Bezpłatny fragment - „O miłości i makaronach” — przesłanie psychologiczne filmu

Fazy funkcjonowania rodziny (funkcje teoretyczne a rzeczywiste)

Rodzina prowadzi swoją firmę produkującą makarony, jej status jest wysoki. Poznajemy ją w jednej z pierwszych scen, gdy jej członkowie wspólnie spożywają przy stole posiłek i rozmawiają. Można byłoby odnieść wrażenie, że to rodzina szczęśliwa, spełniona, która osiągnęła sukces. Jednak jest zupełnie inaczej. Okazuje się, że dla Państwa Cantone bardzo ważna jest opinia, jak są postrzegani przez otoczenie. Ważne jest dla nich, aby firma się rozwijała. Jest to na tyle istotne, że okazuje się ważniejsze niż szczęście własnych dzieci. Dorośli synowie przeżywają samotnie swoje dramaty, muszą skrywać tajemnice na temat tego, kim są naprawdę. Tworzą pozory, ale do czasu, który okazuje się przełomem, jaki uwydatnia dotkliwy kryzys rodziny na poziomie relacji.

Ciesząca się dobrą opinią rodzina musi skonfrontować się z chęcią indywidualności dorosłych już dzieci. Antonio uprzedza brata i na uroczystej kolacji oświadcza wszystkim zebranym członkom rodziny, że jestem gejem (tymczasem Tommaso rozmawiał wcześniej z Antonio w firmie, że on wyjawi się na kolacji z tym, że jest gejem i nie wiedział, że brat zmaga się z takim samym problemem). Zostaje to uznane za żart, tym bardziej, że próbowano bezpośrednio wcześniej opowiedzieć żart o „pedale”. Wywołuje ta sytuacja ewidentnie negatywnie uczucia u synów i dodatkowo jest dla nich prowokująca, godząca w godność, co szczególnie odczuł właśnie Antonio.

Antonio zaczął wyjawiać swoje sekrety osobiste słowami, że opowie historie o chłopaku, który zawsze spełniał oczekiwania rodziców, nie dbając o swoje uczucia, o to, czego tak naprawdę pragnie. Czuł się samotny, niezrozumiany, bardzo nieszczęśliwy. Powiedział wreszcie, że tej osobie podobali się chłopcy i to było jego tajemnicą, głęboko skrywanym problemem. W tym momencie wyjawił, że mówi o sobie, że wreszcie zdobywa się na odwagę powiedzenia prawdy, bo chce żyć w zgodzie ze sobą. Poczuł się lepiej w którymś okresie swojego życia, gdy spotkał chłopaka takiego jak on, homoseksualistę. Odczuł, że jest zrozumiany i akceptowany, czego nie doświadczył w rodzinie i to był wyrzut skierowany do niej. Antonio wskazał, jak bardzo bał się plotek i odrzucenia, wyznał, że ten chłopak, który go zrozumiał był pracownikiem fabryki, spotykali się. Postanowił ze strachu go zwolnić, by ukryć swoją tajemnicę. Rodzina była zmieszana, wręcz zawstydzona i zszokowana, ale po chwili ciszy pojawił się śmiech. Antonio zdziwił się i przyznał, że nie spodziewał się takiej reakcji. W pierwszej chwili pomylił ją z akceptacją, której pragnął tak samo jak jego brat. Oboje pragnęli być akceptowanymi w rodzinie, ale oboje nie doświadczyli tego stanu i czuli się w życiu zagubieni.

Antonio zorientował się, że powtarzając, że jest gejem, dopytując, czy dobrze go zrozumiano — nie zyskał jednak akceptacji rodziny i decydując się na ten krok miał świadomość sytuacji. Zwrócił się do ojca ze słowami, czy nie rozumie, co mówi do niego. Powiedział, że do paru godzin w mieście pojawią się plotki. Zapytał ojca, jak ludziom spojrzy w oczy. Matka chce, by syn przestał. Nie może uwierzyć w to, co mówi. Vincenzo także nie rozumie, dlaczego syn tak się zachowuje, traktuje to jako upokorzenie i zniesławienie całej rodziny. Nakazuje synowi, żeby oddał mu wszystko, co do niego należy — samochód, karty kredytowe, by się spakował i niezwłocznie opuścił rodzinny dom. Wpada w furię, zupełnie nie radzi sobie z emocjami. Dostaje ataku serca, trafia do szpitala. Tommaso jest zaskoczony sytuacją, że jego brat też jest gejem. Nie chce, by ojciec wobec złego stanu zdrowia zmarł, gdy dowie się, że on także jest gejem i chce wrócić do Rzymu, do swojego partnera. Teraz jest jedyną osobą, która może poprowadzić rodzinne interesy. Nie chce zwieść rodziny, która postanawia utrzymywać pozory „normalnej”.

Z pozoru dobrze funkcjonująca rodzina przeżywa głęboki kryzys komunikacji. Należy spełniać oczekiwania, by zyskać akceptację i miejsce w tej rodzinie. Jedynie babcia, która doświadczyła miłości i wyszła za mężczyznę, którego nie kochała — rozumie, że nie wolno w swoim życiu iść na kompromis, jeśli chodzi o własne szczęście. Jest ona istotnym wsparciem dla braci. Jako jedyna daje wyraz akceptacji dla Antonio. Ściska go za rękę, a on ją całuje w policzek, gdy odchodzi od stołu wyciągnięty przez ojca, następnie pakuje się. Matka na to patrzy i nie potrafi się odezwać. Przeżywa również wielki dramat i ból.

W rodzinie każdy zdaje się przeżywać samotnie jakiś osobisty dramat. Babcia co jakiś czas wraca do dnia ślubu, gdy była piękna i młoda. Była w tym dniu bardzo nieszczęśliwa. Poszła do mężczyzny, którego naprawdę kochała. Próbowała popełnić samobójstwo. Powstrzymał ją. Uważała pod koniec życia, że pokazywał jej jak się śmiać, nawet wtedy, kiedy człowiek ma ochotę umrzeć.

Babcia tłumaczy Tommaso, który jest zapracowany, że nie może w życiu robić tego, co inni oczekują od niego. Popiera go, gdy także w czasie wspólnego posiłku podejmuje równie trudną decyzję, by powiedzieć, jak zamierza żyć. To kolejne ważne oświadczenie, do którego musiał dojrzeć i spodziewał się, że nie zostanie zrozumiany. Powiedział, że chce w życiu zajmować się tworzeniem literatury, że wydawca już odmówił mu publikacji jego powieści, ale zamierza pisać dalej, nawet jak jego książki mają nigdy nie zostać wydane.