szukać.

W jakim udać się kierunku,

  oraz w które drzwi zapukać!

                      Pomoc twoja bardzo cenna,

                        ułatwi nam tę wyprawę!

                      Bo niewiele mamy czasu,

                        by załatwić ową sprawę.

Trzeba szybko go odnaleźć

  i naprawić wszelkie szkody.

Lecz po drodze, międzyczasie,

  uzupełnić zapas wody.

                     Życzę ja wam powodzenia!

                       Mówi sowa do przybyszy.

                     Po czym wolno się udała,

                       do swej dziupli w błogiej ciszy.

Podróżnicy sennym krokiem,

  wprost przed siebie podążyli.

Z myślą, żeby gdzieś odpocząć,

  bo zmęczeni bardzo byli.

                     Idąc dalej w swym kierunku,

                       natrafili na polane!

                     Miejsce miłe i spokojne,

                       Leonowi dobrze znane.

Tu możemy dziś się przespać!

  Mówi on do towarzysza.

Nikt nie będzie nam przeszkadzał,

  wokół tylko błoga cisza.

                Zdjęli z pleców swe tobołki,

                   wnet ognisko rozpalili.

                Po czym wspólnie, bardzo sprawnie,

                   obóz szybko swój rozbili.

A gdy zjedli już kolacje,

  poszli spać do swych namiotów.

Żeby jutro do wędrówki,

  każdy z nich, był z rana gotów!

LIS

Noc minęła bardzo szybko,

  słońce księżyc zastąpiło.

Coraz wyżej się unosząc,

  wszystko wokół obudziło.

                 I polana, która wcześniej,

                   bardzo senna, cicha była.

                 W jednej chwili, w okamgnieniu,

                   też się nagle obudziła!

Leon również wstał o świcie,

  żeby czasu nie marnować!

Oraz wspólnie z Leopoldem,

  swe śniadanie przygotować.

                    Jedząc bułkę z żółtym serem,

                     razem mapę przeglądali.

                    Wyznaczając swoją trasę,

                     cały dzień zaplanowali.

Chcieli szybko znaleźć lisa,

  który Kiko się nazywał.

Aby dojść do niego za dnia,

  bowiem wtedy w domu bywał.

                    Głównie nocą on poluje,

                      na gryzonie, ptaki wszelkie.

                    Ale zjada też owoce,

                      wymagania ma niewielkie!

Umie cicho się zakradać!

  Bardzo sprytny oraz cwany!

Lecz płochliwy często bywa,

  z ostrożności jest swej znany.

                     Podstęp to zaleta jego,

                       która przetrwać mu pozwala.

                    I choć bardzo jest przebiegły,

                       pięknem futra wręcz zniewala!

Gdy już wszystko ustalili,

  swe tobołki spakowali!

Pozbierawszy swoje rzeczy,

  w dalszą podróż się udali!

                     Krok po kroku szli do przodu,

                       mimo bardzo trudnej drogi.

                     Nie myśleli o zmęczeniu,

                       przemierzając teren srogi.

Różne knieje i zarośla,

  całą podróż spowalniały.

Dzikie pnącza oraz trawy,

  co ominąć się nie dały!

                     Pot im spływał po policzkach,

                       wciąż zmęczenie doskwierało.

                     Lecz uparcie szli do przodu,

                       bo już czasu mieli mało!

Nagle słyszą szum strumyka!

  Który płynął gdzieś w oddali.

A że wody brakowało,

  w jego stronę się udali.

                     Z ulgą siedli nad potokiem,

                       bo zmęczeni bardzo byli.

                     Przemywając swoje twarze,

                       swe manierki napełnili.

Odpocznijmy tutaj chwile.

  Mówi Leon do kompana.

Trzeba złapać drugi oddech,

  wędrujemy tak od rana.

                  Eh! Masz rację przyjacielu.

                    Wnet Leopold odpowiada.

                  Zdjąwszy z pleców swój tobołek,

                    obok niego szybko siada.

Bardzo ciężka to wyprawa!

  Mowę swą kontynuuje.

Już nie jestem taki młody!

  Trudy tej wędrówki czuje!

                     Mam nadzieję, że niebawem,

                       tego lisa odnajdziemy.

                     I gdzie udać się po runo!?

                       Choć wskazówkę dostaniemy!

Nie myśl o tym złym psotniku.

  Leon zdanie mu przerywa!

Obiecałem tobie pomóc,

  dowiem się gdzie on przebywa!

                     Lecz musimy ruszać dalej,

                       puki słońce jest na niebie!

                     Pas zacisnąć, oraz zęby,

                       i z uporem iść przed siebie!

Tak ruszyli w dalszą drogę,

  bo nie chcieli tracić czasu.

Docierając tuż przed zmrokiem,

  na skraj magicznego lasu!

                     Tam ujrzeli jakąś jamę,

                        która była bardzo mroczna!

                     A dla niewprawnego oka,

                        niemal prawie niewidoczna!

Do otworu w czarnej ziemi,

  wolnym krokiem podchodzili.

Uklęknęli na kolana

  i się nad nim pochylili.

                W jednej chwili! Z ciemnej dziury!

                  Lis wyskoczył przestraszony!

                Bo nie wiedział o co chodzi,

                  tak był wszystkim zaskoczony!

Kim jesteście!? Co robicie!?

  Wciąż nerwowo pyta gości.

Szybko obu mierzy wzrokiem,

  miota się i bardzo złości!

                     Co robicie w moim domu!?

                       Ja tu was nie zapraszałem!

                     Na dzisiejszy letni wieczór,

                       całkiem inne plany miałem!

Ależ wybacz naszą śmiałość!

  Nagle Leon się odzywa.

Chcemy tylko znaleźć Huga,

  który ciągle się ukrywa.

                     Po poradę przychodzimy,

                       Klara, sowa nas przysłała.

                     Bo podobno możesz pomóc,

                       ona adres nam twój dała!

Usłyszawszy to lis stary,

  stanął nagle chwilę w ciszy.

A gdy dobrze się im przyjrzał,

  tak przemówił do przybyszy:

                    Ach wybaczcie me maniery!

                      Kiko tak mnie nazywają!

                    Wszyscy moi przyjaciele,

                      oraz ci, którzy mnie znają.

Skoro ona was przysłała,

  to by dużo tłumaczyło.

Bo niewielu wścibskich ludzi,

  owo miejsce odwiedziło.

                    Dawno już jej nie widziałem,

                      upłynęło dużo czasu.

                    Rzadko ja ostatnio chodzę,

                      by polować — tam do lasu.

Wspomnieliście coś o Hugu!

  Co to ma się za cwanego.

Ale w wielkim jest on błędzie!

  Zaraz powiem wam dlaczego.

                   I to mówiąc ze spokojem,

                     na polanie wolno siada.

                   Ogon swój podwinął zgrabnie,

                     po czym dalej opowiada:

Runo, które wziął ze sobą,

  w niczym jemu nie pomoże!