E-book
14.7
drukowana A5
63.63
Potwór z Damanor

Bezpłatny fragment - Potwór z Damanor

Wędrowcy Mestyrii - Tom I


Objętość:
441 str.
ISBN:
978-83-8189-688-7
E-book
za 14.7
drukowana A5
za 63.63

Przedsłowie

Drodzy Czytelnicy i Czytelniczki,

zanim zanurzycie się w lekturę powieści, proszę — pochylcie się nad tymi kilkoma zdaniami. Nie mogłabym bowiem przekazać tego tekstu w Wasze ręce i nie wspomnieć o osobach, które do wydania tej książki się przyczyniły, pośrednio lub też bezpośrednio.

Po pierwsze chciałam podziękować mojej redaktorce, Justynie Karolak, która pomogła mi doprowadzić ten tekst do stanu, w jakim obecnie go widzicie. Współpraca z Justyną była dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Od razu znalazłyśmy wspólny język, jakbyśmy znały się od lat. Wiele się dzięki niej nauczyłam i każdemu pisarzowi życzę tak wspaniałego redaktora: wnikliwego, sumiennego i niezwykle życzliwego. Sobie zaś życzę, by moja współpraca z Justyną trwała tak długo, jak to możliwe, a nasza znajomość utrzymywała się przez całe lata.

Po drugie: w przedmowie nie mogłabym pominąć moich bliskich, którzy być może nawet nie wiedzą, ile im zawdzięczam. Trzeba Wam, drodzy Czytelnicy i Czytelniczki, wiedzieć, że ten pierwszy tom cyklu o Potworze z Damanor powstawał w bardzo trudnym dla mnie czasie, którego nie przetrwałabym bez moich rodziców oraz siostry. Ich wsparcie było dla mnie nieocenione.

Po trzecie i najważniejsze: dedykacja. W moim życiu nie ma drugiego człowieka, który zasługiwałby na tę dedykację tak bardzo jak mój tata. Jestem przekonana, że gdyby nie on, nigdy nie napisałabym żadnego tekstu. To on zaszczepił mi miłość do książek, gdy jako dziecku czytał Hobbita do snu, tym samym wprowadzając mnie w niezwykły, pełen magii świat fantastyki. To wieczorne czytanie wspominam wielokrotnie, choć odbywało się lata temu. Dlatego też sądzę, że zarówno ta, jak i każda kolejna książka, jaką jeszcze napiszę, powstaje w pewnym sensie właśnie dzięki mojemu tacie.


Mojemu tacie

Rozdział I

1365

Słońce chyliło się ku zachodowi, kiedy dwójka wędrowców wjechała konno na rozległe wzniesienie. Wiatr targał połami ich płaszczy. Warkocz kasztanowych włosów podskakiwał za plecami dziewczyny jadącej na białym wierzchowcu. Obejrzała się przez ramię: szachownica łąk i pól ginęła już przy horyzoncie. Cirem — miasto, w którym oboje się wychowali — jeszcze wczoraj znaczyło swoje położenie zarysem strzelistej wieży świątyni Mestyrii, a dziś przestało być widoczne. Dziewczyna westchnęła cicho. Opuszczała Vaspern z ciężkim sercem.

Kątem oka zerknęła na towarzysza. Chłopak poklepał gniadego wierzchowca po grzbiecie, po czym podrapał się po rzadkim zaroście. Spojrzeniem piwnych oczu potoczył po malującym się w oddali gęstym borze porastającym granicę Caelterry. Znad królestwa tenare napływały ciemne, skłębione chmury, które przysłaniały oblewające się czerwienią słońce. Młodzieniec raptem zamrugał i przeniósł wzrok na dziewczynę.

— Irvette? Jak twoja ręka?

Uspokoiła konia, po czym podwinęła prawy rękaw jasnej bawełnianej koszuli. Opatrunek z nasiąkniętej olejkami tkaniny ciasno otaczał jej przedramię, poczynając od łokcia, a kończąc na nadgarstku.

— Bez zmian — odrzekła obojętnie i spojrzała na ciągnące się przed nimi tereny. — Bardziej obawiam się tego, jak potraktuje nas pan Silvaru.

— Przecież mówiłem ci już, że…

— Od wielu cykli utrzymuje bardzo dobre stosunki z twoim ojcem. Wiem, Wallace. Co nie znaczy, że przyjmie nas z otwartymi ramionami.

— Przyjmie — zapewnił ją towarzysz. — To nasza ostatnia deska ratunku.

Irvette dotknęła zabandażowanej ręki.

— Tenare nienawidzą czarnej magii.

— Może właśnie dlatego będą wiedzieć, jak jej zaradzić. Iv, czy mój ojciec kiedykolwiek cię zawiódł? Nie wysyłałby cię do pana Silvaru, gdyby nie wierzył, że otrzymasz od niego pomoc.

— Próbowaliśmy już wszędzie. — Wzdrygnęła się od zimnego podmuchu wiatru.

— Nie tutaj. Pospieszmy się, Iv. Nie mamy czasu do stracenia.

Wallace spiął konia i popędził w dół łagodnego zbocza.

Irvette opuściła rękaw, narzuciła kaptur na głowę i wzięła głęboki wdech. Bolesne ukłucie sprawiło, że zacisnęła zęby. Nie wyznała przyjacielowi, że coraz trudniej jej się oddycha. Nie wspomniała o palącym bólu promieniującym spod bandaża na całe ramię i dłoń, którą z wielkim wysiłkiem utrzymywała wodze. Odczekała chwilę, cmoknęła na wierzchowca i podążyła za towarzyszem.

***

Na skraj gęstego lasu dotarli, gdy zapadł zmierzch. Księżyc wyjrzał zza gęstych chmur, dzięki czemu nie przemieszczali się w całkowitej ciemności. Zsiedli z koni i prowadzili je borem, wytężając wzrok. W półmroku poruszali się gnuśnie, a konary utrudniały dopływ księżycowego, srebrzystego blasku, lecz po niedługiej wędrówce wkroczyli na obszar, gdzie drzewa stopniowo ustępowały miejsca szerokiej polanie. Na jej skraju, na wzniesieniu ujrzeli wielkie zabudowanie.

Fort tenare — postawiony na planie kilku połączonych prostokątów, wyposażony w szeroką wieżę i otoczony murem — był surowym kompleksem z masywnych kamiennych bloków. Wysokich, idealnie gładkich i pokrytych mozaiką różnych odcieni szarości, o których Irvette wiedziała, że powstały w niezwykłym procesie. Tenare za pomocą magii potrafili zmieniać konsystencję kamieni i skał, i przeistaczać je w gęstą masę, by potem na nowo ją utwardzać — w oczekiwanych już kształtach. Sama nie miała jeszcze okazji takich kształtów zobaczyć, lecz słyszała opowieści o budowlach, które całe formowano z tej podatnej miazgi — bez konieczności odlewania i stawiania tradycyjnych bloków, przez co wyglądały jak starannie wykute w skałach.

Dwóch strażników właśnie zamykało wysokie wrota. Jeden z nich dzierżył pochodnię.

— Stójcie!

Dziewczyna skrzywiła się, usłyszawszy rozkazujący ton Wallace’a. W ten sposób nie mógł wywrzeć dobrego wrażenia. Chociaż w miarę upływu czasu ludzie i tenare darzyli się coraz większym szacunkiem, nadal dochodziło do napiętych sytuacji pomiędzy nimi. Irvette rzadko doświadczała ze strony długowiecznej rasy spojrzeń innych niż podejrzliwe lub oceniające. Kupców pojawiających się w Cirem łączyły z ludźmi raczej chłodne stosunki.

Strażnicy czekający przy wrotach nie byli wyjątkiem. Dwaj wysocy, dobrze zbudowani mężczyźni patrzyli z jawną niechęcią na nią i Wallace’a. Odziani w skórzane zbroje ze stalowymi elementami, z halabardami w rękach prezentowali się nieprzystępnie, by nie powiedzieć, że wrogo. Trójkątne twarze barwiły się na pomarańczowo w świetle pochodni, chociaż naturalnie ich skóra miała szarawy odcień.

— Kto idzie?! — warknął jeden ze strażników, podczas gdy drugi zrobił kilka kroków do przodu i wyciągnął przed siebie pochodnię.

Irvette nie miała problemu ze zrozumieniem prostego tenarskiego, choć nauki języka, jakich doświadczyła podczas terminu u babki zielarki, koncentrowały się — zgodnie z wytycznymi starszyzny cechu — głównie na zapisie i odczycie receptur.

— Wallace Bernett i Irvette Castire — oznajmił chłopak. — Jesteśmy tu z posłannictwa Connella Bernetta, rajcy wolnego miasta Cirem, mojego ojca. Chcemy się widzieć z naczelnikiem.

Jej przyjaciel przemawiał z idealnym akcentem. Jako syn rajcy miejskiego i bankiera, jednego z najbogatszych przedstawicieli mieszczaństwa zachodniej części Vaspern, miał szczęście, bo kształcono go w sztuce zarówno pisania i czytania, jak i rachowania czy właśnie języka obcego. Ojciec zatrudniał najlepszych nauczycieli, chcąc przygotować Wallace’a do prowadzenia interesu, przy którym ten już od dłuższego czasu mu pomagał.

Strażnicy milczeli chwilę, przybrawszy kamienne wyrazy twarzy. Ten stojący bliżej pochylił się nieznacznie i przypatrzył obliczu niższego od siebie Wallace’a. Chłopak zdjął kaptur i sięgnął za płaszcz, by z przypiętej przy biodrze niedużej sakwy wydobyć zwinięty pergamin. Tenare podał pochodnię drugiemu strażnikowi, odebrał od chłopaka papier i rozwinął go długimi palcami. Kiedy przestudiował treść dokumentu, powoli skinął głową.

— Możecie wejść.

— Masz nas zabrać do…

— Za mną! — zawarczał tenare.

Irvette zmierzyła przyjaciela wzrokiem. Od dawna uważała, że pod wpływem ojca Wallace stał się nieznośnie apodyktyczny.

Tenare zamknęli za nimi wrota i poprowadzili przez cichy dziedziniec. W małych okienkach wieży migotały światła wewnętrznych pochodni, jakiś przemykający w półmroku tenare spoglądał podejrzliwie w kierunku przybyszy. Uwiązali konie u wejścia głównej budowli, a worki z niedużym ekwipunkiem i bardzo skromnymi zapasami zabrali ze sobą. Dostali się do długiego korytarza zwieńczonego po obu krańcach wysokimi drzwiami, zza których dobiegały stłumione głosy. Jednak większą jego część zajmowały schody z gładko uformowanego kamienia. Strażnik poprowadził ich na górę, do kolejnych drzwi, w które uderzył kilka razy wierzchem dłoni. Otrzymawszy pozwolenie, wprowadził gości do środka.

Nieduży, kwadratowy pokój wypełniało niewiele mebli. W kącie stało łóżko na nogach ze splecionych grubych gałęzi. Wykonane w podobny sposób biurko, jednak o gładkim blacie, znajdowało się zaraz przy wejściu. Tuż przy łóżku mieściła się skrzynia, a przy ścianie z małym oknem — stół i dwa krzesła.

Za biurkiem siedział kolejny tenare. Opromieniał go blask świec bijący z kinkietu, jednak oblicze zachowało lekko siny koloryt. Miał smukłe ramiona, ubrany był w szatę z wysoko postawionym kołnierzem, utkaną z materiału zabarwionego na fioletowo. W obwisłych uszach tkwiły wbite ciężkie obręcze. Duże oczy mrużyły się, kiedy lustrował gości.

Strażnik przedstawił ich i pozostawił pergamin na biurku, po chwili wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Ten, który — jak domyślała się Irvette — był naczelnikiem fortu, szybko przestudiował treść dokumentu, po czym zmierzył Wallace’a badawczo.

Między Cirem a O’rior, które spajały szlak handlowy biegnący przez tereny Caelterry i dużą część Vaspern, nierzadko krążyli posłowie. Na skutek swego dogodnego położenia Cirem rozwijało się prężnie, aż zyskało niezależność od prowincji Umbros oraz jej diuka i przeistoczyło się w wolne, suwerenne miasto.

— Jako posłannik rady miejskiej i reprezentant Cirem proszę o udzielenie nam na tę noc odpowiedniego schronienia — zażądał chłopak.

Naczelnik wykrzywił usta w nieładnym grymasie.

— Kim jest twoja towarzyszka?

Irvette przełknęła niepokój. Wyprostowała się. Chociaż cisnęło jej się na usta kilka zdań, uznała, że bezpieczniej będzie się nie odzywać. Akurat jej wymowa tenarskiego pozostawiała wiele do życzenia. Przekonała się o tym nieraz w czasie sporadycznych kontaktów z kupcami.

— Ma do pana Silvaru wiadomość, którą może przekazać mu tylko osobiście — odparł Wallace.

— Czyżby? — Tenare uśmiechnął się pod nosem. — Wydaje mi się, że rozumiem. Niestety muszę cię zmartwić, pani — zwrócił się do Irvette. — Nie mamy tu odpowiednich warunków dla kobiety.

Wallace odchrząknął, a Irvette zdusiła pragnienie zapytania, co tenare miał na myśli.

— Nic innego nie mogę wam zaoferować — kontynuował naczelnik. — Prześpicie się w kwaterze na dole wschodniej wieży. Tej nocy powinna być pusta. Chyba że panienka ma coś przeciwko zalatującym potem siennikom.

Tym razem dziewczyna potrzebowała chwili skupienia. Naczelnik mówił szybko i za dużo naraz. Kiedy jednak dotarł do niej sens jego wypowiedzi, obdarzyła go chłodnym spojrzeniem i pokręciła głową.

Zostali przekazani pod pieczę strażnika — tego samego co wcześniej. Zabrał ich do ustalonego miejsca. Mrok na dziedzińcu zgęstniał, księżyc schował się za chmurami.

Na dole wieży znajdował się ciasny pokoik. Z ledwością mieściły się w nim dwie wysłużone prycze, choć upchnięto doń jeszcze skrzynię, a do ściany przytwierdzono drewniany wieszak na broń. Strażnik zapalił dla nich pojedynczą pochodnię, następnie zostawił ich samych, rzuciwszy jeszcze przed wyjściem, że oporządzi ich konie, by rano były gotowe do drogi.

Irvette odetchnęła, gdy wreszcie zostali we dwoje. Rzuciła na ziemię ekwipunek i zdjęła płaszcz. Usiadła na skraju łóżka. Potworny odór potu unoszący się w całym pomieszczeniu nie był jej straszny. W swojej zielarskiej karierze leczyła niejedną cuchnącą, ropiejącą ranę. Podejrzewała, że Wallace znosi te warunki z większym od niej trudem. W zamyśleniu obserwowała, jak chłopak sprawdza zapasy.

— O co tu chodzi? — zapytała wreszcie. — Raptem zmienili swoje nastawienie.

Twarz chłopaka przybrała ciepły odcień, ale Irvette nie była pewna, czy to pąs, czy tylko poświata pochodni.

— Widzisz, wśród tenare panuje pewien zwyczaj — podjął, nie patrząc na nią. — Zwierzchnicy sąsiadujących ze sobą prowincji czasami przekazują sobie pewnego rodzaju prezenty. Gdy powiedziałem, że chcesz się spotkać z panem Silvaru osobiście, naczelnik musiał uznać…

— Że jestem pewnego rodzaju prezentem?

— Wcale nie miałem zamiaru nic takiego sugerować. — Wallace odwrócił się do niej; na jego twarzy malowało się zakłopotanie. — A jednak to nieporozumienie okazało się dla nas korzystne.

Kiedy usiadł na drugim łóżku, naprzeciwko niej, spojrzała na niego poważnie.

— Czemu którykolwiek tenare chciałby posiąść ludzką kobietę? Minęło ponad sto cykli od Wielkiej Wojny, lecz wielu nadal nami gardzi.

— Z tego samego powodu, dla którego strażnicy Cirem opowiadają o przygodach z kobietami tej rasy. To nie uwielbienie. To oznaka największej pogardy.

Ta odpowiedź wywołała nieprzyjemne obrazy w jej głowie. Natychmiast je odgoniła.

Wallace zdjął buty i brokatową kamizelkę — przykurzoną, ale nadal prezentującą się wyśmienicie.

— Naczelnik zapewne przyjął, że skoro przestrzegamy ich obyczajów, to chcemy okazać im wielki szacunek.

— A zwierzchnik? — zapytała dziewczyna. Szybko ściągnęła wełniane spodnie, a zostawszy w samych pantalonach przed kolano, wsunęła nogi pod drapiący koc. — Jesteś pewien, że jeśli będzie w stanie udzielić mi pomocy, nie zażąda pewnego rodzaju zapłaty?

Chłopak skromnie odwrócił wzrok. Bez zawstydzenia więc zdjęła koszulę, pod którą miała już tylko halkę. Nakryła się kocem pod ramiona i spojrzała w kąt, kiedy Wallace również zaczął rozbierać się do snu.

— Mój ojciec zna się z panem Silvaru od dawna. Sam spotkałem go tylko kilka razy, ale i ja odniosłem wrażenie, że jest godny zaufania. Nie musisz się obawiać, z jego strony nie spotka cię żadna krzywda.

Zanim położył się do łóżka, wygasił pochodnię. Oboje przez pewien czas milczeli, aż w końcu dziewczyna przerwała ciszę:

— Czy myślisz, że gdyby zobaczyli moje skażenie, zabiliby nas?

Dotknęła owiniętego zastygniętą tkaniną przedramienia. Patrzyła w ciemność. Minęła chwila, nim chłopak zdobył się na odpowiedź:

— Nie wiem.

— Z pewnością nie wpuściliby na swoje ziemie kogoś takiego jak ja. Nie dość, że człowiek, to jeszcze naznaczony czarną magią.

— Irvette, dopadło cię coś niedobrego, ale nie jesteś czarnym magiem — pospieszył z odpowiedzią, mocno ściszając głos. — Nie masz tego typu zdolności, nie jesteś niebezpieczna dla innych.

— Tego ostatniego nie możemy wiedzieć — odparła sucho, po czym przewróciła się na bok. — Powinniśmy się przespać. Dobrej nocy, Wallace.

***

Collen, Najwyższy Kapłan Caitriony, mocniej naciągnął kaptur, by osłonić się przed oślepiającym srebrzystym blaskiem. Bijące zza oszklonej niszy światło pochłaniało całe prezbiterium. Proste kolumny i ołtarz z marmuru o złotym żyłkowaniu mieniły się w odblaskach. Kryjące się w pozostałych niszach posągi przedstawiały różne etapy walki kobiety ze smokiem. Raz w ludzkiej postaci, raz jako tenare, odziana w misternie wyrzeźbioną szatę, dzierżyła w dłoniach piękny kostur zakończony szlachetnym kamieniem, który tkwił pośrodku półkola odwzorowującego sierp księżyca. Wykuta w marmurze broń została wyobrażona tak samo w przypadku każdego posągu, lecz kryształy miały różne odcienie.

Collen cofnął się o krok. Próbował dostrzec prawdziwą broń spoczywającą za szkłem. Przed jego oczami pojawiły się czarne plamy. Za długo patrzył w centrum blasku. Złożony na złotej poduszce oręż nie był już tak piękny jak jego odpowiedniki z marmuru. Uległ zniszczeniu ponad tysiąc cykli temu, na początku ery. Ukośne rozcięcie — płaskie, jakby ktoś przepołowił kostur szybkim ruchem miecza — dzieliło broń na dwie nierówne części. Jedna z nich, dłuższa, zakończona była kryształem otoczonym przez sierp księżyca wyszczerbiony na brzegach. Druga stanowiła jedynie odłamek uchwytu, który mógł służyć za rękojeść korda, gdyby przytwierdzić do niego odpowiednie ostrze. Obie wykonano z szarego, pokrytego ciemniejszymi plamkami tworzywa o śliskiej, odbijającej światło powierzchni.

Collen zamknął oczy i zamyślił się. Blask pochodził od krótszej części przełamanej broni, podczas gdy dłuższa nie dawała żadnych oznak przebudzenia mocy. Zjawisko to zaczęło się już ponad fazę temu. Od tamtej pory fragment kostura na przemian jarzył się jasnym lśnieniem i gasł na kilka dni.

Kapłan usłyszał kroki. Odwrócił się od blasku. Przez nawę wypełnioną dwoma rzędami mahoniowych ławek zmierzał ku niemu akolita. Zbliżywszy się do ołtarza, klęknął na jedno kolano i pochylił głowę, po czym wyprostował się szybko, z wyraźnym zniecierpliwieniem na twarzy.

— Drinel Nigrasval już czeka — oznajmił.

— Wyruszy za dwa dni. Musimy przygotować replikę, zanim zabierze stąd prawdziwą broń.

— Czy wierni nie zasługują na to, by znać prawdę?

Collen z naganą zmierzył młodego akolitę.

— Chłopcze, czy zdajesz sobie sprawę, czego świadkiem jesteś? Uśpiony na ponad tysiąc cykli oręż samej Caitriony na nowo budzi się do życia. Budzi się tylko w jednym celu: by znaleźć następcę godnego dzierżenia tak wspaniałej broni. Niepotrzebne nam zamieszanie, jakie mogłaby uczynić taka wiedza, przynajmniej dopóki broń nie trafi w ręce wybrańca.

Młodzieniec pokornie pochylił głowę, a kapłan spojrzał ku wyjściu ze świątyni. Wrót strzegły dwa posągi Mestyrii — bogini wszechrzeczy; tej, która pobłogosławiła Caitrionę bronią zesłaną z Księżyca. Surowym wzrokiem spoglądały na każdego, kto opuszczał budynek, by wydostać się na rozległe skaliste tereny ciągnące się u podnóży Szkarłatnych Gór. Pierwszy z posągów przedstawiał boginię jako piękną kobietę o smukłych mięśniach i długich włosach, odzianą w zwiewne szaty, drugi zaś jako istotę, która odpowiadała wyobrażeniom tenare — była to postać niepodobna żadnej znanej rasie, pozbawiona uszu i niemal bez nosa, a jednak kobieca i atrakcyjna, o wielkich oczach oraz perfekcyjnych kształtach twarzy i ciała. Świątynię przygotowano bowiem w taki sposób, by wierni czuli się w niej dobrze bez względu na swoją przynależność rasową. Jedynie Luxanie nie przybywali tu z pielgrzymkami. Wszelkie oblicza Mestyrii ich raziły — nie czcili tej bogini — broń uznawali zaś za fałszywą, zresztą nawet pośród wyznawców Mestyrii zdarzali się tacy, którzy podawali w wątpliwość autentyczność jej oręża.

— Wyrocznia z Teglur pomoże mu znaleźć następcę — oznajmił po chwili Collen.

— Czcigodny, jaką mamy pewność, że broń powierzy się w odpowiednie ręce?

— Tylko odpowiednie ręce mogą nią władać. — Poklepał akolitę pokrzepiająco po ramieniu i wyprowadził go poza bijący od ołtarza krąg światła. — Jak tylko Drinel ją stąd wyniesie, ponownie otworzę świątynię dla pielgrzymek.

***

Wallace i Irvette zostali odprawieni w sposób, który sobie cenili — już przed świtem konie były gotowe do podróży, czyste, napojone i nakarmione, objuczone w sakwy z jedzeniem i dodatkowe koce — ale i wzdrygali się na myśl o tym, dlaczego są tu aż tak dobrze traktowani. Naczelnik przez cały czas dwuznacznie się uśmiechał, co Irvette przyjmowała na zimno, ale z trudem. Wpadła nawet na pomysł, by pod pretekstem podzięki za gościnę przygotować mu mocny napar z liści senesu. Napój ten potrafił wywołać silną biegunkę. Jednak Wallace wybił jej ten niecny zamiar z głowy.

Opuścili fort o świcie, tak jak zaplanowali. Trzecia faza pory deszczowej nie była okresem odpowiednim do podróżowania. Gdy podążali piaskową drogą ciągnącą się przez równiny — otoczone, a czasami przecinane borem — wielokrotnie musieli szukać schronienia przed deszczem czy zimnym wiatrem. Dotarcie do celu zajęło im więcej czasu, niż początkowo zakładali.

Późnym popołudniem, dwie świece od pierwszego postoju, ich oczom ukazała się ogromna pieczara. W łagodnym wzniesieniu na skraju lasu wydrążone było wejście do zwieńczonego owalnym sklepieniem tunelu. Wlot jaskini okalały splecione ze sobą gałęzie, jak gdyby sama natura zdecydowała się ułożyć je w określony wzór. Kolumny po obu stronach, podobnie do ścian tamtego fortu, były podłużnymi blokami z kamiennej masy pokrytej mozaiką szarości. Wyryte zostały na nich tenarskie słowa.

Irvette widziała tunele tenare jeszcze jako dziecko, kiedy to często podróżowała z rodzicami kupcami. Jednak po ich śmierci, gdy miała jedenaście cykli i trafiła na termin do babki, osiadła w Cirem. Potem przez bardzo długi czas nie wystawiała nosa poza miasto, chyba że w celach zbieractwa. Teraz, kiedy prowadząc wierzchowce, wkraczali do wnętrza groty, ogarnęła ją melancholia. Wspomnienia o rodzicach, dawno już pogrzebane, właśnie powróciły, by ścisnąć jej żołądek.

Zaraz po wkroczeniu do podziemnego przejścia natknęli się na wartownię. W kamieniach i ziemi po obu stronach tunelu zostały wydrążone dwie siedziby. Przy wejściach do tych siedzib kręcili się tenare, jedni odziani w skórzane zbroje ze stalowymi elementami, inni zaś w barwione na różne odcienie fioletu kaftany z wysokimi kołnierzami. Z podróży z czasów dzieciństwa Irvette zapamiętała wartownie nieco inaczej. Nie zajmowały tak wiele przestrzeni i przebywało w nich znacznie mniej strażników. Jednak wtedy przemierzała tunelami podziemia Vaspern, a teraz przebywała na terenie Caelterry — rozległego królestwa tenare.

Wyszedł im naprzeciw jeden ze strażników odzianych w fioletowe szaty. Pozostali, niby zajęci swoimi sprawami, obserwowali. Irvette zerknęła na rękaw koszuli, by sprawdzić, czy szczelnie zakrywa zabandażowaną rękę, coraz bardziej dającą się we znaki.

Tenare wymienił z Wallace’em kilka podstawowych zdań — chciał wiedzieć, kim oni są oraz dokąd i w jakim celu zmierzają. Chłopak odpowiadał z uniesioną wysoko brodą, co, jak zauważyła Irvette, z chwili na chwilę coraz bardziej drażniło strażnika. Obawiała się, że ich prosta rozmowa przerodzi się w ostrą kłótnię, jednak wtedy Wallace przekazał rozmówcy dwa dokumenty. Jeden z nich był tą samą wiadomością, którą wcześniej przedstawił w forcie, z podpisem i pieczęcią jego ojca. Treść drugiego pergaminu pozostawała dla Irvette tajemnicą, chociaż domyślała się, czego może dotyczyć. Nakreślił ją naczelnik fortu, a Wallace nie zgodził się, by ją przeczytała. Na początku był tylko zakłopotany, ale im bardziej nalegała, tym mocniej się sprzeciwiał. Miała mu za złe, że traktuje ją jak dziecko, jednak ustąpiła. Uznała, że nie mają czasu na roztrząsanie tak błahych problemów.

Nabrała przekonania co do treści dokumentu, gdy tylko rozmawiający z Wallace’em tenare skończył go czytać i przeniósł na nią badawcze spojrzenie. Zmierzył ją jak handlarz oceniający bydło i uśmiechnął się wąskimi szarymi ustami. Zacisnęła zęby, by nie rzucić w jego stronę steku przekleństw. Splunęłaby mu pod nogi, ale taki pokaz pogardy wywołałby tylko niepotrzebny konflikt. Na ten czas musiała zaakceptować, jak ją odbierano, tym bardziej że niosło to ze sobą pewne korzyści.

Przepuszczono ich dalej, wyposażono w pochodnie oraz starannie wyrysowaną na pergaminie mapę podziemi. Wydrążone w ziemi tunele wzmacniane były łukami z kamiennej masy, zdobionymi w surowe, symetryczne wzory. Podłoże wyściełano gładkimi płytami, a w ścianach co pewien czas ujawniały się nisze, w których płonęły pochodnie lub otoczone kamiennymi konstrukcjami paleniska. Tam, gdzie nisz brakowało, światło dawały zwisające ze sklepienia lampiony. Na początku podróży nie korzystali więc z własnych pochodni, jednak im dalej w głąb, tym bardziej ściany przeistaczały się w lite skały, a źródła światła występowały coraz rzadziej.

Konie robiły się niespokojne, chociaż strop wisiał wysoko, a szerokość tuneli przywodziła na myśl aleje miasta królewskiego Vaspern, zdolne pomieścić trzy wozy kupieckie jadące obok siebie. Irvette zmartwiła się, że przerażone zwierzęta w końcu nie będą w stanie iść dalej. Wallace zapewnił ją jednak, że na ich podróż wybrał specjalne wierzchowce, nie pierwszy raz pokonujące podobne trasy.

Po długim odcinku drogi jedyne oświetlenie stanowił już tylko blask ich pochodni, które przezornie zapalili przy jednym z palenisk. Irvette była pod wrażeniem, że nawet w takich ciemnościach tenare nie zapomnieli o dekoracjach, które mimo że prymitywne, nadawały miejscu charakteru. Natykali się na liczne kolumny, wydrążone w skałach toporne płaskorzeźby, nisze z prostokątnymi ławkami i miejscami na rozbicie obozu, a od czasu do czasu podziwiali ołtarzyki z figurkami tenarskiej Mestyrii.

Stracili poczucie czasu i nie wiedzieli, po upływie ilu świec zdecydowali się na postój. Zatrzymali się w jednej z obszernych nisz, bardziej przypominającej pieczarę. Wokół przygotowanego na ognisko kręgu stały trzy kamienne ławki. Obok jednej z nich czekało usypisko z drew.

Pozostawili wierzchowce u wylotu niszy, po czym rozpalili ognisko. Na stojaku w głębi pieczary wisiało kilka świeżych pochodni, więc gdy tylko posłużyli się starymi do wzniecenia ognia, porzucili je z zamiarem wymiany na nowe. Irvette usiadła na ławce i poruszyła zdrętwiałymi palcami. Nie wiedziała, ile jeszcze wytrzyma, i lękała się zajrzeć pod bandaż. Wallace szperał w jukach przy koniu, sprawdzając zapasy, jakie podarowali im tenare z fortu. Wtem do ich uszu dotarło odległe stukanie kopyt i ciche skrzypienie drewnianych kół.

Spojrzeli po sobie znacząco. Chłopak wsunął dłoń pod płaszcz i zacisnął palce na rękojeści szabli uczepionej skórzanego pasa na biodrach. Irvette pokręciła głową.

— Założę się, że to jacyś kupcy. Pamiętaj, że jesteśmy na szlaku handlowym. I tak dziwię się, że do tej pory było tak pusto.

Okazało się, że miała rację. Po niedługim czasie wyłonił się konny wóz przykryty płócienną płachtą. Na koźle siedział ciemnoskóry mężczyzna ubrany w barwne szaty z bufiastymi rękawami. Miał przekrzywiony kapelusz. Czarny jak noc koń z oczami przesłoniętymi klapkami był znacznie spokojniejszy od ich wierzchowców. Na solidnej belce nad kozłem, w klatce lampionu tańczył płomień.

Irvette przywołała wspomnienia podróży z rodzicami. Ludzie na podziemnych szlakach zwykle byli wobec siebie bardzo życzliwi i pomocni. Nawet w tunelach poza królestwem tenare czuli się wyobcowani, dlatego dodawali sobie wzajemnie otuchy, jak tylko mogli.

Dziewczyna wyszła więc kupcowi naprzeciw, zapytała go, dokąd zmierza, i zaproponowała, by zjadł razem z nimi. Wallace niechętnie przystał na jej pomysł. Mężczyzna musiał to zauważyć, lecz zdecydował się do nich dołączyć. Okazało się, że również podążał w kierunku O’rior, chociaż nie planował się w nim zatrzymywać. Po kolorze skóry, nieco spłaszczonym nosie oraz akcencie Irvette wywnioskowała, że kupiec pochodzi z Cesarstwa Luxy, choć z niezwykłą łatwością posługiwał się językiem trzech królestw: Vaspern, Nivelos i Aestos. Wóz miał zapełniony towarami o rozmaitej wartości. Irvette podpytała go ostrożnie, czy nie obawia się napaści bandytów, podróżując w pojedynkę. Odpowiedział jej uprzejmie, że ta część szlaku handlowego na terenach Caelterry jest raczej bezpieczna, jedynie na pewnych odcinkach wymaga od podróżnego wynurzenia się na powierzchnię, czyli poza nadzorowane przez tenare tunele. Dodał jednak, że pod granicą Aestos planuje dla bezpieczeństwa przyłączyć się do kupieckiej karawany strzeżonej przez oddziały gildii. Irvette nie wspomniała o rodzicach, którzy nie posiedli wystarczającego bogactwa i wpływów, by do jakiejkolwiek należeć. Wolała nie zastanawiać się nad tym, czy ich losy potoczyłyby się inaczej, gdyby mieli taką możliwość.

Z wrzuconego między towary ekwipunku kupiec wyszperał imbryk, cynowe kubeczki i ususzone liście. Wkrótce wszyscy troje popijali przy ognisku herbatę, a mężczyzna dodatkowo poczęstował ich słodkimi miodowymi bułeczkami — przysmakiem tenare, którego Irvette rzadko miała okazję próbować.

Oczywiście nie obyło się również bez uporczywych prób sprzedania im czegoś kosztownego. Dziewczyna z rosnącym zniecierpliwieniem przyglądała się Wallace’owi, który niestrudzenie opierał się nachalnym namowom. Kupiec właśnie pokazywał mu bransoletę o splocie ze srebrnych oczek i błyszczących szmaragdów.

— Śmiem zasugerować, że będzie wspaniale wyglądać na pańskiej towarzyszce. — Mężczyzna posłał dziewczynie uprzejmy uśmiech, lecz po tym, jak patrzyli na nią tenare, w odpowiedzi umiała tylko skrzywić usta w dziwnym grymasie.

Wallace tymczasem wyraźnie się rozpromienił.

— Spójrz, Irvette, szmaragdy będą ci idealnie pasowały do oczu. Jeśli tylko się zgodzisz, bym wręczył ci podarek…

Westchnęła przeciągle.

— Gdy będę potrzebować błyskotek, sama się nimi obdaruję. Nie chcę niczego za twoje pieniądze.

Jej przyjaciel zrobił urażoną minę, a kupiec odchrząknął, skrywając uśmiech.

— Pomyślałem, że mały prezent podniesie cię na duchu. I chciałem wynagrodzić ci… No dobrze już, dobrze. — Odpuścił pod naporem jej ostrego spojrzenia i z rezygnacją oddał bransoletę kupcowi.

Raptem Irvette zgiął niemiłosierny ból… Świat zawirował jej przed oczami i nim się zorientowała, leżała na twardej ziemi. Sapnęła, przewróciła się na plecy i chwyciła za przedramię — paliło tak, jakby włożyła je w ogień. Przycisnęła je do siebie i poczuła łzy w oczach. Zamrugała, by się ich pozbyć, ale nadal nie odzyskała pełnej ostrości widzenia. Bardziej usłyszała, niż zobaczyła, że Wallace padł obok niej na kolano. Podczas gdy jedną dłonią przytrzymał jej głowę, drugą szybko podwinął rękaw jej koszuli.

— Nie… — jęknęła, lecz było już za późno.

Zdezorientowany kupiec zerwał się na równe nogi i wciągnął powietrze w krótkim okrzyku zdumienia. Irvette ponownie zamrugała, a gdy spojrzała w dół, na swą rękę, przeraziła się równie srogo co on. Czarne niczym smoła place, które przemieszczały się tuż pod skórą jak przelewająca się woda, wychylały zza bandaży. Teraz pochłaniały również sporą część dłoni i pełzły po łokciu w górę…

— Wallace, mój worek. Maść… — wysapała.

Chłopak zignorował osłupiałego kupca i rżące niespokojnie konie. Złapał za porzucony przy jednej z ławek worek, rozsznurował go i z cichymi przekleństwami na ustach zaczął grzebać w nim gorączkowo.

— Pomóż jej chociaż usiąść! — wrzasnął do kupca.

Mężczyzna drgnął na rozkazujący ton Wallace’a, jednak nie spełnił polecenia. Gapił się tylko bezmyślnie szeroko otwartymi oczami. Irvette ani trochę się temu nie dziwiła.

— Poradzę sobie — szepnęła.

Ale wcale nie czuła, by miała sobie poradzić. Atak piekącego bólu był silniejszy niż kiedykolwiek. Po raz pierwszy powalił ją na ziemię i niemal wycisnął łzy na policzki. Zgrzytając zębami, z trudem uniosła się na ramionach i oparła o ławkę.

Wallace wydobył z worka niewielkie puzderko oraz fiolkę z olejkiem. Zanim ponownie kucnął u boku dziewczyny, rzucił kupcowi karcące spojrzenie. Mężczyzna tym razem ruszył się z miejsca, ale tylko po to, by zacząć się w pośpiechu pakować.

Irvette próbowała rozwiązać bandaż, lecz ręce za bardzo jej się trzęsły i teraz to ona spotkała się z ganiącym wzrokiem Wallace’a.

— Ja to zrobię — oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu, przyciągając jej chore ramię w swoją stronę. — To nic wielkiego. Widziałem twoje skażenie wiele razy.

Nie odpowiedziała, wypuściła tylko przez nos świszczący oddech. Czoło chłopaka zrosiły krople potu. Gdy już poradził sobie z bandażem, usłyszeli, jak kupiec gramoli się na wóz, by po chwili popędzić konia.

Irvette zrobiło się zimno, kiedy zobaczyła, w jakim stanie jest jej przedramię. Całe pochłonięte przez czarne place, o suchej i nagrzanej skórze, w którą dawno już wsiąkła łagodząca wilgoć olejków i uprzednio nałożonej maści.

Wallace głośno przełknął ślinę, ale nic nie powiedział. Choć jego oblicze przepełniał strach, zaczął nakładać pachnącą lawendą maź ziołową o gładkiej konsystencji. Irvette stosowała ją zazwyczaj na poparzenia. Do tej pory sprawdzała się — do pewnego stopnia zwalczała nieprzyjemne odczucia rodzące się w obrębie dziwnego skażenia. Tym razem również, niemal natychmiast, zadziałała kojąco. Piekący ból, chociaż powoli, ustępował. Czarne place nie zmniejszały się jednak.

Przestali już słyszeć skrzypienie wozu i uderzenia kopyt o skalne podłoże. Kupiec zostawił ich bez pożegnania. Jego kubek z nadal parującą herbatą stał na ławce. Płomienie pełgające w kamiennym kręgu ogniska rzucały na ściany tańczące cienie.

Wallace delikatnie masował rękę dziewczyny, wcierając i wklepując maść. Ona patrzyła na zmarszczkę między jego oczami — wyraźnie wskazującą na to, że jest zdenerwowany. Wiedziała, że wcale nie miał ochoty dotykać jej skażonej skóry, chociaż tak bardzo starał się tego nie okazywać.

— Już wystarczy — oznajmiła słabo.

Jego ręce drgnęły.

— Na pewno?

Ledwo skinęła głową, a Wallace zabrał dłonie i wytarł je o spodnie. Kiedy zorientował się, co zrobił, zakłopotany odwrócił wzrok. Irvette nic nie powiedziała. Jeszcze trochę wirowało jej w głowie, więc starała się nie wykonywać gwałtownych ruchów. Wallace podał jej fiolkę z olejkiem i poszukał w worku płótna nadającego się na nowy bandaż.

Kiedy rękę Irvette otoczyła świeża, nasączona tkanina, oboje umilkli. Nie mieli ochoty komentować tego, co się stało. Nie był to pierwszy raz, kiedy choroba Irvette, czymkolwiek była, odstraszyła kogoś. Nie bez przyczyny kojarzone z czarną magią place pojawiły się na jej ręce ponad fazę temu. Szukali już porady u dwóch magów mieszkających w Cirem, jednak wypchnięto ich za drzwi. Connell, ojciec Wallace’a, wysłał korespondencję do magów z jednej z akademii, z którymi utrzymywał sporadyczny kontakt, lecz odpowiedzieli mu krótką i znaczącą wiadomością. Polecili, by do czasu, aż się zjawią, trzymać Irvette w zamknięciu, w odizolowaniu. Pomimo że ojciec przyjaciela dokładnie opisał jej przypadek i zaznaczył, że nie tylko nie jest czarnym magiem, ale i nie posiada żadnych magicznych mocy, nie uwierzyli. Irvette nie miała ochoty dowiadywać się, co zamierzają z nią zrobić. Zbyt wiele słyszała plotek na temat wyspy Belagos i prowadzonych tam eksperymentów.

Wallace, dorzucając drewek do ogniska, zerkał na nią przelotnie. Irvette odszukała na ławce kubek, który zostawił po sobie kupiec, i pociągnęła kilka łyków ciepłego płynu. Jej herbata wylała się wcześniej na skały. Dziewczyna powiodła wzrokiem wokoło i spostrzegła leżącą u stóp ławki bransoletę ze szmaragdów. Kupiec musiał ją w emocjach upuścić. Podniosła błyskotkę i obracając ją w palcach, wgramoliła się na siedzenie.

— Hmm. Może przynajmniej ją sprzedam.

Rozdział II

Namir przywdział czepiec i przyczepił do niego zasłonę. Upewniwszy się, że wszystko jest na swoim miejscu, opuścił teren kryjówki — ruszył między monstrualne drzewa. Poszycie porastał gęsty mech, pnie o pokaźnych średnicach stały blisko siebie, a pnące się wysoko konary o mięsistych liściach przysłaniały zachmurzone niebo. Chociaż było samo południe, w lesie panował półmrok. Namir nie miał jednak problemów z przedzieraniem się przez te nieprzystępne tereny. Znał położenie niemal każdego drzewa, każdego ciernistego krzewu, niewielkiego bajorka, wzniesienia czy niebezpiecznego zagłębienia. Pomimo powłóczystego ubrania zwinnie wymijał przeszkody, nie potykał się, nie haczył o żadną gałązkę.

Zacisnął łańcuch amuletu w dłoni odzianej w rękawicę. W wisiorze, w małej szklanej kulce oprawionej w miedź odbijały się zniekształcone sylwetki drzew. Podniósł przedmiot do zasłoniętej twarzy. Wyszeptał słowo aktywujące. Kulka rozjarzyła się najpierw słabym blaskiem, a potem, po kilku oddechach, rozbłysła mocno. Połączenie zostało odebrane.

— Hasan? — odezwał się.

Skrzywił się na brzmienie swojego chrypliwego głosu, podobnie jak świecę temu, kiedy Hasan skontaktował się z nim, by oznajmić swoją obecność. Zwykle wystarczało, że Namir tylko szeptał zaklęcia, więc gdy sytuacja zmuszała go, by przemawiał głośniej, odczuwał rozdrażnienie i wstręt.

— Jestem, jaśnie panie — padła odpowiedź; w tonie mężczyzny dźwięczała nuta roztargnienia.

Namir po raz wtóry miał ochotę przypomnieć rozmówcy, że czasy, w których musiał go tytułować, już dawno minęły. Powstrzymał się, wiedząc, że i tak nic nie wskóra. Część duszy Hasana nadal żyła tragiczną przeszłością.

— Zgaduję, że czekasz już na mnie tam, gdzie zawsze.

— Właściwie ośmieliłem się podejść bliżej niż zwykle. Zaistniała pewna sytuacja…

Namir natychmiast poczuł w sobie wzbierający gniew.

— Chyba mi tu nikogo nie ściągnąłeś?! — wycedził.

— Bez obaw, jaśnie panie. Jak zawsze jestem nadzwyczaj ostrożny, jeśli chodzi o nasze spotkania. Dlatego właśnie uznałem, że bezpieczniej będzie porozmawiać z dala od szlaku. Jeszcze dalej niż zazwyczaj.

— Z powodu, jak mniemam, zaistniałej sytuacji?

Przez chwilę odpowiadało mu milczenie.

— Opowiem jaśnie panu, jak tylko się spotkamy.

Namir wypowiedział słowo wygłuszające, z irytacją ścisnął amulet i wepchnął go do kieszeni między fałdami luźnych spodni. Nie spodobało mu się to, co usłyszał. Jego spotkania z Hasanem, zaufanym kupcem, odbywały się z rzadka — zwykle co kilka faz. Namir, odkąd zaszył się w swojej leśnej kryjówce trzynaście cykli temu, rozkoszował się samotnością — jedynym stanem, który mógł zapewnić mu spokój. Oprócz kupca nie widywał nikogo. Mając wiele powodów do tego, by się ukrywać i izolować, często myślał o rezygnacji również z tych spotkań. Mógłby się bez nich obyć. Bez problemu zdobywał w lesie pożywienie, zioła i wszystko, co niezbędne do przetrwania. Znał sposoby na skuteczne hodowanie roślin oraz przechowywanie jedzenia. Jednak nadal decydował się na schadzki z kupcem, by sprzedać mu swoje mikstury lub wymienić je za nieszczególnie potrzebne towary.

Wydostanie się pieszo z lasu zajęło mu nie więcej niż świecę. Znalazł się na wzniesieniu, którego zbocze porastały gęste zarośla i wystające korzenie. Rosnące na skraju osuwiska wysokie drzewa rzucały cień na podmokłą dolinę. Namir wcisnął nogawki w buty ze skóry, bo w porze deszczowej zielone polany pod lasem zmieniały się w grząskie mokradła.

Schodził zboczem bez wahania, ale i bez pośpiechu, wytężając przy tym wzrok. W oddali — tam, gdzie bagna powinny już ustępować pewniejszemu gruntowi — dostrzegł majaczące kształty. Mocą telekinezy wyrwał w miarę prosty, gruby korzeń i ruszył przez grzęzawisko, podpierając się nim. Jeszcze raz wyciągnął z kieszeni amulet, aktywował go i poczekał na silniejszy rozbłysk.

— To ty, Hasanie? Widzisz mnie?

— Tak, jaśnie panie.

Wygłuszył połączenie amuletów i wziął głęboki oddech. Przez krótką chwilę walczył z myślami. Każde spotkanie z Hasanem przywoływało wspomnienia z etapu życia, o którym wolałby nie pamiętać. Nagły podmuch wiatru załopotał ubraniem i przyniósł przenikliwe zimno.

Zazwyczaj kupiec czekał w połowie drogi pomiędzy szlakiem a borem. Teraz zatrzymał się bliżej lasu, a jednak wędrówka ku niemu niebywale się Namirowi dłużyła. Po pokonaniu niełatwej trasy dopadł go jeszcze podlejszy nastrój.

Hasan krzątał się przy wozie, nie przywitał, odwracał wzrok. Jego wprawiony w długich podróżach wierzchowiec leniwie skubał trawę. Na obecność klienta, choć dobrze sobie znanego, zareagował niespokojnym parsknięciem. Częściowo odrzucona płócienna płachta ukazywała mnogość przeróżnych towarów. Kilka od razu wpadło Namirowi w oko.

— Masz tu ładne luxańskie dywany. — Głos ponownie zachrypiał mu w gardle.

Ciemnoskóry kupiec potrzebował długiej chwili, by zebrać się na odwagę i ukradkiem spojrzeć na zamaskowaną twarz. Poklepał po grzbiecie karosza, który nerwowo potrząsnął łbem.

— Śmiem zasugerować, że do niczego się jaśnie panu nie przydadzą. Za to mam całkiem spory zapas kawy.

— Skąd pewność, że w moim lesie nie ma wielkiego pałacu, Hasanie? — Namir wykrzywił usta pod zasłoną. Kupiec skulił ramiona. — Sam zdecyduję, czego mi potrzeba. Nie powinieneś mieć co do tego żadnych zastrzeżeń.

— To oczywiste. Sądziłem jednak, że kawa najmocniej jaśnie pana zainteresuje.

Namir nie odpowiadał. Nie był zadowolony z faktu, że Hasan zna jego jedyne uzależnienie, które zresztą sam zapoczątkował. Ożywczy napój smakował cierpko, tak jak wspomnienia. Ale potrzeba zaspokojenia pragnienia stała się w pewnym momencie silniejsza niż ból z przeszłości, a jednocześnie wykwintny smak pozwalał zapominać o dawnych przeżyciach.

Ostatecznie zdecydował się na kilka bezwartościowych, ale przyciągających wzrok błyskotek oraz na dwa słoje kawy. Był zadowolony, że tym razem nie skusił się na więcej niepotrzebnych rupieci i że darował sobie jednak te dywany.

Oparł laskę z korzenia o wóz. Otworzył uwiązaną u bioder obszerną sakwę z płótna i zaczął z niej wyjmować fiolki z miksturami oraz puzderka wypełnione maściami. Układał je w rządkach obok skrzyń z towarami, a Hasan kiwał głową z uznaniem. Fiolki były owinięte paskami pergaminu i starannie opisane.

— To rzadkie specyfiki — oznajmił sucho Namir. — Składniki na nie niezwykle trudno wyhodować, a jeszcze trudniej znaleźć. Zresztą na pewno się orientujesz. Są warte więcej nawet niż kawa, a na pewno niż tych kilka błyskotek. Należy się jeszcze, hmm… trzysta pięćdziesiąt tenarskich numos.

Kupiec odczepił jeden z małych woreczków od pasa, wyjął z niego trochę srebrnych monet o awersie z wizerunkiem wielkiego drzewa, które było herbem rodu królewskiego tenare, a resztę wręczył Namirowi, upuszczając mieszek z niewielkiej wysokości na jego otwartą dłoń. Ten zważył sakiewkę w dłoni i zaczął przeliczać zawartość. Pieniądze stanowiły dla niego wartość ozdobną, nie miał ich jak wydać, a jednak uwielbiał je gromadzić.

— Wyjdziesz na swoje, jeśli sprzedasz je w Aestos? — zapytał.

— Powinienem, jaśnie panie. Za nie wszystkie dostałbym zapewne ponad sto osiemdziesiąt enarów.

— Jak obecnie stoi enar? — zainteresował się Namir, supłając woreczek, który po chwili uwiązał u pasa.

— Podobnie jak luxański enyal. Wart trzech i pół numos.

— Ach, więc trochę enarów zostanie ci jeszcze w kieszeni. Może jednak jestem zbyt hojny. Wspominałeś o jakiejś sytuacji. — Zmierzył Hasana bacznie, na co ten widocznie się wzdrygnął, po czym spochmurniał.

— Parę dni temu spotkałem w drodze podróżnych — zaczął niepewnie i ponownie zamilkł.

— Co z nimi? — ponaglił go Namir.

— Nie jestem pewien. — Hasan poprawił spadający z głowy kapelusz. — Obawiam się, że mogą szykować się jakieś kłopoty.

Namir zmarszczył czoło pod zasłoną.

— Zacznij mówić z sensem, Hasan.

— Z tego, co zdołałem się od nich dowiedzieć, wybierali się do O’rior. Spotkałem ich w podziemnym tunelu tenare. Razem korzystaliśmy z miejsca postoju.

— Do rzeczy!

Zniecierpliwione warknięcie Namira sprawiło, że kupiec wyprostował się i poprawił bogato zdobiony kaftan z bufiastymi rękawami.

— Jeśli wyruszyli niedługo po mnie, powinni być w tej chwili na szlaku.

— I co w związku z tym?

— Było ich dwoje, chłopak i dziewczyna. Bardzo młodzi, mili. Ale dziewczyna… Na Flammeth… Nie powinienem był jej tak zostawiać.

Namir pochylił się ku sporo od siebie niższemu kupcowi, rzucając na niego swój cień.

— Czy możemy już przejść do części historii, która mnie zainteresuje?

Hasan cofnął się lekko, przełknął ślinę.

— Dziewczyna była skażona czarną magią.

— Skażona?

— Miała chorą rękę. Pod skórą widniały czarne plamy. Te plamy żyły, ruszały się. Zupełnie jakby była poddawana…

— Spellium? — Namir z trudem przecisnął te słowa przez gardło. Zrobiło mu się duszno za zasłoną. Miał ochotę ją ściągnąć, ale mimo wszystko wolał oszczędzić Hasanowi paskudnego widoku. — Kto je przeprowadzał? Ten drugi? Ten chłopak?

Kupiec energicznie pokręcił głową.

— Zdecydowanie nie, jaśnie panie. Próbował jej pomóc i żywię nadzieję, że mu się udało. To nie mogło być Spellium, nie widziałem nikogo, kto mógłby je rzucać. Lecz czymkolwiek jej skażenie było, sprawiało jej ból, a ja… uciekłem. Nie potrafiłem na to patrzeć. To skażenie, nawet jeśli nie zostało wywołane tym strasznym zaklęciem, pobudziło tak wiele wspomnień… Ja… Jak mogłem tak postąpić…? Niech mnie Flammeth pokarze!

Namir słuchał w osłupieniu. Oddychał ciężko. O’rior było dzień jazdy od jego kryjówki. Nie uśmiechało mu się, by jakikolwiek człowiek związany z czarną magią przebywał w okolicach jego lasu — nawet tych nieco odległych. Trzynaście cykli temu dostał już nauczkę za wchodzenie w kontakty z jedną ze swego rodzaju. Nawet jeśli dziewczyna nie była czarnym magiem, wystarczał mu sam fakt, że została naznaczona przez mrok.

— Ta dziewczyna była tylko ofiarą — kontynuował Hasan poważnie, a w jego oczach błyskał strach. — Nie powinienem nią wzgardzić, a jednak kiedy zobaczyłem plamy na jej ręce… To było gorsze niż…

— Niż patrzenie na mnie? — Namir oprzytomniał, nie próbował kryć zgryźliwości.

— Nie to… Nie to miałem na myśli.

— Dobrze wiem, co miałeś na myśli. — Skrzyżował ręce na piersi i zaczął przewiercać rozmówcę wzrokiem. — Widok dziewczyny, jak mniemam: wijącej się z bólu, przypomniał ci o dawnych czasach skuteczniej ode mnie?

Twarz Hasana wyrażała szok i ból. Obaj milczeli przez kilka oddechów, borykając się ze wspomnieniami.

— Jaśnie panie — wymamrotał wreszcie kupiec — może powinniśmy coś zrobić…

— My? — Namir zaśmiał się krótko. — Ty i ja doskonale wiemy, że nie zostajesz w tej okolicy na długo. Poza tym nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy przejmować się losem jakiejś przypadkowej dziewczyny.

— Sposób, w jaki skaziła ją czarna magia… To nie może być przypadek, coś jest nie w porządku.

— Nie interesuje mnie to — warknął gorzko. — Mam nadzieję, że zdechła w męczarniach i nie wydostała się z tunelu. Nie chcę tu nikogo związanego z czarną magią. Nikogo oprócz mnie.

Hasan nic nie odpowiedział, tylko zapatrzył się tępo w przestrzeń.

Namir schował nabyte towary do sakwy i chwycił w dłoń laskę z korzenia. Odwrócił się, czując, że jego ciało napina się nerwowo. Musiał stąd jak najszybciej odejść. Chciał ściągnąć zasłonę i głęboko odetchnąć. Pragnął zapomnieć o tej rozmowie i zaszyć się z dala od czyhających kłopotów.

***

Dalsza podróż przez podziemia tenare minęła im spokojnie. Napotkali w drodze jeszcze kilku podróżnych, ale nauczeni ostatnim zdarzeniem, już nie dzielili z nikim postoju. Głównie natykali się na tenare, co nie pozwalało im zapomnieć, że są na terytorium odrębnej rasy. Kilka razy mieli okazję zobaczyć budowniczych przy pracy — drążyli kolejne odnogi szerokich korytarzy. Przystawali wtedy, by podziwiać niezwykłą wprawę, z jaką mężczyźni posługiwali się magią ziemi. Choć proces ten wymagał długotrwałego wysiłku kilku osób, skały uginały się pod ich dłońmi jak ciasto i posłusznie przybierały oczekiwane kształty.

Minęli kilka podziemnych oberży, ale nie wstępowali do nich. Rozmowy rozgorzałe w uformowanych starannie wielkich pieczarach były prowadzone głównie w języku tenarskim. Irvette nie musiała przekonywać Wallace’a, że zatrzymywanie się w przybytku wypełnionym tenare nie byłoby rozsądnym posunięciem. W obecnej sytuacji wystarczające szaleństwo stanowiła idea wybrania się do jednego ze znamienitych miast tej rasy.

Dzięki dokumentom od ojca Wallace’a oraz od naczelnika fortu — a szczególnie dzięki temu drugiemu — bez problemu przekraczali kolejne wartownie. Irvette przestała już zwracać uwagę na dwuznaczne spojrzenia i uśmieszki. Od ostatniego ataku choroby jej ręka ani na moment nie przestawała boleć. Palce miała nieustannie odrętwiałe i rzadko kiedy udawało jej się przespać więcej niż jedną świecę. Przyjaciel czuwał nad nią i w razie potrzeby pomagał z wiązaniem bandaża czy nakładaniem maści, jednak nie umykało jej, z jak wielkim oporem przychodzi mu dotykanie skażonej skóry. Udawała, że tego nie widzi. Zrobił dla niej wystarczająco wiele, wybrawszy się z nią w tę podróż. Opuścił Cirem, opuścił swoich ziomków i ojca. Z całego serca wierzyła, że przyjaciel — po wielu cyklach spędzonych razem bliski jej niczym brat — chociaż czasami za wysoko podnosił brodę, w rzeczywistości był dobrym człowiekiem.

Po paru dniach byli już na szlaku prowadzącym przez rozległe zielone równiny usiane drzewami. Wierzchowce uspokoiły się i z większą werwą wiozły ich ku obranemu celowi. Oni również odzyskali nieco energii, pomimo że słońce zwykle kryło się za deszczowymi chmurami.

Jeszcze przed zmierzchem dotarli na skraj boru, dużo rozleglejszego niż ten, który porastał granice królestwa. Drzewa były tu znacznie wyższe, o grubych pniach i konarach, obrosłe w intensywnie zielone liście, co na tym etapie pory deszczowej zaskakiwało.

Czekała ich wizyta w kolejnym forcie.

Kiedy do niego dotarli i Wallace przedstawił strażnikom dokumenty, przygotowała się na reakcje takie jak zwykle. Tym razem nawet uśmiechnęła się kącikami warg do mierzących ją tenare i, ku swojemu zadowoleniu, wywołała w nich absmak. Jeden z nich szybko się jednak otrząsnął i skierował wzrok na Wallace’a.

— Przybyliście w porę — przemówił w swoim srebrzystym języku kontrastującym z umięśnioną sylwetką. — Zwierzchnik Silvaru Randis Silvan’al akurat przebywa u naczelnika.

Wallace rozpromienił się, a ona poczuła, że skręca jej się żołądek.

Strażnik poprowadził ich przez obszerny dziedziniec, większy niż w forcie granicznym. Wspaniałe mury z gładkich skalnych bloków pięły się wysoko między drzewami, a dwie wieże strażnicze sięgały koron tworzących nad fortem zieloną kopułę. Zostawili wierzchowce przy stajni i udali się do gabinetu naczelnika — tym razem znajdującego się na parterze. Strażnik wszedł do izby jako pierwszy i zamknął im drzwi przed nosem. Przez moment słyszeli stłumione przez ścianę rozmowy, a potem tenare zaprosił ich do środka.

Wewnątrz gabinetu przebywało dwóch wysokich mężczyzn o szarej skórze. Jeden z nich ubrany był w barwiony kaftan z aksamitu, z kołnierzem postawionym tak wysoko, że zakrywał obwisłe zakolczykowane uszy. Strój drugiego zdawał się dużo prostszy, choć wykonany był z drogiej i solidnej tkaniny, którą nieczęsto handlowano po rynkach. Również jego uszy były skromniej przystrojone, przebite jedynie paroma małymi obręczami. Włosy miał za to kruczoczarne — kolor ten pośród ludzi był całkiem zwyczajny, u tenare zaś występował rzadziej niż srebrny czy zielony.

Obaj mężczyźni wstali zza stołu, którego nogi były zrobione ze splecionych ciasno korzeni. Wymienili spojrzenia, po czym ten w bardziej przyciągającym wzrok ubraniu wyminął ich bez słowa i opuścił pomieszczenie w towarzystwie strażnika. Zostali sam na sam z, jak domyśliła się Irvette, zwierzchnikiem Silvaru.

— Ty jesteś Wallace Bernett — odezwał się z półuśmiechem tenare, wyciągając do chłopaka smukłą dłoń.

Ten pochylił głowę z szacunkiem, który Irvette widywała u niego wyłącznie od wielkiego dzwonu.

— Panie Silvaru.

— Daruj sobie, chłopaku. — Zwierzchnik mówił całkiem sprawnie w języku trzech królestw. Zbliżył się jednym długim krokiem i chwyciwszy rękę Wallace’a, potrząsnął nią energicznie. Poklepał go przyjacielsko po ramieniu. — Jesteś tu mile widzianym gościem.

Irvette zdziwiła się. Taka poufałość między magnatem a bogatym mieszczaninem — tak samo zresztą jak ta między tenare a człowiekiem — była niecodziennością. Dopiero teraz uwierzyła, że zwierzchnika i Connella łączyły silne więzy przyjaźni.

Kiedy już tenare odstąpił od nieco speszonego chłopaka, utkwił w niej swoje ciekawskie, niemal czarne oczy. Dziewczyna wyprostowała się, nie chcąc okazywać zaniepokojenia.

— Mój panie… — Zdjęła kaptur i nieznacznie skinęła głową.

Przestudiował ją uważnie wzrokiem.

— Skłamałbym, twierdząc, że taki prezent mi nie pochlebia — zaczął zwierzchnik z zawadiackim uśmiechem, po czym niespodziewanie przeniósł wzrok na Wallace’a — lecz nigdy nie prosiłem twojego ojca o…

Chłopak wniósł ręce i westchnął głośno.

— Zaszło nieporozumienie, mój panie.

Tenare chwilę przeskakiwał bystrym spojrzeniem między ich dwojgiem, a wkrótce odwrócił się do stołu.

— Wyjaśnicie mi wszystko przy strawie. Siadajcie.

Irvette pozwoliła sobie na zdjęcie płaszcza i zawieszenie go na drewnianym palu wystającym ze ściany przy wejściu. Pozostawiła tam również swój worek, podobnie uczynił jej przyjaciel.

Podchodząc do stołu, poprawiła rękaw bawełnianej koszuli. Jeszcze nie ściągała rękawiczek, które założyła po tym, jak skażenie sięgnęło jej dłoni. Usiadła na jednym z krzeseł o oparciu z gałęzi układających się w owal. Na gładkim blacie z czystego drewna stały nieprzezroczysta butelka i kilka srebrnych czarek wykonanych w prosty, surowy sposób, prawie bez żadnych ozdób. Znajdujący się na środku półmisek po brzegi wypełniały okrągłe bułeczki z jasnego pieczywa. Zwierzchnik bez skrępowania sięgnął długimi palcami po jedną z nich. Nie było talerzy ani sztućców. Irvette spostrzegała coraz więcej sprzeczności, jakimi kierowali się przedstawiciele długowiecznej rasy, a których nie miała sposobności zaobserwować wcześniej, to znaczy przy okazji nieczęstych kontaktów z tenarskimi kupcami. Powiązani z naturą, wysławiający się dźwięcznym językiem, a jednak surowi i czasami bez ogłady. Żyjący zarówno wśród pięknych lasów, jak i w głębokich, ciemnych podziemiach.

— Co was do mnie sprowadza?

Wallace poprawił się na krześle i rzucił Irvette znaczące spojrzenie.

— Potrzebujemy twojej pomocy, panie Silvaru — powiedział.

— W jakiej sprawie? Czemu nie jecie? Częstujcie się, musicie być głodni po długiej podróży.

Tenare nie spuszczał uważnego wzroku z Irvette. Miała wrażenie, że wszystko już o niej wie. Sięgnęła po dziwną bułeczkę i odgryzła kawałek. Z wewnątrz wypłynęła ciepła mięsna papka, którą przełknęła ze smakiem.

— Wiem od ojca, że jesteś znakomitym magiem, mój panie — kontynuował Wallace. — Twoje umiejętności mogą okazać się nam przydatne.

— Co z waszymi magami? — Na wąskich, szarych ustach zwierzchnika błąkał się kpiący uśmieszek. — Z tego, co pamiętam, w Cirem macie kilku.

— Odmówili nam pomocy — wtrąciła się Irvette, widząc, że przyjaciel ociąga się z odpowiedzią. — Natomiast magowie z akademii odpowiedzieli na naszą wiadomość w sposób, który kazał nam się martwić, jak postąpią w mojej sprawie.

Ciemne oczy zwierzchnika błysnęły zaciekawieniem.

— Co też obudziło takie poruszenie wśród waszych uczonych magów?

Wallace i Irvette popatrzyli po sobie. Znając nienawiść tenare do czarnej magii, dziewczyna bardzo obawiała się reakcji gospodarza. Przyjaciel skinął do niej głową, a ona przypomniała sobie o jego zapewnieniach, że pan Silvaru jest osobą godną zaufania. Powtarzając to w myślach jak modlitwę, zdjęła rękawiczkę. Na widok bandaża zwierzchnik zareagował tylko delikatnym uniesieniem brwi. Cień niepokoju przemknął przez jego młodo wyglądającą twarz dopiero, gdy podciągnęła rękaw i odkryła przedramię owinięte zszarzałą tkaniną. Bez słowa przyglądał się, jak rozwiązuje i zdejmuje bandaż, a kiedy ukazały się pierwsze czarne plamy, tenare głośno wciągnął powietrze.

— Na Mestyrię… — syknął i wsparł łokcie o stół.

Z wolna splótł dłonie przed twarzą, zmrużył oczy. Irvette zaprzestała czynności, odsłoniła przedramię jedynie do połowy. Wallace był cały blady, bardziej wstrząśnięty widokiem niż zwierzchnik. Potraktowała to jako dobry znak, chociaż fakt, że przyjaciel nadal nie przywykł do widoku jej skażonej skóry, nieco kłuł ją w piersi.

— Czemu przyszliście z tym świństwem do mnie?!

Szorstki głos pana Silvaru natychmiast pozbawił ją złudzeń. Wallace poderwał się z krzesła…

— Ojciec powiedział mi, że może byłbyś w stanie…

— Ja? — Tenare spiorunował go wzrokiem. — Władam żywiołem ziemi i zdolnością telekinezy. Nie mam nic wspólnego z czarną magią. Jak niby miałbym pomóc tej przeklętej dziewczynie?

Irvette poczuła gulę rosnącą w gardle. Z trudem przełknęła ślinę. Odsłonięta ręka zaczęła pulsować wzmagającym się bólem.

— Panie Silvaru — ciągnął Wallace — czy naprawdę nie znasz żadnych sposobów, by…

— Nie posiadam zdolności uzdrawiających, a i tak wątpię, by na coś się tu zdały. Zielarzem też nie jestem, a żaden z O’rior nie tknie tej dziewczyny palcem, zapewniam was o tym.

Irvette wyprostowała zgarbione dotąd plecy. Spojrzała zwierzchnikowi prosto w ciemne oczy, po których była w stanie ocenić, że nie jest wcale takim młodzieńcem, na jakiego wygląda.

— Mój panie, jesteś naszą ostatnią nadzieją.

Tenare wytrzymał jej intensywne spojrzenie z kamiennym wyrazem twarzy.

— Przykro mi, nie jestem w stanie ci pomóc.

— Bzdura! — Wallace uderzył w stół otwartą dłonią, najwidoczniej zapominając, z kim ma do czynienia. — Ojciec zapewniał mnie, że będziesz wiedział, jak postąpić!

— Zapominasz się, chłopaku. — Usta zwierzchnika Silvaru wykrzywił zły uśmiech.

— Szczam na to! I nie odejdę stąd, póki Irvette nie uzyska pomocy! Wiem, że umiesz jej pomóc, mój panie… Ojciec nie wysyłałby mnie tu po próżnicy. Dlaczego nam odmawiasz?

— Czy zdajesz sobie sprawę, smarkaczu, że nie muszę nawet wzywać straży, by cię stąd wyrzucić? — Zwierzchnik nadal uśmiechał się za splecionymi dłońmi. — Wystarczy jeden ruch mej dłoni, a wyfruniesz przez okno jak nieopierzony pisklak z gniazda.

Wallace zabrał rękę ze stołu, ale nie cofnął się. Był czerwony ze złości, która nie pierwszy raz odbierała mu rozum.

— Irvette umrze, jeśli jej nie pomożesz.

Ogień w kominku zaskwierczał wśród pełnej napięcia ciszy. Dziewczyna spojrzała na przyjaciela zszokowana. Nigdy nie mówili o tym otwarcie, chociaż oboje to przeczuwali. Zrobiło jej się zimno, nawet po rozpalonej bólem ręce przemknęły lodowate dreszcze.

Tenare sapnął cicho i pomasował zmarszczone czoło. Długo się nie odzywał.

— Irvette, tak? — przemówił po zaczerpnięciu oddechu.

— Irvette Castire, mój panie.

— Connell coś mi o tobie wspominał. Twierdził, że jego syn skoczyłby za tobą w ogień. Jak widzę, nie mylił się.

Wallace lekko skinął głową, ale z poważnym wyrazem twarzy.

— Wybaczę mu jego zachowanie — zaczął zwierzchnik, zerkając z ukosa na chłopaka — tylko ze względu na moją przyjaźń z Connellem i w nadziei, że kiedyś ułożysz tego ludzkiego szczeniaka jak należy.

Irvette uśmiechnęła się kącikami warg.

— Mam nadzieję, że temu zadaniu sprosta jego przyszła żona.

Zwierzchnik roześmiał się, a Irvette odetchnęła w duchu, że jej komentarz nieco rozluźnił atmosferę.

— Rozumiem. Dobrze, spróbujmy jeszcze raz. Usiądźcie. Ach, samo „panie” wystarczy, jeśli już czujecie potrzebę mnie tytułować.

Odrobinę zbaraniały Wallace opadł ciężko na krzesło. Irvette skrzywiła się z bólu i przycisnęła ramię do siebie.

Przeczytałeś bezpłatny fragment.
Kup książkę, aby przeczytać do końca.
E-book
za 14.7
drukowana A5
za 63.63