Bezpłatny fragment - O genealogii króla Sarmaty i pochodzeniu Lechitów - Polaków

„Kto trzęsie drzewem prawdy, temu padają na głowę obelgi i nienawiść.”

Konfucjusz

Historia stworzenia na Bliskim Wschodzie, to epicko — akadyjski opis, który podaje, że Apsu to pierwotna otchłań słodkiego oceanu stworzenia. Jego żeński odpowiednik to Tiamat, pierwotny smok chaosu i słonego oceanu. Razem połączeni stworzyli Anu (Kronos), starsze bóstwo w starożytnej Mezopotamii, nazywane jako An przez Sumerów.

Jego potomstwo, to sumeryjski Enki (Posejdon) lub Ea Akadu i Babilonu. Odzwierciedlają oni moc Bogów, których mądrość powiązana jest z wodą. A także Enlil (Zeus, Lord, Pan), który był „największym” Bogiem wśród Sumerów i zwiastunem kultury wraz z Ninurtą jako boginią wody. Żeńskimi bóstwami włączonymi były: Aruru — bogini stworzenia. Ishtar, czyli sumeryjska Ianna — bogini miłości i wojny, a także Ereshkigal — królowa zaświatów. Bliźniaczo do Kronosa, Uranosa i Zeusa. Ea zabił ojca Apsu w walce, to uczyniło jego brata Marduka najpotężniejszym Bogiem.

Ahura Mazda był najwyższym Bogiem w starożytnej Persji, ucieleśnieniem mądrości i dobroci. Stworzył on Lorda ciemności Angra Mainyu, zwanego także Ahriman, jednocześnie stając się jego rywalem. Te dwa bóstwa uosabiały walczące siły dobra i zła na Ziemi. Najtrwalszym bóstwem, które wyszło z tego regionu jest hebrajskie bezimienne stworzenie. Często nazywane jako „YHWH”, „Yahweh” lub Adonai.

Każda starożytna kultura znacznie bardziej zaawansowana w dziedzinie nauki, matematyki, medycyny i inżynierii, od człowieka z teorii Darwina napisała, że zostaliśmy stworzeni przez bogów.

Starożytni czytelnicy kochali mieszankę prawdy z fikcją, tak samo jak dzisiejsze nasze tabloidy i tak jak my oni mogli łatwo odróżnić fikcję od prawdy.

Darwińska „Teoria Ewolucji” ma problem w zaakceptowaniu jej jako faktu naukowego, gdyż brakuje dowodów poza człowiekiem. Ewolucja ludzkości została zmieniona przez bogów, jak zostało to zapisane przez wszystkich starożytnych autorów. Nagroda Nobla czeka na osobę, która wyjaśni wielką tajemnicę stworzenia.

Bogowie w Biblii, w Księdze Genesis, zostali nazwani Nefilim (Annunaki). Jest to określenie, które odróżnia ludzi od bogów. To co wydarzyło się z ludzkością przed 3000 tysiącami lat jest trudnym zadaniem do wyjaśnienia. Historia bogów i królów biegnie do wydarzeń, po których Nefilim stracili panowanie nad naszą planetą.

Homo Erectus — ok. 1,800,000 lat przed Chrystusem, największa wczesna człowieko — małpa, o wysokości ok. 178 cm i wadze ok. 63,5 kg. Nefilim odnalazło tego prymitywnego człowieka, który był najbardziej odpowiedni do genetycznej zmiany i do niewolniczej pracy.

Sumeryjski opis stworzenia pierwszego człowieka zatytułowany po sumeryjsku LU. LU, a Adama po hebrajsku, dosłownie tłumaczone jako Człowiek z Ziemi albo po prostu Ziemianin — jest zupełnie jasny w świetle dzisiejszej wiedzy o zapłodnieniu in vitro.

Według sumeryjskich źródeł, Enki i Ninharsag wzięli komórkę rozrodczą, czyli jajo od prymitywnego żeńskiego hominida z Afryki i zapłodnili je spermą młodego męskiego Anunnakiego. Potem zapłodnione jajo umieszczono w ciele kobiety Anunnaki, podobno własnej żony Enkiego, która donosiła ciążę. Chociaż urodzenie dziecka wymagało cesarskiego cięcia, na Ziemi pojawił się pierwszy zdrowy męski Adama, hybryda wyprzedzająca naturalny proces ewolucji o miliony lat.

Biblia opowiada o stworzeniu kobiety z żebra Adama. Sumerolog Samuel N. Kramer wskazał, że pochodzenie Ewy z żebra Adama wynika prawdopodobnie z podwójnego znaczenia sumeryjskiego słowa „ti”, które znaczy żebro i życie. Także Ewa mogła otrzymać od Adama życie bez potrzeby pozyskiwania jego kości. Materiał genetyczny mógł być pobrany ze szpiku kostnego.

Pierwszy człowiek Adama pojawił się około 300 tysięcy lat temu, po modyfikacjach genetycznych około 100 tysięcy lat temu mężczyźni Annunakich zaczęli współżyć z ludzkimi kobietami. Spłodzeni przez Anunnakich ludzie rządzili w niektórych sumeryjskich miastach. Było wiele manipulacji genetycznych, w odpowiednich odstępstwach czasowych, druga m.in. ok. 200 tys. lat temu.

I rzekł Bóg: Uczyńmy ludzi na obraz nasz, podobnych do nas, a niech władają, rybami morza i ptactwem nieba, i domowymi zwierzętami, i wszelkimi płazami, pełzającymi po ziemi.

I stworzył Bóg ludzi na obraz swój, na obraz Boga stworzył ich: stworzył mężczyznę i kobietę. I błogosławił im Bóg…

I zasadził Jahwe — Bóg na wschodzie ogród w Edenie, i umieścił tam człowieka, którego ukształtował. W środku ogrodu znajdowało się drzewo dające wiedzę o dobru i złu. Jahwe — Bóg rzekł do człowieka, że możesz jeść do woli ze wszystkich drzew ogrodu, ale z drzewa, które daje wiedzę o dobru i złu, jeść nie będziesz! Gdybyś z niego zjadł czeka cię pewna śmierć.

Bóg nie chciał, aby człowiek był sam w ogrodzie. Uczynił mu pomoc i stworzył zwierzęta i ptactwo, jednakże człowiek dalej był samotny. Wówczas Jahwe — Bóg zesłał twardy sen na człowieka. Gdy ten zasnął, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zakrył ciałem. Z jego żebra ukształtował kobietę i przyprowadził ją do człowieka. A człowiek odpowiedział: Teraz to jest kość z kości moich i z ciała mojego! Ona zwać się będzie mężową, ponieważ z męża jest wzięta.

Ze wszystkich zwierząt wąż był najchytrzejszy i odezwał się do kobiety: Czy doprawdy Bóg zapowiedział, że nie wolno wam jeść ze wszystkich drzew ogrodu? Kobieta odpowiedziała: Wolno nam jeść owoce ze wszystkich drzew tego ogrodu. Tylko o owocach drzewa, które jest w środku ogrodu, powiedział Bóg: Nie wolno wam z niego jeść, nie wolno wam go dotykać, abyście nie pomarli.

Wąż dalej kusił i rzekł: Na pewno nie pomrzecie! Ale wie Bóg, że gdy zjecie owoc z niego, otworzą się wam oczy i będziecie jak bogowie wiedzieli, co dobre i złe.

Niewiasta spojrzała na drzewo i stwierdziła, że było piękne dla oczu i ku jedzeniu. Wzięła owoc jego i jadła i dała mężowi swemu, który jadł.

Otworzyły im się oczy i kiedy spostrzegli, że są nadzy, pozszywali liście figowe i poczynili sobie zasłony.

Gdy Bóg przechadzał się po raju, Adam z żoną skrył się od oblicza Pana Boga między drzewa rajskie. Słysząc głos Boga Adam zląkł się bo był nagi. Bóg mu zadał pytanie, kto ci pokazał, że jesteś nagi i że jadłeś z drzewa, z którego rozkazałem, abyś nie jadł.

Adam rzekł, że to niewiasta dała mu owoc z zakazanego drzewa, które jadł. Bóg zapytał się niewiasty: „Czemuś to uczyniła”, a ona rzekła: „Wąż mnie zwiódł i jadłam”.

Bóg wprowadził nie — przyjaźń między Adama i Ewę, pomiędzy jego potomstwo, a jej potomstwo. Rzekł: „Ona zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz jej piętę”. „Pomnożę nędze twoje i poczęcia twoje; z boleścią będziesz rodzić dziatki i pod mocą będziesz mężową, a on będzie panował nad tobą”. Do Adama rzekł: „przeklęta będzie ziemia w dziele twoim; w pracach jeść z niej będziesz po wszystkie dni żywota twego”.

Adam nazwał żonę swoją imieniem Chawwa — Ewa, gdyż miała być matką wszystkich żyjących. Bóg odział mężczyznę i kobietę szatami ze skór. Rzekł: „Oto człowiek stał się jako jeden z nas, poznając, co dobre i co złe”.

Pan Bóg usunął Adama z rajskiego ogrodu, aby uprawiał ziemię, z której został wzięty. Po wygnaniu go, wejścia do drzewa życia strzegły Cheruby — uskrzydlone zwierzęta.

Adam został stworzony przez Boga 1 kwietnia, w piątek 4004 r. p. n.e. (lub około 3975). Adam żył 930 lat.

Ze związku Adama i Ewy urodził się Kain. Wówczas Ewa rzekła: „Otrzymałam człowieka przez Boga”. Później urodziła brata Abla, który był pasterzem owiec, Kain zaś był oraczem. Kain i Abel składali ofiary Bogu z ich upraw.

Bóg wejrzał na dary Abla, ale nie zrobił tego na dary Kaina. Brat Abla bardzo rozgniewał się. Kain wyprowadził swego brata na pole i tam go zabił. Bóg się pytał Kaina: „Gdzie jest Abel, brat twój?” Kain odpowiedział: „Nie wiem. Czyż ja jestem stróżem brata mego?” Kain został przeklęty, stał się tułaczem i zbiegiem na ziemi na wschód od Edenu.

Ewa urodziła Adamowi (gdy miał 130 lat) trzeciego syna o imieniu Set. Żona Adama rzekła: „Dał mi Bóg potomstwo inne zamiast Abla, którego zabił Kain”.

Set żył 912 lat, zmarł w 2962 r. p. n.e. Zapoczątkował on ród Setytów, od niego w linii prostej wywodzić ma się Jezus Chrystus.

Dziećmi Seta i Azury byli Noam i Enosz, który urodził się około 3769 r. p. n.e. — gdy Set miał 105 lat, zmarł około 2864 r. p. n.e. Enosz urodził się w Shulonie we wschodnim Edenie, a zmarł w Canaan. Święty Łukasz stwierdził, że od niego w linii prostej wywodzi się Jezus Chrystus.

Enosz był ojcem Kenana, Barakiela i Mualeleth. Kenan, syn Enosza i Noam żył 910 lat, urodził się około 3679 r. p. n.e. — gdy Enosz miał 90 lat, zmarł około 2769 r. p. n. e.

Dziećmi Kenana byli Mahalaleel(urodził się gdy Kenan miał 70 lat) i Rashujal.

Mahalaleel, syn Kenana i Mualeleth żył 895 lat, urodził się i zmarł w Canaan we wschodnim Edenie, zmarł ok. 2706 r. p. n.e. Gdy miał 65 lat urodził mu się syn Jereda, miał także syna Daniela.

Jereda, syn Mahalaleeli Dinah żył 962 lata. Gdy miał 162 lata urodził mu się syn Henoch, miał także syna Azrail. Jereda urodził się około 3536 r. p. n. e., zmarł około 2574 r. p. n. e.

Henoch (3374 — 3009 p. n. e.), syn Jereda i Baraka żył w tak wielkiej przyjaźni z Bogiem, że został wzięty cieleśnie do Nieba (w wieku 365 lat), ponoć nigdy nie umarł. Miał syna Metuszelacha oraz Elimelecha.

Metuszelach (3309 — 2340 p. n. e.) był najstarszym człowiekiem wymienionym w Starym Testamencie, żył ponoć ok. 969 lat i urodził się gdy Henoch miał 65 lat.

Metuszelach miał m.in. syna Lamecha (3122 Zion — 2345 Shulon p. n.e. we wschodnim Edenie), który żył 777 lat. Jak wiadomo Bóg sprowadził potop, który zgładzić miał ludzkość i oszczędzić Noego z rodziną i zwierzętami z Ziemi. Noe zbudował Arkę i przeczekał potop. Według tradycji małżonka Noego miała na imię Nammah. Noe, syn Lamecha i Betenos zmarł około 1990 r. p. n. e., w Jeruzalem w Palestynie. Noe żył około 950 lat.

Kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi rodziły się im także córki. Synowie Boga spostrzegli, iż córki człowiecze są piękne; pojęli więc za żony te wszystkie, które sobie upodobali. Wtedy Jahwe rzekł: „Duch mój nie może zawsze pozostawać w człowieku, gdyż jest on istotą bardzo cielesną; niech więc żyje tylko 120 lat.

W owych czasach byli na świecie olbrzymi — a także i potem — kiedy to synowie Boga współżyli z córkami człowieczymi, a one im rodziły synów. Byli to przesławni mocarze zamierzchłych czasów. I Jahwe widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na świecie i że wszelkie ich zamysły kierują się ku złu. Pożałował więc Jahwe, że uczynił ludzi na ziemi, i zasmucił się w swym sercu. I Jahwe rzekł: „Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których stworzyłem; a w raz z ludźmi zwierzęta domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem. Jedynie Noe był miły Jahwe.

Noe wyróżniał się niezwykłą prawością wśród współczesnego mu pokolenia. Żył też bardzo bogobojnie. Rzekł Bóg do Noego: „ Położę kres istnieniu wszelkiego ciała, gdyż przez ich nieprawość napełniła ziemię; wytracę więc ich z tej ziemi. Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa gofr; zrób w niej przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz… Ja zaś sprowadzę na świat wody potopu, aby wygubić wszelką istotę cielesną pod niebem, w której jest tchnienie życia. Niech zginie wszystko na świecie! Z tobą wszakże zawrę przymierze. Do arki wejdziesz więc ty, a z tobą twoi synowie, twoja żona i żony twoich synów. Wprowadź też do arki po parze ze wszystkich zwierząt, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą”.