Bezpłatny fragment - Pokorna

Słowo wstępne

We współczesnym świecie poezja religijna, ta „mówiąca” o Bogu nie jest rzeczywistością chwytliwą, tą która cieszy się uznaniem wśród dusz brodzących niejednokrotnie pośród miałkich i fastfoodowych towarów dziś oferowanych.

Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedzi zapewne jest wiele, natomiast mi nasuwa się tylko ta jedna, że rozstaliśmy się z pokorą wobec Absolutu — Jego majestatu, a to sprawia, że współczesny człowiek jest niezdolny to wyrażania swoich pragnień i myśli wobec Niego.

Dlatego na uznanie zasługuje Ona — Beata Katarzyna Nowakowska — ta, która w sposób pokorny pochylając się nad swoim istnieniem, swoją relacją i wiarą w Jedynego i ze świadomością kim jest i do Kogo należy — ofiaruje czytelnikowi, jak i Bogu „kawałek” swej duszy.

Pierwszym dziełem Pokornej, można by powiedzieć: uderzeniem Jej serca — jest „Droga” i chyba nic w tym dziwnego, że taki tytuł nosi ów wiersz, bo życie człowieka to nic innego jak właśnie droga, którą „(…) naznaczył krzyż”, który niejednokrotnie przygniata każdego z nas, ale i otwiera na bliźniego.

To, co w tomiku Pokornej jest tematem powracającym jak refren i co potrafi wplatać w tekst bardzo zręcznie i subtelnie, to obszar Wiary — Religii — Kościoła. Poetka jako dziecko wychowywała się w domu o mocnych katolickich korzeniach, dzięki czemu już jako mała dziewczynka zapoznała się ze wszystkimi pojęciami moralnymi, które były reprezentowane i popularne w jej rodzinie, o czym świadczy wiersz „Wybór”.

Poezja Pokornej to konfesyjna liryka religijna. Subtelność odczuć i wrażliwość w postrzeganiu bogactwa zmysłowego świata — to niosą wiersze, do których powinniśmy podejść jako intymny dziennik chrześcijanki, która dzieli się świadomością jak daleko Jej jeszcze do doskonałości Mistrza.

Ta poezja pokazuje też jak twórcza jest wiara i doświadczanie jej na co dzień pośród całkiem zwyczajnych obowiązków o czym świadczy fragment wiersza „Arka”. W tomie pojawiają się także wiersze, które świadczą o społecznych zainteresowaniach poetki. Jest w nich nakaz miłowania bliźnich.

Na koniec kilka słów o pięknie tej poezji, kunszcie wyobraźni i bogactwie metaforycznym. Nowakowska ma w sobie duże pokłady piękna i całe bogactwo poetyckiej fantazji, dlatego z uwagą należy „delektować” się „owocami” Pokornej.

o. Simone OFM

Od autorki

Urodziłam się i wychowałam w rodzinie wierzącej o silnych tradycjach chrześcijańskich. Nigdy nie spoczęłam li tylko na samej „ślepej” wierze. W domu często siadaliśmy przy stole i czytaliśmy Pismo Święte.

Poza czytaniem Biblii szukałam Boga wokół siebie. Pomagały mi w tym spotkania w ruchu „Światło-życie” a także wyjazdy na oazy w czasach szkoły średniej. Zaś w życiu dorosłym spotkania „Oazy dla dorosłych”, bycie lektorką w jednym z włocławskich kościołów, pisanie scenariuszy i prezentowanie montaży słowno-muzycznych w klasztorze franciszkanów we Włocławku, eucharystie z ofm Józefem Witko.

Moją postawę chrześcijańską zawsze też kształtowało i kształtuje obcowanie ze Stwórcą w ciszy i majestacie lasu i gór.

Bliskość i doświadczanie Boga w momentach łatwych oraz trudnych życiowo, a trochę takich było, umacnia moją wiarę.

Wszystkie te czynniki wraz z obserwacją życia współczesnego człowieka sprawiają, że swoje przeżycia związane z odczuciami duszy przelewam na papier.

Tak powstał tomik Pokorna, który trzymacie Państwo w ręku. Tworząc go umieściłam w nim swoje grafiki oraz zaprojektowałam okładkę wybierając na nią zdjęcie z własnej galerii.

Mam nadzieję, że wiersze dotyczące uwielbiania Pana a także refleksji nad życiem, nad gonitwą w nim za czymś… No właśnie, za czym…, przyczynią się do zgłębienia tajemnicy stwarzania, cudu istnienia. Przyczynią się do refleksji nad nieuchronnym przemijaniem oraz nad udzieleniem odpowiedzi samemu sobie na pytanie — co tak naprawdę jest dla nas/ludzi najważniejsze.

Wszystkim czytelnikom życzę refleksyjnej lektury —

Beata Katarzyna Nowakowska

Kim jestem?

Droga

stoję na

rozdrożu życia

i nie wiem

dokąd iść

drogę

którą kroczyłam

naznaczył krzyż

krzyż ten

mnie przygniata

upadam

już nie chcę dalej iść

sił brak —

Panie mój

— proszę

daj mi choćby mały znak

bym się dźwignąć mogła

sił nowych nabrała

żebym słabość

duszy mojej

pokonała

chcę znów pełnią żyć

dla siebie i innych

chcę radosną być

by miłością

nowe tworzyć

by na drugiego

człowieka się

otworzyć

07.07.08

Nadzieja

szczęście…

jak tu o nim mówić

skoro dokoła

ruiny

zgliszcza

dusz ludzkich

skoro dokoła