Bezpłatny fragment - OKO KARŁA

Osoby

Pisarka

Karzeł

Hejter 1 (z zamaskowaną twarzą)

Hejter 2 (z zamaskowaną twarzą)

Hejter 3 (z zamaskowaną twarzą)

Listonosz

Matka Boska

Pracownik parabanku 1

Pracownik parabanku 2

Pracownik parabanku 3

Windykator 1

Windykator 2

Windykator 3

Sędzia NEO KRS

Komornik 1

Komornik 2

Komornik 3

Kosmita 1

Kosmita 2

Kosmita 3

AKT 1

Gabinet pisarki, w którym znajduje się biurko, fotel biurowy, komputer, monitor do komputera starego typu, regał z książkami, szafa z ubraniami, drzwi, sofa, ława, lodówka, szczotka na kiju, miska z wodą, gruby koc, poduszka, sznur, telefony na słuchawkę i tarczę, stos starych telewizorów (z których będą dobiegać komunikaty karła i przez które pisarka będzie komunikować się z karłem) i telewizor, do którego da radę wejść człowiek.

Scena 1

[Pisarka podchodzi do telewizora i uruchamia go pokrętłem. Po fazie szumów pokazuje się plansza z okiem karła. Pisarka mamrocze pod nosem, że musi telewizor podgłośnić. Sprzęt sprawia opór, więc stuka w telewizor szczotką na kiju, aż słyszy cmokanie].

GŁOS KARŁA:

(…) I dziś, dla dobra narodu, muszę poczynić kroki, które pozwolą mi skutecznie walczyć z tą epidemią (cmokanie). Od jutra zamykam kulturę. Zakazuję pracować szarpidrutom, miernym aktorzynom, nieznanym pisarzynom, a także wstrzymuję wszelkie tańce i hulańce. Przetrwać mogą tylko celebryty (cmokanie), bo polską celebrycję każdy zwykły człowiek zna, a tych dziwaków bez popularnych nazwisk nikt nie zna i nie podziwia (cmokanie). No i kultura kościelna, taka jak koronowanie obrazów i przekształcanie plebanii na salki kulturalne, a także tworzenie muzeów i miejsc pamięci. Taka kultura jest dla mnie cenna…

[Plansza telewizora wiruje i znika].

PISARKA:

Że też karła dopuścili do władzy! Tylko swoim ludziom państwową kasę dziad rozda na życie, a reszta — i to przy wielkim szczęściu — otrzyma ochłapy! Albo i nic! Z czego teraz będziemy żyli?

[Pisarka skutka szczotką w telewizor, by wywołać oko karła].

GŁOS KARŁA:

Czego chcesz ode mnie kobieto?

PISARKA:

Żebyś karle dał twórcom i artystom normalnie żyć!

GŁOS KARŁA:

Jakąś branżę muszę zamknąć, a przecież najmniej oporów będzie, gdy zamrożę kulturę! Ludzie mają gdzieś kulturę, to i was bronić nie będą! A ty to co to za wielka artystka jesteś, że masz śmiałość się do mnie odzywać?

PISARKA:

Piszę książki…

KARZEŁ:

[Przerwał zniecierpliwiony].

Moja sekretarka podpowiada mi, że uprawiasz literaturę selfpublishingową! Toż twoje dzieła to żadne książki! Książki to by były prawdziwe, gdyby moi ludzie widzieli je w “Biedronce”! Albo gdyby o nich mówiło “Radio Maryja”! Dajże sobie spokój z tym pisaniem, bo i tak teraz nie udowodnisz mi swojej wartości! Dzieci nie masz, to tym bardziej masz zerową wartość dla państwa i …

[Pisarka chwyta za gruby koc i zarzuca go na telewizor, po czym obwiązuje go grubym sznurem, by wytłumić dźwięki biegnące z telewizora. Dźwięk staje się niewyraźny, ale bardzo dobrze słychać “cmok cmok”, po czym z telewizora wyłazi ręka karła. Karzeł rozplątuje sznur, odrzuca koc i puszcza utwór “Lambada”].

PISARKA:

Precz karle z mojego życia!

KARZEŁ:

[Wychyla głowę zza telewizora].

A nigdzie nie pójdę! I będę tobą władał przez wiele lat! A kuku! Tutaj jestem!

[Rozlega się złowieszczy śmiech].

PISARKA:

A tfu!

[Pluje rozwścieczona na telewizor, następnie siada przy biurku i zabiera się za pisanie].

KARZEŁ:

Zarapować ci coś fajnego? Pluj se kobieto pluj, a ja w kulturze podziałam jak zbój! Zaraz ci puszczę nową muzykę narodową! W filharmonii jeden z tych śpiewaków sobie teraz występy ma! A co, nie słyszałaś?

[Coś tam trzeszczy w telewizorze. po czym zaczyna “lecieć” disco polo].

PISARKA:

Tak się rodzi era przeklętego wizjonera!

KARZEŁ:

[Mocno poirytowany].

To wola ludu! Ludu! Lud wziął, zagłosował i mnie wybrał!

PISARKA:

Ja na ciebie karle nie głosowałam!

KARZEŁ:

Ale tłumy mnie poparły i teraz musi być to, co po mojemu ma być!

PISARKA:

Tłumy jedzą żywność wysokoprzetworzoną, a to źle wpływa na stan ich umysłów.

KARZEŁ:

A ty czym się zajadasz? Może żywnością ekologiczną? Obiecałem masom ileśset plus i masy się na tę kasę połasiły. Masy interesuje własna dupa, a nie jakaś tam kultura!

PISARKA:

Karle, usiądź ze mną przy ławie i porozmawiajmy jak ludzie!

KARZEŁ:

Nie jesteś godna, by ze mną przebywać w jednym pomieszczeniu! Dla mnie ty jesteś tylko PESEL!

PISARKA:

Karle, czy ty w ogóle jesteś człowiekiem? Czy byłeś przykładowo w spożywczaku, by kupić sobie chlebek? Czy kiedykolwiek sam wyprałeś swoje gacie?

KARZEŁ:

Takie przyziemne sprawy są w ogóle nie dla mnie, mam służbę od tego. Nie interesuje mnie, ile kosztuje jedzenie. Nie interesują mnie żadne rachunki.

PISARKA:

Czyli nie wiesz, czym jest zamknięcie kultury?

KARZEŁ:

Może i wiem, ale mnie takie problemy nie obchodzą!

[Karzeł wychodzi zza telewizora, owija się w koc i opuszcza gabinet pisarki trzaskając drzwiami].

Scena 2

Zapłakana pisarka siedzi na sofie. Przegląda rachunki do zapłacenia, liczy pieniądze na stole, po czym zdenerwowana wszystko rozrzuca po gabinecie. Wyrzuca z regałów książki.

PISARKA:

[Idzie w kierunku widowni].

Nie mam z czego żyć! Karzeł uwięził kulturę i jej z pierdla nie wypuszcza!

Słyszycie?! Nie mam w czego żyć!!!

[Widownia pozostaje niewzruszona, aż odzywa się pierwszy “znawca”].

HEJTER 1:

Do roboty nieroby! Na cholerę mamy utrzymywać artystów! Wielcy ludzie kultury i sztuki się znaleźli! Jazda do Biedry na kasę, pizzę rowerem rozwozić lub na budowę cegły nosić!

PISARKA:

Jak pan tak może?! Nie ceni pan kultury?

HEJTER 1:

Mi do szczęścia wystarczy porządna gazetka promocyjna z marketu! Żadnych książek nie będę czytał! Byłaś promowana w mediach rządowych? Nie byłaś! To nie istniejesz! Dla elektoratu karła to takie oczywiste!

PISARKA:

Nim pan na szybko moją twórczość oceni, może niech pan najpierw przeczyta moją książkę!

HEJTER 1:

Nie będę swojego czasu na jakąś pisarzynę marnował! Idź kobieto do porządnej pracy, a nie że wymyślasz jakieś historie, które potem ludzie mają czytać! Pisanie to nie jest praca! Ja robię fizycznie i na wszystko nawet w pandemii jest mnie stać. To jest prawdziwa praca!

PISARKA:

Niczego pan nie rozumie!

HEJTER 2:

Ty dziwko literacka! A niby co on ma rozumieć?! Nie chce rozumieć, bo on nie toleruje darmozjadów! A w kulturze są same darmozjady! Jak teraz nie macie pieniędzy, to bierzcie się za inną robotę!

PISARKA:

Nic innego nie potrafię!

HEJTER 3:

To ja cię zaraz durna babo nauczę!