Bezpłatny fragment - odpływ tlenu

jedność

błądziliśmy i szukaliśmy

popełnialiśmy błąd za błędem

naprawiliśmy przyszłość

świadomie psując teraźniejszość

w całym tym amoku

w pośpiechu i braku czasu

tworzymy doskonały chaos

do końca przez nas zaplanowany

kontrolujemy każde przewinienie

każdy moment i niektórych ludzi

mamy moc nietuzinkową

istotną dość w całym tym przemijaniu

potrafimy trzymać w dłoniach wszechświat

nigdy jednak osobno

tworząc koszyczek z czterech dłoni

trzymamy najuporczywszy ciężar

zmysły

siedzimy obok siebie

za oknami blada nicość

otuleni blaskiem świecy

próbujemy patrzeć w przyszłość

płomień subtelnie rozświetla pokój

skutecznie wyostrza zmysły

w myślach liczę krople deszczu

co na dachu się rozprysły

zapach wosku z porcelany

w płuca wgryza się nieznośnie

powietrze zgęstniało

dusi gardło bezlitośnie

w tle już słyszę tę piosenkę

z zakurzonych dwóch głośników

jakże lekko i wyniośle

łączy własnych miłośników

zmysły

aromatem nos rozpieszcza

gorzki napar herbaciany

z pocałunkiem go dostałam

oraz kłębem ciężkiej pary

chociaż szkiełka w okularach

mgiełka otuliła sprytnie

nasze oczy wciąż się sobie

przyglądają coraz chciwiej

zaparzonych listków z Indii

woń unosi się nad nami

lada chwila w dym się wmiesza

wymienią się poglądami

my natomiast dwoje ludzi

tacyśmy przyziemni skrajnie

do latania — niezbyt zdolni

do miłości — nadzwyczajnie

zmiana

introwertyk

indywidualista

ten najbardziej typowy

zatwardziały w swoich przekonaniach

zawzięty

niepokonany i nieugięty

tylko on

silny i nieuległy

chadza swoimi ścieżkami

mieszka w swoim mieszkaniu

czyta swoje ulubione książki

słucha swojej ulubionej piosenki

od jakiegoś jednak czasu

mniej lub bardziej odległego

te wydeptane przez dwie stopy ścieżki

znoszą dwukrotnie większy ciężar

ta kawalerka w centrum miasta

wydaje się jakby mniejsza

przekaz książki odbiera dodatkowa para uszu

mogą od teraz tańczyć do ich piosenki

plan

przemęczone oczy przymknę

tak po cichu i powoli

przez myśl nigdy mi nie przeszło

że mnie miłość tak zaboli

twarz spuchniętą choć niewinną

zimną wodą załagodzę

i jak w wodzie tak w twych kłamstwach

aż do kolan brodzę

roztrzęsione i pobladłe