Bezpłatny fragment - Pielęgniarstwo. Choroby tarczycy.

Wstęp

Wraz z upływem czasu organizm człowieka podlega naturalnym procesom starzenia. Jednocześnie jednak każdy z nas ma pewną historię chorób, niedomagań, które przeszedł w czasie swojego życia. U schyłku życia następuje zatem efekt kumulacji czynników takich jak prowadzony styl życia, ewentualne nałogi, leczone lub nieleczone schorzenia m.in. układów pokarmowego, sercowo-naczyniowego.

Na te elementy nakładają się czynniki psychospołeczne, jak posiadanie partnera, wsparcie rodziny, warunki materialne. Starzenie się powinno być zatem postrzegane, jako całościowy proces znajdujący punkt odniesienia w kontekście rozwoju człowieka. Współcześnie rozwój medycyny, wzrost, jakości życia, poziomu opieki powoduje, iż przeciętna długość życia ulega wydłużeniu.

Jednocześnie jednak kumulacja problemów zdrowotnych powoduje, iż znacznie trudniej jest leczyć schorzenia, niż w młodszym wieku. Są one często obarczone większym ryzykiem powikłań, zaś możliwości diagnostyki oraz interwencji chirurgicznej są ograniczone stanem pacjenta.

Starość definiowana jest, jako: „właściwe ontogenezie człowieka, które jest procesem zmian zachodzących w ustroju w ciągu całego jego życia, a przejawiających się wraz z upływem późniejszych lat, osłabieniem funkcji poszczególnych organów, które prowadzi ostatecznie do śmierci”.

Stąd potrzeba szczególnej troski w zakresie badań profilaktycznych, odmiennego podejścia do leczenia, które będzie z o wiele większą uwagą podchodzić do kwestii związanych z aspektami psychologicznymi. Stąd rola pielęgniarki, zwłaszcza pielęgniarki środowiskowej, która wspiera działania pacjenta i aktywizuje go do walki z chorobą są szczególnie istotne.

W tym kontekście przedmiotem niniejszego opracowania jest przedstawienia podstawowych kwestii związanych z leczeniem i pielęgnowaniem pacjenta w wieku starszym, który cierpi na schorzenia endokrynologiczne związane z zaburzeniami bardzo istotnego narządu, tarczycy. Oto bowiem, co prawda badania w tym zakresie stwierdzają, iż częstość zachorowania na choroby tarczycy nie jest w większym stopniu niż ma to miejsce w przypadku innych chorób uwarunkowana procesem starzenia, odmienne są jej przyczyny oraz specyfika sposobu podejścia z punktu widzenia pielęgniarstwa jako dziedziny nauki.

Choroby tarczycy

Częstą przyczyną chorób nadczynności tarczycy w wieku podeszłym jest tzw. wole wieloguzkowe, toksyczne, co oznacza obecność mnogich guzków produkujących hormony. Może ono istnieć nie dając istotnych objawów, tzw. eutyreoza.

Przechodząc w nadczynną fazę daje jednak objawy w postaci m.in. złego samopoczucia, osłabienia, pogorszenia sprawności. Może ono być również objawem przejściowym, jako wynik zapalenia, u osób, które długotrwale przyjmują m.in. amiodaron, preparaty wykrztuśne z jodem.

Powodując przyśpieszenie przemiany materii będzie ono bardzo negatywnie oddziaływać na organizm starszej osoby, mogąc prowadzić do wycieńczenia. Istotnym aspektem jest tutaj fakt, iż u starszych osób typowe dla nadczynności tarczycy objawy występują tylko w przypadku jednej czwartej osób.

Znacznie częściej pojawiają się: anoreksja, zaparcia, istotna utrata masy ciała, wyniszczenie, niewydolność serca. Jednocześnie choroba ta powoduje nasilenie objawów innych schorzeń, m.in. związanych z sercem, układem naczyniowo-krwionośnym. Może również spowodować nagłe, niespodziewane objawy w postaci pobudzenia, niepokoju, majaczenia.