Bezpłatny fragment - Niewyjaśnione Tajemnice

Na okładce znajduje się wyobrażenie końca świata Zderzenie Ziemi z dużym odłamem skalnym.

Wstęp do tajemnic

Nasz własny duchowy czy fizycznie odbierany świat, tak na pozór jest raczej prosty i niezbyt skomplikowany, bo przecież zawsze rano wstajemy każdego wieczora się kładziemy, śpimy znowu wstajemy, i na co dzień nie przyglądamy się zbytnio jakimś tam tajemniczym zjawiskom czy zdarzeniom, bo po pierwsze nie mamy na to zbyt wiele czasu, a po drugie nie są nam nowe wieści z pogranicza niemal fantazji zbytnio potrzebne na co dzień i w naszym zwykłym życiu. Jednak tuż obok nas są rzeczy i zjawiska tak niezrozumiałe i tak dziwne że kiedy ocieramy się o nie przypadkiem czy z rozmysłem na nie trafiamy, nagle nasz ten prosty i zwyczajny świat staje się tak dziwny że otwieramy oczy ze zdumienia patrząc na jakieś tajemnicze czy niezrozumiałe zjawisko jak na przykład zauważone przypadkowo błyszczące jasnym światłem UFO na ciemnym lub czasami jasnym niebie. Czasami bywa i tak że pojedziemy gdzieś i nagle dowiadujemy się że w takiej a takiej miejscowości na świecie, jest coś co przykuwa naszą uwagę. Więc musimy to przecież zobaczyć bo są to rzeczy albo tak niesamowite jak katakumby ojców Kapucynów w Palermo. Albo takie o których wiemy od dawna, że istnieją, jak Arka Przymierza ale której do tej pory z nas żyjących w XXI wieku nie widział na własne oczy i nie zobaczy pewnie nigdy. I o takich rzeczach jest ta książka. Autor.

Arka Przymierza

Arka Przymierza to artefakt do dziś dnia poszukiwany ale i nie odkryty otacza Arkę Przymierza jedna z największych tajemnic świata w języku hebrajskim pisze się ‏אָרוֹן הָבְרִית‎ Aron ha-Berit, w łacinie to arca czyli skrzynia w chrześcijaństwie i judaizmie ozdobna skrzynia, w której przechowywano tablice z Dekalogiem, była od zawsze symbolem obecności Jahwe. W Biblii opisana jest jako skrzynia z drewna akacjowego o wymiarach około 140 na 80 i 80 centymetrów była obita obustronnie złotą blachą. Zamknięcie Arki Przymierza stanowiła płyta ze złota po hebrajsku to kaporet. Zgodnie z tradycją żydowską, w arce przechowywano laskę Aarona, dzban z manną i dwie kamienne tablice z tekstem Dekalogu, tradycję tę podziela autor Listu do Hebrajczyków. Natomiast zgodnie z 1 Księgą Królewską zapisane jest w akapicie 8,9 już w czasach Salomona, że znajdowały się tam jedynie tablice Przymierza. Jahwe miał wręczyć te tablice Mojżeszowi na górze Synaj, w trakcie wędrówki ludu Izraela z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Osobą, która miała wyłączne uprawnienie do bezpośredniego dostępu do arki był arcykapłan. Według hebrajskiej Biblii, do momentu wybudowania Pierwszej Świątyni przez króla Salomona arka była przewożona na specjalnym wozie z zasłonami podczas wszystkich kampanii wojskowych prowadzonych przez Izraelitów. Stanowiła ona centrum kultu w czasie wędrówki Izraelitów do ziemi Kanaan. Wierzono, że armia posiadająca arkę jest niezwyciężona. W czasie oblężenia Jerycha obnoszono ją wokół murów miasta. Później przechowywana była w miejscu najświętszym Przybytku Mojżeszowego w Szilo. Następnie zdobyć ją mieli Filistyni lecz, jak twierdzi Biblia, zwrócili, widząc w niej przyczynę swoich klęsk. Król Dawid miał przenieść ją na wzgórze Syjon w Jerozolimie, a Salomon po wybudowaniu świątyni przeniósł Arkę do specjalnego pomieszczenia zwanego Święte Świętych, do którego nie miał wstępu nikt prócz arcykapłana raz w roku, przy okazji święta Jom Kipur.

Arka zaginęła w trakcie najazdu armii Babilonu pod wodzą Nabuchodonozora II na Palestynę w 586 roku, przed naszą erą i zburzenia Pierwszej Świątyni. W niektórych Kościołach wschodnich istnieje doktryna, według której arka została potajemnie wywieziona z Pierwszej Świątyni i znajduje się gdzieś na terytorium obecnego Sudanu, gdzie zostanie odnaleziona przez Jezusa Chrystusa w dniu zstąpienia Królestwa Bożego na Ziemię. Etiopska księga Kebra Nagast opowiada o romansie króla Salomona i królowej Saby, którego owocem był syn Menelik. W przyszłości młodzieniec miał potajemnie wywieźć z Jerozolimy Arkę Przymierza. Czy tablice z podyktowanymi Mojżeszowi przykazaniami faktycznie znajdują się dziś w etiopskim mieście Aksum? Według tradycji kościoła etiopskiego arka lub jej dokładna kopia znajduje się w kościele Matki Bożej z Syjonu w Aksum dawnej stolicy Cesarstwa Etiopii. Według przekazów z XIV wieku, Menelik I pierwszy król Etiopii i zgodnie z legendą syn królowej Saby i króla Salomona miał przywieźć arkę z Izraela do Etiopii. Według innej teorii arkę wywieźli Żydzi udający się na emigrację do Egiptu, zatrzymali się na wyspie Elefantyna znajdującej się na rzece Nil i około 650 roku, przed naszą erą zbudowali świątynię. Po jej zburzeniu przez Egipcjan około 410 roku, przed naszą erą wyruszyli na południe wzdłuż Nilu do Etiopii i umieścili ją w Aksun. Każdego roku, 19 stycznia podczas święta Timkat upamiętniającego chrzest Jezusa Chrystusa w Jordanie, kopia arki jest obnoszona w procesji. Arka jest pilnie strzeżona, a opiekę nad nią sprawuje dożywotnio wyłącznie jeden mnich i nikt inny nie ma do niej dostępu. Do poglądów o losach zaginionej arki dołącza opis zawarty w 2 Księdze Machabejskiej, wedle którego prorok Jeremiasz ukrył ją w grocie na górze Nebo, po wschodniej stronie Jordanu. Część religijnych Żydów i niektórzy uczeni uważają, że kapłani jerozolimscy, na wieść o rychłym upadku miasta, ukryli arkę w tajemnej komnacie pod Wzgórzem Świątynnym. Ta komnata ma się znajdować pod muzułmańską Studnią Dusz.

Arkę Przymierza znaleźli najpierw ponoć pierwsi Templariusze w Jerozolimie. < Fragment mojej książki. Templariusze krucjata w poszukiwaniu świętego Graala >. Nie były to jedyne relikwie które po kolei raz za razem odkrywali rycerze z Francji, z coraz bardziej rozszerzającymi się im ze zdumienia oczami. Obok stała sama tajemnicza arka przymierza ukryta przed rzymianami przez izraelitów. Nie dotykajcie w żadnym wypadku rękoma Arki przymierza nakazał wielki mistrz głośno, co powstrzymało ciekawskich rycerzy w zdjęciu wieka, i zajrzenia do środka. Chociaż pokusa była ogromna w tym tak ciekawej dla każdego śmiertelnika ukrytej w złoconej skrzyni Arce przymierza ludu Izraela z samym Panem Bogiem. Rycerze przezornie odsunęli się kilkanaście kroków od złowrogo świecącej złotymi gryfami wielkiej złotej skrzyni. Będącej objawieniem boskim dla wybranego narodu żydowskiego. Pamiętajcie bracia po wyniesieniu naszych skarbów z tego labiryntu zasypiemy arkę przymierza i niech tutaj zostanie na zawsze i nigdy nikomu nawet nie wspominajcie że na wasze własne oczy oglądaliście ten cud boży. Ale także to Templariusze według legendy mieli ukryć Arkę Przymierza w kaplicy Rosslyn, a jest to XV-wieczna, kaplica wzniesiona w szkockiej wsi Roslin. Początkowo miała to być kolegiata pod wezwaniem świętego Mateusza. Z uwagi na dziwaczne zdobienia wewnątrz określana jest mianem Biblii wykutej w kamieniu. Związanych z nią jest wiele legend. Skarby swoje mieli tam przechowywać między innymi Templariusze, a zdobienia miałyby przekazywać tradycje masońskie. Stała się popularna dzięki Kodowi Leonarda da Vinci Dana Browna. Obecnie jest to kościół protestancki.

Istnieje także jej dokładny opis jaki znamy do dziś dnia. I uczynią arkę z drzewa akacjowego jej długość będzie wynosiła dwa i pół łokcia, jej wysokość półtora łokcia i jej szerokość półtora łokcia. I pokryjesz ją szczerym złotem wewnątrz i zewnątrz, i uczynisz na niej dokoła złote wieńce. Odlejesz do niej cztery pierścienie ze złota i przymocujesz je do czterech jej krawędzi, dwa pierścienie do jednego jej boku i dwa do drugiego jej boku. Rozkażesz zrobić drążki z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. I włożysz drążki te do pierścieni po obu bokach arki celem przenoszenia jej. Drążki pozostaną w pierścieniach arki i nie będą z nich wyjmowane. I włożysz do arki Świadectwo, które dam tobie. I uczynisz przebłagalnię ze szczerego złota długość jej wynosić będzie dwa i pół łokcia, szerokość zaś półtora łokcia dwa też cheruby wykujesz ze złota. Uczynisz zaś je na obu końcach przebłagalni. Jednego cheruba uczynisz na jednym końcu, a drugiego cheruba na drugim końcu przebłagalni. Uczynisz cheruby na końcach górnych. Cheruby będą miały rozpostarte skrzydła ku górze i zakrywać będą swymi skrzydłami przebłagalnię, twarze zaś będą miały zwrócone jeden ku drugiemu. I ku przebłagalni będą zwrócone twarze cherubów. Umieścisz przebłagalnię na wierzchu arki, w arce zaś złożysz Świadectwo, które dam tobie. Tam będę się spotykał z tobą i sponad przebłagalni i spośród cherubów, które są ponad Arką Świadectwa, będę z tobą rozmawiał o wszystkich nakazach, które dam za twoim pośrednictwem Izraelitom. W wersjach 25:10 do 22 w Biblii Tysiąclecia pisze się. Budowa i wygląd arki przymierza zbudowana przez Besaleela podczas obozowania pod górą Synaj Księga Wyjścia wersy 25:10—22, 37:1—9 została zbudowana przez Mojżesza a w księdze Powtórzonego Prawa wers 10:5. Pisze że z początku przechowywana była w Namiocie Spotkania w Miejscu Najświętszym i znowu w księdze Wyjścia 26:33,a później po wybudowaniu przez Salomona złożona była w świątyni w Jerozolimie pisze o tym 2 Księga Kronik wers 5:1—7. Zawartość arki przymierza w 2 Księdze Kronik 5:10 podaje, że w czasie oddania do użytku świątyni Salomona znajdowały się tam dwie tablice kamienne, które Bóg dał Mojżeszowi w księdze Powtórzonego Prawa wers 10:5, wcześniej znajdowały się tam także: złote naczynie z manną a w księdze Wyjścia wers 16:33,34,pisze że i laska Aarona umieszczona jest tam po buncie Koracha jako znak dla zbuntowanego pokolenia. To List do Hebrajczyków wersy 9,4. V Prawa Mojżeszowego w wersach 31:24—27 opisuje się że obok Arki została położona Księga Prawa. W czasie zdobywania Jerycha kapłani nieśli arkę za wojownikami Księga Jozuego wers 6,1—5. 1 Księga Samuela rozdziały od 4 do 6 opisują zdobycie arki przez Filistynów i związane z tym dla nich przykrości. 1 Księga Kronik rozdziały od 13 do 16 opisują sprowadzenie arki, która od około 70 lat stoi w Kiriat-Jearim w kierunku Jerozolimy, w drodze za lekceważenie wskazówek Bożych dotyczących transportu arki ginie Uzza. W 2 Księdze Machabejskiej mowa jest o ukryciu arki przez proroka Jeremiasza w pobliżu Góry Nebo na stepach Moabu porównać możemy w wersach 2 Mch 2,4—6. Księga Jeremiasza zawiera proroctwo, zgodnie z którym w przyszłości nikt nie będzie już wspominał Arki Przymierza ani odczuwał jej braku, nikt też nie uczyni nowej wers Jer 3,16. Arka przymierza wymieniona jest także w Księdze Objawienia 11,19, znajduje się tam w niebiańskim sanktuarium Boga.

Święty Graal

Święty Graal jest to wyjątkowo tajemniczy przedmiot lub wręcz osoba święta bo być może jest nim? Święta Maria Magdalena ale mówimy najczęściej że jest to kielich lub misa występujący w legendach arturiańskich. W niektórych ich wersjach jest to kielich, którym posłużył się Jezus Chrystus w czasie Ostatniej Wieczerzy, a później użyty przez Józefa z Arymatei do zebrania krwi Jezusa po ukrzyżowaniu. Mówią też o tym. Legendy arturiańskie które funkcjonowały w postaci pieśni i przekazów ustnych, natomiast pierwsze wzmianki pisemne o Królu Arturze pochodzą z VIII wieku. Motyw Graala po raz pierwszy pojawia się kilkaset lat później bo aż dopiero około 1180 roku, w Percevalu, w cyklu legend arturiańskich, spisanych przez Chrétiena de Troyes. Jego opiekunem był Król Rybak. Chrétien de Troyes nie określił, czym jest Graal, używał formy un graal, z czego wynika, że autor uważał, że Graal jest jednym z przedmiotów należących do większego zbioru graali. Nie łączył go z osobą Jezusa. Wolfram von Eschenbach przedstawił Graal jako kamień, Lapsit Excillis. Około 1199 roku, Robert de Boron w Joseph d’Arimathie po raz pierwszy przedstawił Graala jako kielich użyty podczas Ostatniej Wieczerzy, który następnie został wykorzystany przez Józefa z Arymatei do zebrania krwi Jezusa. Święty Graal a pierwsze wzmianki.Choć Święty Graal miał być używany przez Jezusa dwa tysiące lat temu, to pierwszy raz doniesienia o nim pojawiają się dopiero w XII wieku. W okolicach 1181 roku, francuski pisarz Chretien de Troyes stworzył poemat Percewal z Walii, czyli opowieść o Graalu Mówi on o losach młodego rycerza, a centralnym wydarzeniem jest wizyta na zamku króla-rybaka. Podczas niej Percewal widzi pochód niosący złotą misę, czyli w ówczesnym starofrancuskim un graal. Jak się później okazuje, fakt, że rycerz nie zapytał swoich gospodarzy o owo naczynie, był błędem, ponieważ informacja o nim mogłaby doprowadzić do uzdrowienia króla. Autor poematu nie pisze o Świętym Graalu, ale o graalu, co sugeruje, że traktuje go jako rzeczownik oznaczający misę, a nie nazwę własną konkretnego przedmiotu. Sama opowieść Chretiena de Troyes została podchwycona przez innych pisarzy tworzących w owych czasach poematy toczące się wokół historii króla Artura i jego rycerzy. Wolfram von Eschenbach pisał o Graalu jako o kamieniu zamieszkiwanym przez neutralne anioły. Graal w tej wersji był utożsamiany z kamieniem filozoficznym, mityczną substancją mającą zapewniać nieśmiertelność i zamieniać metale w złoto. Największy wpływ na późniejszy rozwój legend o Graalu miał Robert de Boron, piszący około 10 do 20 lat po Chretenie de Troyes. I to on pierwszy użył przymiotnika Święty i powiązał Graala z życiem Jezusa. Według Roberta de Boron Święty Graal jest przecież kielichem używanym przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy, który dostał się potem w ręce Józefa z Arymatei, który wykorzystał go z kolei do zebrania krwi Chrystusa po zdjęciu go z krzyża. Od tamtej pory Święty Graal stał się popularnym motywem średniowiecznych legend arturiańskich, w których rycerze ruszali na pełne przygód wyprawy, by odnaleźć mityczny kielich. Wokół Świętego Graala powstało przez wieki wiele teorii spiskowych. Bowiem od średniowiecza Święty Graal obecny jest w europejskiej literaturze, a opowieści o nim przybierają różne formy. Jedna z najbardziej rozpowszechnionych łączy go z Templariuszami, wyklętym zakonem działającym do dziś na wyobraźnię miłośników historycznych spisków i religijnych tajemnic. Na początku XIX wieku, austriacki pseudohistoryk Joseph von Hammer-Purgstall opisał Świętego Graala nie jako fizycznie istniejący kielich, ale symbol sekretnej wiedzy, którą mieli posiąść Templariusze. Choć brak historycznych dowodów na takie powiązanie, teoria Hammera-Purgstalla padła na podatny grunt ówczesnej fascynacji mistycyzmem i znalazła licznych kontynuatorów. Mówi się także że Święty Graal jako starofrancuski san greal w samej swojej istocie oznacza królewską krew a starofrancuskie sang real, czyli linię potomków Jezusa, żyjących przez wieki w Europie. Autorzy utrzymywali, że Chrystus przed śmiercią spłodził dzieci z Marią Magdaleną, a rodzina trafiła do południowej Francji, gdzie miała być prześladowana przez kościół katolicki. Historia Świętego Graala jest poza tym przez nich znów łączona z Templariuszami i Katarmi chrześcijańską sektą istniejącą w średniowieczu we Francji. Teorie Baigenta, Leigha i Lincolna nie zyskały żadnego uznania wśród historyków, zostały jednak podchwycona przez powieściopisarzy. Najsłynniejszym przykładem jest Dan Brown, który wykorzystał tę opowieść do budowy fabuły w swoim Kodzie Leonarda da Vinci. Legendy o Świętym Graalu zyskały wielką popularność również w nazistowskich Niemczech, głównie za sprawą książek Otto Rahna. Ów pisarz i oficer SS łączył Świętego Graala z motywami Templariuszy i Katarów, twierdząc przy tym, że jest on symbolem czystej germańskiej religii, stłamszonej w średniowieczu przez chrześcijaństwo. Spiskowe tezy Rahna doprowadziły nawet do utworzenia specjalnej grupy poszukiwaczy finansowanej przez szefa SS Heinricha Himmlera.

Apostolskie Archiwum Watykańskie

Apostolskie Archiwum Watykańskie to dawniej Tajne Archiwa Watykanu, z języka łacińskiego jest to Archivum Secretum Apostolicum Vaticanum, a po włosku to Archivio Segreto Vaticano czyli watykańska instytucja stanowiąca centralne archiwum wszystkich aktów wydanych przez Stolicę Apostolską Kościoła katolickiego, pisma dyplomatyczne oraz inną korespondencję z nią związaną na przestrzeni wieków. Jednym z ważniejszych dokumentów zachowanych i zaginionych na przestrzeni wieków jest Pergamin z Chinon.Jest to dokument z procesu Templariuszy odnaleziony niedawno w archiwach Watykanu.

Pergamin z Chinon jest to oryginalny protokół z przesłuchania najważniejszych dostojników zakonu Templariuszy, które miało miejsce w dniach od 17 do 20 sierpnia 1308 roku w lochach Zamku w Chinon nad Loarą. Przesłuchanie to zostało przeprowadzone przez trzech kardynałów, wysłanników papieża Klemensa V, Berengara, Stefanusa i Landolfa. Dokument ten przez siedem wieków uważany był za zaginiony. Pergamin z Chinon przedstawia rezultaty przesłuchania czterech Templariuszy, Raymbauda de Caron a preceptora Outremer, Hugona de Perraud preceptora Francji, Geoffroya de Gonneville preceptora Akwitanii i Poitou oraz Geoffroya de Charney preceptora Normandii. Wszyscy zostali uniewinnieni od stawianych im zarzutów herezji, natomiast zostali uznani winnymi wypierania się wiary. Równocześnie udzielono im absolucji od zarzutów bezczeszczenia słowem i czynem krzyża oraz wypierania się wiary. Zarzut ten był związany z tajnym obrzędem inicjacji, jako próbą przyjmowania nowicjuszy do zakonu. Próba prawdopodobnie miała przygotowywać braci zakonnych na pozorne akty wyparcia się wiary chrześcijańskiej, na wypadek gdyby trafili do muzułmańskiej niewoli w trakcie walk z niewiernymi prowadzonych w Ziemi Świętej. Pergamin z Chinon został źle skatalogowany w 1622 roku, przez co pozostawał w ukryciu, wiedziano jednak o jego istnieniu. Został odnaleziony 13 września 2001 roku, podczas kwerendy prowadzonej przez włoską historyk Barbarę Frale w Tajnych Archiwach Watykanu gdy natknęła się ona na pergamin z podpisem kardynała Berengara, który w czasach Klemensa V był jego najważniejszym doradcą. Wyniki swoich prac Barbara Frale opublikowała w 2004 roku w Journal of Medieval History. Kopia dokumentu, który został odnaleziony przez badaczkę, została opublikowana we włoskim czasopiśmie Hera. 25 października 2007 roku, w Sali Synodalnej Watykan udostępnił dokumenty z procesu Templariuszy. Prefekt Tajnego Archiwum Watykańskiego, Sergio Pagano, stwierdził, że celem przedstawienia dokumentów nie była żadna chęć uczczenia zakonu Templariuszy, a tym bardziej jego rehabilitacji. Nasza rola ogranicza się do badań historycznych. Wśród opublikowanych dokumentów znalazł się również Pergamin z Chinon. Materiał zawierający trzysta stron druku został wydany pod tytułem Processus Contra Templarios z łaciny to Proces przeciwko Templariuszom ukazał się blisko 700 lat po rozwiązaniu zakonu. Wydano go z dużą starannością, gdyż zawiera nawet niedoskonałości samego pergaminu. Są tu także przechowywane najważniejsze dokumenty związane z pontyfikatem papieży. Wspominamy o tym archiwum z uwagi na takie sensacyjne dokumenty czy zapiski, że są trzymane przez Watykan w największej tajemnicy, a o niektórych ścisłe tajnych archiwach ukrytych w tym archiwum często nie mają pojęcia sami pracujący tu archiwiści. Tajne Archiwa Watykanu zawierają ponad 600 zespołów archiwalnych, w których to skład wchodzą dokumenty od VIII do XX wieku. Znajdują się tu przede wszystkim archiwa,relikwie ornaty czy też kosztowne dewocjonalia papieskie jak korony,monstrancje i inne niezmiernie cenne zabytki kościoła rzymskokatolickiego.

Kancelarii Apostolskiej, niektórych Rzymskich Kongregacji, ponad 75 reprezentacji dyplomatycznych w Watykanie, rodzin związanych z państwem papieskim, różnych religijnych instytucji oraz dotyczące Synodów. Łączna długość wszystkich półek w Archiwach wynosi aż 85 kilometrów. Poprzednia nazwa Tajne Archiwa Watykanu była często używanym, lecz mylącym określeniem archiwów. W czasach, kiedy archiwa były formowane i otrzymywały kolejne nazwy, secretum znaczyło bardziej tyle, co prywatny i będący własnością, a mniej wiązało się z obecnym znaczeniem tego słowa rozumianym jako tajemnica, czy chęć ukrycia czegoś. Tym samym, nazwa Tajne Archiwa Watykanu powinna być rozumiana jako archiwa będące własnością Papieża. W 2019 roku, Papież Franciszek w motu proprio L’esperienza storica czyli własne Doświadczenie historyczne, zmienił nazwę nie wiadomo dlaczego? Na archiwum z Tajne Archiwum Watykańskie na Apostolskie Archiwum Watykańskie. Archiwum papieskie jako Scrinium Sanctum, zostało powołane przez papieża Juliusza I w IV wieku. Do XI wieku, jako że dokumenty były pisane na papirusie, stąd też wiele z nich nie zachowało się do naszych czasów papirus szybko ulega zniszczeniu. Archiwa były dosyć często przewożone w różne miejsca. od do Lyonu i Viterbo przez Innocentego IV, do Anagnii przez Bonifacego VIII, czy do Perugii przez Benedykta XI. Zbiory zostały podzielone na dwie części, z czego jedna znalazła się w Carpentras, a druga w Asyżu, włączając je później do archiwum powstałego w Awinionie. Były one później sprowadzane do Rzymu a część za pontyfikatu Marcina V, inne dokumenty przeniósł Pius V w 1566 roku, a resztę Pius VI w 1783 roku. Sykstus IV oddzielił zbiory biblioteczne od archiwalnych, tworząc w ten sposób Bibliotekę Watykańską oraz powstało, Biblioteca secreta a najcenniejsze dokumenty zgromadzono na Zamku świętego Anioła.

Pius IV natomiast utworzył główne papieskie archiwum w Pałacu Apostolskim w Awinionie i podjął starania o sprowadzenie przynajmniej części dokumentów do Rzymu a pierwsza część została sprowadzona wcześniej, za Marcina V. Papież Paweł V nakazał utworzyć Tajne Archiwum Watykańskie, w którym znalazła się większość dokumentów papieskich, zgromadzonych przezeń z Biblioteca secreta, Zamku świętego Anioła i Kamery Apostolskiej. Pozostawały one niedostępne dla osób spoza Watykanu do późnych lat XIX wieku. Taka sytuacja sprzyjała rozpowszechnianiu się pogłosek o tajemnicach skrywanych w Tajnych Archiwach Watykanu. Znajdowały się one w trzech salach Pałacu Apostolskiego, przy czym w 1660 roku, oraz XX wieku, udostępniano na coraz to powiększające się archiwum nowe pomieszczenia. W 1810 roku, w trakcie wojen napoleońskich Archiwum Watykańskie zostało przewiezione do Paryża. Do Francji trafiło wówczas, aż 3239 skrzyń z dokumentami. Powodem kradzieży było pragnienie cesarza, aby we Francji stworzyć centralne Archiwum Europy. W latach 1815 do roku 1817, część zbiorów zwrócono Stolicy Apostolskiej. Gdy materiały przewożono z powrotem do Rzymu, potrzebowano już 1000 skrzyń mniej. W 1870 roku, na skutek powstania antypapieskiego archiwa znajdujące się poza murami Watykanu przejął rząd Królestwa Włoch. W 1881 roku, Leon XIII postanowił udostępnić Archiwum Watykańskie naukowcom. Zaowocowało to rozwojem zagranicznych instytucji naukowych umieszczonych w Rzymie jak Ecole Française, czy American Academy, które podejmują badania historyczne nad archiwaliami watykańskimi. Pierwszym historykiem, który wykorzystał w swoich pracach zasoby archiwum, był Ludwig von Pastor. W XX wieku, zbiory sukcesywnie wzbogacały dokumenty Kurii Rzymskiej, Pałacu Apostolskiego, nuncjatur, I oraz II Soboru Watykańskiego oraz materiały archiwalne niektórych znanych rodów rzymskich związanych z historią Kościoła. 20 lutego 2002 roku, Jan Paweł II podjął decyzję, aby dokumenty dotyczące Niemiec za okres 1922 do roku 1939, zostały ujawnione, aby ukrócić spekulacje dotyczące powiązań między Stolicą Apostolską a III Rzeszą. Dokumenty zostały ujawnione na początku 2003 roku. Obecnie Archiwum Apostolskie podzielone jest na 630 zespołów archiwalnych. Najstarszym dokumentem jest Liber Diurnus Romanorum Pontificum księga zawierająca zapisy z papieskiej kancelarii, począwszy od VIII wieku. W skład archiwum wchodzą dwie czytelnie, w których rocznie pracuje około 1500 naukowców z 60 krajów, sala z katalogami, biblioteka, laboratoria konserwatorskie i zajmujące się digitalizacją zbiorów oraz centrum komputerowe. Najbardziej znanym i istniejącym do dziś w Archiwum, listem jest wniosek Henryka VIII o unieważnienie jego małżeństwa z Katarzyną Aragonią, wobec czego sprzeciwił się papież Klemens VII. Niestety nie wszystkie materiały archiwalne są udostępniane, każdy papież wyznacza swoją datę graniczną. Aktualnie jest to rok 1958, czyli koniec pontyfikatu Piusa XII. Są jednak dokumenty, których badacze nigdy nie ujrzą. Są to na przykład akta wytworzone przez Penitencjarię Apostolską jak sąd kościelny zajmujący kwestiami związanymi z sakramentem pokuty, a także udzielaniem dyspens i odpustów. Sprawy, którymi zajmuje się ta instytucja, są bardzo delikatne i poufne, dlatego nie są one upubliczniane. Pewna badaczka, która miała okazję zwiedzić archiwum, opisała również specjalną wydzieloną część archiwum tak. Na końcu korytarza znajdują się duże ciemne drzwi. Są one zawsze zamknięte, a klucz ma tylko prefekt. Prowadzą one do pomieszczeń, w których trzyma się najbardziej tajne dokumenty, dotyczące osób żyjących czy aktualnych sytuacji politycznych. Przy archiwum działa szkoła paleografii, dyplomatyki i archiwistyki. W czasie najgorszych prześladowań Kościoła pierwotnego za czasów cesarza Dioklecjana nie zdołano jednak ochronić wszystkich dokumentów Kościoła. Euzebiusz z Cezarei autor Historii kościelnej napisał tak. Widziałem na własne oczy domy, w których odprawiano nabożeństwa, przetrząśnięte od góry do dołu, do samych fundamentów, a natchnione święte pisma są wrzucone w ogień pośrodku placu miejskiego. Wiele materiałów archiwalnych pochłonęły również najazd Wandalów na Rzym w 455 roku. Ojciec Peter Gumpel, 94-letni jezuita, który miał dostęp do dokumentów Piusa XII, ponieważ prowadził tam kwerendę na potrzeby procesu beatyfikacyjnego. Oświadczył że kiedy wszedł do tych pomieszczeń, to oniemiał, ponieważ okazało się, że jest tam 16 milionów dokumentów, które nie są w ogóle nigdzie skatalogowane, a ich segregowaniem zajmowali się zaledwie dwaj pracownicy archiwów, którzy zresztą niespecjalnie też się śpieszyli, ponieważ wiedzieli, że odtajnienie części archiwum i akt nastąpi dopiero w 2038 roku, a więc 70 lat po śmierci Piusa XII. Prace przyspieszono, ale i tak zabrały one bardzo dużo czasu. Zarzuty, że Watykan ukrywa pewne rzeczy w swoich archiwach, wynikają z tego, że ludzie właściwie nie znają materii ich funkcjonowania. Podobna sytuacja występuje w NASA gdzie większość tajemnic jest utajniona i niedostępna opinii publicznej, tu jest podobnie. Bowiem nie można po prostu otworzyć sobie kartonów, w których leżą nieopisane dokumenty, i wpuścić historyków, żeby w tych tych tajnych pudłach dowolnie sobie grzebali. Jest nawet w zapiskach umieszczony fakt iż niemal sam diabeł zasiadał na tronie Piotrowym. Był nim papież z rodu Borgiów. Jego skłonność do przemocy od wczesnej młodości łączyła się u niego z upodobaniem do seksualnych ekscesów. Prawdę mówiąc, trudno go było uznać za szczególnie atrakcyjnego, miał bardzo wąskie czoło i wielki, mięsisty nos nie przeszkadzało mu to jednak w miłosnych podbojach. Sam rozpowszechniał plotki, iż przed ukończeniem dwudziestego roku życia spał z ponad dwustoma kobietami.Nawet jako papież nie potrafił pohamować swego gorącego temperamentu. Legendarne stały się urządzane przez niego orgie, w których miała brać udział również jego własna córka piękna Lukrecja Borgia. Jeśli chodzi o religijność, to nie należała ona do najsilniejszych cech tego Namiestnika Chrystusa. Kiedy został mianowany kardynałem, nie posiadał nawet święceń kapłańskich. Szczegół ten nikomu jednak zbytnio nie zaprzątał głowy, gdyż nominujący Rodriga papież, Kalikst III, był jego wujem. Nepotyzm był zresztą jedną z głównych praktyk późniejszego pontyfikatu Aleksandra VI. Borgia Zasiadając w roku 1492, na tronie Piotrowym, miał już kilkoro dzieci, nic zatem dziwnego, iż jego działania skierowane były przede wszystkim na zapewnienie im majątku oraz stanowisk. Swego nieślubnego syna, Cesare, gwałtownika, który z natury nadawał się bardziej na żołnierza niż duchownego, zaszczycił godnością arcybiskupa. Czy jednak rzeczywiście Borgia zasłużył na miano diabła? Cóż, wydaje się, iż był po prostu nieodrodnym synem swojej epoki, przebiegłym dyplomatą i człowiekiem czerpiącym z życia pełnymi garściami. Jak przystało na władcę czasów renesansu, wspierał artystów oraz uczonych. Mało kto też dziś wie, iż papież ten zachęcał do pracy pewnego astronoma z Polski samego Mikołaja Kopernika. Mamy w zapiskach tajnego archiwum inną ciekawostkę taką oto. Kiedy pod koniec II wojny światowej papież Pius XII, dowiedział się, że Hitler planował porwanie go, a następnie zniszczenie całego Kościoła, był bardzo przerażony. Nie mógł mieć już żadnych wątpliwości, iż przywódca III Rzeszy zawarł pakt z diabłem. Jego bezpośredni poprzednik, Pius XI, był równie wyczulony na konszachty z siłami nieczystymi. Ujrzawszy na łysej głowie innego dyktatora, Benito Mussoliniego, olbrzymią cystę, przypomniał sobie, że według Apokalipsy świętego Jana słudzy Bestii otrzymają znamię na prawą rękę lub na czoło. Proroctwo nie powstrzymało go jednak od zawarcia układu z tym szatańskim pomiotem, jak prywatnie nazywał Duce. Tak doszło do podpisania w 1929 roku, tak zwanych traktatów laterańskich. W zamian za dobra doczesne papież usankcjonował faszystowskie państwo. Ani Mussolini, ani Hitler, z którym cztery lata później Stolica Apostolska podpisała konkordat, nie zdawali się dla Kościoła takim zagrożeniem, jak ateistyczny komunizm. Prawicowe rządy miały chronić świat przed „czerwoną zarazą i dbać o majątki duchownych. Mamy zapiski iż w Watykanie pojawił się jeszcze jeden ciekawy konkurent do tronu świętego Piotra a był nim były korsarz Baldassare Cossa, czyli antypapież używający imienia Jan XXIII. Bardzo ciekawe, że w historii Polski ten awanturnik zapisał się jako sprzymierzeniec Jagiellonów. W przeciwieństwie do kilku legalnych papieży, którzy popierali Krzyżaków w sporze z Polską, Cossa opowiedział się po stronie Władysława Jagiełły. Prawdopodobnie i obecnie istnieje więcej samozwańczych pontyfikatów niż kiedykolwiek wcześniej. Nie ponosi się z tego powodu żadnej odpowiedzialności karnej. O czym oczywiście zanotowano to w tajnych archiwach. Tak więc członkowie Prawdziwego Kościoła Katolickiego z przyczyn doktrynalnych nie uznali żadnego z papieży, który nastąpił po Piusie XII. O tym są również zapiski w tych samych archiwach. Oto na przykład, kardynałowie wybrali na papieża Luciana Pulvermachera, który przyjął imię Piusa XIII, miał swoją siedzibę w stanie Waszyngton i jak przystało na antypapieża, i nie uznawanego Ojca Świętego, pisał on swoje encykliki. Inni współcześni antypapieże to między innymi Linus II i Jan XX. Istnieje też co najmniej siedmiu papieży Piotrów II, więc często w piwnicach Watykanu jest więcej ukrytych faktów niż się nam na pozór wydaje. Dziś na czele tych archiwów stoi Archiwista Świętego Kościoła Rzymskiego. Urząd ten jest tradycyjnie połączony z urzędem Bibliotekarza Świętego Kościoła Rzymskiego. Obecnie archiwistą jest kardynał José Tolentino Mendonça. W zarządzie pomaga mu prefekt, który zarządza zbiorami, obecnie jest nim biskup ksiądz Sergio Pagano.

Całun Turyński