Bezpłatny fragment - Podróże w czasie

Wprowadzenie

W małym, malowniczym miasteczku o nazwie Zielony Zakątek, gdzie wszyscy mieszkańcy znali się z imienia, czworo dzieci spędzało każde lato razem. Alicja, Janek, Marta i Tomek byli nierozłącznymi przyjaciółmi, zawsze gotowymi na nowe przygody. Miasteczko otaczały gęste lasy, stare ruiny i tajemnicze zakątki, które tylko czekały na odkrycie.

Pewnego słonecznego popołudnia, gdy czwórka przyjaciół bawiła się w chowanego, Janek natknął się na coś niezwykłego. Za starym płotem, w cieniu wielkiego dębu, dostrzegł drzwi, które wyglądały na dawno zapomniane. Były zarośnięte bluszczem i tak stare, że prawie się rozpadały.

„Chodźcie tutaj! Znalazłem coś!” — zawołał Janek, machając energicznie rękami.

Alicja, Marta i Tomek szybko dołączyli do niego. Wszyscy byli podekscytowani odkryciem. Drzwi prowadziły do opuszczonego domu, który wyglądał, jakby stał tam od wieków.

„To musi być dom starego zegarmistrza!” — powiedziała Alicja z iskierkami w oczach. „Słyszałam, że mieszkał tu przed laty, ale nikt go nigdy nie widział.”

Ciekawość zwyciężyła, więc dzieci zdecydowały się wejść do środka. Wnętrze było pełne kurzu i pajęczyn, a powietrze miało zapach dawno zapomnianych historii. W centralnej części salonu stał wielki, starożytny zegar. Był to przepięknie zdobiony mechanizm, z mosiężnymi elementami i skomplikowanymi wzorami.

Marta, zafascynowana jego pięknem, delikatnie dotknęła jednego z przycisków na zegarze. Nagle zegar zaczął tykać głośno, a wskazówki zaczęły kręcić się coraz szybciej. Zegar otoczyła dziwna, lśniąca mgła, a pokój zaczął wibrować.

„Co się dzieje?!” — krzyknął Tomek, próbując utrzymać równowagę.

Zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, dzieci poczuły, jak ziemia usuwa się spod ich stóp. Zostali wciągnięci przez wir świetlistych kolorów i dźwięków, aż w końcu poczuli twardy grunt pod nogami. Kiedy otworzyli oczy, nie byli już w Zielonym Zakątku.

Znaleźli się na środku pustyni, otoczeni monumentalnymi budowlami z kamienia i piasku. Na horyzoncie majaczyły wielkie piramidy, a wokół nich krążyli ludzie ubrani w starożytne, egipskie stroje.

„Nie uwierzycie… chyba naprawdę przenieśliśmy się w czasie!” — powiedział Janek z niedowierzaniem, patrząc na majestatyczny widok przed nimi.

Tak rozpoczęła się ich niezwykła podróż przez epoki, pełna niesamowitych przygód, tajemnic i lekcji, które miały na zawsze zmienić ich życie.

Starożytny Egipt

Dzieci stały zszokowane, spoglądając na majestatyczne piramidy w oddali. Ciepły wiatr niósł zapach piasku i starożytnych tajemnic. Ich serca biły szybko, ale wkrótce ciekawość wzięła górę nad strachem.

„Musimy dowiedzieć się, gdzie jesteśmy i jak wrócić do domu,” powiedziała Alicja, biorąc głęboki oddech. „Ale najpierw… spójrzcie na to miejsce!”

Zdecydowali, że najpierw znajdą wodę i schronienie. Ruszyli w stronę pobliskiej oazy, gdzie zauważyli grupę ludzi w tradycyjnych egipskich szatach. Mężczyzna, który wyglądał na starszego i mądrego, podszedł do nich z zaciekawieniem.

„Kim jesteście i skąd przybywacie?” zapytał, a jego oczy błyszczały ciekawością.

Janek, zawsze gotowy do rozmowy, odpowiedział: „Jesteśmy podróżnikami… przybyliśmy z daleka. Możemy się zatrzymać i porozmawiać?”

Starszy mężczyzna, który przedstawił się jako Imhotep, zgodził się. Zaprosił ich do obozu, gdzie dzieci mogły napić się wody i odpocząć w cieniu palm.

Podczas rozmowy Imhotep opowiedział im o faraonie, który budował nową piramidę, oraz o kapłanach strzegących starożytnych tajemnic.

„Wasze ubrania są dziwne, a sposób, w jaki się zachowujecie, jest inny,” zauważył Imhotep. „Czy możliwe, że przybyliście z czasów, o których opowiadają nasze legendy?”

Dzieci wymieniły spojrzenia, zastanawiając się, ile mogą ujawnić. Alicja zdecydowała się na częściową prawdę. „Tak, pochodzimy z przyszłości,” powiedziała cicho. „Znaleźliśmy starożytny artefakt, który przeniósł nas tutaj. Szukamy drogi powrotnej.”

Imhotep skinął głową, jakby zrozumiał więcej, niż dzieci mogłyby się spodziewać. „Może mogę wam pomóc,” powiedział. „Ale najpierw musicie poznać nasze zwyczaje i pomóc nam w pewnym zadaniu.”

Zaintrygowani, zgodzili się. Imhotep zaprowadził ich do miejsca, gdzie trwała budowa piramidy. Dzieci z podziwem patrzyły, jak setki robotników pracują wspólnie, dźwigając ogromne kamienie i używając skomplikowanych narzędzi.

„Faraon chce, aby ta piramida była największa i najwspanialsza ze wszystkich,” powiedział Imhotep. „Ale mamy problem. W pobliżu piramidy odkryliśmy tajemne przejście prowadzące do nieznanych komnat. Obawiamy się, że mogą tam być pułapki i starożytne zaklęcia. Potrzebujemy waszej pomocy, aby je zbadać.”

Dzieci poczuły dreszczyk emocji. To była ich szansa na prawdziwą przygodę. Zgodzili się bez wahania. Imhotep wyposażył ich w pochodnie i proste mapy, które miały im pomóc w nawigacji w tajemniczych komnatach.

Kiedy wkroczyli do ciemnego korytarza, poczuli chłód, mimo że na zewnątrz było upalnie. Ściany były pokryte hieroglifami, które Janek próbował odczytać. „Wygląda na to, że te inskrypcje mówią o strażnikach, którzy chronią wielki skarb,” powiedział, marszcząc brwi.

Przechodząc dalej, natknęli się na pierwszy problem — ogromne kamienne drzwi z zagadkowym mechanizmem. Tomek, który uwielbiał rozwiązywać techniczne problemy, zaczął badać mechanizm. „To jak łamigłówka,” mruknął do siebie. „Jeśli przesuniemy te kamienie w odpowiedni sposób, drzwi powinny się otworzyć.”

Po kilku próbach udało im się otworzyć drzwi. Za nimi odkryli piękną komnatę pełną skarbów — złote posągi, klejnoty i starożytne artefakty. Ale ich uwagę przykuło coś jeszcze — drugi, mniejszy zegar, podobny do tego, który znaleźli w Zielonym Zakątku.

„To musi być klucz do powrotu,” powiedziała Marta, podchodząc bliżej.

Nagle, z cienia wyłoniła się postać — młody chłopiec w egipskim stroju. „Jestem Tutanchamon,” przedstawił się. „Słyszałem o waszych przygodach i chcę wam pomóc. Ten zegar ma moc, ale musicie użyć go mądrze. Pokażę wam, jak go aktywować.”